Psyche
alle pijlers
vroeger misbruikt, invloed op relatie
vrijdag 15 november 2013 om 17:57
Ik loop er sinds het begin van mijn relatie tegenaan dat ik seks op een andere manier beleef dan mijn vriend.
Seks is iets wat voor mij voelt als een verplichting, iets wat ik mijn vriend gun. Ik geniet er zelf soms ook best van. Kom altijd klaar, vind het heerlijk om met mijn vriend te knuffelen.
Maar ik doe het niet omdat ik er zin in heb. Daarvoor is seks een te beladen onderwerp voor mij.
En daar baal ik ontzettend van
Want ik heb wel gesprekken met mijn vriend over hoe hij seks ervaart: iets wat je uit liefde doet. Omdat je van elkaar houdt, omdat je van elkaar wilt genieten, etc.
Zo voelt het dus voor hem. Maar seks voelt voor mij als één groot stress moment.
Ten eerste omdat ik vaak herinneringen krijg aan vroeger (beelden). Ten tweede omdat ik het aan de ene kant een heerlijk gevoel vind dat mijn vriend opgewonden van mij wordt, maar er aan de andere kant van walg.
Ten derde omdat ik zeer onzeker ben tijdens het seksen. Ik laat mij vriend leiden en hoop dat hij alles lekker vindt. Als ik bovenop hem zit, vindt hij het fijnst, maar daar voel ik me het onzekerst bij.
Het ergste moment vind ik als de seks voorbij is. Dan denk ik namelijk: gelukkig is het weer achter de rug
Maar na 1 dag begint de spanning zich alweer op te bouwen bij mij: je moet bijna weer..
Ik praat veel met mijn vriend, maar sommige dingen vind ik heel lastig uit te spreken. Want ik gun hem wel gewoon een normaal seksleven, dus probeer ik over mijn gevoelens heen te stappen.
Want als ik naar mijn gevoel luister, zouden we zo weinig seks hebben. Terwijl ik seks wel belangrijk vind in een relatie, ook omdat ik merk dat vriend er behoefte aan heeft en nouja, dat begrijp ik ook wel.
Het is zelfs zo erg dat ik er vaak tegenop zie om naar hem toe te gaan. Omdat ik denk: ik moet vanavond weer seks hebben. Ook al komt het er soms niet eens van. Ik kan dan helemaal niet van de avond genieten. Als het wel op seks uitdraait, ben ik blij als het afgelopen is. Elke keer weer die drempel over, pff.
Het liefst zou ik alleen maar lekker knuffelen en zoenen met mijn vriend. Maar ik begrijp ook wel dat seks bij een relatie hoort.
Één van de lastigste dingen om te doen vind ik pijpen. Ik vind dat ergens heel fijn om te doen, omdat mijn vriend er zo van geniet (hij houdt daar ontzettend van). Maar voor mij voelt het ook als iets wat moet, omdat hij het zo lekker vindt. Tijdens het voorspel denk ik altijd: shit, straks moet zijn penis weer in mijn mond
Ik wilde in ieder geval mijn verhaal even kwijt, want hier praat ik niet makkelijk met anderen over. Daarnaast ben ik benieuwd of er mensen zijn die helaas ook misbruikt zijn en hoe zij er mee omgaan in hun huidige seksleven.
Seks is iets wat voor mij voelt als een verplichting, iets wat ik mijn vriend gun. Ik geniet er zelf soms ook best van. Kom altijd klaar, vind het heerlijk om met mijn vriend te knuffelen.
Maar ik doe het niet omdat ik er zin in heb. Daarvoor is seks een te beladen onderwerp voor mij.
En daar baal ik ontzettend van
Want ik heb wel gesprekken met mijn vriend over hoe hij seks ervaart: iets wat je uit liefde doet. Omdat je van elkaar houdt, omdat je van elkaar wilt genieten, etc.
Zo voelt het dus voor hem. Maar seks voelt voor mij als één groot stress moment.
Ten eerste omdat ik vaak herinneringen krijg aan vroeger (beelden). Ten tweede omdat ik het aan de ene kant een heerlijk gevoel vind dat mijn vriend opgewonden van mij wordt, maar er aan de andere kant van walg.
Ten derde omdat ik zeer onzeker ben tijdens het seksen. Ik laat mij vriend leiden en hoop dat hij alles lekker vindt. Als ik bovenop hem zit, vindt hij het fijnst, maar daar voel ik me het onzekerst bij.
Het ergste moment vind ik als de seks voorbij is. Dan denk ik namelijk: gelukkig is het weer achter de rug
Maar na 1 dag begint de spanning zich alweer op te bouwen bij mij: je moet bijna weer..
Ik praat veel met mijn vriend, maar sommige dingen vind ik heel lastig uit te spreken. Want ik gun hem wel gewoon een normaal seksleven, dus probeer ik over mijn gevoelens heen te stappen.
Want als ik naar mijn gevoel luister, zouden we zo weinig seks hebben. Terwijl ik seks wel belangrijk vind in een relatie, ook omdat ik merk dat vriend er behoefte aan heeft en nouja, dat begrijp ik ook wel.
Het is zelfs zo erg dat ik er vaak tegenop zie om naar hem toe te gaan. Omdat ik denk: ik moet vanavond weer seks hebben. Ook al komt het er soms niet eens van. Ik kan dan helemaal niet van de avond genieten. Als het wel op seks uitdraait, ben ik blij als het afgelopen is. Elke keer weer die drempel over, pff.
Het liefst zou ik alleen maar lekker knuffelen en zoenen met mijn vriend. Maar ik begrijp ook wel dat seks bij een relatie hoort.
Één van de lastigste dingen om te doen vind ik pijpen. Ik vind dat ergens heel fijn om te doen, omdat mijn vriend er zo van geniet (hij houdt daar ontzettend van). Maar voor mij voelt het ook als iets wat moet, omdat hij het zo lekker vindt. Tijdens het voorspel denk ik altijd: shit, straks moet zijn penis weer in mijn mond
Ik wilde in ieder geval mijn verhaal even kwijt, want hier praat ik niet makkelijk met anderen over. Daarnaast ben ik benieuwd of er mensen zijn die helaas ook misbruikt zijn en hoe zij er mee omgaan in hun huidige seksleven.
zondag 17 november 2013 om 15:39
Bij mij was het idd de verandering van mijn lichaam daarnaast speelde anorexia uit het verleden mee want nu werd ik toch echt dik en vond dag voor al een hell. Nu 2e zw ben ik wel trots op men buikje...
Maar ook je bent door hormonen emotioneler. Je behoeftes zijn anders je zin is anders. Ik had geen zin meer in seks dus deed soms tegen men zin en was nu 100x moeilijker nog dan toen ik niet zwanger was.
En de gedachtes zeker toen ik een meid bleek te krijgen of ik haar wel op deze verklote wereld wil hebben....
En het punt mensen veel naar je kijken en er soms zelfs vreemden op eens aan men buik zaten dan blokeerde ik helemaal.
Maar het hoeft voor en in een zwangerschap geen probleem te zijn denk ik mits je het echt al een plek heb gegeven en dat is mij tot nog niet helemaal gelukt.
Maar ook je bent door hormonen emotioneler. Je behoeftes zijn anders je zin is anders. Ik had geen zin meer in seks dus deed soms tegen men zin en was nu 100x moeilijker nog dan toen ik niet zwanger was.
En de gedachtes zeker toen ik een meid bleek te krijgen of ik haar wel op deze verklote wereld wil hebben....
En het punt mensen veel naar je kijken en er soms zelfs vreemden op eens aan men buik zaten dan blokeerde ik helemaal.
Maar het hoeft voor en in een zwangerschap geen probleem te zijn denk ik mits je het echt al een plek heb gegeven en dat is mij tot nog niet helemaal gelukt.
zondag 17 november 2013 om 18:56
Ook ik heb een incestverleden. En na op jonge leeftijd compleet losgeslagen te zijn kwam ik mijn partner tegen. Hij was eigenlijk niet de jongen op wie ik viel, maar de irritante stoorzender tussen mij en zijn vriend. De eerste avond en nacht hebben we eerst in onze stamkroeg en later in de auto zitten praten over mijn jeugd. Het moest eruit. Hij werd verliefd, wilde mij helpen en ik ging om.
Onze relatie duurt al dertig jaar en heeft heel wat keren op springen gestaan. Ik heb therapieën gevolgd, met daarbij een hele stapel labeltjes waarvan ik altijd weer dacht dat dát het was.
Ik heb aan mezelf gesleuteld, ben positief veranderd. En nog steigerde ik als het op intimiteit aankwam. Intussen was mijn partner ook aardig beschadigd geraakt door alle afwijzingen, vervelende "bijwerkingen" en andere ellende van MIJN verleden.
Dit kostte drie jaar geleden bijna onze relatie. En toen heb ik besloten, mede doordat mijn partner er ook aan onderdoor ging, dat relatietherapie ons laatste redmiddel zou kunnen zijn. Zo niet dan zouden we uit elkaar gaan.
De therapeute die was hadden was geweldig. En er begon verandering op te treden. Behalve...juist op seksueelgebied! Hier werd uiteindelijk EMDR voor voorgesteld. Als je er over leest is het wazig geitenwollesokkengedoe en als je er mee bezig bent eigenlijk ook.
Ik heb er echt geen goede beschrijving voor, behalve dat het werkt! Zeker het proberen waard voor TO en anderen die met trauma's te maken hebben.
Onze relatie duurt al dertig jaar en heeft heel wat keren op springen gestaan. Ik heb therapieën gevolgd, met daarbij een hele stapel labeltjes waarvan ik altijd weer dacht dat dát het was.
Ik heb aan mezelf gesleuteld, ben positief veranderd. En nog steigerde ik als het op intimiteit aankwam. Intussen was mijn partner ook aardig beschadigd geraakt door alle afwijzingen, vervelende "bijwerkingen" en andere ellende van MIJN verleden.
Dit kostte drie jaar geleden bijna onze relatie. En toen heb ik besloten, mede doordat mijn partner er ook aan onderdoor ging, dat relatietherapie ons laatste redmiddel zou kunnen zijn. Zo niet dan zouden we uit elkaar gaan.
De therapeute die was hadden was geweldig. En er begon verandering op te treden. Behalve...juist op seksueelgebied! Hier werd uiteindelijk EMDR voor voorgesteld. Als je er over leest is het wazig geitenwollesokkengedoe en als je er mee bezig bent eigenlijk ook.
Ik heb er echt geen goede beschrijving voor, behalve dat het werkt! Zeker het proberen waard voor TO en anderen die met trauma's te maken hebben.
maandag 18 november 2013 om 17:19
Ja, EV, ik hoop ook dat de dag snel komt voor jou dat je dat kunt voelen, want dat verdien jij zo! Maar in het andere topic heb ik gelezen dat je al heel goed bezig bent, telkens weer, nu ook weer met dingen opschrijven, hopelijk een plaats geven.. Hoe gaat het nu met jou?
Door het stukje van jou en kindvandemaan kom ik steeds meer erachter waar ik zo tegenaan hik betreffende (eventuele) zwangerschap. Inderdaad dat het zo lichamelijk iets is. En dan zitten vreemde mensen aan mij.. Moet er niet aan denken dat een andere vrouw aan mijn buik zit (bijv. bij de echo's). Ik weet zeker dat dat me enorm triggert en dat ik dan van de kaart ben. Laat staan als ze aan andere lichaamsdelen moeten zitten.
Ik ben ook bang dat ik veel te beschermend zal zijn naar mijn (eventuele) kinderen. Ik zie in bijna alle mannen potentiële misdadigers, heb zo'n slecht beeld van mannen. Maar ook veel vrouwen vertrouw ik niet. Als ik hoor dat mijn collega's hun kind naar de crèche brengen of kinderopvang.. ik word helemaal angstig van het idee. En dat is dan bij andere kinderen, hoe zal dat zijn bij mijn (eventuele) eigen?
Daarnaast speelt het gebrek aan eigenwaarde heel erg mee. Ik wil niet mijn (eventuele) kinderen met mijn problemen opzadelen, echt niet. Maar oh, wat ben ik bang ervoor dat dat wel gebeurt. Dat ik geen goede moeder zal zijn. Dat ik ze niet altijd kan beschermen, vreselijk.
EV, knap dat jij je angst in de ogen hebt durven kijken en het aangegaan bent. Je lijkt mij een geweldige moeder
Kindvandemaan, ja, ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat het geen problemen hoeft op te leveren als je het al een plaats hebt gegeven. Maar dat heb ik dus nog niet en daar ben ik hard mijn best voor aan het doen om dat wel voor elkaar te krijgen.
Lolotte, jammer om te horen dat je ook een incestverleden hebt. Maar ontzettend fijn dat je zo'n lieve man bent tegengekomen.
Ook knap dat je EMDR therapie aangegaan bent. Dit heb ik een paar jaar geleden ook gedaan. Daardoor durf ik nu weer in het donker buiten te lopen en auto te rijden. Heb ik bijna geen nachtmerries meer. Durf ik een penis aan te raken. Dat zijn allemaal dingen die eerst niet konden en waar ik nu geen problemen meer mee heb, dankzij de EMDR therapie. Ook goed om te horen dat het jou/jullie zo geholpen heeft.
MSW, hoe gaat het met jou nu?
Door het stukje van jou en kindvandemaan kom ik steeds meer erachter waar ik zo tegenaan hik betreffende (eventuele) zwangerschap. Inderdaad dat het zo lichamelijk iets is. En dan zitten vreemde mensen aan mij.. Moet er niet aan denken dat een andere vrouw aan mijn buik zit (bijv. bij de echo's). Ik weet zeker dat dat me enorm triggert en dat ik dan van de kaart ben. Laat staan als ze aan andere lichaamsdelen moeten zitten.
Ik ben ook bang dat ik veel te beschermend zal zijn naar mijn (eventuele) kinderen. Ik zie in bijna alle mannen potentiële misdadigers, heb zo'n slecht beeld van mannen. Maar ook veel vrouwen vertrouw ik niet. Als ik hoor dat mijn collega's hun kind naar de crèche brengen of kinderopvang.. ik word helemaal angstig van het idee. En dat is dan bij andere kinderen, hoe zal dat zijn bij mijn (eventuele) eigen?
Daarnaast speelt het gebrek aan eigenwaarde heel erg mee. Ik wil niet mijn (eventuele) kinderen met mijn problemen opzadelen, echt niet. Maar oh, wat ben ik bang ervoor dat dat wel gebeurt. Dat ik geen goede moeder zal zijn. Dat ik ze niet altijd kan beschermen, vreselijk.
EV, knap dat jij je angst in de ogen hebt durven kijken en het aangegaan bent. Je lijkt mij een geweldige moeder
Kindvandemaan, ja, ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat het geen problemen hoeft op te leveren als je het al een plaats hebt gegeven. Maar dat heb ik dus nog niet en daar ben ik hard mijn best voor aan het doen om dat wel voor elkaar te krijgen.
Lolotte, jammer om te horen dat je ook een incestverleden hebt. Maar ontzettend fijn dat je zo'n lieve man bent tegengekomen.
Ook knap dat je EMDR therapie aangegaan bent. Dit heb ik een paar jaar geleden ook gedaan. Daardoor durf ik nu weer in het donker buiten te lopen en auto te rijden. Heb ik bijna geen nachtmerries meer. Durf ik een penis aan te raken. Dat zijn allemaal dingen die eerst niet konden en waar ik nu geen problemen meer mee heb, dankzij de EMDR therapie. Ook goed om te horen dat het jou/jullie zo geholpen heeft.
MSW, hoe gaat het met jou nu?
maandag 18 november 2013 om 18:09
Ik denk dat bijna iedereen weleens de angst heeft dat ze geen goede moeder zal zijn. Maar juist dat maakt dat je je er erg bewust van bent hoe je het moederschap invult en dat dat je juist een echte moeder maakt. En perfect is niemand, en dat hoeft ook niet. Je kunt je kind ook niet overal tegen beschermen, misschien wel als ze heel klein zijn, maar als ze maar bij je terecht kunnen áls er iets gebeurt is dat al heel veel meer dan ikzelf bijv. ooit gehad heb.
Als je iets kunt delen met een ander is volgens mij alles te dragen. Dat is zoals ik het nu voel, na heel veel jaren in mijn eentje te hebben geploeterd. Daarom is het nu enerzijds zwaarder, omdat ik door het delen meer ben gaan voelen, maar anderzijds ook minder zwaar omdat ik nu dingen kan delen met mensen die ik zelf uitkies en die ik durf toe te laten.
Komt tijd komt raad, wat toekomstige zwangerschap en moederschap betreft, toch? Je bent nu al hard aan het werk met jezelf, meer kun je niet doen. Die eigenwaarde heeft ook tijd nodig om te kunnen groeien.
Als je iets kunt delen met een ander is volgens mij alles te dragen. Dat is zoals ik het nu voel, na heel veel jaren in mijn eentje te hebben geploeterd. Daarom is het nu enerzijds zwaarder, omdat ik door het delen meer ben gaan voelen, maar anderzijds ook minder zwaar omdat ik nu dingen kan delen met mensen die ik zelf uitkies en die ik durf toe te laten.
Komt tijd komt raad, wat toekomstige zwangerschap en moederschap betreft, toch? Je bent nu al hard aan het werk met jezelf, meer kun je niet doen. Die eigenwaarde heeft ook tijd nodig om te kunnen groeien.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 18 november 2013 om 19:29
Ik probeer daar van de week nog een op terug te komen over hoe het met me gaat. Vandaag loop ik constant achter de feiten aan. En dan reageer ik even uitgebreid op dat hele kindergebeuren. Uiteindelijk is het toch alle moeite en angst waard geweest, lekker cliché.
You know how I know? Because I reeaally think so!
woensdag 20 november 2013 om 16:24
EV, dat vind ik een erg mooie zin: je kunt ze niet overal tegen beschermen, als ze maar bij je terecht kunnen altijd.
Ik merk dat dat bij mij een heel stuk spanning wegneemt. Mijn vriend zegt ook: het feit dat jij er al over nadenkt is al meer dan je ouders ooit gedaan hebben. Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.
Ik weet dat ik nergens schuld aan heb, maar het heeft ook geen zin om continu over schuld na te denken.. Ik leef nu dit leven en ik moet hier nu mee omgaan, met alles wat er vroeger met mij gebeurd is. Dan kies ik ervoor om het aan te gaan, die dagelijkse strijd. En ja, zeer oneerlijk vind ik dat. Maar doe ik dat niet, dan zadel ik mijzelf, mijn relatie, mijn omgeving en mijn eventuele toekomstige kinderen met problemen op. En dat wil ik graag doorbreken. Loodzwaar, maar wel waar ik voor kies.
EV, ook heel herkenbaar wat jij zegt over het delen met een ander. Ik ben daar nog heel erg mee aan het worstelen. Want ja, aan de ene kant verlicht het, aan de andere kant maakt het het zwaar.
Bedankt voor je wijze woorden wat dit betreft
MSW, ik heb een bericht geplaatst in het andere topic, hoop dat jij er ook wat aan hebt. Ik lees daar wel mee en nu toch het aangedurfd om een bericht te plaatsen. Hoop dat je de nacht een beetje redelijk doorgekomen bent
Ik merk dat dat bij mij een heel stuk spanning wegneemt. Mijn vriend zegt ook: het feit dat jij er al over nadenkt is al meer dan je ouders ooit gedaan hebben. Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.
Ik weet dat ik nergens schuld aan heb, maar het heeft ook geen zin om continu over schuld na te denken.. Ik leef nu dit leven en ik moet hier nu mee omgaan, met alles wat er vroeger met mij gebeurd is. Dan kies ik ervoor om het aan te gaan, die dagelijkse strijd. En ja, zeer oneerlijk vind ik dat. Maar doe ik dat niet, dan zadel ik mijzelf, mijn relatie, mijn omgeving en mijn eventuele toekomstige kinderen met problemen op. En dat wil ik graag doorbreken. Loodzwaar, maar wel waar ik voor kies.
EV, ook heel herkenbaar wat jij zegt over het delen met een ander. Ik ben daar nog heel erg mee aan het worstelen. Want ja, aan de ene kant verlicht het, aan de andere kant maakt het het zwaar.
Bedankt voor je wijze woorden wat dit betreft
MSW, ik heb een bericht geplaatst in het andere topic, hoop dat jij er ook wat aan hebt. Ik lees daar wel mee en nu toch het aangedurfd om een bericht te plaatsen. Hoop dat je de nacht een beetje redelijk doorgekomen bent
woensdag 20 november 2013 om 16:39
quote:blauwesmurf27 schreef op 20 november 2013 @ 16:24:
Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.
Wat ontzettend knap van je dat je die cirkel doorbreekt door aan je problemen te werken
Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.
Wat ontzettend knap van je dat je die cirkel doorbreekt door aan je problemen te werken
woensdag 20 november 2013 om 18:31
quote:blauwesmurf27 schreef op 20 november 2013 @ 16:24:
Mijn vriend zegt ook: het feit dat jij er al over nadenkt is al meer dan je ouders ooit gedaan hebben. Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.In mijn familie precies hetzelfde. Je kunt trots zijn op jezelf, dat jij de cirkel (van misschien wel generaties) doorbreekt!
Mijn vriend zegt ook: het feit dat jij er al over nadenkt is al meer dan je ouders ooit gedaan hebben. Niet dat alles fout was van hen, sommige dingen begrijp ik als ik kijk naar hun ouders en problemen die generatie op generatie zijn doorgegeven.. Nooit is er iemand in mijn familie geweest die opstond en zei: nu ga ik aan mijn problemen werken ipv alles buiten mezelf te plaatsen.In mijn familie precies hetzelfde. Je kunt trots zijn op jezelf, dat jij de cirkel (van misschien wel generaties) doorbreekt!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 21 november 2013 om 10:25
Ik dacht, ik loep ff nadat ik het stuk had gelezen van blauwe smurf. Jeetje wat herkenbaar allemaal weer.
BS, je schreef 15 november over seks op de automatische piloot en zonder gevoel. Ik herken dat wel. Dat is inderdaad het meest prettig.
Zoals je verder schrijft zou ik nogmaals naar een therapeut gaan om de laatste rommel op te gaan ruimen. Je bent al zover gekomen. De laatste rommel mag toch ook opgeruimd? Zo komt het op mij over als ik je lees.
Als je het andere topic ook door hebt gelezen ben je mijn verhaal en dergelijke ook tegen gekomen. Dissociëren is mij ook niet vreemd. alleen ietsje anders. Op seks gebied zou het kunnen zijn dat een ander deel het over neemt.
Ms Stanley; Als je nu in dat vacuum komt in de auto, kun je dan nog een raampje open draaien en de radio hard aanzetten en meeblehren??
Ik heb geleerd om het switchen tegen te gaan om iets van een anker te hebben. Een ding wat duidelijk staat voor het nu.
Een stressballetje, een knuffeltje wat in je hand past, een dobbelsteen waar je de ogen van kunt tellen in je hand zodat het niet opvalt. Tegen het switchen werkt t niet maar soms wel tegen het wazig zijn en in mn hoofd opgesloten zitten temidden van alle chaos.
Delen met andere mensen. Ik lijk heel open en sterk. Maar dat is de buitenkant. Probeer dichterbij te komen en ben heel gesloten. Dat is erg lastig.
Maar goed. Tot zo ver.
BS, je schreef 15 november over seks op de automatische piloot en zonder gevoel. Ik herken dat wel. Dat is inderdaad het meest prettig.
Zoals je verder schrijft zou ik nogmaals naar een therapeut gaan om de laatste rommel op te gaan ruimen. Je bent al zover gekomen. De laatste rommel mag toch ook opgeruimd? Zo komt het op mij over als ik je lees.
Als je het andere topic ook door hebt gelezen ben je mijn verhaal en dergelijke ook tegen gekomen. Dissociëren is mij ook niet vreemd. alleen ietsje anders. Op seks gebied zou het kunnen zijn dat een ander deel het over neemt.
Ms Stanley; Als je nu in dat vacuum komt in de auto, kun je dan nog een raampje open draaien en de radio hard aanzetten en meeblehren??
Ik heb geleerd om het switchen tegen te gaan om iets van een anker te hebben. Een ding wat duidelijk staat voor het nu.
Een stressballetje, een knuffeltje wat in je hand past, een dobbelsteen waar je de ogen van kunt tellen in je hand zodat het niet opvalt. Tegen het switchen werkt t niet maar soms wel tegen het wazig zijn en in mn hoofd opgesloten zitten temidden van alle chaos.
Delen met andere mensen. Ik lijk heel open en sterk. Maar dat is de buitenkant. Probeer dichterbij te komen en ben heel gesloten. Dat is erg lastig.
Maar goed. Tot zo ver.
maandag 25 november 2013 om 13:36
Hallo ik heb met alle aandach de berichten gelezen, en vindt het fantastische zo jullie er mee om gaan. Mijn vrouw is namelijk vroeger misbruikt door haar vader en heeft nog steekt problemen met het hebben van sex met mij.
We zijn nu allebei in de 50.
Het komt er op neer dat er bijna geen sex meer is ik heb het er vaak heel moeilijk mee,maar wel alle begrip voor zij wil namelijk helemaal geen hulp dus het komt er op neer dat het voor ons eigenlijk al afgelope is. Ik wens jullie heel veel sterkte en probeer er het beste van te maken, met een beetje hulp komt het wel goed hoor.
We zijn nu allebei in de 50.
Het komt er op neer dat er bijna geen sex meer is ik heb het er vaak heel moeilijk mee,maar wel alle begrip voor zij wil namelijk helemaal geen hulp dus het komt er op neer dat het voor ons eigenlijk al afgelope is. Ik wens jullie heel veel sterkte en probeer er het beste van te maken, met een beetje hulp komt het wel goed hoor.
zondag 8 oktober 2017 om 20:42
Goedenavond allemaal,
Ik vind het lastig om een bericht te sturen maar ik moet toch even wat kwijt.
Voel me een beetje raar hierbij aangezien ik een man ben en jullie het hier als vrouwen met elkaar over hebben, en ik heb diepste respect voor jullie, ik lees al een hele tijd forums op zoek naar antwoord. Bij deze wil ik toch even wat delen vanaf de andere kant.
5 jaar geleden leerde ik een meisje kennen die alle verwachtingen te boven ging, ze had alles wat ik nodig had en raakte tot over me oren verliefd, en dat ben ik nogsteeds. Toen ik haar beter leerde kennen kwam ik er achter dat ze niet op mannen viel. En ik kon het niet begrijpen, de manier hoe ze naar me keek en hoe ze met me omging zei toch echt het tegenovergestelde. En ik kon haar niet loslaten, na een jaar hadden we een hele goeie en emotionele band opgebouwd, dit zonder romantisch contact wat ik nog wel hoopte in de toekomst.
Ik wist in tussen dat ze op haar 13e tot haar 15e misbruikt was. Dat had veel impact op haar, dat is logisch en ik schaam me dood en voelde me vaak zwaar rot over het gedrag van mijn geslacht. Ik wilde op mijn beurt haar laten zien dat er ook goeie mannen konden zijn, dat vertrouwen was ze kwijt.
Na 2 jaar veel contact zeker 2-4 keer afgesproken in een week kreeg ze steeds meer gevoelens voor me en mijn droom kwam uit! We kregen een relatie als snel merkte ik dat seks een groot issue was, uiteraard logisch. Ik steunde haar in alles en ik had er respect voor en wist dat dat onbegrijpelijk moeilijk moest zijn. Al jullie verhalen kloppen met hoe ik het mee maakte met haar, het gedrag was me ook wel verklaarbaar omdat ik er veel over las omdat ik haar graag wou helpen. En dat lukte ze kreeg steeds meer zelfvertrouwen en seks leek beter te gaan.
Nu een paar jaar later en haar heel veel gesteund en veel intensief werk want ja ik nam de gedachtes overal mee naartoe naar werk huis uitjes en het werd voor mij steeds moeilijker. Ik werd onzeker over mezelf omdat ik vaak maanden achter elkaar nee te horen kreeg, en ik wil zeker niet het slachtofferrol spelen!!!! En dat hield ik mezelf ook voor, en dat heeft me uiteindelijk opgebroken. Ik werd steeds depressiever en grote stemmingswisselingen en steeds onzekerder. Ik wou dit niet laten merken dus kreeg ik 2 verschillende werelden in mijn hoofd. Uiteindelijk is het uit de hand gelopen en belanden ik in het ziekenhuis na een incident met mijn slagaderen.
Daarna heb ik nog lang doorgesukkelt en heb ik een paar weken geleden het besluit genomen om mezelf op te bouwen en de relatie te stoppen.
Dit omdat ik me emotioneel zo betrokken was dat ik zelf te onzeker werd en mijn vriendin zich schuldig ging voelen over dat ik ook leed onder haar probleem.
Nu een week later voel ik me ontzettend rot, het voelt als opgeven en ik ben de mooiste en beste vrouw in mijn leven kwijt. We zien elkaar gelukkig nog genoeg aangezien we een bizarre vriendenrelatie hadden en het niet moeilijk bleek te zijn om gewoon nog zo vaak af te spreken. Maar ik mis haar elke dag en sta elke minuut weer op het punt om verder te gaan met haar en niet meer aan mezelf te denken maar weet dat dat nu niet gaat.
Ik heb er lang over getwijfeld of ik dit wel zou vertellen omdat ik niet het slachtoffer ben en me ook zeker niet zo voel!!!
Ik kreeg niet vaak te horen hoe veel ze van me houd en knuffels of zoenen had ook vlagen, soms dagen niks. Dat hielp heel erg aan me onzekerheid. Dus vergeet alsjeblieft niet om jullie steun en toeverlaat genoeg aandacht te geven en pak hem soms goed beet, dat deed voor mij heel veel wonderen altijd zonder seks kon ik echt wel leven.
En eigenlijk ben ik ook benieuwd naar hoe jullie partners er mee omgaan omdat ik haar toch heel graag terug in me leven wil! Alleen ik wil mezelf wel sterk kunnen houden naast haar. Ze heeft ook een sterke goeie man nodig die emotioneel zijn shit op orde heeft.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte in jullie strijd, ik wou dat ik er iets aan kon veranderen jammer genoeg gaat dat niet.
Ik vind het lastig om een bericht te sturen maar ik moet toch even wat kwijt.
Voel me een beetje raar hierbij aangezien ik een man ben en jullie het hier als vrouwen met elkaar over hebben, en ik heb diepste respect voor jullie, ik lees al een hele tijd forums op zoek naar antwoord. Bij deze wil ik toch even wat delen vanaf de andere kant.
5 jaar geleden leerde ik een meisje kennen die alle verwachtingen te boven ging, ze had alles wat ik nodig had en raakte tot over me oren verliefd, en dat ben ik nogsteeds. Toen ik haar beter leerde kennen kwam ik er achter dat ze niet op mannen viel. En ik kon het niet begrijpen, de manier hoe ze naar me keek en hoe ze met me omging zei toch echt het tegenovergestelde. En ik kon haar niet loslaten, na een jaar hadden we een hele goeie en emotionele band opgebouwd, dit zonder romantisch contact wat ik nog wel hoopte in de toekomst.
Ik wist in tussen dat ze op haar 13e tot haar 15e misbruikt was. Dat had veel impact op haar, dat is logisch en ik schaam me dood en voelde me vaak zwaar rot over het gedrag van mijn geslacht. Ik wilde op mijn beurt haar laten zien dat er ook goeie mannen konden zijn, dat vertrouwen was ze kwijt.
Na 2 jaar veel contact zeker 2-4 keer afgesproken in een week kreeg ze steeds meer gevoelens voor me en mijn droom kwam uit! We kregen een relatie als snel merkte ik dat seks een groot issue was, uiteraard logisch. Ik steunde haar in alles en ik had er respect voor en wist dat dat onbegrijpelijk moeilijk moest zijn. Al jullie verhalen kloppen met hoe ik het mee maakte met haar, het gedrag was me ook wel verklaarbaar omdat ik er veel over las omdat ik haar graag wou helpen. En dat lukte ze kreeg steeds meer zelfvertrouwen en seks leek beter te gaan.
Nu een paar jaar later en haar heel veel gesteund en veel intensief werk want ja ik nam de gedachtes overal mee naartoe naar werk huis uitjes en het werd voor mij steeds moeilijker. Ik werd onzeker over mezelf omdat ik vaak maanden achter elkaar nee te horen kreeg, en ik wil zeker niet het slachtofferrol spelen!!!! En dat hield ik mezelf ook voor, en dat heeft me uiteindelijk opgebroken. Ik werd steeds depressiever en grote stemmingswisselingen en steeds onzekerder. Ik wou dit niet laten merken dus kreeg ik 2 verschillende werelden in mijn hoofd. Uiteindelijk is het uit de hand gelopen en belanden ik in het ziekenhuis na een incident met mijn slagaderen.
Daarna heb ik nog lang doorgesukkelt en heb ik een paar weken geleden het besluit genomen om mezelf op te bouwen en de relatie te stoppen.
Dit omdat ik me emotioneel zo betrokken was dat ik zelf te onzeker werd en mijn vriendin zich schuldig ging voelen over dat ik ook leed onder haar probleem.
Nu een week later voel ik me ontzettend rot, het voelt als opgeven en ik ben de mooiste en beste vrouw in mijn leven kwijt. We zien elkaar gelukkig nog genoeg aangezien we een bizarre vriendenrelatie hadden en het niet moeilijk bleek te zijn om gewoon nog zo vaak af te spreken. Maar ik mis haar elke dag en sta elke minuut weer op het punt om verder te gaan met haar en niet meer aan mezelf te denken maar weet dat dat nu niet gaat.
Ik heb er lang over getwijfeld of ik dit wel zou vertellen omdat ik niet het slachtoffer ben en me ook zeker niet zo voel!!!
Ik kreeg niet vaak te horen hoe veel ze van me houd en knuffels of zoenen had ook vlagen, soms dagen niks. Dat hielp heel erg aan me onzekerheid. Dus vergeet alsjeblieft niet om jullie steun en toeverlaat genoeg aandacht te geven en pak hem soms goed beet, dat deed voor mij heel veel wonderen altijd zonder seks kon ik echt wel leven.
En eigenlijk ben ik ook benieuwd naar hoe jullie partners er mee omgaan omdat ik haar toch heel graag terug in me leven wil! Alleen ik wil mezelf wel sterk kunnen houden naast haar. Ze heeft ook een sterke goeie man nodig die emotioneel zijn shit op orde heeft.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte in jullie strijd, ik wou dat ik er iets aan kon veranderen jammer genoeg gaat dat niet.
