Psyche
alle pijlers
Vroeger was alles beter gevoel..
dinsdag 21 februari 2017 om 18:11
quote:BridgetteDubois schreef op 21 februari 2017 @ 18:05:
[...]
Dit.
Ik bel voor de idiootste dingen mijn moeder... ooit kan het niet meer, dat idee vind ik dan zo gek. Nu ben ik nog een kind, daarna ben ik de oudste generatie.
Ik ben 48 en bel ook nog voor de gekste dingen mijn moeder
Maar ik denk dat ze dat heel fijn vindt, dat ik (en mijn sibs) haar nog nodig hebben.
[...]
Dit.
Ik bel voor de idiootste dingen mijn moeder... ooit kan het niet meer, dat idee vind ik dan zo gek. Nu ben ik nog een kind, daarna ben ik de oudste generatie.
Ik ben 48 en bel ook nog voor de gekste dingen mijn moeder
Maar ik denk dat ze dat heel fijn vindt, dat ik (en mijn sibs) haar nog nodig hebben.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:13
Ik dacht dat ik de enige was die dat heeft.
Ik heb het ook met bijvoorbeeld de flower power tijd.
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar kan er heel blij van worden als ik foto's ervan zie.
Of de muziek van toen.
Heerlijk!
Ik krijg daarbij altijd het idee dat de wereld toen warmer was, gezelliger was.
Dat het meer om geluk om simpele dingen ging, mensen idealen hadden.
Maar dat is natuurlijk een desillusie, denk ik
Ik heb het ook met bijvoorbeeld de flower power tijd.
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar kan er heel blij van worden als ik foto's ervan zie.
Of de muziek van toen.
Heerlijk!
Ik krijg daarbij altijd het idee dat de wereld toen warmer was, gezelliger was.
Dat het meer om geluk om simpele dingen ging, mensen idealen hadden.
Maar dat is natuurlijk een desillusie, denk ik
dinsdag 21 februari 2017 om 18:18
Ik herken het wel, maar heb wel één enorm groot voorbeeld in deze:
Mijn oma van 95. Ze is al zo vaak tegen de grond gegaan met een TIA of hartfalen, en toch komt 't mensje er elke keer weer van terug (maar elke keer levert ze weer wat in).
Als ik haar zie, zit ik soms stiekem vol verbazing naar haar te kijken : ze is gewoon levende geschiedenis. Iemand die hier misschien al niet eens meer had moeten zijn, maar hier toch nog altijd is. Terwijl ze ook zomaar al tien jaar geleden ''weg'' had kunnen zijn.
Net zoals 95 % van haar vrienden, broers, zussen. Haar opa en oma zijn al in de tweede wereldoorlog overleden. Sommige van haar vrienden zijn al ruim dertig jaar dood. Hoe moet dat dan voelen, vraag ik me af? Je leven wat ooit nog zo normaal was, is al zo enorm lang verdwenen, en jij bent hier nog altijd. En toch geniet ze van de kleine dingen, leeft ze bij de dag en is ze enorm gedisciplineerd, elke dag beschouwt ze weer als een gift. Mijn moeder is ook enorm sentimenteel, en heeft vaak de neiging om oude herinneringen op te halen op zondagavond met mijn oma. Dan begint ze over mijn opa, maar mijn oma kan daar niets mee : de man is vijf jaar terug overleden, ze waren 60 jaar getrouwd, maar mijn oma voelt totaal géén behoefte om het daar over te hebben. Heel bijzonder, maar het getuigt wel dat je ook nog kunt genieten, ook al is bijna alles en iedereen wat je ooit had verdwenen.
Mijn oma van 95. Ze is al zo vaak tegen de grond gegaan met een TIA of hartfalen, en toch komt 't mensje er elke keer weer van terug (maar elke keer levert ze weer wat in).
Als ik haar zie, zit ik soms stiekem vol verbazing naar haar te kijken : ze is gewoon levende geschiedenis. Iemand die hier misschien al niet eens meer had moeten zijn, maar hier toch nog altijd is. Terwijl ze ook zomaar al tien jaar geleden ''weg'' had kunnen zijn.
Net zoals 95 % van haar vrienden, broers, zussen. Haar opa en oma zijn al in de tweede wereldoorlog overleden. Sommige van haar vrienden zijn al ruim dertig jaar dood. Hoe moet dat dan voelen, vraag ik me af? Je leven wat ooit nog zo normaal was, is al zo enorm lang verdwenen, en jij bent hier nog altijd. En toch geniet ze van de kleine dingen, leeft ze bij de dag en is ze enorm gedisciplineerd, elke dag beschouwt ze weer als een gift. Mijn moeder is ook enorm sentimenteel, en heeft vaak de neiging om oude herinneringen op te halen op zondagavond met mijn oma. Dan begint ze over mijn opa, maar mijn oma kan daar niets mee : de man is vijf jaar terug overleden, ze waren 60 jaar getrouwd, maar mijn oma voelt totaal géén behoefte om het daar over te hebben. Heel bijzonder, maar het getuigt wel dat je ook nog kunt genieten, ook al is bijna alles en iedereen wat je ooit had verdwenen.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:26
Ik heb ooit ook zo'n soort gelijke post geopend en werd bijna gevierendeeld, dus ik ben blij dat ik toch niet de enige ben. Ik ben 46 en voor mijn gevoel is dit een generatie die heel bewust Grote veranderingen meemaakt en er helaas ook nog deels aan mee moet doen. Ik heb bijna 24/7 soort heimwee gevoel. Naar de videotheek, zo gezellig filmpje uitzoeken en wat lekkers, leuke winkeltjes, de jaren 80, de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden. Op het werk ook ene verandering na de ander. Ik vind de wereld gewoon niet leuk meer.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:31
Heb 't ook wel eens, maar denk dan aan mijn vader:
Alles wat hij had (vader, moeder, broer) is al jaren weg. Inmiddels is hij ook 4 jaar met pensioen bij het bedrijf waar hij zijn hele leven gewerkt heeft. Vader overleed al toen hij 20 was, moeder in 2004 en broer in 2010.
Wij (zijn gezin) zijn nu alles wat hij heeft, plus de hele familie van mijn moeders kant, en hij heeft mijn moeder pas op zijn 34e ontmoet. Daar denk ik aan als ik zit te mijmeren over vroeger. Grote kans dat de mensen die uiteindelijk je leven gaan tekenen, nog in de toekomst liggen. (ben dan wel 25). Maar vind dat wel bijzonder.
Alles wat hij had (vader, moeder, broer) is al jaren weg. Inmiddels is hij ook 4 jaar met pensioen bij het bedrijf waar hij zijn hele leven gewerkt heeft. Vader overleed al toen hij 20 was, moeder in 2004 en broer in 2010.
Wij (zijn gezin) zijn nu alles wat hij heeft, plus de hele familie van mijn moeders kant, en hij heeft mijn moeder pas op zijn 34e ontmoet. Daar denk ik aan als ik zit te mijmeren over vroeger. Grote kans dat de mensen die uiteindelijk je leven gaan tekenen, nog in de toekomst liggen. (ben dan wel 25). Maar vind dat wel bijzonder.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:46
quote:Utopia2016 schreef op 21 februari 2017 @ 18:26:
Ik heb ooit ook zo'n soort gelijke post geopend en werd bijna gevierendeeld, dus ik ben blij dat ik toch niet de enige ben. Ik ben 46 en voor mijn gevoel is dit een generatie die heel bewust Grote veranderingen meemaakt en er helaas ook nog deels aan mee moet doen. Ik heb bijna 24/7 soort heimwee gevoel. Naar de videotheek, zo gezellig filmpje uitzoeken en wat lekkers, leuke winkeltjes, de jaren 80, de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden. Op het werk ook ene verandering na de ander. Ik vind de wereld gewoon niet leuk meer.Dit ja.
Ik heb ooit ook zo'n soort gelijke post geopend en werd bijna gevierendeeld, dus ik ben blij dat ik toch niet de enige ben. Ik ben 46 en voor mijn gevoel is dit een generatie die heel bewust Grote veranderingen meemaakt en er helaas ook nog deels aan mee moet doen. Ik heb bijna 24/7 soort heimwee gevoel. Naar de videotheek, zo gezellig filmpje uitzoeken en wat lekkers, leuke winkeltjes, de jaren 80, de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden. Op het werk ook ene verandering na de ander. Ik vind de wereld gewoon niet leuk meer.Dit ja.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:47
quote:Utopia2016 schreef op 21 februari 2017 @ 18:26:
Ik heb ooit ook zo'n soort gelijke post geopend en werd bijna gevierendeeld, dus ik ben blij dat ik toch niet de enige ben. Ik ben 46 en voor mijn gevoel is dit een generatie die heel bewust Grote veranderingen meemaakt en er helaas ook nog deels aan mee moet doen. Ik heb bijna 24/7 soort heimwee gevoel. Naar de videotheek, zo gezellig filmpje uitzoeken en wat lekkers, leuke winkeltjes, de jaren 80, de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden. Op het werk ook ene verandering na de ander. Ik vind de wereld gewoon niet leuk meer.
Ik ken jouw topic niet maar een beetje mijmeren over vroeger is ook wel wat anders dan het zo ontzettend missen dat je de wereld niet meer leuk vindt.
Dat lijkt me niet gezond
Ik heb ooit ook zo'n soort gelijke post geopend en werd bijna gevierendeeld, dus ik ben blij dat ik toch niet de enige ben. Ik ben 46 en voor mijn gevoel is dit een generatie die heel bewust Grote veranderingen meemaakt en er helaas ook nog deels aan mee moet doen. Ik heb bijna 24/7 soort heimwee gevoel. Naar de videotheek, zo gezellig filmpje uitzoeken en wat lekkers, leuke winkeltjes, de jaren 80, de tijd dat er nog geen mobiele telefoons bestonden. Op het werk ook ene verandering na de ander. Ik vind de wereld gewoon niet leuk meer.
Ik ken jouw topic niet maar een beetje mijmeren over vroeger is ook wel wat anders dan het zo ontzettend missen dat je de wereld niet meer leuk vindt.
Dat lijkt me niet gezond
dinsdag 21 februari 2017 om 18:47
Gek, ik kan niks met dit gevoel. Ik herken ook niet wat je zegt over dat je leven tot je 25ste nagenoeg perfect was, maar dat was mijn leven ook niet, dus dat scheelt misschien En het feit dat ik geen enorm vat aan fijne herinneringen uit mijn jeugd heb misschien ook. Mijn kindertijd is wel heel erg vervaagd inmiddels, al kan ik me daar wel nog leuke dingen van herinneren, maar vanaf mijn 12de tot eigenlijk niet zo lang geleden vond ik het leven heel moeilijk (grotendeels door externe omstandigheden), ik wist niet waar ik 'thuis' hoorde, was heel erg zoekende en daardoor zeker in mijn puberteit erg ongelukkig. Heb ook niet een heel veilig gevoel als ik terugkijk op mijn jeugd, en nu ik daar zo over nadenk is dat best jammer. Dat hoop ik beter te doen voor mijn zoontje.
Ik ben juist heel blij met 2017. Ik ben 27 en merk dat ik dat een fijne leeftijd vind, alsof ik een soort onrust kwijtraak die er zat, meer 'aard' in mijn eigen leven ofzo.. zit qua carrière op de goede weg, mijn zoontje wordt binnenkort geboren, mijn man en ik zijn sterker dan ooit samen, ik heb iemand met wie ik mijn passie (reizen) kan delen (man dus), een leuke hobby waar ik veel plezier uit haal, lieve, fijne vrienden, pluizige huisdieren en een mooi huis met een fijn tuintje. Op zaterdagen gaan we graag heel kneuterig wandelen en dan koffie drinken, of een ijsje eten. We organiseren een etentje met vrienden thuis of we kijken een filmpje. Niks bijzonders of groots, maar juist rust en gezelligheid. Het is goed zo. Terug zou ik absoluut niet willen. Zelfs niet naar de tijd voor mijn vader overleed, ook al mis ik hem soms best wel. Ben tevreden en gelukkig in het heden en kijk optimistisch uit naar de toekomst en ook al mis ik mijn vader en hield ik meer van hem dan van wie ook, ik heb veel teveel gekregen sinds hij overleden is om nog terug te willen. Er zijn mensen waar ik meer van hou inmiddels. Ik zou hem er best nog heel graag bij willen, als dat kon. Maar nee, mijn leven is te leuk om weemoed te hebben naar het verleden. En ik voel me eigenlijk veiliger en meer 'thuis' dan ooit.
Ik ben juist heel blij met 2017. Ik ben 27 en merk dat ik dat een fijne leeftijd vind, alsof ik een soort onrust kwijtraak die er zat, meer 'aard' in mijn eigen leven ofzo.. zit qua carrière op de goede weg, mijn zoontje wordt binnenkort geboren, mijn man en ik zijn sterker dan ooit samen, ik heb iemand met wie ik mijn passie (reizen) kan delen (man dus), een leuke hobby waar ik veel plezier uit haal, lieve, fijne vrienden, pluizige huisdieren en een mooi huis met een fijn tuintje. Op zaterdagen gaan we graag heel kneuterig wandelen en dan koffie drinken, of een ijsje eten. We organiseren een etentje met vrienden thuis of we kijken een filmpje. Niks bijzonders of groots, maar juist rust en gezelligheid. Het is goed zo. Terug zou ik absoluut niet willen. Zelfs niet naar de tijd voor mijn vader overleed, ook al mis ik hem soms best wel. Ben tevreden en gelukkig in het heden en kijk optimistisch uit naar de toekomst en ook al mis ik mijn vader en hield ik meer van hem dan van wie ook, ik heb veel teveel gekregen sinds hij overleden is om nog terug te willen. Er zijn mensen waar ik meer van hou inmiddels. Ik zou hem er best nog heel graag bij willen, als dat kon. Maar nee, mijn leven is te leuk om weemoed te hebben naar het verleden. En ik voel me eigenlijk veiliger en meer 'thuis' dan ooit.
dinsdag 21 februari 2017 om 18:53
Ik ben trouwens ook niet zo bang dat mijn moeder doodgaat ofzo. Natuurlijk zou dat heel verdrietig zijn, maar ik weet ook dat het leven doorgaat en weer normaal wordt na zoiets. Dus ik word niet meer misselijk bij dat idee, ik weet dat ik daar weer bovenop kom. Ik hoop natuurlijk dat ze niet net zoals mijn vader te jong overlijdt, maar die angst heb ik niet meer. En ik bewaar dat verdriet voor als het aan de orde is.
Grappig genoeg kan ik het dan weer niet zo zien m.b.t. mijn man of mijn zoontje. Het idee dat ik mijn zoontje - ook al heb ik hem nog nooit gezien - zou kwijtraken, daarvan raak ik helemaal koud om het hart. Hij is er nog niet en ik kan me al niet meer voorstellen dat er een leven zonder hem zou zijn. Dat beangstigt me soms wel eens, de heftigheid van die emoties jegens hem. Dat hij met niet meer dan een paar schopjes al zoiets teweeg kan brengen in mij. Als ik dat hartje in mij hoor kloppen dat niet van mij is, ik kan daar echt heel erg van overspoeld raken door liefde en opluchting dat het goed met hem gaat. En mijn man heb ik gewoon heel erg nodig, dat is een veel egoïstischer angst, dat ik geen alleenstaande moeder wil worden, dat ik het samen met hem wil doen. Dus ik vraag hem steeds of hij wel voorzichtig wil fietsen enzo zullen ook de hormonen wel een beetje zijn
Grappig genoeg kan ik het dan weer niet zo zien m.b.t. mijn man of mijn zoontje. Het idee dat ik mijn zoontje - ook al heb ik hem nog nooit gezien - zou kwijtraken, daarvan raak ik helemaal koud om het hart. Hij is er nog niet en ik kan me al niet meer voorstellen dat er een leven zonder hem zou zijn. Dat beangstigt me soms wel eens, de heftigheid van die emoties jegens hem. Dat hij met niet meer dan een paar schopjes al zoiets teweeg kan brengen in mij. Als ik dat hartje in mij hoor kloppen dat niet van mij is, ik kan daar echt heel erg van overspoeld raken door liefde en opluchting dat het goed met hem gaat. En mijn man heb ik gewoon heel erg nodig, dat is een veel egoïstischer angst, dat ik geen alleenstaande moeder wil worden, dat ik het samen met hem wil doen. Dus ik vraag hem steeds of hij wel voorzichtig wil fietsen enzo zullen ook de hormonen wel een beetje zijn
dinsdag 21 februari 2017 om 18:59
dinsdag 21 februari 2017 om 19:04
quote:retrostar schreef op 21 februari 2017 @ 18:59:
Met relatieve kleinigheden als software updates met wijzigingen erin die ik niet echt als voordelen ervaar. Kost me dan soms een halve dag of meer om de boel enigszins naar de oude kwaliteit te krijgen. En kan dan echt kwaad worden.Haha dat herken ik wél, maar dat komt doordat de gewoonte dan is ingesleten. Laatst moest ik een nieuwe app installeren van mijn man, signal, omdat hij geen whatsapp meer wil. Maar mijn messenger-apps staan allemaal bovenaan want die gebruik ik het meest. Maar dan moeten dus al mijn apps een treetje opschuiven om die nieuwe ertussen te persen. En dan drukte ik dus elke keer automatisch op 'facebook' als ik mijn mail wilde checken enzo. HEEL erg irritant. Maar nu ben ik eraan gewend
Met relatieve kleinigheden als software updates met wijzigingen erin die ik niet echt als voordelen ervaar. Kost me dan soms een halve dag of meer om de boel enigszins naar de oude kwaliteit te krijgen. En kan dan echt kwaad worden.Haha dat herken ik wél, maar dat komt doordat de gewoonte dan is ingesleten. Laatst moest ik een nieuwe app installeren van mijn man, signal, omdat hij geen whatsapp meer wil. Maar mijn messenger-apps staan allemaal bovenaan want die gebruik ik het meest. Maar dan moeten dus al mijn apps een treetje opschuiven om die nieuwe ertussen te persen. En dan drukte ik dus elke keer automatisch op 'facebook' als ik mijn mail wilde checken enzo. HEEL erg irritant. Maar nu ben ik eraan gewend
dinsdag 21 februari 2017 om 19:04
quote:retrostar schreef op 21 februari 2017 @ 18:59:
Met relatieve kleinigheden als software updates met wijzigingen erin die ik niet echt als voordelen ervaar. Kost me dan soms een halve dag of meer om de boel enigszins naar de oude kwaliteit te krijgen. En kan dan echt kwaad worden.Of die zgn vernieuwingen, zijn nooit lekkerder. Dan denk je na het eten, het smaakt anders, minder lekker en wat staat er op de verpakking " vernieuwde receptuur ".
Met relatieve kleinigheden als software updates met wijzigingen erin die ik niet echt als voordelen ervaar. Kost me dan soms een halve dag of meer om de boel enigszins naar de oude kwaliteit te krijgen. En kan dan echt kwaad worden.Of die zgn vernieuwingen, zijn nooit lekkerder. Dan denk je na het eten, het smaakt anders, minder lekker en wat staat er op de verpakking " vernieuwde receptuur ".
dinsdag 21 februari 2017 om 19:07
Neen, heb er niets mee met dat gevoel.
Mijn leven wordt steeds beter en veronderstel dat dit zo zal gaan tot de aftakeling zich inzet. Had wel een kutjeugd, dus dat helpt.
Misschien kun je eens tijd investeren in het maken van prettige herinneringen aan het nu. Avondje met vrienden thuis, wijntje, muziek; ipv oude video's af te spelen.
Mijn leven wordt steeds beter en veronderstel dat dit zo zal gaan tot de aftakeling zich inzet. Had wel een kutjeugd, dus dat helpt.
Misschien kun je eens tijd investeren in het maken van prettige herinneringen aan het nu. Avondje met vrienden thuis, wijntje, muziek; ipv oude video's af te spelen.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:20
Ik moest ook meteen aan dat prachtige "het dorp" van Wim Sonneveld denken toen ik de OP las.
Zo erg als sommigen hier heb ik er geen last van gelukkig, ik voel me prima thuis in deze tijd.
Maar dat weemoedige gevoel af en toe, ja, dat is wel herkenbaar. Het besef dat alles voorbij gaat, dat sommige dingen nooit meer terugkomen. Mijn moeder die er niet meer is, mijn kind dat onder mijn handen vandaan groeit en me steeds minder nodig heeft.
Vooral met foto's kijken van vroeger of een avondje oude videoclips kijken op YouTube, tja, dan slaat het wel toe ja. Maar ik vind het een heel dubbel gevoel, bittersweet eigenlijk. Verdrietig, maar ook mooi. En rijk, omdat je al zoveel hebt meegemaakt.
Mijn vader (78) zei dit weekend nog; "ja kind, er passeert toch ook heel wat he, in een mensenleven".....
Zo erg als sommigen hier heb ik er geen last van gelukkig, ik voel me prima thuis in deze tijd.
Maar dat weemoedige gevoel af en toe, ja, dat is wel herkenbaar. Het besef dat alles voorbij gaat, dat sommige dingen nooit meer terugkomen. Mijn moeder die er niet meer is, mijn kind dat onder mijn handen vandaan groeit en me steeds minder nodig heeft.
Vooral met foto's kijken van vroeger of een avondje oude videoclips kijken op YouTube, tja, dan slaat het wel toe ja. Maar ik vind het een heel dubbel gevoel, bittersweet eigenlijk. Verdrietig, maar ook mooi. En rijk, omdat je al zoveel hebt meegemaakt.
Mijn vader (78) zei dit weekend nog; "ja kind, er passeert toch ook heel wat he, in een mensenleven".....
Nothing happens for a reason
dinsdag 21 februari 2017 om 19:35
Herkenbaar, ik ben 37 en het zal misschien iets midliferigs zijn ofzo? Zo kan ik soms zo'n heimwee hebben naar de periode dat ik 16-20 was.
Lekker op de fiets of brommer de stad in in mijn oude woonplaats, een bff waar ik dag en nacht mee samen was, lekker thuis aanschuiven zonder te hoeven koken of boodschappen te doen, mijn moeder die het huis altijd gezellig en opgeruimd had, mijn opa en oma die nog leefden en die gek op me waren.
Dat zorgeloze en nog zo zonder verantwoordelijkheden, heerlijk!
Terwijl ik op mezelf woonde toen ik 18 was, dus wel werkte en gewoon de rekeningen moest betalen, maar zonder partner en gezin ben je zo veel vrijer.
Mijn opa en oma zijn al 18 jaar dood, mijn ouderlijk huis is 5.5 jaar geleden verkocht, mijn bff is een kennis geworden, de vrienden van toen zie ik niet meer. Ik woon in een andere stad en heb een ander leven, niemand van mijn huidige vriendenkring op verjaardagen ken ik nog van vroeger.
Alles is vergankelijk en dat besef maakt me soms heel melancholisch.
Lekker op de fiets of brommer de stad in in mijn oude woonplaats, een bff waar ik dag en nacht mee samen was, lekker thuis aanschuiven zonder te hoeven koken of boodschappen te doen, mijn moeder die het huis altijd gezellig en opgeruimd had, mijn opa en oma die nog leefden en die gek op me waren.
Dat zorgeloze en nog zo zonder verantwoordelijkheden, heerlijk!
Terwijl ik op mezelf woonde toen ik 18 was, dus wel werkte en gewoon de rekeningen moest betalen, maar zonder partner en gezin ben je zo veel vrijer.
Mijn opa en oma zijn al 18 jaar dood, mijn ouderlijk huis is 5.5 jaar geleden verkocht, mijn bff is een kennis geworden, de vrienden van toen zie ik niet meer. Ik woon in een andere stad en heb een ander leven, niemand van mijn huidige vriendenkring op verjaardagen ken ik nog van vroeger.
Alles is vergankelijk en dat besef maakt me soms heel melancholisch.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:36
Hoe ouder je wordt des te meer mensen die je zo geliefd zijn verlies je. Ik ben 51 en mijn ouders en schoonouders zijn overleden en vorig jaar is mijn man overleden. De muziek die er tegenwoordig gemaakt wordt vind ik ook niet zo mooi. Wat me ook tegen steekt in deze tijd is dat er zo veel mensen constant met hun mobiel bezig zijn.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:39
Ik heb dat ook ja. Met name omdat ik eigenlijk vanaf ongeveer mijn 18e niet meer gelukkig ben geweest. Wel geluksmomenten, en leuke periodes, leuke dingen, maar nooit meer 'intrinsiek' gelukkig.
Hoewel ik dat als kind en tiener ook al niet echt had, kwestie van karakter en persoonlijkheid. Maar toch, het volwassen leven valt me zwaar. Ik snap mensen ook niet zo goed die als kind niet konden wachten om volwassen te zijn, ik vond kind zijn een stuk leuker en makkelijker. Heb ook altijd het gevoel dat ik het beste allang gehad heb, dat ik 'vroeg gepiekt' heb, omdat ik als kind en tiener best wel getalenteerd en succesvol (voor zover dat kan) was.
Ik denk ook heel veel terug aan het verleden. Aan vakanties van vroeger, hoe de zomer vroeger 'aanvoelde', hoe het leven was op school en met een groep vriendinnen, nou ja, alles eigenlijk. En als ik dat vergelijk met nu steekt het heden er maar karig bij af.
Ik besef wel dat dit mijn eigen schuld is, ik heb mijn leven zelf in de hand, had er zelf meer van kunnen maken. Maar vind het gewoon moeilijk.
Hoewel ik dat als kind en tiener ook al niet echt had, kwestie van karakter en persoonlijkheid. Maar toch, het volwassen leven valt me zwaar. Ik snap mensen ook niet zo goed die als kind niet konden wachten om volwassen te zijn, ik vond kind zijn een stuk leuker en makkelijker. Heb ook altijd het gevoel dat ik het beste allang gehad heb, dat ik 'vroeg gepiekt' heb, omdat ik als kind en tiener best wel getalenteerd en succesvol (voor zover dat kan) was.
Ik denk ook heel veel terug aan het verleden. Aan vakanties van vroeger, hoe de zomer vroeger 'aanvoelde', hoe het leven was op school en met een groep vriendinnen, nou ja, alles eigenlijk. En als ik dat vergelijk met nu steekt het heden er maar karig bij af.
Ik besef wel dat dit mijn eigen schuld is, ik heb mijn leven zelf in de hand, had er zelf meer van kunnen maken. Maar vind het gewoon moeilijk.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:45
Oh en dan heb ik het nog niet eens over de algehele tijdsgeest van nu. Dus niet zozeer mijn eigen leven, maar gewoon hoe alles in de maatschappij is veranderd, vooral door dingen als sociale media die meer hebben veranderd in het leven dan wij misschien zelf beseffen.
Nee ik vind het maar niks, ik ben eigenlijk te laat geboren denk ik (hoewel dat een cliché is om te denken, ik weet het).
Nee ik vind het maar niks, ik ben eigenlijk te laat geboren denk ik (hoewel dat een cliché is om te denken, ik weet het).
dinsdag 21 februari 2017 om 19:51
quote:RedCorvette schreef op 21 februari 2017 @ 18:02:
Apart dat het toch fijn is te beseffen dat meer mensen dit hebben haha..
Ik heb ook wel redelijk last van 'angst', dus misschien dat ik daarom iets pessimistischer naar het heden en de toekomst kijk, want de toekomst is open en dus kunnen er allerlei enge dingen gebeuren om bang voor te zijn.
Sowieso is mijn jeugd / jongvolwassen leven bijna zo perfect geweest, dat ik min of meer besef dat het in de toekomst niet zo kan blijven doorgaan.
[...]
Tot mijn 25e is alles nagenoeg perfect gegaan, maar het zou zomaar kunnen dat het niet eens heel lang meer duurt voordat ik bijvoorbeeld mijn eigen ouders misschien kwijt zal raken.
Doe mij maar zo'n leven! Als je leven zo 'perfect' is geweest moet je nu ook een goede, stabiele basis hebben om wat tegenslagen op te kunnen vangen. Want, die gaan er, in grotere of kleinere vorm, toch wel komen op een gegeven moment.
Ik denk dat je last hebt van je angst inderdaad. Want ook vervelende en nare dingen horen bij het leven, daar leer en groei je van, ook al zijn ze niet leuk. Bijna niemand leeft een heel leven zonder moeilijke periodes. Het hoort er dus gewoon bij en ook jij komt daar doorheen. Het is eigenlijk gek om te bedenken dat je nooit iets vervelends zou meemaken, dat is helemaal niet realistisch. Toch is het ook niet realistisch om te denken dat álles dan verpest is of je hele leven onherroepelijk instort of dat het nooooit meer goed komt. Ook zware tijden horen er toch echt bij.
Apart dat het toch fijn is te beseffen dat meer mensen dit hebben haha..
Ik heb ook wel redelijk last van 'angst', dus misschien dat ik daarom iets pessimistischer naar het heden en de toekomst kijk, want de toekomst is open en dus kunnen er allerlei enge dingen gebeuren om bang voor te zijn.
Sowieso is mijn jeugd / jongvolwassen leven bijna zo perfect geweest, dat ik min of meer besef dat het in de toekomst niet zo kan blijven doorgaan.
[...]
Tot mijn 25e is alles nagenoeg perfect gegaan, maar het zou zomaar kunnen dat het niet eens heel lang meer duurt voordat ik bijvoorbeeld mijn eigen ouders misschien kwijt zal raken.
Doe mij maar zo'n leven! Als je leven zo 'perfect' is geweest moet je nu ook een goede, stabiele basis hebben om wat tegenslagen op te kunnen vangen. Want, die gaan er, in grotere of kleinere vorm, toch wel komen op een gegeven moment.
Ik denk dat je last hebt van je angst inderdaad. Want ook vervelende en nare dingen horen bij het leven, daar leer en groei je van, ook al zijn ze niet leuk. Bijna niemand leeft een heel leven zonder moeilijke periodes. Het hoort er dus gewoon bij en ook jij komt daar doorheen. Het is eigenlijk gek om te bedenken dat je nooit iets vervelends zou meemaken, dat is helemaal niet realistisch. Toch is het ook niet realistisch om te denken dat álles dan verpest is of je hele leven onherroepelijk instort of dat het nooooit meer goed komt. Ook zware tijden horen er toch echt bij.
dinsdag 21 februari 2017 om 19:55
quote:jellybelly schreef op 21 februari 2017 @ 19:45:
Oh en dan heb ik het nog niet eens over de algehele tijdsgeest van nu. Dus niet zozeer mijn eigen leven, maar gewoon hoe alles in de maatschappij is veranderd, vooral door dingen als sociale media die meer hebben veranderd in het leven dan wij misschien zelf beseffen.
Nee ik vind het maar niks, ik ben eigenlijk te laat geboren denk ik (hoewel dat een cliché is om te denken, ik weet het).Dat bedoel ik ook. Ben in 70 geboren maar heb ook zo'n affiniteit met jaren 50 en 60. Bourgondiërs, vrijheid, de muziek en niet iedereen met zijn hoofd op zijn phone. Natuurlijk waren er ook problemen maar ik benijd de huidige tieners niet, vind het heftig allemaal.
Oh en dan heb ik het nog niet eens over de algehele tijdsgeest van nu. Dus niet zozeer mijn eigen leven, maar gewoon hoe alles in de maatschappij is veranderd, vooral door dingen als sociale media die meer hebben veranderd in het leven dan wij misschien zelf beseffen.
Nee ik vind het maar niks, ik ben eigenlijk te laat geboren denk ik (hoewel dat een cliché is om te denken, ik weet het).Dat bedoel ik ook. Ben in 70 geboren maar heb ook zo'n affiniteit met jaren 50 en 60. Bourgondiërs, vrijheid, de muziek en niet iedereen met zijn hoofd op zijn phone. Natuurlijk waren er ook problemen maar ik benijd de huidige tieners niet, vind het heftig allemaal.
dinsdag 21 februari 2017 om 20:01
quote:jellybelly schreef op 21 februari 2017 @ 19:39:
Ik heb dat ook ja. Met name omdat ik eigenlijk vanaf ongeveer mijn 18e niet meer gelukkig ben geweest. Wel geluksmomenten, en leuke periodes, leuke dingen, maar nooit meer 'intrinsiek' gelukkig.
Hoewel ik dat als kind en tiener ook al niet echt had, kwestie van karakter en persoonlijkheid. Maar toch, het volwassen leven valt me zwaar. Ik snap mensen ook niet zo goed die als kind niet konden wachten om volwassen te zijn, ik vond kind zijn een stuk leuker en makkelijker. Heb ook altijd het gevoel dat ik het beste allang gehad heb, dat ik 'vroeg gepiekt' heb, omdat ik als kind en tiener best wel getalenteerd en succesvol (voor zover dat kan) was.
Interessant, ik heb dit namelijk ook en ik vraag me soms af of het te maken heeft met dat succesvol/talentvol zijn in je jeugd. Ik weet dat in mijn jeugd er totaal voorbij is gegaan aan mijn emotionele ontwikkeling, omdat iedereen keek naar mijn andere prestaties. De tinypotato die van binnen gewoon net als elk ander kind was werd niet echt gezien en niet geholpen met ontwikkelingstaken die ook gewoon heel belangrijk zijn bij het opgroeien. Dat heeft mijn ontwikkeling als persoon behoorlijk gehinderd. Ik heb me altijd weten te 'redden', maar liep op een gegeven moment toch ontzettend vast als volwassene.
Ik heb dat ook ja. Met name omdat ik eigenlijk vanaf ongeveer mijn 18e niet meer gelukkig ben geweest. Wel geluksmomenten, en leuke periodes, leuke dingen, maar nooit meer 'intrinsiek' gelukkig.
Hoewel ik dat als kind en tiener ook al niet echt had, kwestie van karakter en persoonlijkheid. Maar toch, het volwassen leven valt me zwaar. Ik snap mensen ook niet zo goed die als kind niet konden wachten om volwassen te zijn, ik vond kind zijn een stuk leuker en makkelijker. Heb ook altijd het gevoel dat ik het beste allang gehad heb, dat ik 'vroeg gepiekt' heb, omdat ik als kind en tiener best wel getalenteerd en succesvol (voor zover dat kan) was.
Interessant, ik heb dit namelijk ook en ik vraag me soms af of het te maken heeft met dat succesvol/talentvol zijn in je jeugd. Ik weet dat in mijn jeugd er totaal voorbij is gegaan aan mijn emotionele ontwikkeling, omdat iedereen keek naar mijn andere prestaties. De tinypotato die van binnen gewoon net als elk ander kind was werd niet echt gezien en niet geholpen met ontwikkelingstaken die ook gewoon heel belangrijk zijn bij het opgroeien. Dat heeft mijn ontwikkeling als persoon behoorlijk gehinderd. Ik heb me altijd weten te 'redden', maar liep op een gegeven moment toch ontzettend vast als volwassene.
dinsdag 21 februari 2017 om 20:02
quote:Utopia2016 schreef op 21 februari 2017 @ 19:55:
[...]
Dat bedoel ik ook. Ben in 70 geboren maar heb ook zo'n affiniteit met jaren 50 en 60. Bourgondiërs, vrijheid, de muziek en niet iedereen met zijn hoofd op zijn phone. Natuurlijk waren er ook problemen maar ik benijd de huidige tieners niet, vind het heftig allemaal.De bourgondiërs van de jaren 50? Met half Nederland nog in het naoorlogse puin? De dreiging van de Koude Oorlog? En toen getrouwde vrouwen nog handelingsonbekwaam waren? Lijkt me echt een fantastische tijd inderdaad
http://historiek.net/vrou ... andelingsonbekwaam/15127/
Nee dan de jaren 60: toen begonnen ze net met het invoeren van de vrije zaterdag, wat een luxe!
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrije_zaterdag
Doe mij dan maar die mobiele telefoon geloof ik.
[...]
Dat bedoel ik ook. Ben in 70 geboren maar heb ook zo'n affiniteit met jaren 50 en 60. Bourgondiërs, vrijheid, de muziek en niet iedereen met zijn hoofd op zijn phone. Natuurlijk waren er ook problemen maar ik benijd de huidige tieners niet, vind het heftig allemaal.De bourgondiërs van de jaren 50? Met half Nederland nog in het naoorlogse puin? De dreiging van de Koude Oorlog? En toen getrouwde vrouwen nog handelingsonbekwaam waren? Lijkt me echt een fantastische tijd inderdaad
http://historiek.net/vrou ... andelingsonbekwaam/15127/
Nee dan de jaren 60: toen begonnen ze net met het invoeren van de vrije zaterdag, wat een luxe!
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrije_zaterdag
Doe mij dan maar die mobiele telefoon geloof ik.
