Psyche
alle pijlers
Waaraan merkte je dat je een klik had met je psych?
donderdag 21 april 2022 om 10:16
Wanneer wist je het?
Voelde het direct goed aan of hoe kwam het?
Heb je vaak moet schakelen naar een ander en hoe heb je dat precies dan aangepakt? Wat was de reden dat je bent gaan veranderen?
Ik twijfel soms enorm. Dacht in het begin wel de juiste te hebben gevonden doordat ik toen vooral op gevoel afging. Nu voelt het niet meer zo goed, maar weet ook dat deels aan mezelf ligt doordat ik niet alles bespreekbaar maak wat me bijvoorbeeld dwars ligt of er worden bepaalde dingen niet besproken of vergeten waardoor ik er zelf denk ik naar moet vragen. Soms denk ik is dit een test of wordt zo iets belangrijks vergeten.
Dan ben ik al gauw ontevreden en wil ik niet meer, meer teleurgesteld denk ik vooral.
Ik vind het heel moeilijk bespreekbaar te maken waardoor ik het laat gaan. Als ik dit wel doe lijkt de ander vaak in mijn leven beledigd te zijn en de band zodanig beschadigd te zijn waardoor de sfeer en relatie is verstoord.
Dus nu wil ik denk een andere maar durf ik niet dus zit ik een tweestrijd. Vragen om een ander voelt heel eng aan, straks raak ik weer teleurgesteld en of besef ik dat beter bij die had moeten blijven. Bovendien moet ik dan weer lang wachten op een wachttijd maar nu wellicht mijn tijd verspillen is ook niet oke.
Voelde het direct goed aan of hoe kwam het?
Heb je vaak moet schakelen naar een ander en hoe heb je dat precies dan aangepakt? Wat was de reden dat je bent gaan veranderen?
Ik twijfel soms enorm. Dacht in het begin wel de juiste te hebben gevonden doordat ik toen vooral op gevoel afging. Nu voelt het niet meer zo goed, maar weet ook dat deels aan mezelf ligt doordat ik niet alles bespreekbaar maak wat me bijvoorbeeld dwars ligt of er worden bepaalde dingen niet besproken of vergeten waardoor ik er zelf denk ik naar moet vragen. Soms denk ik is dit een test of wordt zo iets belangrijks vergeten.
Dan ben ik al gauw ontevreden en wil ik niet meer, meer teleurgesteld denk ik vooral.
Ik vind het heel moeilijk bespreekbaar te maken waardoor ik het laat gaan. Als ik dit wel doe lijkt de ander vaak in mijn leven beledigd te zijn en de band zodanig beschadigd te zijn waardoor de sfeer en relatie is verstoord.
Dus nu wil ik denk een andere maar durf ik niet dus zit ik een tweestrijd. Vragen om een ander voelt heel eng aan, straks raak ik weer teleurgesteld en of besef ik dat beter bij die had moeten blijven. Bovendien moet ik dan weer lang wachten op een wachttijd maar nu wellicht mijn tijd verspillen is ook niet oke.
vrijdag 22 april 2022 om 23:10
Nee dat niet, maar als ik eerlijk ben is die behoefte er niet echt meer doordat ik vaak geen voldoening voelde als ik iets vertelde en daar geen antwoord of reactie op kreeg. Dan raakte ik erg teleurgesteld en dacht ik had beter dit gewoon met een vriendin kunnen bespreken.
Dus zoals ik het lees kwamen je verwachtingen ook niet overeen met de soort hulp dat je zou willen ontvangen.Avage schreef: ↑22-04-2022 17:40Hoewel ik me er niet volledig in kan verplaatsen kan ik me er wel iets bij voorstellen.
Ik ben het er alleen niet mee eens dat je daar alles moet kunnen delen waar behoefte aan is.
Het is een behandeling dus het idee is wel dat er gewerkt wordt. Emotionele support krijg je vaak niet zo veel denk ik.
Tijdens mijn eigen therapie liep ik daar in ieder geval wel tegenaan, er komt vanalles los maar dat moet je in je eigen tijd verwerken. Mij werd aangeraden om een dagboek bij te houden. Hele dagboek vol gejammerd en aan de alcohol en wiet gegaan want ik kon er niet mee overweg. Maar alsnog veel geleerd in therapie (later weer gestopt met blowen en drinken). Juist geleerd dat er behalve praten eigenlijk niets is, als je iets wil met/van een ander.
Ik ben ook een erg gesloten persoon en vind vertrouwen moeilijk, ik ging in een kindmodus en huilde snel in plaats van echt te praten. Of ik praatte over koetjes en kalfjes. Dus dat was allemaal moeizaam. Ondertussen voelde ik ook geen steun, voelde me heel alleen. Maar ik ben er achteraf van overtuigd dat ik die steun ook niet nodig had, niet op die manier. Ik wilde het wel maar dat was omdat ik het als kind gemist heb.
Had je wel of niet uiteindelijk veranderd van psych? Soms kan een ander wel je meer opleveren. Hoor daar vaker positieve ervaringen over, maar de drempel ligt bij persoonlijk hoog doordat ik nu al tijd en vertrouwen heb geïnvesteerd in iemand en dan weer opnieuw moet gaan beginnen.
Ja de bedoeling bij mij is wel emotionele support dat is geïntegreerd in een behandelingsvorm. Bij mij komen de emoties niet los, ik voel het wel in heel mijn lichaam krijg er zelfs krampen van maar ik vertik het te janken bij een ander. En dat punt wordt gezocht maar die zal nooit worden bereikt. Wellicht een emotionele belading alleen laten afzwakken. Maar denk dat ik dat verwerken toch ook prima zelf kan. Uiteindelijk is bewustwording, rust en zelfhulp alleen nodig. Als je je hulp, hoop of vertrouwen in een ander(proffesional) laat afhangen om verder te komen kom je er achter dat je echt niemand nodig hebt om eruit te komen. Alleen jijzelf en niemand kan je daarbij helpen.
Had in ieder geval ook hoge verwachtingen van hulpverlening maar het valt me allemaal erg tegen. Ik was altijd al sceptisch maar doordat ik de bodem had bereikt dacht ik dat het me zou helpen, maar het is allemaal niet mijn ding in ieder geval.
Ik herken het ook stukje van dat waar je vroeger behoefte aan had en nu weer terug wilde, maar dat ga je indd niet krijgen. Misschien voor even maar dat verdwijnt ook. Het besef en acceptatie dat je een ander niet nodig hebt voor emotionele steun is beter want dan kan je de leegte in jezelf makkelijker omschakelen naar rust en gewoon zijn.
vrijdag 22 april 2022 om 23:40
Dag Reborn,
Het klinkt allemaal niet fijn, vind ik. Wat mij opviel bij het eerste gesprek dat ik had, was dat alles wat ik zei ok was. Ik probeer dat ook voor mezelf te benoemen. Ze geeft me het gevoel dat ik alles mag zeggen. Dat geeft een heel veilig gevoel.
Dat proef ik niet uit wat je schrijft. Niet elke soort therapie werkt hetzelfde. Sommigen luisteren vooral en laten de cliënt meer zelf tot inzichten komen. Anderen trachten patronen bloot te leggen en die te linken aan het verleden. (Sorry voor mijn leek-uitleg) Heb jij het gevoel dat het het soort therapie is, dat niks voor jou is of heb je gevoel dat deze psych het niet is?
Het is altijd mogelijk dat het gaat om iemand die jou niet goed kan/gaat helpen. Als jij dat gevoel hebt (ik maak dat op uit je verhaal), dan denk ik dat je dat gevoel niet moet negeren en dan hoop ik dat je bevestiging vindt in een switch. Dat wens ik je toe.
Als je psycholoog hier niet goed op reageert, dan klopt het niet en heb je de bevestiging dat je de juiste keuze maakt. Vind ik.
Oh, blijven omdat je veel geïnvesteerd hebt, dat heeft een naam: sunk Costs. Het is een denkfout.
Het klinkt allemaal niet fijn, vind ik. Wat mij opviel bij het eerste gesprek dat ik had, was dat alles wat ik zei ok was. Ik probeer dat ook voor mezelf te benoemen. Ze geeft me het gevoel dat ik alles mag zeggen. Dat geeft een heel veilig gevoel.
Dat proef ik niet uit wat je schrijft. Niet elke soort therapie werkt hetzelfde. Sommigen luisteren vooral en laten de cliënt meer zelf tot inzichten komen. Anderen trachten patronen bloot te leggen en die te linken aan het verleden. (Sorry voor mijn leek-uitleg) Heb jij het gevoel dat het het soort therapie is, dat niks voor jou is of heb je gevoel dat deze psych het niet is?
Het is altijd mogelijk dat het gaat om iemand die jou niet goed kan/gaat helpen. Als jij dat gevoel hebt (ik maak dat op uit je verhaal), dan denk ik dat je dat gevoel niet moet negeren en dan hoop ik dat je bevestiging vindt in een switch. Dat wens ik je toe.
Als je psycholoog hier niet goed op reageert, dan klopt het niet en heb je de bevestiging dat je de juiste keuze maakt. Vind ik.
Oh, blijven omdat je veel geïnvesteerd hebt, dat heeft een naam: sunk Costs. Het is een denkfout.
zaterdag 23 april 2022 om 01:42
Ik heb je een prive bericht gestuurd met uitleg die echt onbedoeld te lang is geworden om advies in te winnen. Waard om te veranderen of niet. Ik kan anders ook hier kort samenvatten waar ik tegen aan loop maar eigenlijk denk ik al dat ik de antwoord weet. Gewoon veranderen als iemand structureel niet op dingen terug komt is het naast dat en alles eromheen gewoon niet zoals het hoort te zijn. Maar goed er word wel op bepaalde dingen terug gekomen maar dan heb ik daar geen behoefte meer aan doordat de eerste keer er niet op werd gereageerd en pas een volgende keer erop terug werd gekomen wat ik heel vaag vond. Spreek je gewoon eens uit wat je denkt ipv zo afwachtend.
Sorry maar ik denk echt soms beter gewoon stoppen en niet eens overstappen meer want eerlijk is eerlijk die nemen je ook niet serieus als je steeds van praktijk veranderd en niet afloopt. Heb ook weinig vertrouwen nog in een ander en het bezorgt me alleen maar meer ellende om telkens weer alles naar boven te halen. Ik wil gewoon positieve verandering en ik denk dat ik dat prima kan bewerkstelligen zonder een ander want die bezorgt alleen maar meer ellende dan goeds.
Sorry maar ik denk echt soms beter gewoon stoppen en niet eens overstappen meer want eerlijk is eerlijk die nemen je ook niet serieus als je steeds van praktijk veranderd en niet afloopt. Heb ook weinig vertrouwen nog in een ander en het bezorgt me alleen maar meer ellende om telkens weer alles naar boven te halen. Ik wil gewoon positieve verandering en ik denk dat ik dat prima kan bewerkstelligen zonder een ander want die bezorgt alleen maar meer ellende dan goeds.
zaterdag 23 april 2022 om 08:43
Sorry dat ik irritant ben en advocaat van de duivel loop te spelen maar hoe weet je dat dit niet de stem is van overleving/verslaving/wat dan ook jouw patroon is, die aan het woord is?
Je doet stellige uitspraken die ik ken van mijn eigen "ik kan het zelf wel, ik heb niemand nodig" modus.
Je teleurstelling is heel invoelbaar en ik denk dat er diepe pijn achter zit, maar ook angst om bij iemand kwetsbaar te zijn.
Dat dit jou nu zo sterk overneemt kan een teken zijn dat je er dicht tegenaan zit/zat om je gevoelens te laten zien.
Ik gun jou dat heel erg want dat is de enige weg naar een fijner leven. Je kan niet altijd maar alleen blijven strijden, we hebben allemaal anderen nodig. Reborn is ook maar een meisje dat gezien wil worden.
Het is pijnlijk om te lezen dat je je nu niet gezien voelt. En ik ben bezorgd dat als je nu afhaakt dat het een zoveelste bevestiging zal zijn dat je niemand kan vertrouwen.
Maar ik zit natuurlijk niet bij jou in de behandeling dus ik kan niet uitsluiten dat deze behandelaar of behandeling gewoon niet bij jou past.
Voor mezelf heeft het wel soort van gewerkt om ermee door te gaan ondanks dat ik me alleen voelde. Ik had al van kleins af aan dat juist als iemand lief en steunend voor me was dat ik manipulatief kon worden en een onoprechte kant van mij het overneemt. Voor mij was het dus goed dat het een kwelling was, iets moest me forceren om te gaan praten over echte dingen en al die woede eruit te laten komen. Dat kwam uiteindelijk (na zowat een jaar) juist in die afstandelijke therapie naar boven.
Je doet stellige uitspraken die ik ken van mijn eigen "ik kan het zelf wel, ik heb niemand nodig" modus.
Je teleurstelling is heel invoelbaar en ik denk dat er diepe pijn achter zit, maar ook angst om bij iemand kwetsbaar te zijn.
Dat dit jou nu zo sterk overneemt kan een teken zijn dat je er dicht tegenaan zit/zat om je gevoelens te laten zien.
Ik gun jou dat heel erg want dat is de enige weg naar een fijner leven. Je kan niet altijd maar alleen blijven strijden, we hebben allemaal anderen nodig. Reborn is ook maar een meisje dat gezien wil worden.
Het is pijnlijk om te lezen dat je je nu niet gezien voelt. En ik ben bezorgd dat als je nu afhaakt dat het een zoveelste bevestiging zal zijn dat je niemand kan vertrouwen.
Maar ik zit natuurlijk niet bij jou in de behandeling dus ik kan niet uitsluiten dat deze behandelaar of behandeling gewoon niet bij jou past.
Voor mezelf heeft het wel soort van gewerkt om ermee door te gaan ondanks dat ik me alleen voelde. Ik had al van kleins af aan dat juist als iemand lief en steunend voor me was dat ik manipulatief kon worden en een onoprechte kant van mij het overneemt. Voor mij was het dus goed dat het een kwelling was, iets moest me forceren om te gaan praten over echte dingen en al die woede eruit te laten komen. Dat kwam uiteindelijk (na zowat een jaar) juist in die afstandelijke therapie naar boven.
zaterdag 23 april 2022 om 09:13
Ik krijg ook niet op alles wat ik mijn therapeut vertel een mededogende reactie, of überhaupt een reactie. Die wens/behoefte heb ik helemaal niet, ik vind het zelfs nogal confronterend/vervelend als ze duidelijk wel een oordeel heeft over wat bijvoorbeeld mijn ouders in het verleden hebben gedaan.Reborn schreef: ↑22-04-2022 23:10Nee dat niet, maar als ik eerlijk ben is die behoefte er niet echt meer doordat ik vaak geen voldoening voelde als ik iets vertelde en daar geen antwoord of reactie op kreeg. Dan raakte ik erg teleurgesteld en dacht ik had beter dit gewoon met een vriendin kunnen bespreken.
Toch zou ik jouw behoefte wel bespreekbaar maken. Niet omdat deze behoefte per se vervuld moet worden, maar omdat jouw behandelaar dan kan uitleggen waarom hij/zij niet op de manier reageert die jij verwachtte.
zaterdag 23 april 2022 om 20:03
zondag 24 april 2022 om 12:45
Je hebt gelijk. Vandaag denk ik weer anders en denk ik dat ik het wel nodig heb, de hulp. Als ik namelijk aan zonder denk; voel ik de krankzinnigheid weer opkomen. Het houd me toch wel op of andere manier denk ik staande, dat er iemand is die me kan helpen met het verwerken.Avage schreef: ↑23-04-2022 08:43Sorry dat ik irritant ben en advocaat van de duivel loop te spelen maar hoe weet je dat dit niet de stem is van overleving/verslaving/wat dan ook jouw patroon is, die aan het woord is?
Je doet stellige uitspraken die ik ken van mijn eigen "ik kan het zelf wel, ik heb niemand nodig" modus.
Je teleurstelling is heel invoelbaar en ik denk dat er diepe pijn achter zit, maar ook angst om bij iemand kwetsbaar te zijn.
Dat dit jou nu zo sterk overneemt kan een teken zijn dat je er dicht tegenaan zit/zat om je gevoelens te laten zien.
Ik gun jou dat heel erg want dat is de enige weg naar een fijner leven. Je kan niet altijd maar alleen blijven strijden, we hebben allemaal anderen nodig. Reborn is ook maar een meisje dat gezien wil worden.
Het is pijnlijk om te lezen dat je je nu niet gezien voelt. En ik ben bezorgd dat als je nu afhaakt dat het een zoveelste bevestiging zal zijn dat je niemand kan vertrouwen.
Maar ik zit natuurlijk niet bij jou in de behandeling dus ik kan niet uitsluiten dat deze behandelaar of behandeling gewoon niet bij jou past.
Voor mezelf heeft het wel soort van gewerkt om ermee door te gaan ondanks dat ik me alleen voelde. Ik had al van kleins af aan dat juist als iemand lief en steunend voor me was dat ik manipulatief kon worden en een onoprechte kant van mij het overneemt. Voor mij was het dus goed dat het een kwelling was, iets moest me forceren om te gaan praten over echte dingen en al die woede eruit te laten komen. Dat kwam uiteindelijk (na zowat een jaar) juist in die afstandelijke therapie naar boven.
Ik was daar alleen nooit van; verwerken. Gewoon doorgaan. Maar nu ben ik genoodzaakt dat te doen, want ik ben geestelijk en lichamelijk nog steeds op.
Wil weer mijn energiepeil en levenslust krijgen die weer ben verloren door anderen die me pijn hebben aangedaan.
Ik weet soms gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik loop vast. Ik weet dat het uiteindelijk wel goed komt maar ik kan bepaalde dingen nog niet afsluiten die me ziel uit elkaar hebben verscheurd.
Ik weet niet hoe ik bij die acceptatie kan komen want ik blijf maar denken aan waar blijft mijn rechtvaardigheid en de straf van een ander?
Die is er niet. Moet ik dan er maar zo bij laten, dat kan ik niet. Ik blijf maar denken wat ik moet of kan doen om diegene terug te pakken maar weet niet of het mij zou helpen.
Ik denk het ergens wel want ik kan er niet met de feit mee leven dat iemand je zo iets aan doet en vervolgens er mee weg komt alsof er niets is gebeurd. Ik denk dat ik het dan kan pas kan verwerken, als hij zijn straf of pijn heeft gekregen en niet een beetje sullig lopen lullen en ventileren over rot emoties die nog steeds aanwezig zijn door zijn toedoen als ik er weer aan terug denk.
Ik heb dit ook niet met mijn familie besproken, wel vrienden. Maar denk dat familie mij soms beter zou kunnen helpen, maar ben ook dan zo bang dat ze me over de streep zouden helpen om hem aan te pakken. Wil ik de risico oplopen of mijn familie laten oplopen voor verlossing van mijn leed? Misschien ben ik daar wel toe bereid eerlijk gezegd. En zo gek is dit toch niet?!
maandag 25 april 2022 om 02:55
Bespreek dat in therapie, dat je het zo onrechtvaardig vindt, en dat je denkt aan vergelding.
Dat zijn hele duidelijke emoties, en ze horen bij een proces van acceptatie.
Sowieso, als ik lees wat je hier schrijft lijkt me dat belangrijk om te bespreken.
Je voelt je niet gehoord en gezien, en hebt duidelijk andere verwachtingen.
Door dat uit te spreken kunnen jullie gaan kijken of wat jij denkt nodig te hebben ook helpend is voor je.
Gehoord worden is niet perse getroost worden. En misschien gaat ze op sommige dingen niet in met een reden?
De teleurstelling die je ervaart, en afwijzing, zijn hele reëele gevoelens. Misschien wel gevoelens die je vaker tegenkomt, ook buiten therapie.
Door er naar te kijken, ze te benoemen, kan je uit gaan zoeken hoe je met die gevoelens om kan gaan.
Met de gevoelens die therapie oproept, maar ook met de situaties in real life.
Super leerzaam voor jezelf.
Juist in de fase dat ik zo diep zat ging therapie vaak over dit soort zaken.
Ze kwamen voort uit oude boodschappen, of oude behoeftes, en dat inzien en de emotie leren verdragen zorgde voor vooruitgang.
Dat zijn hele duidelijke emoties, en ze horen bij een proces van acceptatie.
Sowieso, als ik lees wat je hier schrijft lijkt me dat belangrijk om te bespreken.
Je voelt je niet gehoord en gezien, en hebt duidelijk andere verwachtingen.
Door dat uit te spreken kunnen jullie gaan kijken of wat jij denkt nodig te hebben ook helpend is voor je.
Gehoord worden is niet perse getroost worden. En misschien gaat ze op sommige dingen niet in met een reden?
De teleurstelling die je ervaart, en afwijzing, zijn hele reëele gevoelens. Misschien wel gevoelens die je vaker tegenkomt, ook buiten therapie.
Door er naar te kijken, ze te benoemen, kan je uit gaan zoeken hoe je met die gevoelens om kan gaan.
Met de gevoelens die therapie oproept, maar ook met de situaties in real life.
Super leerzaam voor jezelf.
Juist in de fase dat ik zo diep zat ging therapie vaak over dit soort zaken.
Ze kwamen voort uit oude boodschappen, of oude behoeftes, en dat inzien en de emotie leren verdragen zorgde voor vooruitgang.
