Psyche
alle pijlers
Waaraan merkte je dat je een klik had met je psych?
donderdag 21 april 2022 om 10:16
Wanneer wist je het?
Voelde het direct goed aan of hoe kwam het?
Heb je vaak moet schakelen naar een ander en hoe heb je dat precies dan aangepakt? Wat was de reden dat je bent gaan veranderen?
Ik twijfel soms enorm. Dacht in het begin wel de juiste te hebben gevonden doordat ik toen vooral op gevoel afging. Nu voelt het niet meer zo goed, maar weet ook dat deels aan mezelf ligt doordat ik niet alles bespreekbaar maak wat me bijvoorbeeld dwars ligt of er worden bepaalde dingen niet besproken of vergeten waardoor ik er zelf denk ik naar moet vragen. Soms denk ik is dit een test of wordt zo iets belangrijks vergeten.
Dan ben ik al gauw ontevreden en wil ik niet meer, meer teleurgesteld denk ik vooral.
Ik vind het heel moeilijk bespreekbaar te maken waardoor ik het laat gaan. Als ik dit wel doe lijkt de ander vaak in mijn leven beledigd te zijn en de band zodanig beschadigd te zijn waardoor de sfeer en relatie is verstoord.
Dus nu wil ik denk een andere maar durf ik niet dus zit ik een tweestrijd. Vragen om een ander voelt heel eng aan, straks raak ik weer teleurgesteld en of besef ik dat beter bij die had moeten blijven. Bovendien moet ik dan weer lang wachten op een wachttijd maar nu wellicht mijn tijd verspillen is ook niet oke.
Voelde het direct goed aan of hoe kwam het?
Heb je vaak moet schakelen naar een ander en hoe heb je dat precies dan aangepakt? Wat was de reden dat je bent gaan veranderen?
Ik twijfel soms enorm. Dacht in het begin wel de juiste te hebben gevonden doordat ik toen vooral op gevoel afging. Nu voelt het niet meer zo goed, maar weet ook dat deels aan mezelf ligt doordat ik niet alles bespreekbaar maak wat me bijvoorbeeld dwars ligt of er worden bepaalde dingen niet besproken of vergeten waardoor ik er zelf denk ik naar moet vragen. Soms denk ik is dit een test of wordt zo iets belangrijks vergeten.
Dan ben ik al gauw ontevreden en wil ik niet meer, meer teleurgesteld denk ik vooral.
Ik vind het heel moeilijk bespreekbaar te maken waardoor ik het laat gaan. Als ik dit wel doe lijkt de ander vaak in mijn leven beledigd te zijn en de band zodanig beschadigd te zijn waardoor de sfeer en relatie is verstoord.
Dus nu wil ik denk een andere maar durf ik niet dus zit ik een tweestrijd. Vragen om een ander voelt heel eng aan, straks raak ik weer teleurgesteld en of besef ik dat beter bij die had moeten blijven. Bovendien moet ik dan weer lang wachten op een wachttijd maar nu wellicht mijn tijd verspillen is ook niet oke.
donderdag 21 april 2022 om 10:23
Ze was de derde (excl de praktijkondersteuner) die ik sprak. Ik vond het bij haar veel minder storend dat we minder leuke dingen bespraken (dingen die dichtbij kwamen, pijn deden). Haar aanpak lag goed bij mij en ik vertrouwde haar. Dat heb ik nog steeds. Dus ik durf dingen van haar aan te nemen en ik kan het ook zeggen als iets me niet lekker zit.
Maar ik ben ook echt super blij met mijn psych, ondanks het feit dat je eigenlijk aan het poeren bent in je zielenroerselen, wat an sich echt niet altijd leuk is.
Maar ik ben ook echt super blij met mijn psych, ondanks het feit dat je eigenlijk aan het poeren bent in je zielenroerselen, wat an sich echt niet altijd leuk is.
donderdag 21 april 2022 om 10:41
Ik zie de man of vrouw meer als een professional en ben vrij makkelijk in het bespreken van mijn problemen of gevoel/emoties. Net zoals ik het over mijn schouderblessure zou hebben zeg maar. Een klik is wel belangrijk maar voor mij hoeft het niet super vertrouwd te voelen ofzo, het blijft een professional die zijn/haar werk doet.
Maar snap ook dat het voor anderen niet zo werkt. Maar misschien helpt het om het wat afstandelijker te benaderen?
Maar snap ook dat het voor anderen niet zo werkt. Maar misschien helpt het om het wat afstandelijker te benaderen?
I wanna live my life with the volume full!
donderdag 21 april 2022 om 10:52
Ik heb meer dan 10 jaar gewerkt als praktijkmanager bij een instelling voor GGZ. Bij ons werd altijd al bij de intake gevraagd naar de voorkeuren van de patiënt. Op basis van de uitkomst van de intake, de wensen van de patiënt werd in het overleg met alle therapeuten de meeste match gezocht.
Natuurlijk ging dat ook wel eens verkeerd, maar er werd altijd aangegeven, dat de patiënt zich op willekeurig moment mag uitspreken voor een wisseling. Ik wil dat meegeven: voelt het niet ok, voel je je niet vrij genoeg om alles te zeggen vraag een wisseling aan. Het komt jouw proces alleen maar ten goede.
Zo heb ik in die jaren tientallen collega's gezien, waarvan er ook een aantal weer snel vertrokken. Voor mezelf heb ik ze altijd ingedeeld in de therapeuten waar ik familie, vrienden en kennissen wel naar toe zou verwijzen en naar wie zeker niet
.
Je moet je na een paar gesprekken zo vertrouwt voelen dat je het gevoel hebt alles te durven zeggen. Voel je dat niet, maak een switch.
Het moet natuurlijk ook niet te vertrouwd raken. Ik heb meerdere malen meegemaakt, dat patiënten verliefd werden op de therapeuten. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Gepaste afstand van 2 kanten
.
Natuurlijk ging dat ook wel eens verkeerd, maar er werd altijd aangegeven, dat de patiënt zich op willekeurig moment mag uitspreken voor een wisseling. Ik wil dat meegeven: voelt het niet ok, voel je je niet vrij genoeg om alles te zeggen vraag een wisseling aan. Het komt jouw proces alleen maar ten goede.
Zo heb ik in die jaren tientallen collega's gezien, waarvan er ook een aantal weer snel vertrokken. Voor mezelf heb ik ze altijd ingedeeld in de therapeuten waar ik familie, vrienden en kennissen wel naar toe zou verwijzen en naar wie zeker niet
.Je moet je na een paar gesprekken zo vertrouwt voelen dat je het gevoel hebt alles te durven zeggen. Voel je dat niet, maak een switch.
Het moet natuurlijk ook niet te vertrouwd raken. Ik heb meerdere malen meegemaakt, dat patiënten verliefd werden op de therapeuten. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Gepaste afstand van 2 kanten
.
donderdag 21 april 2022 om 11:06
Ja ik ben daar minder gemakkelijk in.Eidde schreef: ↑21-04-2022 10:41Ik zie de man of vrouw meer als een professional en ben vrij makkelijk in het bespreken van mijn problemen of gevoel/emoties. Net zoals ik het over mijn schouderblessure zou hebben zeg maar. Een klik is wel belangrijk maar voor mij hoeft het niet super vertrouwd te voelen ofzo, het blijft een professional die zijn/haar werk doet.
Maar snap ook dat het voor anderen niet zo werkt. Maar misschien helpt het om het wat afstandelijker te benaderen?
Ik praat altijd mijn problemen of emoties weg. Vind het ook dan nu een rare switch, alsof ik constant op negativiteit inzoom terwijl ik verder wil.
Het is misschien een beetje ingewikkeld want een ieder heeft ergens anders behoefte aan. Maar ik merk dat ik door de behandeling er zieker uit kom.
Mezelf herprogrammeren door herinneringen te vergeten, door te gaan en nooit meer om te kijken?
Ik heb liever baat bij een algemene onderzoek waar ik aan gedrag kan werken met dan al niet een medicatie voorgeschreven.
Ik snap dat een etiket en pilletjes niet de volledige oplossing zijn, maar had liever dat gehad dan wat ik nu doe. Wellicht dat het me dan zeker wel vooruit zou kunnen laten komen.
donderdag 21 april 2022 om 11:25
Ja, zo ervaar ik het ook. Als ik naar iemand moet gaan zoeken die bij wijze van spreken ook een goede vriend of vriendin had kunnen zijn, dan was ik waarschijnlijk nog heel lang bezig. Dat hoeft voor mij dus niet. Ik vind het vooral belangrijk dat ik het idee heb dat degene tegenover me weet wat ze doet, en daarnaast luistert naar mijn wensen in het traject.
donderdag 21 april 2022 om 11:27
Vertel je psycholoog wat je lastig vindt aan deze behandeling en hoe je het zelf voor je zou zien. Maak dit bespreekbaar.Reborn schreef: ↑21-04-2022 11:06Ja ik ben daar minder gemakkelijk in.
Ik praat altijd mijn problemen of emoties weg. Vind het ook dan nu een rare switch, alsof ik constant op negativiteit inzoom terwijl ik verder wil.
Het is misschien een beetje ingewikkeld want een ieder heeft ergens anders behoefte aan. Maar ik merk dat ik door de behandeling er zieker uit kom.
Mezelf herprogrammeren door herinneringen te vergeten, door te gaan en nooit meer om te kijken?
Ik heb liever baat bij een algemene onderzoek waar ik aan gedrag kan werken met dan al niet een medicatie voorgeschreven.
Ik snap dat een etiket en pilletjes niet de volledige oplossing zijn, maar had liever dat gehad dan wat ik nu doe. Wellicht dat het me dan zeker wel vooruit zou kunnen laten komen.
donderdag 21 april 2022 om 11:34
Ik lees nu trouwens in je openingspost dat je de indruk hebt dat je psycholoog zaken vergeet die je eerder verteld hebt. Dat vind ik wel vreemd. Als dit regelmatig gebeurt, en het gaat niet om details maar om belangrijke dingen, dan zou ik ook het gevoel krijgen dat hij/zij niet competent is. En dat zou voor mij wel een goede reden zijn om om een ander te vragen.
donderdag 21 april 2022 om 11:38
Ja is verantwoord door protocollen van verzekering, dus daar kan je niet veel mee dan.
Denk dat ik bij de onjuiste praktijk ben doorverwezen, die niet kunnen of willen afwijken van procedures.
donderdag 21 april 2022 om 11:49
Dat is een beetje zorgwekkend.
Het is vaak zoeken naar een fijne therapeut als een klik met mensen niet vanzelfsprekend is. Ik heb door de jaren heen best wel wat therapeuten gehad die niks voor mij konden doen, omdat ik vond dat er geen klik was.
Met de laatste therapeut had ik wel iets en ik merkte dat door mijn bereidheid tot praten en misschien belangrijker: de dingen die hij zei nam ik heel serieus. Ik onthield het allemaal en dacht er over na. Dat had ik met andere therapeuten helemaal niet.
Ik denk dat het ook wel belangrijk is om te weten waar je behoefte aan hebt, want ze werken toch allemaal anders. Mijn therapeut was bijvoorbeeld heel actief en niet erg conventioneel. Ik voelde me daar prettiger bij dan bij iemand die maar wat zit te suffen.
Het is gewoon een zoektocht. Je kan aan blijven modderen in de hoop dat je toch een klik krijgt of stoppen en verder zoeken. Ik denk wel dat het bespreekbaar maken van het hebben van geen klik je iets kan brengen. Ik heb achteraf wel spijt dat ik dat zelf niet heb gedaan, maar aan de andere kant denk ik dat het niet mijn taak was.
donderdag 21 april 2022 om 12:09
Dat heeft niet met willen te maken . Als de verzwkering niet dekt kunnen ze niet anders. Kunnen zij je niet doorverwijzen naar een instelling die de zorg wel kan leveren? Anders via je huisarts.
donderdag 21 april 2022 om 14:19
Na ervaring te hebben gehad met een paar vriendelijke, meegaande en empatische psychologen, dit hielp wel maar vaak maar voor even.
Totdat ik bij een therapeut kwam die niet zomaar akkoord ging met mijn verklaringen, oplossingen en stilvallen. En o, wat vond ik de eerste drie gesprekken lastig. Na het derde gesprek gaf zij mij een opdracht met de woorden: “ Zoek eens uit waar dat vandaan komt.” Dat bleek zo’n trigger, ik ben dol op onderzoeken en graven. En toen werden er dingen duidelijk, maakte ik stappen en kon ik zo goed verder na ieder bezoek. Ik ben lang door haar begeleid, en naast de begeleiding kon ik ook gewoon de leuke alledaagse dingen delen en werd het ook nog gezellig. Een persoonlijke vriendin, dat niet, maar zo’n gevoel gaf dat wel. Gewoon heel veel vertrouwen.
Ik ben nu een paar maanden weg, traject is afgerond. Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik bij haar terecht ben gekomen.
Totdat ik bij een therapeut kwam die niet zomaar akkoord ging met mijn verklaringen, oplossingen en stilvallen. En o, wat vond ik de eerste drie gesprekken lastig. Na het derde gesprek gaf zij mij een opdracht met de woorden: “ Zoek eens uit waar dat vandaan komt.” Dat bleek zo’n trigger, ik ben dol op onderzoeken en graven. En toen werden er dingen duidelijk, maakte ik stappen en kon ik zo goed verder na ieder bezoek. Ik ben lang door haar begeleid, en naast de begeleiding kon ik ook gewoon de leuke alledaagse dingen delen en werd het ook nog gezellig. Een persoonlijke vriendin, dat niet, maar zo’n gevoel gaf dat wel. Gewoon heel veel vertrouwen.
Ik ben nu een paar maanden weg, traject is afgerond. Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik bij haar terecht ben gekomen.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
donderdag 21 april 2022 om 17:11
Ik kan natuurlijk niet weten hoe het bij jou is. Maar ik zat in een vergelijkbaar dilemma in mijn behandeling. Dat het een "test" is zo voelde dit voor mij ook. Mijn behandelaar kwam ook nergens op terug.
Ik kreeg daardoor hetzelfde dilemma als waar jij nu in zit. Maar dat was dus ook een centraal thema in mijn problematiek en de hele reden dat ik daar kwam.
Het is eigenlijk heel logisch dat het ergens gaat schuren, anders zat je daar niet.
Feit is dat dit dilemma zich hoe dan ook zal voordoen in welke therapie of relatie dan ook, omdat jouw basisovertuiging is "als ik vertel waar ik mee zit raak ik mensen kwijt."
Een therapeut is juist niet jouw persoonlijke vriend en daarom is dit de ideale plek om te durven het anders te doen. Dit moet jij zelf doen. De behandelaar zal het nooit voor je kunnen doen, hij/zij is alleen maar een middel. Hier kan je iets van jezelf gaan overwinnen, door je kwetsbaar op te stellen.
Of je kan het uit de weg gaan en de therapie afbreken. Dan begin je weer van voor af aan, met iemand in contact gaan waarmee het goed voelt totdat die ander je teleurstelt en vanaf dat moment raak je het contact kwijt omdat je nergens met je gevoel heen kan.
Ik herken nogmaals dit dilemma van mezelf, ik hoop niet dat ik het daarmee te veel voor jou invul. Indien niet relevant dan mag je dit hele verhaal uiteraard negeren.
Ik kreeg daardoor hetzelfde dilemma als waar jij nu in zit. Maar dat was dus ook een centraal thema in mijn problematiek en de hele reden dat ik daar kwam.
Het is eigenlijk heel logisch dat het ergens gaat schuren, anders zat je daar niet.
Feit is dat dit dilemma zich hoe dan ook zal voordoen in welke therapie of relatie dan ook, omdat jouw basisovertuiging is "als ik vertel waar ik mee zit raak ik mensen kwijt."
Een therapeut is juist niet jouw persoonlijke vriend en daarom is dit de ideale plek om te durven het anders te doen. Dit moet jij zelf doen. De behandelaar zal het nooit voor je kunnen doen, hij/zij is alleen maar een middel. Hier kan je iets van jezelf gaan overwinnen, door je kwetsbaar op te stellen.
Of je kan het uit de weg gaan en de therapie afbreken. Dan begin je weer van voor af aan, met iemand in contact gaan waarmee het goed voelt totdat die ander je teleurstelt en vanaf dat moment raak je het contact kwijt omdat je nergens met je gevoel heen kan.
Ik herken nogmaals dit dilemma van mezelf, ik hoop niet dat ik het daarmee te veel voor jou invul. Indien niet relevant dan mag je dit hele verhaal uiteraard negeren.
donderdag 21 april 2022 om 19:42
En had je dit aangekaart en hoe is dat toen verlopen? Ik denk namelijk soms dat het gewoon niet met testen te maken heeft, maar een lak aan betrokkenheid. Merk wel dat ik inderdaad tegen dezelfde dingen aan loop in mijn leven. Iets aankaarten, teleurgesteld worden, opgeven en weer alles voor me houden in de hoop dat de ander er maar op terug komt. Ik had gedacht dat diegene die me zou helpen, wel eens een spiegel voor me kon houden en mij direct vertellen wat diegene denkt of opvalt in plaats van afwachten. Het is denk dan ook aan mij de taak om er iets mee te doen en dat doe ik vaak niet.
donderdag 21 april 2022 om 21:32
Nee ik had het niet aangekaart dat durfde ik niet.
Wel ben ik op den duur meer gaan praten over wat ik ervaarde in mijn leven.
Maar sommige dingen vond hij gewoon ook niet boeiend, dingen die ik uit een soort zelfbeklag inbracht negeerde hij gewoon. Soort selectieve aandacht.
Het was los daarvan alsog wel een behoorlijk intensieve therapie. Alleen over mijn dagelijkse dingen en gevoelens kon ik amper praten en hij vroeg dus ook niets daarover.
Hoe gaat het bij jou, waar merk je gebrek aan betrokkenheid aan?
Wel ben ik op den duur meer gaan praten over wat ik ervaarde in mijn leven.
Maar sommige dingen vond hij gewoon ook niet boeiend, dingen die ik uit een soort zelfbeklag inbracht negeerde hij gewoon. Soort selectieve aandacht.
Het was los daarvan alsog wel een behoorlijk intensieve therapie. Alleen over mijn dagelijkse dingen en gevoelens kon ik amper praten en hij vroeg dus ook niets daarover.
Hoe gaat het bij jou, waar merk je gebrek aan betrokkenheid aan?
donderdag 21 april 2022 om 21:51
Ja dat merk ik ook. Dat selectieve aandacht kan me nogal storen. Ook het feit dat ik het gevoel heb niet alles te delen om daar vervolgens aandacht aan te kunnen schenken.
Ook bepaalde reacties of juist geen reactie kan me heel lang dwars zitten.
Ik ga dan ook aan diegene twijfelen. Want ik vind dat ik juist daar alles moet kunnen delen waar behoefte aan is toch? Een bepaalde opmerking heeft bijv ook een vertraging van vertrouwen gezorgd, uiteindelijk naast me gelegd maar ik ben het niet vergeten. Ik vind het voor de rest wel positieve kanten hebben, maar voel geen volledige voldoening want voel een bepaalde rem doordat dus niet op alles word ingegaan dan begin ik bijv ook nooit meer over die onderwerp terwijl ik daar wel tegen aan kan lopen. Ik wil nu niet alleen te snel omschakelen doordat ergens wel de grootste emotionele druk soort van uit mijn systeem wil hebben. Maar ergens wil ik ook wel vertellen of vragen waarom bepaalde dingen werden gezegd of juist niet.
Dan ga ik namelijk dingen invullen als die gelooft me zeker niet of wat dan ook, en dat is prima maar spreek het dan uit ipv helemaal niks zeggen. Ik durf dit ook allemaal niet aan te kaarten doordat ik denk; ik word geholpen moet daar al dankbaar genoeg voor zijn en diegene doet ook maar zijn best voor zover die kan om het volgens t boekje je proberen te helen. Ik had alleen meer gehoopt op meer gesprekken.
Diegene is er ook maar om werk uit te voeren, wat te helpen en uitbetaald te worden. Ik wil niet iemand ondervragen, zelfs meer duidelijkheid of aangeven waar mijn behoeftes liggen is al een hele opgave en als ik dit al met bibberende stem eens heb gedaan en dit uiteindelijk niet word toegepast, vergeten of verder niks mee te kunnen of willen dan zakt de moed volledig.
Ik herken wat betreft het meer vertellen en open stellen, dat doe ik nu ook geleidelijk. Maar er is ook totaal geen ruimte voor dagelijkse/wekelijkse problemen die erbij spelen. Wellicht is het te ingewikkeld om alles te vertellen van nu naar vroeger van deze week. Ik denk dat sommige professionals heel erg systematische te werk gaan en dus niet van procedures willen of kunnen afwijken.
Waar ik die betrokkenheid in mis is dus het niet willen of kunnen afwijken van procedures. Dus een probleem van nu niet kunnen bespreken doordat het andere onderwerp eerst afgehandeld moet worden? En of daar niet op in wilt gaan.
Ook bepaalde reacties of juist geen reactie kan me heel lang dwars zitten.
Ik ga dan ook aan diegene twijfelen. Want ik vind dat ik juist daar alles moet kunnen delen waar behoefte aan is toch? Een bepaalde opmerking heeft bijv ook een vertraging van vertrouwen gezorgd, uiteindelijk naast me gelegd maar ik ben het niet vergeten. Ik vind het voor de rest wel positieve kanten hebben, maar voel geen volledige voldoening want voel een bepaalde rem doordat dus niet op alles word ingegaan dan begin ik bijv ook nooit meer over die onderwerp terwijl ik daar wel tegen aan kan lopen. Ik wil nu niet alleen te snel omschakelen doordat ergens wel de grootste emotionele druk soort van uit mijn systeem wil hebben. Maar ergens wil ik ook wel vertellen of vragen waarom bepaalde dingen werden gezegd of juist niet.
Dan ga ik namelijk dingen invullen als die gelooft me zeker niet of wat dan ook, en dat is prima maar spreek het dan uit ipv helemaal niks zeggen. Ik durf dit ook allemaal niet aan te kaarten doordat ik denk; ik word geholpen moet daar al dankbaar genoeg voor zijn en diegene doet ook maar zijn best voor zover die kan om het volgens t boekje je proberen te helen. Ik had alleen meer gehoopt op meer gesprekken.
Diegene is er ook maar om werk uit te voeren, wat te helpen en uitbetaald te worden. Ik wil niet iemand ondervragen, zelfs meer duidelijkheid of aangeven waar mijn behoeftes liggen is al een hele opgave en als ik dit al met bibberende stem eens heb gedaan en dit uiteindelijk niet word toegepast, vergeten of verder niks mee te kunnen of willen dan zakt de moed volledig.
Ik herken wat betreft het meer vertellen en open stellen, dat doe ik nu ook geleidelijk. Maar er is ook totaal geen ruimte voor dagelijkse/wekelijkse problemen die erbij spelen. Wellicht is het te ingewikkeld om alles te vertellen van nu naar vroeger van deze week. Ik denk dat sommige professionals heel erg systematische te werk gaan en dus niet van procedures willen of kunnen afwijken.
Waar ik die betrokkenheid in mis is dus het niet willen of kunnen afwijken van procedures. Dus een probleem van nu niet kunnen bespreken doordat het andere onderwerp eerst afgehandeld moet worden? En of daar niet op in wilt gaan.
donderdag 21 april 2022 om 23:12
donderdag 21 april 2022 om 23:18
Aan wat merkte je het direct?
Ik heb er niet heel veel ervaring mee dus weet niet wanneer je wel of niet de juiste voor je hebt. Ik heb nooit gehuild ik bijzijn van anderen; zelfs vrienden of familie niet. Dat kan ik niet dus zelfs een psycholoog zou mij nooit zover krijgen haha wel achteraf na de sessie dat ik toch wel kan janken maar dan voel ik me nog slechter en denk ik oke meid nu kappen loslaten en verder gaan.
vrijdag 22 april 2022 om 17:40
Hoewel ik me er niet volledig in kan verplaatsen kan ik me er wel iets bij voorstellen.Reborn schreef: ↑21-04-2022 21:51Ja dat merk ik ook. Dat selectieve aandacht kan me nogal storen. Ook het feit dat ik het gevoel heb niet alles te delen om daar vervolgens aandacht aan te kunnen schenken.
Ook bepaalde reacties of juist geen reactie kan me heel lang dwars zitten.
Ik ga dan ook aan diegene twijfelen. Want ik vind dat ik juist daar alles moet kunnen delen waar behoefte aan is toch? Een bepaalde opmerking heeft bijv ook een vertraging van vertrouwen gezorgd, uiteindelijk naast me gelegd maar ik ben het niet vergeten. Ik vind het voor de rest wel positieve kanten hebben, maar voel geen volledige voldoening want voel een bepaalde rem doordat dus niet op alles word ingegaan dan begin ik bijv ook nooit meer over die onderwerp terwijl ik daar wel tegen aan kan lopen. Ik wil nu niet alleen te snel omschakelen doordat ergens wel de grootste emotionele druk soort van uit mijn systeem wil hebben. Maar ergens wil ik ook wel vertellen of vragen waarom bepaalde dingen werden gezegd of juist niet.
Dan ga ik namelijk dingen invullen als die gelooft me zeker niet of wat dan ook, en dat is prima maar spreek het dan uit ipv helemaal niks zeggen. Ik durf dit ook allemaal niet aan te kaarten doordat ik denk; ik word geholpen moet daar al dankbaar genoeg voor zijn en diegene doet ook maar zijn best voor zover die kan om het volgens t boekje je proberen te helen. Ik had alleen meer gehoopt op meer gesprekken.
Diegene is er ook maar om werk uit te voeren, wat te helpen en uitbetaald te worden. Ik wil niet iemand ondervragen, zelfs meer duidelijkheid of aangeven waar mijn behoeftes liggen is al een hele opgave en als ik dit al met bibberende stem eens heb gedaan en dit uiteindelijk niet word toegepast, vergeten of verder niks mee te kunnen of willen dan zakt de moed volledig.
Ik herken wat betreft het meer vertellen en open stellen, dat doe ik nu ook geleidelijk. Maar er is ook totaal geen ruimte voor dagelijkse/wekelijkse problemen die erbij spelen. Wellicht is het te ingewikkeld om alles te vertellen van nu naar vroeger van deze week. Ik denk dat sommige professionals heel erg systematische te werk gaan en dus niet van procedures willen of kunnen afwijken.
Waar ik die betrokkenheid in mis is dus het niet willen of kunnen afwijken van procedures. Dus een probleem van nu niet kunnen bespreken doordat het andere onderwerp eerst afgehandeld moet worden? En of daar niet op in wilt gaan.
Ik ben het er alleen niet mee eens dat je daar alles moet kunnen delen waar behoefte aan is.
Het is een behandeling dus het idee is wel dat er gewerkt wordt. Emotionele support krijg je vaak niet zo veel denk ik.
Tijdens mijn eigen therapie liep ik daar in ieder geval wel tegenaan, er komt vanalles los maar dat moet je in je eigen tijd verwerken. Mij werd aangeraden om een dagboek bij te houden. Hele dagboek vol gejammerd en aan de alcohol en wiet gegaan want ik kon er niet mee overweg. Maar alsnog veel geleerd in therapie (later weer gestopt met blowen en drinken). Juist geleerd dat er behalve praten eigenlijk niets is, als je iets wil met/van een ander.
Ik ben ook een erg gesloten persoon en vind vertrouwen moeilijk, ik ging in een kindmodus en huilde snel in plaats van echt te praten. Of ik praatte over koetjes en kalfjes. Dus dat was allemaal moeizaam. Ondertussen voelde ik ook geen steun, voelde me heel alleen. Maar ik ben er achteraf van overtuigd dat ik die steun ook niet nodig had, niet op die manier. Ik wilde het wel maar dat was omdat ik het als kind gemist heb.
