Psyche
alle pijlers
Waarom denken sommige mensen steeds dat ik niets kan?
zondag 20 december 2020 om 11:35
Er zijn wat mensen in mijn omgeving die, als ik wat nieuws wil gaan ondernemen en daarover vertel, aangeven of ik wel zeker weet dat ik dat wil gaan doen, dat het allemaal wel heeeeeel moeilijk is en als ik dat wil gaan doen er echt rekening mee moet houden dat het mislukt.
Daartegenover staan andere mensen die vinden dat ik van alles heel goed doe en ervan uitgaan dat ik dat allemaal prima kan.
Als kind zijnde al werd ik thuis behoorlijk ontmoedigd om te beginnen aan bepaalde dingen. Ik wilde bijvoorbeeld muziek leren maken. Ze vonden dat als ik ooit in een bandje gitaar wilde leren spelen je wel heel goed moest zijn. (Verder werd er niet gesproken over les, dus dat ging niet door.)
Ook op school werden mijn creatieve skills niet ontwikkeld, ik kleurde buiten de lijntjes dus kon ik niet tekenen.
En zo kan ik heel veel voorbeelden opnoemen. Later, toen ik op mezelf ging wonen heb ik van alles ingehaald, ik ben gitaar gaan spelen (in een bandje), ben zanglessen gaan nemen (en heb gezongen in een bandje), ik heb een kunstopleiding gevolgd en afgerond.
Nu werk ik al heel lang als secretaresse maar heb daar nooit enige opleiding voor gevolgd. Dat was uiteraard niet mijn droombaan maar brengt wel het broodnodige geld in het laadje.
Ook hier kom ik weer die tegenstrijdige benaderingen tegen, zodra er nieuwe werkzaamheden uitgedeeld worden mag eerst een ander het doen. Als dat niet goed gaat of diegene heeft er geen zin meer in, dan gaat het naar mij.
Ik ben hierdoor mijn hele leven lang al ontzettend onzeker door geweest en heb het gevoel dat ik constant naast de pot pies. Inmiddels ben ik 53 en voel me soms ontzettend gefrustreerd omdat het maar niet opschiet met mij. Overal moet ik extra hard mijn best voor doen, met als resultaat de restjes van een ander of niets. Daarom zou ik het liefst mijn baan op willen zeggen en alleen nog maar doen waar ik (voor mijn gevoel) een enorme achterstand heb opgelopen. Alleen nog maar creatief bezig zijn maar dat gaat natuurlijk niet. Ik voel me niet zozeer ongelukkig, ik heb veel mooie dingen in mijn leven en kan trots zijn op wat ik wel heb bereikt ondanks de ontmoedigingen.
Blijft voor mij wel de vraag: ben ik te (over) gevoelig? Is dit "normaal"?
Daartegenover staan andere mensen die vinden dat ik van alles heel goed doe en ervan uitgaan dat ik dat allemaal prima kan.
Als kind zijnde al werd ik thuis behoorlijk ontmoedigd om te beginnen aan bepaalde dingen. Ik wilde bijvoorbeeld muziek leren maken. Ze vonden dat als ik ooit in een bandje gitaar wilde leren spelen je wel heel goed moest zijn. (Verder werd er niet gesproken over les, dus dat ging niet door.)
Ook op school werden mijn creatieve skills niet ontwikkeld, ik kleurde buiten de lijntjes dus kon ik niet tekenen.
En zo kan ik heel veel voorbeelden opnoemen. Later, toen ik op mezelf ging wonen heb ik van alles ingehaald, ik ben gitaar gaan spelen (in een bandje), ben zanglessen gaan nemen (en heb gezongen in een bandje), ik heb een kunstopleiding gevolgd en afgerond.
Nu werk ik al heel lang als secretaresse maar heb daar nooit enige opleiding voor gevolgd. Dat was uiteraard niet mijn droombaan maar brengt wel het broodnodige geld in het laadje.
Ook hier kom ik weer die tegenstrijdige benaderingen tegen, zodra er nieuwe werkzaamheden uitgedeeld worden mag eerst een ander het doen. Als dat niet goed gaat of diegene heeft er geen zin meer in, dan gaat het naar mij.
Ik ben hierdoor mijn hele leven lang al ontzettend onzeker door geweest en heb het gevoel dat ik constant naast de pot pies. Inmiddels ben ik 53 en voel me soms ontzettend gefrustreerd omdat het maar niet opschiet met mij. Overal moet ik extra hard mijn best voor doen, met als resultaat de restjes van een ander of niets. Daarom zou ik het liefst mijn baan op willen zeggen en alleen nog maar doen waar ik (voor mijn gevoel) een enorme achterstand heb opgelopen. Alleen nog maar creatief bezig zijn maar dat gaat natuurlijk niet. Ik voel me niet zozeer ongelukkig, ik heb veel mooie dingen in mijn leven en kan trots zijn op wat ik wel heb bereikt ondanks de ontmoedigingen.
Blijft voor mij wel de vraag: ben ik te (over) gevoelig? Is dit "normaal"?
zondag 20 december 2020 om 12:51
Dat is naar!Theamuts schreef: ↑20-12-2020 12:40Helaas ben ik op mijn werk al een paar keer flink op mijn vingers getikt door dit soort vragen en opmerkingen. Het is geen veilige werkomgeving wat dit betreft. Ik ben al een aantal jaren af en toe aan het solliciteren. Uiteraard zou het op een nieuwe werkplek beter moeten zijn, daarom wil ik niet op eenzelfde soort baan binnen een zelfde soort organisatie terecht komen.
Uiteraard is dat, zeker op mijn leeftijd, geen makkie.
Je zoekt nu de oorzaak bij jezelf maar mogelijk dat het dan meer bij je werkgever kan worden gezocht. Actief een andere werkplek zoeken is dan een optie. En dan is zelfde soort baan maar andere organisatie zeker een optie.
zondag 20 december 2020 om 13:00
Je zou jet ook om kunnen keren en zorgt je krachtige uitstraling ervoor dat er mensen zijn die zich bedreigd voelen in jouw successen die je zou kunnen behalen. Zo is het bij mij altijd geweest en dat begon ook al in mijn kindertijd, lacherig ontmoedigen.
Je bent nu 53, dus is het hoog tijd om je zelfbewustzijn, kunde en talenten te vertrouwen en je te realiseren dat jouw kunnen niet afhankelijk is van de meningen van wie dan ook. Het lijkt me dan ook dat je, als je een plan verteld en er wordt ontmoedigd dat je het omdraait en duidelijk maakt dat je je niet aangesproken voelt door de onkunde en onzekerheid van diegene die dat doet. Kans is heel groot dat het dan ook stopt.
Wij zijn van de verloren generatie, er werd vanaf dag 1 helemaal niets van ons verwacht en helaas werkt dat zelfs tot nu toe door.
Je bent nu 53, dus is het hoog tijd om je zelfbewustzijn, kunde en talenten te vertrouwen en je te realiseren dat jouw kunnen niet afhankelijk is van de meningen van wie dan ook. Het lijkt me dan ook dat je, als je een plan verteld en er wordt ontmoedigd dat je het omdraait en duidelijk maakt dat je je niet aangesproken voelt door de onkunde en onzekerheid van diegene die dat doet. Kans is heel groot dat het dan ook stopt.
Wij zijn van de verloren generatie, er werd vanaf dag 1 helemaal niets van ons verwacht en helaas werkt dat zelfs tot nu toe door.
zondag 20 december 2020 om 13:03
Ik herken het wel. Zat er altijd in bij mij maar als kind niet ontwikkeld en tegen gehouden.
Nu 40 en het is er sinds 5 jaar helemaal uit gekomen. Het geeft me enorm veel zelfvertrouwen ook. Ik zit wel in een luxepositie waardoor het kan financieel. Gestopt met mn administratieve werk, geemigreerd (en dus los van de negatieve mensen) en zo een heke andere kant kunnen ontwikkelen.
Dus ik zeg, doen. Zo te lezen heb je veel talenten.
Nu 40 en het is er sinds 5 jaar helemaal uit gekomen. Het geeft me enorm veel zelfvertrouwen ook. Ik zit wel in een luxepositie waardoor het kan financieel. Gestopt met mn administratieve werk, geemigreerd (en dus los van de negatieve mensen) en zo een heke andere kant kunnen ontwikkelen.
Dus ik zeg, doen. Zo te lezen heb je veel talenten.
zondag 20 december 2020 om 13:07
Ik neem de volle verantwoordelijkheid voor de keuzes die ik heb gemaakt: na mijn opleiding was er geen werk in mijn beroepsgroep, dus ben ik secretarieel werk gaan doen maar wel met in mijn gedachten dat dat maar tijdelijk zou zijn omdat ik toch echt wat wilde doen met mijn achtergrond. (les geven op een basisschool als vakdocent/ handwerkwinkeltje beginnen/ etc)327 schreef: ↑20-12-2020 12:47Ik heb een ander soort coaching gehad, niet gericht op een andere baan maar meer op mijn onzekerheid en achtergrond, dus waarom lukte bepaalde dingen me niet. Daar heb ik veel aan gehad, met oa aandacht voor hoe ik ben opgegroeid en hoe mezelf beter te presenteren. Dus de achtergrond aanpakken ipv concrete loopbaan actie. Of dat uiteindelijk wel, maar daar zat een traject voor. Met het idee dat een andere loopbaan de oorzaken niet oplost, dus je dit gewoon meeneemt naar een volgende baan.
Misschien kan je kijken naar alternatieven voor lesgeven. Is bijles een optie? Je wil de creatieve kant op, kan je daar les in geven? Op persoonlijke titel, of via bv volksuniversiteit?
In de tussentijd gingen mijn ex en ik uit elkaar waardoor er meer noodzaak was om brood op de plank te brengen. Tot op de dag van vandaag is dat zo verder gegaan.
Ik weet ook dat als ik alsnog les wil gaan geven of dat handwerkwinkeltje wil beginnen dat zelf moet bewerkstelligen. Als ik daarover nadenk en op zoek ga naar de mogelijkheden word ik weer ontmoedigd omdat er bijvoorbeeld geen vacatures zijn (onderwijs) en geen geld.
Dan komt de realisatie weer naar boven dat het niet altijd een en al ellende is op de werkvloer: als ik gewoon mijn werk kan doen zonder "gedoe" dan kan ik me erbij neerleggen. En dan plopt er weer "gedoe" op, wat eigenlijk nooit ergens over gaat. ("Wie heeft ... niet gedaan/ wel gedaan??? De "dader" moet naar boven komen, er wordt niet gezocht naar waar het fout is gegaan en hoe het wordt opgelost. Het vinden van de "dader" is het meest belangrijk. Vervolgens doet iedereen alsof zijn neus bloedt, niemand heeft zin in dit gezeik.
Als er naar mij wordt gewezen als "dader" zoek ik even de bewijzen op van dat ik niet de "dader" kan zijn en stuur dat door. Hier wordt ik zo verschrikkelijk moe van dat ik dan maar weer eens naar vacatures ga zoeken.
Als ik mezelf nu zo teruglees denk ik wel dat ik qua werk in een een vicieuze cirkel ben belandt.
En nu mis ik wel een cheerleader in mijn huishouden.
zondag 20 december 2020 om 13:09
Dankje voor het meedenken en de tip
.Ik heb al een onderwijsbevoegdheid, en heb om die reden geen recht op subsidie voor de lerarenopleiding. De mogelijkheden zijn om onbevoegd voor de (basisschool) klas te gaan staan/ via de zij instroom/ avond pabo op eigen kosten.
zondag 20 december 2020 om 13:10
Dankjewel, doet me goedjuliadenders schreef: ↑20-12-2020 13:03Ik herken het wel. Zat er altijd in bij mij maar als kind niet ontwikkeld en tegen gehouden.
Nu 40 en het is er sinds 5 jaar helemaal uit gekomen. Het geeft me enorm veel zelfvertrouwen ook. Ik zit wel in een luxepositie waardoor het kan financieel. Gestopt met mn administratieve werk, geemigreerd (en dus los van de negatieve mensen) en zo een heke andere kant kunnen ontwikkelen.
Dus ik zeg, doen. Zo te lezen heb je veel talenten.
zondag 20 december 2020 om 13:10
Op je 53e jezelf omschrijven als een gezicht met een kinderlijke uitstraling, vind ik wel apart. Zie je jezelf zo ook. Nog 'kinderlijk'.
Positiever zou zijn dat zegt dat je een jonge uitstraling hebt, terwijl je toch de 50 al gepasseerd bent. Klein zijn dat maakt allemaal niet uit. Daar hebben ze hakken voor uitgevonden.
Denk dat het veel in jezelf zit, dat jij jezelf niet voor vol aanziet. Dat je maar wat aan het doen bent. Toch dat stemmetje van thuis nog hoort. Maar tegenwoordig is switchen van loopbaan bijna normaal. Horloge met inscriptie voor 40 jaar trouwe dienst is uitgestorven.
Wat ik me afvraag of jij zelf wel het onderwijs in wil. Dat zo'n test dat aangeeft, hoeft nog niet te betekenen dat dit bij jou past. Kan ook in een onderwijssetting zijn.
Oefenen thuis eens met een andere outfit, kapsel en dus uitstraling.
Positiever zou zijn dat zegt dat je een jonge uitstraling hebt, terwijl je toch de 50 al gepasseerd bent. Klein zijn dat maakt allemaal niet uit. Daar hebben ze hakken voor uitgevonden.
Denk dat het veel in jezelf zit, dat jij jezelf niet voor vol aanziet. Dat je maar wat aan het doen bent. Toch dat stemmetje van thuis nog hoort. Maar tegenwoordig is switchen van loopbaan bijna normaal. Horloge met inscriptie voor 40 jaar trouwe dienst is uitgestorven.
Wat ik me afvraag of jij zelf wel het onderwijs in wil. Dat zo'n test dat aangeeft, hoeft nog niet te betekenen dat dit bij jou past. Kan ook in een onderwijssetting zijn.
Oefenen thuis eens met een andere outfit, kapsel en dus uitstraling.
Everything you see I owe to spaghetti!
zondag 20 december 2020 om 13:11
Da's jammer. Het kwam uit een goed hart.Theamuts schreef: ↑20-12-2020 13:09Dankje voor het meedenken en de tip
Ik heb al een onderwijsbevoegdheid, en heb om die reden geen recht op subsidie voor de lerarenopleiding. De mogelijkheden zijn om onbevoegd voor de (basisschool) klas te gaan staan/ via de zij instroom/ avond pabo op eigen kosten.
zondag 20 december 2020 om 13:12
Ik herken de werkomgeving. Maar niet mijn jeugd. In mijn jeugd en daarna ook nog, werd ik ontzettend aangemoedigd en was er altijd alle vertrouwen dat ik alles zou kunnen. Gek genoeg heb ik wel altijd faalangst gehad.
In mijn werkomgeving gaat het zo ongeveer als bij jou, het slaat iedere ontwikkeling dood.
Ik hoop voor jou dat je toch een kans krijgt om te switchen.
In mijn werkomgeving gaat het zo ongeveer als bij jou, het slaat iedere ontwikkeling dood.
Ik hoop voor jou dat je toch een kans krijgt om te switchen.
zondag 20 december 2020 om 13:15
Misschien ook eens gezond om te kijken naar wat voor mensen het zijn die jou lijken te onderschatten. Zijn zij wel vaker pessimistisch ingesteld? Eerst zien dan geloven? Voorzichtige haantjes die elk risico in acht nemen?
Daarnaast hebben veel mensen het wel denk ik, dat anderen er "maar vanuit gaan" dat het hen niet lukt. Persoonlijk kom ik het ook vaak tegen. Ik geniet er dan des te meer van als het me wel gelukt is.
Daarnaast hebben veel mensen het wel denk ik, dat anderen er "maar vanuit gaan" dat het hen niet lukt. Persoonlijk kom ik het ook vaak tegen. Ik geniet er dan des te meer van als het me wel gelukt is.
leeg
zondag 20 december 2020 om 13:17
Annapicobella schreef: ↑20-12-2020 13:10Op je 53e jezelf omschrijven als een gezicht met een kinderlijke uitstraling, vind ik wel apart. Zie je jezelf zo ook. Nog 'kinderlijk'.
Mijn gezicht heeft een kinderlijke bouw dat heeft te maken met verhoudingen. Zelf vind ik mijn gezicht helemaal niet kinderlijk.
Positiever zou zijn dat zegt dat je een jonge uitstraling hebt, terwijl je toch de 50 al gepasseerd bent. Klein zijn dat maakt allemaal niet uit. Daar hebben ze hakken voor uitgevonden.
Die heb ik ook altijd gedragen, maar heb sinds de overgang pijnlijke voeten. Maar je hebt wel gelijk dat kleding veel voor je uitstraling kan doen. Eerlijk gezegd heb ik mezelf daarin de laatste jaren wat verwaarloosd.
Denk dat het veel in jezelf zit, dat jij jezelf niet voor vol aanziet. Dat je maar wat aan het doen bent. Toch dat stemmetje van thuis nog hoort. Maar tegenwoordig is switchen van loopbaan bijna normaal. Horloge met inscriptie voor 40 jaar trouwe dienst is uitgestorven.
Dat stemmetje van thuis zit er inderdaad nog stevig in, daar probeer ik ook heftig tegenin te gaan
Wat ik me afvraag of jij zelf wel het onderwijs in wil. Dat zo'n test dat aangeeft, hoeft nog niet te betekenen dat dit bij jou past. Kan ook in een onderwijssetting zijn.
Goeie vraag, ik heb wel twijfels als ik docenten hoor praten over hun vak. Daarnaast is het al zolang geleden dat ik mijn diploma heb behaald, dat ik me afvraag of ik de drukte in zo'n klas wel aankan.
Oefenen thuis eens met een andere outfit, kapsel en dus uitstraling.
Ik kan vrij goed naaien en breien, dit is een goede stimulans om op zoek te gaan naar een nieuw uiterlijk en een fijne hobby weer op te pakken
zondag 20 december 2020 om 13:19
Jeetje, dat kan inderdaad ook nogparbleumondieu schreef: ↑20-12-2020 13:12Ik herken de werkomgeving. Maar niet mijn jeugd. In mijn jeugd en daarna ook nog, werd ik ontzettend aangemoedigd en was er altijd alle vertrouwen dat ik alles zou kunnen. Gek genoeg heb ik wel altijd faalangst gehad.
In mijn werkomgeving gaat het zo ongeveer als bij jou, het slaat iedere ontwikkeling dood.
Ik hoop voor jou dat je toch een kans krijgt om te switchen.
Hopelijk lukt het ons beide om de situatie voor onszelf hoe dan ook te veranderen
zondag 20 december 2020 om 13:20
Nou rare bedoening daar.Theamuts schreef: ↑20-12-2020 12:40Helaas ben ik op mijn werk al een paar keer flink op mijn vingers getikt door dit soort vragen en opmerkingen. Het is geen veilige werkomgeving wat dit betreft. Ik ben al een aantal jaren af en toe aan het solliciteren. Uiteraard zou het op een nieuwe werkplek beter moeten zijn, daarom wil ik niet op eenzelfde soort baan binnen een zelfde soort organisatie terecht komen.
Uiteraard is dat, zeker op mijn leeftijd, geen makkie.
Voordeel is dat je het in dit geval niet bij jezelf hoef te zoeken.
Aan je eigen skillsets ligt het aantoonbaar niet.
Waarom het anderen dan wel lukt om net de leuke taken te krijgen kan te maken hebben met bepaalde competenties die misschien niet direct noodzakelijk zijn voor bepaalde taken maar die wel de voorkeur hebben.
Denk aan communicatief heel vaardig zijn bijvoorbeeld, representatief, doortastend etc.
Of het is net een bepaalde gun-factor op basis van persoonlijkheid, populariteit en/of soms zelfs uiterlijk.
Daarom is het ook zo jammer dat ze bij jou op het werk de deur meteen dichtgooien op het moment dat je vraagt om een verklaring.
Bepaalde competenties kun je nog ontplooien namelijk maar dan moet je wel eerst weten waar het spaak loopt natuurlijk.
zondag 20 december 2020 om 13:23
Dat lijkt me een heerlijk gevoelHelena_z schreef: ↑20-12-2020 13:15Misschien ook eens gezond om te kijken naar wat voor mensen het zijn die jou lijken te onderschatten. Zijn zij wel vaker pessimistisch ingesteld? Eerst zien dan geloven? Voorzichtige haantjes die elk risico in acht nemen?
Daarnaast hebben veel mensen het wel denk ik, dat anderen er "maar vanuit gaan" dat het hen niet lukt. Persoonlijk kom ik het ook vaak tegen. Ik geniet er dan des te meer van als het me wel gelukt is.
Bij mij ontstaat er dan ergernis, ik weet zelf waar ik aan begin en het met goed gevolg kan volbrengen. Als een ander daar geen vertrouwen in heeft, dan doet diegene het zelf maar.
Óf ik krijg het vertrouwen en de ander is er blij mee, óf als het vertrouwen er niet is, laat het me dan ook niet doen. Ik heb er geen zin (meer) in om eerst een soort examen te doen onder een vergrootglas en dan de verbazing te horen en aan te moeten zien omdat het is gelukt.
zondag 20 december 2020 om 13:25
Wat naar voor je. Ik herken het wel, op een andere manier. Tegen mij is vaak gezegd dat ik niks kan en dat ben ik gaan geloven. Ik heb ASS wat op mijn 20e ontdekt is, ben nu 35. Maar vanaf de kleuterklas liep ik al vaak tegen dingen aan. Onhandigheid (motorisch en sociaal), traag werken. Op stages en werkplekken werd het steeds meer een probleem. Ik kon hierdoor niet voldoen. Hoe hard ik mijn best ook deed, het was nooit genoeg. En als iets wel goed ging, was er te weinig budget om me aan te nemen. Nu werk ik inmiddels 10 jaar bij een Sociale Werkplaats. Omdat een reguliere baan vinden me niet lukt. Mijn baas is tevreden over me, dus ik voldoe. Maar het is wel werk onder mijn niveau. Ik kan me met vlagen best minderwaardig voelen bij leeftijdsgenoten die wel een gewone baan hebben. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nu genoeg vrije tijd overhoud. Want dat heb ik echt nodig om rust in mijn hoofd te krijgen.
Mijn uiterlijk helpt ook niet echt mee. Ik ben bruin en klein van gestalte. Meestal wordt ik veel jonger geschat.
Mijn uiterlijk helpt ook niet echt mee. Ik ben bruin en klein van gestalte. Meestal wordt ik veel jonger geschat.
zondag 20 december 2020 om 13:29
Jee, dat klinkt wel echt heel naarhondenmens schreef: ↑20-12-2020 13:25Wat naar voor je. Ik herken het wel, op een andere manier. Tegen mij is vaak gezegd dat ik niks kan en dat ben ik gaan geloven. Ik heb ASS wat op mijn 20e ontdekt is, ben nu 35. Maar vanaf de kleuterklas liep ik al vaak tegen dingen aan. Onhandigheid (motorisch en sociaal), traag werken. Op stages en werkplekken werd het steeds meer een probleem. Ik kon hierdoor niet voldoen. Hoe hard ik mijn best ook deed, het was nooit genoeg. En als iets wel goed ging, was er te weinig budget om me aan te nemen. Nu werk ik inmiddels 10 jaar bij een Sociale Werkplaats. Omdat een reguliere baan vinden me niet lukt. Mijn baas is tevreden over me, dus ik voldoe. Maar het is wel werk onder mijn niveau. Ik kan me met vlagen best minderwaardig voelen bij leeftijdsgenoten die wel een gewone baan hebben. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nu genoeg vrije tijd overhoud. Want dat heb ik echt nodig om rust in mijn hoofd te krijgen.
Jammer is dat toch, dat van mensen die niet (helemaal) aan de norm voldoen niet de capaciteiten worden benut. Blijkbaar is dan alleen jouw ASS "zichtbaar" en wordt de rest voor het gemak maar even vergeten.
Zelf heb ik het vermoeden dat ik ADD heb/ ben maar dat ik daar in mijn eentje uitstekend mee om heb leren gaan.
zondag 20 december 2020 om 13:35
Nu ik er zo eens over nadenk heb ik ook talloze soortgelijke opmerkingen gekregen door de jaren heen. Sowieso van mijn ouders. Die zien altijd veel beren op de weg en ze vinden dat mensen zich vooral geen illusies moeten maken. Maar ook buiten het gezin hoor ik toch met enige regelmaat eens zo iets.
Ik heb dat allemaal nooit op mezelf betrokken. Als ik zo iets hoor dan denk ik dat de persoon die de opmerking maakt het zelf gewoon spannend vindt, dat het inderdaad waar is dat iets veel tijd/energie/... gaat kosten, dat het goed is om er rekening mee te houden dat iets ook kan mislukken, of wat dan ook. En dan ga ik er gewoon voor! (Of niet, als ik de bezwaren zelf uiteindelijk ook onoverkomelijk vind.)
Mijn advies zou dus zijn: laat het van je afglijden en denk zelf goed na over wat je wil doen. En laat het idee van een cheerleader een beetje los want die heb je helemaal niet nodig
Ik heb dat allemaal nooit op mezelf betrokken. Als ik zo iets hoor dan denk ik dat de persoon die de opmerking maakt het zelf gewoon spannend vindt, dat het inderdaad waar is dat iets veel tijd/energie/... gaat kosten, dat het goed is om er rekening mee te houden dat iets ook kan mislukken, of wat dan ook. En dan ga ik er gewoon voor! (Of niet, als ik de bezwaren zelf uiteindelijk ook onoverkomelijk vind.)
Mijn advies zou dus zijn: laat het van je afglijden en denk zelf goed na over wat je wil doen. En laat het idee van een cheerleader een beetje los want die heb je helemaal niet nodig
zondag 20 december 2020 om 13:40
Goed om te lezen hoe jij erin staat. Wellicht ben ik daarin te gevoelig.Zandblauwtjes schreef: ↑20-12-2020 13:35Nu ik er zo eens over nadenk heb ik ook talloze soortgelijke opmerkingen gekregen door de jaren heen. Sowieso van mijn ouders. Die zien altijd veel beren op de weg en ze vinden dat mensen zich vooral geen illusies moeten maken. Maar ook buiten het gezin hoor ik toch met enige regelmaat eens zo iets.
Ik heb dat allemaal nooit op mezelf betrokken. Als ik zo iets hoor dan denk ik dat de persoon die de opmerking maakt het zelf gewoon spannend vindt, dat het inderdaad waar is dat iets veel tijd/energie/... gaat kosten, dat het goed is om er rekening mee te houden dat iets ook kan mislukken, of wat dan ook. En dan ga ik er gewoon voor! (Of niet, als ik de bezwaren zelf uiteindelijk ook onoverkomelijk vind.)
Mijn advies zou dus zijn: laat het van je afglijden en denk zelf goed na over wat je wil doen. En laat het idee van een cheerleader een beetje los want die heb je helemaal niet nodig
Ik heb me naar aanleiding van alle reacties in ieder geval al voorgenomen om eens goed naar mezelf te kijken en dan zowel van binnen als van buiten en daar wat mee te doen.
zondag 20 december 2020 om 13:43
Het ligt niet aan jou, maar dat heb je jezelf wel aangemeten naar aanleiding van al die rotopmerkingen.
Kom toch eens voor jezelf op joh!
zondag 20 december 2020 om 14:54
Ik kan niet op hakken lopen, zwik snel.Annapicobella schreef: ↑20-12-2020 13:10
Positiever zou zijn dat zegt dat je een jonge uitstraling hebt, terwijl je toch de 50 al gepasseerd bent. Klein zijn dat maakt allemaal niet uit. Daar hebben ze hakken voor uitgevonden.
TO: Ik nog kleiner dan jij, 1.51m. Al heel mijn leven krijg ik daar regelmatig opmerkingen over. Het zit in mijn Aziatische afkomst, ben als baby geadopteerd. Maar het is een groot contrast met de gemiddelde Nederlandse vrouw. En ja, ik ook zeker dat dit een rol speelt in mijn liefdesleven. Dat het een reden is dat ik nog geen serieuze relatie heb gehad. Er wordt nogal eens gezegd dat mannen mij niet zien staan, want te klein. Speelt dat bij jou ook?
