Psyche
alle pijlers
Waarom denken sommige mensen steeds dat ik niets kan?
zondag 20 december 2020 om 11:35
Er zijn wat mensen in mijn omgeving die, als ik wat nieuws wil gaan ondernemen en daarover vertel, aangeven of ik wel zeker weet dat ik dat wil gaan doen, dat het allemaal wel heeeeeel moeilijk is en als ik dat wil gaan doen er echt rekening mee moet houden dat het mislukt.
Daartegenover staan andere mensen die vinden dat ik van alles heel goed doe en ervan uitgaan dat ik dat allemaal prima kan.
Als kind zijnde al werd ik thuis behoorlijk ontmoedigd om te beginnen aan bepaalde dingen. Ik wilde bijvoorbeeld muziek leren maken. Ze vonden dat als ik ooit in een bandje gitaar wilde leren spelen je wel heel goed moest zijn. (Verder werd er niet gesproken over les, dus dat ging niet door.)
Ook op school werden mijn creatieve skills niet ontwikkeld, ik kleurde buiten de lijntjes dus kon ik niet tekenen.
En zo kan ik heel veel voorbeelden opnoemen. Later, toen ik op mezelf ging wonen heb ik van alles ingehaald, ik ben gitaar gaan spelen (in een bandje), ben zanglessen gaan nemen (en heb gezongen in een bandje), ik heb een kunstopleiding gevolgd en afgerond.
Nu werk ik al heel lang als secretaresse maar heb daar nooit enige opleiding voor gevolgd. Dat was uiteraard niet mijn droombaan maar brengt wel het broodnodige geld in het laadje.
Ook hier kom ik weer die tegenstrijdige benaderingen tegen, zodra er nieuwe werkzaamheden uitgedeeld worden mag eerst een ander het doen. Als dat niet goed gaat of diegene heeft er geen zin meer in, dan gaat het naar mij.
Ik ben hierdoor mijn hele leven lang al ontzettend onzeker door geweest en heb het gevoel dat ik constant naast de pot pies. Inmiddels ben ik 53 en voel me soms ontzettend gefrustreerd omdat het maar niet opschiet met mij. Overal moet ik extra hard mijn best voor doen, met als resultaat de restjes van een ander of niets. Daarom zou ik het liefst mijn baan op willen zeggen en alleen nog maar doen waar ik (voor mijn gevoel) een enorme achterstand heb opgelopen. Alleen nog maar creatief bezig zijn maar dat gaat natuurlijk niet. Ik voel me niet zozeer ongelukkig, ik heb veel mooie dingen in mijn leven en kan trots zijn op wat ik wel heb bereikt ondanks de ontmoedigingen.
Blijft voor mij wel de vraag: ben ik te (over) gevoelig? Is dit "normaal"?
Daartegenover staan andere mensen die vinden dat ik van alles heel goed doe en ervan uitgaan dat ik dat allemaal prima kan.
Als kind zijnde al werd ik thuis behoorlijk ontmoedigd om te beginnen aan bepaalde dingen. Ik wilde bijvoorbeeld muziek leren maken. Ze vonden dat als ik ooit in een bandje gitaar wilde leren spelen je wel heel goed moest zijn. (Verder werd er niet gesproken over les, dus dat ging niet door.)
Ook op school werden mijn creatieve skills niet ontwikkeld, ik kleurde buiten de lijntjes dus kon ik niet tekenen.
En zo kan ik heel veel voorbeelden opnoemen. Later, toen ik op mezelf ging wonen heb ik van alles ingehaald, ik ben gitaar gaan spelen (in een bandje), ben zanglessen gaan nemen (en heb gezongen in een bandje), ik heb een kunstopleiding gevolgd en afgerond.
Nu werk ik al heel lang als secretaresse maar heb daar nooit enige opleiding voor gevolgd. Dat was uiteraard niet mijn droombaan maar brengt wel het broodnodige geld in het laadje.
Ook hier kom ik weer die tegenstrijdige benaderingen tegen, zodra er nieuwe werkzaamheden uitgedeeld worden mag eerst een ander het doen. Als dat niet goed gaat of diegene heeft er geen zin meer in, dan gaat het naar mij.
Ik ben hierdoor mijn hele leven lang al ontzettend onzeker door geweest en heb het gevoel dat ik constant naast de pot pies. Inmiddels ben ik 53 en voel me soms ontzettend gefrustreerd omdat het maar niet opschiet met mij. Overal moet ik extra hard mijn best voor doen, met als resultaat de restjes van een ander of niets. Daarom zou ik het liefst mijn baan op willen zeggen en alleen nog maar doen waar ik (voor mijn gevoel) een enorme achterstand heb opgelopen. Alleen nog maar creatief bezig zijn maar dat gaat natuurlijk niet. Ik voel me niet zozeer ongelukkig, ik heb veel mooie dingen in mijn leven en kan trots zijn op wat ik wel heb bereikt ondanks de ontmoedigingen.
Blijft voor mij wel de vraag: ben ik te (over) gevoelig? Is dit "normaal"?
zondag 20 december 2020 om 15:48
Er zijn hier in elk geval een boel chearleaders op afstand.Theamuts schreef: ↑20-12-2020 13:07Ik neem de volle verantwoordelijkheid voor de keuzes die ik heb gemaakt: na mijn opleiding was er geen werk in mijn beroepsgroep, dus ben ik secretarieel werk gaan doen maar wel met in mijn gedachten dat dat maar tijdelijk zou zijn omdat ik toch echt wat wilde doen met mijn achtergrond. (les geven op een basisschool als vakdocent/ handwerkwinkeltje beginnen/ etc)
In de tussentijd gingen mijn ex en ik uit elkaar waardoor er meer noodzaak was om brood op de plank te brengen. Tot op de dag van vandaag is dat zo verder gegaan.
Ik weet ook dat als ik alsnog les wil gaan geven of dat handwerkwinkeltje wil beginnen dat zelf moet bewerkstelligen. Als ik daarover nadenk en op zoek ga naar de mogelijkheden word ik weer ontmoedigd omdat er bijvoorbeeld geen vacatures zijn (onderwijs) en geen geld.
Dan komt de realisatie weer naar boven dat het niet altijd een en al ellende is op de werkvloer: als ik gewoon mijn werk kan doen zonder "gedoe" dan kan ik me erbij neerleggen. En dan plopt er weer "gedoe" op, wat eigenlijk nooit ergens over gaat. ("Wie heeft ... niet gedaan/ wel gedaan??? De "dader" moet naar boven komen, er wordt niet gezocht naar waar het fout is gegaan en hoe het wordt opgelost. Het vinden van de "dader" is het meest belangrijk. Vervolgens doet iedereen alsof zijn neus bloedt, niemand heeft zin in dit gezeik.
Als er naar mij wordt gewezen als "dader" zoek ik even de bewijzen op van dat ik niet de "dader" kan zijn en stuur dat door. Hier wordt ik zo verschrikkelijk moe van dat ik dan maar weer eens naar vacatures ga zoeken.
Als ik mezelf nu zo teruglees denk ik wel dat ik qua werk in een een vicieuze cirkel ben belandt.
En nu mis ik wel een cheerleader in mijn huishouden.
Ik denk niet dat het om verantwoordelijkheid gaat, natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je keuzes, maar je hebt keuzes gemaakt op basis van je opvoeding en achtergrond. Niet een schuldvraag, maar de vraag hoe je er anders mee om kan gaan. En ik lees dat je al behoorlijk wat hebt gedaan, dus daar mag je sowieso trots op zijn!
Een coach kan helpen om er op een andere manier naar te kijken en dus andere keuzes te maken in de toekomst.
Ik begrijp dat het moeilijk is om ertussen te komen qua vacatures, vandaar de suggestie om naar alternatieven te kijken. Zelf een klas opstarten bv, of aansluiten bij een volksuniversiteit oid. Dan ben je niet afhankelijk van een werkgever en kan je het naast je huidige werk doen dus qua inkomen ook geen probleem. Maar dan doe je wel ervaring op.
Je werk klinkt gewoon niet als een positieve omgeving. Gedoe kan overal zijn, maar naar een dader zoeken is gewoon een negatieve omgeving.
Je kan het in stapjes opdelen zodat je ook focus kan hebben en de moed je niet in de schoenen zakt. Wat is je einddoel en welke stappen heb je nodig om daar te komen?
zondag 20 december 2020 om 16:40
Ja, dat is inderdaad wel een uitweg, goed om in deze coronatijd over na te denken en mee aan de slag te gaan.327 schreef: ↑20-12-2020 15:48Er zijn hier in elk geval een boel chearleaders op afstand.
Ik denk niet dat het om verantwoordelijkheid gaat, natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je keuzes, maar je hebt keuzes gemaakt op basis van je opvoeding en achtergrond. Niet een schuldvraag, maar de vraag hoe je er anders mee om kan gaan. En ik lees dat je al behoorlijk wat hebt gedaan, dus daar mag je sowieso trots op zijn!
Een coach kan helpen om er op een andere manier naar te kijken en dus andere keuzes te maken in de toekomst.
Ik begrijp dat het moeilijk is om ertussen te komen qua vacatures, vandaar de suggestie om naar alternatieven te kijken. Zelf een klas opstarten bv, of aansluiten bij een volksuniversiteit oid. Dan ben je niet afhankelijk van een werkgever en kan je het naast je huidige werk doen dus qua inkomen ook geen probleem. Maar dan doe je wel ervaring op.
Je werk klinkt gewoon niet als een positieve omgeving. Gedoe kan overal zijn, maar naar een dader zoeken is gewoon een negatieve omgeving.
Je kan het in stapjes opdelen zodat je ook focus kan hebben en de moed je niet in de schoenen zakt. Wat is je einddoel en welke stappen heb je nodig om daar te komen?
Ik merk dat ik me inmiddels een stuk strijdlustiger voel, niet zozeer om ze op mijn werk even een poepje te laten ruiken maar vooral om door te kunnen.
Ik ben heel blij dat ik dit topic heb geopend, wat een fijne reacties
zondag 20 december 2020 om 20:20
Zo herkenbaar dit. Alleen heb ik nogal een plaat voor mijn kop dus ik doe gewoon wel alles.
Maar het is wel vermoeiend, altijd weer die verbazing.
Ik heb een nieuwe leidinggevende, zo iemand die zichzelf coachend en een mensenmens vindt.
Er moest een nieuwe taakverdeling komen en iets wat ik al jarenlang deed werd naar iemand anders toegeschoven.
Diegene had er nul ervaring mee. Manager, had mij nog nooit gesproken tot dan, vertelde me dit met de mededeling dat ik meer een praktijkmens ben, een echte doener, en ze toch een wat meer academische benadering zochten.
Omdat ik een taak kreeg die ik heel graag wilde en het voor mij eerlijk gezegd lekker rustig was liet ik hem maar wat aan wauwelen.
Prima, doe ik het toch niet meer.
Diegene ging uiteraard op zijn bek, ik werd weer ingevlogen, heel bevredigend want alles wat ik al jaren riep is ineens het evangelie en mag worden uitgevoerd.
Heel leuk allemaal, maar van te voren een beetje vertrouwen zou wel leuk zijn.
Bij deze shuffle werd er ook een nieuwe coördinator aangevlogen, die moest alleen nog even een opleiding doen. Die opleiding had ik op mijn 27e al in mijn zak.
Manager helemaal verbouwereerd: Goh, dan ben je hoger opgeleid dan ik.
Uiteraard vriend, we hadden vorige week nog een gesprek, en toen lag mijn cv op je bureau en daar stond dat gewoon op.
Ik weet niet wat ik eraan kan doen, heb ook geen zin om me heel anders voor te doen en uiteindelijk krijg ik de waardering toch wel.
Dus geen tips, behalve de aloude Barry Stevens: gewoon doorgaan.
Maar het is wel vermoeiend, altijd weer die verbazing.
Ik heb een nieuwe leidinggevende, zo iemand die zichzelf coachend en een mensenmens vindt.
Er moest een nieuwe taakverdeling komen en iets wat ik al jarenlang deed werd naar iemand anders toegeschoven.
Diegene had er nul ervaring mee. Manager, had mij nog nooit gesproken tot dan, vertelde me dit met de mededeling dat ik meer een praktijkmens ben, een echte doener, en ze toch een wat meer academische benadering zochten.
Omdat ik een taak kreeg die ik heel graag wilde en het voor mij eerlijk gezegd lekker rustig was liet ik hem maar wat aan wauwelen.
Prima, doe ik het toch niet meer.
Diegene ging uiteraard op zijn bek, ik werd weer ingevlogen, heel bevredigend want alles wat ik al jaren riep is ineens het evangelie en mag worden uitgevoerd.
Heel leuk allemaal, maar van te voren een beetje vertrouwen zou wel leuk zijn.
Bij deze shuffle werd er ook een nieuwe coördinator aangevlogen, die moest alleen nog even een opleiding doen. Die opleiding had ik op mijn 27e al in mijn zak.
Manager helemaal verbouwereerd: Goh, dan ben je hoger opgeleid dan ik.
Uiteraard vriend, we hadden vorige week nog een gesprek, en toen lag mijn cv op je bureau en daar stond dat gewoon op.
Ik weet niet wat ik eraan kan doen, heb ook geen zin om me heel anders voor te doen en uiteindelijk krijg ik de waardering toch wel.
Dus geen tips, behalve de aloude Barry Stevens: gewoon doorgaan.
zondag 20 december 2020 om 20:35
Jee, wat raarSurebaby schreef: ↑20-12-2020 20:20Zo herkenbaar dit. Alleen heb ik nogal een plaat voor mijn kop dus ik doe gewoon wel alles.
Maar het is wel vermoeiend, altijd weer die verbazing.
Ik heb een nieuwe leidinggevende, zo iemand die zichzelf coachend en een mensenmens vindt.
Er moest een nieuwe taakverdeling komen en iets wat ik al jarenlang deed werd naar iemand anders toegeschoven.
Diegene had er nul ervaring mee. Manager, had mij nog nooit gesproken tot dan, vertelde me dit met de mededeling dat ik meer een praktijkmens ben, een echte doener, en ze toch een wat meer academische benadering zochten.
Omdat ik een taak kreeg die ik heel graag wilde en het voor mij eerlijk gezegd lekker rustig was liet ik hem maar wat aan wauwelen.
Prima, doe ik het toch niet meer.
Diegene ging uiteraard op zijn bek, ik werd weer ingevlogen, heel bevredigend want alles wat ik al jaren riep is ineens het evangelie en mag worden uitgevoerd.
Heel leuk allemaal, maar van te voren een beetje vertrouwen zou wel leuk zijn.
Bij deze shuffle werd er ook een nieuwe coördinator aangevlogen, die moest alleen nog even een opleiding doen. Die opleiding had ik op mijn 27e al in mijn zak.
Manager helemaal verbouwereerd: Goh, dan ben je hoger opgeleid dan ik.
Uiteraard vriend, we hadden vorige week nog een gesprek, en toen lag mijn cv op je bureau en daar stond dat gewoon op.
Ik weet niet wat ik eraan kan doen, heb ook geen zin om me heel anders voor te doen en uiteindelijk krijg ik de waardering toch wel.
Dus geen tips, behalve de aloude Barry Stevens: gewoon doorgaan.
Jouw manager doet blijkbaar maar wat en/ of gaat volledig af op een indruk. Mijn leidinggevende vult ook maar van alles in wat helemaal niet klopt. Je geeft aan dat je geen zin hebt om je heel anders voor te doen. Dat heb ik ook, maar dat blijkt niet (altijd) in goede aarde te vallen. Het lijkt alsof ze mij graag op een bepaalde manier wil zien en ik moet maar daaraan voldoen.
zondag 20 december 2020 om 20:37
Ik heb al lesbevoegdheden met een aantekening om op een mbo school les te mogen geven. Voor mijn vakken zijn er geen vacatures, en bovendien is het ook al bijna 30 jaar geleden dat ik mijn diploma heb gehaald.
zondag 20 december 2020 om 20:37
Ach, bij mij is het altijd hetzelfde liedje. Mensen die mij niet kennen denken dat ik huismoeder ben, schoonmaakster of kassamedewerkster. Ik kom geloof ik wat simpel over, dat heb ik zelf ook wel in de gaten, maar ik ben nou eenmaal zo, beter wordt het niet.
Als ik vertel wat ik echt doe zie ik vaak een soort van verbijstering. Terwijl ik maar gewoon docent ben, maar zo schat men mij lang niet in.
Ik vind het echt niet erg,
Op het werk kennen ze me nu wel. Leuk met de studenten, vakbekwaam, gek en een beetje klunzig soms. En zo is het ook.
Als ik vertel wat ik echt doe zie ik vaak een soort van verbijstering. Terwijl ik maar gewoon docent ben, maar zo schat men mij lang niet in.
Ik vind het echt niet erg,
Op het werk kennen ze me nu wel. Leuk met de studenten, vakbekwaam, gek en een beetje klunzig soms. En zo is het ook.
zondag 20 december 2020 om 20:46
Misschien zou je kunnen spreken met een contextuele therapeut.
Het klinkt voor mij dat jouw ouders weinig vertrouwen in je hadden en niet erkende voor wat je kon. Dat zou nu kunnen doorwerken in je houding, dat je wel vanalles kan, maar dat je door een bepaalde houding mensen laat denken dat ze niet veel van je kunnen verwachten.
Het klinkt voor mij dat jouw ouders weinig vertrouwen in je hadden en niet erkende voor wat je kon. Dat zou nu kunnen doorwerken in je houding, dat je wel vanalles kan, maar dat je door een bepaalde houding mensen laat denken dat ze niet veel van je kunnen verwachten.
zondag 20 december 2020 om 20:48
OliebolmetKrenten schreef: ↑20-12-2020 20:46Misschien zou je kunnen spreken met een contextuele therapeut.
Het klinkt voor mij dat jouw ouders weinig vertrouwen in je hadden en niet erkende voor wat je kon. Dat zou nu kunnen doorwerken in je houding, dat je wel vanalles kan, maar dat je door een bepaalde houding mensen laat denken dat ze niet veel van je kunnen verwachten.
Bedoel je TO?
Ikzelf heb er totaal geen problemen mee.
zondag 20 december 2020 om 20:51
Yentl & de Boer hebben hier een liedje over geschreven: de slechte raadgever.
https://youtu.be/6yqBxQw6iuw
Klinkt dit bekend?
https://youtu.be/6yqBxQw6iuw
Klinkt dit bekend?
zondag 20 december 2020 om 21:16
Ik vind het een heel mooi nummer, maar dit is niet hoe ik me voel. Zelf weet ik goed wat ik kan en dat ik het kan en zal, indien mogelijk, het ook doen.ondernemer schreef: ↑20-12-2020 20:51Yentl & de Boer hebben hier een liedje over geschreven: de slechte raadgever.
https://youtu.be/6yqBxQw6iuw
Klinkt dit bekend?
Van buitenaf moet je, zeker op het werk, wel de mogelijkheid hebben om het te kunnen of mogen doen. Het is niet dat ik passief ga zitten wachten totdat het naar me toe komt.
maandag 21 december 2020 om 01:17
Je moet jouw eigen cheerleader worden. Die is namelijk altijd bij jou.
Ik lees een vrij verziekte werksfeer waarbij anderen omlaag trappen (zoals dat jagen op een ‘dader’) een manier voor anderen is om te ‘overleven’.
Ik lees andere forummers die het hebben over ‘hoort bij de generatie’. Aan die ouders en jeugd kun je niets meer veranderen en zo te lezen heb je dat gedeelte al aangepakt (door toch te doen, coachingstraject).
Reageren vriendinnen ook zo? Of eventuele kinderen?
Ik lees een vrij verziekte werksfeer waarbij anderen omlaag trappen (zoals dat jagen op een ‘dader’) een manier voor anderen is om te ‘overleven’.
Ik lees andere forummers die het hebben over ‘hoort bij de generatie’. Aan die ouders en jeugd kun je niets meer veranderen en zo te lezen heb je dat gedeelte al aangepakt (door toch te doen, coachingstraject).
Reageren vriendinnen ook zo? Of eventuele kinderen?
maandag 21 december 2020 om 07:46
Of je doet gewoon geen hakken aan. Of veranderd je hele uiterlijk voor de perceptie van anderen. Vind echt bizar advies.Annapicobella schreef: ↑20-12-2020 13:10Op je 53e jezelf omschrijven als een gezicht met een kinderlijke uitstraling, vind ik wel apart. Zie je jezelf zo ook. Nog 'kinderlijk'.
Positiever zou zijn dat zegt dat je een jonge uitstraling hebt, terwijl je toch de 50 al gepasseerd bent. Klein zijn dat maakt allemaal niet uit. Daar hebben ze hakken voor uitgevonden.
Oefenen thuis eens met een andere outfit, kapsel en dus uitstraling.
maandag 21 december 2020 om 07:49
Ja, mooi om te zien, fijn voor TO.327 schreef: ↑20-12-2020 15:48Er zijn hier in elk geval een boel chearleaders op afstand.
Ik denk niet dat het om verantwoordelijkheid gaat, natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je keuzes, maar je hebt keuzes gemaakt op basis van je opvoeding en achtergrond. Niet een schuldvraag, maar de vraag hoe je er anders mee om kan gaan. En ik lees dat je al behoorlijk wat hebt gedaan, dus daar mag je sowieso trots op zijn!
Een coach kan helpen om er op een andere manier naar te kijken en dus andere keuzes te maken in de toekomst.
Ik begrijp dat het moeilijk is om ertussen te komen qua vacatures, vandaar de suggestie om naar alternatieven te kijken. Zelf een klas opstarten bv, of aansluiten bij een volksuniversiteit oid. Dan ben je niet afhankelijk van een werkgever en kan je het naast je huidige werk doen dus qua inkomen ook geen probleem. Maar dan doe je wel ervaring op.
Je werk klinkt gewoon niet als een positieve omgeving. Gedoe kan overal zijn, maar naar een dader zoeken is gewoon een negatieve omgeving.
Je kan het in stapjes opdelen zodat je ook focus kan hebben en de moed je niet in de schoenen zakt. Wat is je einddoel en welke stappen heb je nodig om daar te komen?
En het dikgedrukte TO, wat wil je echt, zoek dat eerst uit en dan kijken hoe je er kan komen. En soms betekend dat wel een risico nemen. Of een studielening. Zet hem op.
maandag 21 december 2020 om 23:05
Heel veel mensen projecteren hun eigen onzekerheid op anderen.
Toen ik 10 jaar geleden m’n baan opzegde om freelancer te worden, vertelden heel veel mensen hoe moeilijk en risicovol dat was. Maar geen van die mensen had zelf ooit een baan opgezegd om voor zichzelf te beginnen. Niet in de laatste plaats omdat ze dat niet aandurfden.
Negeer adviezen en oordelen van mensen die zelf geen ervaring hebben. En omring je met mensen die in je geloven.
Toen ik 10 jaar geleden m’n baan opzegde om freelancer te worden, vertelden heel veel mensen hoe moeilijk en risicovol dat was. Maar geen van die mensen had zelf ooit een baan opgezegd om voor zichzelf te beginnen. Niet in de laatste plaats omdat ze dat niet aandurfden.
Negeer adviezen en oordelen van mensen die zelf geen ervaring hebben. En omring je met mensen die in je geloven.
maandag 21 december 2020 om 23:37
Dit klopt ook wel, zelf zou ik dit ook niet perse aanmoedigen. Nou ja het ligt tenminste aan het plan van die persoon.kindrebel schreef: ↑21-12-2020 23:05Heel veel mensen projecteren hun eigen onzekerheid op anderen.
Toen ik 10 jaar geleden m’n baan opzegde om freelancer te worden, vertelden heel veel mensen hoe moeilijk en risicovol dat was. Maar geen van die mensen had zelf ooit een baan opgezegd om voor zichzelf te beginnen. Niet in de laatste plaats omdat ze dat niet aandurfden.
Negeer adviezen en oordelen van mensen die zelf geen ervaring hebben. En omring je met mensen die in je geloven.
Een vriendin met haar vaste baan en goed salaris die graag een webshop wil beginnen met zelfgemaakte taarten, of zelfgemaakte zeepjes zal ik niet perse aanmoedigen. In die situatie zeg ik vaak niks, omdat ik ook niet wil ontmoedigen. Maar ik zie er niet echt het verdienmodel in.
Een andere vriend wilde ook een bedrijf opstarten om bepaalde 'props' te maken. Ik vertelde hem mijn twijfels, dat de wereld waarin hij zijn spullen wilde verkopen niet echt het geld had voor zijn spullen. Maar ik vertelde hem ook "ik geloof er niet in, maar ik heb vertrouwen er in dat jij genoeg research hebt gedaan om te weten of het gaat werken of niet". Die laatste zin vond hij wel erg prettig dat ik op die manier vertrouwen in hem had. Uiteindelijk blijf hij ook bij zijn baan in loondienst.
dinsdag 22 december 2020 om 08:14
De ouders (moeder) van mijn vriend is ook zo. Hij is nu nog altijd onzeker over nieuwe dingen doen maar ook dingen kopen, bang om te falen en bang om toe te geven als het niet meer lukt.
Ik word alleen al boos van het idee dat ze hem zo onzeker heeft gemaakt!! Hij bloeit na jaren echt op omdat hij nu langzaamaan nieuwe dingen gaat proberen. Hij vertelt dat ook allemaal niet zodat hij die ontmoedigende woorden ook niet hoeft te horen.
Ik zou er zeker voor gaan!! Succes
. En ook met dit soort dingen dus niet stappen naar die remmende mensen maar naar supportive mensen. Dat betekent niet dat ze je naar de mond praten maar feedback geven, geen kritiek.
Ik word alleen al boos van het idee dat ze hem zo onzeker heeft gemaakt!! Hij bloeit na jaren echt op omdat hij nu langzaamaan nieuwe dingen gaat proberen. Hij vertelt dat ook allemaal niet zodat hij die ontmoedigende woorden ook niet hoeft te horen.
Ik zou er zeker voor gaan!! Succes
. En ook met dit soort dingen dus niet stappen naar die remmende mensen maar naar supportive mensen. Dat betekent niet dat ze je naar de mond praten maar feedback geven, geen kritiek.
woensdag 30 december 2020 om 16:08
Herkenbaar topic.. ga nog even alles doorlezen. Liever niet quoten..
Veel mensen laten onbewust door de jaren heen deukjes achter waardoor je aan jezelf gaat twijfelen.
Kunnen zoveel redenen zijn, dat ze eigenlijk ook zouden willen doen wat jij doet maar de discipline niet hebben.
Om zichzelf beter te voelen, jaloezie etc etc.
Ik word soms ook moe van bepaalde reacties of verbaasde reacties waarvan ik denk, uhm dat is juist helemaal mij maar maakt verder niet uit.
Ik sprak laatst een oude vriendin en ik vertelde over sporten, ook helemaal verbaasd toen ik vertelde dat ik veel sport
ik sport al veel van jongs af aan.... Nu met de Lockdown helaas geen groepslessen maar wil straks weer bokslessen gaan nemen en krachttraining weer oppakken.
Nou toen ik bokslessen deed keken mensen ook altijd raar van op... blijkbaar vinden veel mensen mij heel lief en schattig overkomen ofzo maar daardoor heb ik het idee dat ik me altijd moet bewijzen ofzo. Zwaar irri...
Ik ben alleen, geen partner en kids voel me op dat vlak ook vaak niet serieus genomen, alsof ik geen doelen/ambities heb.
Oh en mijn doelen vertel ik nooit meer.. zijn maar weinig mensen die écht motiverend zijn. De meesten gaan je er dan toch vanaf praten. Ik vertel het pas als ik iets heb behaald maar niet vantevoren.
Veel mensen laten onbewust door de jaren heen deukjes achter waardoor je aan jezelf gaat twijfelen.
Kunnen zoveel redenen zijn, dat ze eigenlijk ook zouden willen doen wat jij doet maar de discipline niet hebben.
Om zichzelf beter te voelen, jaloezie etc etc.
Ik word soms ook moe van bepaalde reacties of verbaasde reacties waarvan ik denk, uhm dat is juist helemaal mij maar maakt verder niet uit.
Ik sprak laatst een oude vriendin en ik vertelde over sporten, ook helemaal verbaasd toen ik vertelde dat ik veel sport
ik sport al veel van jongs af aan.... Nu met de Lockdown helaas geen groepslessen maar wil straks weer bokslessen gaan nemen en krachttraining weer oppakken. Nou toen ik bokslessen deed keken mensen ook altijd raar van op... blijkbaar vinden veel mensen mij heel lief en schattig overkomen ofzo maar daardoor heb ik het idee dat ik me altijd moet bewijzen ofzo. Zwaar irri...
Ik ben alleen, geen partner en kids voel me op dat vlak ook vaak niet serieus genomen, alsof ik geen doelen/ambities heb.
Oh en mijn doelen vertel ik nooit meer.. zijn maar weinig mensen die écht motiverend zijn. De meesten gaan je er dan toch vanaf praten. Ik vertel het pas als ik iets heb behaald maar niet vantevoren.
yesss wijzigde dit bericht op 30-12-2020 16:14
3.95% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 16:12
En dit inderdaad..kindrebel schreef: ↑21-12-2020 23:05Heel veel mensen projecteren hun eigen onzekerheid op anderen.
Toen ik 10 jaar geleden m’n baan opzegde om freelancer te worden, vertelden heel veel mensen hoe moeilijk en risicovol dat was. Maar geen van die mensen had zelf ooit een baan opgezegd om voor zichzelf te beginnen. Niet in de laatste plaats omdat ze dat niet aandurfden.
Negeer adviezen en oordelen van mensen die zelf geen ervaring hebben. En omring je met mensen die in je geloven.
woensdag 30 december 2020 om 16:25
Misschien is het inderdaad hoe je op het eerste gezicht overkomt en dat in combinatie met hoe je al van kinds af aan gezien en benaderd wordt.
Goed dat je de reacties door gaat lezen, er zitten super goede tips tussen!
woensdag 30 december 2020 om 16:33
Ik heb een kennis (voorheen vriendin) die de laatste jaren steeds moet benoemen dat ik elke middag vrij ben. Op Facebook. Eén keer zei ze dat ook wel te willen, maar het niet haalbaar is. De keren daarna snapte ze niet dat ik me zo kan vermaken. Want steeds maar thuis is toch saai? Mijn 1e gedachte is: ze kijkt neer op mijn leven. Maar ergens denk ik dat ze jaloers is. Omdat ze vaak klaagt dat ze na het werk moe is en de rotkarweitjes moet doen.
woensdag 30 december 2020 om 19:09
Heb al wat meer zitten lezen.. zooo herkenbaar.
Ook dat stemmetje van vroeger wat je dus onbewust is meegegeven.
Dat je toch onderweg in bepaalde dingen bent gaan geloven en je onbewust jezelf daarmee klein houd.
Ik begin de laatste tijd steeds meer in te zien dat ik dus best wel talent heb op bepaalde vlakken..(vind het al moeilijk om over mezelf te zeggen...) en eigenlijk vind ik het raar dat familie daar bijvoorbeeld ook verbaasd over is. Niet zo van:'Ja dat is écht iets voor jou, jij was vroeger al zo' maar meer:'Nouuu dat hadden we nou nooit van jou verwacht' terwijl ik zelf eigenlijk steeds meer denk, hoezo eigenlijk niet? Want dat is dan eigenlijk iets waar ik als kind al goed in was maar nu dus pas iets mee doe....
Merk dus ook dat ik teveel bevestiging nodig heb en me daardoor vaak tegen heb laten houden. Je niet écht gezien voelen..
Die persoonlijke cheerleader vind ik een hele mooie
Aardiger tegen jezelf praten en kwaliteiten opschrijven, denk dat dat ook echt al een goede stap is.
Een oud collega gaf mij een keer een advies om tegen mezelf in de spiegel te praten, dat ik trots mag zijn op mezelf enz vond ik ook een mooie.
