Waarom is een simpele handeling zo moeilijk?

Nu ben ik normaal gesproken heel makkelijk met het weggeven dan wel het weggooien van spullen (houd niet van overmatig en al helemaal niet van prullaria), maar sinds een half jaar staan er drie dozen met zilvervisjes en spullen uit mijn kinder- en tienertijd (en vroege adolescentie) een potje heel erg aanwezig te zijn.

Opzich maakt het niet uit: ik heb de ruimte. Het geval is alleen dat minstens de helft van die spullen (dagboeken, stukken tekst, foto's) me slechts herinneren aan het verdriet en de depressies waaruit mijn tienertijd voornamelijk bestond. Alleen al de latente aanwezigheid van deze herinneringen vind ik niet prettig, om over het lezen van die dagboeken maar niet te spreken.

Desondanks vind ik het moeilijk om deze vervelende herinneringen bij het oud papier te doen. Waarom is afstand nemen van zoiets negatiefs zo moeilijk voor mij/wat levert het mij op om deze spullen te houden?

Wat ik met dit topic wil: ervaringen uitwisselen over afstand doen van dergelijke spullen, praktische tips en stiekem ook wel een team aan digitale cheerleaders die mij motiveren om knopen door te hakken. Misschien zijn er mensen die dit soort spullen juist wel zouden bewaren. Ik ben benieuwd.

Toevoeging: Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. Ik heb een hele collectie tekeningen, verhalen, foto's en hilarische brieven aan Sinterklaas en 'swartupiet' die wèl een heerlijk gevoel van nostalgie oproepen.

Fijn om jullie reacties te lezen, bedankt!

Ammenooitniet: een ritueel kan ik niet zo snel bedenken, maar wanneer ik het weggooi, wil ik daar wel even goed de tijd voornemen. Vreemd genoeg voelt het echt als een zwaar afscheid dat ik moet gaan nemen.
Wat een goed idee trouwens om enkele foto's te maken van de herinneringen die ik niet fijn vindt. Ik kan ze dan op USB zetten en dan ver weg opbergen.

RikM: De zilvervisjes kan ik inderdaad missen als kiespijn, maar vinden die oude kartonnen dozen te comfortabel om vrijwillig te verlaten.
De negatieve herinneringen letterlijk wegstoppen is iets wat ik inderdaad graag doe (letterlijk en figuurlijk). Daarom vond ik het zo fijn om ze bij mijn moeder te hebben staan. Ik heb een ruim appartement voor mij alleen, maar helaas niet een of andere vliering of opbergkast.

Susan: Als ik het uit het zicht wil hebben, zou ik er echt iets voor moeten aanschaffen (een kast of zo).

Anoniem262821034: Hoe voelde het voor jou daarna?

vanlippebiesterveld: het hoeft inderdaad niet meteen nu. De beslissing kan ik nog best even uitstellen en het hoeft, zoals Anoniem26-huppeldepup zei, niet in één keer. Ik nader nu de 30 en de herinneringen aan mijn tienertijd vind ik nog even naar als zeven jaar geleden. Ik vraag me af of ik mezelf er wel een dienst mee bewijs om eens in de zoveel tijd actief terug te gaan naar die periode, in plaats van afscheid te nemen van de fysieke herinneringen; immers krijgt het nu niet de kans om te vervagen.

Hillegonda1: Wat bijzonder dat je er nooit in leest, maar ze toch wil houden. Ook al weet ik dat ik niet vrolijk word van het lezen van die dagboeken, ze hebben toch een aantrekkingskracht op mij.
Als ik het weg ga gooien, doe ik dat niet zomaar, maar echt met de reden om afstand te doen van die tijd (en dat vind ik ergens ook weer heel moeilijk).


miedo: Dat is inderdaad een tip die bij mij veel van pas is gekomen voor andere spullen. Mijn 'herinneringsdozen' heb ik toch wel regelmatig (ongeveer één keer per jaar/twee jaar) geraadpleegd.

chirimoya: Ik snap je. Het is VEEL! Ik had al diep respect voor mezelf toen ik na zeven (!) dozen grondig uitzoeken, er slechts drie overhield.


SweetFirefly: Die negatieve energie (wat spiritueler klinkt dan ik bedoel) is inderdaad wat mij tegenstaat. Momenteel liggen de dozen bovenop de stellingkast in de berging(waar ook mijn oven in staat) en elke keer als ik in die ruimte ben, denk ik 'ik moet wat met die dozen.'

Orisa: dat klinkt als minimaliseren voor gevorderden. Heerlijk zeg! Ik zou het fijn vinden als ik uiteindelijk naar één doos zou kunnen gaan en dat de inhoud ervan mij voornamelijk vreugd brengt.

Wiezel: Oh nee, vreselijk dat idee, vooral omdat de dingen die ik heb geschreven best wel lelijk zijn. Soms was het ook slechts van me afschrijven en dat ging ongefilterd.

Clemance: Ja dat zou ik ook genant vinden! Vind het al confronterend om zelf te lezen wat voor tenenkrommend slechte copingmechanismen ik had.

Chocolol: Wat fijn dat jij er geen spijt van hebt gehad en dat het zelfs als een opluchting voelt. Ik hoop dat ook te gaan ervaren als ik de knoop doorhak.
Ik herken me in wat je schrijft; ondanks dat het een deel van mijn leven is geweest, vind ik die bevestiging van die periodes heel naar. Ik weet zonder die documenten ook wel hoe mijn jeugd was. Dat is ook precies waarom ik denk over het weggooien ervan.

Wat ben ik blij met jullie input zeg

Blijmetmij: Wat is die naamswijziging een goede stap geweest voor jou. Ik kan me er denk ik enigszins wel iets bij voorstellen dat het die door jou genoemde positieve gevolgen heeft gehad; je oude naam is onlosmakelijk verbonden met een 'identiteit' die zich in de loop van je hele leven heeft ontwikkeld en het kiezen voor een nieuwe naam is -denk ik- ook symbolisch geweest voor het nieuwe begin dat je hebt gemaakt. Foto's uit het minder plezierige deel uit mijn jeugd zou ik ook moeilijk weg kunnen gooien.
Hoewel, nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dat ik (notabene vandaag nog) een klassenfoto heb weggegooid, waar letterlijk van mijn houding/gezicht was af te lezen hoe ik toen in mijn vel zat.

Orisa: Iemand erbij om je te coachen met het proces van weggooien/opruimen lijkt me heel fijn. Vooral iemand die goed knopen kan doorhakken. Hmm, volgens mij heb ik wel iemand in gedachte.
Ik heb net als jij ook al flink wat onderdelen van mijn huis onder de loep genomen, maar inderdaad: dit is het laatste gedeelte.
Een kwestie van doen is het, klopt. Alleen wel zo onomkeerbaar.

Chocolol: O God, Marie Kondo en het joy sparken. Ik heb best wel wat nuttige tips van haar gelezen (ik heb op aanraden van mensen die om mijn welzijn geven, expres niet haar programma gekeken: schijnt tenenkrommend irritant te zijn).
En wat je zegt over neutrale dingen is precies waarom ik denk aan het weggooien van een groot deel van die spullen. Het houden van dingen die je een goed gevoel geven, of op zijn minst neutraal zijn is prima, maar waarom zou je iets houden dat je een naar gevoel geeft? Mijn gedrag lijkt bijna een soort van masochistisch.

In je laatste reactie schrijf je over wat het lezen van die oude stukken met jou doet. Dat is dus exact wat het ook bij mij teweegbrengt. Kwelling is het juiste woord.

Ik denk dat ik door dit topic wel al een stukje verder ben gekomen naar het afscheid van deze spullen. Morgen wil ik graag weer verder gaan met opruimen en ik neem mezelf voor: ik hoef het níet te lezen.

Hoeraaaaaa, het is gelukt!
Één hele doos spul waar ik met een glimlach op terug kan kijken èn een (niet volle) plastic tas met dingen waar ik nog geen afstand van wil nemen, maar die mij absoluut niet de *gruwel* joysparksels geven.

Ik heb er goed de tijd voor genomen en ik heb besloten het minder leuke spul, aan te vullen met een volgeschreven a4'tje over hoe ik er nu op terugkijk en wat ik ervan heb geleerd. Ik ben van plan om de tas zo'n tien jaar te laten voor wat het is. Hopelijk kan ik er later met wat meer afstand naar kijken.

Wat ik voornamelijk heb gedaan is heel veel weggegooid. Voornamelijk teksten die vooral waren geschreven om me af te reageren, of dingen waarvan ik absoluut niet wil dat ze ooit gelezen worden door anderen.

Het voelde goed om rustig afstand te nemen van zo'n 60% van die spullen en ik ben blij met de selectie die ik heb gemaakt.

Nogmaals, bedankt voor jullie tips en ervaringsverhalen.