Psyche
alle pijlers
Waarom kan de een alles aan en de ander niet ?
zondag 7 oktober 2007 om 16:54
Ik werk momenteel 3 dagen, volg een studie, heb een huishouden, een hond en 3 katten, woon samen.
Ik kan dit niet aan. Heb wel een verleden van depressies en overspannenheid maar daar gelukkig geen last meer van, maar moet wel altijd uit blijven kijken.
Ik kan echter niet veel aan in het leven. Bovenstaande lijkt voor mij zelf niet veel, ik heb tenslotte 4 dgn vrij per week, maar het is toch teveel voor me en voel weer tekenen van overspannenheid opkomen.
Om me heen zie ik iedereen met gemak 5 dagen werken, wonen ook samen, doen er ook nog maar een hbo studie naast en hebben ook nog tijd voor vriendinnen.
Daarbij vergeleken voel ik me zo tja, wat is het goede woord, minderwaardig ? slecht ?
Waarom kan ik dat niet aan vraag ik me continu af. Heb al eerder minder gewerkt en dat ging beter, maar dan in tijden dat het heel goed met me gaat wil ik weer van alles waardoor het heel snel weer slechter gaat zoals nu.
Hoe komt dat eigenlijk, waarom ligt bij de een z'n grens blijkbaar heel hoog en kan de ander niet zoveel aan ?
Wie herkent dit ?
Ik kan dit niet aan. Heb wel een verleden van depressies en overspannenheid maar daar gelukkig geen last meer van, maar moet wel altijd uit blijven kijken.
Ik kan echter niet veel aan in het leven. Bovenstaande lijkt voor mij zelf niet veel, ik heb tenslotte 4 dgn vrij per week, maar het is toch teveel voor me en voel weer tekenen van overspannenheid opkomen.
Om me heen zie ik iedereen met gemak 5 dagen werken, wonen ook samen, doen er ook nog maar een hbo studie naast en hebben ook nog tijd voor vriendinnen.
Daarbij vergeleken voel ik me zo tja, wat is het goede woord, minderwaardig ? slecht ?
Waarom kan ik dat niet aan vraag ik me continu af. Heb al eerder minder gewerkt en dat ging beter, maar dan in tijden dat het heel goed met me gaat wil ik weer van alles waardoor het heel snel weer slechter gaat zoals nu.
Hoe komt dat eigenlijk, waarom ligt bij de een z'n grens blijkbaar heel hoog en kan de ander niet zoveel aan ?
Wie herkent dit ?
zondag 7 oktober 2007 om 17:08
zondag 7 oktober 2007 om 17:10
Hoi levensgenietertje.
Ik denk dat je wel gelijk hebt dat sommigen meer aankunnen dan anderen. Maar het kan ook zijn dat je gewoon niet geniet van de dingen die je doet, waardoor het ipv je energie te geven, de energie uit je slurpt.
Vind je je werk wel leuk, en je opleiding? Of wil je misschien (onbewust) eigenlijk iets heel anders doen?
Mijn ervaring is dat als je helemaal in je element bent qua werk en bezigheden, je veel meer aankan dan als dat niet het geval is.
Sterkte.
Ik denk dat je wel gelijk hebt dat sommigen meer aankunnen dan anderen. Maar het kan ook zijn dat je gewoon niet geniet van de dingen die je doet, waardoor het ipv je energie te geven, de energie uit je slurpt.
Vind je je werk wel leuk, en je opleiding? Of wil je misschien (onbewust) eigenlijk iets heel anders doen?
Mijn ervaring is dat als je helemaal in je element bent qua werk en bezigheden, je veel meer aankan dan als dat niet het geval is.
Sterkte.
zondag 7 oktober 2007 om 17:10
Heel herkenbaar levensgenietertje (niet echt de juiste nick :P ). Ik ben mooi, heb genoeg geld, een mooi appartement, 2 studies, een lieve kat, leuke vrienden, leuke stad waarin ik woon, heb beide ouders en wat leuke familieleden, reis veel, ben intelligent...en toch he. Ik zie ook mensen om me heen die mij een beetje afgunstig bekijken, maar toch alles een stuk beter voor elkaar hebben omdat ze gewoon lekkerder in hun vel zitten. Als je je niet goedvoelt, is de grootste berg geld, het mooiste uiterlijk en de liefste man van de wereld niet goed genoeg. Daar zit het 'm in, maar krijg het maar eens weg he? Ik kan je echt geen antwoord geven, want ik zit in precies hetzelfde schuitje en vecht me een slag in de rondte om mij goed te voelen, maar ik denk (jaja) dat het denken een beetje het probleem is. Het lijkt alsof we ons niet kunnen berusten in ons lot, ons leven. Is dat een karaktertrek of iets wat je kunt veranderen? Dat vraag ik me elke dag af, als ik braaf mijn antidepressivum slik en achter mijn happylamp zit (lichttherapie). Ik voel me ook snel een aansteller. Ik ken iemand met kanker en die is positiever dan ik, ik heb vol bewondering het verhaal van een jongedame met een ongeneeslijke vorm van kanker gelezen hier die veel positiever was dan ik, en dan denk ik: wat heb IK te zeiken? Maar wat de een ervaart als een mokerslag, ervaart de ander als een hinderlijke mug die hij/zij wegslaat. Hoe het komt? Geen idee...
If you\'re going through hell, keep going
zondag 7 oktober 2007 om 17:19
Soms heb ik het er nog moeilijk mee maar over het algemeen gaat het wel. Ik heb een leuk leven en op dagen zoals vandaag geniet ik daar eigenlijk ook heel erg van. Op andere dagen is dat moeilijk en zou ik willen dat ik meer kon, maar dat is niet zo. Pas ongeveer een 4 maanden geleden ben ik begonnen met me erbij neer te leggen dat ik nooit meer beter zou worden, dat is maar goed ook want daarna kwam steeds meer slecht nieuws.
Ergens wilde ik dat ik lang geleden me erbij had neergelegd want dat was zoveel makkelijker geweest voor mezelf vooral. Ik kan dus in feite niet veel omdat m'n belastingsniveau erg laag is, ik kan de dagelijkse dingen soms met moeite en als ik geluk heb dan heb ik wat energie over maar meestal is dat niet zo.
Maar het helpt mij vaak wel om naar mensen te kijken die het veel erger hebben als ik en nog minder kunnen genieten omdat ze bijvoorbeeld fysiek veel pijn hebben of psychisch nog slechter in elkaar zitten als ik omdat bijv. hun medicijnen niet aanslaan en die van mij (waarschijnlijk) wel.
Ergens wilde ik dat ik lang geleden me erbij had neergelegd want dat was zoveel makkelijker geweest voor mezelf vooral. Ik kan dus in feite niet veel omdat m'n belastingsniveau erg laag is, ik kan de dagelijkse dingen soms met moeite en als ik geluk heb dan heb ik wat energie over maar meestal is dat niet zo.
Maar het helpt mij vaak wel om naar mensen te kijken die het veel erger hebben als ik en nog minder kunnen genieten omdat ze bijvoorbeeld fysiek veel pijn hebben of psychisch nog slechter in elkaar zitten als ik omdat bijv. hun medicijnen niet aanslaan en die van mij (waarschijnlijk) wel.
zondag 7 oktober 2007 om 17:22
Ik werk fulltime, woon samen en heb een kat. Het lukt me allemaal prima ondanks sores die ik nu erbij heb (mijn vader heeft kanker, ik heb drie maanden terug een miskraam gehad). Ik ga er niet aan onderdoor, omdat ik alles van de positieve kant probeer te bekijken. Ik denk dat het echt in iemands karakter zit. En zoals Nijn ook al zegt: misschien heb je niet de juiste baan. Want een baan die je leuk vindt, geeft je ook energie. (Natuurlijk ben je moe van een dag werken, maar je haalt vaak wel voldoening uit de behaalde resultaten).
zondag 7 oktober 2007 om 17:25
Het is positief dingen bekijken maar ook de belastbaarheid die je aankan. Ik heb een lage belastbaarheid en ben gewoon snel van slag zeg maar, er hoeft niets te gebeuren en ik ben psychotisch, positief bekijken helpt heel veel, en altijd zou ik zeggen máár het kan niet altijd de oorzaak wegnemen, net zoals wat ik schreef over die belastbaarheid. Ik kan bijvoorbeeld alles positief blijven bekijken (lukt me vrij aardig niet altijd maar wel vaak, misschien dat ik daarom nog zo kan genieten) maar als ik zonder al teveel aanleiding in een psychose of iets anders schiet dan kan ik daar dus niets aan doen. Dat wat ik heb iets heeft te maken met mijn hersenen die bepaalde stoffen verkeerd verwerken is vrijwel zeker op dit moment.
Maar ben het met je een positief denken is altijd goed voor je.
Maar ben het met je een positief denken is altijd goed voor je.
zondag 7 oktober 2007 om 17:25
Misschien is het voor jou verstandig eens een goed gesprek met je huisarts te hebben? Eventueel kan hij je doorverwijzen. Want het klinkt alsof je gewoon helemaal niet lekker in je vel zit. En ook al denk je dat het wel meevalt, je stukje komt nogal moedeloos over. Alsof je denkt: ik kan er toch niks aan veranderen dus laat ik het maar zo. En ondertussen ben je misschien wel helemaal niet gelukkig met de situatie zoals hij is.
zondag 7 oktober 2007 om 17:27
Knap Ring, en gecondoleerd en sterkte met je vader. Kijk, van zoiets zou ik meteen compleet door het lint gaan. Je hebt denk ik gelijk dat het in iemands karakter zit, maar wat doe je eraan? Ikzelf ben zoiemand die ondanks al haar gezeur toch wil vechten en ook vecht, dus me erbij neerleggen dat ik een ' mietje' ben gaat niet zomaar. Ik zoek naar een medicament, een therapie, een levenswijze (boeddhisme of iets dergelijks) waarmee je kunt veranderen in bijvoorbeeld een persoon zoals jij.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 7 oktober 2007 om 17:30
Tja, ik ben ook weleens verdrietig. Maar ik ga er niet aan onderdoor. En hoe kom je erbij dat je een mietje bent? Je mag heus wel toegeven dat het niet goed met je gaat. Juist als je dat kan zeggen ben je geen mietje, vind ik!
Helaas kan ik jullie verder niet helpen, omdat ik me ook niet kan voorstellen hoe het is als je je zo voelt de hele tijd. Maar ik wil jullie wel veel sterkte wensen.
Helaas kan ik jullie verder niet helpen, omdat ik me ook niet kan voorstellen hoe het is als je je zo voelt de hele tijd. Maar ik wil jullie wel veel sterkte wensen.
zondag 7 oktober 2007 om 17:30
Ik ben ook niet gelukkig met de situatie zoals die nu is. Ik loop al heel erg lang bij psychiaters en psychologen en wat er exact aan mankeerd weten ze niet, behalve dat het iets in m'n hersenen is. Ik bén ontzettend moedeloos, ik heb iedere 2 weken een gesprek met een psycholoog en iedere maand 1 met mijn psychiater maar ze kunnen in feite niet veel meer voor mij doen.
Ik had nog zoveel gewild, werken, studeren en al dit is aan m'n neus voorbij gegaan, tot voor kort kon ik ook niet lezen, dat kan ik nu dan weer wel. Ik word ziek van alle diploma's die ik gehaald heb waar ik niets mee kan ik vind het zo zonde, want nee ik heb niet gestudeerd maar toch wel veel dingen gedaan en gehaald maar uiteindelijk kan ik er niets meer mee en dus ben ik daarmee ook gestopt.
Vorige week is mij verteld dat ik nooit meer van de medicijnen afkom en voor altijd ziek zal blijven. En ook dat ze vermoedelijk er nooit achter zullen komen wat ik nou exact mankeer.
Ik had nog zoveel gewild, werken, studeren en al dit is aan m'n neus voorbij gegaan, tot voor kort kon ik ook niet lezen, dat kan ik nu dan weer wel. Ik word ziek van alle diploma's die ik gehaald heb waar ik niets mee kan ik vind het zo zonde, want nee ik heb niet gestudeerd maar toch wel veel dingen gedaan en gehaald maar uiteindelijk kan ik er niets meer mee en dus ben ik daarmee ook gestopt.
Vorige week is mij verteld dat ik nooit meer van de medicijnen afkom en voor altijd ziek zal blijven. En ook dat ze vermoedelijk er nooit achter zullen komen wat ik nou exact mankeer.
zondag 7 oktober 2007 om 17:35
Dat vind ik echt heel kut voor je, Angelica. Toch kom je hier over als een verstandige sterke vrouw, wat je volgens mij ook bent. Maar zoiets accepteren is nogal lastig, niet? Ik heb ook ernstige lichamelijke aandoeningen gehad, en daar viel tegen te vechten en ik werd beter. Natuurlijk is dit alles ook een lichamelijk mankement, maar de hersenen blijven een schemergebied in de wetenschap. Ik word er ook moedeloos van. Ik ga trouwens weer mediteren eind dit jaar. En naar mijn tante die vroeger ook zo was en nu zielsgelukkig is en een heel mooi mens is geworden vol positieve energie en wijsheid. Misschien dat ze mij iets kan leren.
Ring, ik weet het, ik heb heel lang niet gezegd hoe ik me voelde. Maar nu die deur open is, staat hij beetje te ver open heb ik het idee. Ik wil niet heel de tijd mekkeren dat ik depressief ben of whatever, en niet om het minst of geringste een agressiebui of jankbui krijgen. Vandaar ' mietje'.
Ring, ik weet het, ik heb heel lang niet gezegd hoe ik me voelde. Maar nu die deur open is, staat hij beetje te ver open heb ik het idee. Ik wil niet heel de tijd mekkeren dat ik depressief ben of whatever, en niet om het minst of geringste een agressiebui of jankbui krijgen. Vandaar ' mietje'.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 7 oktober 2007 om 17:36
Maar je kan toch altijd nog gaan studeren/werken? Mijn ouders hebben MBO en HBO gedaan op oudere leeftijd. Het roer omgegooid. En als je uit 1973 bent vind ik je echt nog niet te oud! Maar je moet het natuurlijk wel willen. En een keus maken waar je echt achter staat, iets doen wat je echt leuk vindt.
Fijn dat je vandaag toch een goede dag hebt.
Fijn dat je vandaag toch een goede dag hebt.
zondag 7 oktober 2007 om 17:39
Mediteren is iets wat echt heel goed is voor je, ik doe het zelf ook veel (nu al een tijdje niet kan me er niet toe zetten) en heb bepaalde dingen voor elkaar gekregen, zo kan ik 's-avonds m'n gedachtes volledig 'uit' zetten en mezelf rustiger krijgen wanneer dat nodig is.
En schaam je niet als je nog moet accepteren wat je hebt is het goed om er veel over te praten/schrijven dat word vanzelf wel minder.
De hersenen daar weten ze inderdaad weinig vanaf.
En schaam je niet als je nog moet accepteren wat je hebt is het goed om er veel over te praten/schrijven dat word vanzelf wel minder.
De hersenen daar weten ze inderdaad weinig vanaf.
zondag 7 oktober 2007 om 17:45
Ik ben niet oud maar ik zit wel al vanaf m'n 21ste in de WAO, ik kan niet studeren omdat ik niet stabiel ben. Ik word dus van teveel stress vanzelf psychotisch, er is mij medegedeeld dat ik nu niet en nooit niet meer kan gaan werken of studeren.
MBO heb ik ooit gedaan en heb daarnaast nog een heleboel andere dingen gedaan maar als ik het eenmaal heb gehaald kan ik er niets meer mee dus waarom zou ik het halen?
Een keuze is het niet want ik heb een kind en kan me niet veroorloven uit te testen wanneer ik psychotisch word, ik weet wel dat mijn medicatie niet voor de volle 100% werkt, ik heb ook DIS en als ik onder teveel stress sta dan neemt een ander deel het van mij over en kan bijvoorbeeld agressief worden en mensen aanvallen, ik heb dit onlangs nog gehad.
Je bent zelf psychisch wel gezond maar ik krijg sterk de indruk dat je geen idee hebt waar ik het over heb. De diagnose die ik nu heb is o.a. Bi-polair, psychose gevoelig, DIS maar hoe het exact verder zit weten ze niet. Ik heb in m'n leven enkele tientallen psychoses gehad, en enkele honderden rand psychoses.
Van het UWV mag ik studeren maar ik kan niet eens lezen, kleine stukjes gaan weer maar echt niet hele boeken, een tijdschrift lukt nu wel soms, kleine stukjes tegelijk. Psychoses tasten ook je hersenen aan en iedere keer dat ik er weer 1 krijg is het dus 'raak' ik heb er waarschijnlijk pas geleden dus 1 gehad dus vandaar dat ik weer nieuwe dingen moet leren.
Niet iedereen kan vanzelfsprekend leren, ik heb naast al deze dingen een geheugen als een zeef.
zondag 7 oktober 2007 om 17:50
En een voorzichtige NTI-cursus ofzoiets, Angelica? Ik begrijp het volkomen hoor, ik probeer enkel mee te denken. Als ik lees wat jij allemaal hebt, moet ik mijn bakkes houden eigenlijk want ik kan wel studeren en heb een perfect geheugen (iets te perfect, ja, dat is zeikgedrag maar een te hoge intelligentie en en te goed geheugen kan een depressie ook verzwaren en uitlokken is me verteld). Of wat ik echt iets voor jou vind, is iets met meditatie of mensen helpen door middel van ' alternatieve geneeswijzen'. Daar hoef je niet veel voor te leren, maar heb je een groot empathisch vermogen voor nodig en dat heb je.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 7 oktober 2007 om 17:51
Sorry dat ik zo op je over kom. Maar ik zei net al dat ik me inderdaad niet zo goed kan voorstellen hoe mensen zich moeten voelen in jouw situatie. Ik probeer je alleen maar te laten zien hoe ik het zie, maar waarschijnlijk kan jij je daar weer niks bij voorstellen.
Vandaar dat ik ook zei dat ik je verder niet kan helpen. Maar ik wil je wel sterkte wensen verder.
Vandaar dat ik ook zei dat ik je verder niet kan helpen. Maar ik wil je wel sterkte wensen verder.
zondag 7 oktober 2007 om 17:57
Ik heb heel veel dingen gedaan, o.a. duikbrevetten gehaald, m'n rijbewijs, Reiki certificaten (inderdaad in de alternatieve geneeswijzen heb ik veel gedaan/geleerd) en nog wat dingen meer. Maar als ik iets heb gedaan dan kan ik er uiteindelijk niets mee. Ik ben hier een half jaar geleden achter gekomen en ben daarna gestopt met dingen te leren want waarom zou ik als ik er toch niets mee kan?
En Ring: Ooit was ik gezond dus ik weet heel goed hoe jij het ziet, want ooit zag ik het zelf ook zo.
En Ring: Ooit was ik gezond dus ik weet heel goed hoe jij het ziet, want ooit zag ik het zelf ook zo.
zondag 7 oktober 2007 om 18:02
Goh Angelica, wat frustrerend. Ik hoop dat je je wat aan je kindje kunt optrekken dan. Maar je geeft zulke goede adviezen (aan mij ook in het verleden) dat ik me haast niet voor kan stellen (dit is geen ongeloof) dat je dat niet kunt in het ' normale' leven. Misschien online therapie geven? Vrijwillig of tegen een kleine vergoeding? Een paar uurtjes per week bij de zelfmoordlijn, kindertelefoon, zoiets? Ik begrijp het hoor, ik heb dagen dat ik denk: ik studeer volgend jaar af, ik ga alles halen en ben sterk en intelligent, maar de volgende week zak ik weer weg in doffe ellende en wil ik mijn studieboeken niet zien, niet aan de colleges denken en mensen moeten uit de buurt blijven. Die onvoorspelbaarheid is om moedeloos van te worden, vandaar misschien ook dat het voor mensen met 'onze' stoornissen lastig is om iets vol te houden.
If you\'re going through hell, keep going
zondag 7 oktober 2007 om 18:25
Dat vind ik wel erg lief van je dat je dat zegt. Wat ik veel doe is inderdaad mensen advies geven, gewoon omdat ik dat erg graag doe, maar ik hoor niet vaak dat iemand er iets aan heeft gehad. Wel natuurlijk als dit in het echt gebeurt. Ik heb niet veel vrienden maar mensen komen in het echt heel erg vaak naar mij toe voor advies of gewoon omdat ze hun verhaal kwijt moeten, ik luister dan en vertel nooit verder wat ik heb gehoord, het is alsof mensen dat voelen want het gebeurt steeds vaker eigenlijk de laatste tijd.
Tegen een kleine vergoeding hoeft niet hoor want ik heb toch m'n WAO, ik zou in de toekomst wel graag wat vrijwilligerswerk er weer bij willen gaan doen, dat is als ik nog net iets stabieler word dan nu (weet nog niet of dit mogelijk is) en als het wat rustiger word met m'n zoon.
Op dit moment is het hier in huis altijd druk maar dat is heel fijn vind ik, ik heb geleerd om m'n huishouden beter te doen en ondanks dat ik geen poetsvrouw zal worden geeft mij dit vreemd genoeg een erg goed gevoel over mezelf omdat ik het vroeger nooit kon.
1 van de kinderen van mijn vriend zei gisteren zelfs dat ik een 10 krijg voor koken omdat ze het altijd zo lekker vind. Het is zo'n schat die kleine meid.
Tegen een kleine vergoeding hoeft niet hoor want ik heb toch m'n WAO, ik zou in de toekomst wel graag wat vrijwilligerswerk er weer bij willen gaan doen, dat is als ik nog net iets stabieler word dan nu (weet nog niet of dit mogelijk is) en als het wat rustiger word met m'n zoon.
Op dit moment is het hier in huis altijd druk maar dat is heel fijn vind ik, ik heb geleerd om m'n huishouden beter te doen en ondanks dat ik geen poetsvrouw zal worden geeft mij dit vreemd genoeg een erg goed gevoel over mezelf omdat ik het vroeger nooit kon.
1 van de kinderen van mijn vriend zei gisteren zelfs dat ik een 10 krijg voor koken omdat ze het altijd zo lekker vind. Het is zo'n schat die kleine meid.
zondag 7 oktober 2007 om 18:47
Angelica, misschien krijg ik de verkeerde indruk maar ik vind je wat... fel tegenover de dames die hier posten. Levensgenietertje moet zwart-wit gezegd 'niet zeuren, want het kan altijd erger', iemand die het zeer goed met je bedoelt en met je mee probeert te denken krijgt meteen te horen dat ze géén benul heeft waar ze over praat. Het afzetten van 'de manier waarop een gezond iemand denkt' versus 'de manier waarop je denkt als je niet gezond bent', nogmaals het kan aan mij liggen maar ik krijg er een beetje het gevoel bij dat je zelf gewoon nog tegen dingen aanloopt en daarom wat heftig reageert. Kijk, ik kan met iets aan komen dragen -want ja, ik denk dat je meer opties hebt dan je zelf bewroet-, maar dat is allemaal doodonbelangrijk als je tegen dingen aanloopt.
Levensgenietertje; geen enkel mens is gelijk, ook op het vlak van belastbaarheid niet. Vergelijk jezelf niet met anderen want wat heb je er aan? Leuk hoor dat Tante Truus 5 dingen tegelijk doet, maar wat levert het jou daadwerkelijk op? Niets. Als jij er 5 zou doen, dan levert het je op dat je te ver over je grenzen gaat en dus vroeg of laat de klap krijgt. Doe wat bij jou past en waardeer jezelf om hoe goed je naar je eigen lichaam en geest luistert en handelt. Gebruik een andere meetlat waar je jouw waarde aan afmeet. Niet meer hoe veel je doet of hoe 'belangrijk' dat is volgens de maatschappij, maar doe ik wat ik wil, kan en nastreef?
Nijn heeft een geweldig punt met de invloed van dingen doen die je leuk vindt. Leuke dingen doen geeft energie. Sommige mensen vinden hun werk geweldig, anderen vinden het een semi-lijfstraf. Die eerste persoon zal de belasting van het werk makkelijker kunnen dragen dan persoon 2, ook al is de belasting precies gelijk. De ene persoon kan veel lichamelijke belasting aan, terwijl de ander juist meer emotionele belastbaarheid aan kan.
Dit soort dingen als belastbaarheid hebben onvoorspelbare en rare grenzen. Dingen waarvan je denkt 'dat trek ik nooit' draag je met veel kracht en dingen waarvan je dacht 'dat red ik wel' doen je instorten waar je bij staat. En dan liggen die grenzen ook nog niet eens altijd op precies dezelfde plaats. Proberen die grenzen te herkennen en binnen het realistische te respecteren is dat niet wat uiteindelijk telt? Ben je tevreden in jouw leven op dit moment? Wat mis je wellicht? Hoe kun je die dingen alsnog realiseren of meer tevreden worden?
Levensgenietertje; geen enkel mens is gelijk, ook op het vlak van belastbaarheid niet. Vergelijk jezelf niet met anderen want wat heb je er aan? Leuk hoor dat Tante Truus 5 dingen tegelijk doet, maar wat levert het jou daadwerkelijk op? Niets. Als jij er 5 zou doen, dan levert het je op dat je te ver over je grenzen gaat en dus vroeg of laat de klap krijgt. Doe wat bij jou past en waardeer jezelf om hoe goed je naar je eigen lichaam en geest luistert en handelt. Gebruik een andere meetlat waar je jouw waarde aan afmeet. Niet meer hoe veel je doet of hoe 'belangrijk' dat is volgens de maatschappij, maar doe ik wat ik wil, kan en nastreef?
Nijn heeft een geweldig punt met de invloed van dingen doen die je leuk vindt. Leuke dingen doen geeft energie. Sommige mensen vinden hun werk geweldig, anderen vinden het een semi-lijfstraf. Die eerste persoon zal de belasting van het werk makkelijker kunnen dragen dan persoon 2, ook al is de belasting precies gelijk. De ene persoon kan veel lichamelijke belasting aan, terwijl de ander juist meer emotionele belastbaarheid aan kan.
Dit soort dingen als belastbaarheid hebben onvoorspelbare en rare grenzen. Dingen waarvan je denkt 'dat trek ik nooit' draag je met veel kracht en dingen waarvan je dacht 'dat red ik wel' doen je instorten waar je bij staat. En dan liggen die grenzen ook nog niet eens altijd op precies dezelfde plaats. Proberen die grenzen te herkennen en binnen het realistische te respecteren is dat niet wat uiteindelijk telt? Ben je tevreden in jouw leven op dit moment? Wat mis je wellicht? Hoe kun je die dingen alsnog realiseren of meer tevreden worden?
vandaag ga ik van alles kunnen
