Psyche
alle pijlers
Waarom kan de een alles aan en de ander niet ?
zondag 7 oktober 2007 om 16:54
Ik werk momenteel 3 dagen, volg een studie, heb een huishouden, een hond en 3 katten, woon samen.
Ik kan dit niet aan. Heb wel een verleden van depressies en overspannenheid maar daar gelukkig geen last meer van, maar moet wel altijd uit blijven kijken.
Ik kan echter niet veel aan in het leven. Bovenstaande lijkt voor mij zelf niet veel, ik heb tenslotte 4 dgn vrij per week, maar het is toch teveel voor me en voel weer tekenen van overspannenheid opkomen.
Om me heen zie ik iedereen met gemak 5 dagen werken, wonen ook samen, doen er ook nog maar een hbo studie naast en hebben ook nog tijd voor vriendinnen.
Daarbij vergeleken voel ik me zo tja, wat is het goede woord, minderwaardig ? slecht ?
Waarom kan ik dat niet aan vraag ik me continu af. Heb al eerder minder gewerkt en dat ging beter, maar dan in tijden dat het heel goed met me gaat wil ik weer van alles waardoor het heel snel weer slechter gaat zoals nu.
Hoe komt dat eigenlijk, waarom ligt bij de een z'n grens blijkbaar heel hoog en kan de ander niet zoveel aan ?
Wie herkent dit ?
Ik kan dit niet aan. Heb wel een verleden van depressies en overspannenheid maar daar gelukkig geen last meer van, maar moet wel altijd uit blijven kijken.
Ik kan echter niet veel aan in het leven. Bovenstaande lijkt voor mij zelf niet veel, ik heb tenslotte 4 dgn vrij per week, maar het is toch teveel voor me en voel weer tekenen van overspannenheid opkomen.
Om me heen zie ik iedereen met gemak 5 dagen werken, wonen ook samen, doen er ook nog maar een hbo studie naast en hebben ook nog tijd voor vriendinnen.
Daarbij vergeleken voel ik me zo tja, wat is het goede woord, minderwaardig ? slecht ?
Waarom kan ik dat niet aan vraag ik me continu af. Heb al eerder minder gewerkt en dat ging beter, maar dan in tijden dat het heel goed met me gaat wil ik weer van alles waardoor het heel snel weer slechter gaat zoals nu.
Hoe komt dat eigenlijk, waarom ligt bij de een z'n grens blijkbaar heel hoog en kan de ander niet zoveel aan ?
Wie herkent dit ?
zondag 7 oktober 2007 om 18:58
Als je jezelf altijd maar afmeet aan anderen word je ongelukkig ja.
5 dagen werken en een hbo studie is enorm zwaar. ik zou dat ook niet kunnen. maar voel ik me daarom minderwaardig? nee niet echt.
Wat heeft het nou voor zin om zo te denken?
Ik denk als jij 5 dagen zou werken en een hbo studie zou doen er wel weer iets anders zou zijn waar je ontevreden over bent.
Probeer je te concentreren op dingen waar je wel plezier in hebt en leef je eigen leven en niet dat van anderen.
5 dagen werken en een hbo studie is enorm zwaar. ik zou dat ook niet kunnen. maar voel ik me daarom minderwaardig? nee niet echt.
Wat heeft het nou voor zin om zo te denken?
Ik denk als jij 5 dagen zou werken en een hbo studie zou doen er wel weer iets anders zou zijn waar je ontevreden over bent.
Probeer je te concentreren op dingen waar je wel plezier in hebt en leef je eigen leven en niet dat van anderen.
zondag 7 oktober 2007 om 18:58
Bedankt voor de reacties.
Angelica, ik vind het heel erg voor je (en dat meen ik echt !) maar vind het inderdaad wel een beetje een verbitterde opmerking. Doet mij denken dat mensen die het 'beter' hebben dan jij dat die niet mogen 'zeuren' over hun eigen problemen. Ieder heeft z'n eigen problemen en het mag in jouw ogen niets zijn, in mijn ogen is dat het wel.
Ik heb vreselijke tijden gehad in m'n leven, zeer zwaar depressief geweest jaren, jaren anti-depressiva geslikt maar ik ben er geheel op eigen kracht uitgekomen. Ik heb vele therapieen gevolgd en cursussen gedaan. Hiermee wil ik zeggen dat ik geen 'zeurder' ben maar een doener, ik zal niet ergens snel bij neer gaan zitten, ik blijf volhouden. Dit is niet geschreven om iemand hier pijn te doen maar om te laten zien dat ik geen type ben van 'ik kan er toch niets aan doen dus laat het maar zo' dat schreef Ring geloof ik.
Maar nu is gewoon de tijd gekomen dat ik voor mezelf moet erkennen dat ik niet de hele wereld aankan, zoals veel mensen wel kunnen in mijn omgeving. En ja, dat doet pijn.
Maar mijn vraag voor dit topic is meer van 'hoe komt dat, dat de een de hele wereld aankan en een ander niet' dat vind ik fascinerend in feite.
Mijn nickname levensgenietertje is overigens welbewust gekozen; nadat ik uit het diepste dal was gekropen kon ik weer genieten van het leven, dus vandaar :-)
Ik wil met mijn post ook helemaal niet suggeren dat ik ongelukkig ben of wat dan ook, ik geniet van het leven ZEKER gezien hoe ik er vroeger bij stond.
Heb alleen nog een aantal kleine dingen waar ik soms niet echt mee om kan gaan.
Iemand zei over het werk; ik doe eigenlijk juist pas sinds een paar maanden wat ik ECHT wil en voel me daar ook heel goed bij. Ga met meer energie dan ooit naar m'n werk.
Maar de combi werk, huishouden, hond, vriend, sociale contacten en ook nog wat vrijwilligerswerk is gewoon teveel voor me.
Angelica, ik vind het heel erg voor je (en dat meen ik echt !) maar vind het inderdaad wel een beetje een verbitterde opmerking. Doet mij denken dat mensen die het 'beter' hebben dan jij dat die niet mogen 'zeuren' over hun eigen problemen. Ieder heeft z'n eigen problemen en het mag in jouw ogen niets zijn, in mijn ogen is dat het wel.
Ik heb vreselijke tijden gehad in m'n leven, zeer zwaar depressief geweest jaren, jaren anti-depressiva geslikt maar ik ben er geheel op eigen kracht uitgekomen. Ik heb vele therapieen gevolgd en cursussen gedaan. Hiermee wil ik zeggen dat ik geen 'zeurder' ben maar een doener, ik zal niet ergens snel bij neer gaan zitten, ik blijf volhouden. Dit is niet geschreven om iemand hier pijn te doen maar om te laten zien dat ik geen type ben van 'ik kan er toch niets aan doen dus laat het maar zo' dat schreef Ring geloof ik.
Maar nu is gewoon de tijd gekomen dat ik voor mezelf moet erkennen dat ik niet de hele wereld aankan, zoals veel mensen wel kunnen in mijn omgeving. En ja, dat doet pijn.
Maar mijn vraag voor dit topic is meer van 'hoe komt dat, dat de een de hele wereld aankan en een ander niet' dat vind ik fascinerend in feite.
Mijn nickname levensgenietertje is overigens welbewust gekozen; nadat ik uit het diepste dal was gekropen kon ik weer genieten van het leven, dus vandaar :-)
Ik wil met mijn post ook helemaal niet suggeren dat ik ongelukkig ben of wat dan ook, ik geniet van het leven ZEKER gezien hoe ik er vroeger bij stond.
Heb alleen nog een aantal kleine dingen waar ik soms niet echt mee om kan gaan.
Iemand zei over het werk; ik doe eigenlijk juist pas sinds een paar maanden wat ik ECHT wil en voel me daar ook heel goed bij. Ga met meer energie dan ooit naar m'n werk.
Maar de combi werk, huishouden, hond, vriend, sociale contacten en ook nog wat vrijwilligerswerk is gewoon teveel voor me.
zondag 7 oktober 2007 om 19:02
Vana, het gaat hier niet om ontevredenheid, laat ik dat even voorop stellen.
Misschien komt het zo over, dat ik ontevreden ben omdat ik niet 5 dagen kan werken en niet nog een studie en nog 10 dingen maar daar gaat dit topic niet echt over.
Het gaat er hier om dat ik een lage stressgrens heb, of hoe je dat ook noemt en dat ik het me afvraag waarom dat is, waarom kan de een de hele wereld aan en de ander niet.
Misschien komt het zo over, dat ik ontevreden ben omdat ik niet 5 dagen kan werken en niet nog een studie en nog 10 dingen maar daar gaat dit topic niet echt over.
Het gaat er hier om dat ik een lage stressgrens heb, of hoe je dat ook noemt en dat ik het me afvraag waarom dat is, waarom kan de een de hele wereld aan en de ander niet.
zondag 7 oktober 2007 om 19:10
Ik ben inderdaad iemand die af en toe ontzettend kan klagen, maar toch de schouders eronder zet en doorgaat. Het glas is bij mij altijd halfvol en nooit halfleeg.
Ik heb sinds 2 jaar reuma, veel pijn, ben sinds kort werkeloos (niet zo zeer door de reuma hoor) Dat was even slikken omdat ik kostwinner ben, maar nu zie ik weer de uitdaging er in. Op zoek naar een baan waar ik me lekker in voel, waar ik mijn ei in kwijt kan (goh zo klinkt het net alsof ik een nest zoek![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
)
Daarvoor raakte ik ongepland zwanger en mijn woonsituatie is niet ideaal voor een kind, maar ach het gaat al bijna 3 jaar prima zo. Manmik is ook al eens langsurig werkeloos geweest, geldzorgen zijn me niet vreemd, maar voor mij is het belangrijk om mijn naasten te hebben. Als die gelukkig zijn creëert dat voor mij blijkbaar de rust die ik nodig heb om op te laden en niet door te draaien.
Ik heb sinds 2 jaar reuma, veel pijn, ben sinds kort werkeloos (niet zo zeer door de reuma hoor) Dat was even slikken omdat ik kostwinner ben, maar nu zie ik weer de uitdaging er in. Op zoek naar een baan waar ik me lekker in voel, waar ik mijn ei in kwijt kan (goh zo klinkt het net alsof ik een nest zoek
)Daarvoor raakte ik ongepland zwanger en mijn woonsituatie is niet ideaal voor een kind, maar ach het gaat al bijna 3 jaar prima zo. Manmik is ook al eens langsurig werkeloos geweest, geldzorgen zijn me niet vreemd, maar voor mij is het belangrijk om mijn naasten te hebben. Als die gelukkig zijn creëert dat voor mij blijkbaar de rust die ik nodig heb om op te laden en niet door te draaien.
zondag 7 oktober 2007 om 19:27
...ehm...ik mag helemaal niet klagen, want ik heb geen psychische stoornissen waardoor ik niet kan functioneren, maar ik voel me ook zo'n mietje...vooral omdat ik uit een familie kom van supermensen...ik ben het zwarte schaap en de kneus...ik ben wel afgestudeerd , maar heb geen carriere...gewoon geen energie voor...ik heb een kind die een bron van vreugde is, maar ik ben zooooo moe...ik kom nergens aan toe...de dagen vullen zich met kind, werken en huishouden en heel af en toe iemand zien, gewoon omdat ik geen energie heb..vandaag viel het me extra zwaar om alleen een kind te hebben, er ligt nog zoveel was en troep en ik kan haast niet door de ramen meer kijken...voor mijn gevoel ben ik continue aan het opruimen en toch is het hier altijd een puinhoop. Bij mijn familieleden is het altijd keurig, ze hebben een supercarriere en veel geld enz...gelukkig kijken ze mij er niet op aan...maar ik vraag me ook altijd af: Waarom kan ik niet meer aan ?
zondag 7 oktober 2007 om 19:40
.....ik heb vandaag gewoon een heel erge kutdag. en dat terwijl de zon prachtig scheen...het ergste vind ik dat ik mijn kind niet ff weg kan brengen of dat iemand het kan overnemen, ik hoop niet dat hij gemerkt heeft dat mama zo sip was. Vroegah als ik zo een dag had ging ik in bed liggen met chocola en tutteblaadjes en nam ik de telefoon niet aan. Flink huilen, en dan ging het wel weer. Ik heb net en nieuwe baan en het valt eerlijk gezegd nogal tegen..morgen moet ik er weer heen en ik zie er nogal tegenop..ik was zoooo blij dat ik was aangenomen....ik heb nog heel veel te klagen, maar gelukkig voor jullie ben ik gewoon te moe en ga in bed liggen.. Een groet aan al jullie mede-mietjes. Ik vind trouwens dat je jezelf vrij mag spreken van het Mietje-zijn als je een psychische ziekte hebt, hoor ! Ik heb dat excuus niet en ben toch zo'n deegsliert van een mens, bah.
zondag 7 oktober 2007 om 20:20
Levensgenietertje, maar wat is daar in hemelsnaam mis mee? Dat je een lage stressgrens hebt? En waarom zou je je afvragen waarom de één het wel kan en de ander niet? We maken toch niet allemaal hetzelfde mee?
Belangrijk is dat je het constateert én er ook naar leeft. Andermans ritme is de jouwe niet. En zó interessant is dat drukdrukdruk nu ook weer niet vind ik. Al lijkt het wel alsof dat momenteel een must is om mee te doen ofzo.
Een antwoord op je vraag heb ik al helemaal niet, waarom de één zijn grens heel hoog ligt en de ander heel laag. Misschien is dat ook wel helemaal niet zo, maar zet iedereen de tering naar de nering of storten ze gewoon net iets later in.
Concentreer je op jezelf. Schrap dingen. Leef zoals jij wil leven en waarbij je je goed voelt.
Belangrijk is dat je het constateert én er ook naar leeft. Andermans ritme is de jouwe niet. En zó interessant is dat drukdrukdruk nu ook weer niet vind ik. Al lijkt het wel alsof dat momenteel een must is om mee te doen ofzo.
Een antwoord op je vraag heb ik al helemaal niet, waarom de één zijn grens heel hoog ligt en de ander heel laag. Misschien is dat ook wel helemaal niet zo, maar zet iedereen de tering naar de nering of storten ze gewoon net iets later in.
Concentreer je op jezelf. Schrap dingen. Leef zoals jij wil leven en waarbij je je goed voelt.
zondag 7 oktober 2007 om 20:23
Ik denk dat het er ook erg vanaf hangt hoe je naar anderen kijkt. Ik zie juist aardig wat mensen worstelen met allerlei dingen. Misschien omdat ik realistischer kijk? Als je echt praat met anderen komen er altijd dingen naar boven, ieder huisje heeft zijn kruisje. En de mensen die het wel allemaal goed aankunnen, daar ben ik blij voor. Maar ik zie er ook veel waar ik niet mee zou willen ruilen. Zelfs als ik wel de energie had want sommigen hebben zo'n berg stress op hun nek om dat allemaal vol te kunnen houden, nee dank u.
Ik vind dat je nog veel doet. En bv Wickedwitch (en anderen), ik vind ook dat jij al veel doet. Het is allemaal niet niks, welke situatie ook. Zoveel te combineren, of alleenstaande ouder zijn, of iets ernstigs mankeren, ga er maar aan staan.
Denk je niet, dat als iedereen veel aan zou kunnen en veel energie zou hebben en hersenen, dat iedereen doorgestudeerd was en dikke carrieres wilde, wat een gevecht zou dat worden om de hoge posities waar er nu eenmaal minder van zijn, al die mensen die dat willen en kunnen, slagveld
Nee hoor voor mensen zoals wij is er ook genoeg te doen en te beleven, misschien in een wat langzamer tempo maar dat vind ik niet erg meer. Stress is toch slecht voor je en ik vind ook, als je je een ander tempo aanmeet zie je weer heel andere dingen die ook de moeite waard zijn waar anderen aan voorbij rennen.
Ik zit al jaren thuis en gedoe aan alle kanten, ik wilde altijd veel te veel, meedoen met de rest en ben ook aan het leren dat ik dat nu eenmaal niet kan. Je erbij neerleggen is gezonder dat te blijven treuren. Het is een proces waar je doorheen moet. En positief blijven kijken is van levensbelang. Ik wil helemaal geen carriere meer enz enz en ben al blij als de gewone dagelijkse dingen ok zijn gegaan. Ik wil mijn familie en vrienden om me heen. Ik wil niet allerlei dingen tegelijk kunnen want ik heb nu geleerd dat ik dat nu eenmaal niet aankan, dus ik moet mezelf niet weer over de kop jagen. Nou en? Dit is gewoon mijn levenstempo, zoals ieder zijn eigen tempo en ervaringen in het leven heeft.
Ik vind dat je nog veel doet. En bv Wickedwitch (en anderen), ik vind ook dat jij al veel doet. Het is allemaal niet niks, welke situatie ook. Zoveel te combineren, of alleenstaande ouder zijn, of iets ernstigs mankeren, ga er maar aan staan.
Denk je niet, dat als iedereen veel aan zou kunnen en veel energie zou hebben en hersenen, dat iedereen doorgestudeerd was en dikke carrieres wilde, wat een gevecht zou dat worden om de hoge posities waar er nu eenmaal minder van zijn, al die mensen die dat willen en kunnen, slagveld
Nee hoor voor mensen zoals wij is er ook genoeg te doen en te beleven, misschien in een wat langzamer tempo maar dat vind ik niet erg meer. Stress is toch slecht voor je en ik vind ook, als je je een ander tempo aanmeet zie je weer heel andere dingen die ook de moeite waard zijn waar anderen aan voorbij rennen.
Ik zit al jaren thuis en gedoe aan alle kanten, ik wilde altijd veel te veel, meedoen met de rest en ben ook aan het leren dat ik dat nu eenmaal niet kan. Je erbij neerleggen is gezonder dat te blijven treuren. Het is een proces waar je doorheen moet. En positief blijven kijken is van levensbelang. Ik wil helemaal geen carriere meer enz enz en ben al blij als de gewone dagelijkse dingen ok zijn gegaan. Ik wil mijn familie en vrienden om me heen. Ik wil niet allerlei dingen tegelijk kunnen want ik heb nu geleerd dat ik dat nu eenmaal niet aankan, dus ik moet mezelf niet weer over de kop jagen. Nou en? Dit is gewoon mijn levenstempo, zoals ieder zijn eigen tempo en ervaringen in het leven heeft.
zondag 7 oktober 2007 om 20:30
Ik wilde precies hetzelfde zeggen, Evidenza. Ik vind het juist heel goed dat je van jezelf weet waar je grenzen liggen èn je leven daarnaar weet in te richten. Dat vind ik enorm positief en bewonderenswaardig. Ik ging juist altijd maar door en door en door, precies omdát anderen dat allemaal zo gemakkelijk leken (!) te kunnen.
Nu bewonder ik juist mensen die ook zonder de komst van kinderen minder gaan werken, bijvoorbeeld. En heb ik mijzelve in dit verlengde sinds deze week een hulp in de huishouding cadeau gedaan, ook al piept een klein stemmetje in me dat ik het best zelf kan en daarom eigenlijk ook moet.
Nu bewonder ik juist mensen die ook zonder de komst van kinderen minder gaan werken, bijvoorbeeld. En heb ik mijzelve in dit verlengde sinds deze week een hulp in de huishouding cadeau gedaan, ook al piept een klein stemmetje in me dat ik het best zelf kan en daarom eigenlijk ook moet.
zondag 7 oktober 2007 om 20:49
Beste levensgenietertje, ik herken je gevoel heel sterk. Sinds ik bezig ben met me studie loop ik in zoveel dingen vast. Ik ben zelf zeer perfectionistisch aangelegd en kan dingen ontzettend moeilijk los laten. Ook ik heb het gevoel dat ik helemaal niet zoveel aankan. Ik werk momenteel 8 tot 20 uur per week, doe een fulltime HBO studie, woon samen met me vriend in ons eigen huis, heb een kat, vrienden, familie. Voor mijn gevoel doen anderen ook zoveel meer.
Op dit moment zit ik weer in een periode dat ik het gevoel heb dat ik het niet allemaal aan kan. Ik schiet steeds ergens tekort in, heb me schoolwerk niet op orde, zie me vriendinnen te weinig, doe geen leuke dingen samen met me vriend, me huis is nooit helemaal op orde, maak een zooitje van me geldzaken. Voel me soms echt zo hopeloos. Slaap dan weer slecht, ben niet te genieten en zit mezelf enorm in de weg.
Op dit moment heb ik geen tips voor je jammergenoeg, maar in ieder geval wel een gevoel van grote herkenning. Sterkte
Op dit moment zit ik weer in een periode dat ik het gevoel heb dat ik het niet allemaal aan kan. Ik schiet steeds ergens tekort in, heb me schoolwerk niet op orde, zie me vriendinnen te weinig, doe geen leuke dingen samen met me vriend, me huis is nooit helemaal op orde, maak een zooitje van me geldzaken. Voel me soms echt zo hopeloos. Slaap dan weer slecht, ben niet te genieten en zit mezelf enorm in de weg.
Op dit moment heb ik geen tips voor je jammergenoeg, maar in ieder geval wel een gevoel van grote herkenning. Sterkte
zondag 7 oktober 2007 om 20:54
Xell, negeren dat stemmetje! :-)
Natuurlijk kan je dat best zelf, maar waarom zou je? Want dat gaat weer ten koste van iets anders. Geniet er maar lekker van.
Studentica, misschien moet je iets minder willen? Zorg er anders eens voor dat je één ding helemaal op orde hebt.
( Misschien zou je ipv "me vriend' en "me huis" etc "mijn vriend" en mijn huis" kunnen typen? Dat leest wat makkelijker)
Natuurlijk kan je dat best zelf, maar waarom zou je? Want dat gaat weer ten koste van iets anders. Geniet er maar lekker van.
Studentica, misschien moet je iets minder willen? Zorg er anders eens voor dat je één ding helemaal op orde hebt.
( Misschien zou je ipv "me vriend' en "me huis" etc "mijn vriend" en mijn huis" kunnen typen? Dat leest wat makkelijker)
zondag 7 oktober 2007 om 20:57
Eerlijk gezegd vind ik deze reactie nergens op slaan. TO klaagt niet dat ze zo weinig kan, maar vraagt zich af waarom de een meer aankan dan de ander. En dan niet fysiek, maar vooral psychisch, als ik het goed begrijp. Dat zegt toch niets over jou? Jij kunt niets meer, TO kan wel degelijk nog iets, maar veel minder dan de meeste mensen om haar heen. Blijkbaar.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 7 oktober 2007 om 21:34
Natuurlijk Evidenza, je hebt helemaal gelijk met me/mijn.
Tja eerst eens zorgen dat één ding op orde is. Op dit moment heeft mijn opleiding alle prioriteit omdat ik gewoon wil afstuderen dit studiejaar. Maar daarnaast moet er ook gewerkt worden omdat ik geen studiefinanciering meer krijg en ik anders mijn vaste lasten niet zou kunnen betalen.
Doordat ik zo perfectionistisch ben en moeilijk dingen kan loslaten, kan ik me nauwelijks ontspannen en heb ik het gevoel dat ik er in verzuip.
Tja eerst eens zorgen dat één ding op orde is. Op dit moment heeft mijn opleiding alle prioriteit omdat ik gewoon wil afstuderen dit studiejaar. Maar daarnaast moet er ook gewerkt worden omdat ik geen studiefinanciering meer krijg en ik anders mijn vaste lasten niet zou kunnen betalen.
Doordat ik zo perfectionistisch ben en moeilijk dingen kan loslaten, kan ik me nauwelijks ontspannen en heb ik het gevoel dat ik er in verzuip.
zondag 7 oktober 2007 om 21:50
Fijn dat je je niet aangevallen voelt over mijn opmerking omtrent je schrijfstijl!
Oke, dan heb je dus 2 dingen op orde te brengen. In je eerste bericht heb je het over wel 10 dingen tegelijk goed willen doen. Dat lukt je gewoon niet op dit moment, en dan tellen de dingen die belangrijk zijn zwaarder.
Ik vermoed dat het perfectionisme alleen in jouw ogen perfect is. Waarschijnlijk vinden anderen je al op je best als je het voor jouw gevoel half doet.
Oke, dan heb je dus 2 dingen op orde te brengen. In je eerste bericht heb je het over wel 10 dingen tegelijk goed willen doen. Dat lukt je gewoon niet op dit moment, en dan tellen de dingen die belangrijk zijn zwaarder.
Ik vermoed dat het perfectionisme alleen in jouw ogen perfect is. Waarschijnlijk vinden anderen je al op je best als je het voor jouw gevoel half doet.
zondag 7 oktober 2007 om 22:23
Ach er moet wel meer gebeuren wil ik mijzelf aangevallen voelen hoor.
Rationeel gezien weet ik ook wel dat als ik bijvoorbeeld mijn schoolwerk maar voor 70% zou doen zoals ik het nu doe, het al voldoende zou zijn. Maar gevoelsmatig voelt het dan absoluut niet goed.
Ik loop hier al tijden tegenaan. Meestal gaat het met ups en downs. Dan heb ik weken nergens last van en dan schiet ik weer opeens heel erg in de stress als er tentamens aan komen. Maar nu loop ik eigenlijk al maanden zo. Paar weken terug op vakantie heb ik de dingen aardig van me af kunnen zetten. Maar sinds ik terug ben komt alles weer in alle hevigheid op me af en dan weet ik het gewoon even niet meer.
Rationeel gezien weet ik ook wel dat als ik bijvoorbeeld mijn schoolwerk maar voor 70% zou doen zoals ik het nu doe, het al voldoende zou zijn. Maar gevoelsmatig voelt het dan absoluut niet goed.
Ik loop hier al tijden tegenaan. Meestal gaat het met ups en downs. Dan heb ik weken nergens last van en dan schiet ik weer opeens heel erg in de stress als er tentamens aan komen. Maar nu loop ik eigenlijk al maanden zo. Paar weken terug op vakantie heb ik de dingen aardig van me af kunnen zetten. Maar sinds ik terug ben komt alles weer in alle hevigheid op me af en dan weet ik het gewoon even niet meer.
maandag 8 oktober 2007 om 11:41
Ik trek me weer terug uit dit topic, ik krijg hier alleen maar te horen dat ik te hard klink terwijl ik alleen m'n best doe om te helpen. Het is ook opvallend dat mensen die mij niet kennen dit schrijven en mensen die me wel schrijven juist zgegen dat ik dingen zeg die helpen. Hoe dan ook ik heb vanacht weer de nachtmerrie gehad die ik al jaren heb: namelijk dat ik niet kan studeren en dat ik daarmee geconfronteerd word.
Vechten heb ik 13 jaar lang gedaan, braaf naar therapie gegaan iedere 2 weken het heeft niets geholpen bij mij....En daarnaast nog veel andere dingen geprobeerd/gedaan waarvan alleen meditatie hielp.
Vechten heb ik 13 jaar lang gedaan, braaf naar therapie gegaan iedere 2 weken het heeft niets geholpen bij mij....En daarnaast nog veel andere dingen geprobeerd/gedaan waarvan alleen meditatie hielp.
maandag 8 oktober 2007 om 12:09
Angelica, jammer dat je je aangevallen voelt, echt waar. Maar denk je even in; je hebt een verlies te verwerken -zie ook TO's tweede topic die ze gister tegelijkertijd geopend heeft- , hebt het daar moeilijk mee en vraagt advies hoe door zo'n storm heen te komen. Die stormen kennen we allemaal. Hoe zou jij reageren als je op dat moment te horen krijgt dat je maar dankbaar moet zijn om wat je hebt omdat Pietje of Klaasje er erger aan toe is?
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 8 oktober 2007 om 12:17
Dit heb ik me van het weekend ook af lopen vragen. Aanleiding: ik durfde ergens niet naartoe, en was vervolgens totaal van slag omdat ik het niet durfde - moest ik dat niet eens gaan aanpakken, wat was er mis met mij, wat had het met mijn opvoeding te maken enzovoort.Terwijl een ander misschien hetzelfde niet durft en het daarbij laat.
Ik denk dat het nadenken over en het beoordelen van je eigen gedrag een grote belasting kan zijn. Ik denk dat dat de grote truc is: constateren dat je iets doet of niet doet, en het daarbij laten. Niet al drie dagen van tevoren tobben of iets wel zal lukken. Niet achteraf tobben waarom het niet gelukt is.
Ik denk dat de mensen die erg "in het nu" leven, dat die niet de helft van hun energie al kwijt zijn aan anticiperen en evalueren.
Een ander ding wat volgens mij ook erg veel energie kan kosten, is als je niet zo bewust bent van de grenzen tussen jezelf en de wereld. Als bijvoorbeeld standaard pas een dag later erachter komt dat iemand echt onbeschoft tegen je heeft gedaan, en dat dat niet aan jou lag.
maandag 8 oktober 2007 om 12:25
Korenwolf, niet durven of niet willen? Of beide? Of niet durven én niet willen?
Voor mij maakt dat wel verschil. Als ik iets niet durf maar het wel wil, dan doe ik het toch. Durf ik iets niet en wil ik het eigenlijk ook niet, dan laat ik het rustig gaan. Maar dat kan ik ook omdat ik al weet waarom ik zo reageer. Ik denk dus dat het wel handig is voor jou om uit te vinden "wat er mis is met jou". En waarom. Niet zodat je voortaan alles wel durft, maar zodat je dingen gewoon laat gaan.
Ik ben wel benieuwd waar je niet heen durfde.
Voor mij maakt dat wel verschil. Als ik iets niet durf maar het wel wil, dan doe ik het toch. Durf ik iets niet en wil ik het eigenlijk ook niet, dan laat ik het rustig gaan. Maar dat kan ik ook omdat ik al weet waarom ik zo reageer. Ik denk dus dat het wel handig is voor jou om uit te vinden "wat er mis is met jou". En waarom. Niet zodat je voortaan alles wel durft, maar zodat je dingen gewoon laat gaan.
Ik ben wel benieuwd waar je niet heen durfde.
