Waarom kan de een alles aan en de ander niet ?

Jullie hebben gelijk, eigenlijk is het misschien therapeutisch gezien heel verstandig als ik blijf. Ik zal wat voorzichtiger zijn, jullie hebben gelijk, vooral in wat Roosvrouw zegt kan ik me volledig vinden. Ben het ermee eens dat ik wat teveel schreef, en eigenlijk heel egoistisch dit topic wat (onderbewust)naar me toe trok, daar ben ik me van bewust nu.

Angelica, mij hoor je niet over een topic naar je toe trekken (ben zelf hartstikke schuldig aan precies hetzelfde ietsjes verderop in deze pijler ). Wel vond ik het jammer dat je op dat moment niet besefte hoe pijnlijk een uitspraak kan zijn over 'wees blij met wat je hebt', hoe goed bedoeld ook. Zelf zit je daar nu denk ik ook totaal niet op te wachten.



Weet je, TO kan jouw postings van zich af duwen, en klaar is clara. Wij kunnen uiten wat we er van vonden, klaar is clara. Mij is dat nu even te makkelijk. Die dingen die ik in mijn eerste posting opnoemde vielen me op waardoor ik dacht "Amai, Angelica meid, je zit op dit onderwerp even goed met jezelf aan." Nogmaals, daar hoor je mij niet over want ik ben net zo schuldig. Ik hoopte alleen stiekem een beetje dat je er wellicht iets mee kon en zo wellicht iets makkelijker ontdekken wat jij daarin nodig hebt om je dat wat minder in de weg te laten zitten.



Als ik jouw postings lees dan krijg ik de indruk dat je vol boosheid zit, boos dat jij dit hebt. Boosheid omdat je toch van alles doet en verdorrie waarom werkt dat niet gewoon zoals ik had gehoopt? Een stuk(je?) onverwerkte pijn om de beperkingen die het met zich mee brengt waardoor je logischerwijze moeilijker kunt zien; hoe nu verder. Ik weet hoe zoiets aan een mens kan vreten en gun iedereen het om daarin zijn/haar weg te vinden, jij ook.



Topic kapen, netjes is het niet nee. Wellicht sla ik de plank ook grandioos mis, dat zal moeten blijken uit TO's reactie. Als ik haar twee topics bij elkaar neem, dan denk ik dat ze er wel iets aan kan hebben. Ze heeft het over accepteren van een verlies en iets in mij zegt dat dit vast niet is om bijv. financiële redenen maar eerder om gezondheidstechnische redenen -psychisch, lichamelijk, een combinatie?-. We hebben allemaal onze eigen sores en beperkingen maar een ding komt groots overeen; hoe ga je daar mee om op een productieve manier, hoe verwerk je en hoe accepteer je?



En mocht TO het hier grandioos mee oneens zijn -het kan immers-, dan kan er altijd aan een engel gevraagd worden om op te gaan splitsen. Laat je er gewoon een 2e topic, jouw topic, van maken. Geen mens overboord dus!

roosvrouw schreef op 08 oktober 2007 @ 12:52:We hebben allemaal onze eigen sores en beperkingen maar een ding komt groots overeen; hoe ga je daar mee om op een productieve manier, hoe verwerk je en hoe accepteer je?

Ik ga eens lekker zeiken over het woord 'productief'. Productief betekent namelijk: vruchtbaar, winstgevend. Een woord dat een positieve bijklank heeft in een samenleving waarin alles wat moet opleveren, nut moet hebben, waarin het altijd meer moet en beter. Ik denk dat de gedachte dat alles productief zou moeten zijn, nou juist onderdeel is van de kwaal. Want waarom zou je je anders in vredesnaam druk maken als je minder doet dan een ander, of minder dan je denkt dat 'normaal' is? Omdat productiviteit veel te belangrijk gemaakt wordt.

Dank je wel, ik ben het wederom volledig met je posting eens Roosvrouw. En inderdaad hoe staat de TO hier tegenover? Alleen is mijn verschil met de TO dat ik wel nog dagen heb dat ik kan genieten, maar je ziet het 1 zo'n topic vinden en ik ga er verschrikkelijk van dromen, altijd (bijna) dezelfde droom, die n.a.v. hier opeens veramnderde in de essentie van wat mij dwars zat: namelijk dat ik niet gewoon dingen hetzelfde kan als andere mensen, voor het eerst sidns tijden kwam het er letterlijk zo uit dus wellicht ik zei al is dit therapeutisch voor mij ook goed.



Ik was me nog niet ervan bewust dat het me zo hoog zat totdat ik vanacht (wederom) deze droom kreeg.

Dan is -hoe klote ook- dit topic voor jou dus ook een positief iets geweest. Je neus op de feiten voor het nog hoger op kon lopen. Rot om dat te ervaren maar het geeft je ook de kans er wat mee te doen zodat het je minder hoog gaat zitten. Hopelijk vind je snel wat voor jou daarbij de juiste weg s!





KW, je mag woord-zeiken hoor. Doe ik zelf ook, goh ik maak me deze dagen wel schuldig aan veel dingen zeg, afijn terug on topic. Ik kan me gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet in jouw overpeinzing vinden. Voor mij heeft productief geen lading dat het meer en/of beter zou moeten, niet de lading van de ratrace. Voor mij heeft het de lading van datgene vinden wat voor jou heilzaam is, wat voor jou als persoon werkt om hierin je weg te vinden, om jezelf als mens OK te vinden gewoon om wie je bent, om een leven na te streven waarin je zelf binnen je eigen mogelijkheden -ongeacht of dat psychisch of lichamelijk is- tevreden mee bent. Voor TO is dat acceptatie dat ze gewoon is wie ze is en een eigen belastbaarheidsniveau heeft. Voor Angelica is dat weer wat anders, en voor mij ook weer wat anders.



Wel ben ik het met je eens dat het een ongelukkig gekozen woord is. Ik mag er deze lading dan wel aangeven, maar inderdaad voor veel mensen is productief heel snel op te vatten als onderdeel van die ratrace en dat is net iets wat in dit specifieke topic niet bepaald handig is.

Het valt me ook op dat we in een maatschappij leven waarin min of meer verwacht word dat we meedoen met de rest en als dat eventjes niet zo is het niet oké is, ik reageerde hier nogal fel op de dames die zeiden daik toch wat moest gaan doen omdat hier in het klein gebeurde waar ik dagelijks mee te maken heb, behalve van de mensen die mij echt goed kennen en mensen zoals bijvoorbeeld mijn vriend die het echt volledig begrijpt.



Toen hij me net kende vroeg hij zich weleens af waarom ik toch altijd zo moe was, nu weet hij dat het bij mij hoort, dat ik mezelf op sommige dagen (zoals vandaag) voortsleep en niet weet waar ik de energie vandaan moet halen om het einde van de dag nog te kunnen halen. Ik moet straks ook nog zijn kinderen opvangen en vanavond voor 4 mensen koken en heb geen idee hoe ik dat ga doen, daarna uiteraard nog 'leuk meedoen' met spelletjes, en hoezeer ik die kinderen ook leuk vind het is vandaag teveel, daarnaast is er natuurlijk nog mijn eigen kleine kindje die veel aandacht vraagt, ik heb vandaag geen idee hoe ik het voor elkaar ga krijgen.



Ik kan erg in de stress schieten als ik eraan denk dat mijn kindje binnenkort naar de peuterspeelzaal gaat en ik hem dus zoveel keer per week moet brengen, waar haal ik de energie vandaan? Ik heb geen idee hoor. Ik moet dat lopend doen en dat is eigenlijk teveel, rijden vind ik te eng, zeker met zoveel pillen in m'n mik.

Evidenza schreef op 08 oktober 2007 @ 12:25: Als ik iets niet durf maar het wel wil, dan doe ik het toch. Durf ik iets niet en wil ik het eigenlijk ook niet, dan laat ik het rustig gaan. Maar dat kan ik ook omdat ik al weet waarom ik zo reageer. Ik denk dus dat het wel handig is voor jou om uit te vinden "wat er mis is met jou". En waarom. Niet zodat je voortaan alles wel durft, maar zodat je dingen gewoon laat gaan.

Wat bedoel precies je met 'weten waarom je zo reageert'? Ik weet ook waarom ik zo reageer, en in welke situaties en perioden wel en in welke niet, en waar het waarschijnlijk vandaan komt. Dat neemt niet weg dat ik me er enorm door belemmerd voel.

korenwolf schreef op 08 oktober 2007 @ 13:46:

[...]





Wat bedoel precies je met 'weten waarom je zo reageert'? Ik weet ook waarom ik zo reageer, en in welke situaties en perioden wel en in welke niet, en waar het waarschijnlijk vandaan komt. Dat neemt niet weg dat ik me er enorm door belemmerd voel.

I'm confused. Ik refereerde juist aan je eerdere posting waarin je aangaf of je er niet eens iets mee moest doen, uitzoeken waar het vandaan kwam. Dus ik ging ervan uit dat je niet wist waarom je zo reageerde. Nu begrijp ik dat je dat wel weet?



Dingen die ik niet durf én niet wil, belemmeren mij juist helemaal niet. Maar ik begrijp dat het bij jou met vlagen komt én dat het dingen zijn die je eigenlijk wel zou willen.

Evidenza schreef op 08 oktober 2007 @ 15:32:

[...]

I'm confused. Ik refereerde juist aan je eerdere posting waarin je aangaf of je er niet eens iets mee moest doen, uitzoeken waar het vandaan kwam. Dus ik ging ervan uit dat je niet wist waarom je zo reageerde. Nu begrijp ik dat je dat wel weet?

Aha. Ik zie de verwarring. In mijn eerdere post heb ik het echter niet over 'uitzoeken' maar over 'aanpakken'. Ik heb al tamelijk veel uitgezocht en hoewel er altijd nog wel wat meer uit te zoeken valt, weet ik niet of dat altijd een goed idee is.



En ik zat er even over na te denken, maar het onderscheid niet durven / niet willen is volgens mij te ingewikkeld binnen het kader van dit topic.

Ik denk dat het minder aankunnen dan de gemiddelde mens voor een groot deel te maken heeft met extreme overgevoeligheid.



De mensen die meer aankunnen lijken dingen makkelijker van zich af te laten glijden en weerbaarder te zijn tegen allerlei invloeden van buitenaf.



Toch denk ik dat geluk niet te maken heeft met in hoeverre je 'veel' aankan, maar met in hoeverre je kan genieten van kleine dingen en dingen positief kan bekijken....

Is er met die examens geen tussenoplossing mogelijk? Bijvoorbeeld dat je niet alle examens doet, maar eentje? Of dat je het ziet als 'proefexamen', dat je het niet per se hoeft te halen van jezelf, maar dat je gewoon oefent met hoe zo'n examen in elkaar zit?

Vaak wordt de stress minder als je jezelf weet te overtuigen dat het allemaal niet van levensbelang is.(Als op mijn werk de stress te veel wordt, zegt er altijd iemand: "kom op jongens, het is geen Darfur, het is gewoon werk...")

levensgenietertje schreef op 09 oktober 2007 @ 14:25:Ik kan je reactie wel begrijpen, vergelijkje: ik heb jaren terug 'ns 9 weken in ziekenhuis gelegen na een zwaar ongeval. Als mensen dan zaten te zeuren over 3 nachten ziekenhuis had ik zoiets van "pfffffff waar zeuren ze over" Tegelijkertijd realiseerde ik me dan dat dat niet eerlijk was. Ieder zijn 'probleem' is zijn/haar eigen ding en ieder z'n verdriet is z'n eigen verdriet.

Je slaat de spijker op z'n kop. Dit bovenstaande realiseerde ik me eventjes niet, ik denk dat ik hierdoor wel vaker hard kan zijn tegen mensen, ik zal er in het vervolg eens wat beter op letten.