Psyche
alle pijlers
Waarom leg ik de lat zo hoog?
zondag 2 april 2017 om 08:38
In therapie is al een paar keer naar voren gekomen dat ik op zo ongeveer alle gebieden de lat voor mezelf heel erg hoog leg. Vervolgens kan ik nooit aan die hoge verwachtingen voldoen en daar wordt ik niet gelukkiger van. Ik besef heel goed dat als ik de lat lager zou leggen ik waarschijnlijk een stuk tevredener zou zijn op een aantal gebieden en dus een stuk minder depressief. De vraag waar ik geen antwoord op kan vinden is waarom ik dat dan doe en wat mij dat oplevert. En ook wat het mij oplevert om daaraan vast te blijven houden, want de lat lager leggen lukt niet echt, hoewel ik het nut er wel van inzie. Ik heb ook geen idee hoe ik dat zou moeten doen.
Dingen die me te binnen schieten als ik over dit onderwerp nadenk zijn dat alleen perfectie de moeite waard is, (waarom in 's hemelsnaam?? Wie zegt dat??), dat ik die hoge lat nodig heb om naar verbetering te streven en me te ontwikkelen en niet stil te blijven staan. Maar in plaats van dat die hoge lat mijn ontwikkeling stimuleert, blijf ik stilstaan omdat de wetenschap dat ik die perfectie nooit kan bereiken, me verlamt. Perfectie is toch niet te bereiken, dus hoef ik het ook niet te proberen. Het levert me dus een excuus op om niks te doen en veilig te blijven zitten waar ik zit. Maar er speelt vast nog meer mee, alleen kom ik daar niet op. Ik heb geen idee waar die drang naar perfectie vandaan komt. Als ik dat zou weten, zou ik misschien ook weten hoe ik er van af kom.
Ik ben nog volop in discussie hierover met mijn therapeute en zij stimuleert mij eerst zoveel mogelijk te proberen hier zelf antwoorden op te vinden voordat zij suggesties doet en sturend optreedt. Dat ik ondanks therapie nog steeds met deze vragen zit, betekent dus niet dat de therapie niet werkt of de therapeute niet deugt. Het is een fase waar ik nog maar net aan begonnen ben en de therapeute stuurt me als het ware eerst zelf op onderzoek uit. Vandaar dit topic. Waarom leg ik de lat zo hoog? En hoe neem ik met minder genoegen? Wie denkt en filosofeert mee op de vroege zondagmorgen?
Dingen die me te binnen schieten als ik over dit onderwerp nadenk zijn dat alleen perfectie de moeite waard is, (waarom in 's hemelsnaam?? Wie zegt dat??), dat ik die hoge lat nodig heb om naar verbetering te streven en me te ontwikkelen en niet stil te blijven staan. Maar in plaats van dat die hoge lat mijn ontwikkeling stimuleert, blijf ik stilstaan omdat de wetenschap dat ik die perfectie nooit kan bereiken, me verlamt. Perfectie is toch niet te bereiken, dus hoef ik het ook niet te proberen. Het levert me dus een excuus op om niks te doen en veilig te blijven zitten waar ik zit. Maar er speelt vast nog meer mee, alleen kom ik daar niet op. Ik heb geen idee waar die drang naar perfectie vandaan komt. Als ik dat zou weten, zou ik misschien ook weten hoe ik er van af kom.
Ik ben nog volop in discussie hierover met mijn therapeute en zij stimuleert mij eerst zoveel mogelijk te proberen hier zelf antwoorden op te vinden voordat zij suggesties doet en sturend optreedt. Dat ik ondanks therapie nog steeds met deze vragen zit, betekent dus niet dat de therapie niet werkt of de therapeute niet deugt. Het is een fase waar ik nog maar net aan begonnen ben en de therapeute stuurt me als het ware eerst zelf op onderzoek uit. Vandaar dit topic. Waarom leg ik de lat zo hoog? En hoe neem ik met minder genoegen? Wie denkt en filosofeert mee op de vroege zondagmorgen?
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 08:49
Ik ben nog volop in discussie hierover met mijn therapeute en zij stimuleert mij eerst zoveel mogelijk te proberen hier zelf antwoorden op te vinden voordat zij suggesties doet en sturend optreedt. Dat ik ondanks therapie nog steeds met deze vragen zit, betekent dus niet dat de therapie niet werkt of de therapeute niet deugt
Je zit nog midden in het proces. En de therapeute laat je blijkbaar bewust deze route volgen.
Ik denk dat het te vroeg is om te zeggen dat de therapie (of de therapeute) niet werkt
Je zit nog midden in het proces. En de therapeute laat je blijkbaar bewust deze route volgen.
Ik denk dat het te vroeg is om te zeggen dat de therapie (of de therapeute) niet werkt
zondag 2 april 2017 om 08:50
Misschien doe je dat omdat je dat hebt aangeleerd in deze prestatiemaatschappij waarin je als kind al werd beoordeeld met cijfers en punten. Dan komt de voldoening niet van binnenuit, maar van buitenaf en pas op het moment dat je waardering krijgt van anderen. Misschien is er lang geleden een soort van faalangst ontstaan
Misschien ben je dus door conditionering te afhankelijk geworden van het oordeel van anderen en uit zich dat in perfectionisme, in dat het nooit goed genoeg zal kunnen zijn.
Voldoening kun je alleen maar voelen als je iets hebt waargemaakt waar je zelf vanbinnen helemaal achter stond, je moet dan dus weten wie je bent, wat je wilt en wat vooral jou gelukkig maakt en dus voldoening geeft van binnenuit.
Misschien zijn dat wel hele andere dingen dan je dacht.
Misschien ben je dus door conditionering te afhankelijk geworden van het oordeel van anderen en uit zich dat in perfectionisme, in dat het nooit goed genoeg zal kunnen zijn.
Voldoening kun je alleen maar voelen als je iets hebt waargemaakt waar je zelf vanbinnen helemaal achter stond, je moet dan dus weten wie je bent, wat je wilt en wat vooral jou gelukkig maakt en dus voldoening geeft van binnenuit.
Misschien zijn dat wel hele andere dingen dan je dacht.
zondag 2 april 2017 om 08:53
[quote]Corona67 schreef op 02 april 2017 @ 08:49:
Ik ben nog volop in discussie hierover met mijn therapeute en zij stimuleert mij eerst zoveel mogelijk te proberen hier zelf antwoorden op te vinden voordat zij suggesties doet en sturend optreedt. Dat ik ondanks therapie nog steeds met deze vragen zit, betekent dus niet dat de therapie niet werkt of de therapeute niet deugt
Je zit nog midden in het proces. En de therapeute laat je blijkbaar bewust deze route volgen.
Ik denk dat het te vroeg is om te zeggen dat de therapie (of de therapeute) niet werkt[/quote
Ik zeg ook juist dat het niet het geval is dat de therapie of de therapeut niet deugen.
Ik ben nog volop in discussie hierover met mijn therapeute en zij stimuleert mij eerst zoveel mogelijk te proberen hier zelf antwoorden op te vinden voordat zij suggesties doet en sturend optreedt. Dat ik ondanks therapie nog steeds met deze vragen zit, betekent dus niet dat de therapie niet werkt of de therapeute niet deugt
Je zit nog midden in het proces. En de therapeute laat je blijkbaar bewust deze route volgen.
Ik denk dat het te vroeg is om te zeggen dat de therapie (of de therapeute) niet werkt[/quote
Ik zeg ook juist dat het niet het geval is dat de therapie of de therapeut niet deugen.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 08:59
quote:shisha schreef op 02 april 2017 @ 08:50:
Misschien doe je dat omdat je dat hebt aangeleerd in deze prestatiemaatschappij waarin je als kind al werd beoordeeld met cijfers en punten. Dan komt de voldoening niet van binnenuit, maar van buitenaf en pas op het moment dat je waardering krijgt van anderen. Misschien is er lang geleden een soort van faalangst ontstaan
Misschien ben je dus door conditionering te afhankelijk geworden van het oordeel van anderen en uit zich dat in perfectionisme, in dat het nooit goed genoeg zal kunnen zijn.
Voldoening kun je alleen maar voelen als je iets hebt waargemaakt waar je zelf vanbinnen helemaal achter stond, je moet dan dus weten wie je bent, wat je wilt en wat vooral jou gelukkig maakt en dus voldoening geeft van binnenuit.
Misschien zijn dat wel hele andere dingen dan je dacht.Faalangst herken ik wel, maar dat is al een flink aantal jaar minder dan het in het verleden was. Afhankelijkheid van het oordeel van anderen klinkt me ook niet onbekend in de oren. Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet gelukkig word van doen wat de buitenwereld van me verwacht, maar dat ik mijn eigen hart moet volgen. Maar weten -dat- ik dat moet doen, en weten -hoe- ik dat moet doen zijn twee verschillende dingen.
Misschien doe je dat omdat je dat hebt aangeleerd in deze prestatiemaatschappij waarin je als kind al werd beoordeeld met cijfers en punten. Dan komt de voldoening niet van binnenuit, maar van buitenaf en pas op het moment dat je waardering krijgt van anderen. Misschien is er lang geleden een soort van faalangst ontstaan
Misschien ben je dus door conditionering te afhankelijk geworden van het oordeel van anderen en uit zich dat in perfectionisme, in dat het nooit goed genoeg zal kunnen zijn.
Voldoening kun je alleen maar voelen als je iets hebt waargemaakt waar je zelf vanbinnen helemaal achter stond, je moet dan dus weten wie je bent, wat je wilt en wat vooral jou gelukkig maakt en dus voldoening geeft van binnenuit.
Misschien zijn dat wel hele andere dingen dan je dacht.Faalangst herken ik wel, maar dat is al een flink aantal jaar minder dan het in het verleden was. Afhankelijkheid van het oordeel van anderen klinkt me ook niet onbekend in de oren. Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet gelukkig word van doen wat de buitenwereld van me verwacht, maar dat ik mijn eigen hart moet volgen. Maar weten -dat- ik dat moet doen, en weten -hoe- ik dat moet doen zijn twee verschillende dingen.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 09:01
zondag 2 april 2017 om 09:12
Ben je toevallig in de twintig? Ik denk namelijk dat vele jonge mensen het gevoel hebben te moeten meedoen met de 'ratrace'. Er wordt steeds meer van ons verwacht en je eigen resultaten worden vergeleken met de omgeving. Voor onderzoek heb ik een beetje dezelfde zaken voor mijzelf duidelijk proberen te krijgen. Ik leg(de) de lat voor mijzelf zo hoog, omdat mensen altijd enorm negatief waren over mijn functioneren "dat kan ze toch niet". Ik kreeg hierdoor een enorme bewijsdrang en nam dus eigenlijk alleen genoegen met het hoogst haalbare. (HBO voor mijzelf niet goed genoeg vinden, altijd alcohol laten staan omdat je bang bent dat teveel negatieve invloed kan hebben op je ontwikkeling (terwijl ik nooit een nare ervaring had met alcohol), enorm boos worden op mijzelf als ik mijn cijfers te laag vond._ Dit bleek achteraf niet zo'n goed idee.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zondag 2 april 2017 om 09:21
quote:violetskies schreef op 02 april 2017 @ 09:12:
Ben je toevallig in de twintig? Ik denk namelijk dat vele jonge mensen het gevoel hebben te moeten meedoen met de 'ratrace'. Er wordt steeds meer van ons verwacht en je eigen resultaten worden vergeleken met de omgeving. Voor onderzoek heb ik een beetje dezelfde zaken voor mijzelf duidelijk proberen te krijgen. Ik leg(de) de lat voor mijzelf zo hoog, omdat mensen altijd enorm negatief waren over mijn functioneren "dat kan ze toch niet". Ik kreeg hierdoor een enorme bewijsdrang en nam dus eigenlijk alleen genoegen met het hoogst haalbare. (HBO voor mijzelf niet goed genoeg vinden, altijd alcohol laten staan omdat je bang bent dat teveel negatieve invloed kan hebben op je ontwikkeling (terwijl ik nooit een nare ervaring had met alcohol), enorm boos worden op mijzelf als ik mijn cijfers te laag vond._ Dit bleek achteraf niet zo'n goed idee.Fysiek ben ik al heel lang niet meer in de twintig, hihi! Maar misschien ben ik daar in sommige opzichten psychisch wel blijven steken. Ik ben eigenlijk nooit zo geïnteresseerd geweest in meedoen met de rat race. Wat misschien wel meespeelt was dat ik een beroep heb gehad waarin ik heel veel verantwoordelijkheid had en een fout van mij kon levens kosten. Vanwege herkenbaarheid wil ik daar niet verder op ingaan. Hoe beter ik in mijn werk was, hoe kleiner de risico's voor mensenlevens. Dat stimuleert misschien wel een zekere perfectionistische aanleg.
Ben je toevallig in de twintig? Ik denk namelijk dat vele jonge mensen het gevoel hebben te moeten meedoen met de 'ratrace'. Er wordt steeds meer van ons verwacht en je eigen resultaten worden vergeleken met de omgeving. Voor onderzoek heb ik een beetje dezelfde zaken voor mijzelf duidelijk proberen te krijgen. Ik leg(de) de lat voor mijzelf zo hoog, omdat mensen altijd enorm negatief waren over mijn functioneren "dat kan ze toch niet". Ik kreeg hierdoor een enorme bewijsdrang en nam dus eigenlijk alleen genoegen met het hoogst haalbare. (HBO voor mijzelf niet goed genoeg vinden, altijd alcohol laten staan omdat je bang bent dat teveel negatieve invloed kan hebben op je ontwikkeling (terwijl ik nooit een nare ervaring had met alcohol), enorm boos worden op mijzelf als ik mijn cijfers te laag vond._ Dit bleek achteraf niet zo'n goed idee.Fysiek ben ik al heel lang niet meer in de twintig, hihi! Maar misschien ben ik daar in sommige opzichten psychisch wel blijven steken. Ik ben eigenlijk nooit zo geïnteresseerd geweest in meedoen met de rat race. Wat misschien wel meespeelt was dat ik een beroep heb gehad waarin ik heel veel verantwoordelijkheid had en een fout van mij kon levens kosten. Vanwege herkenbaarheid wil ik daar niet verder op ingaan. Hoe beter ik in mijn werk was, hoe kleiner de risico's voor mensenlevens. Dat stimuleert misschien wel een zekere perfectionistische aanleg.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 09:24
Iedereen heeft weer een verschillende interne motivator. Misschien eens wat eerlijke gesprekken voeren met mensen om je heen waaruit blijkt wat iedereen écht belangrijk vindt. Velen hebben de neiging om hun doelen mooier voor te stellen dan ze in feite zijn, maar als puntje bij paaltje komt gaat het om heel simpele doelen als pecunia, populariteit en macht.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 2 april 2017 om 09:37
Iedereen, zelfs ik, wordt bij tijden overvallen door een neiging naar perfectionisme. Bij mij meestal tijdelijk, totdat de belangstelling eraf is en dus andere, normalere dingen de voorrang krijgen.
Perfectionisme kan een machtscomponent hebben, immers jouw streven naar perfectionisme houdt ook vaak in dat je jouw opvatting ook de standaard vindt voor anderen, wat die anderen érg vervelend kunnen vinden. Dan moeten zij ook aan die standaarden gaan beantwoorden. Terwijl ze zelf al genoeg te doen hebben.
My two cents.
Perfectionisme kan een machtscomponent hebben, immers jouw streven naar perfectionisme houdt ook vaak in dat je jouw opvatting ook de standaard vindt voor anderen, wat die anderen érg vervelend kunnen vinden. Dan moeten zij ook aan die standaarden gaan beantwoorden. Terwijl ze zelf al genoeg te doen hebben.
My two cents.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 2 april 2017 om 09:51
quote:gelderka schreef op 02 april 2017 @ 09:47:
Leuk topic!
Ik heb net 'the paradox of choice' gelezen, van Barry Schwartz.
Volgens hem zou jij een 'maximizer' zijn, iemand die altijd het beste wil.
Hij legt uit wat dat is, waar het door komt (onderbouwd met onderzoeken), én waarom je er ongelukkig door wordt.
Oh, en hij vertelt ook hoe je dat ombuigt en los kunt laten.
Misschien iets voor jou?Dat klinkt heel interessant! Kan je misschien vast een tipje van de sluier oplichten? Ben heel nieuwsgierig!
Leuk topic!
Ik heb net 'the paradox of choice' gelezen, van Barry Schwartz.
Volgens hem zou jij een 'maximizer' zijn, iemand die altijd het beste wil.
Hij legt uit wat dat is, waar het door komt (onderbouwd met onderzoeken), én waarom je er ongelukkig door wordt.
Oh, en hij vertelt ook hoe je dat ombuigt en los kunt laten.
Misschien iets voor jou?Dat klinkt heel interessant! Kan je misschien vast een tipje van de sluier oplichten? Ben heel nieuwsgierig!
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 10:32
quote:Corona67 schreef op 02 april 2017 @ 10:28:
Relativeren is een kunst. Maar geen eenvoudige.
Wat is het probleem/gevolg wanneer iets niet perfect is? (Volgens jezelf)Ik kan best beredeneren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar het blijft iets rationeels. Het gevoel 'dat het nu eenmaal perfect moet zijn' blijft en ik weet niet waarom. Dat is een van de antwoorden die ik maar niet kan vinden.
Relativeren is een kunst. Maar geen eenvoudige.
Wat is het probleem/gevolg wanneer iets niet perfect is? (Volgens jezelf)Ik kan best beredeneren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar het blijft iets rationeels. Het gevoel 'dat het nu eenmaal perfect moet zijn' blijft en ik weet niet waarom. Dat is een van de antwoorden die ik maar niet kan vinden.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 10:38
Erger jij je dan juist aan mensen voor wie perfectie niet hoeft of denk je: ik zou willen dat ik dat ook kon? M.a.w. ontleen je (ook) een soort gevoel van trots dat je naar perfectie streeft? Want dan lijkt het me moeilijk ervan af te komen omdat het bereiken van perfectie jou ook steeds een soort beloningsgevoel geeft, lijkt me.
zondag 2 april 2017 om 11:37
quote:NYC schreef op 02 april 2017 @ 10:38:
Erger jij je dan juist aan mensen voor wie perfectie niet hoeft of denk je: ik zou willen dat ik dat ook kon? M.a.w. ontleen je (ook) een soort gevoel van trots dat je naar perfectie streeft? Want dan lijkt het me moeilijk ervan af te komen omdat het bereiken van perfectie jou ook steeds een soort beloningsgevoel geeft, lijkt me.Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Erger jij je dan juist aan mensen voor wie perfectie niet hoeft of denk je: ik zou willen dat ik dat ook kon? M.a.w. ontleen je (ook) een soort gevoel van trots dat je naar perfectie streeft? Want dan lijkt het me moeilijk ervan af te komen omdat het bereiken van perfectie jou ook steeds een soort beloningsgevoel geeft, lijkt me.Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 11:40
quote:gelderka schreef op 02 april 2017 @ 10:56:
[...]
Hij vertelt ook eea op youtube en TED trouwens.
Voorbeeld: Ik kocht zelf vorige maand een koffiezet-apparaat.
Ik wist wat ik wilde: eentje die bonen maalt en één kopje koffie zet, geen Senseo, geen Nespresso.
In de winkel kwam ik er achter dat er apparaten zijn met keramische maalschijven, véél beter dan ijzer. En die automatisch melk konden opschuimen. En met instelbare koffie-sterkte.
Ineens was ik niet meer in de winkel om 'een koffieappaat' te kopen, maar stond ik 'het beste' koffieapparaat uit te zoeken. Ik was allemaal opties aan het vergelijken die ik, toen ik naar de winkel ging, niet nodig had.
Dat is de paradox: als je heel veel opties hebt, moet je meer tijd investeren om ze allemaal te vergelijken.
Hoe grondiger je ze vergelijkt, des te meer weet je wat je 'mist' als je er één kiest.
Hoe meer je weet wat je 'weggooit' (niet kiest), des te ongelukkiger ben je met je uiteindelijke keuze.
En om dat ongeluk te voorkomen, ga je méér tijd investeren in het vinden van 'de perfecte' keuze. En daarmee is de cirkel rond.
Bij een koffiezet-apparaat is de keuze beperkt. Maar bijvoorbeeld bij een studie of een levenspartner is het onmogelijk om 'de beste' te kiezen. Niet omdat er teveel opties zijn, maar wat is 'de beste'?
Herkenbaar, of totaal niet?Ik heb even naar het boek gekeken op BOL en uit de beschrijving daar maak ik op dat het boek vooral gaat over het teveel aan keuzemogelijkheden dat we hebben en dat we daar ongelukkig van worden. Dat we dan inderdaad de perfecte keus willen maken. Ja, dat is wel herkenbaar, maar dat is maar een klein deel van het probleem voor mij. Staat niet heel erg o de voorgrond geloof ik. Maar ik snap je redenering.
[...]
Hij vertelt ook eea op youtube en TED trouwens.
Voorbeeld: Ik kocht zelf vorige maand een koffiezet-apparaat.
Ik wist wat ik wilde: eentje die bonen maalt en één kopje koffie zet, geen Senseo, geen Nespresso.
In de winkel kwam ik er achter dat er apparaten zijn met keramische maalschijven, véél beter dan ijzer. En die automatisch melk konden opschuimen. En met instelbare koffie-sterkte.
Ineens was ik niet meer in de winkel om 'een koffieappaat' te kopen, maar stond ik 'het beste' koffieapparaat uit te zoeken. Ik was allemaal opties aan het vergelijken die ik, toen ik naar de winkel ging, niet nodig had.
Dat is de paradox: als je heel veel opties hebt, moet je meer tijd investeren om ze allemaal te vergelijken.
Hoe grondiger je ze vergelijkt, des te meer weet je wat je 'mist' als je er één kiest.
Hoe meer je weet wat je 'weggooit' (niet kiest), des te ongelukkiger ben je met je uiteindelijke keuze.
En om dat ongeluk te voorkomen, ga je méér tijd investeren in het vinden van 'de perfecte' keuze. En daarmee is de cirkel rond.
Bij een koffiezet-apparaat is de keuze beperkt. Maar bijvoorbeeld bij een studie of een levenspartner is het onmogelijk om 'de beste' te kiezen. Niet omdat er teveel opties zijn, maar wat is 'de beste'?
Herkenbaar, of totaal niet?Ik heb even naar het boek gekeken op BOL en uit de beschrijving daar maak ik op dat het boek vooral gaat over het teveel aan keuzemogelijkheden dat we hebben en dat we daar ongelukkig van worden. Dat we dan inderdaad de perfecte keus willen maken. Ja, dat is wel herkenbaar, maar dat is maar een klein deel van het probleem voor mij. Staat niet heel erg o de voorgrond geloof ik. Maar ik snap je redenering.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 11:45
Lijstjes maken, opdracht uitvoeren, afvinken. Volgende opdracht. Niet gaan zitten wachten op voldoening, dingen moeten nu eenmaal gewoon gebeuren. Heel vervelend ook voor je omgeving, iemand die alles voor zichzelf probeert zo goed mogelijk te doen en ondertussen komt er niks uit handen.
When they go low, we go high. (M.Obama)
zondag 2 april 2017 om 12:15
Hoe was je als kind? Ook alles perfect of was het eerder goed genoeg?
Hoe zijn je ouders hierin?
Hoe veel ruimte kreeg als kind om te vallen en opstaan, fouten te maken, een kliederboel te maken? Van wie kreeg je die ruimte wel/niet? Hoe merkte je dat je die ruimte wel/niet kreeg?
Maakte je wel eens fouten als kind? Ging er wel eens iets mis? Was wel eens iets moeilijk? Moest je ergens keihard voor werken? Doorzetten toen het mislukte?
Wanneer was je voor het laatst goed genoeg? Voor wie? Hoe merkte je dat?
Wat zou er gebeuren als je genoegen zou nemen met goed genoeg in plaats van het streven naar perfectie?
Wie doet het in jouw ogen perfect (genoeg)?
Je hoeft de vragen natuurlijk niet hier te beantwoorden, maar misschien biedt een vraag stof om over na te denken of leidt het je naar iets toe wat je helpt in je zoektocht. Grappig, dat, 'zoektocht', het is dus blijkbaar een zoektocht, maar misschien is het geen zoektocht en is het gewoon goed genoeg zoals het is. Wat als je niet zou zoeken, maar als je zou bedenken dat zoals het nu is, het goed genoeg is. Dat wat je doet goed genoeg is, wat je ook doet. Wat als je de uitdaging aan zou gaan, het als experiment zou zien om over een x tijd (bijvoorbeeld een week) je gevoel te volgen en wat je gevoel je ingeeft goed genoeg te vinden. En eens even te observeren wat dat met je doet, met je gevoel, je gedachten, je gedrag, je omgeving.
Hoe zijn je ouders hierin?
Hoe veel ruimte kreeg als kind om te vallen en opstaan, fouten te maken, een kliederboel te maken? Van wie kreeg je die ruimte wel/niet? Hoe merkte je dat je die ruimte wel/niet kreeg?
Maakte je wel eens fouten als kind? Ging er wel eens iets mis? Was wel eens iets moeilijk? Moest je ergens keihard voor werken? Doorzetten toen het mislukte?
Wanneer was je voor het laatst goed genoeg? Voor wie? Hoe merkte je dat?
Wat zou er gebeuren als je genoegen zou nemen met goed genoeg in plaats van het streven naar perfectie?
Wie doet het in jouw ogen perfect (genoeg)?
Je hoeft de vragen natuurlijk niet hier te beantwoorden, maar misschien biedt een vraag stof om over na te denken of leidt het je naar iets toe wat je helpt in je zoektocht. Grappig, dat, 'zoektocht', het is dus blijkbaar een zoektocht, maar misschien is het geen zoektocht en is het gewoon goed genoeg zoals het is. Wat als je niet zou zoeken, maar als je zou bedenken dat zoals het nu is, het goed genoeg is. Dat wat je doet goed genoeg is, wat je ook doet. Wat als je de uitdaging aan zou gaan, het als experiment zou zien om over een x tijd (bijvoorbeeld een week) je gevoel te volgen en wat je gevoel je ingeeft goed genoeg te vinden. En eens even te observeren wat dat met je doet, met je gevoel, je gedachten, je gedrag, je omgeving.
zondag 2 april 2017 om 12:16
quote:merlineke schreef op 02 april 2017 @ 11:37:
[...]
Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Hoe denken je ouders over 'de kantjes er vanaf lopen', 'met het minste genoegen nemen'?
Wat betekende 'trots' in jouw gezin vroeger?
Kan je je dat herinneren van vroeger?
[...]
Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Hoe denken je ouders over 'de kantjes er vanaf lopen', 'met het minste genoegen nemen'?
Wat betekende 'trots' in jouw gezin vroeger?
Kan je je dat herinneren van vroeger?
zondag 2 april 2017 om 12:21
quote:merlineke schreef op 02 april 2017 @ 10:32:
[...]
Ik kan best beredeneren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar het blijft iets rationeels. Het gevoel 'dat het nu eenmaal perfect moet zijn' blijft en ik weet niet waarom. Dat is een van de antwoorden die ik maar niet kan vinden.Daarom moet je je gevoel gaan onderzoeken en niet zo zeer je gedachten. Daar heb je niks aan, want je kan alles toch wel wegredeneren. Je cognitie heeft je wat opgeleverd op andere gebieden, zoals werk. Hier zul je moeten durven je gevoel meer ruimte te geven.
[...]
Ik kan best beredeneren dat niet alles perfect hoeft te zijn, maar het blijft iets rationeels. Het gevoel 'dat het nu eenmaal perfect moet zijn' blijft en ik weet niet waarom. Dat is een van de antwoorden die ik maar niet kan vinden.Daarom moet je je gevoel gaan onderzoeken en niet zo zeer je gedachten. Daar heb je niks aan, want je kan alles toch wel wegredeneren. Je cognitie heeft je wat opgeleverd op andere gebieden, zoals werk. Hier zul je moeten durven je gevoel meer ruimte te geven.
zondag 2 april 2017 om 12:57
quote:merlineke schreef op 02 april 2017 @ 11:37:
[...]
Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Dat vermoedde ik al wel. Dat maakt het denk ik wel lastiger om van je perfectionisme af te komen (of ten minste te verminderen) omdat contact of confrontaties met gemakzuchtige mensen in jou zal aanwakkeren: zo wil ik in elk geval níet worden.
Kun je niet gewoon accepteren dat je bent zoals je bent of lijd je er zwaar onder? Van gemakzuchtige mensen (zoals ik) kun je ook geen perfectionist maken.
[...]
Ik heb het allebei wel een beetje, maar de ergernis overheerst. Ik kan me inderdaad enorm ergeren aan mensen die er de kantjes vanaf lopen en, en ik schaam me enorm om het te zeggen, kijk soms een beetje neer op mensen die met het minste al genoegen nemen. Nogmaals: schaam, schaam! Ja, het heeft wel met een gevoel van trots te maken.
Dat vermoedde ik al wel. Dat maakt het denk ik wel lastiger om van je perfectionisme af te komen (of ten minste te verminderen) omdat contact of confrontaties met gemakzuchtige mensen in jou zal aanwakkeren: zo wil ik in elk geval níet worden.
Kun je niet gewoon accepteren dat je bent zoals je bent of lijd je er zwaar onder? Van gemakzuchtige mensen (zoals ik) kun je ook geen perfectionist maken.
zondag 2 april 2017 om 13:12
quote:SaveAngie schreef op 02 april 2017 @ 11:45:
Lijstjes maken, opdracht uitvoeren, afvinken. Volgende opdracht. Niet gaan zitten wachten op voldoening, dingen moeten nu eenmaal gewoon gebeuren. Heel vervelend ook voor je omgeving, iemand die alles voor zichzelf probeert zo goed mogelijk te doen en ondertussen komt er niks uit handen.Het is gelukkig niet zo dat ik de hele dag duimen zit te draaien. Er komt genoeg uit mijn handen, alleen ben ik daar dus niet zo gauw tevreden mee. Het gaat er niet om dat ik niks doe, maar om hoe ik kijk naar wat ik doe.
Lijstjes maken, opdracht uitvoeren, afvinken. Volgende opdracht. Niet gaan zitten wachten op voldoening, dingen moeten nu eenmaal gewoon gebeuren. Heel vervelend ook voor je omgeving, iemand die alles voor zichzelf probeert zo goed mogelijk te doen en ondertussen komt er niks uit handen.Het is gelukkig niet zo dat ik de hele dag duimen zit te draaien. Er komt genoeg uit mijn handen, alleen ben ik daar dus niet zo gauw tevreden mee. Het gaat er niet om dat ik niks doe, maar om hoe ik kijk naar wat ik doe.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
zondag 2 april 2017 om 13:17
quote:NYC schreef op 02 april 2017 @ 12:57:
[...]
Dat vermoedde ik al wel. Dat maakt het denk ik wel lastiger om van je perfectionisme af te komen (of ten minste te verminderen) omdat contact of confrontaties met gemakzuchtige mensen in jou zal aanwakkeren: zo wil ik in elk geval níet worden.
Kun je niet gewoon accepteren dat je bent zoals je bent of lijd je er zwaar onder? Van gemakzuchtige mensen (zoals ik) kun je ook geen perfectionist maken.Ik ben heel vaak heel ernstig depressief, tot suïcidaal aan toe. En dat perfectionisme is maar een klein deel van het geheel aan dingen die bijdragen aan mijn depressies. Dus ja, ik lijd eronder, maar hoe groot het aandeel van het perfectionisme is, weet ik niet precies, maar er zijn in elk geval een heleboel dingen die veel meer bijdragen aan mijn depressies. Dat perfectionisme is echter iets dat op dit moment speelt in therapie. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik denk dat ik me minder depressief zou voelen als ik de lat wat minder hoog leg. Maar verstand en gevoel zitten niet op een lijn hier.
[...]
Dat vermoedde ik al wel. Dat maakt het denk ik wel lastiger om van je perfectionisme af te komen (of ten minste te verminderen) omdat contact of confrontaties met gemakzuchtige mensen in jou zal aanwakkeren: zo wil ik in elk geval níet worden.
Kun je niet gewoon accepteren dat je bent zoals je bent of lijd je er zwaar onder? Van gemakzuchtige mensen (zoals ik) kun je ook geen perfectionist maken.Ik ben heel vaak heel ernstig depressief, tot suïcidaal aan toe. En dat perfectionisme is maar een klein deel van het geheel aan dingen die bijdragen aan mijn depressies. Dus ja, ik lijd eronder, maar hoe groot het aandeel van het perfectionisme is, weet ik niet precies, maar er zijn in elk geval een heleboel dingen die veel meer bijdragen aan mijn depressies. Dat perfectionisme is echter iets dat op dit moment speelt in therapie. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik denk dat ik me minder depressief zou voelen als ik de lat wat minder hoog leg. Maar verstand en gevoel zitten niet op een lijn hier.
Hier een worteltje, daar wat groen, lekker rennen in het gras.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
Wat was het leven makkelijk toen ik nog een konijntje was.
