Psyche
alle pijlers
Waarom voel ik me zo rot...
vrijdag 4 juli 2008 om 21:46
Jawel, hier de zoveelste miep die haar hart komt luchten hier.
Het begon allemaal in oktober afgelopen jaar. Mijn beste vriendin, wie ik mijn diepste geheimen had verteld, had me bedrogen. Niet een beetje, ze heeft me compleet bezeikt. De relatie met mijn schoonfamilie was verre van goed, ik werd continu bekritiseerd, afgekraakt, en soms zelfs uitgescholden. Ik kon bij bijna niemand terecht en was dankbaar dat ik zo'n lieve vriendin had. Tot die ene dag.. Mijn schoonmoeder belde me woest op, hoe ik zulke dingen kon vertellen! Ik wist in eerste instantie niet waar ze het over had, maar dat werd me al snel duidelijk gemaakt. De bron waarvan ze het had werd ook snel duidelijk, en dat deed pijn.. Ik heb nog contact met mijn vriendin proberen te zoeken, maar tervergeefs. Ieder contact werd vanuit haar kant afgebroken.
Mijn toenmalige vriend stond niet achter me, dat had hij overigens nooit gedaan als zijn ouders kritiek op mij hadden. 5 jaar lang stond hij pal achter zijn familie, welke mij overal de schuld van gaven en mij niet accepteerde zoals ik was. 5 jaar lang heb ik me anders voor proberen te doen, dan wie ik werkelijk was. Om maar in de smaak te vallen.
Na het bewuste telefoontje heb ik een gesprek gehad met mijn schoonfamilie en mijn toemalige vriend erbij. Ze gaven me niet de kans om mijn verhaal te doen, en stonden erop dat mijn toenmalige vriend de relatie beeindigde. En dat gebeurde dan ook. Na 5 jaar moest ik alleen verder. Echt heel rouwig was ik daar niet om, onze relatie was doodgebloed, we hadden al bijna een jaar geen sex meer om maar eens een voorbeeld te noemen.
We hadden een koophuis, en een mondelinge afspraak gemaakt dat ik meubels mocht kopen voor mijn nieuwe huisje en dat hij dan het huis mocht houden. Zo kocht hij me als het ware uit.
Jammer genoeg, werd het geld wat hij me beloofd had nooit betaald. Telkens weer smoesjes waardoor hij er beter uitkwam. Uiteindelijk hebben mijn ouders zowat alles betaald.
Ik vond onderdak in een appartementje boven de garage van een andere vriendin. Mijn paard stond daar in pension, en ik kon daar met mijn hele beestenbende terecht. (2 katten, 2 cavia's en een paard) Door alle stress liep het niet lekker op school en mijn werk. Ik deed een BBL opleiding tot verpleegkundige, ik werkte 36 uur, en ging daarnaast 1 dag in de week naar school. Het werd me teveel en ik ben gestopt en was van plan om mijn dromen na te leven. Ik had een leuke baan gevonden in de paarden, mijn meisjesdroom! Ik ging er intern en weer konden mijn beestjes mee. Dit was heel belangrijk voor me.
In de tussentijd was ik actief op diverse internetsites en zo heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Ik zag hem op een datingsite staan en ik dacht meteen wat een lekker ding! Ik ben brutaal geweest en hem gemaild en ongeveer een week later heb ik hem een sms gestuurd met zijn verjaardag. Ik werd uiitgenodigd om langs te komen, en dat heb ik gedaan. Het was erg leuk, en ik ben meteen blijven slapen. Het voelde zo goed, zo vertrouwd. Hij had alles wat ik al die jaren zo gemist had!
Maar goed, er stond weer een verhuizing op de planning, en een week nadat ik met hem had afsproken verhuisde ik naar mijn nieuwe plekje. Mijn nieuwe plekje bleek een kelder te zijn, zonder ramen, kil en koud. Iedere vrije minuut bracht ik door bij mijn vriend omdat het daar gewoon gezelliger was.
Mijn nieuwe baan hield in dat ik dagen maakte van 16 uur, en dat trok ik niet. Ik werd ziek, en na een week er te hebben gewerkt werd ik ontslagen. Ik stond op straat, met mijn hele hebben en houden, een paard en 2 katten...
Ik zou terug naar huis gaan, maar daar konden de katten niet mee. Omdat mijn vriend dat zielig voor me vond heeft hij de katten in huis genomen. Mijn paard moest ook verkocht worden, ik had geen geld om haar te kunnen onderhouden. Ik heb het beste huis voor haar gevonden wat ik me had kunnen wensen maar toch doet het pijn, zo verrekte veel pijn. Ik mis haar nog iedere dag... Ik kan amper naar haar foto's kijken zonder een huilbui te krijgen.
Mijn vriendinnen die allemaal paardreden, zie ik niet meer. Stuk voor stuk ben ik ze kwijtgeraakt omdat ik niet meer paardreed. Ik kon gewoon niet meer met ze meepraten...
Inmiddels heb ik nieuw werk gevonden, maar op dag 1 kreeg ik een autoongeluk. Mijn auto helemaal totalloss, en geen geld voor nieuwe. Mijn ouders zijn weer bijgesprongen... Ik heb nu dus een nieuwe auto van hun gekregen. Deze auto heeft me nu 3 keer laten staan, het gas bleef telkens hangen waardoor ik met hoge snelheid over de wegen vloog. Ik ben dus een beetje bang geworden om auto te rijden in deze auto..
Omdat ik meer bij mijn vriend thuis zat, dan thuis en dat huisje gewoon te klein was voor ons beiden hadden we ons ingeschreven voor een huurhuis samen.
Toen we 3 maanden samen waren kregen we te horen dat we een huis toegewezen kregen. Echt een droomhuis! Mooi ruim, maar wel in zijn geboortedorp waar ik niemand ken.
Inmiddels wonen we 2 weken in het huis en zijn 4 maanden samen. Ik heb me nog nooit zo ongelukkig en eenzaam gevoeld terwijl ik alles heb wat mijn hartje begeerd.
Ik heb een superlieve, leuke, knappe vriend, mijn 2 katten, een prachtig huis wat helemaal naar mijn smaak is ingericht zodat ik me snel thuis zou voelen, een auto onder mijn kont, een super leuke schoonfamilie en vriendengroep van mijn vriend die me wel accepteren zoals ik ben, een baan, dus wat wil ik nog meer?!
Ik voel me eenzaam, heel eenzaam. Ik mis vriendinnen om me heen, maar ik wantrouw iedereen. Ik heb een vriend die dingen met me wilt ondernemen, maar ik denk dat hij het uit medelijden doet en liever allen zou willen gaan. Ik heb een mooi huis, maar ben bang om het kwijt te raken. Ik ben gaan softballen, maar ben bang dat mijn teamgenoten me niet aardig vinden.
Ik heb een redelijke baan, maar ik kan het soms niet opbrengen om te werken.
Ik zit nu ziek thuis, ik heb alleen maar huilbuien, ik heb alleen maar het gevoel dat ik niks waard ben.
Inmiddels loop ik bij een psych, ik moet mijn gedachten opschrijven. En dat is zo confronterend, zo moeilijk! Ik doe mijn best, maar als ik ze teruglees wordt ik zo verdrietig. Ik heb last van woedeaanvallen, en van huiilbuien en weet me vaak geen raad met mezelf. Ik snap mezelf niet meer... Ik ben veranderd van een ambitieuze jong vrouw, veranderd in een sombere, bange vrouw..
Ik mis mijn oude ik...
Het begon allemaal in oktober afgelopen jaar. Mijn beste vriendin, wie ik mijn diepste geheimen had verteld, had me bedrogen. Niet een beetje, ze heeft me compleet bezeikt. De relatie met mijn schoonfamilie was verre van goed, ik werd continu bekritiseerd, afgekraakt, en soms zelfs uitgescholden. Ik kon bij bijna niemand terecht en was dankbaar dat ik zo'n lieve vriendin had. Tot die ene dag.. Mijn schoonmoeder belde me woest op, hoe ik zulke dingen kon vertellen! Ik wist in eerste instantie niet waar ze het over had, maar dat werd me al snel duidelijk gemaakt. De bron waarvan ze het had werd ook snel duidelijk, en dat deed pijn.. Ik heb nog contact met mijn vriendin proberen te zoeken, maar tervergeefs. Ieder contact werd vanuit haar kant afgebroken.
Mijn toenmalige vriend stond niet achter me, dat had hij overigens nooit gedaan als zijn ouders kritiek op mij hadden. 5 jaar lang stond hij pal achter zijn familie, welke mij overal de schuld van gaven en mij niet accepteerde zoals ik was. 5 jaar lang heb ik me anders voor proberen te doen, dan wie ik werkelijk was. Om maar in de smaak te vallen.
Na het bewuste telefoontje heb ik een gesprek gehad met mijn schoonfamilie en mijn toemalige vriend erbij. Ze gaven me niet de kans om mijn verhaal te doen, en stonden erop dat mijn toenmalige vriend de relatie beeindigde. En dat gebeurde dan ook. Na 5 jaar moest ik alleen verder. Echt heel rouwig was ik daar niet om, onze relatie was doodgebloed, we hadden al bijna een jaar geen sex meer om maar eens een voorbeeld te noemen.
We hadden een koophuis, en een mondelinge afspraak gemaakt dat ik meubels mocht kopen voor mijn nieuwe huisje en dat hij dan het huis mocht houden. Zo kocht hij me als het ware uit.
Jammer genoeg, werd het geld wat hij me beloofd had nooit betaald. Telkens weer smoesjes waardoor hij er beter uitkwam. Uiteindelijk hebben mijn ouders zowat alles betaald.
Ik vond onderdak in een appartementje boven de garage van een andere vriendin. Mijn paard stond daar in pension, en ik kon daar met mijn hele beestenbende terecht. (2 katten, 2 cavia's en een paard) Door alle stress liep het niet lekker op school en mijn werk. Ik deed een BBL opleiding tot verpleegkundige, ik werkte 36 uur, en ging daarnaast 1 dag in de week naar school. Het werd me teveel en ik ben gestopt en was van plan om mijn dromen na te leven. Ik had een leuke baan gevonden in de paarden, mijn meisjesdroom! Ik ging er intern en weer konden mijn beestjes mee. Dit was heel belangrijk voor me.
In de tussentijd was ik actief op diverse internetsites en zo heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Ik zag hem op een datingsite staan en ik dacht meteen wat een lekker ding! Ik ben brutaal geweest en hem gemaild en ongeveer een week later heb ik hem een sms gestuurd met zijn verjaardag. Ik werd uiitgenodigd om langs te komen, en dat heb ik gedaan. Het was erg leuk, en ik ben meteen blijven slapen. Het voelde zo goed, zo vertrouwd. Hij had alles wat ik al die jaren zo gemist had!
Maar goed, er stond weer een verhuizing op de planning, en een week nadat ik met hem had afsproken verhuisde ik naar mijn nieuwe plekje. Mijn nieuwe plekje bleek een kelder te zijn, zonder ramen, kil en koud. Iedere vrije minuut bracht ik door bij mijn vriend omdat het daar gewoon gezelliger was.
Mijn nieuwe baan hield in dat ik dagen maakte van 16 uur, en dat trok ik niet. Ik werd ziek, en na een week er te hebben gewerkt werd ik ontslagen. Ik stond op straat, met mijn hele hebben en houden, een paard en 2 katten...
Ik zou terug naar huis gaan, maar daar konden de katten niet mee. Omdat mijn vriend dat zielig voor me vond heeft hij de katten in huis genomen. Mijn paard moest ook verkocht worden, ik had geen geld om haar te kunnen onderhouden. Ik heb het beste huis voor haar gevonden wat ik me had kunnen wensen maar toch doet het pijn, zo verrekte veel pijn. Ik mis haar nog iedere dag... Ik kan amper naar haar foto's kijken zonder een huilbui te krijgen.
Mijn vriendinnen die allemaal paardreden, zie ik niet meer. Stuk voor stuk ben ik ze kwijtgeraakt omdat ik niet meer paardreed. Ik kon gewoon niet meer met ze meepraten...
Inmiddels heb ik nieuw werk gevonden, maar op dag 1 kreeg ik een autoongeluk. Mijn auto helemaal totalloss, en geen geld voor nieuwe. Mijn ouders zijn weer bijgesprongen... Ik heb nu dus een nieuwe auto van hun gekregen. Deze auto heeft me nu 3 keer laten staan, het gas bleef telkens hangen waardoor ik met hoge snelheid over de wegen vloog. Ik ben dus een beetje bang geworden om auto te rijden in deze auto..
Omdat ik meer bij mijn vriend thuis zat, dan thuis en dat huisje gewoon te klein was voor ons beiden hadden we ons ingeschreven voor een huurhuis samen.
Toen we 3 maanden samen waren kregen we te horen dat we een huis toegewezen kregen. Echt een droomhuis! Mooi ruim, maar wel in zijn geboortedorp waar ik niemand ken.
Inmiddels wonen we 2 weken in het huis en zijn 4 maanden samen. Ik heb me nog nooit zo ongelukkig en eenzaam gevoeld terwijl ik alles heb wat mijn hartje begeerd.
Ik heb een superlieve, leuke, knappe vriend, mijn 2 katten, een prachtig huis wat helemaal naar mijn smaak is ingericht zodat ik me snel thuis zou voelen, een auto onder mijn kont, een super leuke schoonfamilie en vriendengroep van mijn vriend die me wel accepteren zoals ik ben, een baan, dus wat wil ik nog meer?!
Ik voel me eenzaam, heel eenzaam. Ik mis vriendinnen om me heen, maar ik wantrouw iedereen. Ik heb een vriend die dingen met me wilt ondernemen, maar ik denk dat hij het uit medelijden doet en liever allen zou willen gaan. Ik heb een mooi huis, maar ben bang om het kwijt te raken. Ik ben gaan softballen, maar ben bang dat mijn teamgenoten me niet aardig vinden.
Ik heb een redelijke baan, maar ik kan het soms niet opbrengen om te werken.
Ik zit nu ziek thuis, ik heb alleen maar huilbuien, ik heb alleen maar het gevoel dat ik niks waard ben.
Inmiddels loop ik bij een psych, ik moet mijn gedachten opschrijven. En dat is zo confronterend, zo moeilijk! Ik doe mijn best, maar als ik ze teruglees wordt ik zo verdrietig. Ik heb last van woedeaanvallen, en van huiilbuien en weet me vaak geen raad met mezelf. Ik snap mezelf niet meer... Ik ben veranderd van een ambitieuze jong vrouw, veranderd in een sombere, bange vrouw..
Ik mis mijn oude ik...
vrijdag 4 juli 2008 om 21:53
Ach lieverd, je hebt in korte tijd zóveel heftige dingen meegemaakt, daar zal bijna iedereen door omvallen.
Heel goed dat je hulp gezocht hebt. Blijf je hart luchten, blijf naar de therapeut gaan, probeer je niet schuldig te voelen omdat je nu even niet gelukkig bent terwijl je dat 'wel zou moeten zijn'.
Ik denk dat na dit diepe dal die oude ik in een nieuwe vorm weer terug zal keren.
Veel sterkte!
xx lisa.
Heel goed dat je hulp gezocht hebt. Blijf je hart luchten, blijf naar de therapeut gaan, probeer je niet schuldig te voelen omdat je nu even niet gelukkig bent terwijl je dat 'wel zou moeten zijn'.
Ik denk dat na dit diepe dal die oude ik in een nieuwe vorm weer terug zal keren.
Veel sterkte!
xx lisa.
vrijdag 4 juli 2008 om 21:55
Ik denk dat je je rot voelt omdat je een beetje een puinzooi van je leven hebt gemaakt, de afgelopen tijd. Je hebt een aantal domme dingen gedaan, die je liever niet onder ogen ziet. Heel begrijpelijk, maar daar ga je je behoorlijk ellendig van voelen. Probeer eens door die zure appel heen te bijten en aan jezelf toe te geven wat je hebt gedaan! Dat is even heel vervelend, maar daarna voel je je echt een heel stuk beter. Sterkte!
vrijdag 4 juli 2008 om 22:03
Geef jezelf eens even tijd alles te verwerken!
Je komt nog niet zo lang geleden uit een relatie van 5 jaar die niet zo geweldig was, 5 jaar! dat ben je niet kwijt in een paar maanden.
Ik heb hele goede dingen gehoord van NSR (neuro stress release) Kijk eens op http://www.nsr-nederland.nl/watisnsr.html en wie weet kan dat helpen alles weer een beetje te verwerken en je balans en "eigen" ik terug te vinden.
In ieder geval vind ik het niet raar dat je nog niet lekker in je vel zit.
probeer alleen dingen een beetje te relativeren en denk: goed, nieuwe plaats, nieuwe vriend, nieuw huis, nieuwe mensen = nieuwe kans! Ik ga ervoor!
Sterkte
Je komt nog niet zo lang geleden uit een relatie van 5 jaar die niet zo geweldig was, 5 jaar! dat ben je niet kwijt in een paar maanden.
Ik heb hele goede dingen gehoord van NSR (neuro stress release) Kijk eens op http://www.nsr-nederland.nl/watisnsr.html en wie weet kan dat helpen alles weer een beetje te verwerken en je balans en "eigen" ik terug te vinden.
In ieder geval vind ik het niet raar dat je nog niet lekker in je vel zit.
probeer alleen dingen een beetje te relativeren en denk: goed, nieuwe plaats, nieuwe vriend, nieuw huis, nieuwe mensen = nieuwe kans! Ik ga ervoor!
Sterkte
vrijdag 4 juli 2008 om 23:25
zaterdag 5 juli 2008 om 19:02
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik vind mezelf een grote stommerik zoals ik mijn leven overhoop heb gehaald. Van bepaalde dingen heb ik spijt, van anderen weer niet.
Ik heb dagen er tussen zitten dat ik alles met beiden handen aanpak, er alles aan wil doen om het leuk te hebben. Dan wil ik dingen ondernemen, en ben ik hartstikke fanatiek. Dan komt even mijn oude, vrolijke, spontane ik terug.
Maar dan komt er weer zo'n dal, een diep dal. Dan voel ik me lusteloos, heb spijt van alles, en twijfel aan alles. Dan ben ik boos, verdrietig en eenzaam. Ik zou zo graag willen dat die dagen wegbleven.
Morgen ga ik met de schoonfamilie een dagje naar de dierentuin, en ik zie er als een berg tegenop. Ze zijn zo anders als de familie van mijn ex, maar toch ben ik bang om die dag buitengesloten te worden, me alleen te voelen...
Ik vind mezelf een grote stommerik zoals ik mijn leven overhoop heb gehaald. Van bepaalde dingen heb ik spijt, van anderen weer niet.
Ik heb dagen er tussen zitten dat ik alles met beiden handen aanpak, er alles aan wil doen om het leuk te hebben. Dan wil ik dingen ondernemen, en ben ik hartstikke fanatiek. Dan komt even mijn oude, vrolijke, spontane ik terug.
Maar dan komt er weer zo'n dal, een diep dal. Dan voel ik me lusteloos, heb spijt van alles, en twijfel aan alles. Dan ben ik boos, verdrietig en eenzaam. Ik zou zo graag willen dat die dagen wegbleven.
Morgen ga ik met de schoonfamilie een dagje naar de dierentuin, en ik zie er als een berg tegenop. Ze zijn zo anders als de familie van mijn ex, maar toch ben ik bang om die dag buitengesloten te worden, me alleen te voelen...
