Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 10:21
Hulp is aangevraagd. Abortus is een uitweg.Lorem_Ipsum schreef: ↑28-04-2023 10:19Niet alles gelezen, maar vraag psychologische hulp aan. Dit kind komt er nu, dus je moet wel.
vrijdag 28 april 2023 om 10:21
Je gaat een abortus doen. Want er zijn zoveel redenen die je noemt om dat te doen.
Ook je beweegredenen voor een kind liggen wat mij betreft raar. Om veel kinderen aan tafel te hebben, later als ze groot zijn. En een sterke voorkeur hebben voor een meisje en dat het nu opnieuw een jongen is.
Je kunt niet in de toekomst kijken. Maar wel naar vandaag. En vandaag ben je absoluut niet in staat om een zwangerschap te dragen. En je bent ook niet in staat om een baby te verzorgen.
Doe die abortus.
En ga dan écht met jezelf aan de slag om er bovenop te komen of in elk geval omwille van je gezin de beste versie van jezelf te zijn en blijven.
Ook je beweegredenen voor een kind liggen wat mij betreft raar. Om veel kinderen aan tafel te hebben, later als ze groot zijn. En een sterke voorkeur hebben voor een meisje en dat het nu opnieuw een jongen is.
Je kunt niet in de toekomst kijken. Maar wel naar vandaag. En vandaag ben je absoluut niet in staat om een zwangerschap te dragen. En je bent ook niet in staat om een baby te verzorgen.
Doe die abortus.
En ga dan écht met jezelf aan de slag om er bovenop te komen of in elk geval omwille van je gezin de beste versie van jezelf te zijn en blijven.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 28 april 2023 om 10:23
Jeetje wat rot dat je je zo voelt. Als ik het zo lees ben je inderdaad niet toe aan een baby. Jullie argument dat het dn gezellig later is aan tafel vind ikeen slechte. Genoeg mensen met een groot gezin zien ook niet altijd alle kinderen later. Eerlijk gezegd zou ik kiezen voor abortus. Niks is zo erg voor een kind als het niet gewenst is. En ja, dat voelt een kind. Snel overleg met huisarts en psycholoog/psychiater.
vrijdag 28 april 2023 om 10:24
Oh excuus, ik ken de termijnen inderdaad niet. Dat is dan ook een optie. Maar dan wel met begeleiding, want als je dit altijd graag wilde moet je oppassen dat je niet op basis van een momentopname/dal een beslissing neemt.
vrijdag 28 april 2023 om 10:29
vrijdag 28 april 2023 om 10:31
Je had geen zin in de zwangerschap en geen zin de babytijd. En je wilde geen jongen. Waarom ben je dan in hemelsnaam ‘gepland’ zwanger geworden. De kans op een jongen is nog altijd 50%. Dit had zo makkelijk voorkomen kunnen worden en dan had je niet voor deze keuze gestaan.
Dus ja, wel een oordeel en misschien een in jouw ogen negatieve reactie. Kom op zeg, je bent een volwassen vrouw.
Dus ja, wel een oordeel en misschien een in jouw ogen negatieve reactie. Kom op zeg, je bent een volwassen vrouw.
zesjuli wijzigde dit bericht op 28-04-2023 10:35
17.17% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 10:34
Bedankt voor jullie reacties en advies. Doet me goed.
Zesjuli, ik kan niet anders zeggen dan dat je gelijk hebt. Ik weet niet waarom we zo vreselijk stom zijn geweest. Ik heb geen excuus.
-edit, ik denk dat ik hoopte of dacht dat het wel goed zou komen. Dat er een soort allesoverheersende liefde zou zijn maar dit kind. En dat is er niet. Maar als ik naar de echo foto's kijk zie ik wel een kind in wording, met een rond bolletje, met handjes en voetjes, en dat zou ik dan doodmaken omdat ik er toch geen zin in heb? Ik zit alweer te huilen en ben zo misselijk
Zesjuli, ik kan niet anders zeggen dan dat je gelijk hebt. Ik weet niet waarom we zo vreselijk stom zijn geweest. Ik heb geen excuus.
-edit, ik denk dat ik hoopte of dacht dat het wel goed zou komen. Dat er een soort allesoverheersende liefde zou zijn maar dit kind. En dat is er niet. Maar als ik naar de echo foto's kijk zie ik wel een kind in wording, met een rond bolletje, met handjes en voetjes, en dat zou ik dan doodmaken omdat ik er toch geen zin in heb? Ik zit alweer te huilen en ben zo misselijk
ranjameteenrietje wijzigde dit bericht op 28-04-2023 10:37
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
50.13% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 10:39
Ik ken dat wel ja, je droomt van iets, ziet alleen positiviteit, wil het hartstikke graag, kan aan niets anders denken soms, en ineens, onverwacht, komt je wens uit. Daarna is het alleen nog maar een voldongen feit, je ziet de voordelen niet meer, de nadelen, vooral het feit dat je "vast" zit aan je beslissing, maken dat de voordelen totaal niet meer bestaan in je hoofd. Bij mij heeft dit dan een verschillende afloop gehad. De laatste keer maakte ik het ongedaan, toen de spanning weggevallen was zag ik toch dat het meer voordelen dan nadelen zou hebben gehad en dat het een paniekweigering was geweest en toen draaide ik toch het ongedaan maken weer terug. Maar er zijn ook gevallen geweest dat ik blij was dat ik op tijd inzag dat het geen goede keus was. Waarna ik dat toch weer moest compenseren want het verlangen was er niet voor niets geweest. Het was een symptoom geweest van een leemte in mijn bestaan.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 28-04-2023 10:43
1.26% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
vrijdag 28 april 2023 om 10:39
Prima toch om dat dan ook te doen.
Succes en sterkte met je herstel
vrijdag 28 april 2023 om 10:42
Als kind van een moeder met spijt (ook romantische gedachte, volle tafel en graag een jongen willen) zeg ik abortus.
Die donkere rand zal altijd er zijn en blijven en als kind voel je dat ook.
Mijn moeder is heel haar leven "moe" gebleven ook door haar leeftijd want op zeer late leeftijd toch zwangerschap doorgezet maar ook omdat zij niet meer kon kiezen.
Je bent geen monster als je voor abortus kiest, je wilt het beste voor je kind en voor jezelf als moeder. Je hebt een keuze.
Hele dikke knuffel
Die donkere rand zal altijd er zijn en blijven en als kind voel je dat ook.
Mijn moeder is heel haar leven "moe" gebleven ook door haar leeftijd want op zeer late leeftijd toch zwangerschap doorgezet maar ook omdat zij niet meer kon kiezen.
Je bent geen monster als je voor abortus kiest, je wilt het beste voor je kind en voor jezelf als moeder. Je hebt een keuze.
Hele dikke knuffel
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
vrijdag 28 april 2023 om 10:44
Hoe kan het dat je nu al weet dat het een jongetje wordt? Ik dacht dat in Nederland het geslacht nooit voor 16 weken bekendgemaakt werd, juist om te voorkomen dat mensen omwille van het geslacht abortus zouden laten doen. (Kan na 16 weken natuurlijk nog steeds, maar de drempel is hoger)
Ik vind het rot dat je je zo voelt en kan je ook niet advies geven, maar wel een eigen ervaring delen. Man en ik waren nèt met de pil gestopt met het plan voor een tweede te gaan, tot er dingen in ons leven gebeurden die dat toch een minder goed idee maakten op dat moment. Ik wilde daarom weer terug aan de pil, deed voor de zekerheid een test en… het resultaat ligt hier naast me in de box
. We hebben echt wel eens gedacht “hoe gaan we dit doen”, maar we déden het gewoon. Het was zwaar maar het kindje was heel welkom. En nu de baby er is, is er juist een last van m’n schouders gevallen. De zwangerschap was pittig en ik ben ook door een paar donkere maanden gegaan, maar nu de baby er is schijnt letterlijk en figuurlijk de zon weer. Ik kan je niet garanderen dat dit voor jou ook geldt en bij ons was het kindje wel heel erg gewenst, alleen de timing zeer ongelukkig. Ik wens je veel sterkte met wat je ook gaat doen.
Ik vind het rot dat je je zo voelt en kan je ook niet advies geven, maar wel een eigen ervaring delen. Man en ik waren nèt met de pil gestopt met het plan voor een tweede te gaan, tot er dingen in ons leven gebeurden die dat toch een minder goed idee maakten op dat moment. Ik wilde daarom weer terug aan de pil, deed voor de zekerheid een test en… het resultaat ligt hier naast me in de box
. We hebben echt wel eens gedacht “hoe gaan we dit doen”, maar we déden het gewoon. Het was zwaar maar het kindje was heel welkom. En nu de baby er is, is er juist een last van m’n schouders gevallen. De zwangerschap was pittig en ik ben ook door een paar donkere maanden gegaan, maar nu de baby er is schijnt letterlijk en figuurlijk de zon weer. Ik kan je niet garanderen dat dit voor jou ook geldt en bij ons was het kindje wel heel erg gewenst, alleen de timing zeer ongelukkig. Ik wens je veel sterkte met wat je ook gaat doen.
vrijdag 28 april 2023 om 10:46
Veel sterkte, hoe dan ook een moeilijke keus. Wat ik echter niet snap, je zit in een burn out, het lukt je niet om weer aan het werk te komen, wat maakte dat je dacht dat een kindje krijgen dan wel een goed idee zou zijn?
In normale fysieke en mentale staat is een kindje dragen en op de wereld zetten al topsport, laat staan als je aan het begin al met 10-0 achter staat.
Ik hoop dat je hulp gaat vinden die je helpt met deze situatie en met het terugvinden van jezelf.
In normale fysieke en mentale staat is een kindje dragen en op de wereld zetten al topsport, laat staan als je aan het begin al met 10-0 achter staat.
Ik hoop dat je hulp gaat vinden die je helpt met deze situatie en met het terugvinden van jezelf.
vrijdag 28 april 2023 om 10:49
Ranja, wat heftig zeg. Wat zal het storm zijn in je hoofd.
Wel goed dat je hier je gedachtegang uiteen zet en je al hulp bij je huisarts en verloskundige hebt gevraagd. Wanneer kunnen jullie er terecht?
Zoals iemand in een eerdere reactie al zei, de zwangerschap afbreken kan de beste manier zijn om voor je hele gezin te zorgen....
Sterkte!
Wel goed dat je hier je gedachtegang uiteen zet en je al hulp bij je huisarts en verloskundige hebt gevraagd. Wanneer kunnen jullie er terecht?
Zoals iemand in een eerdere reactie al zei, de zwangerschap afbreken kan de beste manier zijn om voor je hele gezin te zorgen....
Sterkte!
happiness = reality - expectations
vrijdag 28 april 2023 om 10:51
Toch even een ander geluid. Je bent bang dat je inmiddels in een depressie zit. Het wordt altijd afgeraden om in een depressie ingrijpende beslissingen te nemen. Abortus lijkt me wel zo’n ingrijpende beslissing.
Klopt het dat je vangnet wel beter zou kunnen? Zijn er mensen die je kunnen steunen met de oudere kinderen? Zo niet: is hulp van Buurtgezinnen een optie, zodat jij af en toe je rust kunt pakken.
Probeer jezelf niet te veroordelen. Je klinkt niet dom of slecht, maar vooral doodmoe.
Klopt het dat je vangnet wel beter zou kunnen? Zijn er mensen die je kunnen steunen met de oudere kinderen? Zo niet: is hulp van Buurtgezinnen een optie, zodat jij af en toe je rust kunt pakken.
Probeer jezelf niet te veroordelen. Je klinkt niet dom of slecht, maar vooral doodmoe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
