Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 12:37
@maysa: wat een heftige reactie. Ik mag de andere kant laten zien.
Je kan ook levenslang spijt hebben van abortus, omdat je "even" in een depressie zat.
Straks zie je overal kinderwagens en prachtige, vrolijke baby's en denk je wat heb ik gedaan? Je wilde niet zomaar een baby. De wens was er.
Veel zaken komen juist wel vanzelf goed en liefde is alles. Met liefde kun je de wereld aan.
Je kan ook levenslang spijt hebben van abortus, omdat je "even" in een depressie zat.
Straks zie je overal kinderwagens en prachtige, vrolijke baby's en denk je wat heb ik gedaan? Je wilde niet zomaar een baby. De wens was er.
Veel zaken komen juist wel vanzelf goed en liefde is alles. Met liefde kun je de wereld aan.
vrijdag 28 april 2023 om 12:37
Ja dat denk je, dat hoeft dus niet waar te zijn. De ggz zit vol met ongewenste mensen. En je zou banger moeten zijn van wat je een ander mens kunt aandoen. Ongewenst zijn.spacescooter schreef: ↑28-04-2023 12:23Grote kans dat je deze gedachtes allemaal hebt onder invloed van hormonen.
Ik zou erg bang zijn voor spijt bij abortus.
Daarnaast denk ik:
Dit is ook een aanname.spacescooter schreef: ↑28-04-2023 12:23
Je gaat houden van een baby. Niet van een jongen of een meisje.
Dit kind is nu helemaal niet welkom.Heb vertrouwen in jezelf. Je hebt al kinderen. Jij kan dit. Over de hele wereld kunnen mensen dit. Ook tieners, arme mensen enz. Je leeft in een rijk land met goede gezondheidszorg. Dit kind is welkom.
Wat een hoop lulkoek staat hier. Legio ongewenste kinderen waar geen leuke herinneringen meegemaakt zijn en waar niet van gehouden is . En waar de oudere broertjes of zusjes ook niet op zitten te wachten.
Vraag praktische hulp voor het eerste jaar en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk met bv een schoonmaakster en ga in therapie.
Zet de positieve dingen tov de baby eens op een rij. Je richt je alleen op de negatieve.
Je krijgt iets om van te houden, voor te zorgen. Je gaat belangrijk voor hem zijn.
Jullie gaan mooie dingen beleven. Hij gaat een aanvulling zijn op jullie gezin. Zo n vrolijk, lachende baby in de kinderstoel, in de box.
Je andere kinderen zijn al groter. Zij gaan volop genieten van kleine broertje en kunnen ook met hem wandelen, even opletten enz.
Je gaat verjaardagen vieren, met hem op vakantie. Je gaat trots op hem zijn en hem nooit kunnen missen.
Kijk naar de leuke spulletjes en kleren die je voor hem kan kopen.
Je hebt al veel ervaring. Je schrikt niet meer van meningen van anderen. Je weet hoe je een kind moet opvoeden en welke fases erbij horen.
Ik wil even een ander inzicht laten zien. Zie zoveel reacties die abortus als oplossing zien.
Je vertelt hier een sprookje
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 12:39
En straks heeft ze die baby en denkt ze wat heb ik gedaan? Dat is vele malen erger.spacescooter schreef: ↑28-04-2023 12:37@maysa: wat een heftige reactie. Ik mag de andere kant laten zien.
Je kan ook levenslang spijt hebben van abortus, omdat je "even" in een depressie zat.
Straks zie je overal kinderwagens en prachtige, vrolijke baby's en denk je wat heb ik gedaan? Je wilde niet zomaar een baby. De wens was er.
Veel zaken komen juist wel vanzelf goed en liefde is alles. Met liefde kun je de wereld aan.
vrijdag 28 april 2023 om 12:39
Wat wordt er veel gezegd. Dank jullie wel allemaal. Ik vind het echt heel fijn dat er zoveel steunbetuigingen en tips worden gegeven. Bij de reacties dat ik geen monster ben om me zo te voelen en dat elke beslissing oké is moet ik huilen omdat dat zo fijn is om te horen.
Ik zal proberen alles wat gevraagd is even te beantwoorden, ik hoop dat ik alles heb onthouden.
Eerst even een reactie op spacescooter, ik waardeer je andere belichting heel erg. Ik voel het alleen niet. Bij je woorden 'baby in de box en in de kinderstoel' denk ik alleen maar 'oh fuck ja, dat komt er ook allemaal weer aan, pffff, zooi opruimen, pindakaas in haartjes, constant moeten zorgen'. Ik was net zo blij dat mijn kinderen zo groot zijn dat ze al heel erg veel zelf kunnen maar ook voor hun moet nog veel worden gezorgd. Ik weet dat dit waarschijnlijk de depressie is die spreekt maar ik heb al 1.5 jaar dat heel erg veel me teveel is. Steeds een beetje erger werd het. Tot het punt nu dat zelfs de voordeur open doen als de bel gaat een 'ooohnee shit ik wil niet, moet ik weer opstaan en een happy face opzetten' al teveel is. Het idee van het zorgen voor een baby, lekkende borsten, baren, lijf weer naar de getver, striae, moe moe moeheid, slapeloze nachten en dat allemaal naast wat er al speelt, onze grotere kinderen, werk, huisdieren etc. Ik kan er weer van gaan huilen zo zwaar lijkt me dat. Ik weet gewoon echt niet waar ik het vandaan moet halen.
Iemand vroeg of ik er ook zo in zou staan als het een meisje zou zijn, heel eerlijk denk ik dat alle bezwaren er nog steeds zouden zijn (want die hebben allemaal niks met het geslacht te maken) maar ik zou die nog niet op de voorgrond hebben gelaten, ik was waarschijnlijk meer bereid te vechten voor het kind als het wel een meisje was. En ik weet echt hoe vreselijk dit klinkt. Ik zou heel graag willen zeggen dat jongens ook leuk kunnen zijn maar dat vind ik niet. Alle jongens waar ik naar kijk, op straat, binnen de familie en vriendenkring, ik vind er niet 1 leuk. En ja, tuurlijk had ik dat kunnen weten. Ik heb nu geen jongens, ik heb 2 meisjes. En daar ben ik zo gezegend mee, zoveel geluk mee gehad blijkt nu achteraf. Ik wist niet dat dit anti jongen gevoel zo hard in zou slaan. Anders had ik nooit echt nooit het risico genomen. Heel erg naief en stom, ik weet echt niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn.
Het nare is dat mijn man vooral heel graag wil dat het goed gaat met mij, met ons en ons gezin. Hij wilde wel graag een zoon. En ik voel me zo afschuwelijk dat ik dit om mijn gevoelens laat draaien. Ik wil hem ook gelukkig maken. Tegelijkertijd zegt mijn man dat hij het niet alleen kan en wil, als ik er niet achter sta, om welke reden dan ook, dat we dan moeten kiezen voor het gezin wat er al is. Dat gaat voor. Ik zeg dan huilend hoe ik hem teleurstel, wat voor slechte vrouw en mens ik me voel, dat ik helemaal niet wil dat zijn gevoel erin ondergeschikt zou zijn. Het is constant een tweestrijd met mezelf. Wat is belangrijker. Maar waar haal ik de psychische energie vandaan om te vechten tegen die teleurstelling over het geslacht en tegelijkertijd me voor te bereiden op de komst van een baby, en tegelijkertijd ook alle andere shit die al langer speelt aan te pakken? Ik ben al zo moe en misselijk en futloos. De gedachte zelfdoding is ook al om de hoek komen kijken maar dat zou ik omwille van mijn grotere kinderen nooit kunnen doen. Ik ben het ze verplicht hier uit te komen, maar ik kan de moed er niet voor vinden en ik heb ook de juiste vorm van begeleiding nog niet gevonden denk ik.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts en daarna een belafspraak met de verloskundige. Die kunnen me hopelijk snel doorverwijzen naar de pop poli. En de abortus route? Als je google erop naslaat word ik door en door koud. Ledematen in stukken geknipt en uit de baarmoeder getrokken met een tang. Kan dat niet humaner?? Kindje eerst laten sterven ofzo in de baarmoeder? Ik word er nog misselijker van dan ik al was.
Ik zal proberen alles wat gevraagd is even te beantwoorden, ik hoop dat ik alles heb onthouden.
Eerst even een reactie op spacescooter, ik waardeer je andere belichting heel erg. Ik voel het alleen niet. Bij je woorden 'baby in de box en in de kinderstoel' denk ik alleen maar 'oh fuck ja, dat komt er ook allemaal weer aan, pffff, zooi opruimen, pindakaas in haartjes, constant moeten zorgen'. Ik was net zo blij dat mijn kinderen zo groot zijn dat ze al heel erg veel zelf kunnen maar ook voor hun moet nog veel worden gezorgd. Ik weet dat dit waarschijnlijk de depressie is die spreekt maar ik heb al 1.5 jaar dat heel erg veel me teveel is. Steeds een beetje erger werd het. Tot het punt nu dat zelfs de voordeur open doen als de bel gaat een 'ooohnee shit ik wil niet, moet ik weer opstaan en een happy face opzetten' al teveel is. Het idee van het zorgen voor een baby, lekkende borsten, baren, lijf weer naar de getver, striae, moe moe moeheid, slapeloze nachten en dat allemaal naast wat er al speelt, onze grotere kinderen, werk, huisdieren etc. Ik kan er weer van gaan huilen zo zwaar lijkt me dat. Ik weet gewoon echt niet waar ik het vandaan moet halen.
Iemand vroeg of ik er ook zo in zou staan als het een meisje zou zijn, heel eerlijk denk ik dat alle bezwaren er nog steeds zouden zijn (want die hebben allemaal niks met het geslacht te maken) maar ik zou die nog niet op de voorgrond hebben gelaten, ik was waarschijnlijk meer bereid te vechten voor het kind als het wel een meisje was. En ik weet echt hoe vreselijk dit klinkt. Ik zou heel graag willen zeggen dat jongens ook leuk kunnen zijn maar dat vind ik niet. Alle jongens waar ik naar kijk, op straat, binnen de familie en vriendenkring, ik vind er niet 1 leuk. En ja, tuurlijk had ik dat kunnen weten. Ik heb nu geen jongens, ik heb 2 meisjes. En daar ben ik zo gezegend mee, zoveel geluk mee gehad blijkt nu achteraf. Ik wist niet dat dit anti jongen gevoel zo hard in zou slaan. Anders had ik nooit echt nooit het risico genomen. Heel erg naief en stom, ik weet echt niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn.
Het nare is dat mijn man vooral heel graag wil dat het goed gaat met mij, met ons en ons gezin. Hij wilde wel graag een zoon. En ik voel me zo afschuwelijk dat ik dit om mijn gevoelens laat draaien. Ik wil hem ook gelukkig maken. Tegelijkertijd zegt mijn man dat hij het niet alleen kan en wil, als ik er niet achter sta, om welke reden dan ook, dat we dan moeten kiezen voor het gezin wat er al is. Dat gaat voor. Ik zeg dan huilend hoe ik hem teleurstel, wat voor slechte vrouw en mens ik me voel, dat ik helemaal niet wil dat zijn gevoel erin ondergeschikt zou zijn. Het is constant een tweestrijd met mezelf. Wat is belangrijker. Maar waar haal ik de psychische energie vandaan om te vechten tegen die teleurstelling over het geslacht en tegelijkertijd me voor te bereiden op de komst van een baby, en tegelijkertijd ook alle andere shit die al langer speelt aan te pakken? Ik ben al zo moe en misselijk en futloos. De gedachte zelfdoding is ook al om de hoek komen kijken maar dat zou ik omwille van mijn grotere kinderen nooit kunnen doen. Ik ben het ze verplicht hier uit te komen, maar ik kan de moed er niet voor vinden en ik heb ook de juiste vorm van begeleiding nog niet gevonden denk ik.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts en daarna een belafspraak met de verloskundige. Die kunnen me hopelijk snel doorverwijzen naar de pop poli. En de abortus route? Als je google erop naslaat word ik door en door koud. Ledematen in stukken geknipt en uit de baarmoeder getrokken met een tang. Kan dat niet humaner?? Kindje eerst laten sterven ofzo in de baarmoeder? Ik word er nog misselijker van dan ik al was.
vrijdag 28 april 2023 om 12:40
Spijt van een abortus is alleen voor TOspacescooter schreef: ↑28-04-2023 12:37@maysa: wat een heftige reactie. Ik mag de andere kant laten zien.
Je kan ook levenslang spijt hebben van abortus, omdat je "even" in een depressie zat.
Straks zie je overal kinderwagens en prachtige, vrolijke baby's en denk je wat heb ik gedaan? Je wilde niet zomaar een baby. De wens was er.
Veel zaken komen juist wel vanzelf goed en liefde is alles. Met liefde kun je de wereld aan.
Van spijt van een kind daar maak je een mens mee kapot wat nu nog niet bestaat.
Misschien ziet TO straks wel krijsende jengelende kinderen en denkt ze oef gelukkig ben ik daarna ontsnapt.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 12:41
Oke, dan zie ik het vast verkeerd!
Zonde dat je je zo voelt TO. Ik hoop dat het snel beter met je gaat en je voor jezelf een goede keuze maakt.
Voel je zeker niet schuldig na het lezen van mijn reacties. Ik wilde alleen de andere kant laten zien na zoveel reacties over abortus als oplossing zien.
Sterkte met je keuze
Zonde dat je je zo voelt TO. Ik hoop dat het snel beter met je gaat en je voor jezelf een goede keuze maakt.
Voel je zeker niet schuldig na het lezen van mijn reacties. Ik wilde alleen de andere kant laten zien na zoveel reacties over abortus als oplossing zien.
Sterkte met je keuze
vrijdag 28 april 2023 om 12:42
Nee heb ik niet, nu zijn alle waardes ook goed. Tenminste 2 weken terug nog wel.CHL schreef: ↑28-04-2023 12:35Hele rare vraag misschien, maar heb je toevallig zwangerschapsdiabetes gehad in je vorige zwangerschappen? Ik vraag dit omdat ik bij mijn laatste (toevallig ook de 3e zwangerschap) last had van moodswings en heel snel geïrriteerd was, ik dacht dat ik een prenatale depressie had, want ik kende mezelf gewoon niet eens terug. De verloskundige verwees me naar de praktijkondersteuner van de huisarts en hij dacht meteen aan zwangerschapsdiabetes. Ik was ook heel veel misselijk en moest overgeven waardoor ik ook niet goed at, maar die depressieve gevoelens verdwenen wel zodra ik mijn bloedsuikers onder controle had.
vrijdag 28 april 2023 om 12:49
Het klinkt alsof een kindje erbij niet past, en veel meer druk op je hele gezin gaat leggen, zeker gezien je (vermoedelijke) depressie...
Nog even over een mogelijke abortus: ik vermoed dat je via google een té akelig beeld hiervan krijgt. Laat je informeren door je huisarts of verloskundige wat je hiervan kunt verwachten.
Zelf heb ik ervaring met afbreken rond 16 weken (vanwege ernstige afwijkingen bij kindje). Dat was in het ziekenhuis en ging er echt niet zo aan toe zoals je op basis van google beschrijft. Mocht je hier iets over willen vragen, laat gerust weten, hier of via privebericht.
Nog even over een mogelijke abortus: ik vermoed dat je via google een té akelig beeld hiervan krijgt. Laat je informeren door je huisarts of verloskundige wat je hiervan kunt verwachten.
Zelf heb ik ervaring met afbreken rond 16 weken (vanwege ernstige afwijkingen bij kindje). Dat was in het ziekenhuis en ging er echt niet zo aan toe zoals je op basis van google beschrijft. Mocht je hier iets over willen vragen, laat gerust weten, hier of via privebericht.
happiness = reality - expectations
vrijdag 28 april 2023 om 12:49
Dit. Een kind gaat zijn ongewenst zijn, zijn hele leven voelen. Dat wil je toch niet.
vrijdag 28 april 2023 om 12:51
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk ook dat spacescooter gelijk kan hebben. Ik ben alleen niet zo'n moederkloek waarbij liefde alles is. Daar ben ik te egoïstisch voor. Ik heb bij de geboorte van mijn oudste mezelf volledig weggecijferd omdat ik vond dat dat hoorde als je moeder werd. Daar ben ik mezelf ook heel erg tegengekomen. Ik voelde helemaal geen liefde vanaf het moment van geboorte. Ik vond het alleen maar een vervelend lelijk raar irritant jankend kind wat ineens van mij was blijkbaar en waar ik voor moest zorgen. Ik heb me wekenlang gevangen en opgesloten gevoeld met dat wezentje die het leven ineens vreselijk gecompliceerd had gemaakt. Het was ook geen makkelijke baby. Toen had ik geen last van mentale problemen voor ik zwanger werd. Toen zat ik, ondanks slapeloze nachten, vol energie om dit kind zo goed mogelijk groot te krijgen. We hebben eindeloos veel energie gestopt in het juist begeleiden van alle issues waar onze oudste mee kampte. En dat doen we nog steeds overigens, het is een kind met gebruiksaanwijzing.
Kind nummer 2 was een droom. Makkelijk tot op de dag van vandaag.
Nu dit kind weten we niet, de kans dat het weer zo heftig wordt is er ook en dat ga ik niet trekken. We willen een derde kind die al klaar is, we willen geen baby. Maar om daar te komen moet je investeren, we hadden gedacht dat we dat op konden brengen. Ik kan het niet. En dat is de domste aanname ooit geweest.
vrijdag 28 april 2023 om 12:54
vrijdag 28 april 2023 om 12:56
vrijdag 28 april 2023 om 12:57
Wat een fijne reactie, dankjewel. Ik pb je, ik wil heel graag beter weten hoe het in zn werk gaat.Whoopsadaisies schreef: ↑28-04-2023 12:49Het klinkt alsof een kindje erbij niet past, en veel meer druk op je hele gezin gaat leggen, zeker gezien je (vermoedelijke) depressie...
Nog even over een mogelijke abortus: ik vermoed dat je via google een té akelig beeld hiervan krijgt. Laat je informeren door je huisarts of verloskundige wat je hiervan kunt verwachten.
Zelf heb ik ervaring met afbreken rond 16 weken (vanwege ernstige afwijkingen bij kindje). Dat was in het ziekenhuis en ging er echt niet zo aan toe zoals je op basis van google beschrijft. Mocht je hier iets over willen vragen, laat gerust weten, hier of via privebericht.
vrijdag 28 april 2023 om 12:59
Of niet, en dan? Zou jij die gok nemen? Het is een mensenleven waarmee je gokt.
vrijdag 28 april 2023 om 12:59
dikke knuffel voor jou TO!
Dit lijkt me niet makkelijk. Je gevoel en lichamelijke reactie maken heel duidelijk dat dit niet is wat je wil.
is er echt geen weg terug? Een abortus?
Je bent geen moordenaar als je abortus pleegt, echt niet.
Oke het is mss wat minder gangbaar als je al een gezin met 2 kinderen hebt
Maar eerlijk gezegd als ik jouw hele verhaal zo lees, vermoord je eerder je al bestaand gezin door hiermee door te gaan.
Het breekt je nu al op ....
Wees een beetje lief naar jezelf.
Oke, mss was het handiger geweest om van tevoren echt goed na te denken of je wel een derde kind wilde. Alleen maar de reden "later gezellig aan tafel" is natuurlijk niet genoeg. Wie weet emigreren er wel 2, weet jij veel.
Maar dat is nu te laat. Dus je moet heel goed afwegen of je dit ziet zitten.
En zo nee: dan zou ik toch echt voor een abortus gaan.
Ik vind dat helemaal geen monsterlijke daad....
Ik zou ook psychologische hulp zoeken want je klinkt op alle vlakken helemaal "op"
En idd mogelijk wel depressief ook.... dat is mss het enige argument dat je kan aanvoeren waardoor je dingen wellicht helemala niet meer zo helder ziet nu.
Maar hoe dan ook: in jouw toestand lijkt een kind krijgen me eigenlijk het laatste wat je zou moeten doen.
Sterkte
Dit lijkt me niet makkelijk. Je gevoel en lichamelijke reactie maken heel duidelijk dat dit niet is wat je wil.
is er echt geen weg terug? Een abortus?
Je bent geen moordenaar als je abortus pleegt, echt niet.
Oke het is mss wat minder gangbaar als je al een gezin met 2 kinderen hebt
Maar eerlijk gezegd als ik jouw hele verhaal zo lees, vermoord je eerder je al bestaand gezin door hiermee door te gaan.
Het breekt je nu al op ....
Wees een beetje lief naar jezelf.
Oke, mss was het handiger geweest om van tevoren echt goed na te denken of je wel een derde kind wilde. Alleen maar de reden "later gezellig aan tafel" is natuurlijk niet genoeg. Wie weet emigreren er wel 2, weet jij veel.
Maar dat is nu te laat. Dus je moet heel goed afwegen of je dit ziet zitten.
En zo nee: dan zou ik toch echt voor een abortus gaan.
Ik vind dat helemaal geen monsterlijke daad....
Ik zou ook psychologische hulp zoeken want je klinkt op alle vlakken helemaal "op"
En idd mogelijk wel depressief ook.... dat is mss het enige argument dat je kan aanvoeren waardoor je dingen wellicht helemala niet meer zo helder ziet nu.
Maar hoe dan ook: in jouw toestand lijkt een kind krijgen me eigenlijk het laatste wat je zou moeten doen.
Sterkte
vrijdag 28 april 2023 om 13:00
Ik ben zo zo zo vreselijk bang dat dat niet zo is. Dat mijn gevoel van 'zie je wel' bevestigt wordt. Mijn gedachtengangen kunnen HEEL erg hardnekkig zijn. En deze gedachtengang zit er al jaren en jaren (dat ik jongens niet leuk vindt) dus hoe buig ik dat om en ga ik de liefde laten overheersen? Wat als ik dat niet kan en ik mijn hele verdere leven meer van mijn dochters houd die wel heel gewensd waren, dan van mijn zoon?
vrijdag 28 april 2023 om 13:03
De meeste abortussen vinden juist plaats bij vrouwen die al een kind hebben. Verder helemaal eens met je post.Shanti_Vivanti schreef: ↑28-04-2023 12:59dikke knuffel voor jou TO!
Dit lijkt me niet makkelijk. Je gevoel en lichamelijke reactie maken heel duidelijk dat dit niet is wat je wil.
is er echt geen weg terug? Een abortus?
Je bent geen moordenaar als je abortus pleegt, echt niet.
Oke het is mss wat minder gangbaar als je al een gezin met 2 kinderen hebt
Maar eerlijk gezegd als ik jouw hele verhaal zo lees, vermoord je eerder je al bestaand gezin door hiermee door te gaan.
Het breekt je nu al op ....
Wees een beetje lief naar jezelf.
Oke, mss was het handiger geweest om van tevoren echt goed na te denken of je wel een derde kind wilde. Alleen maar de reden "later gezellig aan tafel" is natuurlijk niet genoeg. Wie weet emigreren er wel 2, weet jij veel.
Maar dat is nu te laat. Dus je moet heel goed afwegen of je dit ziet zitten.
En zo nee: dan zou ik toch echt voor een abortus gaan.
Ik vind dat helemaal geen monsterlijke daad....
Ik zou ook psychologische hulp zoeken want je klinkt op alle vlakken helemaal "op"
En idd mogelijk wel depressief ook.... dat is mss het enige argument dat je kan aanvoeren waardoor je dingen wellicht helemala niet meer zo helder ziet nu.
Maar hoe dan ook: in jouw toestand lijkt een kind krijgen me eigenlijk het laatste wat je zou moeten doen.
Sterkte
vrijdag 28 april 2023 om 13:08
Dat zou verschrikkelijk zijn voor jou en vooral voor je zoon. Die zich zijn hele leven af zal vragen waarom hij niet goed genoeg is .Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 13:00Ik ben zo zo zo vreselijk bang dat dat niet zo is. Dat mijn gevoel van 'zie je wel' bevestigt wordt. Mijn gedachtengangen kunnen HEEL erg hardnekkig zijn. En deze gedachtengang zit er al jaren en jaren (dat ik jongens niet leuk vindt) dus hoe buig ik dat om en ga ik de liefde laten overheersen? Wat als ik dat niet kan en ik mijn hele verdere leven meer van mijn dochters houd die wel heel gewensd waren, dan van mijn zoon?
Echt gewenst zijn is zo belangrijk voor de start van een mensenleven.
TO het is een verschrikkelijke lastige situatie waar je inzit.
Ik hoop dat je snel een knoop kunt doorhakken waar je achter staat.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 13:10
Ik heb te doen met jou dat je je zo naar voelt en in zo’n lastig parket zit.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 12:39Wat wordt er veel gezegd. Dank jullie wel allemaal. Ik vind het echt heel fijn dat er zoveel steunbetuigingen en tips worden gegeven. Bij de reacties dat ik geen monster ben om me zo te voelen en dat elke beslissing oké is moet ik huilen omdat dat zo fijn is om te horen.
Ik zal proberen alles wat gevraagd is even te beantwoorden, ik hoop dat ik alles heb onthouden.
Eerst even een reactie op spacescooter, ik waardeer je andere belichting heel erg. Ik voel het alleen niet. Bij je woorden 'baby in de box en in de kinderstoel' denk ik alleen maar 'oh fuck ja, dat komt er ook allemaal weer aan, pffff, zooi opruimen, pindakaas in haartjes, constant moeten zorgen'. Ik was net zo blij dat mijn kinderen zo groot zijn dat ze al heel erg veel zelf kunnen maar ook voor hun moet nog veel worden gezorgd. Ik weet dat dit waarschijnlijk de depressie is die spreekt maar ik heb al 1.5 jaar dat heel erg veel me teveel is. Steeds een beetje erger werd het. Tot het punt nu dat zelfs de voordeur open doen als de bel gaat een 'ooohnee shit ik wil niet, moet ik weer opstaan en een happy face opzetten' al teveel is. Het idee van het zorgen voor een baby, lekkende borsten, baren, lijf weer naar de getver, striae, moe moe moeheid, slapeloze nachten en dat allemaal naast wat er al speelt, onze grotere kinderen, werk, huisdieren etc. Ik kan er weer van gaan huilen zo zwaar lijkt me dat. Ik weet gewoon echt niet waar ik het vandaan moet halen.
Iemand vroeg of ik er ook zo in zou staan als het een meisje zou zijn, heel eerlijk denk ik dat alle bezwaren er nog steeds zouden zijn (want die hebben allemaal niks met het geslacht te maken) maar ik zou die nog niet op de voorgrond hebben gelaten, ik was waarschijnlijk meer bereid te vechten voor het kind als het wel een meisje was. En ik weet echt hoe vreselijk dit klinkt. Ik zou heel graag willen zeggen dat jongens ook leuk kunnen zijn maar dat vind ik niet. Alle jongens waar ik naar kijk, op straat, binnen de familie en vriendenkring, ik vind er niet 1 leuk. En ja, tuurlijk had ik dat kunnen weten. Ik heb nu geen jongens, ik heb 2 meisjes. En daar ben ik zo gezegend mee, zoveel geluk mee gehad blijkt nu achteraf. Ik wist niet dat dit anti jongen gevoel zo hard in zou slaan. Anders had ik nooit echt nooit het risico genomen. Heel erg naief en stom, ik weet echt niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn.
Het nare is dat mijn man vooral heel graag wil dat het goed gaat met mij, met ons en ons gezin. Hij wilde wel graag een zoon. En ik voel me zo afschuwelijk dat ik dit om mijn gevoelens laat draaien. Ik wil hem ook gelukkig maken. Tegelijkertijd zegt mijn man dat hij het niet alleen kan en wil, als ik er niet achter sta, om welke reden dan ook, dat we dan moeten kiezen voor het gezin wat er al is. Dat gaat voor. Ik zeg dan huilend hoe ik hem teleurstel, wat voor slechte vrouw en mens ik me voel, dat ik helemaal niet wil dat zijn gevoel erin ondergeschikt zou zijn. Het is constant een tweestrijd met mezelf. Wat is belangrijker. Maar waar haal ik de psychische energie vandaan om te vechten tegen die teleurstelling over het geslacht en tegelijkertijd me voor te bereiden op de komst van een baby, en tegelijkertijd ook alle andere shit die al langer speelt aan te pakken? Ik ben al zo moe en misselijk en futloos. De gedachte zelfdoding is ook al om de hoek komen kijken maar dat zou ik omwille van mijn grotere kinderen nooit kunnen doen. Ik ben het ze verplicht hier uit te komen, maar ik kan de moed er niet voor vinden en ik heb ook de juiste vorm van begeleiding nog niet gevonden denk ik.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts en daarna een belafspraak met de verloskundige. Die kunnen me hopelijk snel doorverwijzen naar de pop poli. En de abortus route? Als je google erop naslaat word ik door en door koud. Ledematen in stukken geknipt en uit de baarmoeder getrokken met een tang. Kan dat niet humaner?? Kindje eerst laten sterven ofzo in de baarmoeder? Ik word er nog misselijker van dan ik al was.
Maar oef, wat heb ik ook medelijden met jouw ongeboren zoon. Geen enkele baby verdient dit. Hij is nog niet eens geboren en z’n moeder wil voor hem minder hard vechten dan voor haar andere kinderen.
Wat abortus betreft: je termijn is “ver” voor een abortus dus ik snap ook wel dat je er moeite mee hebt. Zelf zou ik er nooit aan beginnen. Dat kind is helemaal af en moet alleen nog groeien.
Maar ik denk wel dat je horror verhaaltjes hebt gelezen. Ik ben geen abortus expert maar volgens mij krijg je medicijnen waardoor het kind (eeuwig) in slaap valt en daarna moet je bevallen. Ze gaan heus geen beentjes afknippen
vrijdag 28 april 2023 om 13:14
vrijdag 28 april 2023 om 13:27
Lieve To. Ik wilde altijd al een meisjes gezin. Jongens vond ik geen klap aan ze waren stom en vervelend. Ik wilde bij de eerste twee zwangerschappen om deze reden niet weten wat het werd. Ik kreeg twee fantastische jongens. Ik heb nog steeds een hekel aan andermans jongetjes maar ben gek op die van mij. Bij mijn derde was ik zo overtuigd dat dit wel een meisje moest zijn dat ik toen met twaalf weken vroeg wat het werd. Het werd weer een jongen. En ja ik ben ook even teleurgesteld geweest. Maar dat boog zich met twee drie dagen om. En is nu de meest knuffelige drie jarige die je kunt voorstellen. Het is een echte jongen. Voor geen zou ik een van mijn jongens omruilen voor een meisje. Maar als je depressie bent dan buig je deze teleurstellingen een stuk minder makkelijk om. Echt zoek goed hulp wat je ook kiest jouw keuze is in jouw geval de juiste zolang je hem maar zorgvuldig maakt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
