Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:23
Ik voel me al 1.5 jaar niet goed. Steeds slechter ging het eigenlijk. Nu maanden van me lichamelijk ook totaal naar de kolere voelen en het feit dat het niet het gewenste geslacht is nekt me volledig en ik weet niet hoe ik daar bovenop moet komen. Naast al het andere waar ik aan moet werken.
vrijdag 28 april 2023 om 14:24
Als ik zo lees was die beslissing alleen gemaakt omdat ze een groot gezin wilde. Ze had ook geen zin in zwangerschap en babytijd. Klinkt niet helemaal als een goede basis om het op te beslissen.
En als ze wel langdurig in een depressie komt, wat denk je dat dit met het kind gaat doen?
Je kan er later spijt van krijgen, maar dan kun je ook weer een nieuwe poging wagen op het moment dat de basis wel helemaal goed zit.
vrijdag 28 april 2023 om 14:24
Ik heb net verbazing de post gelezen. Wat n ontzettend stomme keuze in jouw situatie. En daarbij verbaas ik me over het feit dat zoveel mensen zeggen dat je een abortus moet plegen.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
vrijdag 28 april 2023 om 14:25
Ja het slaat inderdaad echt nergens op. Ik heb me nog nooit ergens zo ontzettend stom over gevoeld
vrijdag 28 april 2023 om 14:25
Arrogant. Dan zouden vrouwen die nooit zwanger zijn geweest hun mening ook niet kunnen geven. Misschien heeft een man meegemaakt wat een abortus of geen abortus met zijn vrouw, zus, vriendin doet en deelt zijn ervaring. En als dat niet zo is mag ie ook een mening hebben na het lezen van het verhaal.nerdopviva schreef: ↑28-04-2023 11:26En ik vind er wel wat van dat jij hier, als man, je mening komt verkondigen over abortus, zonder te weten wat een zwangerschap en hormonen met je kunnen doen.
Heel veel sterkte TO.
vrijdag 28 april 2023 om 14:27
Ik denk dat je negatieve gevoelens heel erg versterkt en misschien zelfs volledig veroorzaakt worden door de hormonen en door de depressie waar je mee kampt. Je wilde graag een derde kindje, dat was niet voor niks en je bent toch ook gelukkig met de kinderen die je nu hebt? Dan zal je ook gaan houden van het kindje dat nu op komst is.
Ik denk dat je je vooral moet focussen op de behandeling van je depressie. Fijn dat je binnenkort een afspraak hebt bij de pop polie. Zij kunnen je verder helpen. Kiezen voor een abortus terwijl je psychisch helemaal niet in staat bent die keuze nu te maken lijkt me niet verstandig. Als ik zwanger zou zijn en psychisch in de put zou zitten zou ik het mijn man nooit vergeven als hij akkoord zou gaan met een abortus terwijl overduidelijk is dat ik totaal niet in staat was om zo'n beslissing te nemen.
En wat betreft een jongetje versus meisjes. Ik heb ook eerst 2 meiden gekregen en zowel man als ik leek het heel erg leuk als de 3e ook een meisje zou zijn omdat we meisjes zo leuk vonden en het ons zo gezellig leek met 3 meisjes in huis. De 3e bleek een jongen te zijn en iedereen in ons gezin was (en is) uiteindelijk dolgelukkig met hem. Het was/is zo veel leuker dat verwacht, een jongetje.
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop echt dat snel goede hulp krijgt.
Ik denk dat je je vooral moet focussen op de behandeling van je depressie. Fijn dat je binnenkort een afspraak hebt bij de pop polie. Zij kunnen je verder helpen. Kiezen voor een abortus terwijl je psychisch helemaal niet in staat bent die keuze nu te maken lijkt me niet verstandig. Als ik zwanger zou zijn en psychisch in de put zou zitten zou ik het mijn man nooit vergeven als hij akkoord zou gaan met een abortus terwijl overduidelijk is dat ik totaal niet in staat was om zo'n beslissing te nemen.
En wat betreft een jongetje versus meisjes. Ik heb ook eerst 2 meiden gekregen en zowel man als ik leek het heel erg leuk als de 3e ook een meisje zou zijn omdat we meisjes zo leuk vonden en het ons zo gezellig leek met 3 meisjes in huis. De 3e bleek een jongen te zijn en iedereen in ons gezin was (en is) uiteindelijk dolgelukkig met hem. Het was/is zo veel leuker dat verwacht, een jongetje.
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop echt dat snel goede hulp krijgt.
vrijdag 28 april 2023 om 14:28
en wat nu als TO inderdaad na de bevalling geen liefde voelt voor dit kind? En dat dat ook niet meer komt? Jammer dan, TO en man hebben netjes het kindje laten komen. Goh vervelend Pietje dat mama niet van je houdt, maar ja verantwoording heHigh16 schreef: ↑28-04-2023 14:24Ik heb net verbazing de post gelezen. Wat n ontzettend stomme keuze in jouw situatie. En daarbij verbaas ik me over het feit dat zoveel mensen zeggen dat je een abortus moet plegen.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 28 april 2023 om 14:28
High16 schreef: ↑28-04-2023 14:24Ik heb net verbazing de post gelezen. Wat n ontzettend stomme keuze in jouw situatie. En daarbij verbaas ik me over het feit dat zoveel mensen zeggen dat je een abortus moet plegen.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
Wat een intens domme reactie. Wel erkennen dat het een 'ontzettend stomme keuze' is maar de keuze terugdraaien mag dan weer niet
. Echt hoor, veel dommer kan het niet. Werkelijk NIEMAND is erbij gebaat als TO een kind laat komen dat ze helemaal niet wil, dat kind vooral niet. Wat doe je een kind aan in zo'n geval.
vrijdag 28 april 2023 om 14:28
Ik zou niet lang meer wachten en abortus ondergaan. Voor je kinderen wordt het nu al hard werken om er te zijn en je huwelijk overeind te houden. En ook voor jezelf lijkt het gewoon beter te zijn. Eerst voor jezelf en de kinderen die er zijn zorgen. Je hoeft dit echt niet als een straf te gaan dragen omdat het dom van je is geweest. Je straft er namelijk ook je kinderen mee dan.
vrijdag 28 april 2023 om 14:30
High16 schreef: ↑28-04-2023 14:24Ik heb net verbazing de post gelezen. Wat n ontzettend stomme keuze in jouw situatie. En daarbij verbaas ik me over het feit dat zoveel mensen zeggen dat je een abortus moet plegen.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
Mocht ze de keuze maken;
Een verrekt goeie moeder die doet wat nodig is om zichzelf gezond te houden voor haarzelf en haar kinderen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:31
O zo bedoel ik het niet. Als het zo overkomt dan spijt me dat. Wat ik wil zeggen is dat het geen simpele situatie is van even een depressie oplossen en dan is alles okay zoals gesuggereerd wordt. En nee het zal niet je beste keuze ooit geweest zijn, maar ja daar doe je nu niks aan en we zijn als mensen niet feilloos. Het lijkt me heel zwaar voor je.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 14:25Ja het slaat inderdaad echt nergens op. Ik heb me nog nooit ergens zo ontzettend stom over gevoeld
vrijdag 28 april 2023 om 14:37
Oh wat een verhaal. En een dilemma... Kind is gewenst (geweest), abortus is ok maar niet zomaar een boodschapje bij de supermarkt. En ook is abortus niet het antwoord op al jullie issues... In een depressieve periode + slaapgebrek + zwangerschapshormonen deze keuze moeten maken lijkt me de hel.
Praktisch; ik zou een tweesporen beleid volgen. Geef jezelf (herstel)tijd om die keuze te maken. Op naar de huisarts;
- Psychische hulp, samen met partner het liefst
- Abortus vast inplannen op een termijn dat het medisch nog goed te doen is. Dan heb je je deadline.
Op je werk: Meld je ziek! Dat geeft misschien iets rust om de boel gestructureerd aan te pakken.
Wel of geen abortus is beide prima. Niet te streng zijn voor jezelf
.
Praktisch; ik zou een tweesporen beleid volgen. Geef jezelf (herstel)tijd om die keuze te maken. Op naar de huisarts;
- Psychische hulp, samen met partner het liefst
- Abortus vast inplannen op een termijn dat het medisch nog goed te doen is. Dan heb je je deadline.
Op je werk: Meld je ziek! Dat geeft misschien iets rust om de boel gestructureerd aan te pakken.
Wel of geen abortus is beide prima. Niet te streng zijn voor jezelf
.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
vrijdag 28 april 2023 om 14:40
Het raakt me om je verhaal te lezen. Ik ben ook ooit "gepland maar ongewenst" zwanger geweest. Het was ook zo'n wake-up call. Daarna is alles, maar letterlijk alles in mijn leven veranderd.
Blijkbaar kan dat zomaar gebeuren, ook al is het heel 'dom', maar zo is een mens nu eenmaal. Je doet je best vanuit de dingen die jij op dat moment weet en kan, met de bagage die jij hebt meegekregen van vroeger.
In mijn geval greep de natuur zelf in en werd het een miskraam. Eigenlijk gun in jou dat ook, maar de kans is nogal klein nu met 14wk.
Over wat je zou moeten doen daar heb ik geen mening over. Ik denk dat het altijd goed komt, linksom danwel rechtsom. Je komt hier uiteindelijk sterker uit, en het leven gaat verder, met de lessen die je hieruit gaat halen.
En je bent nu in een crisissituatie dus moet je je daarbij laten helpen, daar zijn gelukkig professionals voor. Je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft het niet allemaal zelf te bedenken. Laat je begeleiden.
Misschien toch een kleine tip, van lezen op internet en fora wordt het meestal niet duidelijker, zoiets ingrijpends als dit. Laat je niet gekmaken door het internet nu in je fragiele staat.
Veel sterkte
Blijkbaar kan dat zomaar gebeuren, ook al is het heel 'dom', maar zo is een mens nu eenmaal. Je doet je best vanuit de dingen die jij op dat moment weet en kan, met de bagage die jij hebt meegekregen van vroeger.
In mijn geval greep de natuur zelf in en werd het een miskraam. Eigenlijk gun in jou dat ook, maar de kans is nogal klein nu met 14wk.
Over wat je zou moeten doen daar heb ik geen mening over. Ik denk dat het altijd goed komt, linksom danwel rechtsom. Je komt hier uiteindelijk sterker uit, en het leven gaat verder, met de lessen die je hieruit gaat halen.
En je bent nu in een crisissituatie dus moet je je daarbij laten helpen, daar zijn gelukkig professionals voor. Je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft het niet allemaal zelf te bedenken. Laat je begeleiden.
Misschien toch een kleine tip, van lezen op internet en fora wordt het meestal niet duidelijker, zoiets ingrijpends als dit. Laat je niet gekmaken door het internet nu in je fragiele staat.
Veel sterkte
vrijdag 28 april 2023 om 14:44
Het is aan TO om te beoordelen of zij ivm partner instaat zijn om een kind op de wereld te zetten. De overwegingen van TO zijn zwarter dan zwart, maar ook volkomen legitiem. Abortus is een heel stuk overzichtelijker dan een zwangerschap uitdragen en een kind krijgen.Anne1235 schreef: ↑28-04-2023 14:27Ik denk dat je negatieve gevoelens heel erg versterkt en misschien zelfs volledig veroorzaakt worden door de hormonen en door de depressie waar je mee kampt. Je wilde graag een derde kindje, dat was niet voor niks en je bent toch ook gelukkig met de kinderen die je nu hebt? Dan zal je ook gaan houden van het kindje dat nu op komst is.
Ik denk dat je je vooral moet focussen op de behandeling van je depressie. Fijn dat je binnenkort een afspraak hebt bij de pop polie. Zij kunnen je verder helpen. Kiezen voor een abortus terwijl je psychisch helemaal niet in staat bent die keuze nu te maken lijkt me niet verstandig. ...
To; sterkte gewenst
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
vrijdag 28 april 2023 om 14:45
Ze weet helemaal niet of ze het kindje niet wil. Dat kan ze gezien haar psychische toestanden helemaal niet bepalen. Ze heeft al 2 kinderen en schijnbaar vond ze dat zo leuk en houdt ze zoveel van die kinderen dat ze bewust gekozen heeft voor een derde kindje. Ik geloof niet dat je als je al van 2 kinderen houdt, en bewust hebt gekozen voor een derde kindje, je uiteindelijk niet van dat kindje gaat houden. To heeft gewoon psychische hulp nodig.S-Groot schreef: ↑28-04-2023 14:28Wat een intens domme reactie. Wel erkennen dat het een 'ontzettend stomme keuze' is maar de keuze terugdraaien mag dan weer niet
vrijdag 28 april 2023 om 14:47
Wat een nare post.High16 schreef: ↑28-04-2023 14:24Ik heb net verbazing de post gelezen. Wat n ontzettend stomme keuze in jouw situatie. En daarbij verbaas ik me over het feit dat zoveel mensen zeggen dat je een abortus moet plegen.
Het is een geplande keuze dus vind ik dat je die verantwoordelijkheid moet nemen samen met je man.
Wat voor voorbeeld ben je voor je kinderen als je de baby weghaalt.
Maak er t beste van en zoek hulp.
Spijt krijgen na een abortus lijkt me helemaal vreselijk.
Het beste van maken…. Wat doe je een ongewenst kind aan. Een zwangerschap afbreken in deze situatie is ook je verantwoordelijkheid nemen, zodat er niet een mens ter wereld komt waar zijn ouders helemaal niet op zitten te wachten.
TO is een voorbeeld in dat als je a zegt je niet automatisch b hoeft te zeggen, maar dat je er echt op terug mag komen dag a een stomme keuze was.
Spijt van een abortus is nog altijd minder erg dan spijt van een kind.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 14:48
Zeker dat dat wel gebeurt.Anne1235 schreef: ↑28-04-2023 14:45Ze weet helemaal niet of ze het kindje niet wil. Dat kan ze gezien haar psychische toestanden helemaal niet bepalen. Ze heeft al 2 kinderen en schijnbaar vond ze dat zo leuk en houdt ze zoveel van die kinderen dat ze bewust gekozen heeft voor een derde kindje. Ik geloof niet dat je als je al van 2 kinderen houdt, en bewust hebt gekozen voor een derde kindje, je uiteindelijk niet van dat kindje gaat houden. To heeft gewoon psychische hulp nodig.
TO, je kan het FIOM vragen om hulp mbt wel/niet abortus. Daarbij lijkt het me ook verstandig om je te laten verwijzen naar een POP poli. Sterkte.
Ik vind jongens trouwens echt heel leuk, terwijl ik ooit dacht een meisjesmoeder te zijn.
vrijdag 28 april 2023 om 14:50
Kan ze wel bepalen gezien haar psychische toestanden dat ze wel een kind wil?Anne1235 schreef: ↑28-04-2023 14:45Ze weet helemaal niet of ze het kindje niet wil. Dat kan ze gezien haar psychische toestanden helemaal niet bepalen. Ze heeft al 2 kinderen en schijnbaar vond ze dat zo leuk en houdt ze zoveel van die kinderen dat ze bewust gekozen heeft voor een derde kindje. Ik geloof niet dat je als je al van 2 kinderen houdt, en bewust hebt gekozen voor een derde kindje, je uiteindelijk niet van dat kindje gaat houden. To heeft gewoon psychische hulp nodig.
De consequenties van een kind krijgen zijn veel ingrijpender en raken meer mensen, waaronder dit kind.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 14:50
Natuurlijk is een abortus een goede en gerechtvaardigde keuze. Je hoeft je daar helemaal niet schuldig over te voelen.
Het idee dat áls je het doet je je vooral heel heel naar moet voelen is de laatste jaren steeds sterker geworden lijkt het wel. Is dit onderdeel vd conservatieve backlash? Schuld, en boeten moeten we. Maar dat is helemaal nergens voor nodig. Het kan en het is een (nog steeds slecht geregeld helaas) recht.
Mijn abortus gaf mij vooral heerlijke opluchting. Gun ik jou ook.
Het idee dat áls je het doet je je vooral heel heel naar moet voelen is de laatste jaren steeds sterker geworden lijkt het wel. Is dit onderdeel vd conservatieve backlash? Schuld, en boeten moeten we. Maar dat is helemaal nergens voor nodig. Het kan en het is een (nog steeds slecht geregeld helaas) recht.
Mijn abortus gaf mij vooral heerlijke opluchting. Gun ik jou ook.
vrijdag 28 april 2023 om 14:52
Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.TinyTiny schreef: ↑28-04-2023 14:24Als ik zo lees was die beslissing alleen gemaakt omdat ze een groot gezin wilde. Ze had ook geen zin in zwangerschap en babytijd. Klinkt niet helemaal als een goede basis om het op te beslissen.
En als ze wel langdurig in een depressie komt, wat denk je dat dit met het kind gaat doen?
Je kan er later spijt van krijgen, maar dan kun je ook weer een nieuwe poging wagen op het moment dat de basis wel helemaal goed zit.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
vrijdag 28 april 2023 om 14:53
ondanks die psychische toestanden kon ze wel kiezen om zwanger te raken, maar dat is dan geen probleem?Anne1235 schreef: ↑28-04-2023 14:45Ze weet helemaal niet of ze het kindje niet wil. Dat kan ze gezien haar psychische toestanden helemaal niet bepalen. Ze heeft al 2 kinderen en schijnbaar vond ze dat zo leuk en houdt ze zoveel van die kinderen dat ze bewust gekozen heeft voor een derde kindje. Ik geloof niet dat je als je al van 2 kinderen houdt, en bewust hebt gekozen voor een derde kindje, je uiteindelijk niet van dat kindje gaat houden. To heeft gewoon psychische hulp nodig.
En fijn dat jij iets niet gelooft, maar ggz stroomt over van mensen waarvan de ouders niet in staat waren om van te houden, terwijl ze wel van de andere kinderen houden.
Dat TO hulp nodig heeft, dat staat buiten kijf
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 28 april 2023 om 14:55
In de staat waarin TO is haar zorg volkomen logisch en liefdevol.Anne1235 schreef: ↑28-04-2023 14:45Ze weet helemaal niet of ze het kindje niet wil. Dat kan ze gezien haar psychische toestanden helemaal niet bepalen. Ze heeft al 2 kinderen en schijnbaar vond ze dat zo leuk en houdt ze zoveel van die kinderen dat ze bewust gekozen heeft voor een derde kindje. Ik geloof niet dat je als je al van 2 kinderen houdt, en bewust hebt gekozen voor een derde kindje, je uiteindelijk niet van dat kindje gaat houden. To heeft gewoon psychische hulp nodig.
Abortus kan en mag gewoon en dat hoeft ze naar niemand te verantwoorden. Helpt haar ook gelijk van die #€-+'"& zwangerschapshormonen af. Dan is daarna psychische hulp ook weer een stukje makkelijker.
Tegelijkertijd weet ze ook wel dat er een kans is dat het wel goedkomt. Maar ook een kans dat het niet zo is.
Het is haar keuze. Of het nu het eerste kind is of nr 88. Of het nu 6 weken is of 20. Of het nu gezond is of niet.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
