Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:59
Ik las dat je vandaag naar je huisarts gaat.
Ik hoop dat je daar volledig eerlijk kunt zijn.
Niets afzwakken, niets verbloemen. Vooral niet over de afgelopen 1,5 jaar (omdat anders misschien te veel enkel naar hormonen wordt gekeken).
Ik gun je de beste hulp die er te krijgen is.
Ik hoop dat je daar volledig eerlijk kunt zijn.
Niets afzwakken, niets verbloemen. Vooral niet over de afgelopen 1,5 jaar (omdat anders misschien te veel enkel naar hormonen wordt gekeken).
Ik gun je de beste hulp die er te krijgen is.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 28 april 2023 om 15:01
natuurlijk kan dat wel, als een kind op moment X niet gewenst is gezien de omstandigheden, kan een zwangerschap op moment Y wellicht prima gewenst zijn. Natuurlijk is het belangrijk om er lering uit te trekken en niet na 3 dagen weer zwanger te worden, maar als TO dat over een paar jaar wel zou willen zie ik geen enkel probleem.-April- schreef: ↑28-04-2023 14:52Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
vrijdag 28 april 2023 om 15:01
Ziet ze dan wel weer. Misschien wordt ze niet zwanger, of wel maar dan weer abortus, of toch wel een kind.-April- schreef: ↑28-04-2023 14:52Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
vrijdag 28 april 2023 om 15:01
'Lering trekken uit' hoeft toch niet automatisch te betekenen: nooit meer een kind? Dat kan ook zijn; hulp klaar hebben staan. Er zit waarschijnlijk ook een jaar of meer tussen de afwegingen. Genoeg tijd om te kiezen.-April- schreef: ↑28-04-2023 14:52Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
Abortus zegt precies niets over het vervolg van je leven.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
vrijdag 28 april 2023 om 15:04
natuurlijk mag iedereen een mening hebben (je reageerde niet op mij maar toch). Maar ik had me nooit kunnen voorstellen hoe een zwangerschap of bevalling zou voelen. Ik had daar wel ideeën over, maar die waren toch echt heel anders dan de praktijk, en ik kan me voorstellen dat dat voor heel veel vrouwen zo is. Dat maakt niet dat de mening van iemand die nooit bevallen is niets waard is, maar legt, in ieder geval voor mij, minder gewicht in de schaal omdat het inlevingsvermogen waarschijnlijk gewoon kleiner is omdat het iets is waar ze nooit zelf mee geconfronteerd zijn, het is altijd 'van horen zeggen'.Roekiezoekie schreef: ↑28-04-2023 14:25Arrogant. Dan zouden vrouwen die nooit zwanger zijn geweest hun mening ook niet kunnen geven. Misschien heeft een man meegemaakt wat een abortus of geen abortus met zijn vrouw, zus, vriendin doet en deelt zijn ervaring. En als dat niet zo is mag ie ook een mening hebben na het lezen van het verhaal.
Heel veel sterkte TO.
vrijdag 28 april 2023 om 15:09
Ach ja waarom ook nietmadamzonderm schreef: ↑28-04-2023 15:01Ziet ze dan wel weer. Misschien wordt ze niet zwanger, of wel maar dan weer abortus, of toch wel een kind.
vrijdag 28 april 2023 om 15:14
Weet jij veel hoe het over 5 jaar gaat met topicopener en de relatie? Als het helemaal goed gaat en je wilt beiden heel graag, zie ik geen reden om er tegen die tijd wel voor te gaan. Voor hetzelfde geld blijft het een struggle, dan moet je er niet aan beginnen.-April- schreef: ↑28-04-2023 14:52Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
Ik bedoel het niet als: komt nu even niet uit en we proberen het een jaartje later weer ofzo en we zien wel.
Prioriteit nu is de toestand van TO en het bestaande gezin. Daar moet aan gewerkt worden.
vrijdag 28 april 2023 om 15:35
Waarom zou je na een abortus nooit meer zwanger mogen worden?-April- schreef: ↑28-04-2023 14:52Deze post heb ik dan weer met verbazing gelezen. En ik heb hier echt geen respect voor.
TO zou lering moeten trekken uit deze abortus en niet dan weer een nieuw kind maken. Wat doet ze als het weer een jongen is? En dat huwelijk is ook niet ineens weer goed. Of het nou een jongen of een meisje is, TO is labiel en kan de pittigheid van de zwangerschap en babytijd niet aan. Dat is heus niet zomaar weg na een beetje therapie. Echt handig dan om na die abortus weer een kind te maken. Als de 2 kinderen die er al zijn nog ouder zijn geworden.
Echt, waar zijn we mee bezig. Dan maak je een nieuwe baby en doe je weer een abortus als t ff niet uitkomt?
vrijdag 28 april 2023 om 15:43
Tja in deze maatschappij van keuzestress vind ik het helemaal niet gek om een voorkeur voor een geslacht te hebben. Waarom zou je niet kunnen zeggen/kiezen dat je perse het ene wilt?
Ik kan to begrijpen, heb dan geen abortus gehad maar wel een voorkeur voor het geslacht(sowieso bij kind 2 en 3). Doet niets af aan mijn liefde voor kind 1, die het andere geslacht heeft. Ik sprak al vooraf de wens uit dat het wel echt meisjes moesten zijn. Had er serieus niet blij mee geweest als het een jongen was.
Vroeger was dat ook al zo dat men bijv liever jongens en in vele landen nog steeds. Meisjes worden niet voor niets afgestaan ter adoptie( omdat een jongen daar meer “waarde” heeft.
Als er nu iemand bevalt van een jongen, voel ik daar niets bij, als het een meisje is ben ik een tikkeltje jaloers en zou feliciteer ik diegene oprecht. Ik vind ook gezinnen met alleen maar , of meerdere meiden leuk, prachtig, terwijl ik bij jongens gezinnen wat medelijden voel met de moeder. Ik kan daar niks leuks aan zien. Ik zie schreeuwende, klierende jongens voor me.
Nogmaals veel sterkte en begrip TO.
Gelukkig heb je 2 meiden
Ik kan to begrijpen, heb dan geen abortus gehad maar wel een voorkeur voor het geslacht(sowieso bij kind 2 en 3). Doet niets af aan mijn liefde voor kind 1, die het andere geslacht heeft. Ik sprak al vooraf de wens uit dat het wel echt meisjes moesten zijn. Had er serieus niet blij mee geweest als het een jongen was.
Vroeger was dat ook al zo dat men bijv liever jongens en in vele landen nog steeds. Meisjes worden niet voor niets afgestaan ter adoptie( omdat een jongen daar meer “waarde” heeft.
Als er nu iemand bevalt van een jongen, voel ik daar niets bij, als het een meisje is ben ik een tikkeltje jaloers en zou feliciteer ik diegene oprecht. Ik vind ook gezinnen met alleen maar , of meerdere meiden leuk, prachtig, terwijl ik bij jongens gezinnen wat medelijden voel met de moeder. Ik kan daar niks leuks aan zien. Ik zie schreeuwende, klierende jongens voor me.
Nogmaals veel sterkte en begrip TO.
Gelukkig heb je 2 meiden
Geen motto
vrijdag 28 april 2023 om 15:43
vrijdag 28 april 2023 om 15:44
Dit, zoek nu asap hulp en denk er goed overna en neem geen overhaaste beslissingen!MrsDuck schreef: ↑28-04-2023 11:52Je bent ziek en dat is al een tijdje. Je wilde een baby om aan je ideaalbeeld te voldoen, je beter te gaan voelen met het idee van een dochter en een volle tafel. Hoe eenzaam voel je je dan als je een extra kind nodig hebt voor dat plaatje? Met een depressie ben je zo alleen dat een heel elftal aan kinderen je niet gaat helpen. Maar nu wordt het een zoon en is het sowieso niet je ideaalbeeld en dat is (te) confronterend.
Depressie is een ziekte, de hormonen van een zwangerschap komen daar nu bij.Zoek asap hulp, anti depressiva in combinatie met zwangerschap is een lastige maar laat je adviseren. Je hebt nog een paar weken voor je niets meer te kiezen hebt, kies nu ook niet overhaast op basis van meningen op een forum. Je hebt nu spijt van een zwangerschap, maar een abortus kun je niet terugdraaien als je hormonen weer tot rust gekomen zijn.
Je man maakt zich zorgen en beweegt met je mee, bang wellicht om het erger te maken voor jou. Ook hij heeft hulp nodig om met jou depressie en het eventuele verlies als jullie kiezen voor abortus te kunnen omgaan. Zoek dus samen hulp!
vrijdag 28 april 2023 om 15:51
Wat rot dat je je zo voelt. Welke keuze je ook maakt het zal keuze zijn met grote gevolgen.
Bij het niet gewenste geslacht dacht ik dat je na 2 jongens weer een jongen zou krijgen. Wat maakt dat je zoveel onvrede hebt met een jongen na 2 meiden? Wat vind je man ervan dat hij na 2 meiden een zoon krijgt?
Het is misschien niet de juiste keuze geweest om nog een kindje te krijgen gezien jullie relatie, geen zin hebben in een zwangerschap en klein kind en alle redenen die je noemt om eigenlijk geen kind te krijgen. Maar ergens was er toch een wil en dit kindje wordt ook groot en dan wordt het net zo makkelijk als nu met je dochters.
Hoe zeker ben je dat je hormonen je nu niet in de weg zitten?
Maar als ik je zo hoor ben je nu niet in staat dit kindje te krijgen. Al hoewel ik in de meeste gevallen niet tegen abortus ben vind ik dit een lastige. Bewust voor gekozen, al armen en benen en ineens niet meer welkom is natuurlijk een beetje rare reden om het dan maar weg te laten halen. Maar voor het kindje zou het misschien beter zijn om niet te hoeven komen. Als je zo ongewenst bent zal dit nl ook gevolgen hebben in de toekomst.
Welke keuze je ook maakt. Psychisch zal je hier de zware gevolgen van gaan ondervinden. Daarom is goede hulp inschakelen misschien wel een goed idee.
Sterkte met het maken van je beslissing.
Bij het niet gewenste geslacht dacht ik dat je na 2 jongens weer een jongen zou krijgen. Wat maakt dat je zoveel onvrede hebt met een jongen na 2 meiden? Wat vind je man ervan dat hij na 2 meiden een zoon krijgt?
Het is misschien niet de juiste keuze geweest om nog een kindje te krijgen gezien jullie relatie, geen zin hebben in een zwangerschap en klein kind en alle redenen die je noemt om eigenlijk geen kind te krijgen. Maar ergens was er toch een wil en dit kindje wordt ook groot en dan wordt het net zo makkelijk als nu met je dochters.
Hoe zeker ben je dat je hormonen je nu niet in de weg zitten?
Maar als ik je zo hoor ben je nu niet in staat dit kindje te krijgen. Al hoewel ik in de meeste gevallen niet tegen abortus ben vind ik dit een lastige. Bewust voor gekozen, al armen en benen en ineens niet meer welkom is natuurlijk een beetje rare reden om het dan maar weg te laten halen. Maar voor het kindje zou het misschien beter zijn om niet te hoeven komen. Als je zo ongewenst bent zal dit nl ook gevolgen hebben in de toekomst.
Welke keuze je ook maakt. Psychisch zal je hier de zware gevolgen van gaan ondervinden. Daarom is goede hulp inschakelen misschien wel een goed idee.
Sterkte met het maken van je beslissing.
vrijdag 28 april 2023 om 16:07
Dat heb ik nergens gezegd. Ik had het specifiek over de situatie van TO. En in het geval van TO denk ik dat een ander kind nu en in de nabije toekomst niet aan de orde is. En voor de rest zeg nooit nooit
vrijdag 28 april 2023 om 16:11
Als deze zwangerschap niet doorgaat komt er sowieso geen kind meer. Ben ik ook al te oud voor vind ik zelf en deze idiote achtbaan wil ik nooit echt nooit meer.
vrijdag 28 april 2023 om 16:13
Lente-S schreef: ↑28-04-2023 14:50Natuurlijk is een abortus een goede en gerechtvaardigde keuze. Je hoeft je daar helemaal niet schuldig over te voelen.
Het idee dat áls je het doet je je vooral heel heel naar moet voelen is de laatste jaren steeds sterker geworden lijkt het wel. Is dit onderdeel vd conservatieve backlash? Schuld, en boeten moeten we. Maar dat is helemaal nergens voor nodig. Het kan en het is een (nog steeds slecht geregeld helaas) recht.
Mijn abortus gaf mij vooral heerlijke opluchting. Gun ik jou ook.
Dit middelste. Abortus is het beëindigen van een zwangerschap omdat de moeder (en haar evt partner) de voortzetting van die zwangerschap niet kunnen verenigen met hun manier van leven.
In geval van to betekent dat kiezen voor haar mentale en fysieke gezondheid. Niet alleen nu, maar ook de rest van haar leven. Plus voor de kwaliteit van leven van haar dochters. En die van het kind wat het resultaat zou zijn van deze zwangerschap, want die moet zijn hele leven meesjouwen dat hij ongewenst was, het verkeerde geslacht heeft en zijn moeder hem liever niet had.
Ofwel; de mogelijke spijt van jezelf over de abortus versus de spijt over een kind dat er wel is en die dat zijn hele leven meedraagt.
Het vervelende bij een abortus; je moet jezelf dwingen om voor een bepaalde tijd een keuze te maken. Je hebt geen gelegenheid om eens even een half jaar aan te kijken of je therapie dan wel aanslaat en of jullie dan wel een liefdevol welkom voor een kind hebben. Je moet het doen met wat er nu is.
Daarom zou ik ook het twee sporen beleid doen en wel het traject van abortus opstarten, maar ook fiom om advies vragen en eventueel een pop poli van het ziekenhuis.
Want je in dit rottige gevoel te baseren op een forum discussie tussen conservatieven die ‘geloven dat na de geboorte alles ineens goed komt’ en progressieven die ‘denken dat abortus de makkelijke oplossing is’, kan zomaar niet echt behulpzaam zijn.
Sterkte want het is hoe dan ook een k situatie.
vrijdag 28 april 2023 om 16:18
Ik zou echt willen dat ik daar antwoord op kon geven. Ik vind jongens niet leuk. Nooit gevonden ook. Ik vind ze luidruchtig, baldadig en irritant. Als ik eraan denk dat alle bewaarde meisjeskleren in de prullenbak kunnen ga ik nog harder huilen. Dat doet me echt zeer. Moet ik ineens op jongensafdelingen gaan shoppen. Mag ik geen staartjes meer maken, met koningsdag gister gingen mijn meiden aan de meidenknutsels, armbandjes en glitters op hun gezicht. De jongens waren in de verte allemaal aan het schoppen tegen blikjes. Ik kijk ernaar en ben dan zooooooo blij dat ik mijn meisjes heb. En toen kikte de realiteit weer in en bedacht ik me dat mijn jongen daar dan over een paar jaar ook tussen zou staan, echt vreselijk.Noekie-Noek schreef: ↑28-04-2023 15:51Wat rot dat je je zo voelt. Welke keuze je ook maakt het zal keuze zijn met grote gevolgen.
Bij het niet gewenste geslacht dacht ik dat je na 2 jongens weer een jongen zou krijgen. Wat maakt dat je zoveel onvrede hebt met een jongen na 2 meiden? Wat vind je man ervan dat hij na 2 meiden een zoon krijgt?
Het is misschien niet de juiste keuze geweest om nog een kindje te krijgen gezien jullie relatie, geen zin hebben in een zwangerschap en klein kind en alle redenen die je noemt om eigenlijk geen kind te krijgen. Maar ergens was er toch een wil en dit kindje wordt ook groot en dan wordt het net zo makkelijk als nu met je dochters.
Hoe zeker ben je dat je hormonen je nu niet in de weg zitten?
Maar als ik je zo hoor ben je nu niet in staat dit kindje te krijgen. Al hoewel ik in de meeste gevallen niet tegen abortus ben vind ik dit een lastige. Bewust voor gekozen, al armen en benen en ineens niet meer welkom is natuurlijk een beetje rare reden om het dan maar weg te laten halen. Maar voor het kindje zou het misschien beter zijn om niet te hoeven komen. Als je zo ongewenst bent zal dit nl ook gevolgen hebben in de toekomst.
Welke keuze je ook maakt. Psychisch zal je hier de zware gevolgen van gaan ondervinden. Daarom is goede hulp inschakelen misschien wel een goed idee.
Sterkte met het maken van je beslissing.
Maargoed ik heb nooit zelf een jongen gehad dus ik kan het eigenlijk niet zeggen maar dat gevoel is zo ontzettend hevig en al mijn hele bewuste leven aanwezig dat ik echt bang ben daar nooit meer echt vanaf te komen. Ik zal heus van het kind gaan houden maar no way dat ik zaterdagochtend in de regen op het voetbalveld ga staan. Ik bak liever koekjes met de dames. Wat ook mee speelt is dat mijn dochters echt het voorbeeld zijn van de meisjes die ik me mijn hele leven al wenste. Ze voldoen echt op alle fronten aan dat ideaalbeeld wat ik had en het klopt voor mij.
Mijn man vindt het jammer dat we geen zoon kregen en was nu in de eerste instantie blij dat hij die eindelijk wel zou krijgen. En ik voel me het grootste monster op aarde dat ik zijn belang niet voor het mijne kan stellen en dat hij weer de grote lieverd moet zijn die mijn geluk en dat van onze dochters voor zijn verlangen naar een zoon stelt. Waarom ben ik niet zo goed? En dan is het cirkeltje weer rond en heb ik het gevoel dat ik ook niet verdien om er te zijn.
vrijdag 28 april 2023 om 16:21
Ik lees dat je naar de dokter bent, het enige wat in kan zeggen, accepteer alle hulp die je krijgt.
Besluit je, om je zwangerschap voort te zetten? Maak met behulp van de dokter, psycholoog of maatschappelijk werk een plan. Een plan voor jouw en de baby, en kijk wat daarbij past. Zo te lezen kan je het nu niet alleen, maar hopelijk in de toekomst wel.
Besluit je voor abortus? Zoek dan ook hulp. Een abortus is niet niks, en het zou vervelend zijn als je daar over een aantal jaar toch spijt van hebt.
Je mag even "balen" dat het een jongetje wordt, maar wie weet had het ook zo moeten zijn. Het klinkt cliché, en het is echt zo (ik spreek uit ervaring); als het maar gezond is!
Ik geloof dat je toch wel van je kindje gaat houden.
En natuurlijk een digitale knuffel!
Besluit je, om je zwangerschap voort te zetten? Maak met behulp van de dokter, psycholoog of maatschappelijk werk een plan. Een plan voor jouw en de baby, en kijk wat daarbij past. Zo te lezen kan je het nu niet alleen, maar hopelijk in de toekomst wel.
Besluit je voor abortus? Zoek dan ook hulp. Een abortus is niet niks, en het zou vervelend zijn als je daar over een aantal jaar toch spijt van hebt.
Je mag even "balen" dat het een jongetje wordt, maar wie weet had het ook zo moeten zijn. Het klinkt cliché, en het is echt zo (ik spreek uit ervaring); als het maar gezond is!
Ik geloof dat je toch wel van je kindje gaat houden.
En natuurlijk een digitale knuffel!
vrijdag 28 april 2023 om 16:24
Bedankt voor het 2 sporen advies. Dat is denk ik inderdaad een goed idee.
Ik ben bij de huisarts geweest, heb je ook niks aan, die luisterde, stelde wat vragen en vroeg vooral wat ik nodig heb van hen. Ze twijfelt of het opstarten van een anti depressivum een goed idee zou zijn en belt me daar maandag over terug maar voor je merkt dat dat wat doet ben je 3 tot 4 weken verder. Te ver om nog voor abortus te gaan tegen die tijd. Ik vind dat het nu al op het randje zit qua etisch verantwoord. Ik heb daar enorme moeite mee. Ik kan niet inschatten of er enkel opluchting gaat zijn (waarschijnlijk aan 1 kant wel) of vooral schuldgevoel dat ik bewust dat kleine kindje heb laten vermoorden en die daar in de prullenbak gegooid wordt terwijl hij op de echo's zo levendig is. Liefde kan ik het niet noemen, soort empathie ofzo wel?
Daarom ging ik ook opzoeken wat de hersens nu al kunnen en registreren. Is er leed als je met 14 of 15 weken een zwangerschap beëindig of merkt zo'n foetus er echt niks van?
Ik heb zo nog een afspraak met de verloskundige, die kan me hopelijk naar de pop poli verwijzen en dan is het hopen dat die snel plek hebben. En ondertussen een abortuskliniek benaderen? Nu al?
Ik ben bij de huisarts geweest, heb je ook niks aan, die luisterde, stelde wat vragen en vroeg vooral wat ik nodig heb van hen. Ze twijfelt of het opstarten van een anti depressivum een goed idee zou zijn en belt me daar maandag over terug maar voor je merkt dat dat wat doet ben je 3 tot 4 weken verder. Te ver om nog voor abortus te gaan tegen die tijd. Ik vind dat het nu al op het randje zit qua etisch verantwoord. Ik heb daar enorme moeite mee. Ik kan niet inschatten of er enkel opluchting gaat zijn (waarschijnlijk aan 1 kant wel) of vooral schuldgevoel dat ik bewust dat kleine kindje heb laten vermoorden en die daar in de prullenbak gegooid wordt terwijl hij op de echo's zo levendig is. Liefde kan ik het niet noemen, soort empathie ofzo wel?
Daarom ging ik ook opzoeken wat de hersens nu al kunnen en registreren. Is er leed als je met 14 of 15 weken een zwangerschap beëindig of merkt zo'n foetus er echt niks van?
Ik heb zo nog een afspraak met de verloskundige, die kan me hopelijk naar de pop poli verwijzen en dan is het hopen dat die snel plek hebben. En ondertussen een abortuskliniek benaderen? Nu al?
vrijdag 28 april 2023 om 16:28
vrijdag 28 april 2023 om 16:30
Het meeste is al gezegd en ik heb niet alles gelezen.
Stel, het zou toch een meisje zijn, zou je er dan anders instaan??
Als ja, dan zou ik nog wel een extra echo laten maken.
En verder: als moeder moet je keuzes maken voor je kinderen. Vanaf het moment dat je stopt met de pil totdat ze volwassen zijn. En wat er ook gebeurt, je probeert daarin altijd voor de beste optie te gaan.
En soms is een abortus de beste optie.
Hoe cliché het ook mag klinken: spijt hebben van een abortus, daarmee moet jij leren leven.
Spijt van een kind, daarmee moet jij leven, en het kind, en een hele kring daaromheen. En dat voor de rest van zijn/haar leven.
Stel, het zou toch een meisje zijn, zou je er dan anders instaan??
Als ja, dan zou ik nog wel een extra echo laten maken.
En verder: als moeder moet je keuzes maken voor je kinderen. Vanaf het moment dat je stopt met de pil totdat ze volwassen zijn. En wat er ook gebeurt, je probeert daarin altijd voor de beste optie te gaan.
En soms is een abortus de beste optie.
Hoe cliché het ook mag klinken: spijt hebben van een abortus, daarmee moet jij leren leven.
Spijt van een kind, daarmee moet jij leven, en het kind, en een hele kring daaromheen. En dat voor de rest van zijn/haar leven.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
