Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap

Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.

Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.

Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.

Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?

Bedankt voor het lezen.

slekire schreef: ↑

28-04-2023 17:47

Waarom achterlijk? Staf gerust maar dat zou denk ik voor mij de beste optie zijn als ik al zo lang zo ongelukkig zou zijn, zelfs al vanaf kind af aan wilde dat ik er niet was geweest, dat is wat ik schrijf.
En er staat bovenaan dat het niet tactisch hoeft te zijn.

Denk jij dat een enkele reis naar ver weg en mijn man en kinderen voor altijd verlaten mij wel gelukkig gaat maken? En vooral, gaat dat mijn kinderen helpen? En denk jij dat dat een fijn advies is voor mij op dit moment? Tactisch of niet kan me aan mn reet roesten want ik voel me echt heel stom en dom maar hier heeft gewoon echt helemaal niemand iets aan. Ik neem aan dat je dat zelf ook wel snapt.

EsterInside schreef: ↑

28-04-2023 17:50

Wat is eigenlijk het probleem met een jongen dan? Ik begrijp van de meeste reacties dat het daar niet enkel om gaat maar in zijn algemeen, wat is het probleem met het krijgen van een jongen i.p.v. een meisje? (ook naar TO)

Behalve de eerder genoemde 'bezwaren' en puur dat ik het niet leuk vindt, jongenskleren, kapsel, rebelsheid, auto's en draken, piemels en alles wat daarbij komt kijken (ook op latere leeftijd) heb ik enorme afkeer van zijn niet rationeel. Want rationeel weet ik dat dat voor mijn eigen jongen niet hoeft te gelden maar ik ben zo bang dat dat wel zo is en ik toch echt mijn meiden leuker vind en van deze jongen minder of niks kan hebben. Voornamelijk waarschijnlijk vanwege depressie.

Ondertussen zou de verloskundige bellen maar heeft dat niet gedaan en nu is het weekend

aikidoka schreef: ↑

28-04-2023 18:01

Wat ontzettend zonde dat jouw beeld van een jongen zo beperkt is. Het zou jouw zoon worden, een mengeling van jouw man en jezeld, waarmee je je kunt verbinden. Die wellicht op voetbal wil, maar wellicht ook wil knutselen, of liever zelfs. Die misschien gek is op lezen, of op dieren, of heel milieubewust. Die misschien heel rustig is en misschien druk. Ik heb een zoon en ik zie alle dingen die ik nu noem bij hem of vriendjes. Dat zijn kinderdingen en wat mij betreft niet afhankelijk van jongen of meisje.
Ik hoop dat je wat aan de antipathie kunt doen, want alle jongetjes vreselijk vinden lijkt me zo zonde. Je man was ooit een jongen. Je dochters komen wellicht met jongens thuis als vrienden of geliefden. Fijn als je al die mensen met open hart en hoofd tegemoet kunt treden.

Ja het is heel erg jammer. Ik zou echt heel erg willen dat dat gevoel van afkeer niet zo sterk was. Echt. Ik ben zo bang dat als ik er toch door mee ga dat dat gevoel niet gaat verdwijnen. En dan nog zijn mijn andere issues niet opgelost. Dat zit heel diep en gaat heel heel heel erg ver terug, dat gaat ook heel veel tijd en therapie kosten om er mee te leren dealen. Tot nu toe is dat in de afgelopen 1.5 jaar nog niet gelukt.

Cherry-3 schreef: ↑

28-04-2023 18:08

Hoe reageert je man hierop als je hem dit vertelt?

Die snapt dat stukje niet en vindt het heel jammer. Hij vindt wel dat we het samen moeten willen en doen. En dat als hij de enige is die wel zijn schouders eronder kan en wil zetten wil hij het niet. Hij vindt ons bestaande gezin belangrijker. En hij heeft ook aangegeven geen zin te hebben in de eerste jaren en alles wat erbij komt kijken.
Maar ergens knaagt het wel bij hem, want ik heb wat ik wilde, en nu hij eindelijk zou krijgen wat hij wilde ga ik moeilijk lopen doen.

Shanti_Vivanti schreef: ↑

28-04-2023 18:15

Ik begrijp wel een beetje waarom je liever een meisje hebt
Ik wilde zelf ook altijd het liefst een meisje....uiteindelijk ook besloten om om die reden geen kinderen te willen (onder andere). Een jongen leek mij ook gewoon een stuk minder leuk...mss geheel onterecht, maar als ik de zoontjes van mijn vriendin soms bezig hoor...zoooo extreem druk en wild. En dan al die vriendjes die je erbij krijgt idd.... Ik heb er ook niks mee.
Je mag dat alleen niet zeggen dus je hoort er nooit iemand over, maar ik denk dat er wel meer vrouwen rondlopen die liever een meisje zouden hebben hoor.. zou me dáar niet heel schuldig over voelen.
Mijn enige vraag aan jou daarbij is wel: waarom heb je dan het risico weer genomen door nogmaals zwanger te willen worden? Want de kans dat het een jongen wordt is toch zeker 50/50.

Fijn die herkenning, dankjewel. En sterk van je dat ervoor gekozen hebt geen kinderen te willen onderandere vanwege die reden.
Ik heb blijkbaar extreem geluk gehad met mijn meiden en ik heb oprecht voor ik zwanger raakte gedacht, ja ik heb voorkeur maar ik heb er al 2 dus als het een jongen wordt is dat heel leuk voor mijn man en gun ik hem dat echt dus jammer maar helaas.
En nu blijkt dat ik me er niet zomaar overheen kan zetten. Anders had ik dit nooit gewild.

aikidoka schreef: ↑

28-04-2023 18:18

Tja, een dochter kan ook heel erg op haar man lijken. Kan ook voorkeuren hebben die TO als mannelijk beschouwd. Ik vind het zo ontzettend naïef als mensen aan die piemel/vagina allerlei kenmerken hangen. Bij TO heeft het 2 keer gewerkt, maar dat vind ik al uitzonderlijk. Mijn zoon houdt van lego, maar dat heeft hij waarschijnlijk meer van mij dan van mijn man, bijvoorbeeld.

Ja dat is mijn geluk geweest en nu tegelijkertijd ook mijn pech denk ik.
Mijn oudste lijkt ook qua uiterlijk erg op haar vader. Ik hou er geen sikkepitje minder van natuurlijk, ik vind het leuk juist dat ze een mengeling is van ons 2. Qua karakter lijkt ze meer op mij maar zij is echt het toonbeeld van het hebben van een dochter zoals ik dat al een jaar of 35 in mijn hoofd had. Ondanks dat ze van buiten razen, klimmen en het bos houdt (en ik totaal niet) maar dat zijn dingen die mijn man met haar kan doen dus dat vind ik alleen maar heel erg leuk.

Florence71 schreef: ↑

28-04-2023 18:21

ik ben niet zo pro-abortus, maar in dit geval wel. Sorry als ik het heel cru zeg, maar je zoon verdient beter. Ik denk dat je dat ook onder ogen ziet, en dat waardeer ik ook wel, je eerlijkheid naar je ongeboren kind. Je hebt te veel issues als ik het zo lees, in jezelf en met je man, dat de kans dat door deze baby jullie huwelijk definitief klapt best aanwezig is. Een baby verdient onvoorwaardelijke liefde en dat lijkt er nu al niet te zijn.
Ik heb respect voor jouw eerlijkheid, maar ook heel veel respect voor je man en zijn geduld met jou.

Dit komt wel even binnen. Dankjewel. Ik kan niet anders zeggen dan dat je gelijk hebt.

rosanna08 schreef: ↑

28-04-2023 18:25

waar zit je twijfel nog?

Dat dit de laatste kans op een derde is. Dat ik er misschien wel weer uit kom. Dat ik mezelf kan bewijzen dat het hebben van een jongen ook leuk kan zijn en die vooroordelen die ik heb overboord kan gooien. Dat ik niet vind dat ik zomaar het recht heb een gezond leven te beëindigen alleen maar omdat ik er doorheen zit. Ik vind dat ik sterk moet zijn. Abortus voelt als de easy way out. Wat als ik spijt krijg? Of is de kans groter dat ik spijt krijg als ik het kind wel laat komen? Wat doet het met mijn man als we doorgaan met beëidigen?
Allemaal dingen die constant door mijn hoofd razen.

Shanti_Vivanti schreef: ↑

28-04-2023 18:25

Tsja het hangt niet af van een piemel of vagina, maar meer van hoe over het algemeen jongens zijn versus hoe meisjes zich gedragen.
Natuurlijk...ieder kind is anders, maar over het algemeen kun je stellen dat jongens drukker zijn, vaak agressiever, stoer moeten doen....
Ik zie dit althans wel bij alle gezinnen om mij heen ook, die allemaal zowel jongens als meisjes hebben
Met de jongetjes heb ik ook vrij weinig, ik vind ze vaak idd net als TO, irritant en vervelend druk. Ook snap ik niks van de spelletjes die ze spelen en dat gedoe met voetbal. Dus ja...ik vind het niet gek dat iemand daar geen zin in heeft.
Wat ik dan weer niet snap is dat je dan wel weer zwanger wil worden....het "risico" op het geslacht dat je niet wil is zó groot.

Maar TO: ik denk dat je dit aspect mss echt even los moet laten.
Wil je nog een kind? Is het antwoord overduidelijk nee dan maakt het ook even niet uit of het een meisje of jongen was geworden, toch?
Is het antwoord uiteindelijk ja...dan moet je mss idd beseffen dat ook een jongetje leuk is, wrs vind je het minder leuk dan je meiden (en dat mag), maar hij kan ook een andere dynamiek in het gezin brengen en wellicht is het voor je man ook leuk om een zoon te hebben waardoor hij wellicht weer wat meer betrokken raakt.

Sterkte iig met wat je ook beslist

Nee, eigenlijk wil ik het niet meer. Jaren terug hebben we het ook al eens besproken en toen was onze conclusie dat we het misschien ooit wel weer willen maar dat we in de pittigheid van een zwangerschap en de eerste jaren geen zin hadden. We hoopten toen dat die zin ooit weer zou komen. En dat kwam eigenlijk niet maar het idee van het hebben van 3 kinderen (als de eerste ellende voorbij is) stond ons wel aan. En het feit dat ik tegen de 40 loop en de tijd tikt. Nu of nooit was het idee en 'dat doen we wel even'. Maar fuck nee, ik had niet verwacht dat het zo pittig zou zijn en ik er zo tegenop zou zien en eigenlijk nu pas heel helder alle nadelen van het hebben van een 3e kind zie. Echt oer en oer oer dom. Terwijl ik mezelf niet als een dom persoon beschouwde.