Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 20:20
Werkelijk laaiend word ik van die “ ik heb een hekel aan ( andermans ) kinderen / jongens “ -moeders. Wat heb je dan een bekrompen geest, zeg.
Er staan pleegkinderen in de rij om opgevangen te worden ; misschien past er een - van het gewenste geslacht uiteraard - wel extreem goed bij je behang.
Er staan pleegkinderen in de rij om opgevangen te worden ; misschien past er een - van het gewenste geslacht uiteraard - wel extreem goed bij je behang.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 28 april 2023 om 20:23
Eens. Natuurlijk heb je een voorkeur voor je eigen kinderen, maar ik vind het echt heel raar om alle andere kinderen (of jongens) vervelend te vinden, laat staan er een hekel aan te hebben.blijfgewoonbianca schreef: ↑28-04-2023 20:20Werkelijk laaiend word ik van die “ ik heb een hekel aan ( andermans ) kinderen / jongens “ -moeders. Wat heb je dan een bekrompen geest, zeg.
Er staan pleegkinderen in de rij om opgevangen te worden ; misschien past er een - van het gewenste geslacht uiteraard - wel extreem goed bij je behang.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 28 april 2023 om 20:40
Ik lees eigenlijk niks liefs over de ongeborene, alleen torenhoge verwachtingen die hij moet waarmaken en vooroordelen over hoe hij
niet bijdraagt aan het gewenste 'gezellige gezin' doordat het een jongen is.
Een kind is geen uitweg voor huidige narigheid.
niet bijdraagt aan het gewenste 'gezellige gezin' doordat het een jongen is.
Een kind is geen uitweg voor huidige narigheid.
Dag is nooit zo nat of zun schient aaltied wat.
vrijdag 28 april 2023 om 20:44
TO: zoek hulp, ook in het weekend is er een dienstdoende verloskundige en psychiater te vinden. Die mensen krijgen gewoon betaald om zorg te leveren voor mensen waarbij dat niet tot maandag kan wachten.
Je klinkt (/leest) enorm in paniek en ziet alleen maar beren op de weg. Niet wachten, gewoon nu bellen!
En qua geslacht: mijn schat van een dochter wil geen staartjes, rokjes, oorbellen. Die wil niet knutselen en koekjes bakken. Die wil voetballen op zaterdagochtend, het liefst in de regen.
Of je nu een jongen of een meisje verwacht: een ideaalbeeld schept verwachtingen die je toch los moet laten. Gewoon omdat ieder individu gelukkig anders is…
Had ik het leuk gevonden om te tutten met mijn dochter? Jazeker. Maar houd ik misschien nog wel veel meer van haar omdat ze haar eigen gevoel volgt en zich niet in een keurslijf laat dwingen? Zekerwel!
Je klinkt (/leest) enorm in paniek en ziet alleen maar beren op de weg. Niet wachten, gewoon nu bellen!
En qua geslacht: mijn schat van een dochter wil geen staartjes, rokjes, oorbellen. Die wil niet knutselen en koekjes bakken. Die wil voetballen op zaterdagochtend, het liefst in de regen.
Of je nu een jongen of een meisje verwacht: een ideaalbeeld schept verwachtingen die je toch los moet laten. Gewoon omdat ieder individu gelukkig anders is…
Had ik het leuk gevonden om te tutten met mijn dochter? Jazeker. Maar houd ik misschien nog wel veel meer van haar omdat ze haar eigen gevoel volgt en zich niet in een keurslijf laat dwingen? Zekerwel!
Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
vrijdag 28 april 2023 om 20:47
Ik heb twee jongens. En heus echt ze zijn leuk, lief en gezellig. Ik probeer je niet te overtuigen hoor maar het klinkt bijna alsof je in blinde paniek bent. Het is toch juist mooi dat je nu iets gaat meemaken wat je nog niet kent?
En ja, het zal zwaar worden in het begin want dat is het met baby's. Ik ga even verder lezen maar het is goed denk ik dat je hulp hebt ingeroepen
En ja, het zal zwaar worden in het begin want dat is het met baby's. Ik ga even verder lezen maar het is goed denk ik dat je hulp hebt ingeroepen
vrijdag 28 april 2023 om 20:55
Wow! Ik snap dat mensen zeggen abortus want dit kind is echt niet welkom maar ook wow waarom heb je het zo ver laten komen?? Ik ben echt niet anti abortus maar voor mij gaat dit echt een stap te ver. Je wilde nog een kindje, nu in eens vliegt het je aan en is het ook nog een jongen? Dus dan maar abortus?! Hier kan ik niet bij. Voor iedereen die ongewild zwanger is ben ik echt pro abortus maar dit... jeetje ik vind dit heel heftig!
vrijdag 28 april 2023 om 21:00
In jouw geval zou ik proberen je man meer aan het roer te zetten, hij kan ongetwijfeld de boel beter overzien zo zonder depressie, burn-out en zwangerschapshormonen. Maak afspraken over taakverdelingen in de toekomst (je kunt zelf het beste inschatten of hij hier ook trouw aan is) en misschien krijgt hij in dit geval een wat grotere rol. Wat jij niet denkt te kunnen geven, kan en wil hij misschien compenseren. Nogmaals, daar moet je wel op kunnen vertrouwen natuurlijk.
Het is écht anders dan bij je eerdere kinderen, die babytijd. Je hebt oudere kinderen die de baby even in de gaten kunnen houden in de box terwijl jij X doet. Als je kind 4 is, zijn je meiden misschien al wel 10, dan kunnen ze je zoveel helpen! Los van “moeten” is een klein broertje ook gewoon hartstikke leuk om dingen mee te doen. Je kinderen weten ook van de zwangerschap en het broertje wat eraan komt denk ik? Zijn zij enthousiast?
Geslacht is onzin, je moet rationeel toch kunnen beseffen dat dit een non-argument is en dat je in de fase waar jongen/meisje geen bal uitmaakt (de eerste fase, geen haren vlechten etc) genoeg opbouwt met je kind dat dit op het blikjes schop moment zorgt voor genoeg credits. Ik heb meiden. Leuk hoor, had ook mijn voorkeur maar mensenlief wat een gekrijs en gemeidenvenijn op school dat het een lieve lust is. Soms kijk ik jaloers naar die jongens.
Als je man wilt en betrouwbaar is, zou ik ervoor gaan. En per direct heel veel praktische en psychische hulp zoeken. Ik vind >14 weken wel echt heftig ook voor een abortus.
Het is écht anders dan bij je eerdere kinderen, die babytijd. Je hebt oudere kinderen die de baby even in de gaten kunnen houden in de box terwijl jij X doet. Als je kind 4 is, zijn je meiden misschien al wel 10, dan kunnen ze je zoveel helpen! Los van “moeten” is een klein broertje ook gewoon hartstikke leuk om dingen mee te doen. Je kinderen weten ook van de zwangerschap en het broertje wat eraan komt denk ik? Zijn zij enthousiast?
Geslacht is onzin, je moet rationeel toch kunnen beseffen dat dit een non-argument is en dat je in de fase waar jongen/meisje geen bal uitmaakt (de eerste fase, geen haren vlechten etc) genoeg opbouwt met je kind dat dit op het blikjes schop moment zorgt voor genoeg credits. Ik heb meiden. Leuk hoor, had ook mijn voorkeur maar mensenlief wat een gekrijs en gemeidenvenijn op school dat het een lieve lust is. Soms kijk ik jaloers naar die jongens.
Als je man wilt en betrouwbaar is, zou ik ervoor gaan. En per direct heel veel praktische en psychische hulp zoeken. Ik vind >14 weken wel echt heftig ook voor een abortus.
vrijdag 28 april 2023 om 21:22
Ik ben zelf zo'n ongewenst kind en ben daar heel verknipt door geworden. Ok, niet alleen daardoor, maar het speelt wel een grote rol. En geloof me, als ouder houd je het echt niet vol om een leven lang toneel te spelen alsof je wel van je kind houdt. Een kind voelt aan hoe het werkelijk zit.
Soms is het meeste liefhebbende dat je voor je kind kan doen, zorgen dat het niet geboren wordt.
Soms is het meeste liefhebbende dat je voor je kind kan doen, zorgen dat het niet geboren wordt.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 28 april 2023 om 21:24
precies dat is wat ik bedoelde, je kind verdient gewenst te zijn door beide ouders, ongeacht zijn geslacht. Hij heeft er niet gevraagd om verwekt te worden, alles wat hij vraagt is liefde. Als dat te veel voor je voelt, dan is een abortus abosluut beter. (hoewel ik daar absoluut niet licht over denk, maar ik denk nu in het belang van het kind)tourmalijn schreef: ↑28-04-2023 21:22Ik ben zelf zo'n ongewenst kind en ben daar heel verknipt door geworden. Ok, niet alleen daardoor, maar het speelt wel een grote rol. En geloof me, als ouder houd je het echt niet vol om een leven lang toneel te spelen alsof je wel van je kind houdt. Een kind voelt aan hoe het werkelijk zit.
Soms is het meeste liefhebbende dat je voor je kind kan doen, zorgen dat het niet geboren wordt.
vrijdag 28 april 2023 om 21:40
Zo hé….. wat worden jongens hier ‘lekker’ neergezet zeg. Druk en lawaaierig… Naast ons een gezin met 4 meiden, leeftijd van 9 tot 17. Over gezelligheid kun je daar niet echt spreken. Elkaar continu de vlooien afvangen, jaloers zijn, steeds maar dingen uit het verleden erbij halen… en dat gillen, echt vreselijk.
Aan de andere kant een gezin met 3 jongens, leeftijd bijna 12 tot 16 jaar. Er valt heus wel eens wat voor, maar het is ook zo opgelost. Potje voetbal of basketbal samen.
Of het nu aan de kinderen, het feit dat het jongens of meisjes zijn of de opvoeding ligt… geen idee.
Onze zoon is enig kind (ongewild dat hij alleen is gebleven). Had nooit gedacht dat ik met zoveel liefde ‘s ochtends onderweg zou zijn geweest naar een judowedstrijd, voetbal toernooi of naar een wedstrijd van Ajax.
TO ik heb geen idee wat je moet doen. Heb tijdens mijn HG zwangerschap wel op een kamer gelegen met een vrouw met HG en een zwangerschapsdepressie. Zo negatief als zij tijdens die 10 weken op 1 kamer was…. Vond het heftig. Het schijnt ook de gehele zwangerschap geduurd te hebben. Daarna ben ik haar nog een keer tegen gekomen, het leek toen in ieder geval heel goed te gaan en ze was dolgelukkig met de zoon die ze eerst ook niet wilde.
Aan de andere kant een gezin met 3 jongens, leeftijd bijna 12 tot 16 jaar. Er valt heus wel eens wat voor, maar het is ook zo opgelost. Potje voetbal of basketbal samen.
Of het nu aan de kinderen, het feit dat het jongens of meisjes zijn of de opvoeding ligt… geen idee.
Onze zoon is enig kind (ongewild dat hij alleen is gebleven). Had nooit gedacht dat ik met zoveel liefde ‘s ochtends onderweg zou zijn geweest naar een judowedstrijd, voetbal toernooi of naar een wedstrijd van Ajax.
TO ik heb geen idee wat je moet doen. Heb tijdens mijn HG zwangerschap wel op een kamer gelegen met een vrouw met HG en een zwangerschapsdepressie. Zo negatief als zij tijdens die 10 weken op 1 kamer was…. Vond het heftig. Het schijnt ook de gehele zwangerschap geduurd te hebben. Daarna ben ik haar nog een keer tegen gekomen, het leek toen in ieder geval heel goed te gaan en ze was dolgelukkig met de zoon die ze eerst ook niet wilde.
vrijdag 28 april 2023 om 21:40
Eens! Rare wending heeft dit topic genomen sinds vanochtend. Wat maakt het geslacht nou uit? Zeker als je al twee kinderen hebt (toevallig meisjes) weet je toch dat geslacht het allerláátste is wat een kind/mens definieert?! Echt… zo onbegrijpelijk vind ik dat! En ik krijg ook steeds meer het idee (al heb ik niet alles bijgelezen) dat die geslachtskwestie doorslaggevend is in de ‘wanhoop’.
Het maakt NUL uit of het een jongen/meisje is. Nul! Elk kind/mens is anders en dát is nou precies wat het zo prachtig en fantastisch en fascinerend maakt. Heeft niks met geslacht te maken. Wat een waanzin.
vrijdag 28 april 2023 om 21:41
Nou ik heb het totaal niet zwartgallig bedoeld. Dit is gewoon een situatie waarin je moet kiezen tussen 2 kwaden. Elke keuze heeft grote gevolgen en daarom is het denk ik belangrijk dat TO hier giede hulp bij zoekt. Hulp die haar nu kan helpen de juiste keuze te maken en hulp voor de toekomst.
vrijdag 28 april 2023 om 21:45
. Ga volwassen worden en zorg dat je man zich laat helpen of neem een prikpil of iets zodat je niet weer deze “fout” kunt maken. Heel onvolwassen dit.
vrijdag 28 april 2023 om 21:48
Eens. Ik weet niet wat ik lees. Ik snap echt wel dat er mensen zijn met een voorkeur, een bepaald beeld in hun hoofd. Maar die seksistische stereotypen hier, daar snap ik niks van. Mijn zoontje is een echt mama’s kindje, knuffelig, rustig, bijna altijd vrolijk. Een geweldig ventje.samarinde schreef: ↑28-04-2023 21:40Eens! Rare wending heeft dit topic genomen sinds vanochtend. Wat maakt het geslacht nou uit? Zeker als je al twee kinderen hebt (toevallig meisjes) weet je toch dat geslacht het allerláátste is wat een kind/mens definieert?! Echt… zo onbegrijpelijk vind ik dat! En ik krijg ook steeds meer het idee (al heb ik niet alles bijgelezen) dat die geslachtskwestie doorslaggevend is in de ‘wanhoop’.
Het maakt NUL uit of het een jongen/meisje is. Nul! Elk kind/mens is anders en dát is nou precies wat het zo prachtig en fantastisch en fascinerend maakt. Heeft niks met geslacht te maken. Wat een waanzin.
en ik had een meisje ook leuk gevonden. Wat dat betreft waren de genitaliën van mijn baby echt niet belangrijk voor me. TO: wat een lastige situatie. Ik heb een prenatale en een postpartum depressie gehad en ik kan uit ervaring zeggen dat je op dit moment waarschijnlijk niet helder kan denken. Ik kon me niet hechten aan mijn zoontje tijdens en na de zwangerschap, wilde dat ik nooit zwanger geworden was, etc etc. Toen de zwarte wolk weg was, heb ik gehuild van geluk: er was zo immens veel liefde voor mijn kind en we zijn stapelgek op elkaar nu. Zoek hulp. En je bent geen slecht mens als je besluit een abortus te laten plegen, echt niet
ik denk alleen dat dat niet de oplossing voor de lange termijn is, zoek hulp, ga naar de huisarts en vertel je verhaal! Heel veel sterkte 
vrijdag 28 april 2023 om 21:53
Eens. Mijn zoon klinkt als jouw zoon en ik vind mezelf erg rijk dat ik een jongen en een meisje heb. Ik vind het heel erg om de vooroordelen over jongens te lezen. Jongens zijn geweldig! Net zoals meisjes.fashionvictim schreef: ↑28-04-2023 19:43Wat een domme onzin lees ik over jongens, zeg. Mijn oudste is een jongen, ik ben kennelijk zo'n zeldzaam soort die juist het liefst een jongen wilde, en die was en is veel rustiger dan mijn dochter. Hij is lief, empathisch, zorgzaam, rustig, houdt van gezellig dingen met zijn moeder doen en is veel liever, stiller en gevoeliger dan zijn zus. Echt zo seksistisch en dom om altijd maar te roepen dat alle jongens een soort hooligans zijn. Jongensbaby's en peuters zijn juist veel knuffeliger dan meisjes over het algemeen, zitten veel meer aan hun mama vastgeplakt dan meisjes.
' ik heb niets met jongens' klinkt zo waanzinnig stupide, dat ik er geen woorden voor heb. Arme jongens en meisjes die in deze tijden nog zo'n verwachtingspatroon opgedrongen krijgen. Niet op basis van karakter, maar puur vanwege het al dan niet gewenste geslacht. Wat een spruitjeslucht komt er van dit topic af zeg.
Een poffertje is geen oliebol.
vrijdag 28 april 2023 om 22:00
Ik ken zo iemand. 2 dochters, 1 zoon. Moeder was enorm teleurgesteld toen ze erachter kwam dat ze een zoon kreeg. Ze zijn nu alle drie al volwassen en nog steeds zegt ze dat dochters leuker zijn dan zonen. Ook is het specialer als je dochter moeder wordt dan wanneer je zoon vader wordt, omdat de band met je kleinkinderen dan zogezegd sterker is. Verschrikkelijk vind ik het. En in dit geval is het zelfs zo dat de zoon het gevoeligst, eerlijkst en het meest sociaal is van de 3. Ik snap er niks van dat mensen zoveel waarde hechten aan het geslacht van iemand.Pofpoffertje schreef: ↑28-04-2023 21:53Eens. Mijn zoon klinkt als jouw zoon en ik vind mezelf erg rijk dat ik een jongen en een meisje heb. Ik vind het heel erg om de vooroordelen over jongens te lezen. Jongens zijn geweldig! Net zoals meisjes.
' ik heb niets met jongens' klinkt zo waanzinnig stupide, dat ik er geen woorden voor heb. Arme jongens en meisjes die in deze tijden nog zo'n verwachtingspatroon opgedrongen krijgen. Niet op basis van karakter, maar puur vanwege het al dan niet gewenste geslacht. Wat een spruitjeslucht komt er van dit topic af zeg.
vrijdag 28 april 2023 om 22:01
Maar waarom sowieso seksen met piemels waar je een hekel aan hebt om zwanger te worden waar je 50/50 kans hebt op een jongen, waar je niet op zit te wachten?
Heel eerlijk, hoe jouw man zich? Hij is immers ook een 'jongen'. Gvd...
Ik moet kappen met dit topic anders heb ik een ban zo.
Heel eerlijk, hoe jouw man zich? Hij is immers ook een 'jongen'. Gvd...
Ik moet kappen met dit topic anders heb ik een ban zo.
esterinside wijzigde dit bericht op 28-04-2023 22:02
3.17% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 22:02
Net zo stom als die vooroordelen over jongens inderdaad. En ook niet echt meer van deze tijd. Het dochtertje van mijn beste vriendin is veel meer een wildebras en een doerak dan mijn zoontje. En ze zijn allebei geweldig leuk.
vrijdag 28 april 2023 om 22:14
Ik word hier zo verdrietig van. En van de vreselijke, nare vooroordelen over jongens. Van to en van sommige anderen hier.
Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, behalve dat ik het diep, diep triest vind.
vrijdag 28 april 2023 om 22:15
Ik heb medelijden met je man.
Je vindt jongens ‘niet leuk’, dus wat doe je dan met hem?
Ik hoop verder dat je nog met jezelf kunt leven na de abortus. Want elke keer als je in de spiegel kijkt zie je iemand die een geplande zwangerschap heeft afgebroken omdat ze jongens ‘niet leuk’ vindt. En elke keer als je je man aankijkt zul
je eraan denken dat je hem zijn wens voor een zoon hebt ontnomen. Maar hee alleen jouw wens telt, wat je man wil is kennelijk niet belangrijk. Echt onbegrijpelijk dit….
Je vindt jongens ‘niet leuk’, dus wat doe je dan met hem?
Ik hoop verder dat je nog met jezelf kunt leven na de abortus. Want elke keer als je in de spiegel kijkt zie je iemand die een geplande zwangerschap heeft afgebroken omdat ze jongens ‘niet leuk’ vindt. En elke keer als je je man aankijkt zul
je eraan denken dat je hem zijn wens voor een zoon hebt ontnomen. Maar hee alleen jouw wens telt, wat je man wil is kennelijk niet belangrijk. Echt onbegrijpelijk dit….
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
