Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 22:17
Het leest alsof TO baalt dat het een jongen is en daar nu allerlei andere redenen bij zoekt of aandikt omdat een abortus omdat je geen jongen wil natuurlijk wel heel cru is.samarinde schreef: ↑28-04-2023 21:40Eens! Rare wending heeft dit topic genomen sinds vanochtend. Wat maakt het geslacht nou uit? Zeker als je al twee kinderen hebt (toevallig meisjes) weet je toch dat geslacht het allerláátste is wat een kind/mens definieert?! Echt… zo onbegrijpelijk vind ik dat! En ik krijg ook steeds meer het idee (al heb ik niet alles bijgelezen) dat die geslachtskwestie doorslaggevend is in de ‘wanhoop’.
Het maakt NUL uit of het een jongen/meisje is. Nul! Elk kind/mens is anders en dát is nou precies wat het zo prachtig en fantastisch en fascinerend maakt. Heeft niks met geslacht te maken. Wat een waanzin.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 28 april 2023 om 22:17
Hou toch op, die mensen hebben het druk genoeg.leuketas schreef: ↑28-04-2023 20:44TO: zoek hulp, ook in het weekend is er een dienstdoende verloskundige en psychiater te vinden. Die mensen krijgen gewoon betaald om zorg te leveren voor mensen waarbij dat niet tot maandag kan wachten.
Je klinkt (/leest) enorm in paniek en ziet alleen maar beren op de weg. Niet wachten, gewoon nu bellen!
En qua geslacht: mijn schat van een dochter wil geen staartjes, rokjes, oorbellen. Die wil niet knutselen en koekjes bakken. Die wil voetballen op zaterdagochtend, het liefst in de regen.
Of je nu een jongen of een meisje verwacht: een ideaalbeeld schept verwachtingen die je toch los moet laten. Gewoon omdat ieder individu gelukkig anders is…
Had ik het leuk gevonden om te tutten met mijn dochter? Jazeker. Maar houd ik misschien nog wel veel meer van haar omdat ze haar eigen gevoel volgt en zich niet in een keurslijf laat dwingen? Zekerwel!
vrijdag 28 april 2023 om 22:19
Eens. Beetje raar om hierom allerlei sensatie op een spoedeisende hulp te trappen. De eigen verloskundige belt niet eens terug en die kent TO irl, dus die zal veel beter in kunnen schatten hoe spoedeisend het allemaal wel is.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 28 april 2023 om 22:20
Idd... Mijn dochter is veel drukker en lawaaiiger dan mijn zoon. Mijn zoon is veel liever ingesteld en wil mij altijd overal mee helpen en kan heel goed koken.Jillian76 schreef: ↑28-04-2023 21:40Zo hé….. wat worden jongens hier ‘lekker’ neergezet zeg. Druk en lawaaierig… Naast ons een gezin met 4 meiden, leeftijd van 9 tot 17. Over gezelligheid kun je daar niet echt spreken. Elkaar continu de vlooien afvangen, jaloers zijn, steeds maar dingen uit het verleden erbij halen… en dat gillen, echt vreselijk.
Aan de andere kant een gezin met 3 jongens, leeftijd bijna 12 tot 16 jaar. Er valt heus wel eens wat voor, maar het is ook zo opgelost. Potje voetbal of basketbal samen.
Of het nu aan de kinderen, het feit dat het jongens of meisjes zijn of de opvoeding ligt… geen idee.
Onze zoon is enig kind (ongewild dat hij alleen is gebleven). Had nooit gedacht dat ik met zoveel liefde ‘s ochtends onderweg zou zijn geweest naar een judowedstrijd, voetbal toernooi of naar een wedstrijd van Ajax.
TO ik heb geen idee wat je moet doen. Heb tijdens mijn HG zwangerschap wel op een kamer gelegen met een vrouw met HG en een zwangerschapsdepressie. Zo negatief als zij tijdens die 10 weken op 1 kamer was…. Vond het heftig. Het schijnt ook de gehele zwangerschap geduurd te hebben. Daarna ben ik haar nog een keer tegen gekomen, het leek toen in ieder geval heel goed te gaan en ze was dolgelukkig met de zoon die ze eerst ook niet wilde.
Jongen zijn vaak heel lief voor hun moeder. Met mijn verjaardag had hij van zijn eigen geld een kettinkje voor me gekocht en hij is nu rete trots dat ik het dagelijks draag.
Niet alle jongens zijn druk en lawaaiig.
vrijdag 28 april 2023 om 22:21
Nee de reden dat dat is is omdat he tvoor 24 weken niet levensvatbaar is buiten de baarmoeder.S-Groot schreef: ↑28-04-2023 18:39Zoek maar eens op foetus en bewustzijn. Tot 22 weken is er geen bewustzijn en er wordt geen pijn ervaren. Maar laat je daar ook over informeren door het fiom bijvoorbeeld. Het is geen kindje nog, het is een foetus, niet levensvastbaar en geen bewustzijn. Er is natuurlijk niet voor niets een wet die bepaalt dat er een maximum termijn is tot wanneer een abortus mag, dat is juist om die redenen.
En vroeger zeiden ze ook dat babys geen pijn konden voelen. Ik heb geen idee of dat kan of niet. Maar ik denk dat het goed is dat abortus toegestaan is in Nederland. Ook om dit soort gevallen.
vrijdag 28 april 2023 om 22:22
Ze gast toch geen seks hebben met haar zoon als ze die zou krijgen?EsterInside schreef: ↑28-04-2023 22:01Maar waarom sowieso seksen met piemels waar je een hekel aan hebt om zwanger te worden waar je 50/50 kans hebt op een jongen, waar je niet op zit te wachten?
Heel eerlijk, hoe jouw man zich? Hij is immers ook een 'jongen'. Gvd...
Ik moet kappen met dit topic anders heb ik een ban zo.
vrijdag 28 april 2023 om 22:30
Ik heb nergens de spoedeisende hulp genoemd?fashionvictim schreef: ↑28-04-2023 22:19Eens. Beetje raar om hierom allerlei sensatie op een spoedeisende hulp te trappen. De eigen verloskundige belt niet eens terug en die kent TO irl, dus die zal veel beter in kunnen schatten hoe spoedeisend het allemaal wel is.
Ik zeg ook niet dat het middenin de nacht hoeft. Maar ik weet beroepsmatig dat bijv de huisartsenpost in mijn regio bijv een POH-GGZ heeft die gewoon weekenddienst heeft. Er is een dienstdoend verloskundige en een dienstdoende psychiater. Voordat TO helemaal ontspoort is het verstandiger om gewoon hulp te zoeken. En die is er gewoon. En die schatten mee in wanneer wat moet gebeuren maar alleen al het feit dat de hulpverlening op gang komt kan rust brengen. Inmiddels is het laat maar morgenochtend om een uurtje of 10 bellen als je supergestressed bent en alleen maar kan huilen vindt echt niemand gek hoor.
(Kan een boek schrijven over alle al maanden bestaande bizarre en zeker niet psychisch of lichamelijk bedreigende klachten die zich op zaterdagavond wél op een SEH presenteren).
Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
vrijdag 28 april 2023 om 22:30
Is adoptie een optie? Als het idee van abortus je ergens tegenhoudt maar je je zoon wel een beter leven gunt als dat je hem, denk je zelf, kunt geven?
Overigens ben ik mama van een heel lieve zachtaardige peuterzoon die mijn tranen wegveegt als ik een hormonaal traantje laat vallen en me volop kusjes en knuffels geeft. Die overal naartoe gaat met z'n schattige knuffelbeertje onder z'n arm en tegen iedereen gedag zegt en een dikke glimlach schenkt. En ben ik door hem helemaal fangirl geworden van tractors en treinen (dat kan dus gewoon groeien), maar goed. Dat terzijde.
Overigens ben ik mama van een heel lieve zachtaardige peuterzoon die mijn tranen wegveegt als ik een hormonaal traantje laat vallen en me volop kusjes en knuffels geeft. Die overal naartoe gaat met z'n schattige knuffelbeertje onder z'n arm en tegen iedereen gedag zegt en een dikke glimlach schenkt. En ben ik door hem helemaal fangirl geworden van tractors en treinen (dat kan dus gewoon groeien), maar goed. Dat terzijde.
vrijdag 28 april 2023 om 22:33
Het heeft helemaal geen zin om verschillen tussen jongens en meisjes te generaliseren. Jongens zijn misschien op het grote geheel veel drukker of lawaaieriger, maar ik ken meiden die daar echt niet voor onder doen. Aan de andere kant ken ik heel wat jongens die rustig en voorzichtig zijn en bij het spelen hun kleren heel houden. Maar goed ik ken ook verhalen over verknipte ouders die duidelijk lievelingetjes hebben onder hun kinderen. Dat is voor niemand fijn. Neemt niet weg dat ik niet vind dat een kind dan maar geen recht heeft op leven en dat je wel heel cru bent als je een zwangerschap laat beëindigen op zo’n late termijn als er geen levens bedreigd worden. Maar ja, van de wet mag het.coderood schreef: ↑28-04-2023 22:20Idd... Mijn dochter is veel drukker en lawaaiiger dan mijn zoon. Mijn zoon is veel liever ingesteld en wil mij altijd overal mee helpen en kan heel goed koken.
Jongen zijn vaak heel lief voor hun moeder. Met mijn verjaardag had hij van zijn eigen geld een kettinkje voor me gekocht en hij is nu rete trots dat ik het dagelijks draag.
Niet alle jongens zijn druk en lawaaiig.
vrijdag 28 april 2023 om 22:36
Advies om nu, zaterdagavond 22.00, te bellen impliceert toch spoed? En bellen omdat je geen jongen wil kan vast op de stapel van bizarre verhalen, maar het lijkt me beter dat de tijd van de psychiater naar crisisgevallen gaat.leuketas schreef: ↑28-04-2023 22:30Ik heb nergens de spoedeisende hulp genoemd?
Ik zeg ook niet dat het middenin de nacht hoeft. Maar ik weet beroepsmatig dat bijv de huisartsenpost in mijn regio bijv een POH-GGZ heeft die gewoon weekenddienst heeft. Er is een dienstdoend verloskundige en een dienstdoende psychiater. Voordat TO helemaal ontspoort is het verstandiger om gewoon hulp te zoeken. En die is er gewoon. En die schatten mee in wanneer wat moet gebeuren maar alleen al het feit dat de hulpverlening op gang komt kan rust brengen. Inmiddels is het laat maar morgenochtend om een uurtje of 10 bellen als je supergestressed bent en alleen maar kan huilen vindt echt niemand gek hoor.
(Kan een boek schrijven over alle al maanden bestaande bizarre en zeker niet psychisch of lichamelijk bedreigende klachten die zich op zaterdagavond wél op een SEH presenteren).
vrijdag 28 april 2023 om 22:48
Ik snap de wens geen derde te willen goed. Ik vind 2 ook echt helemaal genoeg en zou geen baby meer hoeven.
Maar dat het een jongen is… ik moest ook echt zo wennen bij de echo. Ik heb van beide 1 en zag mezelf altijd als meisjesmoeder. Jongens zo irritant druk, wild en schreeuwerig. Twee zussen leken me zo leuk voor elkaar.
Maar mijn inmiddels kleuterzoontje is zo lief en fijngevoelig. Hij merkt mijn stemming perfect op, beter dan mijn dochter. Slaat dan die lieve armpjes om mij heen als hij ziet dat ik verdrietig ben. Kan ook enorm enthousiast schateren als hij ergens de humor van inziet. Hij is rustiger dan mijn dochter. Is dol op regenboogkleuren en gevaarlijke dino’s en nagellak en raceauto’s en oogschaduw en puzzelboekjes en rondfietsen op zijn roze fiets met mandje. Geen genderhokjes, gewoon zijn heerlijke zelf en ik leer van hem om weer andere, nieuwe dingen leuk te vinden. En zoon en dochter zijn ook superclose met elkaar. Ik zou hem voor geen goud kunnen missen.
Maar dat het een jongen is… ik moest ook echt zo wennen bij de echo. Ik heb van beide 1 en zag mezelf altijd als meisjesmoeder. Jongens zo irritant druk, wild en schreeuwerig. Twee zussen leken me zo leuk voor elkaar.
Maar mijn inmiddels kleuterzoontje is zo lief en fijngevoelig. Hij merkt mijn stemming perfect op, beter dan mijn dochter. Slaat dan die lieve armpjes om mij heen als hij ziet dat ik verdrietig ben. Kan ook enorm enthousiast schateren als hij ergens de humor van inziet. Hij is rustiger dan mijn dochter. Is dol op regenboogkleuren en gevaarlijke dino’s en nagellak en raceauto’s en oogschaduw en puzzelboekjes en rondfietsen op zijn roze fiets met mandje. Geen genderhokjes, gewoon zijn heerlijke zelf en ik leer van hem om weer andere, nieuwe dingen leuk te vinden. En zoon en dochter zijn ook superclose met elkaar. Ik zou hem voor geen goud kunnen missen.
vrijdag 28 april 2023 om 22:53
Ik begrijp een paar dingen niet. Je wordt bewust zwanger. Dus toen leek het je een goed idee ondanks burnout en wat nog allemaal meer. Als het echt zo slecht gaat waarom leek een zwangerschap je dan toen een goed idee?
Dan ben je zwanger en wil je niet meer. Maar je weet al 10 weken dat je zwanger bent, waarom wacht je zo lang met een abortus? Het komt op mij over alsof je toch even wilde afwachten om te zien welk geslacht het kind heeft.
Ik ben niet tegen abortus an sich maar deze redenen en de keuzes die je gemaakt hebben maken wel dat ik dit lastig vind. Gelukkig heb ik er verder niks mee te maken. Vraag jezelf wel af of je met jezelf kan leven als je straks bij zinnen komt. En vraag je af of dit niet op de een of andere manier tussen je relatie komt te staan.
Dan ben je zwanger en wil je niet meer. Maar je weet al 10 weken dat je zwanger bent, waarom wacht je zo lang met een abortus? Het komt op mij over alsof je toch even wilde afwachten om te zien welk geslacht het kind heeft.
Ik ben niet tegen abortus an sich maar deze redenen en de keuzes die je gemaakt hebben maken wel dat ik dit lastig vind. Gelukkig heb ik er verder niks mee te maken. Vraag jezelf wel af of je met jezelf kan leven als je straks bij zinnen komt. En vraag je af of dit niet op de een of andere manier tussen je relatie komt te staan.
vrijdag 28 april 2023 om 22:53
Allereerst veel sterkte TO, wat een vervelende situatie.
Ik heb geen ervaring, maar herken wel wat anderen ook al schreven: bij mij sloeg de paniek ook even toe bij beide zwangerschappen. En de kinderen waren gewenst, ik was niet depressief en ik had/heb geen voorkeur voor een geslacht.
Ik wil even inhaken op iets wat je schreef over je man. Dat hij door jou nu ook twijfelt en het ook niet ziet zitten om het alleen te doen. Daar zou ik nog even over in gesprek gaan met elkaar. Ook zonder het (diepe) dal waar je nu door gaat, was het realistisch om aan te nemen dat jij met je chronische gezondheidsklachten en beperkte belastbaarheid (veel) minder dan de helft van de zorg voor de baby op je kan nemen. Hij zou dus sowieso bereid geweest moeten zijn om veel zorg op zich te nemen. Als hij dat niet is, dan is dat (los van jouw depressie nu) en factor om mee te wegen in de keuze voor wel of geen derde kind.
En ik wil toch even een zorg uitspreken over jullie dochters. Dat staat los van het dilemma nu en los van wat je nu daarin beslist, maar je lijkt erg in sterotypen over jongens vs. meisjes te denken. Dat lijkt me voor je dochters ook niet gezond. Als zij een kort kapsel, jongenskleren of op voetbal willen, is daar dan ruimte voor bij jullie thuis? En mogen zij wel eens druk zijn, of moeten ze vooral lief en rustig zijn? Je schrijft dat ze nu aan het ideaalplaatje voldoen, maar is dat echt hun karakter of voelen ze vooral goed aan wat er van hen verwacht wordt? Ik heb als kind braaf aan het stereotype beeld van meisjes voldaan, maar was van binnen eigenlijk echt geen meisje-meisje. Het heeft tot mijn 20e geduurd voordat ik me aan dat maatschappelijke ideaalbeeld durfde te ontworstelen en dan had ik notabene een moeder die zelf ook geen meisje-meisje was of dat van mij verwachtte.
Hoe dan ook, veel sterkte met de beslissing en alles wat daarop volgt. Je moet nu eigenlijk bepalen wat voor jullie 'de minst slechte' optie is en dat is sowieso zwaarder dan een beste keuze moeten maken.
In jouw geval kan ik me trouwens goed voorstellen dat dit onder spoed valt, er is immers weinig tijd om de keuze te maken en je zit er duidelijk behoorlijk doorheen.
Ik heb geen ervaring, maar herken wel wat anderen ook al schreven: bij mij sloeg de paniek ook even toe bij beide zwangerschappen. En de kinderen waren gewenst, ik was niet depressief en ik had/heb geen voorkeur voor een geslacht.
Ik wil even inhaken op iets wat je schreef over je man. Dat hij door jou nu ook twijfelt en het ook niet ziet zitten om het alleen te doen. Daar zou ik nog even over in gesprek gaan met elkaar. Ook zonder het (diepe) dal waar je nu door gaat, was het realistisch om aan te nemen dat jij met je chronische gezondheidsklachten en beperkte belastbaarheid (veel) minder dan de helft van de zorg voor de baby op je kan nemen. Hij zou dus sowieso bereid geweest moeten zijn om veel zorg op zich te nemen. Als hij dat niet is, dan is dat (los van jouw depressie nu) en factor om mee te wegen in de keuze voor wel of geen derde kind.
En ik wil toch even een zorg uitspreken over jullie dochters. Dat staat los van het dilemma nu en los van wat je nu daarin beslist, maar je lijkt erg in sterotypen over jongens vs. meisjes te denken. Dat lijkt me voor je dochters ook niet gezond. Als zij een kort kapsel, jongenskleren of op voetbal willen, is daar dan ruimte voor bij jullie thuis? En mogen zij wel eens druk zijn, of moeten ze vooral lief en rustig zijn? Je schrijft dat ze nu aan het ideaalplaatje voldoen, maar is dat echt hun karakter of voelen ze vooral goed aan wat er van hen verwacht wordt? Ik heb als kind braaf aan het stereotype beeld van meisjes voldaan, maar was van binnen eigenlijk echt geen meisje-meisje. Het heeft tot mijn 20e geduurd voordat ik me aan dat maatschappelijke ideaalbeeld durfde te ontworstelen en dan had ik notabene een moeder die zelf ook geen meisje-meisje was of dat van mij verwachtte.
Hoe dan ook, veel sterkte met de beslissing en alles wat daarop volgt. Je moet nu eigenlijk bepalen wat voor jullie 'de minst slechte' optie is en dat is sowieso zwaarder dan een beste keuze moeten maken.
In jouw geval kan ik me trouwens goed voorstellen dat dit onder spoed valt, er is immers weinig tijd om de keuze te maken en je zit er duidelijk behoorlijk doorheen.
amaryllis wijzigde dit bericht op 28-04-2023 23:06
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
14.29% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 22:59
Tja, en jouw zoon kan ook prima een kind worden dat bijvoorbeeld enorm op jou lijkt, gek is op knutselen en altijd nagellak op wil.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 18:22Ja dat is mijn geluk geweest en nu tegelijkertijd ook mijn pech denk ik.
Mijn oudste lijkt ook qua uiterlijk erg op haar vader. Ik hou er geen sikkepitje minder van natuurlijk, ik vind het leuk juist dat ze een mengeling is van ons 2. Qua karakter lijkt ze meer op mij maar zij is echt het toonbeeld van het hebben van een dochter zoals ik dat al een jaar of 35 in mijn hoofd had. Ondanks dat ze van buiten razen, klimmen en het bos houdt (en ik totaal niet) maar dat zijn dingen die mijn man met haar kan doen dus dat vind ik alleen maar heel erg leuk.
Mijn zoon is 9 en heeft net voetballen helemaal ontdekt, hiervoor vond hij dat niet leuk. Hij zit op atletiek, doet heel goed zijn best op school en is leergierig en nieuwsgierig. Hij bouwt graag met lego en gravitrax, hij heeft meer dan 50 knuffels, waar hij spellen mee verzint en bouwt dolgraag hutten in huis. Hij tekent regelmatig en verzamelt pokemonplaatjes. Hij wordt graag voorgelezen. Ik vind pokemon niet enorm boeiend, maar barbies nog minder, denk ik. Dat je je verdiept in wat je kinderen leuk vinden hoort er bij, wat mij betreft, maar ik ben blij dat hij de voetbalgesprekken met zijn vader doet (en die is blij dat er nu wel iemand is die voetbal ook interessant vindt). Ik wil dan altijd wel lego bouwen en voorlezen. Ik heb ook heel wat dingen gespeeld die ik niet geweldig vond, maar ja, hoort erbij, wat mij betreft. Dat heb je toch met elk kind?
vrijdag 28 april 2023 om 23:04
Precies met je eens . Voor een kind gaan en dan toch niet want het is een jongen. En ja ik kamp al jaren met depressies. Ach nee het bevalt niet zo. Walgelijk! En ja ik heb dit topic gelezen maar hoe krijg je het je strot uit. Ondanks de waarschuwingSubnautica schreef: ↑28-04-2023 22:53Ik begrijp een paar dingen niet. Je wordt bewust zwanger. Dus toen leek het je een goed idee ondanks burnout en wat nog allemaal meer. Als het echt zo slecht gaat waarom leek een zwangerschap je dan toen een goed idee?
Dan ben je zwanger en wil je niet meer. Maar je weet al 10 weken dat je zwanger bent, waarom wacht je zo lang met een abortus? Het komt op mij over alsof je toch even wilde afwachten om te zien welk geslacht het kind heeft.
Ik ben niet tegen abortus an sich maar deze redenen en de keuzes die je gemaakt hebben maken wel dat ik dit lastig vind. Gelukkig heb ik er verder niks mee te maken. Vraag jezelf wel af of je met jezelf kan leven als je straks bij zinnen komt. En vraag je af of dit niet op de een of andere manier tussen je relatie komt te staan.
vrijdag 28 april 2023 om 23:07
madamzonderm schreef: ↑28-04-2023 22:22Ze gast toch geen seks hebben met haar zoon als ze die zou krijgen?
Wtf zeg jij nu allemaal?! Ik heb het over haar man natuurlijk LOL.
vrijdag 28 april 2023 om 23:16
Even puur op het geslacht... Tijdens mijn eerste zwangerschap hoopte ik vurig op een meisje, een jongen daar vond ik 'niks aan'. De kleding niet, het speelgoed niet, alles niet. Ik heb ook geen broers dus het stond mijlen van me af. Ik dacht alleen maar aan voetbal (bleeh) en lego enz. Ik kreeg net als jij twee dochters. Mijn vriendin had twee jongens en ik weet nog dat ik het altijd een beetje zielig voor haar vond. Maar goed, op een gegeven moment zijn we voor een derde gegaan en dat werd een jongen. Maar niet zomaar een jongen, nee het was MIJN jongen! En ik was meteen verliefd op hem. Vaak stond ik in mezelf te grinniken als ik door die jongenskleding graaide in de winkel. Voor mijn manneke stond alles leuk! Niks saai. Nou ja, andere jongens wel maar dit was mijn manneke, mijn kind. IK was ineens jongensmoeder en vond het geweldig. HIj is nooit gaan voetballen maar als hij dat wel was gaan doen had ik op het veld gestaan voor hem. En nu is hij volwassen en ik hou zielsveel van hem. Mijn twee meiden zijn allebei heel anders. Ik droomde altijd van meiden, lekker samen shoppen maar op de leeftijd van 12 wilden ze wel met me shoppen omdat ik dan mijn portomonnee kon trekken maar ik moest wel twee meter achter ze lopen.
Dit is mijn bijdrage wat betreft het geslacht. Maar verder kan ik je geen raad geven want je zit wel heel diep in de knoop met jezelf.
Dit is mijn bijdrage wat betreft het geslacht. Maar verder kan ik je geen raad geven want je zit wel heel diep in de knoop met jezelf.
vrijdag 28 april 2023 om 23:30
vrijdag 28 april 2023 om 23:46
Niet specifiek tegen TO gericht maar n.a.v al die malle reacties: het begint ermee om ALLEMAAL te stoppen met het geslacht van een kind koppelen aan hobby's die je zelf wel of niet leuk vindt. En hoe dat meevalt of tegenvalt of wat dan ook.
Het onstijgt verdorie de manier waarop kleuters redeneren nauwelijks:
Voetbal is stom
Jongens houden van voetbal
Dus jongens zijn stom
Shoppen is leuk
Meisjes houden van shoppen
Dus meisjes zijn leuk
En dat is het dan, vul wat andere hobby's in en er kan weer pagina's lang over elkaar heen gebuiteld worden dat er heus wel jongens zijn die..en meisjes die....
Het is om je rot te schamen, als je zwanger wordt zet je een mens op de wereld (geen hobby's of glittervoorkeuren) en daar zal je het mee moeten doen.
Het onstijgt verdorie de manier waarop kleuters redeneren nauwelijks:
Voetbal is stom
Jongens houden van voetbal
Dus jongens zijn stom
Shoppen is leuk
Meisjes houden van shoppen
Dus meisjes zijn leuk
En dat is het dan, vul wat andere hobby's in en er kan weer pagina's lang over elkaar heen gebuiteld worden dat er heus wel jongens zijn die..en meisjes die....
Het is om je rot te schamen, als je zwanger wordt zet je een mens op de wereld (geen hobby's of glittervoorkeuren) en daar zal je het mee moeten doen.
vrijdag 28 april 2023 om 23:52
Wat is je eigen malle reactie dan?Voornu schreef: ↑28-04-2023 23:46Niet specifiek tegen TO gericht maar n.a.v al die malle reacties: het begint ermee om ALLEMAAL te stoppen met het geslacht van een kind koppelen aan hobby's die je zelf wel of niet leuk vindt. En hoe dat meevalt of tegenvalt of wat dan ook.
Het onstijgt verdorie de manier waarop kleuters redeneren nauwelijks:
Voetbal is stom
Jongens houden van voetbal
Dus jongens zijn stom
Shoppen is leuk
Meisjes houden van shoppen
Dus meisjes zijn leuk
En dat is het dan, vul wat andere hobby's in en er kan weer pagina's lang over elkaar heen gebuiteld worden dat er heus wel jongens zijn die..en meisjes die....
Het is om je rot te schamen, als je zwanger wordt zet je een mens op de wereld (geen hobby's of glittervoorkeuren) en daar zal je het mee moeten doen.
vrijdag 28 april 2023 om 23:58
Waarom is een eerdere reactie dat je je bij je abortus meteen moet laten steriliseren dan naar?Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 16:11Als deze zwangerschap niet doorgaat komt er sowieso geen kind meer. Ben ik ook al te oud voor vind ik zelf en deze idiote achtbaan wil ik nooit echt nooit meer.
Jouw gevoel is concreet
De tip is ook concreet
Het gevolg is concreet
Ik denk dat je dat nodig hebt, want je wil je niet weer door je eigen aannames in de lure laten leggen.
The saddest thing I've ever seen on my tv screen. Was a dying man who died for his dream.
zaterdag 29 april 2023 om 00:23
Amaryllis schreef: ↑28-04-2023 22:53Allereerst veel sterkte TO, wat een vervelende situatie.
Ik heb geen ervaring, maar herken wel wat anderen ook al schreven: bij mij sloeg de paniek ook even toe bij beide zwangerschappen. En de kinderen waren gewenst, ik was niet depressief en ik had/heb geen voorkeur voor een geslacht.
Ik wil even inhaken op iets wat je schreef over je man. Dat hij door jou nu ook twijfelt en het ook niet ziet zitten om het alleen te doen. Daar zou ik nog even over in gesprek gaan met elkaar. Ook zonder het (diepe) dal waar je nu door gaat, was het realistisch om aan te nemen dat jij met je chronische gezondheidsklachten en beperkte belastbaarheid (veel) minder dan de helft van de zorg voor de baby op je kan nemen. Hij zou dus sowieso bereid geweest moeten zijn om veel zorg op zich te nemen. Als hij dat niet is, dan is dat (los van jouw depressie nu) en factor om mee te wegen in de keuze voor wel of geen derde kind.
En ik wil toch even een zorg uitspreken over jullie dochters. Dat staat los van het dilemma nu en los van wat je nu daarin beslist, maar je lijkt erg in sterotypen over jongens vs. meisjes te denken. Dat lijkt me voor je dochters ook niet gezond. Als zij een kort kapsel, jongenskleren of op voetbal willen, is daar dan ruimte voor bij jullie thuis? En mogen zij wel eens druk zijn, of moeten ze vooral lief en rustig zijn? Je schrijft dat ze nu aan het ideaalplaatje voldoen, maar is dat echt hun karakter of voelen ze vooral goed aan wat er van hen verwacht wordt? Ik heb als kind braaf aan het stereotype beeld van meisjes voldaan, maar was van binnen eigenlijk echt geen meisje-meisje. Het heeft tot mijn 20e geduurd voordat ik me aan dat maatschappelijke ideaalbeeld durfde te ontworstelen en dan had ik notabene een moeder die zelf ook geen meisje-meisje was of dat van mij verwachtte.
Hoe dan ook, veel sterkte met de beslissing en alles wat daarop volgt. Je moet nu eigenlijk bepalen wat voor jullie 'de minst slechte' optie is en dat is sowieso zwaarder dan een beste keuze moeten maken.
In jouw geval kan ik me trouwens goed voorstellen dat dit onder spoed valt, er is immers weinig tijd om de keuze te maken en je zit er duidelijk behoorlijk doorheen.
De psychische klachten waren er al langere tijd. Dat was alles bij elkaar al geen goed idee om nog een kind te willen.
Wel zwanger geworden en de eerste weken toch doorgezet, man heeft van alles overgenomen in de dagelijkse beslommeringen. Wachtend op de echo voor de geslachtsbepaling, nu blijkt het een jongen en nu is de beer los.
Ik ben echt voor abortus en ik denk ook dat nog een kindje willen echt een bijzonder slecht idee was in jouw situatie.
Maar door alles heen heb ik toch ook heel erg de indruk dat als het een meisje was geweest dat je ondanks al je psychische problemen deze zwangerschap wel had doorgezet.
En dat vind ik eigenlijk al heel zorgelijk.
En ook hoe jij over jongens denkt en hoe jij over je dochters schrijft hoe zij voldoen aan jouw ideaalbeeld. Dat lijkt me een zware last voor jouw kinderen.
Hoe jij denkt in genders vind ik schrijnend om te lezen. Zoals velen hier al schreven dat er soms een lichte voorkeur is. Maar ook ouders die 15 jaar een dochter hebben en die zich meer jongen voelt.
Ik lees niets anders dan een enorme afwijzing naar zowel je ongeboren zoon en tegelijkertijd daarmee ook naar je dochters.
Zo in genders denken maakt dat liefde voorwaardelijk is.
Je man is de rots in de branding maar is tegelijkertijd beïnvloedbaar en je weet niet meer of je wel echt van hem houdt. En je wilde veel kinderen aan tafel als jullie ouder waren, maar een zoon aan tafel dus toch niet en jullie huwelijk is ook niet zo goed en jullie hebben het nu als gezin ook niet heel gezellig, dus hoezo aan tafel als gezin later.
Ik heb te doen met jouw man. Natuurlijk wordt hij beïnvloedt, wat voor keuze heeft hij nog in deze. Hij was blij, deed zoveel als mogelijk zorgtaken. Toen was het een jongen, man helemaal blij en nu dit allemaal.
In het begin van jouw topic dacht ik dit is een moeilijke situatie, geen handige keuzes die jullie hebben gemaakt, nu in een depressie geschoten en je hebt snel hulp nodig, evt medicatie en dan komt er wel een juiste pad.
Maar hoe jij praat en denkt in genders en jouw afwijzing en afkeuring zou mijn advies zijn om deze zwangerschap af te breken en geen jongen op deze wereld te zetten in jouw gezin.
En als de relatie met je man al inderdaad niet goed zat dan zal dit zeker de genadeklap zijn, vroeg of laat.
Wat de uitkomst ook gaat zijn uiteindelijk zou ik je adviseren om zsm te bespreken of je kunt starten met AD.
En voor wat het waard is; ik heb 3, inmiddels volwassen, jongens.
Één daarvan zat altijd in de poppenhoek, reed op een roze fiets en ik heb wat moeten makeuppen met hem jarenlang en hij ging met z'n roze fiets en gelakte nagels naar school. En op zijn verjaardag waren er alleen maar meisjes. Die is bouwvakker inmiddels en heeft spierballen van hier tot heb ik jou daar. Maar af en toe kan ie nog wel zeggen 'mam, wat zie je eruit, je haar zit voor geen meter'
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar stop alsjeblieft met dat stereotype denken, dat is echt niet gezond.
zaterdag 29 april 2023 om 01:15
Jeetje is deze OP echt?
Een volle eettafel willen is natuurlijk geen goede reden om kinderen te krijgen, en de kans dat er nog een jongetje kwam was altijd al 50%. Ik hoop ergens dat je beslissing om weer zwanger te raken niet helder genomen was, vanwege de depressie/burn-out. Mensen die bij gezonde verstande dit soort redenen aanvoeren om kinderen op deze aardkloot te zetten vind ik een beetje eng. Ongeacht wat jij en jouw man besluiten te doen met de zwangerschap, lijkt het me een goed idee om bij de huisarts aan te kloppen voor mentale begeleiding in dit proces.
Een volle eettafel willen is natuurlijk geen goede reden om kinderen te krijgen, en de kans dat er nog een jongetje kwam was altijd al 50%. Ik hoop ergens dat je beslissing om weer zwanger te raken niet helder genomen was, vanwege de depressie/burn-out. Mensen die bij gezonde verstande dit soort redenen aanvoeren om kinderen op deze aardkloot te zetten vind ik een beetje eng. Ongeacht wat jij en jouw man besluiten te doen met de zwangerschap, lijkt het me een goed idee om bij de huisarts aan te kloppen voor mentale begeleiding in dit proces.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
