Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 18:39
Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 14:02Ik zit constant in tweestrijd. In hoeverre is het al een kindje, is er al een bewustzijn? Zenuwen? Wordt er pijn ervaren?
Zoek maar eens op foetus en bewustzijn. Tot 22 weken is er geen bewustzijn en er wordt geen pijn ervaren. Maar laat je daar ook over informeren door het fiom bijvoorbeeld. Het is geen kindje nog, het is een foetus, niet levensvastbaar en geen bewustzijn. Er is natuurlijk niet voor niets een wet die bepaalt dat er een maximum termijn is tot wanneer een abortus mag, dat is juist om die redenen.
vrijdag 28 april 2023 om 18:40
Nog even een geluid van de andere kant, voor zover je ervoor open staat :
Bij mijn eerste wilde ik dolgraag zwanger worden, lukte niet op 123, dik een jaar later vol temperaturen, eisprongtesten en op mijn kop tegen de muur na de seks was ik toch in verwachting. Maar eenmaal zwanger kwam ik in een prepartumdepressie. Ik had zoveel spijt en het liefst mezelf geaborteerd. Direct nadat ik bevallen was, was ik stapelverliefd en dolgelukkig met mijn dochter.
Bij de tweede een postnatale depressie gehad, gelukkig nooit op het kindje gericht.
Maar hormonen zijn echt krachtig. Ik moet er niet aan denken dat ik destijds abortus had gepleegd!
Nummer 3 werd een jongen. Tranen met tuiten na de geslachtsbepaling op 20 weken. Ik had echt geen idee wat ik met een jongen moest, vond jongens stom en ik zou ook beslist geen leuke jongensmoeder kunnen worden, dat wist ik zeker.
Nou, ze worden niet als 14-jarige rokende puistenkop met illegaal scootertje geboren haha. Je groeit er gewoon in en ik ben voor mijn zoon ook gewoon een leuke moeder geworden, terwijl ik nog steeds niks weet van Transformers en een hekel heb aan auto's.
Ik wil niet je gevoel bagatelliseren maar de soep wordt meestal ook niet zo heet gegeten..
Bij mijn eerste wilde ik dolgraag zwanger worden, lukte niet op 123, dik een jaar later vol temperaturen, eisprongtesten en op mijn kop tegen de muur na de seks was ik toch in verwachting. Maar eenmaal zwanger kwam ik in een prepartumdepressie. Ik had zoveel spijt en het liefst mezelf geaborteerd. Direct nadat ik bevallen was, was ik stapelverliefd en dolgelukkig met mijn dochter.
Bij de tweede een postnatale depressie gehad, gelukkig nooit op het kindje gericht.
Maar hormonen zijn echt krachtig. Ik moet er niet aan denken dat ik destijds abortus had gepleegd!
Nummer 3 werd een jongen. Tranen met tuiten na de geslachtsbepaling op 20 weken. Ik had echt geen idee wat ik met een jongen moest, vond jongens stom en ik zou ook beslist geen leuke jongensmoeder kunnen worden, dat wist ik zeker.
Nou, ze worden niet als 14-jarige rokende puistenkop met illegaal scootertje geboren haha. Je groeit er gewoon in en ik ben voor mijn zoon ook gewoon een leuke moeder geworden, terwijl ik nog steeds niks weet van Transformers en een hekel heb aan auto's.
Ik wil niet je gevoel bagatelliseren maar de soep wordt meestal ook niet zo heet gegeten..
vrijdag 28 april 2023 om 18:41
vrijdag 28 april 2023 om 18:42
Herken het wel, niet exact zelfde situatie, maar na geplande zwangerschap kwam na paar weken een enorme depressie opzetten. Hier had ik voorheen ook last van maar werd enorm versterkt door hormonen en stress door ziekte van mijn moeder.
Ik wilde hem echt niet meer, en voelde me zo stom, schuldig en verward.
Ik heb uiteindelijk geen abortus laten doen, bij 17 week was t te ver voor mij om te doen. Heb nu een erg lief jong die ik voor geen goud zou willen missen, maar heb nooit een tweede aangedurfd. Zo bang en naar heb ik me gevoeld toen.
Ik wens je alle sterkte, en ik denk dat je het eigenlijk ook weet wat je wil. Volgende week gesprek met poppoli regelen, die hebben toen voor mij met spoed een psychiater geregeld, en las dat je ook bij de kliniek afspraak hebt gemaakt.
Ik wilde hem echt niet meer, en voelde me zo stom, schuldig en verward.
Ik heb uiteindelijk geen abortus laten doen, bij 17 week was t te ver voor mij om te doen. Heb nu een erg lief jong die ik voor geen goud zou willen missen, maar heb nooit een tweede aangedurfd. Zo bang en naar heb ik me gevoeld toen.
Ik wens je alle sterkte, en ik denk dat je het eigenlijk ook weet wat je wil. Volgende week gesprek met poppoli regelen, die hebben toen voor mij met spoed een psychiater geregeld, en las dat je ook bij de kliniek afspraak hebt gemaakt.
vrijdag 28 april 2023 om 19:03
Ik ben pro abortus maar in dit geval niet. Je zit in een depressie, je man wil het kind wel, het was een geplande zwangerschap en het meest belangrijke het kind is al 14 weken oud en gezond. Je bezwaren tegen een jongetje snap ik niet, maar als je dit zo voelt dan zij het zo. Ik zou zorgen dat je de beste psychische hulp krijgt die je kan vinden. Die zwangerschap duurt nog tot november maar die tijd is nog te overzien toch? Over 1,5 maand zit je al op de helft van je zwangerschap.
vrijdag 28 april 2023 om 19:05
Och TO toch...Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 18:17Die snapt dat stukje niet en vindt het heel jammer. Hij vindt wel dat we het samen moeten willen en doen. En dat als hij de enige is die wel zijn schouders eronder kan en wil zetten wil hij het niet. Hij vindt ons bestaande gezin belangrijker. En hij heeft ook aangegeven geen zin te hebben in de eerste jaren en alles wat erbij komt kijken.
Maar ergens knaagt het wel bij hem, want ik heb wat ik wilde, en nu hij eindelijk zou krijgen wat hij wilde ga ik moeilijk lopen doen.
Rust kan je redden. Hoe moet je eventuele derde voor elkaar krijgen wat jullie zelf niet lukt: een gezellig gezin (je schrijft dat jullie weinig plezier hebben met z'n viertjes) en een fijne relatie?
Volgens mij zegt alles in je 'nee'. Dat maakt je geen slecht mens. Beter nu diep ademhalen en je goed laten voorlichten (en misschien blijkt het toch een 'ja') dan hopen op een klein probleemoplossertje dat alles moet goedmaken in een verre toekomst.
Dag is nooit zo nat of zun schient aaltied wat.
vrijdag 28 april 2023 om 19:20
vrijdag 28 april 2023 om 19:25
ja, sorry als ik heel direct ben en mss hard maar tussen alle regels heen lees ik dat je het antwoord eigenlijk al weet....Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 18:24Dit komt wel even binnen. Dankjewel. Ik kan niet anders zeggen dan dat je gelijk hebt.
vrijdag 28 april 2023 om 19:31
vrijdag 28 april 2023 om 19:36
Shanti_Vivanti schreef: ↑28-04-2023 18:15Ik begrijp wel een beetje waarom je liever een meisje hebt
Ik wilde zelf ook altijd het liefst een meisje....uiteindelijk ook besloten om om die reden geen kinderen te willen (onder andere). Een jongen leek mij ook gewoon een stuk minder leuk...mss geheel onterecht, maar als ik de zoontjes van mijn vriendin soms bezig hoor...zoooo extreem druk en wild. En dan al die vriendjes die je erbij krijgt idd.... Ik heb er ook niks mee.
Je mag dat alleen niet zeggen dus je hoort er nooit iemand over, maar ik denk dat er wel meer vrouwen rondlopen die liever een meisje zouden hebben hoor.. zou me dáar niet heel schuldig over voelen.
Mijn enige vraag aan jou daarbij is wel: waarom heb je dan het risico weer genomen door nogmaals zwanger te willen worden? Want de kans dat het een jongen wordt is toch zeker 50/50.
-
hallohallo321 wijzigde dit bericht op 10-05-2023 19:19
Reden: Ongepaste post van mij
Reden: Ongepaste post van mij
25.18% gewijzigd
Geen motto
vrijdag 28 april 2023 om 19:42
Dit inderdaad. De verloskundige kan best snel iets regelen.Caramelfudge schreef: ↑28-04-2023 19:20To: bel gewoon je verloskundige. Kans dat ze niet heeft gebeld omdat ze bij een bevalling stond. Je moét een doorverwijzing voor de pop-polie hebben. Gewoon vandaag nog. En nee, ze vind het in zo’n geval gerust niet erg dat je nog een keer belt.
vrijdag 28 april 2023 om 19:43
Wat een domme onzin lees ik over jongens, zeg. Mijn oudste is een jongen, ik ben kennelijk zo'n zeldzaam soort die juist het liefst een jongen wilde, en die was en is veel rustiger dan mijn dochter. Hij is lief, empathisch, zorgzaam, rustig, houdt van gezellig dingen met zijn moeder doen en is veel liever, stiller en gevoeliger dan zijn zus. Echt zo seksistisch en dom om altijd maar te roepen dat alle jongens een soort hooligans zijn. Jongensbaby's en peuters zijn juist veel knuffeliger dan meisjes over het algemeen, zitten veel meer aan hun mama vastgeplakt dan meisjes.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 28 april 2023 om 19:49
Compleet eens. Ik heb zowel jongens als een meisje, en ik kan ook genoeg vooroordelen verzinnen over meisjes. Die gillen veel meer, zijn veel kattiger en achterbakser enzo. Soms kloppen die vooroordelen, maar heel vaak niet en het ligt sowieso een stuk genuanceerder.fashionvictim schreef: ↑28-04-2023 19:43Wat een domme onzin lees ik over jongens, zeg. Mijn oudste is een jongen, ik ben kennelijk zo'n zeldzaam soort die juist het liefst een jongen wilde, en die was en is veel rustiger dan mijn dochter. Hij is lief, empathisch, zorgzaam, rustig, houdt van gezellig dingen met zijn moeder doen en is veel liever, stiller en gevoeliger dan zijn zus. Echt zo seksistisch en dom om altijd maar te roepen dat alle jongens een soort hooligans zijn. Jongensbaby's en peuters zijn juist veel knuffeliger dan meisjes over het algemeen, zitten veel meer aan hun mama vastgeplakt dan meisjes.
Sowieso geestelijke armoede als je niet verder kunt denken dan geslacht en/of vooroordelen.
vrijdag 28 april 2023 om 19:51
Draai maar eens een dagje mee bij mijn nichtje, die hebben 4 meiden. Na een dagje daar is het benijden ook wel overHallohallo321 schreef: ↑28-04-2023 19:36Ik ben niet to maar ik had ook liever meisjes, in ieder geval niet meer dan 1 zoon. Ik heb absoluut niets tegen jongens/mannen maar het hebben van meer zoons was/is mijn wens gewoon niet. Voor de kinderen had ik ook al een voorkeur voor een meisje (bleek een jongen en moest even “omschakelen” ), was dat een meisje geweest dan was ik niet voor een tweede en derde gegaan.
Ik vind gezinnen met meer dan 1 jongen ook druk en het roept bij mij medelijden op. Terwijl ik een gezin met meerdere meisjes benijd. Robert ten brink heb ik altijd bewonderd, wat een rijkdom. Nu krijgt hij alleen kleinzoons.
vrijdag 28 april 2023 om 19:52
Geen tijd om alles te lezen, maar ik ben destijds geboren terwijl mijn vader mij niet wilde. Mijn ouders waren getrouwd en ik was niet de gewenste zoon.
Mijn jeugd was niet fijn en nu met 51 ben ik in therapie om alles te verwerken.
Ik zeg niet dat dit bij jou zo zal gebeuren, maar als een kind niet gewenst is, en je hebt de mogelijkheid om de geboorte te verhinderen en je staat daar volledig achter, dan kan ik daar alleen maar heel veel respect voor hebben.
Mijn jeugd was niet fijn en nu met 51 ben ik in therapie om alles te verwerken.
Ik zeg niet dat dit bij jou zo zal gebeuren, maar als een kind niet gewenst is, en je hebt de mogelijkheid om de geboorte te verhinderen en je staat daar volledig achter, dan kan ik daar alleen maar heel veel respect voor hebben.
vrijdag 28 april 2023 om 19:52
Ik snap dit niet zo goed. Weet je zeker dat deze gedachtes niet door de hormonen komen voordatvje straks een leuze maakt die je niet meer kan terugdraaien.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 16:18Ik zou echt willen dat ik daar antwoord op kon geven. Ik vind jongens niet leuk. Nooit gevonden ook. Ik vind ze luidruchtig, baldadig en irritant. Als ik eraan denk dat alle bewaarde meisjeskleren in de prullenbak kunnen ga ik nog harder huilen. Dat doet me echt zeer. Moet ik ineens op jongensafdelingen gaan shoppen. Mag ik geen staartjes meer maken, met koningsdag gister gingen mijn meiden aan de meidenknutsels, armbandjes en glitters op hun gezicht. De jongens waren in de verte allemaal aan het schoppen tegen blikjes. Ik kijk ernaar en ben dan zooooooo blij dat ik mijn meisjes heb. En toen kikte de realiteit weer in en bedacht ik me dat mijn jongen daar dan over een paar jaar ook tussen zou staan, echt vreselijk.
Maargoed ik heb nooit zelf een jongen gehad dus ik kan het eigenlijk niet zeggen maar dat gevoel is zo ontzettend hevig en al mijn hele bewuste leven aanwezig dat ik echt bang ben daar nooit meer echt vanaf te komen. Ik zal heus van het kind gaan houden maar no way dat ik zaterdagochtend in de regen op het voetbalveld ga staan. Ik bak liever koekjes met de dames. Wat ook mee speelt is dat mijn dochters echt het voorbeeld zijn van de meisjes die ik me mijn hele leven al wenste. Ze voldoen echt op alle fronten aan dat ideaalbeeld wat ik had en het klopt voor mij.
Mijn man vindt het jammer dat we geen zoon kregen en was nu in de eerste instantie blij dat hij die eindelijk wel zou krijgen. En ik voel me het grootste monster op aarde dat ik zijn belang niet voor het mijne kan stellen en dat hij weer de grote lieverd moet zijn die mijn geluk en dat van onze dochters voor zijn verlangen naar een zoon stelt. Waarom ben ik niet zo goed? En dan is het cirkeltje weer rond en heb ik het gevoel dat ik ook niet verdien om er te zijn.
Ik lees vooral veel voorordelen. Ook meiden kunnen druk zijn en jongens rustig. Daarnaast kunnne meiden ook heel pinnig/ittug zijn en vreselijke pubers.
Hier was ik dol op de meiden, de leuke kleren en mooie haartjes. Maar .ede door hun gedrag, ook inde pubertijd ben ik juist het mannelijk geslacht gaan waarderen. De kleertjes van de meiden zullen sowieso niet meer gedragen worden. Want komt deze knul er niet dan ook geen nieuw meisje.
En hoe gaaf is het om naast 2 meiden waarmee je kan tutten, ook een jongen hebt waarmee je kan ravotten.
Voor je man is dit ecbt heel leuk en vind het echt wel heftig te lezen dat dit er zelfs niet voor zorgt dat je je hier overheen kan zetten.
De aversie tegen jongens heb je altijd gehad. Waarom durfde je het wel 2 keer aan zwanger te qorden, dit hadden ook jongens kunnen zijn.
Welke keuze je ook maakt dit gaat hoe dan ook slecht uitpakken. Leven met een kind wat je niet wil en wat niet gewenst is door jou. Of een abortus, je de rest van je leven schuldog voelen en een relatie die wellicht geen stand gaat houden want zou je man je dit ooit kunnen vergeven? Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je de juiste hulp gaat vjnden voor nu maar ook vor de toekomst.
vrijdag 28 april 2023 om 19:56
Zo dan, en de zwartgalligheidsaward gaat naar...Noekie-Noek schreef: ↑28-04-2023 19:52...
Welke keuze je ook maakt dit gaat hoe dan ook slecht uitpakken. ... Knip wegens teveel onzin.... Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je de juiste hulp gaat vinden voor nu maar ook vor de toekomst.
Net wat iemand in een depressie nodig heeft ook.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
vrijdag 28 april 2023 om 20:01
Je gedachten over dat je jongens stom vindt zijn natuurlijk totaal irrationeel, en ik denk dat het geslacht ook echt het minst van je problemen is. Natuurlijk kan je een voorkeur hebben maar er is geen enkele reden om niet van je kind te houden omdat hij een piemel heeft en geen vagina. Ik denk dat jouw psychische toestand veel doorslaggevender is. En ja, je kan spijt krijgen van een abortus, maar de spijt van het krijgen van je kind die niet de liefde krijgt die hij verdient, is veel triester. Ik zou het idee van een gezin met 3 kinderen toch voorzichtig uit je hoofd proberen te zetten. Want als ik je zo beluister is dat eigenlijk alleen gebaseerd op een soort ideaalbeeld. Als je realistisch kijkt naar je situatie dan is de kans denk ik klein dat je dat ideaal zal bereiken.
vrijdag 28 april 2023 om 20:01
Nou dat laatste is natuurlijk net zo seksistisch maar ik verder ben ik het met je eens. Hartstikke leuk hoor, dat meer moeders een voorkeur hebben, maar ik ben ervan overtuigd dat een sterke voorkeur schadelijk voor kinderen is (zowel kinderen met het voorkeursgeslacht als kinderen die dat niet zijn). Sommige taboes kunnen mi maar gewoon beter taboes blijven.fashionvictim schreef: ↑28-04-2023 19:43Wat een domme onzin lees ik over jongens, zeg. Mijn oudste is een jongen, ik ben kennelijk zo'n zeldzaam soort die juist het liefst een jongen wilde, en die was en is veel rustiger dan mijn dochter. Hij is lief, empathisch, zorgzaam, rustig, houdt van gezellig dingen met zijn moeder doen en is veel liever, stiller en gevoeliger dan zijn zus. Echt zo seksistisch en dom om altijd maar te roepen dat alle jongens een soort hooligans zijn. Jongensbaby's en peuters zijn juist veel knuffeliger dan meisjes over het algemeen, zitten veel meer aan hun mama vastgeplakt dan meisjes.
vrijdag 28 april 2023 om 20:02
Lees er maar overheen als je er niks mee kunt, maar het moet me echt van het hart: werkelijk waar bi-zar dat je zo van de leg bent om het geslacht van de baby. Ik snap niet dat je hierom, los van de andere factoren dan, dit kind niet wil. Respectloos jegens het leven, wat maakt een jongetje of meisje nou uit? Dan wil je geen kind maar wil je een plaatje. Edit: ik lees net je laatste berichten. WTF. Totaal losgeslagen truttige teleurstelling die echt niet ok is ten opzichte van je ongeboren zoon. Jullie hebben hulp nodig.
Maar ga hoe dan ook idd z.s.m. naar het FIOM en naar de POP-poli. Misschien kan je man ook baat hebben bij het FIOM, want vergeet hem niet, mocht het een abortus worden. Je moet straks allebei verder, ook met elkaar, wat er ook uit komt. En ik ben pro-abortus hoor, voor alle duidelijkheid, maar niet om zoiets niet ter zake doends als het geslacht van je baby.
Maar ga hoe dan ook idd z.s.m. naar het FIOM en naar de POP-poli. Misschien kan je man ook baat hebben bij het FIOM, want vergeet hem niet, mocht het een abortus worden. Je moet straks allebei verder, ook met elkaar, wat er ook uit komt. En ik ben pro-abortus hoor, voor alle duidelijkheid, maar niet om zoiets niet ter zake doends als het geslacht van je baby.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
