Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 13:45
Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 10:16En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Je vermoordt niets of niemand. Je maakt gebruik van je recht om een ongewenst kind niet geboren te laten worden. Dat maakt je imho een goede moeder die het belang van je bestaande gezin (met al twee kinderen) èn dat van het ongeboren kind weegt en besluit dat een derde kind voor geen van de betrokkenen een goed idee is.
Geen enkel kind verdient het geboren te worden in een instabiele situatie en elk kind verdient het om gewenst te zijn. Kun je de basis niet bieden, dan heb je de mogelijkheid om het ongeboren kind die ellende te besparen en dat is juist je verantwoordelijkheid nemen. Wees dankbaar dat je de mogelijkheid hebt om je fout te corrigeren en - vooral - oordeel niet te streng over jezelf. Sterkte.
vrijdag 28 april 2023 om 13:49
Dit kindje leeft ook al hoor....puntillita schreef: ↑28-04-2023 13:45Je vermoordt niets of niemand. Je maakt gebruik van je recht om een ongewenst kind niet geboren te laten worden. Dat maakt je imho een goede moeder die het belang van je bestaande gezin (met al twee kinderen) èn dat van het ongeboren kind weegt en besluit dat een derde kind voor geen van de betrokkenen een goed idee is.
Geen enkel kind verdient het geboren te worden in een instabiele situatie en elk kind verdient het om gewenst te zijn. Kun je de basis niet bieden, dan heb je de mogelijkheid om het ongeboren kind die ellende te besparen en dat is juist je verantwoordelijkheid nemen. Wees dankbaar dat je de mogelijkheid hebt om je fout te corrigeren en - vooral - oordeel niet te streng over jezelf. Sterkte.
vrijdag 28 april 2023 om 13:50
Het is een foetus. En abortus is geen moord.
Coffee is never my cup of tea
vrijdag 28 april 2023 om 13:58
Je bent geen monster! Je hebt wel een hele slechte inschatting gemaakt.
Als ik je verhaal lees, lijkt het of je vooral op zoek was naar verandering. Het idee dat iets anders om je op te richten, je situatie en gemoedstoestand zouden verbeteren.
Ik denk dat het belangrijk is om je op jezelf te gaan richten. Dus ja, wel die abortus doen en meteen ook psychologische begeleiding inzetten voor ondersteuning hierbij. Dit zal heel pittig zijn, ,aar nu een baby krijgen is gewoon echt een slecht idee. Vooral ook voor je andere twee kinderen.
En daarna aan de slag met herstellen.
Ik snap dat de situatie nu uitzichtloos lijkt, , maar dat is het niet. Je moet wel nú van het idee af dat je overgeleverd bent aan de omstandigheden en het heft weer in eigen handen nemen.
Als ik je verhaal lees, lijkt het of je vooral op zoek was naar verandering. Het idee dat iets anders om je op te richten, je situatie en gemoedstoestand zouden verbeteren.
Ik denk dat het belangrijk is om je op jezelf te gaan richten. Dus ja, wel die abortus doen en meteen ook psychologische begeleiding inzetten voor ondersteuning hierbij. Dit zal heel pittig zijn, ,aar nu een baby krijgen is gewoon echt een slecht idee. Vooral ook voor je andere twee kinderen.
En daarna aan de slag met herstellen.
Ik snap dat de situatie nu uitzichtloos lijkt, , maar dat is het niet. Je moet wel nú van het idee af dat je overgeleverd bent aan de omstandigheden en het heft weer in eigen handen nemen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:02
Dank jullie wel weer. Fijne reacties Boginja, puntillita en iedereen die het goed met me voor heeft. Jullie hebben echt geen idee hoe gesteund ik me nu voel.
Ik zit constant in tweestrijd. In hoeverre is het al een kindje, is er al een bewustzijn? Zenuwen? Wordt er pijn ervaren? Of is het een forse uit de kluit gewassen klomp cellen? Tot wanneer is het oké om te kiezen voor het beëindigen van een gezond kind in wording alleen maar omdat zijn moeder er totaal doorheen zit?
Ik ben ongelooflijk kritisch naar mijzelf. Ik heb ook een heel slecht zelfbeeld. Ik hou niet van mijzelf en wens eigenlijk al mijn hele leven dat ik nooit geboren was. Dus in hoeverre kan ik mijzelf ooit vergeven als ik kies voor het beëindigen van zijn leven?
Dat gezegd hebbende, dit is mijn gevoel. Mijn ratio is het met jullie eens dat ik moet vechten voor het gezin en de kinderen die er al zijn. En dat kan het beste zonder dit kind. Die niet gewenst is maar wel gepland. Hoe krom kan het zijn?
Als ik om mij heen kijk naar kleine kinderen heb ik afkeer. Kijk ik naar mijn dochters en ben ik alleen maar heel erg blij en trots met hoe zij geworden zijn. Hun eerste jaren met een moeder die er nog zin in had. Dat is zo waardevol. Ik hou zoveel van ze. Maar die kleintjes kunnen me gestolen worden.
Ik zit constant in tweestrijd. In hoeverre is het al een kindje, is er al een bewustzijn? Zenuwen? Wordt er pijn ervaren? Of is het een forse uit de kluit gewassen klomp cellen? Tot wanneer is het oké om te kiezen voor het beëindigen van een gezond kind in wording alleen maar omdat zijn moeder er totaal doorheen zit?
Ik ben ongelooflijk kritisch naar mijzelf. Ik heb ook een heel slecht zelfbeeld. Ik hou niet van mijzelf en wens eigenlijk al mijn hele leven dat ik nooit geboren was. Dus in hoeverre kan ik mijzelf ooit vergeven als ik kies voor het beëindigen van zijn leven?
Dat gezegd hebbende, dit is mijn gevoel. Mijn ratio is het met jullie eens dat ik moet vechten voor het gezin en de kinderen die er al zijn. En dat kan het beste zonder dit kind. Die niet gewenst is maar wel gepland. Hoe krom kan het zijn?
Als ik om mij heen kijk naar kleine kinderen heb ik afkeer. Kijk ik naar mijn dochters en ben ik alleen maar heel erg blij en trots met hoe zij geworden zijn. Hun eerste jaren met een moeder die er nog zin in had. Dat is zo waardevol. Ik hou zoveel van ze. Maar die kleintjes kunnen me gestolen worden.
ranjameteenrietje wijzigde dit bericht op 28-04-2023 14:05
13.81% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 14:03
Natuurlijk twijfelt zeMijniebelle schreef: ↑28-04-2023 13:42Ik snap niet waarom je überhaupt nog twijfelt als ik alles zo lees. Maar ik zou het dan wel zo snel mogelijk gaan regelen, want dat lijkt me beter voor alle betrokkenen.
Weet je wat een depressie met iemand doet ?
Of erge misselijkheid en vermoeiend heid
Juist goed om zorgvuldig de pop poli mee te laten kijken
vrijdag 28 april 2023 om 14:03
Allereerst vind ik het vreselijk voor je dat je zulke gedachten hebt en dat je spijt hebt.
Maar ik schrik er ook van hoe ‘makkelijk’ hier geroepen wordt: neem die abortus.
TO is gepland zwanger geworden, het kindje is al 14 weken oud. We spreken niet over een prille zwangerschap.
Ik ben niet tegen abortus onder bepaalde omstandigheden maar omdat het niet uitkomt of omdat je spijt hebt? Sorry ik kan daar even niet bij.
Ik zou zeker contact opnemen met verschillende instanties. Zij zijn er om te helpen, ook psychisch. Veel sterkte iig de komende tijd met een keuze maken! En vergeet je man in deze niet.
En nog 1 ding, jongens zijn echt geweldig!
Maar ik schrik er ook van hoe ‘makkelijk’ hier geroepen wordt: neem die abortus.
TO is gepland zwanger geworden, het kindje is al 14 weken oud. We spreken niet over een prille zwangerschap.
Ik ben niet tegen abortus onder bepaalde omstandigheden maar omdat het niet uitkomt of omdat je spijt hebt? Sorry ik kan daar even niet bij.
Ik zou zeker contact opnemen met verschillende instanties. Zij zijn er om te helpen, ook psychisch. Veel sterkte iig de komende tijd met een keuze maken! En vergeet je man in deze niet.
En nog 1 ding, jongens zijn echt geweldig!
vrijdag 28 april 2023 om 14:06
vrijdag 28 april 2023 om 14:10
Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, zelfs niet met de allerbeste intenties.
Ik ben extreem pro keuze.
Een zwangerschap is maar net hoe welkom een kind is. Wanneer je een kinderwens hebt is abortus het laatste waar je aan denkt.
Wanneer een zwangerschap ongewenst is heb je wettelijk gezien tot 24 weken de tijd. Dus tot dan is het ook okay om voor abortus te kiezen.
Ik wens je heel veel sterkte. En druk je ook zeer liefdevol op het hart om de beste keuze te maken voor jezelf. Dat is nl altijd de juiste.
Ik ben extreem pro keuze.
Een zwangerschap is maar net hoe welkom een kind is. Wanneer je een kinderwens hebt is abortus het laatste waar je aan denkt.
Wanneer een zwangerschap ongewenst is heb je wettelijk gezien tot 24 weken de tijd. Dus tot dan is het ook okay om voor abortus te kiezen.
Ik wens je heel veel sterkte. En druk je ook zeer liefdevol op het hart om de beste keuze te maken voor jezelf. Dat is nl altijd de juiste.
vrijdag 28 april 2023 om 14:11
Je hebt echt nog meer problemen dan alleen het zwanger zijn nu. Hoop echt dat je snel hulp kan vinden.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 14:02Ik ben ongelooflijk kritisch naar mijzelf. Ik heb ook een heel slecht zelfbeeld. Ik hou niet van mijzelf en wens eigenlijk al mijn hele leven dat ik nooit geboren was. Dus in hoeverre kan ik mijzelf ooit vergeven als ik kies voor het beëindigen van zijn leven?
En wat betreft het jezelf vergeven? Mij lijkt een ongewenst kind de slechtste optie. Grote kans dat dat kind juist ook op gaat groeien met dezelfde ideeën wat jij nu mee loopt. Dat hij liever nooit geboren was, dat hij niet goed genoeg is, want ongewenst etc. Dat is iets wat ik mezelf juist niet zou kunnen vergeven.
vrijdag 28 april 2023 om 14:14
Ze wil dit kind alleen maar heel erg NIET. Dan kun je er lang of kort over nadenken, maar dan lijkt het me beter om het niet al te lang te laten duren.
vrijdag 28 april 2023 om 14:14
Beste Ranja,
Je hoeft je echt niet schamen voor je gedachten. Ik vind het heel goed dat je je verhaal doet, voor jezelf maar ook voor andere vrouwen die met soortgelijke gevoelens worstelen. Een prenatale depressie kan je gedachten en je kijk op dingen erg verdraaien. Ik weet natuurlijk niet of jij dit hebt, maar ik heb hier zelf ervaring mee bij mijn tweede zwangerschap. En ook ik zat al niet helemaal lekker in m'n vel voordat ik zwanger werd, maar toen ik zwanger raakte werd dit versterkt (ik wilde alleen maar slapen en dat de gedachten in m'n hoofd stopten; en soms dacht ik zelf dat het beter zou zijn als ik dood was). Ik zag de dingen toen echt totaal anders, extreem negatief, alsof ik en mijn leven een grote mislukking waren (wat in werkelijkheid echt totaal niet het geval was/is). Ik ben ook naar de huisarts gegaan en doorverwezen naar de pop poli. Rond 14 weken was ik nog erg depressief, maar het werd langzamerhand beter. Nu kan ik me totaal niet meer voorstellen dat ik me ooit zo gevoeld heb. Ik ben heel erg gelukkig nu (ook met mijn gezin). Wat ik hiermee wil zeggen, je hoofd kan je echt bedriegen. Kijk uit met het nemen van zo'n ingrijpende beslissing als het laten weghalen van je kindje terwijl je kampt met depressieve gevoelens.[....] Ik hoop echt het beste voor jou en je gezin en wens je heel veel sterkte.
Juliette
Je hoeft je echt niet schamen voor je gedachten. Ik vind het heel goed dat je je verhaal doet, voor jezelf maar ook voor andere vrouwen die met soortgelijke gevoelens worstelen. Een prenatale depressie kan je gedachten en je kijk op dingen erg verdraaien. Ik weet natuurlijk niet of jij dit hebt, maar ik heb hier zelf ervaring mee bij mijn tweede zwangerschap. En ook ik zat al niet helemaal lekker in m'n vel voordat ik zwanger werd, maar toen ik zwanger raakte werd dit versterkt (ik wilde alleen maar slapen en dat de gedachten in m'n hoofd stopten; en soms dacht ik zelf dat het beter zou zijn als ik dood was). Ik zag de dingen toen echt totaal anders, extreem negatief, alsof ik en mijn leven een grote mislukking waren (wat in werkelijkheid echt totaal niet het geval was/is). Ik ben ook naar de huisarts gegaan en doorverwezen naar de pop poli. Rond 14 weken was ik nog erg depressief, maar het werd langzamerhand beter. Nu kan ik me totaal niet meer voorstellen dat ik me ooit zo gevoeld heb. Ik ben heel erg gelukkig nu (ook met mijn gezin). Wat ik hiermee wil zeggen, je hoofd kan je echt bedriegen. Kijk uit met het nemen van zo'n ingrijpende beslissing als het laten weghalen van je kindje terwijl je kampt met depressieve gevoelens.[....] Ik hoop echt het beste voor jou en je gezin en wens je heel veel sterkte.
Juliette
moderatorviva wijzigde dit bericht op 28-04-2023 14:50
Reden: linkje blog verwijderd
Reden: linkje blog verwijderd
4.06% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 14:15
vrijdag 28 april 2023 om 14:17
Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom er zo stellig een abortus wordt aangeraden.
Iemand kiest bewust voor een derde kind. Diezelfde persoon heeft vervolgens tijdens zwangerschap spijt. Én heeft klachten van een depressie/burn-out.
Dat is toch duidelijk 1+1 = 2?
Straks ben je hersteld van je psychische klachten, en heb je spijt van deze beslissing die je maakte op een erg labiel moment...
Deze klachten zijn maar voor even. De beslissing voor een abortus voor de rest van je leven.
Zoek zo snel mogelijk hulp. Meld je overal ziek. Jezelf beter gaan voelen heeft nu prio op alles. Op deze manier kun je geen beslissing voor het leven nemen.
Iemand kiest bewust voor een derde kind. Diezelfde persoon heeft vervolgens tijdens zwangerschap spijt. Én heeft klachten van een depressie/burn-out.
Dat is toch duidelijk 1+1 = 2?
Straks ben je hersteld van je psychische klachten, en heb je spijt van deze beslissing die je maakte op een erg labiel moment...
Deze klachten zijn maar voor even. De beslissing voor een abortus voor de rest van je leven.
Zoek zo snel mogelijk hulp. Meld je overal ziek. Jezelf beter gaan voelen heeft nu prio op alles. Op deze manier kun je geen beslissing voor het leven nemen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:18
Oei oei wat een situatie. De relatie al zo zo en dan ook nog zwanger raken, een baby lost niets op, ook een meisje niet. Je hebt ook al fysieke klachten / mentale ook nog. Ik wens je heel veel sterkte want wat je ook besluit dat heb je nodig. Het lijkt nu allemaal donker maar je hebt hulp gevraagd en nu moet je een besluit gaan maken en goed voor jezelf gaan zorgen.
kyr4 wijzigde dit bericht op 28-04-2023 14:20
4.55% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 14:19
Wie zegt dat? En alsof een kind krijgen geen beslissing voor het leven is.Cherry-3 schreef: ↑28-04-2023 14:17Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom er zo stellig een abortus wordt aangeraden.
Iemand kiest bewust voor een derde kind. Diezelfde persoon heeft vervolgens tijdens zwangerschap spijt. Én heeft klachten van een depressie/burn-out.
Dat is toch duidelijk 1+1 = 2?
Straks ben je hersteld van je psychische klachten, en heb je spijt van deze beslissing die je maakte op een erg labiel moment...
Deze klachten zijn maar voor even. De beslissing voor een abortus voor de rest van je leven.
Zoek zo snel mogelijk hulp. Meld je overal ziek. Jezelf beter gaan voelen heeft nu prio op alles. Op deze manier kun je geen beslissing voor het leven nemen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:20
Ja zeker, maar die beslissing was al genomen op een moment dat ze zich niet zo voelde.Rooiboshoning schreef: ↑28-04-2023 14:19Wie zegt dat? En alsof een kind krijgen geen beslissing voor het leven is.
vrijdag 28 april 2023 om 14:23
Al anderhalf jaar klachten, geen enthousiaste baby moeder, geen jongen willen, aparte reden voor een derde, huwelijk al jaren niet echt fijn plus nog wat dingen. Zo 1+1 is het niet, tenzij je een hele roze bril op hebt.Cherry-3 schreef: ↑28-04-2023 14:17Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom er zo stellig een abortus wordt aangeraden.
Iemand kiest bewust voor een derde kind. Diezelfde persoon heeft vervolgens tijdens zwangerschap spijt. Én heeft klachten van een depressie/burn-out.
Dat is toch duidelijk 1+1 = 2?
Straks ben je hersteld van je psychische klachten, en heb je spijt van deze beslissing die je maakte op een erg labiel moment...
Deze klachten zijn maar voor even. De beslissing voor een abortus voor de rest van je leven.
Zoek zo snel mogelijk hulp. Meld je overal ziek. Jezelf beter gaan voelen heeft nu prio op alles. Op deze manier kun je geen beslissing voor het leven nemen.
vrijdag 28 april 2023 om 14:23
die klachten waren er al, net als de tegenzin in baby's en jongens. En uiteraard kun je de rest van je leven spijt hebben van een abortus en dat is heel rot. Maar straks is er een klein jochie dat niet gewenst is door zijn moeder en geloof me, een kind zelfs als baby weet dat, voelt dat. Wil je echt de gok daar op nemen?Cherry-3 schreef: ↑28-04-2023 14:17Ik snap eigenlijk niet zo goed waarom er zo stellig een abortus wordt aangeraden.
Iemand kiest bewust voor een derde kind. Diezelfde persoon heeft vervolgens tijdens zwangerschap spijt. Én heeft klachten van een depressie/burn-out.
Dat is toch duidelijk 1+1 = 2?
Straks ben je hersteld van je psychische klachten, en heb je spijt van deze beslissing die je maakte op een erg labiel moment...
Deze klachten zijn maar voor even. De beslissing voor een abortus voor de rest van je leven.
Zoek zo snel mogelijk hulp. Meld je overal ziek. Jezelf beter gaan voelen heeft nu prio op alles. Op deze manier kun je geen beslissing voor het leven nemen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 28 april 2023 om 14:23
puntillita schreef: ↑28-04-2023 13:45Je vermoordt niets of niemand. Je maakt gebruik van je recht om een ongewenst kind niet geboren te laten worden. Dat maakt je imho een goede moeder die het belang van je bestaande gezin (met al twee kinderen) èn dat van het ongeboren kind weegt en besluit dat een derde kind voor geen van de betrokkenen een goed idee is.
Geen enkel kind verdient het geboren te worden in een instabiele situatie en elk kind verdient het om gewenst te zijn. Kun je de basis niet bieden, dan heb je de mogelijkheid om het ongeboren kind die ellende te besparen en dat is juist je verantwoordelijkheid nemen. Wees dankbaar dat je de mogelijkheid hebt om je fout te corrigeren en - vooral - oordeel niet te streng over jezelf. Sterkte.
Dit. De rest is alleen maar ruis. De basis is: elk kind verdient het om geboren te worden in een stabiele situatie én als gewenst kind. In dit geval is dat heel erg afwezig dus zorg je ervoor dat er geen kind komt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
