Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 11:38
vrijdag 28 april 2023 om 11:39
vrijdag 28 april 2023 om 11:41
Ik heb totaal geen ervaring met depressies, maar herken de paniek helemaal.
Wij hadden al een kind en bij onze tweede duurde het 5 jaar! Inclusief jarenlang de medische mallemolen.
Onze allerlaatste poging was raak en de blijdschap sloeg bij mij van het ene op andere moment om in paniek.
Waar was ik aan begonnen! Ik wou geen tweede meer! Wat zou ik blij zijn als het een miskraam werd.
Mijn gedachten sloegen helemaal op hol.
Heel moeilijk te begrijpen voor mijn partner.
Bij dit gevoel was ik nog maar 4 weken zwanger en heeft een paar weken geduurd. En van het een op andere moment verdween die donkere wolk en kwam de zon, die gelukkig niet meer is weggegaan.
Hormonen kunnen ook hele gekke dingen doen met je gedachten.
Alhoewel onze ervaringen natuurlijk ook totaal niet met elkaar vergeleken kunnen worden.
Ik hoop dat je hele goede hulp kunt vinden op korte tijd.
Wij hadden al een kind en bij onze tweede duurde het 5 jaar! Inclusief jarenlang de medische mallemolen.
Onze allerlaatste poging was raak en de blijdschap sloeg bij mij van het ene op andere moment om in paniek.
Waar was ik aan begonnen! Ik wou geen tweede meer! Wat zou ik blij zijn als het een miskraam werd.
Mijn gedachten sloegen helemaal op hol.
Heel moeilijk te begrijpen voor mijn partner.
Bij dit gevoel was ik nog maar 4 weken zwanger en heeft een paar weken geduurd. En van het een op andere moment verdween die donkere wolk en kwam de zon, die gelukkig niet meer is weggegaan.
Hormonen kunnen ook hele gekke dingen doen met je gedachten.
Alhoewel onze ervaringen natuurlijk ook totaal niet met elkaar vergeleken kunnen worden.
Ik hoop dat je hele goede hulp kunt vinden op korte tijd.
vrijdag 28 april 2023 om 11:44
nerdopviva schreef: ↑28-04-2023 11:26En ik vind er wel wat van dat jij hier, als man, je mening komt verkondigen over abortus, zonder te weten wat een zwangerschap en hormonen met je kunnen doen.
En ik vind er wat van dat mannen hun smoel moeten houden als een vrouw een abortus wil (want dat mag ze zelf weten), maar vooral wel moeten worden gehoord als een vrouw een kind wil houden, want dan is het ineens wel zijn kind (en niet meer alleen haar buik).
Ik zeg niet dat jij zo redeneert, reageer meer in het algemeen. Maar hoe vaak je dat hier op het forum leest. Hardste geroep over baas in eigen buik. Maar alleen bij abortus. Bah.
Wat betreft TO, daar vind ik net zoals de persoon waar jij op reageert ook wat van. Maar wat ik vind doet niet ter zake. Van mij zal men ook wel wat vinden. Lekker boeien. Mijn leven, mijn keuzes. Haar leven haar keuzes. Ik zou wel ik haar was alleen wel hulp zoeken. Psychische hulp. In de breedste zin van het woord.
I will not let anyone walk through my mind with their dirty feet.
- Gandhi
- Gandhi
vrijdag 28 april 2023 om 11:46
TO, ik hoop vooral dat je de juiste begeleiding vindt op korte termijn. Wat je ook kiest, het is oké en je bent geen monster. Je bent een mens.
Ik vind het dus ook wel heftig dat veel mensen nu zo concreet abortus adviseren. Dat kán de juiste keuze zijn voor TO, maar haar huidige gevoelens kunnen inderdaad ook paniek, hormonen, depressie zijn. Ik denk dat wij voorzichtig moeten zijn met zo’n concreet advies. Ik wens je de juiste begeleiding in deze moeilijke keuze. En nogmaals: wat je ook kiest, het is oké
Ik vind het dus ook wel heftig dat veel mensen nu zo concreet abortus adviseren. Dat kán de juiste keuze zijn voor TO, maar haar huidige gevoelens kunnen inderdaad ook paniek, hormonen, depressie zijn. Ik denk dat wij voorzichtig moeten zijn met zo’n concreet advies. Ik wens je de juiste begeleiding in deze moeilijke keuze. En nogmaals: wat je ook kiest, het is oké
vrijdag 28 april 2023 om 11:49
Ja goed punt.Marianneke schreef: ↑28-04-2023 11:05Zwanger worden en een kind krijgen is nog veel ingrijpender. Niet alleen voor TO zelf en haar partner, ook voor hun kinderen, en het toekomstige kind.
vrijdag 28 april 2023 om 11:52
Je bent ziek en dat is al een tijdje. Je wilde een baby om aan je ideaalbeeld te voldoen, je beter te gaan voelen met het idee van een dochter en een volle tafel. Hoe eenzaam voel je je dan als je een extra kind nodig hebt voor dat plaatje? Met een depressie ben je zo alleen dat een heel elftal aan kinderen je niet gaat helpen. Maar nu wordt het een zoon en is het sowieso niet je ideaalbeeld en dat is (te) confronterend.
Depressie is een ziekte, de hormonen van een zwangerschap komen daar nu bij.Zoek asap hulp, anti depressiva in combinatie met zwangerschap is een lastige maar laat je adviseren. Je hebt nog een paar weken voor je niets meer te kiezen hebt, kies nu ook niet overhaast op basis van meningen op een forum. Je hebt nu spijt van een zwangerschap, maar een abortus kun je niet terugdraaien als je hormonen weer tot rust gekomen zijn.
Je man maakt zich zorgen en beweegt met je mee, bang wellicht om het erger te maken voor jou. Ook hij heeft hulp nodig om met jou depressie en het eventuele verlies als jullie kiezen voor abortus te kunnen omgaan. Zoek dus samen hulp!
Depressie is een ziekte, de hormonen van een zwangerschap komen daar nu bij.Zoek asap hulp, anti depressiva in combinatie met zwangerschap is een lastige maar laat je adviseren. Je hebt nog een paar weken voor je niets meer te kiezen hebt, kies nu ook niet overhaast op basis van meningen op een forum. Je hebt nu spijt van een zwangerschap, maar een abortus kun je niet terugdraaien als je hormonen weer tot rust gekomen zijn.
Je man maakt zich zorgen en beweegt met je mee, bang wellicht om het erger te maken voor jou. Ook hij heeft hulp nodig om met jou depressie en het eventuele verlies als jullie kiezen voor abortus te kunnen omgaan. Zoek dus samen hulp!
vrijdag 28 april 2023 om 11:55
Ik herken de paniek ook. Ik ben momenteel 32 weken zwanger van de derde. Deze zwangerschap was enorm gepland en doordacht. Veel meer nog dan bij de eerste twee. Maar toch, na de eerste blijdschap van de positieve test was ik in paniek. Waarom wilde ik dit ook alweer? Waarom weer terug naar luiers terwijl ons gezin met twee kinderen net lekker liep? Kunnen we het wel betalen? Ik bleef maar malen en dat gecombineerd met vermoeidheid, misselijkheid en migraine zorgde ervoor dat ik ook een aantal keer serieus heb overwogen om de zwangerschap af te breken. Mijn man stond er een stuk nuchterder in en heeft me door die zware periode heen gesleept. Inmiddels ben ik echt weer blij met de zwangerschap en kijk ik er naar uit om straks drie kinderen te hebben.Tralalax2 schreef: ↑28-04-2023 11:41Ik heb totaal geen ervaring met depressies, maar herken de paniek helemaal.
Wij hadden al een kind en bij onze tweede duurde het 5 jaar! Inclusief jarenlang de medische mallemolen.
Onze allerlaatste poging was raak en de blijdschap sloeg bij mij van het ene op andere moment om in paniek.
Waar was ik aan begonnen! Ik wou geen tweede meer! Wat zou ik blij zijn als het een miskraam werd.
Mijn gedachten sloegen helemaal op hol.
Heel moeilijk te begrijpen voor mijn partner.
Bij dit gevoel was ik nog maar 4 weken zwanger en heeft een paar weken geduurd. En van het een op andere moment verdween die donkere wolk en kwam de zon, die gelukkig niet meer is weggegaan.
Hormonen kunnen ook hele gekke dingen doen met je gedachten.
Alhoewel onze ervaringen natuurlijk ook totaal niet met elkaar vergeleken kunnen worden.
Ik hoop dat je hele goede hulp kunt vinden op korte tijd.
Het is heel fijn dat we in Nederland de optie hebben om een ongewenste zwangerschap te stoppen, maar ik zou als ik jou was toch eerst proberen te achterhalen of het echt ongewenst is. Ga naar je huisarts, kijk op fiom.nl of ga naar een POP poli. Je bent echt niet de enige die tegen dit soort problemen aanloopt tijdens een zwangerschap.
vrijdag 28 april 2023 om 11:56
Van spijt van een arbortus heeft alleen to last en misschien haar man.
Van spijt van een kind daar zadel je een mens zijn heel leven mee op met alle gevolgen van dien.
lorrelies wijzigde dit bericht op 28-04-2023 11:57
4.55% gewijzigd
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 28 april 2023 om 11:57
Vooral dat dikgedrukte. Zoek hulp, ga zo snel mogelijk praten met de huisarts. En wat hier ook gezegd wordt: blijf bij jezelf en je eigen gevoel. En wat eerder ook al werd benoemd: als je een keuze maakt, schrijf een brief met daarin de uitleg waarom je voor die keuze bent gegaan. Dat vond ik echt een hele goede. Verder heb ik geen ervaring in dit soort situaties dus ga ik niet zeggen wat je moet doen TO. Maar je krijgt wel een hele dikke knuffelVlag schreef: ↑28-04-2023 11:46TO, ik hoop vooral dat je de juiste begeleiding vindt op korte termijn. Wat je ook kiest, het is oké en je bent geen monster. Je bent een mens.
Ik vind het dus ook wel heftig dat veel mensen nu zo concreet abortus adviseren. Dat kán de juiste keuze zijn voor TO, maar haar huidige gevoelens kunnen inderdaad ook paniek, hormonen, depressie zijn. Ik denk dat wij voorzichtig moeten zijn met zo’n concreet advies. Ik wens je de juiste begeleiding in deze moeilijke keuze. En nogmaals: wat je ook kiest, het is oké
En trouwens, voor de enkeling die hier de discussie denkt te kunnen voeren over of abortus wel of niet oké is, doe dat ergens anders. Dit topic is niet de plek daarvoor. Heb een beetje respect voor TO die al genoeg aan haar hoofd heeft.
vrijdag 28 april 2023 om 11:58
Stacey86 schreef: ↑28-04-2023 11:32Ik schrik hoe makkelijk abortus geroepen word. Ik zou nu in eerste instantie met spoed hulp zoeken. Want je bent nu ook niet jezelf je zit bom vol hormonen bent depressies. Weet dat ook een abortus verschrikkelijk veel spijt kan opleveren.
Maar een ongewenst kind is ook levenslang voor het kind. Weet ik helaas uit ervaring door mijn partner. Zijn vader was ongewenst had een meisje moeten zijn is een jongen geworden en top de dag van vandaag dealen zijn vader en mijn partner met de gevolgen.
Overweeg alles goed praat met huisarts en verloskundigen je bent echt niet de eerste. Maar zoek hulp snel.
Ik ook! TO, ga ajb zo spoedig mogelijk in gesprek.
vrijdag 28 april 2023 om 11:58
+1milesdavis schreef: ↑28-04-2023 11:57En trouwens, voor de enkeling die hier de discussie denkt te kunnen voeren over of abortus wel of niet oké is, doe dat ergens anders. Dit topic is niet de plek daarvoor. Heb een beetje respect voor TO die al genoeg aan haar hoofd heeft.
vrijdag 28 april 2023 om 12:02
Ik heb meer het idee dat ze al volslagen in paniek was en dat de mededeling dat het een jongen was voor haar de druppel was die de emmer deed overlopen. Het had waarschijnlijk ook een andere druppel kunnen zijn. Nu net doen of ze abortus wil puur omdat het geen jongen is, lijkt me in elk geval veel te kort door de bocht.Student201 schreef: ↑28-04-2023 11:10
Ik heb t idee dat e.e.a. nu ook heel erg getriggerd wordt doordat t geen meisje is maar een jongen. En daarom een abortus plegen vind ik wel wat van tbh...
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 28 april 2023 om 12:10
Voordat je allemaal beslissingen maakt TO, zoek hulp! Praat met je verloskundige, zei kan aansturen op hulp voor jou en je man.
Dan kan je op een doordachte wijze kiezen voor wat je echt wil. Zodat je niet later alsnog instort.
Een abortus vanaf 14 weken is ook geen curratage meer en ook vrij heftig, dus praat erover met iemand!
Dan kan je op een doordachte wijze kiezen voor wat je echt wil. Zodat je niet later alsnog instort.
Een abortus vanaf 14 weken is ook geen curratage meer en ook vrij heftig, dus praat erover met iemand!
vrijdag 28 april 2023 om 12:23
Grote kans dat je deze gedachtes allemaal hebt onder invloed van hormonen.
Ik zou erg bang zijn voor spijt bij abortus.
Daarnaast denk ik:
Je gaat houden van een baby. Niet van een jongen of een meisje.
Heb vertrouwen in jezelf. Je hebt al kinderen. Jij kan dit. Over de hele wereld kunnen mensen dit. Ook tieners, arme mensen enz. Je leeft in een rijk land met goede gezondheidszorg. Dit kind is welkom.
Vraag praktische hulp voor het eerste jaar en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk met bv een schoonmaakster en ga in therapie.
Zet de positieve dingen tov de baby eens op een rij. Je richt je alleen op de negatieve.
Je krijgt iets om van te houden, voor te zorgen. Je gaat belangrijk voor hem zijn.
Jullie gaan mooie dingen beleven. Hij gaat een aanvulling zijn op jullie gezin. Zo n vrolijk, lachende baby in de kinderstoel, in de box.
Je andere kinderen zijn al groter. Zij gaan volop genieten van kleine broertje en kunnen ook met hem wandelen, even opletten enz.
Je gaat verjaardagen vieren, met hem op vakantie. Je gaat trots op hem zijn en hem nooit kunnen missen.
Kijk naar de leuke spulletjes en kleren die je voor hem kan kopen.
Je hebt al veel ervaring. Je schrikt niet meer van meningen van anderen. Je weet hoe je een kind moet opvoeden en welke fases erbij horen.
Ik wil even een ander inzicht laten zien. Zie zoveel reacties die abortus als oplossing zien.
Ik zou erg bang zijn voor spijt bij abortus.
Daarnaast denk ik:
Je gaat houden van een baby. Niet van een jongen of een meisje.
Heb vertrouwen in jezelf. Je hebt al kinderen. Jij kan dit. Over de hele wereld kunnen mensen dit. Ook tieners, arme mensen enz. Je leeft in een rijk land met goede gezondheidszorg. Dit kind is welkom.
Vraag praktische hulp voor het eerste jaar en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk met bv een schoonmaakster en ga in therapie.
Zet de positieve dingen tov de baby eens op een rij. Je richt je alleen op de negatieve.
Je krijgt iets om van te houden, voor te zorgen. Je gaat belangrijk voor hem zijn.
Jullie gaan mooie dingen beleven. Hij gaat een aanvulling zijn op jullie gezin. Zo n vrolijk, lachende baby in de kinderstoel, in de box.
Je andere kinderen zijn al groter. Zij gaan volop genieten van kleine broertje en kunnen ook met hem wandelen, even opletten enz.
Je gaat verjaardagen vieren, met hem op vakantie. Je gaat trots op hem zijn en hem nooit kunnen missen.
Kijk naar de leuke spulletjes en kleren die je voor hem kan kopen.
Je hebt al veel ervaring. Je schrikt niet meer van meningen van anderen. Je weet hoe je een kind moet opvoeden en welke fases erbij horen.
Ik wil even een ander inzicht laten zien. Zie zoveel reacties die abortus als oplossing zien.
vrijdag 28 april 2023 om 12:28
Slaat allemaal nergens op, het leven is geen lala land, dingen komen niet vanzelf goed. Liefde is niet alles.spacescooter schreef: ↑28-04-2023 12:23Grote kans dat je deze gedachtes allemaal hebt onder invloed van hormonen.
Ik zou erg bang zijn voor spijt bij abortus.
Daarnaast denk ik:
Je gaat houden van een baby. Niet van een jongen of een meisje.
Heb vertrouwen in jezelf. Je hebt al kinderen. Jij kan dit. Over de hele wereld kunnen mensen dit. Ook tieners, arme mensen enz. Je leeft in een rijk land met goede gezondheidszorg. Dit kind is welkom.
Vraag praktische hulp voor het eerste jaar en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk met bv een schoonmaakster en ga in therapie.
Zet de positieve dingen tov de baby eens op een rij. Je richt je alleen op de negatieve.
Je krijgt iets om van te houden, voor te zorgen. Je gaat belangrijk voor hem zijn.
Jullie gaan mooie dingen beleven. Hij gaat een aanvulling zijn op jullie gezin. Zo n vrolijk, lachende baby in de kinderstoel, in de box.
Je andere kinderen zijn al groter. Zij gaan volop genieten van kleine broertje en kunnen ook met hem wandelen, even opletten enz.
Je gaat verjaardagen vieren, met hem op vakantie. Je gaat trots op hem zijn en hem nooit kunnen missen.
Kijk naar de leuke spulletjes en kleren die je voor hem kan kopen.
Je hebt al veel ervaring. Je schrikt niet meer van meningen van anderen. Je weet hoe je een kind moet opvoeden en welke fases erbij horen.
Ik wil even een ander inzicht laten zien. Zie zoveel reacties die abortus als oplossing zien.
vrijdag 28 april 2023 om 12:29
Eens. Voordat je richting hulp gaat en eventueel medicatie ben je al weken verder en dan zit je voorbij je termijn. Zeker als je wil kijken of medicatie aanslaat. En dan als dat allemaal niet zo is en het gewoon is zoals je je nu voelt? Dan is het kind de dupe van dit alles en waarschijnlijk de rest van het gezin ook. Welke keuze dan ook is aan TO, maar het niet dat er nog zeeën met tijd zijn. Moeilijk erg moeilijk.
vrijdag 28 april 2023 om 12:33
vrijdag 28 april 2023 om 12:35
Hele rare vraag misschien, maar heb je toevallig zwangerschapsdiabetes gehad in je vorige zwangerschappen? Ik vraag dit omdat ik bij mijn laatste (toevallig ook de 3e zwangerschap) last had van moodswings en heel snel geïrriteerd was, ik dacht dat ik een prenatale depressie had, want ik kende mezelf gewoon niet eens terug. De verloskundige verwees me naar de praktijkondersteuner van de huisarts en hij dacht meteen aan zwangerschapsdiabetes. Ik was ook heel veel misselijk en moest overgeven waardoor ik ook niet goed at, maar die depressieve gevoelens verdwenen wel zodra ik mijn bloedsuikers onder controle had.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
