Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 28 april 2023 om 10:54
Je zegt het goed. In wording. Het is nog geen kind en je maakt niks dood. Als het beter is voor jou en voor het gezin dat je nu hebt, dan lijkt abortus me een prima optie. Beter abortus dan een kind dat niet gewenst is, al was het oorspronkelijk gepland.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 10:34Bedankt voor jullie reacties en advies. Doet me goed.
Zesjuli, ik kan niet anders zeggen dan dat je gelijk hebt. Ik weet niet waarom we zo vreselijk stom zijn geweest. Ik heb geen excuus.
-edit, ik denk dat ik hoopte of dacht dat het wel goed zou komen. Dat er een soort allesoverheersende liefde zou zijn maar dit kind. En dat is er niet. Maar als ik naar de echo foto's kijk zie ik wel een kind in wording, met een rond bolletje, met handjes en voetjes, en dat zou ik dan doodmaken omdat ik er toch geen zin in heb? Ik zit alweer te huilen en ben zo misselijk
Ik lees eigenlijk alleen maar redenen om vooral geen derde erbij te nemen.
En meer kinderen betekent niet automatisch meer gezelligheid. Misschien is de derde ziek en heb je er vooral zorgen over. Misschien hebben de broers de hele tijd ruzie. Misschien verhuizen ze later naar de andere kant van de wereld.
Wat dat betreft lijkt het me zinvoller om een leuke vriendenkring op te bouwen.
In ieder geval sterkte, welke beslissing je ook neemt
vrijdag 28 april 2023 om 10:59
Ik wist het geslacht ook al met 14 weken hoor.Vlag schreef: ↑28-04-2023 10:44Hoe kan het dat je nu al weet dat het een jongetje wordt? Ik dacht dat in Nederland het geslacht nooit voor 16 weken bekendgemaakt werd, juist om te voorkomen dat mensen omwille van het geslacht abortus zouden laten doen. (Kan na 16 weken natuurlijk nog steeds, maar de drempel is hoger)
Ik vind het rot dat je je zo voelt en kan je ook niet advies geven, maar wel een eigen ervaring delen. Man en ik waren nèt met de pil gestopt met het plan voor een tweede te gaan, tot er dingen in ons leven gebeurden die dat toch een minder goed idee maakten op dat moment. Ik wilde daarom weer terug aan de pil, deed voor de zekerheid een test en… het resultaat ligt hier naast me in de box. We hebben echt wel eens gedacht “hoe gaan we dit doen”, maar we déden het gewoon. Het was zwaar maar het kindje was heel welkom. En nu de baby er is, is er juist een last van m’n schouders gevallen. De zwangerschap was pittig en ik ben ook door een paar donkere maanden gegaan, maar nu de baby er is schijnt letterlijk en figuurlijk de zon weer. Ik kan je niet garanderen dat dit voor jou ook geldt en bij ons was het kindje wel heel erg gewenst, alleen de timing zeer ongelukkig. Ik wens je veel sterkte met wat je ook gaat doen.
vrijdag 28 april 2023 om 11:00
Aan de andere kant heeft TO ook de ingrijpende beslissing gemaakt om zwanger te worden terwijl ze er al anderhalf jaar doorheen zit.
vrijdag 28 april 2023 om 11:01
Oei linke uitspraak. AANVULLING : Door te zeggen het is nog geen kind en je maakt niks dood.Vuurenvlam62 schreef: ↑28-04-2023 10:54Je zegt het goed. In wording. Het is nog geen kind en je maakt niks dood. Als het beter is voor jou en voor het gezin dat je nu hebt, dan lijkt abortus me een prima optie. Beter abortus dan een kind dat niet gewenst is, al was het oorspronkelijk gepland.
Ik lees eigenlijk alleen maar redenen om vooral geen derde erbij te nemen.
En meer kinderen betekent niet automatisch meer gezelligheid. Misschien is de derde ziek en heb je er vooral zorgen over. Misschien hebben de broers de hele tijd ruzie. Misschien verhuizen ze later naar de andere kant van de wereld.
Wat dat betreft lijkt het me zinvoller om een leuke vriendenkring op te bouwen.
In ieder geval sterkte, welke beslissing je ook neemt
anoniem_647b41c7d0fd8 wijzigde dit bericht op 28-04-2023 11:24
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
4.32% gewijzigd
vrijdag 28 april 2023 om 11:01
Wat je ook doet of kiest, zoek er hulp bij. Ook voor na de keuze.
Als je al moe en kwetsbaar bent is een kind erbij echt heel zwaar. Het is natuurlijk al heel wat als je niet moe en kwetsbaar bent!
Tegelijkertijd is er grote kans dat je je niet heel de zwangerschap zo gaat voelen, dus laat dat niet de reden zijn. (ik lees dat je meer redenen hebt, maar deze zag ik ook voorbij komen, dat je niet weet waar je het zoeken moet hierdoor).
Wat je ook kiest, schrijf een brief aan jezelf waarom je dat nu doet en hoe je je nu voelt. Met elke keuze zullen er later momenten zijn waarop je blij bent met je keuze en momenten waarop je misschien wenst dat je de andere keuze had gemaakt. Jij lijkt iemand die kritisch kan zijn naar zichzelf, en op de momenten waarop je denkt 'ik had beter de andere keuze kunnen maken' ga je jezelf waarschijnlijk dat verwijten. Maar dat is nergens voor nodig. Er is geen 'juiste' keuze, beide zijn oké. Je maakt een keuze op basis van hoe het nu voelt en dat is oké. Schrijf op hoe het nu is zodat je jezelf daar later aan kan herinneren mocht dat nodig zijn. Op een later moment is het namelijk makkelijk om te 'vergeten' hoe het echt voelde. Misschien is die brief later niet nodig, maar toch fijn als je wel momenten van twijfel hebt.
Praat erover met je man, eventueel andere naasten en met professionele hulp.
Sterkte
vrijdag 28 april 2023 om 11:05
Wat bedoel je?
vrijdag 28 april 2023 om 11:05
Zwanger worden en een kind krijgen is nog veel ingrijpender. Niet alleen voor TO zelf en haar partner, ook voor hun kinderen, en het toekomstige kind.
Coffee is never my cup of tea
vrijdag 28 april 2023 om 11:10
Eens. Ik weet zo even niet wat de juiste beslissing is. Maar feit is dat TO voor ze zwanger was nog een kind wilde. Feit is dat TO bewust zwanger is geworden, terwijl ze al depressief was.Vuurenvlam62 schreef: ↑28-04-2023 11:00Aan de andere kant heeft TO ook de ingrijpende beslissing gemaakt om zwanger te worden terwijl ze er al anderhalf jaar doorheen zit.
Ik heb t idee dat e.e.a. nu ook heel erg getriggerd wordt doordat t geen meisje is maar een jongen. En daarom een abortus plegen vind ik wel wat van tbh...
Zulke ingrijpende beslissingen maken in een depressie is zwaar. Ik zou heel goed met hulpverlening overleggen.
Zwetser
vrijdag 28 april 2023 om 11:14
Het is nog geen kind en je maakt niks dood.
vrijdag 28 april 2023 om 11:16
Tuurlijk wel....
Zwetser
vrijdag 28 april 2023 om 11:19
Ga voor die abortus. Het gaat niet goed met je, dat zijn geen omstandigheden om een kind op de wereld te zetten. Een baby heeft veel liefde en aandacht nodig, net als je twee kinderen. Als je dat niet kunt bieden is het liefdevoller om de zwangerschap niet voort te zetten. Sterkte vrouw, het klinkt heel zwaar
vrijdag 28 april 2023 om 11:22
Dat zeg ik niet , dat zei Vuur en Vlam.
Vandaar mijn reactie, linke uitspraak.
vrijdag 28 april 2023 om 11:22
En dit. Mijn vader was een ongewenst kind (vijfde kind, moeder kon het niet aan, abortus - toen nog illegaal - was mislukt) en hij heeft daar zijn leven lang last van gehad. En daardoor zijn gezin ook.Lolainthebigcity schreef: ↑28-04-2023 10:42Als kind van een moeder met spijt (ook romantische gedachte, volle tafel en graag een jongen willen) zeg ik abortus.
Die donkere rand zal altijd er zijn en blijven en als kind voel je dat ook.
Mijn moeder is heel haar leven "moe" gebleven ook door haar leeftijd want op zeer late leeftijd toch zwangerschap doorgezet maar ook omdat zij niet meer kon kiezen.
Je bent geen monster als je voor abortus kiest, je wilt het beste voor je kind en voor jezelf als moeder. Je hebt een keuze.
Hele dikke knuffel
vrijdag 28 april 2023 om 11:22
Ik zou in elk geval de meest drastische optie - abortus - voor jezelf concreet maken en als een reële en tastbare mogelijkheid gaan beschouwen, al was het maar om erachter te komen of je bij dat vooruitzicht een soort opluchting voelt. Op dit moment lijk je je nog heel erg tegen die optie te verzetten. Misschien uit schuldgevoel, misschien omdat je bang bent om dáár weer spijt van te krijgen, maar dat moet je sowieso eerst uitzoeken. En heel veel tijd heb je niet meer.
Zelf heb ik ooit een zwangerschap afgebroken met 20 weken, weliswaar om medische redenen (uitslag vruchtwaterpunctie was niet goed), en ik heb me daar volledig mee kunnen verzoenen. Nou is een medische redenen iets anders dan een psychische reden, maar is allebei zwaarwegend. Ik kreeg in het ziekenhuis psychologische hulp; misschien moet je daar eens (via de huisarts) naar informeren. En niet te lang wachten.
Je kunt nu nog alle opties openhouden, maar het belangrijkste is dat je een keuze maakt waar je de rest van je leven vrede mee kunt hebben. Je wilt een kind een zo gelukkig mogelijk leven bieden. Als dat niet kan (bijvoorbeeld omdat jij mentaal niet sterk genoeg bent, of dat het kind - zoals in mijn geval - zwaar gehandicapt is) kan het van liefde getuigen om het een moeilijk en ongelukkig leven te besparen. Maar dat inzicht moet je wel echt verwerven, zodat je kunt leven met de keuze die je maakt. Door er nu goed over na te denken, kun je ook tot de conclusie komen dat je het wél wilt houden. Sterkte! Het komt echt goed.
Zelf heb ik ooit een zwangerschap afgebroken met 20 weken, weliswaar om medische redenen (uitslag vruchtwaterpunctie was niet goed), en ik heb me daar volledig mee kunnen verzoenen. Nou is een medische redenen iets anders dan een psychische reden, maar is allebei zwaarwegend. Ik kreeg in het ziekenhuis psychologische hulp; misschien moet je daar eens (via de huisarts) naar informeren. En niet te lang wachten.
Je kunt nu nog alle opties openhouden, maar het belangrijkste is dat je een keuze maakt waar je de rest van je leven vrede mee kunt hebben. Je wilt een kind een zo gelukkig mogelijk leven bieden. Als dat niet kan (bijvoorbeeld omdat jij mentaal niet sterk genoeg bent, of dat het kind - zoals in mijn geval - zwaar gehandicapt is) kan het van liefde getuigen om het een moeilijk en ongelukkig leven te besparen. Maar dat inzicht moet je wel echt verwerven, zodat je kunt leven met de keuze die je maakt. Door er nu goed over na te denken, kun je ook tot de conclusie komen dat je het wél wilt houden. Sterkte! Het komt echt goed.
vrijdag 28 april 2023 om 11:24
Nu al 14 wekenMarianneke schreef: ↑28-04-2023 11:02Abortus is niet een gezond kind vermoorden. Abortus is geen moord. En het is een foetus, geen kind. Ik hoop heel erg dat je deze gedachte van je af kunt zetten. Abortus is de verstandige keuze nu.
En de abortus moet nog
Dus nog 1 of 2 weken verder
Het is wel een kind
vrijdag 28 april 2023 om 11:24
Nu al 14 wekenMarianneke schreef: ↑28-04-2023 11:02Abortus is niet een gezond kind vermoorden. Abortus is geen moord. En het is een foetus, geen kind. Ik hoop heel erg dat je deze gedachte van je af kunt zetten. Abortus is de verstandige keuze nu.
En de abortus moet nog
Dus nog 1 of 2 weken verder
Het is wel een kind
vrijdag 28 april 2023 om 11:24
Nu al 14 wekenMarianneke schreef: ↑28-04-2023 11:02Abortus is niet een gezond kind vermoorden. Abortus is geen moord. En het is een foetus, geen kind. Ik hoop heel erg dat je deze gedachte van je af kunt zetten. Abortus is de verstandige keuze nu.
En de abortus moet nog
Dus nog 1 of 2 weken verder
Het is wel een kind
vrijdag 28 april 2023 om 11:26
Student201 schreef: ↑28-04-2023 11:10Ik heb t idee dat e.e.a. nu ook heel erg getriggerd wordt doordat t geen meisje is maar een jongen. En daarom een abortus plegen vind ik wel wat van tbh...
En ik vind er wel wat van dat jij hier, als man, je mening komt verkondigen over abortus, zonder te weten wat een zwangerschap en hormonen met je kunnen doen.
vrijdag 28 april 2023 om 11:27
Jouw kinderen hebben je nodig.
Jij hebt je nodig.
Als je al niet voldoende in huis hebt om voor jezelf te zorgen, dan heb je zeker niet genoeg in huis om voor nog een baby erbij te zorgen. Ik lees in jouw verhaal alleen maar redenen om deze zwangerschap af te breken. Het is een moeilijke keuze, maar voor jullie gezin en voor jou zelf zeker de beste.
Sterkte, ook met de rest van je zorgen.
Jij hebt je nodig.
Als je al niet voldoende in huis hebt om voor jezelf te zorgen, dan heb je zeker niet genoeg in huis om voor nog een baby erbij te zorgen. Ik lees in jouw verhaal alleen maar redenen om deze zwangerschap af te breken. Het is een moeilijke keuze, maar voor jullie gezin en voor jou zelf zeker de beste.
Sterkte, ook met de rest van je zorgen.
vrijdag 28 april 2023 om 11:32
Ik schrik hoe makkelijk abortus geroepen word. Ik zou nu in eerste instantie met spoed hulp zoeken. Want je bent nu ook niet jezelf je zit bom vol hormonen bent depressies. Weet dat ook een abortus verschrikkelijk veel spijt kan opleveren.
Maar een ongewenst kind is ook levenslang voor het kind. Weet ik helaas uit ervaring door mijn partner. Zijn vader was ongewenst had een meisje moeten zijn is een jongen geworden en top de dag van vandaag dealen zijn vader en mijn partner met de gevolgen.
Overweeg alles goed praat met huisarts en verloskundigen je bent echt niet de eerste. Maar zoek hulp snel.
Maar een ongewenst kind is ook levenslang voor het kind. Weet ik helaas uit ervaring door mijn partner. Zijn vader was ongewenst had een meisje moeten zijn is een jongen geworden en top de dag van vandaag dealen zijn vader en mijn partner met de gevolgen.
Overweeg alles goed praat met huisarts en verloskundigen je bent echt niet de eerste. Maar zoek hulp snel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
