Psyche
alle pijlers
Wanneer je trauma's zijn verdwenen...
dinsdag 10 december 2019 om 13:47
...en je ineens wel kunt doen wat je nooit kon. Namelijk normaal functioneren, niet helemaal kapot zijn van een boodschapje doen, of de vaatwasser inpakken, maar ruimte hebben om te doen wat je wilt doen. Zonder rem, zonder wantrouwen dat je lichaam het niet aan kan. En ondertussen elke keer gefrustreerd zijn omdat je lijf eigenlijk niks mankeert.
Mijn trauma's wogen zo zwaar, ze voelde als grote stenen in mijn maag, zwaar en dwingend. Als ik een emotie in het hier en nu had, kwam daar een vrachtwagen aan oud zeer bij. Dat werkte verlammend, ondragelijk. Uitgeput was ik, reserves waren al jaren op.
En nu, mijn fundament is opnieuw opgebouwd, de stenen liggen goed, niet mer in mijn maag, maar sterk in zijn fundering. En alles lijkt te kloppen. De angsten van nu, zijn alleen van nu. En ergens is dat ook fijn, maar toch ook verwarrend. Ik moet mezelf opnieuw ontdekken. Ouwe gedachtes blijven weg, ik ben het nu wel waard, mensen zullen mij niet verlaten, anderen zullen niet boos worden, mijn man gaat echt voor 100% voor mij. Uitspraken die ik altijd wel deed, en heel hard deed ik mijn best om het waar te vinden, maar nooit voelde het goed. Altijd knaagde er wel een naar stemmetje in mijn hoofd en gooide de stenen in mijn buik de boel op de kop.
En nu, nu is het echt zo en ik voel me sterker dan ooit. En ook al is dat ook heel beangstigend, ik ben er klaar voor. Want dit is het moment waarop ik mijn hele leven wachtte, vrijheid. Vrij van ellende, vrij van verdriet. En geen angst meer. Volledige vrijheid om te zijn wie ik ben. En dat gun ik iedereen.
Mijn trauma's wogen zo zwaar, ze voelde als grote stenen in mijn maag, zwaar en dwingend. Als ik een emotie in het hier en nu had, kwam daar een vrachtwagen aan oud zeer bij. Dat werkte verlammend, ondragelijk. Uitgeput was ik, reserves waren al jaren op.
En nu, mijn fundament is opnieuw opgebouwd, de stenen liggen goed, niet mer in mijn maag, maar sterk in zijn fundering. En alles lijkt te kloppen. De angsten van nu, zijn alleen van nu. En ergens is dat ook fijn, maar toch ook verwarrend. Ik moet mezelf opnieuw ontdekken. Ouwe gedachtes blijven weg, ik ben het nu wel waard, mensen zullen mij niet verlaten, anderen zullen niet boos worden, mijn man gaat echt voor 100% voor mij. Uitspraken die ik altijd wel deed, en heel hard deed ik mijn best om het waar te vinden, maar nooit voelde het goed. Altijd knaagde er wel een naar stemmetje in mijn hoofd en gooide de stenen in mijn buik de boel op de kop.
En nu, nu is het echt zo en ik voel me sterker dan ooit. En ook al is dat ook heel beangstigend, ik ben er klaar voor. Want dit is het moment waarop ik mijn hele leven wachtte, vrijheid. Vrij van ellende, vrij van verdriet. En geen angst meer. Volledige vrijheid om te zijn wie ik ben. En dat gun ik iedereen.
'Happiness is only real when shared'.
maandag 6 januari 2020 om 16:51
maandag 6 januari 2020 om 16:55
Dank je. Ja dat klopt. Mijn man noemde het als het Stockholm-syndroom. De relatie met mijn trauma's was de laatste maanden heel hecht. Een van de trauma's was in een park, daar wil ik binnenkort nog eens naar toe. Dan kan ik het echt afsluiten denk ik...GreenLadyFern schreef: ↑06-01-2020 16:51
Ook na een slechte relatie voel je de effecten van een break up. Ook al was het geen goede relatie, je leven is daarna heel anders.
Jij hebt een breakup met je trauma's en alles wat daarbij hoort! Is inderdaad helemaal niet gek.
Knap van je dat je het zo goed kan bekijken en beschrijven
'Happiness is only real when shared'.
maandag 20 januari 2020 om 15:49
Inmiddels zijn we weer even verder, en waar ik eerder een terugval had, begin ik nu te stabiliseren en te groeien.
Ik merk dat naast het loslaten van mijn trauma's, ook het loslaten van mijn angsten een heel proces is.
Het loslaten van mijn angsten komt steeds met rouw en verdriet. Het is zo vreemd dat angst altijd je leidraad is geweest, en nu niet meer.
Ik ben op het punt waar ik wilde zijn, maar het voelt een beetje alsof ik voor de ingang van het oerwoud sta. Ik weet nog niet zo goed waar ik heen moet, ik maak ontwikkelingen door die je normaal als tiener door maakt. Het is soms erg verwarrend en moeilijk. Maar het is ook fijn, want ik functioneer weer. Zoals vandaag blokkeer ik wat, maar dat mg de pret niet drukken. Ik accepteer dat het allemaal niet in een keer kan.
Vandaag weer een gesprek met de psycholoog gehad, en daarin merkte ik ook wel dat ik ben waar ik wil zijn.
De liefde met mijn man is beter dan ooit. Die was al goed, maar nu mijn angst weg is, kan ik me pas echt voor de volle 100% geven, en dat voelt zo bevrijdend. Ik geloof nu alles wat hij zegt, en ik voel dat ook zo. En dat gevoel gun ik echt iedereen. Het maakt je onoverwinnelijk, dat je onvoorwaardelijk geliefd bent.
Ik merk dat naast het loslaten van mijn trauma's, ook het loslaten van mijn angsten een heel proces is.
Het loslaten van mijn angsten komt steeds met rouw en verdriet. Het is zo vreemd dat angst altijd je leidraad is geweest, en nu niet meer.
Ik ben op het punt waar ik wilde zijn, maar het voelt een beetje alsof ik voor de ingang van het oerwoud sta. Ik weet nog niet zo goed waar ik heen moet, ik maak ontwikkelingen door die je normaal als tiener door maakt. Het is soms erg verwarrend en moeilijk. Maar het is ook fijn, want ik functioneer weer. Zoals vandaag blokkeer ik wat, maar dat mg de pret niet drukken. Ik accepteer dat het allemaal niet in een keer kan.
Vandaag weer een gesprek met de psycholoog gehad, en daarin merkte ik ook wel dat ik ben waar ik wil zijn.
De liefde met mijn man is beter dan ooit. Die was al goed, maar nu mijn angst weg is, kan ik me pas echt voor de volle 100% geven, en dat voelt zo bevrijdend. Ik geloof nu alles wat hij zegt, en ik voel dat ook zo. En dat gevoel gun ik echt iedereen. Het maakt je onoverwinnelijk, dat je onvoorwaardelijk geliefd bent.
'Happiness is only real when shared'.
maandag 20 januari 2020 om 15:55
Totallyfree, je hebt laten zien wat je in huis hebt. Hier kom je ook doorheen. Je bent van zó ver gekomen! Het is niet raar om ook te rouwen om je oude ik, inclusief trauma's.totallyfree schreef: ↑06-01-2020 16:46De afgelopen weken had ik wat last van een terugval. En ik begreep het maar niet, wat is het nou.. Maar gisteren had ik het door. Ik mis mijn trauma's. Ze zijn al 2/3e van mijn leven aanwezig, en nu ineens weg.. En daar moest ik gisteren erg om huilen. Ik rouwde om ze, alsof het gewoon nare personen in mijn leven waren geweest. Het voelde zo gek, maar ik was zo verdrietig. Ik moet ze ook bewust los gaan laten, er afscheid van nemen. Bedanken voor wat ze me ook wel hebben gebracht, voor wie ik ben geworden. Want ondanks alles ben ik best een leuk mens, dat was ik met de trauma's al. Nu is er zoveel mogelijk, maar dat is ook eng. Ik ben vrij, maar vrijheid is ook eng...
En vrijheid is eng, maar eng is niet erg. Je laat je er gewoon niet door verlammen.
maandag 20 januari 2020 om 16:09
TO:
Ben jij mij? Maar dan mijn toekomst?
Ik ben 48. 34 jaar ervaring met depressie 's en moe.. Zo moe.
Ik wil het niet meer! Dat stemmetje..
Vrijdag ga ik bij GGZ bespreken of en hoe nu verder.
Het geeft mij hoop dat het dus wel weg kan!
Bedankt hiervoor!
Het lijkt mij ook zo eng! Gewoon zijn is voor mij totaal onbekend.
Wat jij schreef.. Rouwen om je trauma 's.
Ik wil een ander leven maar niet kunnen voorstellen hoe dat eruit ziet maakt het ook eng!
Maar het anders willen is groter!
Heel erg benieuwd of ik het ook zo ga redden!
Bedankt voor je verhaal!
Ben jij mij? Maar dan mijn toekomst?
Ik ben 48. 34 jaar ervaring met depressie 's en moe.. Zo moe.
Ik wil het niet meer! Dat stemmetje..
Vrijdag ga ik bij GGZ bespreken of en hoe nu verder.
Het geeft mij hoop dat het dus wel weg kan!
Bedankt hiervoor!
Het lijkt mij ook zo eng! Gewoon zijn is voor mij totaal onbekend.
Wat jij schreef.. Rouwen om je trauma 's.
Ik wil een ander leven maar niet kunnen voorstellen hoe dat eruit ziet maakt het ook eng!
Maar het anders willen is groter!
Heel erg benieuwd of ik het ook zo ga redden!
Bedankt voor je verhaal!
maandag 20 januari 2020 om 17:11
Wat bijzonder dat je dat zegt. Ik hoop dat jij mij kunt zijn. En ja, ik zag het ook somber in en ik was ook op, bekaf van al dat vechten. Het kan, ja echt.benmamma schreef: ↑20-01-2020 16:09TO:
Ben jij mij? Maar dan mijn toekomst?
Ik ben 48. 34 jaar ervaring met depressie 's en moe.. Zo moe.
Ik wil het niet meer! Dat stemmetje..
Vrijdag ga ik bij GGZ bespreken of en hoe nu verder.
Het geeft mij hoop dat het dus wel weg kan!
Bedankt hiervoor!
Het lijkt mij ook zo eng! Gewoon zijn is voor mij totaal onbekend.
Wat jij schreef.. Rouwen om je trauma 's.
Ik wil een ander leven maar niet kunnen voorstellen hoe dat eruit ziet maakt het ook eng!
Maar het anders willen is groter!
Heel erg benieuwd of ik het ook zo ga redden!
Bedankt voor je verhaal!
Mocht je trouwens willen sparren over hoe verder, mag je me ook een bericht sturen
'Happiness is only real when shared'.
