Psyche
alle pijlers
Wanneer spreek je van een trauma?
zondag 29 december 2019 om 08:10
En eigenlijk nog belangrijker: wanneer weet je dat je een trauma hebt opgelopen?
Eind september heb ik mijn vader gereanimeerd. Ik dacht dat naarmate de weken verstreken, dat ik redelijk terug was. Niet meer zo schrikkerig, geen plotselinge huilbuien. Een paar weken geleden kreeg hij andere lichamelijke klachten. Sindsdien merk ik sterk dat ik me labiel voel. Ik kan minder hebben, ik ben emotioneler. Waar ik eerst allerlei diensten aannam van collega’s (zorg), ga ik nu meer op mijn strepen staan. Ik trek het niet helemaal. Ik heb een korter lontje. Ik heb een beetje het gevoel dat ik afglijd. Moet ik hier nu wat mee en wat moet ik hiermee?
Eind september heb ik mijn vader gereanimeerd. Ik dacht dat naarmate de weken verstreken, dat ik redelijk terug was. Niet meer zo schrikkerig, geen plotselinge huilbuien. Een paar weken geleden kreeg hij andere lichamelijke klachten. Sindsdien merk ik sterk dat ik me labiel voel. Ik kan minder hebben, ik ben emotioneler. Waar ik eerst allerlei diensten aannam van collega’s (zorg), ga ik nu meer op mijn strepen staan. Ik trek het niet helemaal. Ik heb een korter lontje. Ik heb een beetje het gevoel dat ik afglijd. Moet ik hier nu wat mee en wat moet ik hiermee?
zondag 29 december 2019 om 10:34
Dat is ook zo. Ik denk dat mijn andere topic deels een gevolg is van dit topic.retrostar schreef: ↑29-12-2019 10:28Wel knap van je om zo goed te reageren op je vader toen hij je nodig had. Een heleboel anderen zouden niet meer weten wat te doen. Het is wel een feit dat je een ander niet kan laten doen wat jij wil; je kan hem niet naar de dokter laten gaan als jij dat nodig vindt zodat je minder angst hebt. Dus bezorgdheid om een ander gaat altijd wel gepaard met een zekere machteloosheid; je wil dat hij liever gisteren dan vandaag zich binnenstebuiten laat keren door artsen zodat je weer wat rustiger bent. Misschien reageer je deze onzekerheid af op anderen.
Kijk niet hoe ik heb gehandeld, ik was compleet hysterisch en mijn moeder riep alleen maar: blijf alsjeblieft bij ons, wat ik ook heel erg heftig vond. Op dat moment ging ik op de automatische piloot.
Ik neem morgen contact op met de huisarts.
zondag 29 december 2019 om 11:19
Dat verbaast me, vervelend zeg. Als je getuige bent van een ongeval of iets anders ingrijpends (en dit valt daar toch zeker onder), hoor je daar toch gewoon terecht te kunnen naar mijn weten en anders wel wat handvatten te krijgen. Ze hadden ook geen idee waar je wel terecht kon? En wat handig was om op dat moment te doen?Schatkaart schreef: ↑29-12-2019 10:14Ik heb slachtofferhulp dezelfde week nog gebeld, maar ik kreeg te horen dat ze niks voor mij konden betekenen omdat ik niet onder de doelgroep viel.
Natuurlijk wil ik hulp. Ik plaats niet voor niets dit topic.
Los van de huisarts/POH, wat mij hoe dan ook verstandig lijkt (goed dat je daar contact mee gaat zoeken!
), is de luisterlijn nog een optie natuurlijk.
