Psyche
alle pijlers
Wat denken andere mensen van mij
maandag 30 augustus 2021 om 17:40
Hey iedereen,
Ik heb al heel lange tijd het gevoel dat ik niets goed doe of dat elke situatie die ik meemaak fout loopt of zeer vreemd overkomt. Ik denk dan ook dat mensen boos gaan zijn op mij, mij raar gaan vinden. Het is soms zelfs zo dat ik feestjes afzeg omdat ik schrik heb om raar over te komen bij andere mensen, dat mensen mij vreemd gaan vinden en mensen mij niet leuk gaan vinden.
Een ander simpel voorbeeldje. Ik kwam onlangs in de winkel op de parking en moest eigenlijk aan de andere kant van het winkelcentrum zijn. Er stond een klein hekje waar je makkelijk zonder te springen over kon. Omdat ik zoveel schrik heb dat mensen mij vreemd gingen aankijken ben ik dan maar 5 minuten omgewandeld. Of toen ik langs het kanaal een boot zag liggen wou ik deze even gaan bekijken. Dus ik parkeerde mijn fiets, en wandelde op het padje naast het kanaal. Er stonden toevallig 2 mensen van het restaurant dat daar ook lag te roken net op de plaats waar die boot lag. Omdat ik het dan super ongemakkelijk vond om gewoon naar de boot te wandelen, daar wat te kijken en dan hetzelfde pad terug te nemen (langs de 2mensen) ben ik 25 minuten doorgewandeld om toch maar niet te moeten omkeren. Puur uit schrik dat ze mij raar zouden vinden.
Toen ik enkele jaren geleden merkte dat ik dit gevoel soms had was het nog redelijk onder controle maar tegenwoordig is het echt erg. Ik durf bijna niets “speciaals” meer in het openbaar doen, puur omdat ik zoveel schrik heb van dit gevoel.
Zijn er nog mensen die dit gevoel ervaren? Of hebben jullie tips om hier beter mee om te gaan?
Alvast dank voor de reacties.
Ik heb al heel lange tijd het gevoel dat ik niets goed doe of dat elke situatie die ik meemaak fout loopt of zeer vreemd overkomt. Ik denk dan ook dat mensen boos gaan zijn op mij, mij raar gaan vinden. Het is soms zelfs zo dat ik feestjes afzeg omdat ik schrik heb om raar over te komen bij andere mensen, dat mensen mij vreemd gaan vinden en mensen mij niet leuk gaan vinden.
Een ander simpel voorbeeldje. Ik kwam onlangs in de winkel op de parking en moest eigenlijk aan de andere kant van het winkelcentrum zijn. Er stond een klein hekje waar je makkelijk zonder te springen over kon. Omdat ik zoveel schrik heb dat mensen mij vreemd gingen aankijken ben ik dan maar 5 minuten omgewandeld. Of toen ik langs het kanaal een boot zag liggen wou ik deze even gaan bekijken. Dus ik parkeerde mijn fiets, en wandelde op het padje naast het kanaal. Er stonden toevallig 2 mensen van het restaurant dat daar ook lag te roken net op de plaats waar die boot lag. Omdat ik het dan super ongemakkelijk vond om gewoon naar de boot te wandelen, daar wat te kijken en dan hetzelfde pad terug te nemen (langs de 2mensen) ben ik 25 minuten doorgewandeld om toch maar niet te moeten omkeren. Puur uit schrik dat ze mij raar zouden vinden.
Toen ik enkele jaren geleden merkte dat ik dit gevoel soms had was het nog redelijk onder controle maar tegenwoordig is het echt erg. Ik durf bijna niets “speciaals” meer in het openbaar doen, puur omdat ik zoveel schrik heb van dit gevoel.
Zijn er nog mensen die dit gevoel ervaren? Of hebben jullie tips om hier beter mee om te gaan?
Alvast dank voor de reacties.
maandag 30 augustus 2021 om 19:49
Dus je doet het nooit goed genoeg voor je gevoel?
Ik heb geleerd dat anderen mogen denken wat ze willen, maar dat jij zelf vooral in jezelf mag geloven. Je bent wie je bent en dat is goed genoeg. Mensen denken sowieso wel, daar hebben wij geen controle op. Doe dus vooral wat voor JOU goed voelt ipv je constant aan te passen aan anderen. Want dan ben je eigenlijk jezelf niet......
Ik heb geleerd dat anderen mogen denken wat ze willen, maar dat jij zelf vooral in jezelf mag geloven. Je bent wie je bent en dat is goed genoeg. Mensen denken sowieso wel, daar hebben wij geen controle op. Doe dus vooral wat voor JOU goed voelt ipv je constant aan te passen aan anderen. Want dan ben je eigenlijk jezelf niet......
maandag 30 augustus 2021 om 20:00
What people think of you is none of your business. Mooie quote en waar! Men is voornamelijk met zichzelf bezig inderdaad. Tenzij je echt heel extreem gedrag vertoont, zoals hier in stad vroeger een man die zich in niets dan goudkleurige string, piepklein rugzakje en op rolschaatsen zich door de straten bewoog. Er werd hartelijk om gelachen en gekeken toen hij voorbij kwam en men ging weer over tot de orde van de dag. Grote kans dat jij niemand opvalt. Zonde om er zo mee bezig te zijn. Ik zou er hulp bij vragen. Want echt, niemand boeit het.
woensdag 1 september 2021 om 04:37
woensdag 1 september 2021 om 11:50
Dit klinkt best wel extreem, ik denk ook dat het misschien zou helpen om hulp te zoeken.
Ik herken het wel in een lichte mate, en wat bij mij hielp was om mezelf wat minder serieus te nemen. En ook bij mezelf na te gaan hoe ik zelf over andere mensen nadenk. Ik denk eigenlijk nooit: 'nou, die ziet er raar/lelijk/stom uit'. Dus waarom zou iemand dat van mij denken? Stel dat ik iemand over zo'n hekje zou zien springen zoals jij beschrijft, wat zou ik dan denken? Hooguit dat het er misschien grappig uit ziet, of dat het slim is van die persoon om dat te doen. Maar ik zou niet denken: 'wat een raar persoon, zeg'.
Ik herken het wel in een lichte mate, en wat bij mij hielp was om mezelf wat minder serieus te nemen. En ook bij mezelf na te gaan hoe ik zelf over andere mensen nadenk. Ik denk eigenlijk nooit: 'nou, die ziet er raar/lelijk/stom uit'. Dus waarom zou iemand dat van mij denken? Stel dat ik iemand over zo'n hekje zou zien springen zoals jij beschrijft, wat zou ik dan denken? Hooguit dat het er misschien grappig uit ziet, of dat het slim is van die persoon om dat te doen. Maar ik zou niet denken: 'wat een raar persoon, zeg'.
woensdag 1 september 2021 om 21:42
Het lijkt op sociale fobie of iets dwangmatigs. Ik zou bij je huisarts een doorverwijzing vragen naar een psycholoog! Het komt vaker voor dan je denkt.
Zo las ik bijv in het boek van Menno Oosterhof over dwangstoornissen dat hij eens een patiënt had die de straat niet op durfde omdat hij bang was het verkeer af te leiden. Of iemand die extreem moest blozen.
Zo las ik bijv in het boek van Menno Oosterhof over dwangstoornissen dat hij eens een patiënt had die de straat niet op durfde omdat hij bang was het verkeer af te leiden. Of iemand die extreem moest blozen.
donderdag 2 september 2021 om 07:43
Ik herken het wel wat jij hebt. Een soort gevoel dat je constant in de schijnwerpers staat. Wat mij echt geholpen heeft is wat hier ook al gezegd is, mensen zijn echt niet zoveel met jou bezig of vinden iets van jou. Ze hebben het allemaal veel drukker met zichzelf. Ga er bij jezelf maar eens op letten. Jij vindt waarschijnlijk ook niet zoveel van andere. De kans is zelfs groot dat ze denken, wat een leuke meid loopt daar of wat ziet ze er leuk uit.
donderdag 2 september 2021 om 07:50
. Mensen zijn vooral druk met hun eigen leven
In de eerste plaats is het interessant om je af te vragen of mensen eigenlijk wel zoveel over jou denken als jij denkt. Jij bent namelijk niet het centrum van het universum.
Het is logisch dat jij veel nadenkt over jezelf, over je eigen leven. Maar waarom denk je dat dat anders is bij andere mensen? Ieder mens ziet zichzelf als het middelpunt van zijn leven. Logisch ook, het leven is soms knap ingewikkeld. En de meeste mensen hebben hun handen vol aan zichzelf.
Dat betekent dus dat mensen minder met jou bezig zijn dan je misschien zou denken. Kan het jou iets schelen wat een voorbijganger op straat doet? Maak je je echt druk om wat je nichtje voor werk doet of hoe erg je collega zich schaamt omdat hij zich verspreekt tijdens een presentatie? Je leeft niet constant in ieders gedachten, andere mensen maken zich niet altijd zo druk om je. Ze meestal niet eens een mening over alles wat jij zegt en doet.
www.sochicken.nl
In de eerste plaats is het interessant om je af te vragen of mensen eigenlijk wel zoveel over jou denken als jij denkt. Jij bent namelijk niet het centrum van het universum.
Het is logisch dat jij veel nadenkt over jezelf, over je eigen leven. Maar waarom denk je dat dat anders is bij andere mensen? Ieder mens ziet zichzelf als het middelpunt van zijn leven. Logisch ook, het leven is soms knap ingewikkeld. En de meeste mensen hebben hun handen vol aan zichzelf.
Dat betekent dus dat mensen minder met jou bezig zijn dan je misschien zou denken. Kan het jou iets schelen wat een voorbijganger op straat doet? Maak je je echt druk om wat je nichtje voor werk doet of hoe erg je collega zich schaamt omdat hij zich verspreekt tijdens een presentatie? Je leeft niet constant in ieders gedachten, andere mensen maken zich niet altijd zo druk om je. Ze meestal niet eens een mening over alles wat jij zegt en doet.
www.sochicken.nl
donderdag 2 september 2021 om 11:24
Toen ik jong was had ik dit ook. Heeft me echt enorm beperkt. Ik durfde bijvoorbeeld niet alleen op een terras te zitten omdat mensen dan zouden denken dat ik geen vrienden had. En meer van dat soort dingen. Echt een enorm ongemakkelijk gevoel.
Met het ouder worden heb ik me beseft dat de meeste mensen helemaal niet zo veel denken over andere mensen. Bijna iedereen is met zichzelf bezig.
En stel je voor je had de boot gewoon gaan bekijken en als die mensen je aan hadden gekeken had je gewoon gezegd dat je even wilde kijken bij de boot. Dan zijn er 2 opties:
1. ze vinden je vreemd
2. ze vinden het leuk dat je naar de boot kijkt
In geval van optie 1. En dan? Ze vinden je vreemd. Ze lachen erom en vergeten het voorval. Maar er zullen altijd mensen zijn die je vreemd vinden want normaal bestaat niet. En wat de een normaal vindt vindt de ander heel vreemd. Waarom zou jij jezelf beperken omdat iemand je vreemd vindt?
Optie 2 is trouwens veel waarschijnlijker want het vreemd zijn zit in jouw hoofd en niet in dat van die mensen. Die mensen zijn aan het roken en met zichzelf bezig en maken zich niet druk om andere mensen. Kijk jij altijd naar wat andere mensen doen? En vindt je ze dan vreemd? En is dat dan heel erg als ze vreemd zijn?
Ik ben denk ik wel een beetje vreemd. Ik was laatst bijvoorbeeld op een verjaardag en vlak voor vertrek had mijn hond mijn schoenen opgegeten. Dus ik had gympen met een vaatje erin onder een jurk aangedaan. Op die verjaardag waren mensen die ik ken en die weten hoe ik ben maar ze konden er niet over uit dat ik zo over straat durfde want wat als mensen het zouden zien. Maar die mensen die ken ik helemaal niet. Dus waarom zou ik me druk maken om hun mening? Misschien zijn die mensen wel superstorm. Ik zie ze toch nooit meer. Ik ga ook rustig in mijn pyjama naar de supermarkt als ik thuis werk. En als mensen me dan aankijken dan denk ik... wat jammer dat iedereen zich verplicht voelt om zich helemaal aan te kleden als ze naar de supermarkt gaan.
Omdat ik dit uitspraak heb ik inmiddels ook mensen om me heen die me kennen en die het vreemde aan mij juist leuk vinden. Die dan lachen en zeggen "ach zo is abracadabra nou eenmaal". En dan zeg ik "klopt, een beetje vreemd maar wel lekker :p". Ik lach mezelf ook soms uit. Bijvoorbeeld over die schoenen. Dan gaan we bijvoorbeeld even de hond uitlaten en dan zeg ik "gelukkig heb ik de juiste schoenen aangedaan daarvoor :p". Of als ze een opmerking maken over mijn jurkje die leuk is "ja past goed bij de schoenen he".
Je kan echt leren je niet te laten beperken door andere mensen. Ik doe dat door dingen om te denken. In het begin is het lastig maar op een gegeven moment gaat het vanzelf.
Als ik alleen zit op een terras denkt denk ik niemand dat ik geen vrienden heb en als ze het wel denken dan hebben ze het fout. En dan nog... al zou ik geen vrienden hebben... maakt mij dat dan een slecht mens?
Met het ouder worden heb ik me beseft dat de meeste mensen helemaal niet zo veel denken over andere mensen. Bijna iedereen is met zichzelf bezig.
En stel je voor je had de boot gewoon gaan bekijken en als die mensen je aan hadden gekeken had je gewoon gezegd dat je even wilde kijken bij de boot. Dan zijn er 2 opties:
1. ze vinden je vreemd
2. ze vinden het leuk dat je naar de boot kijkt
In geval van optie 1. En dan? Ze vinden je vreemd. Ze lachen erom en vergeten het voorval. Maar er zullen altijd mensen zijn die je vreemd vinden want normaal bestaat niet. En wat de een normaal vindt vindt de ander heel vreemd. Waarom zou jij jezelf beperken omdat iemand je vreemd vindt?
Optie 2 is trouwens veel waarschijnlijker want het vreemd zijn zit in jouw hoofd en niet in dat van die mensen. Die mensen zijn aan het roken en met zichzelf bezig en maken zich niet druk om andere mensen. Kijk jij altijd naar wat andere mensen doen? En vindt je ze dan vreemd? En is dat dan heel erg als ze vreemd zijn?
Ik ben denk ik wel een beetje vreemd. Ik was laatst bijvoorbeeld op een verjaardag en vlak voor vertrek had mijn hond mijn schoenen opgegeten. Dus ik had gympen met een vaatje erin onder een jurk aangedaan. Op die verjaardag waren mensen die ik ken en die weten hoe ik ben maar ze konden er niet over uit dat ik zo over straat durfde want wat als mensen het zouden zien. Maar die mensen die ken ik helemaal niet. Dus waarom zou ik me druk maken om hun mening? Misschien zijn die mensen wel superstorm. Ik zie ze toch nooit meer. Ik ga ook rustig in mijn pyjama naar de supermarkt als ik thuis werk. En als mensen me dan aankijken dan denk ik... wat jammer dat iedereen zich verplicht voelt om zich helemaal aan te kleden als ze naar de supermarkt gaan.
Omdat ik dit uitspraak heb ik inmiddels ook mensen om me heen die me kennen en die het vreemde aan mij juist leuk vinden. Die dan lachen en zeggen "ach zo is abracadabra nou eenmaal". En dan zeg ik "klopt, een beetje vreemd maar wel lekker :p". Ik lach mezelf ook soms uit. Bijvoorbeeld over die schoenen. Dan gaan we bijvoorbeeld even de hond uitlaten en dan zeg ik "gelukkig heb ik de juiste schoenen aangedaan daarvoor :p". Of als ze een opmerking maken over mijn jurkje die leuk is "ja past goed bij de schoenen he".
Je kan echt leren je niet te laten beperken door andere mensen. Ik doe dat door dingen om te denken. In het begin is het lastig maar op een gegeven moment gaat het vanzelf.
Als ik alleen zit op een terras denkt denk ik niemand dat ik geen vrienden heb en als ze het wel denken dan hebben ze het fout. En dan nog... al zou ik geen vrienden hebben... maakt mij dat dan een slecht mens?
