Psyche
alle pijlers
Wat geeft zin, wie mag je zijn van jezelf?
zaterdag 8 januari 2022 om 16:15
Ik zit in een enigszins zware situatie. Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief genaamd vroeger). Was jaren stabiel en nu toch weer in een hypomanie met aansluitend depressieve gevoelens geraakt. Heb het eventjes zwaar. Door de klachten zelf, maar ook doordat ik denk over wie ik ben en wie ik wil zijn.
Ik had een mooie carrière, totdat ik een jaar of 10 geleden overvallen werd door een manie en psychose. Verschillende episodes volgden. Ik heb daarna van alles gedaan, van studies, vrijwilligerswerk tot los-vast werk. De 'lijn' die voor mijn ziekte in mijn leven leek te zitten is echter helemaal weg. Nu had ik net weer leuk werk, dat echt bij me paste en gebeurt dit. Ik denk wel dat ik er op een laag pitje mee door kan gaan, maar zal zeker weer gas terug moeten nemen. En ik voel me er rot over. Ik wil zo graag!
Het gevoel 'niemand te zijn' bekruipt me zo nu en dan. En ik weet dat het luxe gezeik is. Ik heb een gelukkig huwelijk, een kind en als ik op mezelf pas en niet over mijn grenzen ga kan ik jaren stabiel zijn. Maar dat gas terugnemen iedere keer! Iedereen zien ontwikkelen, leuke banen hebben en doorgaan. Het gevoel om net niet begrepen te worden....
en als ik dan toch dramatisch wil doen: 'straks bij mijn doodskist: "het was een lieve vrouw, maar ze probeerde maar wat".... dat er niets uit voortgekomen is <<drama-modus uit>>
Herkenning? Ergens?
Ik had een mooie carrière, totdat ik een jaar of 10 geleden overvallen werd door een manie en psychose. Verschillende episodes volgden. Ik heb daarna van alles gedaan, van studies, vrijwilligerswerk tot los-vast werk. De 'lijn' die voor mijn ziekte in mijn leven leek te zitten is echter helemaal weg. Nu had ik net weer leuk werk, dat echt bij me paste en gebeurt dit. Ik denk wel dat ik er op een laag pitje mee door kan gaan, maar zal zeker weer gas terug moeten nemen. En ik voel me er rot over. Ik wil zo graag!
Het gevoel 'niemand te zijn' bekruipt me zo nu en dan. En ik weet dat het luxe gezeik is. Ik heb een gelukkig huwelijk, een kind en als ik op mezelf pas en niet over mijn grenzen ga kan ik jaren stabiel zijn. Maar dat gas terugnemen iedere keer! Iedereen zien ontwikkelen, leuke banen hebben en doorgaan. Het gevoel om net niet begrepen te worden....
en als ik dan toch dramatisch wil doen: 'straks bij mijn doodskist: "het was een lieve vrouw, maar ze probeerde maar wat".... dat er niets uit voortgekomen is <<drama-modus uit>>
Herkenning? Ergens?
zaterdag 8 januari 2022 om 16:18
Soms heb je zoveel plannen en wensen en ideeën, maar kan je niet anders dan op de rem trappen.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:24
Ik heb rouwtherapie gevolgd aantal jaar geleden. Omdat ik echt in de rouw was over wat ik nooit meer zou kunnen ( zonder gevaar) maar wel zou willen.
Maar toen ben ik gevallen en heb ik pijnklachten en zenuwpijn overgehouden na een operatie. En ben slecht ter been. Toen miste ik wat ik wel allemaal eigenlijk kon daarvoor. Dat was echt heel veel. Bizar dat je dat dan pas ziet. En daar ben ik eigenlijk nog meest verdrietig om soms.
En nu heb ik weer andere nare gezondheidsklachten er weer bij en kan nog minder qua leven nu. Moet ik snel onder het mes en nu voel ik weer een soort van nieuwe rouw. Er komt weer iets bij waar ik rekening mee moet gaan houden of slecht kan aflopen.
Ik zou eens vragen of je therapie kan krijgen om die logische rouwgevoelens te plaatsen en te verwerken/accepteren. Het is ook echt goed voer voor depressie. Of eigenlijk kan de depressie je dat zo laten voelen.
Anders blijf je misschien je al weinige energie aan iets aan het spenderen wat gewoon zonde is.
Maar toen ben ik gevallen en heb ik pijnklachten en zenuwpijn overgehouden na een operatie. En ben slecht ter been. Toen miste ik wat ik wel allemaal eigenlijk kon daarvoor. Dat was echt heel veel. Bizar dat je dat dan pas ziet. En daar ben ik eigenlijk nog meest verdrietig om soms.
En nu heb ik weer andere nare gezondheidsklachten er weer bij en kan nog minder qua leven nu. Moet ik snel onder het mes en nu voel ik weer een soort van nieuwe rouw. Er komt weer iets bij waar ik rekening mee moet gaan houden of slecht kan aflopen.
Ik zou eens vragen of je therapie kan krijgen om die logische rouwgevoelens te plaatsen en te verwerken/accepteren. Het is ook echt goed voer voor depressie. Of eigenlijk kan de depressie je dat zo laten voelen.
Anders blijf je misschien je al weinige energie aan iets aan het spenderen wat gewoon zonde is.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:27
TO echt, de meeste mensen doen maar iets en stellen niets voor. De meeste mensen laten niets bijzonder na, zijn van weinig betekenis voor de wereld in het grote geheel. En dat is oké en daar is niets mis mee.
Dat 'aanvaarden' is niet makkelijk hoor, dat snap ik. Maar je hoeft niets te bewijzen, je hoeft niets te betekenen en je mag gewoon aanmodderen. Dat is helemaal prima.
Dat 'aanvaarden' is niet makkelijk hoor, dat snap ik. Maar je hoeft niets te bewijzen, je hoeft niets te betekenen en je mag gewoon aanmodderen. Dat is helemaal prima.
Life is short. Eat dessert first.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:29
Dat ook. En als het haar toch te zwaar valt gewoon hulp vragen/prof hulp inschakelen.doornroosje9 schreef: ↑08-01-2022 16:27TO echt, de meeste mensen doen maar iets en stellen niets voor. De meeste mensen laten niets bijzonder na, zijn van weinig betekenis voor de wereld in het grote geheel. En dat is oké en daar is niets mis mee.
Dat 'aanvaarden' is niet makkelijk hoor, dat snap ik. Maar je hoeft niets te bewijzen, je hoeft niets te betekenen en je mag gewoon aanmodderen. Dat is helemaal prima.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:42
Mooi om rouwtherapie te volgen... en snap dat het kan werken. Weet niet of het voor mij de goede weg zou zijn, omdat zo onduidelijk is wat ik nog wel en niet meer kan. Het is een beetje trial en error, waarbij de errors hard aankomen. Nu mijn kind groter wordt kan ik ook weer meer dan pakweg 5 jaar geleden.FemiTrut schreef: ↑08-01-2022 16:24Ik heb rouwtherapie gevolgd aantal jaar geleden. Omdat ik echt in de rouw was over wat ik nooit meer zou kunnen ( zonder gevaar) maar wel zou willen.
Maar toen ben ik gevallen en heb ik pijnklachten en zenuwpijn overgehouden na een operatie. En ben slecht ter been. Toen miste ik wat ik wel allemaal eigenlijk kon daarvoor. Dat was echt heel veel. Bizar dat je dat dan pas ziet. En daar ben ik eigenlijk nog meest verdrietig om soms.
En nu heb ik weer andere nare gezondheidsklachten er weer bij en kan nog minder qua leven nu. Moet ik snel onder het mes en nu voel ik weer een soort van nieuwe rouw. Er komt weer iets bij waar ik rekening mee moet gaan houden of slecht kan aflopen.
Ik zou eens vragen of je therapie kan krijgen om die logische rouwgevoelens te plaatsen en te verwerken/accepteren. Het is ook echt goed voer voor depressie. Of eigenlijk kan de depressie je dat zo laten voelen.
Anders blijf je misschien je al weinige energie aan iets aan het spenderen wat gewoon zonde is.
voor jou
beeltenis wijzigde dit bericht op 08-01-2022 16:42
0.72% gewijzigd
zaterdag 8 januari 2022 om 16:42
Ik kan me goed voorstellen dat zoiets als dit een identiteitscrisis oplevert.
Ik heb nog de jeugdige naïviteit dat ik alles kan wat ik wil, juist omdat ik als kind depressies had en daarvan hersteld ben en heb leren leven als een normaal persoon.
Die bubbel gaat een keer doorgeprikt worden, dat lijkt me zo confronterend en dan zou ik ook denken wat laat ik nou achter straks, helemaal niks. Het zijn denk ik normale gevoelens maar bij jou zijn die nu extra versterkt door deze feiten.
Het zal misschien wel een soort transformatie worden naar een nieuwe staat van zijn waarin je vrede hebt met de situatie en voldoening haalt uit andere dingen.
Ik heb nog de jeugdige naïviteit dat ik alles kan wat ik wil, juist omdat ik als kind depressies had en daarvan hersteld ben en heb leren leven als een normaal persoon.
Die bubbel gaat een keer doorgeprikt worden, dat lijkt me zo confronterend en dan zou ik ook denken wat laat ik nou achter straks, helemaal niks. Het zijn denk ik normale gevoelens maar bij jou zijn die nu extra versterkt door deze feiten.
Het zal misschien wel een soort transformatie worden naar een nieuwe staat van zijn waarin je vrede hebt met de situatie en voldoening haalt uit andere dingen.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:47
Het is natuurlijk ook gewoon iets van het ego, 'iemand willen zijn'... De nadruk lag vroeger in ons gezin ook erg op werk en carriere, iets betekenen in de maatschappij... In het werk dat ik de afgelopen tijd deed (en hopelijk volgende week ook weer op een kleiner pitje doe) beteken ik iets voor 8 mensen.... En dat is me ook al waardevol. Maar droom oh, droom, in mijn fantasie was het al zoveel groter allemaal....
zaterdag 8 januari 2022 om 17:20
Beeltenis schreef: ↑08-01-2022 16:42Mooi om rouwtherapie te volgen... en snap dat het kan werken. Weet niet of het voor mij de goede weg zou zijn, omdat zo onduidelijk is wat ik nog wel en niet meer kan. Het is een beetje trial en error, waarbij de errors hard aankomen. Nu mijn kind groter wordt kan ik ook weer meer dan pakweg 5 jaar geleden.
Ja, snap ik helemaal.
Het idee is dat je daar ook niet naar gaat zitten kijken, maar een soort van vrede krijgt met hoe dingen gaan op dat moment, niet hoe het had kunnen zijn of nog kan worden. Niemand met deze of andere soort gezondheidsproblemen weet dat natuurlijk.
Maar je weet wel dat nooit helemaal word zoals je zou willen en daar kan je misschien wel wat mee. Ik zou toch kijken of er niet iemand is gericht op dat onderwerp je kan ondersteunen, kan ook door andere therapie hoor. Het is alleen wel zo dat als je niet zelf vraagt of zo over uitspreekt, dit deel eigenlijk nooit echt goed aan bod komt.
En ik ben soms nog kwaad en teleurgesteld hoor, maar kan me er wel makkelijker bij neerleggen. Meestal.
zaterdag 8 januari 2022 om 18:18
Dankjewel! Ik zal er eens goed over nadenken.FemiTrut schreef: ↑08-01-2022 17:20Ja, snap ik helemaal.
Het idee is dat je daar ook niet naar gaat zitten kijken, maar een soort van vrede krijgt met hoe dingen gaan op dat moment, niet hoe het had kunnen zijn of nog kan worden. Niemand met deze of andere soort gezondheidsproblemen weet dat natuurlijk.
Maar je weet wel dat nooit helemaal word zoals je zou willen en daar kan je misschien wel wat mee. Ik zou toch kijken of er niet iemand is gericht op dat onderwerp je kan ondersteunen, kan ook door andere therapie hoor. Het is alleen wel zo dat als je niet zelf vraagt of zo over uitspreekt, dit deel eigenlijk nooit echt goed aan bod komt.
En ik ben soms nog kwaad en teleurgesteld hoor, maar kan me er wel makkelijker bij neerleggen. Meestal.
zaterdag 8 januari 2022 om 21:35
maandag 10 januari 2022 om 17:36
Ja, dat merk ik ook.. En als ze een leuke baan hebben, wordt er verwacht al te kijken wat ze verder willen..viva-amber schreef: ↑08-01-2022 18:20Er ligt in onze maatschappij wel een erg grote nadruk op werk. Je bent niet je werk.
Zelfs in de opleidingen via je werk wordt dat gepromoot heb ik ervaren.
maandag 10 januari 2022 om 20:43
Ik herken dit heel erg. Ik heb Asperger (een autismespectroomstoornis) in combinatie met ADD, waardoor het in mijn hoofd zelden of nooit rustig is. Ik ben laat afgestudeerd, pas op mijn 29ste en sindsdien op allerlei verschillende werkervaringsplekken gewerkt, maar dat leidde nooit tot een vervolgcontract of een vaste(re) baan. Daar bovenop kreeg ik eind 2013 borstkanker en ben daardoor meer dan 1,5 jaar uit de running geweest. Inmiddels ben ik 41 en werk ik via de Participatiewet, inmiddels begin ik wel aan miijn 2de jaarcontract maar het gevoel dat mijn baan weinig voorstelt of dat ik deze uit medelijden heb gekregen bekruipt me regelmatig... Ik heb geen relatie, een handjevol vrienden.Beeltenis schreef: ↑08-01-2022 16:15Ik zit in een enigszins zware situatie. Ik heb een bipolaire stoornis (manisch depressief genaamd vroeger). Was jaren stabiel en nu toch weer in een hypomanie met aansluitend depressieve gevoelens geraakt. Heb het eventjes zwaar. Door de klachten zelf, maar ook doordat ik denk over wie ik ben en wie ik wil zijn.
Ik had een mooie carrière, totdat ik een jaar of 10 geleden overvallen werd door een manie en psychose. Verschillende episodes volgden. Ik heb daarna van alles gedaan, van studies, vrijwilligerswerk tot los-vast werk. De 'lijn' die voor mijn ziekte in mijn leven leek te zitten is echter helemaal weg. Nu had ik net weer leuk werk, dat echt bij me paste en gebeurt dit. Ik denk wel dat ik er op een laag pitje mee door kan gaan, maar zal zeker weer gas terug moeten nemen. En ik voel me er rot over. Ik wil zo graag!
Het gevoel 'niemand te zijn' bekruipt me zo nu en dan. En ik weet dat het luxe gezeik is. Ik heb een gelukkig huwelijk, een kind en als ik op mezelf pas en niet over mijn grenzen ga kan ik jaren stabiel zijn. Maar dat gas terugnemen iedere keer! Iedereen zien ontwikkelen, leuke banen hebben en doorgaan. Het gevoel om net niet begrepen te worden....
en als ik dan toch dramatisch wil doen: 'straks bij mijn doodskist: "het was een lieve vrouw, maar ze probeerde maar wat".... dat er niets uit voortgekomen is <<drama-modus uit>>
Herkenning? Ergens?
Een kinderwens heb ik niet, een huis kopen zal er waarschijnlijk voor mij nooit inzitten. Er zijn periodes en momenten dat ik stabiel kan zijn, maar nu zit ik in een periode van liefdesverdriet en voel ik me nog meer alleen dan ervoor..
