Psyche
alle pijlers
wat heb jullie gemaakt van je leven
maandag 2 maart 2009 om 10:18
Ik ben 47 en soms vraag ik mij af of ik wel iets zinnigs van mijn leven gemaakt heb. Ik heb een man, 3 kinderen en een huis dat is afbetaald. Mijn man heeft een goed werk maar ikzelf ben al sinds 6 jaar huisvrouw en vind dat maar niets. Mijn man is dikwijls op reis en heeft heel onregelmatige uren aldus is het voor mij onmogelijk om te gaan werken. En nu vraag ik mij af : is dit alles in het leven?
Wat betekent voor jullie : iets bereiken in je leven?
Wat betekent voor jullie : iets bereiken in je leven?
maandag 2 maart 2009 om 14:09
quote:intiem schreef op 02 maart 2009 @ 14:02:
Jenny, ik heb geen reacties gelezen nog. Maar had gelijk een vraag over een opmerking in je openingsbericht:
Waarom kun je niet werken als je dat graag wilt? De onregelmatige uren van je man zijn toch niet zo'n probleem? Want ik neem aan dat je al grotere kinderen hebt en die kunnen waarschijnlijk een heel eind voor zichzelf zorgen. Of heb je echt nog peuters rondlopen?Het probleem is om de kinderen naar en van de school te halen. Ik ben hier alleen , heb geen familie om te helpen. Een van mijn kindjes is licht autistisch en voor hem is een te grote verandering niet aan te raden. Ik kan natuurlijk wel tijdens de schooluren gaan werken maar die uurrooster is hier waar ik woon (spanje) bijna niet te vinden.
Jenny, ik heb geen reacties gelezen nog. Maar had gelijk een vraag over een opmerking in je openingsbericht:
Waarom kun je niet werken als je dat graag wilt? De onregelmatige uren van je man zijn toch niet zo'n probleem? Want ik neem aan dat je al grotere kinderen hebt en die kunnen waarschijnlijk een heel eind voor zichzelf zorgen. Of heb je echt nog peuters rondlopen?Het probleem is om de kinderen naar en van de school te halen. Ik ben hier alleen , heb geen familie om te helpen. Een van mijn kindjes is licht autistisch en voor hem is een te grote verandering niet aan te raden. Ik kan natuurlijk wel tijdens de schooluren gaan werken maar die uurrooster is hier waar ik woon (spanje) bijna niet te vinden.
maandag 2 maart 2009 om 14:12
quote:jenny1962 schreef op 02 maart 2009 @ 14:03:
De kinderen worden groot ja, maar als ze zelfstandig kunnen zijn en daarbij ook nog gelukkig zijn is dat toch iets wat ik en hun vader natuurlijk bereikt hebben niet?
Heb toch de indruk dat mijn topic niet goed begrepen wordt.
Ik heb geen richtlijnen naar mijn eigen leven gevraagd. Ik ben alleen nieuwsgierig naar jullie mening en natuurlijk gaat dat niets in mijn leven veranderen maar wil alleen weten hoe anderen daarover denken. Puur uit nieuwsgierigheid.(mag toch ook niet?)
Ik snap nog steeds niet wat je wilt, maar ik vermoed een vergelijking. Komt ie:
Getrouwd met een man, geen kinderen
Niet afbetaald koophuis, en dat zal vermoed ik de komende 15 jaar (ben 32) ook niet afbetaald worden/zijn.
Zowel mijn man als ik werken beide 40 u in de week en zijn daarvoor ook af en toe op reis, dus enige onregelmatigheid zit er bij ons ook wel in.
Maar, voor mij is dit niet alles wat er is in mijn leven. En ik denk niet in termen als 'dingen bereikt hebben' eigenlijk. Ik leef denk ik wat meer met de flow en als ik ontevreden raak dan kom ik in actie.
De kinderen worden groot ja, maar als ze zelfstandig kunnen zijn en daarbij ook nog gelukkig zijn is dat toch iets wat ik en hun vader natuurlijk bereikt hebben niet?
Heb toch de indruk dat mijn topic niet goed begrepen wordt.
Ik heb geen richtlijnen naar mijn eigen leven gevraagd. Ik ben alleen nieuwsgierig naar jullie mening en natuurlijk gaat dat niets in mijn leven veranderen maar wil alleen weten hoe anderen daarover denken. Puur uit nieuwsgierigheid.(mag toch ook niet?)
Ik snap nog steeds niet wat je wilt, maar ik vermoed een vergelijking. Komt ie:
Getrouwd met een man, geen kinderen
Niet afbetaald koophuis, en dat zal vermoed ik de komende 15 jaar (ben 32) ook niet afbetaald worden/zijn.
Zowel mijn man als ik werken beide 40 u in de week en zijn daarvoor ook af en toe op reis, dus enige onregelmatigheid zit er bij ons ook wel in.
Maar, voor mij is dit niet alles wat er is in mijn leven. En ik denk niet in termen als 'dingen bereikt hebben' eigenlijk. Ik leef denk ik wat meer met de flow en als ik ontevreden raak dan kom ik in actie.
maandag 2 maart 2009 om 14:12
Jenny, nee, vind dat vervelend. Ik vind nl. dat je aan het klagen bent in je OP. Je zegt wat er niet leuk is en waarom niet en vraagt aan ons hoe en wat. Ik wil best hoe en wat vertellen. Maar aangezien je 'klaagt' en redenen noemt waarom je mag 'klagen', vind ik ook dat wij wedervragen mogen stellen over jouw situatie. Niet alleen om ons aandeel te leveren, maar ook zodat we je tips kunnen geven (omdat je het te somber ziet, omdat je het te zwart/wit ziet, omdat sommigen denken dat het excuus van onregelmatig werk niet meer opgaat als je al grotere kinderen hebt etc.).
Je wil alleen horen wat we hebben bereikt? Nou, ik ben 32, inmiddels tevreden met het verloop van mijn leven en heb hulp (coaching als je dat zo wilt noemen) om wél iets te maken van een toekomst/carriere en hoop me in de toekomst niet achter het leven van mijn man te hoeven verschuilen om zelf iets van mijn leven te maken. Zoiets.
Je wil alleen horen wat we hebben bereikt? Nou, ik ben 32, inmiddels tevreden met het verloop van mijn leven en heb hulp (coaching als je dat zo wilt noemen) om wél iets te maken van een toekomst/carriere en hoop me in de toekomst niet achter het leven van mijn man te hoeven verschuilen om zelf iets van mijn leven te maken. Zoiets.
maandag 2 maart 2009 om 14:13
quote:jenny1962 schreef op 02 maart 2009 @ 14:09:
[...]
Het probleem is om de kinderen naar en van de school te halen. Ik ben hier alleen , heb geen familie om te helpen. Een van mijn kindjes is licht autistisch en voor hem is een te grote verandering niet aan te raden. Ik kan natuurlijk wel tijdens de schooluren gaan werken maar die uurrooster is hier waar ik woon (spanje) bijna niet te vinden.Maar Jenny, daar zullen toch wel meer vrouwen in Spanje last van hebben. Is er een mogelijkheid om met elkaar in contact te komen en samen iets te verzinnen waardoor jullie elkaar kunnen ontlasten?
[...]
Het probleem is om de kinderen naar en van de school te halen. Ik ben hier alleen , heb geen familie om te helpen. Een van mijn kindjes is licht autistisch en voor hem is een te grote verandering niet aan te raden. Ik kan natuurlijk wel tijdens de schooluren gaan werken maar die uurrooster is hier waar ik woon (spanje) bijna niet te vinden.Maar Jenny, daar zullen toch wel meer vrouwen in Spanje last van hebben. Is er een mogelijkheid om met elkaar in contact te komen en samen iets te verzinnen waardoor jullie elkaar kunnen ontlasten?
maandag 2 maart 2009 om 14:18
Ah, ik zie eindelijk een inhoudelijke uitleg over je situatie met kinderen. Je hebt dus schoolgaande kinderen. Ik denk dat er best iets te versieren valt voor wat betreft je kinderen, maar daar zul je moeite in moeten stoppen. Je zou bijvoorbeeld aan je netwerk kunnen gaan werken om dat beter te krijgen, waardoor je meer armslag krijgt. Verder hoef je niet per definitie een betaalde baan te hebben om je ook een nuttig gevoel te geven. Als jij zegt dat het onmogelijk is iets betaalds te krijgen, kun je altijd nog vrijwilligerswerk gaan doen. Of richt zelf iets op waarvan je denkt dat het jou een zinvolle besteding geeft. Je kunt een hele internetwinkel openen bij wijze van. Je hebt blijkbaar het geld niet nodig, maar wel de drive.
Stel (ik noem echt alleen maar een voorbeeld hoor) je vindt fotograferen leuk. Stel dat je je wilt ontwikkelen daarin. Je maakt mooie foto's en leert jezelf aan om een website te maken. Je plaats je foto's/ schilderijen/kunstwerken/kettingen/houtbewerkingen/breisels/borduursels daarop en gaat dat via huis verkopen.
Of je meld je bij iets in jouw omgeving wat je leuk lijkt en gaat dat doen of pffff, weet ik veel. Er zijn een miljoen dingen die je kunt gaan doen om je een zinvoller gevoel te geven.
Stel (ik noem echt alleen maar een voorbeeld hoor) je vindt fotograferen leuk. Stel dat je je wilt ontwikkelen daarin. Je maakt mooie foto's en leert jezelf aan om een website te maken. Je plaats je foto's/ schilderijen/kunstwerken/kettingen/houtbewerkingen/breisels/borduursels daarop en gaat dat via huis verkopen.
Of je meld je bij iets in jouw omgeving wat je leuk lijkt en gaat dat doen of pffff, weet ik veel. Er zijn een miljoen dingen die je kunt gaan doen om je een zinvoller gevoel te geven.
maandag 2 maart 2009 om 14:19
maandag 2 maart 2009 om 14:26
Nou, als je dan wilt weten hoe anderen erover denken:
Ik ben 25, heb 2 kleine kinderen, werk 4 dagen per week, studeer daarnaast, zit in de oudercommissie van het kinderdagverblijf, mijn man werkte ook 4 dagen en is nu zijn baan kwijt en solliciteert, studeert ondertussen, doen het huishouden beiden voor de helft, hebben geen koophuis en financieel niet echt veel ruimte. In materieel opzicht zou ik dus best nog meer willen bereiken, in ieder geval een ander huisje met een tuin en een klein bedrag op een spaarrekening zodat we een beetje een buffer hebben.
Maar over het algemeen zit ik niet zo vast op feitelijk dingen 'bereiken'. Als ik tevreden ben is het goed.
Ik ben 25, heb 2 kleine kinderen, werk 4 dagen per week, studeer daarnaast, zit in de oudercommissie van het kinderdagverblijf, mijn man werkte ook 4 dagen en is nu zijn baan kwijt en solliciteert, studeert ondertussen, doen het huishouden beiden voor de helft, hebben geen koophuis en financieel niet echt veel ruimte. In materieel opzicht zou ik dus best nog meer willen bereiken, in ieder geval een ander huisje met een tuin en een klein bedrag op een spaarrekening zodat we een beetje een buffer hebben.
Maar over het algemeen zit ik niet zo vast op feitelijk dingen 'bereiken'. Als ik tevreden ben is het goed.
maandag 2 maart 2009 om 14:29
Ik vind het helaas een beetje denigrerend overkomen als wordt gezegd dat je niet veel bent als je huisvrouw bent met niet veel(?) omhanden. Dat dat een veel minder voorbeeld is dan als je, je uit de naad werkt op bv. een kantoor?
Als huisvrouw en moeder kun je echt wel genoeg omhanden hebben, hoor. Het is niet zo dat je alleen maar wat uit je neus te vreten hebt.
Jenny, je had het over dat je op je 47e al bereikt zou moeten hebben wat er te bereiken valt. Wat versta jij daaronder?
Welke zaken vallen daaronder en waarom moet dat op je 47e al gebeurd zijn. Je gaat nog niet dood hoor. Je hebt de rest van je leven voor heel veel activiteiten.
Het lijkt me overigens gezond je bij tijd en wijle af te vragen of dit inderdaad alles is. Even evalueren of je nog happy met je leven bent, of er nog dingen zijn die je wilt leren of kunnen, wat je doelen en wensen zijn.
Ik vraag me ook wel geregeld af wat ik nou eigenlijk bereikt heb in het leven. Soms lijkt het zo weinig omdat het niet altijd meetbaar is maar als je er eens goed voor zou gaan zitten met pen en papier en alle ervaringen etc. in je leven bent langs gegaan, kun je vast wel heel veel noemen.
Wie weet is het ook niet altijd een kwestie van bereiken.
Soms is het meer: wat heb ik allemaal gedaan in de jaren dat ik er ben en heb ik niet al teveel tijd zitten te verlummelen.
Als huisvrouw en moeder kun je echt wel genoeg omhanden hebben, hoor. Het is niet zo dat je alleen maar wat uit je neus te vreten hebt.
Jenny, je had het over dat je op je 47e al bereikt zou moeten hebben wat er te bereiken valt. Wat versta jij daaronder?
Welke zaken vallen daaronder en waarom moet dat op je 47e al gebeurd zijn. Je gaat nog niet dood hoor. Je hebt de rest van je leven voor heel veel activiteiten.
Het lijkt me overigens gezond je bij tijd en wijle af te vragen of dit inderdaad alles is. Even evalueren of je nog happy met je leven bent, of er nog dingen zijn die je wilt leren of kunnen, wat je doelen en wensen zijn.
Ik vraag me ook wel geregeld af wat ik nou eigenlijk bereikt heb in het leven. Soms lijkt het zo weinig omdat het niet altijd meetbaar is maar als je er eens goed voor zou gaan zitten met pen en papier en alle ervaringen etc. in je leven bent langs gegaan, kun je vast wel heel veel noemen.
Wie weet is het ook niet altijd een kwestie van bereiken.
Soms is het meer: wat heb ik allemaal gedaan in de jaren dat ik er ben en heb ik niet al teveel tijd zitten te verlummelen.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 2 maart 2009 om 15:51
Iets bereiken in het leven, in de zin van materiele dingen of een daginvulling (werk etc), zegt mij niet zoveel. Ook met de term 'doelen' stellen en de vraag waar ik over 5 of over 10 jaar wil staan, heb ik niet zoveel.
Het gaat erg uit van het idee dat het leven maakbaar is.
Ik heb een aantal basisprincipes die voor mij erg belangrijk zijn. Een van de belangrijkste is dat je een bepaalde mate van eigen verantwoordelijkheid hebt en neemt over je leven. Dus je eigen broek ophouden zolang je daar toe in staat bent (dat vind ik niet perse voor een huisvrouw gelden maar zeg maar voor elke gezinsunit. Ben zelf single dus zal het zelf moeten doen). En daarbij de tering naar de nering zetten. Niet boven je stand leven als je het niet kunt betalen en tevreden zijn met wat je wel hebt. En als je het financieel goed hebt,dat waarderen maar er niet te afhankelijk van worden.
Ook een belangrijke is dat je een goed mens bent voor jezelf en je omgeving. Dat je probeert de wereld voor jezelf en je naasten een stukje aangenamer te maken en niet alleen maar zwartkijken.
Of je verder niet werkt, 20 uur of 40 uur. Of je huis is afbetaald of niet. Of je al of niet kinderen hebt. Dat zijn geen dingen die je hebt 'bereikt' en waar je dus je eigenwaarde of geluk aan zou moeten ontlenen.
Wel is het zo dat een mens over het algemeen het beste functioneert en daarmee ook het lekkerste in zijn vel zit, als er sprake is van enige mate van structuur in dagindeling, genoeg sociale contacten en het gevoel nuttig te zijn.
Dus als het daaraan schort en dat niet prettig voelt dan heeft het zin om daar wel voor te zorgen. En niet met het doel om iets (status, geld, waardering, macht) te bereiken, maar met het doel om lekker in je vel te zitten. Zodat je weer meer positieve energie hebt om het leven voor jezelf en anderen aangenaam te maken (of het simpelweg te doorstaan indien het leven ellende op je pad strooit) .
Het gaat erg uit van het idee dat het leven maakbaar is.
Ik heb een aantal basisprincipes die voor mij erg belangrijk zijn. Een van de belangrijkste is dat je een bepaalde mate van eigen verantwoordelijkheid hebt en neemt over je leven. Dus je eigen broek ophouden zolang je daar toe in staat bent (dat vind ik niet perse voor een huisvrouw gelden maar zeg maar voor elke gezinsunit. Ben zelf single dus zal het zelf moeten doen). En daarbij de tering naar de nering zetten. Niet boven je stand leven als je het niet kunt betalen en tevreden zijn met wat je wel hebt. En als je het financieel goed hebt,dat waarderen maar er niet te afhankelijk van worden.
Ook een belangrijke is dat je een goed mens bent voor jezelf en je omgeving. Dat je probeert de wereld voor jezelf en je naasten een stukje aangenamer te maken en niet alleen maar zwartkijken.
Of je verder niet werkt, 20 uur of 40 uur. Of je huis is afbetaald of niet. Of je al of niet kinderen hebt. Dat zijn geen dingen die je hebt 'bereikt' en waar je dus je eigenwaarde of geluk aan zou moeten ontlenen.
Wel is het zo dat een mens over het algemeen het beste functioneert en daarmee ook het lekkerste in zijn vel zit, als er sprake is van enige mate van structuur in dagindeling, genoeg sociale contacten en het gevoel nuttig te zijn.
Dus als het daaraan schort en dat niet prettig voelt dan heeft het zin om daar wel voor te zorgen. En niet met het doel om iets (status, geld, waardering, macht) te bereiken, maar met het doel om lekker in je vel te zitten. Zodat je weer meer positieve energie hebt om het leven voor jezelf en anderen aangenaam te maken (of het simpelweg te doorstaan indien het leven ellende op je pad strooit) .
maandag 2 maart 2009 om 16:56
Over dat het leven niet maakbaar is.quote:Mariannanas schreef op 02 maart 2009 @ 16:17:
[...]
Wie zegt dat het dat voor een groot gedeelte niet is?
Ik vind het leven echt maar voor een heel klein gedeelte maakbaar. De belangrijkste voorwaarden voor je leven, heb je al totaal niet zelf niet in de hand.
-in welk land je wordt geboren, of je gezond bent, of je een gewenst kind bent, wie je ouders zijn, hoe die in elkaar steken, of je broertjes en zusjes hebt, of je goed kan leren, hoe je uiterlijk is en of je in je jeugd wordt geconfronteerd met trauma's.
Al die aspecten bepalen al voor een heel groot deel hoe je later in het leven zult staan en wat je later zult gaan bereiken in je leven. En je hebt er nul,komma,nul zelf aan bijgedragen. Het is puur een kwestie van geluk of pech.
Daarom is het ook vaak lastig dat in onze maatschappij mensen bewondering of waardering krijgen voor zaken waar ze niets aan bijgedragen hebben. Ik merk het zelf soms. Ik heb een goed IQ, een universitaire opleiding, een goede baan en dus een hoog salaris. En mensen kunnen zeggen dat ik wel trots op mezelf mag zijn dat ik dat allemaal heb bereikt. Maar ik zie dat niet zo. Ik heb geluk gehad met dat IQ en het milieu van mijn ouders waarbij het normaal was om naar de universiteit te gaan en de ijver die ik als karaktertrek of opvoeding heb meegekregen. Dat verschilt niet wezenlijk van een fotomodel die het geluk heeft dat ze er prachtig uitziet. Maar ik vind het zo'n onzin dat die meiden zo aanbeden worden.
Dan is er natuurlijk nog de stelling dat het erom gaat hoe je met al die eigenschappen die je zomaar hebt gekregen omgaat. En daar zit inderdaad een stukje eigen verantwoordelijkheid bij. Maar in mijn ogen ook maar beperkt. Niet iedereen staat even sterk in zijn schoenen en heeft daar zelf een grote invloed op.
Ik bepleit niet dat mensen een slachtofferrol zouden moeten aannemen. Maar ik pleit er wel voor dat mensen zichzelf en anderen niet zo op de borst slaan of veroordelen voor wat ze bereiken in het leven.
[...]
Wie zegt dat het dat voor een groot gedeelte niet is?
Ik vind het leven echt maar voor een heel klein gedeelte maakbaar. De belangrijkste voorwaarden voor je leven, heb je al totaal niet zelf niet in de hand.
-in welk land je wordt geboren, of je gezond bent, of je een gewenst kind bent, wie je ouders zijn, hoe die in elkaar steken, of je broertjes en zusjes hebt, of je goed kan leren, hoe je uiterlijk is en of je in je jeugd wordt geconfronteerd met trauma's.
Al die aspecten bepalen al voor een heel groot deel hoe je later in het leven zult staan en wat je later zult gaan bereiken in je leven. En je hebt er nul,komma,nul zelf aan bijgedragen. Het is puur een kwestie van geluk of pech.
Daarom is het ook vaak lastig dat in onze maatschappij mensen bewondering of waardering krijgen voor zaken waar ze niets aan bijgedragen hebben. Ik merk het zelf soms. Ik heb een goed IQ, een universitaire opleiding, een goede baan en dus een hoog salaris. En mensen kunnen zeggen dat ik wel trots op mezelf mag zijn dat ik dat allemaal heb bereikt. Maar ik zie dat niet zo. Ik heb geluk gehad met dat IQ en het milieu van mijn ouders waarbij het normaal was om naar de universiteit te gaan en de ijver die ik als karaktertrek of opvoeding heb meegekregen. Dat verschilt niet wezenlijk van een fotomodel die het geluk heeft dat ze er prachtig uitziet. Maar ik vind het zo'n onzin dat die meiden zo aanbeden worden.
Dan is er natuurlijk nog de stelling dat het erom gaat hoe je met al die eigenschappen die je zomaar hebt gekregen omgaat. En daar zit inderdaad een stukje eigen verantwoordelijkheid bij. Maar in mijn ogen ook maar beperkt. Niet iedereen staat even sterk in zijn schoenen en heeft daar zelf een grote invloed op.
Ik bepleit niet dat mensen een slachtofferrol zouden moeten aannemen. Maar ik pleit er wel voor dat mensen zichzelf en anderen niet zo op de borst slaan of veroordelen voor wat ze bereiken in het leven.
maandag 2 maart 2009 om 17:03
quote:hiltje schreef op 02 maart 2009 @ 16:56:
Over dat het leven niet maakbaar is.
[...]
Ik vind het leven echt maar voor een heel klein gedeelte maakbaar. De belangrijkste voorwaarden voor je leven, heb je al totaal niet zelf niet in de hand.
-in welk land je word geboren, of je gezond bent, of je een gewenst kind bent, wie je ouders zijn, hoe die in elkaar steken, of je broertjes en zusjes hebt, of je goed kan leren, hoe je uiterlijk is en of je in je jeugd word geconfronteerd met trauma's.
Al die aspecten bepalen al voor een heel groot deel hoe je later in het leven zult staan en wat je later zult gaan bereiken in je leven. En je hebt er nul,komma,nul zelf aan bijgedragen. Het is duur een kwestie van geluk of pech.
Daarom is het ook vaak lastig dat in onze maatschappij mensen bewondering of waardering krijgen voor zaken waar ze niets aan bijgedragen hebben. Ik merk het zelf soms. Ik heb een goed IQ, een universitaire opleiding, een goede baan en dus een hoog salaris. En mensen kunnen zeggen dat ik wel trots op mezelf mag zijn dat ik dat allemaal heb bereikt. Maar ik zie dat niet zo. Ik heb geluk gehad met dat IQ en het milieu van mijn ouders waarbij het normaal was om naar de universiteit te gaan en de ijver die ik als karaktertrek of opvoeding heb meegekregen. Dat verschilt niet wezenlijk van een fotomodel die het geluk heeft dat ze er prachtig uitziet. Maar ik vind het zo'n onzin dat die meiden zo aanbeden worden.
Dan is er natuurlijk nog de stelling dat het erom gaat hoe je met al die eigenschappen die je zomaar hebt gekregen omgaat. En daar zit inderdaad een stukje eigen verantwoordelijkheid bij. Maar in mijn ogen ook maar beperkt. Niet iedereen staat even sterk in zijn schoenen en heeft daar zelf een grote invloed op.
Ik bepleit niet dat mensen een slachtofferrol zouden moeten aannemen. Maar ik pleit er wel voor dat mensen zichzelf en anderen niet zo op de borst slaan of veroordelen voor wat ze bereiken in het leven.
Wat weet je het goed te verwoorden Hiltje. Ik ben het voor het overgrote deel met je eens. Ik ben alleen wel van die 5 procent die je wél kunt beinvloeden optimaal benutten. Dus je karaktertrekken of opvoeding die je hetb meegekregen optimaal proberen te benutten. Of het je lukt is dan weer wat anders. Maar ik vind wel dat mensen het moeten proberen.
Maar voor een zeer groot deel ben ik het met je eens dat het maar gewoon een lotje is wat je trekt en daar heb je het mee te doen en dat moet je proberen zo goed mogelijk te doen. Al die dingen als land, omstandigheden, cultuur, geld, uiterlijk, IQ, gezondheid, trauma's etc. heb je gewoonweg niet tot nauwelijks in de hand en het is inderdaad bizar dat dat als een persoonlijke verdienste wordt gezien.
Over dat het leven niet maakbaar is.
[...]
Ik vind het leven echt maar voor een heel klein gedeelte maakbaar. De belangrijkste voorwaarden voor je leven, heb je al totaal niet zelf niet in de hand.
-in welk land je word geboren, of je gezond bent, of je een gewenst kind bent, wie je ouders zijn, hoe die in elkaar steken, of je broertjes en zusjes hebt, of je goed kan leren, hoe je uiterlijk is en of je in je jeugd word geconfronteerd met trauma's.
Al die aspecten bepalen al voor een heel groot deel hoe je later in het leven zult staan en wat je later zult gaan bereiken in je leven. En je hebt er nul,komma,nul zelf aan bijgedragen. Het is duur een kwestie van geluk of pech.
Daarom is het ook vaak lastig dat in onze maatschappij mensen bewondering of waardering krijgen voor zaken waar ze niets aan bijgedragen hebben. Ik merk het zelf soms. Ik heb een goed IQ, een universitaire opleiding, een goede baan en dus een hoog salaris. En mensen kunnen zeggen dat ik wel trots op mezelf mag zijn dat ik dat allemaal heb bereikt. Maar ik zie dat niet zo. Ik heb geluk gehad met dat IQ en het milieu van mijn ouders waarbij het normaal was om naar de universiteit te gaan en de ijver die ik als karaktertrek of opvoeding heb meegekregen. Dat verschilt niet wezenlijk van een fotomodel die het geluk heeft dat ze er prachtig uitziet. Maar ik vind het zo'n onzin dat die meiden zo aanbeden worden.
Dan is er natuurlijk nog de stelling dat het erom gaat hoe je met al die eigenschappen die je zomaar hebt gekregen omgaat. En daar zit inderdaad een stukje eigen verantwoordelijkheid bij. Maar in mijn ogen ook maar beperkt. Niet iedereen staat even sterk in zijn schoenen en heeft daar zelf een grote invloed op.
Ik bepleit niet dat mensen een slachtofferrol zouden moeten aannemen. Maar ik pleit er wel voor dat mensen zichzelf en anderen niet zo op de borst slaan of veroordelen voor wat ze bereiken in het leven.
Wat weet je het goed te verwoorden Hiltje. Ik ben het voor het overgrote deel met je eens. Ik ben alleen wel van die 5 procent die je wél kunt beinvloeden optimaal benutten. Dus je karaktertrekken of opvoeding die je hetb meegekregen optimaal proberen te benutten. Of het je lukt is dan weer wat anders. Maar ik vind wel dat mensen het moeten proberen.
Maar voor een zeer groot deel ben ik het met je eens dat het maar gewoon een lotje is wat je trekt en daar heb je het mee te doen en dat moet je proberen zo goed mogelijk te doen. Al die dingen als land, omstandigheden, cultuur, geld, uiterlijk, IQ, gezondheid, trauma's etc. heb je gewoonweg niet tot nauwelijks in de hand en het is inderdaad bizar dat dat als een persoonlijke verdienste wordt gezien.
maandag 2 maart 2009 om 17:13
Intiem: thanks!
Ja, ik ben het met je eens dat je die 5% eigen verantwoordelijkheid wel moet pakken. En ik kan persoonlijk erg slecht tegen mensen in een slachtofferrol die weinig actie ondernemen.
Zo heb ik zelf last van terugkerende depressies. Naast mijn geluk dus ook een portie ongeluk meegekregen in het leven. En het moeilijke vind ik dat ikzelf (maar volgens mij ook anderen) de neiging hebben om ook (of juist) dat bij mezelf neer te leggen. Tot hoeverre ligt daar ook eigen verantwoordelijkheid? Wat kun je er aan doen om het te voorkomen en waarom gebeurt het me?
Ik heb nu de visie dat dit een soort 'ziektebeeld' is dat ik heb. En ik zal dus weer moeten roeien met de riemen die ik heb. Ik heb altijd direct hulp gezocht en daar zo adequaat mogelijk gebruik van gemaakt. En ik wil het nu proberen te accepteren als de hindernis op de weg die het leven mij geeft. Veel mensen krijgen te maken met hindernissen en die zijn niet eerlijk verdeeld (maar heee, wie heeft ooit beweerd dat het leven eerlijk is).
En ik moet er dus het beste van maken en ben dankbaar voor de capaciteiten en skills die ik heb, waardoor ik er weer uit kan komen.
Ja, ik ben het met je eens dat je die 5% eigen verantwoordelijkheid wel moet pakken. En ik kan persoonlijk erg slecht tegen mensen in een slachtofferrol die weinig actie ondernemen.
Zo heb ik zelf last van terugkerende depressies. Naast mijn geluk dus ook een portie ongeluk meegekregen in het leven. En het moeilijke vind ik dat ikzelf (maar volgens mij ook anderen) de neiging hebben om ook (of juist) dat bij mezelf neer te leggen. Tot hoeverre ligt daar ook eigen verantwoordelijkheid? Wat kun je er aan doen om het te voorkomen en waarom gebeurt het me?
Ik heb nu de visie dat dit een soort 'ziektebeeld' is dat ik heb. En ik zal dus weer moeten roeien met de riemen die ik heb. Ik heb altijd direct hulp gezocht en daar zo adequaat mogelijk gebruik van gemaakt. En ik wil het nu proberen te accepteren als de hindernis op de weg die het leven mij geeft. Veel mensen krijgen te maken met hindernissen en die zijn niet eerlijk verdeeld (maar heee, wie heeft ooit beweerd dat het leven eerlijk is).
En ik moet er dus het beste van maken en ben dankbaar voor de capaciteiten en skills die ik heb, waardoor ik er weer uit kan komen.
maandag 2 maart 2009 om 20:39
quote:jenny1962 schreef op 02 maart 2009 @ 13:19:
[...]
Wat ik bereiken wil? Ik vind dat iemand van mijn leeftijd al moet bereikt hebben wat er te bereiken valt. Op een bepaalde leeftijd komen we toch in een vast patroon. Wat ikzelf nog wil bereiken is dat mijn kinderen voor altijd een gelukkig leven mogen hebben.
Ik denk dat daarom de topictitel mij ook niet aanspreekt: je spreekt alsof je leven en 'het bereiken' al verleden tijd is. Zonde dat je er zo over denkt.
Ik ben nog volop bezig met leven, sommige dingen gaan me makkelijk af maar voor andere zaken, die voor anderen misschien vanzelfsprekend zijn, heb ik echt moeten 'vechten'. Dit heeft mij geleerd om bij de dag te leven en tevreden te zijn met hoe het op dit moment is. Dat het nu goed is. Een vreselijk cliché, maar voor mij gelukkig wel waar. En dat is misschien het belangrijkste wat ik tot nu toe heb bereikt (om dan toch maar in die termen te spreken).
[...]
Wat ik bereiken wil? Ik vind dat iemand van mijn leeftijd al moet bereikt hebben wat er te bereiken valt. Op een bepaalde leeftijd komen we toch in een vast patroon. Wat ikzelf nog wil bereiken is dat mijn kinderen voor altijd een gelukkig leven mogen hebben.
Ik denk dat daarom de topictitel mij ook niet aanspreekt: je spreekt alsof je leven en 'het bereiken' al verleden tijd is. Zonde dat je er zo over denkt.
Ik ben nog volop bezig met leven, sommige dingen gaan me makkelijk af maar voor andere zaken, die voor anderen misschien vanzelfsprekend zijn, heb ik echt moeten 'vechten'. Dit heeft mij geleerd om bij de dag te leven en tevreden te zijn met hoe het op dit moment is. Dat het nu goed is. Een vreselijk cliché, maar voor mij gelukkig wel waar. En dat is misschien het belangrijkste wat ik tot nu toe heb bereikt (om dan toch maar in die termen te spreken).
maandag 2 maart 2009 om 21:04
quote:jenny1962 schreef op 02 maart 2009 @ 14:03:
De kinderen worden groot ja, maar als ze zelfstandig kunnen zijn en daarbij ook nog gelukkig zijn is dat toch iets wat ik en hun vader natuurlijk bereikt hebben niet?
Ik vind dat een benauwende opvatting. Wij leren de kinderen, op het niveau dat past bij hun leeftijd, dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor de consequenties van hun keuzes. Wil je langer achter de computer? Prima, dan zorg je eerst dat je huiswerk af is. Wil je dure kleding kunnen kopen? Dat kan als je een bijbaantje neemt. Wil je graag laat thuis mogen komen? Prima, dat kan als je laat zien die verantwoordelijkheid te kunnen dragen.
Wij doen ons uiterste best om hen zoveel mogelijk mee te geven. Uiteindelijk zullen zij zelf moeten zorgen dat zij een leven leiden dat voor henzelf en anderen prettig is. Dat hebben zij dan niet aan ons te danken maar aan zichzelf.
De kinderen worden groot ja, maar als ze zelfstandig kunnen zijn en daarbij ook nog gelukkig zijn is dat toch iets wat ik en hun vader natuurlijk bereikt hebben niet?
Ik vind dat een benauwende opvatting. Wij leren de kinderen, op het niveau dat past bij hun leeftijd, dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor de consequenties van hun keuzes. Wil je langer achter de computer? Prima, dan zorg je eerst dat je huiswerk af is. Wil je dure kleding kunnen kopen? Dat kan als je een bijbaantje neemt. Wil je graag laat thuis mogen komen? Prima, dat kan als je laat zien die verantwoordelijkheid te kunnen dragen.
Wij doen ons uiterste best om hen zoveel mogelijk mee te geven. Uiteindelijk zullen zij zelf moeten zorgen dat zij een leven leiden dat voor henzelf en anderen prettig is. Dat hebben zij dan niet aan ons te danken maar aan zichzelf.
dinsdag 3 maart 2009 om 00:10
quote:Nijntje schreef op 02 maart 2009 @ 21:19:
*wilde eigenlijk reageren maar kan door vage vraagstelling van TO niet erg uit de voeten met dit topic*Vage vraagstelling en dito vage antwoorden als je het mij vraagt. Nog geen paar uur na openen van topic is de conclusie al dat ze veel bereikt heeft. Maar inhoudelijk reageert ze nergens meer op. Vast te confronterend denk ik?
*wilde eigenlijk reageren maar kan door vage vraagstelling van TO niet erg uit de voeten met dit topic*Vage vraagstelling en dito vage antwoorden als je het mij vraagt. Nog geen paar uur na openen van topic is de conclusie al dat ze veel bereikt heeft. Maar inhoudelijk reageert ze nergens meer op. Vast te confronterend denk ik?
dinsdag 3 maart 2009 om 00:22
quote:jenny1962 schreef op 02 maart 2009 @ 17:57:
Ik kom tot de conclusie dat ik al veel bereikt heb en nog veel bereiken wil.Het blijft allemaal heel erg vaag wat je zegt. Probeer eens concreet aan te geven wat je al bereikt hebt en wat je nog graag bereiken wilt.
Ik kom tot de conclusie dat ik al veel bereikt heb en nog veel bereiken wil.Het blijft allemaal heel erg vaag wat je zegt. Probeer eens concreet aan te geven wat je al bereikt hebt en wat je nog graag bereiken wilt.
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
