Psyche
alle pijlers
Wat kan een psycholoog doen bij burn-out klachten
zondag 29 oktober 2023 om 08:02
Sinds een maand ben ik thuis met burn-out klachten.
Afgelopen jaren waren zwaar. Ik denk dat ik al zeker 13 jaar ieder jaar wel iets heb gehad. Partner die vreemd ging, kinderen ziek, kinderen zware psychische problemen, man chronisch ziek, beide ouders gestorven, veel overuren gedraaid, scheiding, 100 % alleenstaande ouder zijn.
Ik ben denk ik drie jaar geleden al een keer bij een psycholoog geweest maar wij hadden geen goede klik. Ze ging wroeten in mijn jeugd en voor mijn gevoel zit daar mijn huidige probleem niet.
Deze zomer paar keer bij de poh geweest en zij geeft aan dat ik zwaar overbelast ben. Te lang te veel.
Ik voel me ook niet depressief. Verdrietig soms maar vooral moe.
Ik had eigenlijk gehoopt dat ik na een paar weken thuis gewoon weer kon werken maar bij het idee dat ik morgen moet gaan werken blokkeert alles. Ik vind mijn werk leuk, ik doe het graag, ik mis mijn collega’s maar bij het idee dat ik moet raak ik in paniek.
Nu ben ik aan het bedenken wat ik moet doen. Ik wil naar de huisarts en bedrijfsarts en ik ben aan het denken over een psycholoog.
Maar wat kan die betekenen? Ik weet wat het probleem is.
Het is vooral het ‘doen’ wat ik niet meer trek.
En moeder en werknemer en partner en ga maar door. Maar een psycholoog neemt niet een taak over.
Wie heeft ervaring van een psycholoog bij burn-out-out klachten
Afgelopen jaren waren zwaar. Ik denk dat ik al zeker 13 jaar ieder jaar wel iets heb gehad. Partner die vreemd ging, kinderen ziek, kinderen zware psychische problemen, man chronisch ziek, beide ouders gestorven, veel overuren gedraaid, scheiding, 100 % alleenstaande ouder zijn.
Ik ben denk ik drie jaar geleden al een keer bij een psycholoog geweest maar wij hadden geen goede klik. Ze ging wroeten in mijn jeugd en voor mijn gevoel zit daar mijn huidige probleem niet.
Deze zomer paar keer bij de poh geweest en zij geeft aan dat ik zwaar overbelast ben. Te lang te veel.
Ik voel me ook niet depressief. Verdrietig soms maar vooral moe.
Ik had eigenlijk gehoopt dat ik na een paar weken thuis gewoon weer kon werken maar bij het idee dat ik morgen moet gaan werken blokkeert alles. Ik vind mijn werk leuk, ik doe het graag, ik mis mijn collega’s maar bij het idee dat ik moet raak ik in paniek.
Nu ben ik aan het bedenken wat ik moet doen. Ik wil naar de huisarts en bedrijfsarts en ik ben aan het denken over een psycholoog.
Maar wat kan die betekenen? Ik weet wat het probleem is.
Het is vooral het ‘doen’ wat ik niet meer trek.
En moeder en werknemer en partner en ga maar door. Maar een psycholoog neemt niet een taak over.
Wie heeft ervaring van een psycholoog bij burn-out-out klachten
zondag 29 oktober 2023 om 15:58
Dat dus. En soms zijn er ook echt niet zoveel oplossingen voor (alleenstaande) ouders van kinderen met problematiek.
•
zondag 29 oktober 2023 om 16:06
Ik zei helemaal niet dat ik dat concludeerde. Ik zei 'ik heb het idee dat'. Maar als TO dat wil weerleggen, prima. Maar ze zegt ook tegenstrijdige dingen; ze wil wel hulp, maar wantrouwt vrienden en psychische hulpverlening. En over constructieve oplossingen wil ze ook niks horen, ze wil alleen van de druk af. Dan sta je toch behoorlijk op 'standje nee'. En daar zal heus een goede reden voor zijn, maar om te kunnen meedenken mag je iemand best even een spiegel voorhouden. En te uitgeput zijn om hulp te accepteren, daar snap ik niks van.
zondag 29 oktober 2023 om 16:50
Lucky you.Pimpelmeesje87 schreef: ↑29-10-2023 16:06En te uitgeput zijn om hulp te accepteren, daar snap ik niks van.
zondag 29 oktober 2023 om 16:57
Ruilen?Pimpelmeesje87 schreef: ↑29-10-2023 16:06En te uitgeput zijn om hulp te accepteren, daar snap ik niks van.
zondag 29 oktober 2023 om 18:00
Hi TO, ik reageer even sec op je openingspost, omdat er alweer een lekkere discussie aan de gang is zie ik. Dus misschien ben ik mosterd.
Tussen mijn vele depressies door, heb ik één keer thuisgezeten met een burn-out. Was voornamelijk werkgerelateerd, en inderdaad, ook na een heftige periode waarin alles zo'n beetje tegelijk kwam. Het voelde heel anders dan depressie, ik was voornamelijk doodmoe, was niet vooruit te branden en als het over mijn werk ging, raakte ik in paniek.
De huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog, daar heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Het gaf me veel inzicht, vooral waarom ik reageerde zoals ik reageerde in die tijd. Ik heb toen moed verzameld en ben een andere baan gaan zoeken. Dat klinkt makkelijk, dat was het niet. En voor jou misschien ook helemaal geen optie.
Goed dat je de huis- en bedrijfsarts inschakelt. En je laat doorverwijzen. Want weten wat het probleem is, betekent nog niet dat je ook de oplossing weet. En praten kan al opluchten. Sterkte!
Tussen mijn vele depressies door, heb ik één keer thuisgezeten met een burn-out. Was voornamelijk werkgerelateerd, en inderdaad, ook na een heftige periode waarin alles zo'n beetje tegelijk kwam. Het voelde heel anders dan depressie, ik was voornamelijk doodmoe, was niet vooruit te branden en als het over mijn werk ging, raakte ik in paniek.
De huisarts heeft me doorverwezen naar een psycholoog, daar heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Het gaf me veel inzicht, vooral waarom ik reageerde zoals ik reageerde in die tijd. Ik heb toen moed verzameld en ben een andere baan gaan zoeken. Dat klinkt makkelijk, dat was het niet. En voor jou misschien ook helemaal geen optie.
Goed dat je de huis- en bedrijfsarts inschakelt. En je laat doorverwijzen. Want weten wat het probleem is, betekent nog niet dat je ook de oplossing weet. En praten kan al opluchten. Sterkte!
maandag 30 oktober 2023 om 06:50
Mijn oudste heeft ook behoorlijke problematiek. Zij loopt hiervoor bij een psychologe en vanuit hen hebben ze mij, als moeder, ook ondersteuning aangeboden. Een uurtje sparren over de zaken waar je mee zit mbt kind, wat je lastig vindt of gewoon delen hoe het is gegaan. Juist als alleenstaande ouder vind ik dit wel prettig omdat ik dit soort zaken niet met ex kan bespreken.
Wellicht is zoiets iets voor jou? Helpt je niet direct met je burn-out maar kan wel fijn zijn mbt de problematiek van de kinderen en feit dat je alleenstaand bent.
Sterkte!
Wellicht is zoiets iets voor jou? Helpt je niet direct met je burn-out maar kan wel fijn zijn mbt de problematiek van de kinderen en feit dat je alleenstaand bent.
Sterkte!
woensdag 1 november 2023 om 07:58
Sorry ik moest even een paar dagen nemen om na te denken over alles.
Morgen ga ik naar de huisarts. Ik wil dan bespreken wat de beste opties zijn. Ik ben afgelopen weekend ook met de pil gestopt om te zien of ik iets stabieler van aard wordt. Morgen ook kijken wat daar alternatieve voor zijn.
Over een kleine twee weken moet ik naar de bedrijfsarts. Ik vind het nog steeds heel lastig om te realiseren dat ik nu in weken moet denken. Mijn eerste reactie toen ik de datum was was ja maar dan moet ik weer aan het werk zijn.
Ik heb al eens 1 op 1 contact gehad met de psycholoog van kind en ik weet dat ik dat op ieder moment weer kan krijgen. Vorige week nog telefonisch contact met hem gehad. Maar praktisch gezien doe ik dingen gewoon goed.
Ik steun kind tot op voldoende niveau, laat haar steeds meer los als dat nodig is.
Probleem is alleen dat mijn gevoel haar niet los laat. De angst dat ze iets doet of hoe het volgende week zal gaan blijft en dat gevoel kan ik niet zomaar uitzetten.
En nu lijkt het dat het alleen om haar gaat maar zij is gewoon de druppel nu.
En ik wantrouw vrienden niet. Ik wil mijn vrienden gewoon niet weer belasten. Mijn vrienden steunen mij al 10 jaar. 10 jaar van gebeurtenissen en ze zijn er nog. Ik probeer hun gewoon even erbuiten te laten. Ik wil ze niet kwijtraken
Morgen ga ik naar de huisarts. Ik wil dan bespreken wat de beste opties zijn. Ik ben afgelopen weekend ook met de pil gestopt om te zien of ik iets stabieler van aard wordt. Morgen ook kijken wat daar alternatieve voor zijn.
Over een kleine twee weken moet ik naar de bedrijfsarts. Ik vind het nog steeds heel lastig om te realiseren dat ik nu in weken moet denken. Mijn eerste reactie toen ik de datum was was ja maar dan moet ik weer aan het werk zijn.
Ik heb al eens 1 op 1 contact gehad met de psycholoog van kind en ik weet dat ik dat op ieder moment weer kan krijgen. Vorige week nog telefonisch contact met hem gehad. Maar praktisch gezien doe ik dingen gewoon goed.
Ik steun kind tot op voldoende niveau, laat haar steeds meer los als dat nodig is.
Probleem is alleen dat mijn gevoel haar niet los laat. De angst dat ze iets doet of hoe het volgende week zal gaan blijft en dat gevoel kan ik niet zomaar uitzetten.
En nu lijkt het dat het alleen om haar gaat maar zij is gewoon de druppel nu.
En ik wantrouw vrienden niet. Ik wil mijn vrienden gewoon niet weer belasten. Mijn vrienden steunen mij al 10 jaar. 10 jaar van gebeurtenissen en ze zijn er nog. Ik probeer hun gewoon even erbuiten te laten. Ik wil ze niet kwijtraken
woensdag 1 november 2023 om 13:35
lonelycat schreef: ↑01-11-2023 07:58[...]
Ik heb al eens 1 op 1 contact gehad met de psycholoog van kind en ik weet dat ik dat op ieder moment weer kan krijgen. Vorige week nog telefonisch contact met hem gehad. Maar praktisch gezien doe ik dingen gewoon goed.
Ik steun kind tot op voldoende niveau, laat haar steeds meer los als dat nodig is.
Probleem is alleen dat mijn gevoel haar niet los laat. De angst dat ze iets doet of hoe het volgende week zal gaan blijft en dat gevoel kan ik niet zomaar uitzetten.
En nu lijkt het dat het alleen om haar gaat maar zij is gewoon de druppel nu.
Dit is nu precies waar een psycholoog mee kan helpen, die is er niet (per se) voor de praktische zaken. En nee, gevoel kun je niet uitzetten, maar vaak ontstaat een gevoel vanuit je gedachten en daar kun je wel iets mee mbv cognitieve gedragstherapie of acceptance and commitment therapy, bijvoorbeeld.
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis en ben daarvoor juist bezig met (pieker)gedachten mbv een therapeut.
woensdag 1 november 2023 om 13:42
Een psycholoog kan je laten inzien dat je altijd maar 'aan' staat.
Jij bent altijd alert, altijd stand by, je bent er altijd.
Waarschijnlijk slaap je met 1 oog open, omdat je er niet op kan vertrouwen dat het goed gaat, als jij het niet doet.
Want zo lezende is dat wat ik opmerk: jij hebt altijd alle rotzooi op moeten ruimen. Te beginnen bij je ouders. Ik doe het zelf wel, dan weet ik tenminste zeker dat het goed komt. En die houding komt voort uit onveilige hechting.
En die tactiek heeft je heel ver gebracht, maar nu lukt het niet meer. Je zúlt nu anderen moeten vragen om je te helpen en bij te staan. Dingen uit handen geven en delegeren. Zodat jij je agenda leeg hebt om je lichaam eens flink te gaan voelen, eens te luisteren naar je buik. Te ontdekken dat je gevoel hebt in je knieën. bijvoorbeeld.
Volgens mij ben jij met je hoofd óveral, behalve in het nú.
Als je op de trap loopt, is je hoofd al bij de eindbestemming. En als je eten kookt, is je hoofd al bij de afwas na het eten.
Je raast maar door en je raast maar door.
Het is tijd om te leren stil te staan.
Jij bent altijd alert, altijd stand by, je bent er altijd.
Waarschijnlijk slaap je met 1 oog open, omdat je er niet op kan vertrouwen dat het goed gaat, als jij het niet doet.
Want zo lezende is dat wat ik opmerk: jij hebt altijd alle rotzooi op moeten ruimen. Te beginnen bij je ouders. Ik doe het zelf wel, dan weet ik tenminste zeker dat het goed komt. En die houding komt voort uit onveilige hechting.
En die tactiek heeft je heel ver gebracht, maar nu lukt het niet meer. Je zúlt nu anderen moeten vragen om je te helpen en bij te staan. Dingen uit handen geven en delegeren. Zodat jij je agenda leeg hebt om je lichaam eens flink te gaan voelen, eens te luisteren naar je buik. Te ontdekken dat je gevoel hebt in je knieën. bijvoorbeeld.
Volgens mij ben jij met je hoofd óveral, behalve in het nú.
Als je op de trap loopt, is je hoofd al bij de eindbestemming. En als je eten kookt, is je hoofd al bij de afwas na het eten.
Je raast maar door en je raast maar door.
Het is tijd om te leren stil te staan.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 1 november 2023 om 13:50
Dat klopt wel ergens. Rationeel weet ik waar het vandaan komt. Dat met mijn ouders heb je wel een punt. Het heeft zich in mijn huwelijk doorgetrokken door een partner te krijgen die met zaken niet geconfronteerd wilde worden, problemen van de kinderen bijvoorbeeld maar later ook chronisch ziek werd. En toen dus ook niet belast kon worden. Dus ik ‘moest’ ook dingen zelf oplossen.
Voor mijn gevoel heb ik geen achterwacht. Misschien zie ik dat ook wel fout maar ik zou eerlijk gezegd niet weten wie ik zou moeten vragen.
Mijn zus is achterwacht mocht ik ooit een keer niet bereikbaar zijn maar ze is de enige.
We hebben dit ook met dochter haar therapeut besproken en zijn ook al gezamenlijk ergens tot de conclusie gekomen dat de kring klein en beperkt is.
Waar we nu op focussen is dat zij leert zelf uit paniekmodus te komen zodat ze geen buitenstaander cq mij meer nodig heeft.
Ik vind dat altijd knap als mensen een brede kring om zich hebben die te hulp schieten. Ik heb dus kring gewoon niet
Voor mijn gevoel heb ik geen achterwacht. Misschien zie ik dat ook wel fout maar ik zou eerlijk gezegd niet weten wie ik zou moeten vragen.
Mijn zus is achterwacht mocht ik ooit een keer niet bereikbaar zijn maar ze is de enige.
We hebben dit ook met dochter haar therapeut besproken en zijn ook al gezamenlijk ergens tot de conclusie gekomen dat de kring klein en beperkt is.
Waar we nu op focussen is dat zij leert zelf uit paniekmodus te komen zodat ze geen buitenstaander cq mij meer nodig heeft.
Ik vind dat altijd knap als mensen een brede kring om zich hebben die te hulp schieten. Ik heb dus kring gewoon niet
woensdag 1 november 2023 om 14:02
En dat is vaak niet gebeurt omdat ze erom vroegen, maar omdat ze een probleem hadden, die anderen zagen en dachten: dat kan ik wel helpen oplossen.
Ik help de alleenstaande moeders van de vriendjes van mijn kinderen geregeld even. Neem ik er een mee zodat ze de handen vrij heeft, vang ik even op voor school vanwege een ziekenhuis bezoek, help mee met verjaardagsfeestjes.
Als je niet verteld waar je mee zit, geef je mensen ook niet de gelegenheid hun hulp aan te bieden.
Maar ik denk maar zo dat jij bang bent de deksel op de neus te krijgen en je jezelf daarvoor behoedt. Terwijl je al meer dan 10 jaar hulp krijgt van je vrienden. Gevers-vrienden dus. die het heerlijk vinden om je even te helpen. Want daar krijgen zij namelijk weer energie van.
Ik help de alleenstaande moeders van de vriendjes van mijn kinderen geregeld even. Neem ik er een mee zodat ze de handen vrij heeft, vang ik even op voor school vanwege een ziekenhuis bezoek, help mee met verjaardagsfeestjes.
Als je niet verteld waar je mee zit, geef je mensen ook niet de gelegenheid hun hulp aan te bieden.
Maar ik denk maar zo dat jij bang bent de deksel op de neus te krijgen en je jezelf daarvoor behoedt. Terwijl je al meer dan 10 jaar hulp krijgt van je vrienden. Gevers-vrienden dus. die het heerlijk vinden om je even te helpen. Want daar krijgen zij namelijk weer energie van.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 1 november 2023 om 14:04
Als je al heel lang 'aan' staat en veel hebt moeten incasseren, blijkt er vaak te weinig hersteltijd te zijn (geweest). Te weinig 'uit'. Op een gegeven moment lukt het niet meer om er nog iets bij te proppen, je bent overbelast, uitgelubberd.
Werk stopt, er komt ruimte en tijd vrij en die tijd is nodig voor herstel, voor niks, om alle opgebouwde spanning, alle rug-recht-houden, alle schouders-eronder los te laten. Een psycholoog kan daar bij helpen, voor inzichten en handvatten, maar is vaak ook behoorlijk belastend. En vermoeiend als het wederom vanuit een dit-gaan-we-aanpakken-en-oplossen gestart wordt.
Mocht je al behoefte hebben aan therapie, werk eerst met het lichaam, jouw lichaam. Dat staat al een tijd in overlevingsstand en mag gaan bijkomen, vertroeteld worden, gaan voelen. Voelen wie jij ook alweer bent, voelen waar jij behoefte aan hebt, voelen wat jouw tempo is ipv moeten doorgaan.
Werk stopt, er komt ruimte en tijd vrij en die tijd is nodig voor herstel, voor niks, om alle opgebouwde spanning, alle rug-recht-houden, alle schouders-eronder los te laten. Een psycholoog kan daar bij helpen, voor inzichten en handvatten, maar is vaak ook behoorlijk belastend. En vermoeiend als het wederom vanuit een dit-gaan-we-aanpakken-en-oplossen gestart wordt.
Mocht je al behoefte hebben aan therapie, werk eerst met het lichaam, jouw lichaam. Dat staat al een tijd in overlevingsstand en mag gaan bijkomen, vertroeteld worden, gaan voelen. Voelen wie jij ook alweer bent, voelen waar jij behoefte aan hebt, voelen wat jouw tempo is ipv moeten doorgaan.
donderdag 2 november 2023 om 09:57
Net bij de huisarts geweest en ze gaf aan dat het inderdaad klonk als een burn-out .
Eerste advies was rust en weer een afspraak bij de poh. Ook omdat de wachtlijsten bij psychologen gewoon lang zijn en dan kan ik ondertussen al bij iemand terecht.
Ik had het met haar nog of de pil een oorzaak kon zijn maar ze zei ook al terecht dat ik zonder pil voldoende redenen voor een burn-out heb.
Dus volgende week poh afspraak.
Iedere keer denk ik ja maar volgende week moet ik aan het werk zijn
Eerste advies was rust en weer een afspraak bij de poh. Ook omdat de wachtlijsten bij psychologen gewoon lang zijn en dan kan ik ondertussen al bij iemand terecht.
Ik had het met haar nog of de pil een oorzaak kon zijn maar ze zei ook al terecht dat ik zonder pil voldoende redenen voor een burn-out heb.
Dus volgende week poh afspraak.
Iedere keer denk ik ja maar volgende week moet ik aan het werk zijn
donderdag 2 november 2023 om 10:08
Moeten.
Dat woord is waardoor je nu in deze situatie terecht bent gekomen.
Omdat je altijd al, van heel jong af, alles maar heb MOETEN doen.
Je bent niet de regisseur van je eigen agenda, takenpakket en tijd. Iedereen moet iets van je, waardoor jij altijd maar voor anderen aan de ren bent.
Nu is het de tijd dat je lijf zegt: Zeg Lonelycat, WIJ zijn er ook nog he? We gaan nu eerst herstellen! Ik ben moe van het altijd maar moeten. Ik stop er mee.
En je hoofd is daar nog niet. Die zit nog lekker met 250 kilometer per uur op die snelweg van het moeten. Maar je lijf ligt in de berm. Dus je hoofd zegt nu: Ja, jeetje zeg, kom op! We moeten dóórrrrrr!
Maar je hoofd heeft niet gelijk. Je lijf is even klaar met je hoofd. Probeer je hoofd tot stilstand te krijgen, zodat hoofd en lichaam weer één worden en vooral blijven.
Dat woord is waardoor je nu in deze situatie terecht bent gekomen.
Omdat je altijd al, van heel jong af, alles maar heb MOETEN doen.
Je bent niet de regisseur van je eigen agenda, takenpakket en tijd. Iedereen moet iets van je, waardoor jij altijd maar voor anderen aan de ren bent.
Nu is het de tijd dat je lijf zegt: Zeg Lonelycat, WIJ zijn er ook nog he? We gaan nu eerst herstellen! Ik ben moe van het altijd maar moeten. Ik stop er mee.
En je hoofd is daar nog niet. Die zit nog lekker met 250 kilometer per uur op die snelweg van het moeten. Maar je lijf ligt in de berm. Dus je hoofd zegt nu: Ja, jeetje zeg, kom op! We moeten dóórrrrrr!
Maar je hoofd heeft niet gelijk. Je lijf is even klaar met je hoofd. Probeer je hoofd tot stilstand te krijgen, zodat hoofd en lichaam weer één worden en vooral blijven.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 2 november 2023 om 13:20
donderdag 2 november 2023 om 13:28
Een psycholoog kan jou helpen om te kijken waar je nu precies tegenaan loopt. Samen kunnen jullie kijken, naar wat jij denkt nodig te hebben en kan de psycholoog jou handvatten aanreiken.
Hoe nuchter je zelf ook denkt te zijn, je bent een mens met emoties en die mogen er zijn.
Soms is het even zoeken naar de juiste hulpverlening. Dat kost tijd en energie, maar kan uiteindelijk wel de moeite waard zijn. Gun jezelf deze hulp, sta ervoor open, pak het met beide handen aan.
Het geen wat je dan daadwerkelijk nodig hebt, hoef je niet perse bij de psycholoog te halen. Het kan best zijn dat jullie erachter komen dat een andere soort hulpverlening beter bij jou past, of dat een cursus, een hobbie, een sport, minder uren werken etc. hulpmiddelen zijn om je te helpen. Of de psycholoog kan jou dingen laten in zien, samen met jou patronen doorbreken, misschien een trauma verwerken .... noem het maar op.
Hoe nuchter je zelf ook denkt te zijn, je bent een mens met emoties en die mogen er zijn.
Soms is het even zoeken naar de juiste hulpverlening. Dat kost tijd en energie, maar kan uiteindelijk wel de moeite waard zijn. Gun jezelf deze hulp, sta ervoor open, pak het met beide handen aan.
Het geen wat je dan daadwerkelijk nodig hebt, hoef je niet perse bij de psycholoog te halen. Het kan best zijn dat jullie erachter komen dat een andere soort hulpverlening beter bij jou past, of dat een cursus, een hobbie, een sport, minder uren werken etc. hulpmiddelen zijn om je te helpen. Of de psycholoog kan jou dingen laten in zien, samen met jou patronen doorbreken, misschien een trauma verwerken .... noem het maar op.
donderdag 2 november 2023 om 14:07
De valkuil met een psycholoog, en hulpverlening in het algemeen, is de dwangmatige energie van zelfverbetering die in dat proces kan sluipen: je moet aan jezelf werken, je moet verbeteren, je moet veranderen, je moet ontspannen. Die drang zit allereerst in jezelf maar therapie als 'werkvorm' wakkert dat ook makkelijk aan. Als de therapeut dat niet in de gaten heeft, schuurt dat de hele tijd en voel je wederzijds weerstand. Die therapeut denkt: "Je moet er wel wat voor dóen." En jij denkt: "Ik bén al totaal overvoerd. Waarom oefen je nou nóg meer druk op mij uit?" Ik heb persoonlijk therapie nooit echt werkend gekregen om deze reden. Dat is niet omdat psychologen 'niks zouden kunnen' of omdat ik ze 'niet vertrouw' maar omdat ik zelf die druk niet kan loslaten. Alles wordt bij mij heel snel moeten, gespannen. Daar kan een psycholoog niet met een knip met de vinger iets aan veranderen.
Het kan zin hebben om een psycholoog te zoeken en dan expliciet deze dynamiek als hulpvraag neer te leggen, als je dit zou herkennen. Dat betekent dus ook dat dingen heel langzaam moeten gaan, dat het om hele kleine stappen gaat en allereerst om loslaten en pas daarna om dóen. Niet iedere therapeut zal dat qua energie kunnen en willen. Iemand die zelf heel resultaatgericht en aanpakkerig is, zal hier totaal geen chocola van kunnen maken. Je moet qua energie wel een beetje matchen wil dit kans van slagen hebben.
Het kan zin hebben om een psycholoog te zoeken en dan expliciet deze dynamiek als hulpvraag neer te leggen, als je dit zou herkennen. Dat betekent dus ook dat dingen heel langzaam moeten gaan, dat het om hele kleine stappen gaat en allereerst om loslaten en pas daarna om dóen. Niet iedere therapeut zal dat qua energie kunnen en willen. Iemand die zelf heel resultaatgericht en aanpakkerig is, zal hier totaal geen chocola van kunnen maken. Je moet qua energie wel een beetje matchen wil dit kans van slagen hebben.
donderdag 2 november 2023 om 14:18
Ik ben inmiddels bijna een jaar thuis met een burn-out dus heb enige ervaring hiermee. In de eerste fase ben je zo moe en leeg dat je eigenlijk nog helemaal niet goed kunt werken aan de onderliggende problemen (als die er zijn). Het begint, las dit ook al in de reactie van de OP, met rust en acceptatie. Dat laatste heeft bij mij drie maanden geduurd ofzo. Ik wilde alleen maar vooruit, zo snel mogelijk beter worden en viel daarmee precies in mijn valkuil van steeds maar harder willen werken. Ik heb baat bij een coach die mij in het begin vooral aanhoorde en ondersteunde bij het leren rusten en ontspannen. Pas de laatste twee, drie maanden komen we toe aan de oorzaken en hoe ik dingen anders kan aanpakken. Dus een tijdje op een wachtlijst staan is eigenlijk niet zo erg denk ik. Probeer eerst te accepteren dat het nu eenmaal even niet anders is. Zoveel jaar aan ellende, gun jezelf een pauze.
donderdag 2 november 2023 om 15:00
Een goede psycholoog helpt je ook met de praktische insteek.Auran_E schreef: ↑29-10-2023 12:04Een psycholoog lijkt me best zinvol voor het langetermijneffect, maar volgens mij heb je ook iemand nodig die voor nu even met je meedenkt over wat je op kortere termijn kan doen, met een wat meer praktische insteek. Met een psycholoog ga je meer met al het onderliggende aan de slag en dat is heel zinvol, maar op korte termijn heb je er praktisch nog niet zoveel aan. Zou een maatschappelijk werker daarvoor iets zijn?
donderdag 2 november 2023 om 16:41
Goede post, dit onderschrijf ik helemaal. Mijn ervaring is dat het bij lichaamsgerichte therapie wat makkelijker kan zijn om dit te vermijden.Dushi schreef: ↑02-11-2023 14:07De valkuil met een psycholoog, en hulpverlening in het algemeen, is de dwangmatige energie van zelfverbetering die in dat proces kan sluipen: je moet aan jezelf werken, je moet verbeteren, je moet veranderen, je moet ontspannen. Die drang zit allereerst in jezelf maar therapie als 'werkvorm' wakkert dat ook makkelijk aan.
)
zondag 5 november 2023 om 10:14
Waar ik me afgelopen week best oké voelde energie technisch voel ik mij sinds een dag of twee zo moe.
Vorige week sportte ik veel en nu, bij het idee dat ik mijn hardloopspullen moet aandoen en moet gaan ga ik bijna huilen. En waarschijnlijk is het dat. Dat ik van mezelf moet. Mijn verstand zegt wees lief voor jezelf en je hoeft niet iedere week 5 dagen per week te sporten en mijn gevoel zegt ga naar buiten. Je moet trainen etc
Ik wordt gewoon al weken zo moe van mezelf… die interne discussie bij iedere beslissing, bij alles waar ik over nadenk
Vorige week sportte ik veel en nu, bij het idee dat ik mijn hardloopspullen moet aandoen en moet gaan ga ik bijna huilen. En waarschijnlijk is het dat. Dat ik van mezelf moet. Mijn verstand zegt wees lief voor jezelf en je hoeft niet iedere week 5 dagen per week te sporten en mijn gevoel zegt ga naar buiten. Je moet trainen etc
Ik wordt gewoon al weken zo moe van mezelf… die interne discussie bij iedere beslissing, bij alles waar ik over nadenk
zondag 5 november 2023 om 10:19
Misschien moet je er niet teveel over nadenken, maar voelen: heb ik zin om te gaan of niet?
Op een gegeven moment moet je in je herstel vast dingen gaan doen omdat ze beter voor je zouden kunnen zijn, terwijl je geen zin hebt. Bijvoorbeeld lichaamsbeweging. Maar misschien ben je daar nog niet dus hoef je niet echt stil te staan bij wat rationeel beter voor je zou kunnen zijn, maar meer bij wat op dit moment goed voelt.
Just a thought...
Op een gegeven moment moet je in je herstel vast dingen gaan doen omdat ze beter voor je zouden kunnen zijn, terwijl je geen zin hebt. Bijvoorbeeld lichaamsbeweging. Maar misschien ben je daar nog niet dus hoef je niet echt stil te staan bij wat rationeel beter voor je zou kunnen zijn, maar meer bij wat op dit moment goed voelt.
Just a thought...
zondag 5 november 2023 om 11:13
Dat is precies wat overspannenheid en burnout is: het gevoel voor wat je zelf wilt is kapot. De balans tussen ‘willen’ en ‘moeten’ is al zo lang verstoord, dat je geen idee meer hebt wat je wil. Dat moet (mag!
) je opnieuw leren. Hoe leer je dat? Door een tijdje zoveel mogelijk te doen waar je zelf zin in hebt. En dat klinkt veel makkelijker dan het is. Dus begin klein, maar nauwkeurig: als je zin hebt in een kopje koffie, wil je het dan in een kopje, in een beker of in een glas?
Als jij bijna moet huilen bij het idee te gaan hardlopen, dan zou ik even niet gaan hardlopen.
Bedenk vooral wat je wèl zou willen: in bed blijven? Warme douche? Stomme series kijken? Pizza eten?
zondag 5 november 2023 om 14:06
Ik heb ooit als twintiger anorexia gehad. Voor behandeld en het is jaren goed gegaan. Afgelopen maanden ben ik door onverklaarbare reden 5 kilo aangekomen. Medisch nagekeken maar er is geen fysieke reden. Overgang, stress wie zal het zeggen. Maar ik merk wel dat nu met mijn burn-out mijn controle issues met betrekking tot eten de neiging hebben om terug te komen. Ik probeer dat stevig in de hand te houden omdat mijn oudste met haar angststoornis niet tegen mensen kan die aan het diëten zijn.
Dus sport ik, ik zoek denk ik over een onderdeel in mijn leven controle en sport is datgene wat ik kan doen en controleren.
Theoretisch weet ik het allemaal, het is alleen zo lastif
Dus sport ik, ik zoek denk ik over een onderdeel in mijn leven controle en sport is datgene wat ik kan doen en controleren.
Theoretisch weet ik het allemaal, het is alleen zo lastif
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
