Wat mag ik verwachten?

Mijn partner is inmiddels drie maanden thuis met een burn-out en/of depressie.
Al die tijd doet hij al niets. Hij kijkt hele dagen tv en rust uit of slaapt. Is hele dagen passief.
Eten doet hij veel te weinig, waardoor hij veel afgevallen is. Persoonlijke hygiëne is niet aanwezig.
Hij heeft een paar keer hulp gehad, maar geeft aan dat dat het waarschijnlijk niet is. Initiatief nemen voor andere hulp is er niet bij. Psycholoog/psychiater ziet hij niet zitten.

Ondertussen zorg ik, naast drie dagen werken, alleen voor onze (jonge) kinderen, het huishouden enz. Alles komt op mij aan.
Ik merk dat ik me steeds meer begin te irriteren. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg, verandering komt niet.

Verwacht ik te veel als ik van hem vraag actiever te werken aan herstel? Beter voor zichzelf te zorgen wat betreft voeding en persoonlijke hygiëne? Hij geeft bij alles aan dat het niet lukt. Ik ben op een punt gekomen dat ik het idee heb dat het geen kwestie is van lukken, maar van willen.

Heel benieuwd naar meningen van buitenstaanders. Alvast bedankt.



****Hierbij een update.****
We zijn inmiddels vele maanden verder. Al die tijd heeft hij niets van hulp willen zoeken.
Alles bleef op mij neerkomen. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd om hem te bereiken, maar niets had ook maar enig effect.

Vanuit het werk moest hij wel reïntegreren. Dit heeft hij gedaan zoals gepland, maar verder niets gedaan aan herstel.
Het enige wat hij wel deed aan ‘herstel ‘ was (stiekem) sterke drank drinken.

Dit resulteerde bij mij in zo’n grote spanning, dat ik een aantal maanden geleden een laatste kans heb gegeven. Ik wilde dat hij zich compleet open zou stellen voor hulp op alle vlakken waar hij hulp bij nodig had. Dit kon ik niet meer met hem onder 1 dak. Dus of hij weg, of de kinderen en ik. Hij is toen uiteindelijk weggegaan.

In plaats van toen alle hulp aan te grijpen, vond hij zichzelf heel zielig. Tot op heden heeft hij nog geen serieuze poging tot hulp vinden genomen. Werken doet hij al die tijd ook al niet meer.

Ik heb dus vrij snel na deze laatste kans aangegeven het niet meer te zien zitten.

We zitten nu dus in het proces van alles regelen rondom kinderen, huis enz.
Ook hierbij komt er niets en werkt hij alleen maar tegen.

Ik ben de laatste tijd flink aan het denken gekomen. Herken veel patronen die in het verleden ook al zijn voorgekomen.

Bedankt voor jullie reacties van een half jaar geleden.

Misschien nog tips om een en ander goed te regelen??

tyche schreef: ↑

19-03-2023 19:58

Wat rot koekenbakker dat het zo gelopen is. En wat goed dat je de grens hebt getrokken; na het regelgedoe zal dat jou en de kinderen denk ik een stuk meer rust geven.

Heb je een advocaat? Dat zou mijn eerste tip zijn. Niet een mediator maar een eigen advocaat. En steun op je omgeving, vraag om wat je nodig hebt.

Sterkte!

Dankjewel!
Ik hoop ook op meer rust straks, al blijf ik ontzettend verdrietig dat het zo heeft moeten lopen.

Ik heb inmiddels een advocaat, na eerst een mediator geprobeerd te hebben. Dit vind ik erg moeilijk. Had gehoopt er in harmonie uit te komen.

Jufjoke schreef: ↑

19-03-2023 19:58

Wat verdrietig. Maar ik begrijp je heel goed, to. Een burnout/depressie is afschuwelijk, maar als iemand maandenlang helemaal niets wil doen om te werken aan herstel, dan drukt dat op zeker moment gewoon te zwaar op je eigen draagkracht. Ik vind dat je veel geduld hebt gehad.
Maar wel heel droevig om je relatie op deze manier te zien eindigen.
Hoe denkt hij over het invullen van zijn deel van het ouderschap? Is hij daartoe in staat?

Ik krijg amper reactie op mijn vragen, dus heb geen idee hoe hij het voor zich ziet helaas.