Psyche
alle pijlers
Wat men liefheeft kastijdt men?
.
zaterdag 14 juni 2008 om 12:01
Volgens mij was het in bijbels verband bedoeld om de grenzen aan te geven, niet om bandeloos er op los te rammen.
En met dat grenzen aangeven bedoel ik niet persé fysiek geweld (al is een tik op de vingers ook grensstellend) maar vooral: niet alles toestaan. De ander behoeden voor iets vervelends. Voorbeeldje: ik mocht vroeger alleen naar feestjes als mijn pa me op kon komen halen. Schaamde me dood, maar ja, anders geen feestje. Probeerde er ook altijd onderuit te komen. Nú begrijp ik waarom hij dat deed, hij wilde gewoon niet dat mij iets overkwam.
Lijkt me duidelijk dat jouw pleegmoeder e.e.a. ernstig uit zijn verband gerukt heeft en voor eigen profijt gebruikt heeft. Ze zeggen wel eens, je krijgt wat je verdient: nou, het is wel duidelijk wat zij verdient (en krijgt).
Ik vind dat jij een boel geluk en oprechte liefde in je leven verdient!
En met dat grenzen aangeven bedoel ik niet persé fysiek geweld (al is een tik op de vingers ook grensstellend) maar vooral: niet alles toestaan. De ander behoeden voor iets vervelends. Voorbeeldje: ik mocht vroeger alleen naar feestjes als mijn pa me op kon komen halen. Schaamde me dood, maar ja, anders geen feestje. Probeerde er ook altijd onderuit te komen. Nú begrijp ik waarom hij dat deed, hij wilde gewoon niet dat mij iets overkwam.
Lijkt me duidelijk dat jouw pleegmoeder e.e.a. ernstig uit zijn verband gerukt heeft en voor eigen profijt gebruikt heeft. Ze zeggen wel eens, je krijgt wat je verdient: nou, het is wel duidelijk wat zij verdient (en krijgt).
Ik vind dat jij een boel geluk en oprechte liefde in je leven verdient!
zaterdag 14 juni 2008 om 12:09
Jeetje, wat jammer dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. Begrijpelijk dat je nu zoveel problemen in relaties hebt. Ik heb ook zo´n houding gekregen met mannen, vanwege problemen uit het verleden (relatie van mijn ouders).
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt met je topictitel maar mijn antwoord is dat je dat niet doet. Wat je liefhebt, koester je. Doe je dat niet, dan is er iets mis.
Ik werk nu bij een instelling voor de GGZ en in de kliniek zitten clienten die ook een moeilijke jeugd hebben gehad en daardoor tegen problemen aan lopen. Door intensieve therapie (3-5 dagen per week) leren ze hoe het wel werkt en hoe ze hun houding moeten veranderen.
Ik hoop dat je er in de gesprekken met je psycholoog uitkomt en dat je langzaam leert wel goede relaties met mensen op te bouwen. Heel veel succes.
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt met je topictitel maar mijn antwoord is dat je dat niet doet. Wat je liefhebt, koester je. Doe je dat niet, dan is er iets mis.
Ik werk nu bij een instelling voor de GGZ en in de kliniek zitten clienten die ook een moeilijke jeugd hebben gehad en daardoor tegen problemen aan lopen. Door intensieve therapie (3-5 dagen per week) leren ze hoe het wel werkt en hoe ze hun houding moeten veranderen.
Ik hoop dat je er in de gesprekken met je psycholoog uitkomt en dat je langzaam leert wel goede relaties met mensen op te bouwen. Heel veel succes.
zaterdag 14 juni 2008 om 14:19
zaterdag 14 juni 2008 om 15:22
Wat een verhaal Pink! Ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk is om herinneringen aan deze tijd op te halen. Hoe heb je uiteindelijk weg weten te komen? Is het gelukt om je VWO af te maken?
Normaalgesproken zou het zo moeten zijn dat wat je liefhebt koestert, zoals Jesper heel terecht zegt. Zoals je je pleegmoeder omschrijft lijkt ze me psychiatrisch ziek. Ik denk dat er bij haar veel emoties door elkaar heen lopen en dat dat de redenen voor haar rare gedrag niet te beredeneren zijn. Heb je wel het gevoel dat ze van je hield? en heb je ook nu nog het gevoel dat ze van je houdt? Het kan heel goed hoor, maar daarnaast was ze zo te lezen heel jaloers op je (en ook op iedereen die met je omging zo te lezen), ongelukkig met zichzelf, onder invloed van haar verslaving etc. Wat ik wil zeggen is: misschien zijn er inderdaad mensen die 'kastijden uit liefde', maar er spelen zo veel andere emoties/omstandigheden mee en is het volgens mij dermate complex dat het niet te bepalen is wat iemand uit liefde doet of ingegeven door andere emoties.
Waarom houdt deze vraag je eigenlijk bezig? Zou je graag willen dat ze je liefheeft/had? Zou het troosten als ze hetgeen dat ze deed uit liefde deed?
Normaalgesproken zou het zo moeten zijn dat wat je liefhebt koestert, zoals Jesper heel terecht zegt. Zoals je je pleegmoeder omschrijft lijkt ze me psychiatrisch ziek. Ik denk dat er bij haar veel emoties door elkaar heen lopen en dat dat de redenen voor haar rare gedrag niet te beredeneren zijn. Heb je wel het gevoel dat ze van je hield? en heb je ook nu nog het gevoel dat ze van je houdt? Het kan heel goed hoor, maar daarnaast was ze zo te lezen heel jaloers op je (en ook op iedereen die met je omging zo te lezen), ongelukkig met zichzelf, onder invloed van haar verslaving etc. Wat ik wil zeggen is: misschien zijn er inderdaad mensen die 'kastijden uit liefde', maar er spelen zo veel andere emoties/omstandigheden mee en is het volgens mij dermate complex dat het niet te bepalen is wat iemand uit liefde doet of ingegeven door andere emoties.
Waarom houdt deze vraag je eigenlijk bezig? Zou je graag willen dat ze je liefheeft/had? Zou het troosten als ze hetgeen dat ze deed uit liefde deed?
zaterdag 14 juni 2008 om 16:20
Heb je het boek: "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood wel eens gelezen? Waarschijnlijk zul je daar veel in herkennen.
En wat ik me ook aanvraag: "Kon je bij niemand terecht met je problemen? Wordt je als pleegkind zomaar aan je lot over gelaten?
Heel veel sterkte met het verwerken, ik ben bang dat je nog een lange weg hebt te gaan, maar het erkennen van het probleem is al een hele stap in die richting.
En wat ik me ook aanvraag: "Kon je bij niemand terecht met je problemen? Wordt je als pleegkind zomaar aan je lot over gelaten?
Heel veel sterkte met het verwerken, ik ben bang dat je nog een lange weg hebt te gaan, maar het erkennen van het probleem is al een hele stap in die richting.
zaterdag 14 juni 2008 om 16:59
Jeetje Pink, wat een ontzettende dramaqueen was die pleegmoeder van je. Het is bijna niet te geloven wat je allemaal vertelt. Ik schrik er van. Hoe was je bij haar terecht gekomen?
De weg van therapie en jezelf en relaties onder de loep nemen lijkt me goed, maar ook behoorlijk zwaar. Heb je het idee dat je psycholoog je achtergrond en de consequenties hiervan goed kan begrijpen? Je pleegmoeder was (in mijn lekenogen) psychiatrisch ziek. Haar zieke gedrag is kennelijk behoorlijk invloed gehad op jouw huidige leven. Zou het niet beter zijn om naar zwaarder geschut te zoeken en een psychiater in te schakelen in plaats van (of misschien naast) een psycholoog?
De weg van therapie en jezelf en relaties onder de loep nemen lijkt me goed, maar ook behoorlijk zwaar. Heb je het idee dat je psycholoog je achtergrond en de consequenties hiervan goed kan begrijpen? Je pleegmoeder was (in mijn lekenogen) psychiatrisch ziek. Haar zieke gedrag is kennelijk behoorlijk invloed gehad op jouw huidige leven. Zou het niet beter zijn om naar zwaarder geschut te zoeken en een psychiater in te schakelen in plaats van (of misschien naast) een psycholoog?
zaterdag 14 juni 2008 om 18:18
Je hebt dus eigenlijk gewoon stomme pech gehad dat ze op je pad terecht is gekomen...
Je hebt gelijk, je hoeft haar en haar motieven niet te begrijpen. En misschien is het zelfs beter om het niet proberen te begrijpen. Het gedrag van je pleegmoeder was gestoord. Ze is je 'overkomen' toen je juist een kwetsbare leeftijd had. Het is knap dat je je uiteindelijk hebt weten te bevrijden van haar en het je gelukt is om 'een spontane levenslustige vrouw die heel goed weet wat ze wil', zoals je jezelf beschrijft. Ik heb daar bewondering voor.
Fijn dat je gevoelsmatig door begint te krijgen dat het concept van 'houden van' dat je is aangeleerd niet klopt.
Je schrijft in een eerder bericht over de huidige relatie van je 'ex-pleegmoeder'. Betekent dit dat je nog contact met haar hebt op één of andere manier?
Ik wens je veel kracht!
Je hebt gelijk, je hoeft haar en haar motieven niet te begrijpen. En misschien is het zelfs beter om het niet proberen te begrijpen. Het gedrag van je pleegmoeder was gestoord. Ze is je 'overkomen' toen je juist een kwetsbare leeftijd had. Het is knap dat je je uiteindelijk hebt weten te bevrijden van haar en het je gelukt is om 'een spontane levenslustige vrouw die heel goed weet wat ze wil', zoals je jezelf beschrijft. Ik heb daar bewondering voor.
Fijn dat je gevoelsmatig door begint te krijgen dat het concept van 'houden van' dat je is aangeleerd niet klopt.
Je schrijft in een eerder bericht over de huidige relatie van je 'ex-pleegmoeder'. Betekent dit dat je nog contact met haar hebt op één of andere manier?
Ik wens je veel kracht!
zaterdag 14 juni 2008 om 21:48
Ik snap wel wat je bedoelt. Mijn moeder is schizofreen en ik ben ook opgegroeid met verwaarlozing, dubbele boodschappen en noem maar op. Heb ook heel lang geleefd volgens de overtuiging liefde is pijn, anders is het geen liefde. Ook moeite met intieme relaties, domweg omdat ik dat nooit echt gekend heb, Een therapeut heeft mij ooit gezegd dat ik niet wist wat liefde was, en hij had gelijk, maar zelfs dat had ik toen nog niet door.
In ieder geval erg klote voor je en vast nog een lange weg eer je wel dingen/liefde toe kunt laten, domweg omdat dan de pijn van het gemis automatisch ook omhoog komt. Je pleegmoeder was zo te lezen minstens een borderliner whatever, in ieder geval niet psychisch gezond. Erg jammer voor je dat je dat mee hebt moeten maken en er nu mee moet dealen.
Het kost tijd, erg veel tijd en goede, lieve mensen om je heen om zelf gezond te worden na zo'n opvoeding. Ik wens je in ieder geval het beste toe!
Marah
In ieder geval erg klote voor je en vast nog een lange weg eer je wel dingen/liefde toe kunt laten, domweg omdat dan de pijn van het gemis automatisch ook omhoog komt. Je pleegmoeder was zo te lezen minstens een borderliner whatever, in ieder geval niet psychisch gezond. Erg jammer voor je dat je dat mee hebt moeten maken en er nu mee moet dealen.
Het kost tijd, erg veel tijd en goede, lieve mensen om je heen om zelf gezond te worden na zo'n opvoeding. Ik wens je in ieder geval het beste toe!
Marah
zondag 15 juni 2008 om 10:21
Marahbloem ik heb na deze pleegmoeder ook wel positieve dingen meegemaakt. Het is inmiddels 20 jaar later. Ik ben mensen tegengekomen die me wél met liefde en respect behandelden. Ik heb ook ervaringen met mensen die zonder dat ze iets van me terugverwachten om me geven, en erom geven hoe ik me voel, en dat laten blijken. Geweldig voelt dat! Ik kan daar echt gelukkig van worden, merk ik. Maar dat was en is in vriendschappen en/of halfslachtige relaties. Ik zorgde er altijd zelf wel voor dat ik met zo iemand geen relatie met alles erop en eraan kreeg, als de dood emotioneel afhankelijk te worden. Want ik was ervan overtuigd dat als ik eenmaal emotioneel afhankelijk zou zijn, het gruwelijk mis zou gaan en het net zoals toen zou worden.)
Ik weet inmiddels dus wel een beetje hoe het voelt om gewaardeerd te worden om wie je bent, en belangrijk genoeg te zijn om rekening mee te houden. En het voelt goed. Als iemand over mijn grenzen gaat voelt het niet goed. Zolang het geen relatie is weet ik heel goed waar die grenzen liggen, blijkbaar. Iemand die over mijn grenzen gaat, laat ik niet toe als vriend/vriendin/kennis. Dat heb ik allemaal al wel geleerd.
Alleen het relatiegebied is voor mij nog een zwart gat, hoewel ik wel kan voelen hoe ik het zou willen. Maar nu ik dit schrijf, besef ik bijvoorbeeld dat ik ook de overtuiging heb dat als ik eenmaal een relatie heb, ik bezit van de ander ben en alle grenzen wegvallen. Waarschijnlijk is dat een onjuist idee van mij. Nou ja, er zijn relaties waarin dat zo is, heb ik aan den lijve ondervonden. Maar het is niet standaard, en het is niet het soort relatie wat ik wil.
Dit stukje begrijp ik misschien niet, maar misschien ook wel. Wat bedoel je met het gemis wat dan naar boven komt? Bedoel je dat echte liefde zonder pijn in het begin wat onwennig en kaal voelt?
Is het jou inmiddels gelukt een relatie op te bouwen die goed voelt?
Ik weet inmiddels dus wel een beetje hoe het voelt om gewaardeerd te worden om wie je bent, en belangrijk genoeg te zijn om rekening mee te houden. En het voelt goed. Als iemand over mijn grenzen gaat voelt het niet goed. Zolang het geen relatie is weet ik heel goed waar die grenzen liggen, blijkbaar. Iemand die over mijn grenzen gaat, laat ik niet toe als vriend/vriendin/kennis. Dat heb ik allemaal al wel geleerd.
Alleen het relatiegebied is voor mij nog een zwart gat, hoewel ik wel kan voelen hoe ik het zou willen. Maar nu ik dit schrijf, besef ik bijvoorbeeld dat ik ook de overtuiging heb dat als ik eenmaal een relatie heb, ik bezit van de ander ben en alle grenzen wegvallen. Waarschijnlijk is dat een onjuist idee van mij. Nou ja, er zijn relaties waarin dat zo is, heb ik aan den lijve ondervonden. Maar het is niet standaard, en het is niet het soort relatie wat ik wil.
Dit stukje begrijp ik misschien niet, maar misschien ook wel. Wat bedoel je met het gemis wat dan naar boven komt? Bedoel je dat echte liefde zonder pijn in het begin wat onwennig en kaal voelt?
Is het jou inmiddels gelukt een relatie op te bouwen die goed voelt?
zondag 15 juni 2008 om 11:13
Pink, heb je je ooit verdiept in literatuur/psychologische hulp voor kinderen van ouders met psychiatrische ziekten? Misschien kun je iets leren over jezelf en je relaties door je wat in hun ervaringen te verdiepen? Misschien weet jij wat er voorhanden is op dit gebied Marah?
Ik ben een leek op dit gebied hoor, maar ik kan me niet voorstellen dat er niets bestaat op dit gebied. Ik ken een gezin waar de zoon (enig kind) schizofrenie kreeg op zijn 20ste en ik zie hoe zijn ouders beïnvloed worden en deels ook meegaan in het gedrag dat voortkomt uit zijn ziekte. Ze houden er zoveel rekening mee, dat ze als het ware ook een deel van zijn ziekte over hebben genomen.
Ik ben een leek op dit gebied hoor, maar ik kan me niet voorstellen dat er niets bestaat op dit gebied. Ik ken een gezin waar de zoon (enig kind) schizofrenie kreeg op zijn 20ste en ik zie hoe zijn ouders beïnvloed worden en deels ook meegaan in het gedrag dat voortkomt uit zijn ziekte. Ze houden er zoveel rekening mee, dat ze als het ware ook een deel van zijn ziekte over hebben genomen.
maandag 16 juni 2008 om 12:54
Hoi Pink
Ik snap je probleem. Ik kan ook prima overweg met gewone relaties behalve met mannen. Dan ben je toch het meest kwetsbaar. Ik weet eigenljik ook niet zo goed hoe hiermee om te gaan. In mijn werk lopen clienten er echter ook tegenaan. Ze leren al een hoop in de therapie en moeten daarna verder aan de slag. Je zegt in elk geval dat je bang bent dat het grenzeloos wordt maar als je zelf al op tijd grenzen aangeeft kunnen die alvast niet overtreden worden. Dus daarmee moet je gaan oefenen. Stapje voor stapje. Overhaast het niet. Misschien dat er dan uiteindelijk wel een relatie mogelijk is.
Jesper
Ik snap je probleem. Ik kan ook prima overweg met gewone relaties behalve met mannen. Dan ben je toch het meest kwetsbaar. Ik weet eigenljik ook niet zo goed hoe hiermee om te gaan. In mijn werk lopen clienten er echter ook tegenaan. Ze leren al een hoop in de therapie en moeten daarna verder aan de slag. Je zegt in elk geval dat je bang bent dat het grenzeloos wordt maar als je zelf al op tijd grenzen aangeeft kunnen die alvast niet overtreden worden. Dus daarmee moet je gaan oefenen. Stapje voor stapje. Overhaast het niet. Misschien dat er dan uiteindelijk wel een relatie mogelijk is.
Jesper
maandag 16 juni 2008 om 15:29
He, het ziet ernaar uit dat je op de goede weg bent! Ga zo door en je komt er wel.
Goed dat je je realiseert dat je pleegmoeder geen goed voorbeeld van liefde geven, gegeven heeft. Ze had zelf een probleem en heeft dat aan je doorgegeven. Maar je gaat het achterlaten zodat je met een schone lei verder kunt. En je niet nog een keer in dezelfde val gaat vallen zoals met je ex.
Goed dat je je realiseert dat je pleegmoeder geen goed voorbeeld van liefde geven, gegeven heeft. Ze had zelf een probleem en heeft dat aan je doorgegeven. Maar je gaat het achterlaten zodat je met een schone lei verder kunt. En je niet nog een keer in dezelfde val gaat vallen zoals met je ex.
