Psyche
alle pijlers
Weer starten met AD door liefdesverdriet?
zondag 18 januari 2009 om 14:12
Hallo allemaal,
Na 1,5 heeft mijn vriend onze relatie beeindigd (zie Topic Hij is weg...) Het is nu 4 weken uit. Ik voel me zo klote, alleen, kan alleen maar huilen, het gevoel dat het over is maakt me zo en zo intens verdrietig en ik voel me depressief worden. Ik heb 2 jaar lang efexor geslikt en ben afgelopen november mede dankzij mijn (vriend) ex gestopt. Na het stoppen heb ik wat moeilijke weken gehad en ging het echt beter met me en ik voelde me goed. Ik merk nu dat ik dezelfde verschijnselen weer begin te krijgen als voor dat ik aan de AD ging. Voel me waardeloos, lelijk, dik, alleen en ik zou het liefst in coma geslagen willen worden om even helemaal niets meer te voelen. Ik heb het vroeger moeilijk gehad en veel meegemaakt. Toen ik mijn ex ontmoette duurde het ook ff voordat ik er helemaal voor durfde te gaan en hem te vertrouwen. Waar ik het meest bang voor was is nu gebeurd. Je houdt van iemand, deelt alles samen, diegene is er dagelijks en dat valt ineens helemaal weg. Ik heb lieve vriendinnen en iedereen zegt 'het komt wel goed' Ik geloof dat ergens ook wel maar ook niet. Heb ook het gevoel dat ik me misschien aanstel en dat dit gewoon bij liefdesverdriet hoort
Omdat ik me zo weer begon te voelen heb ik de dokter gebeld voor hulp, iets rustgevends o.i.d, zodat ik gewoon kan blijven werken en het rustig kan verwerken. Ik krijg nix, haar advies is: start weer met efexor??!! Ik heb dit niet gedaan maar denk nu dat ik het misschien wel moet doen (heb ze gewoon hier liggen) Mijn gevoelens gaan erg ver, ik zie het gewoon echt allemaal niet meer zitten. Moet morgen weer werken en ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar ga krijgen........Ben ik nou weer depressief of hoort dit bij liefdesverdriet?
Wat vinden jullie hiervan? tips, ervaringen?
Na 1,5 heeft mijn vriend onze relatie beeindigd (zie Topic Hij is weg...) Het is nu 4 weken uit. Ik voel me zo klote, alleen, kan alleen maar huilen, het gevoel dat het over is maakt me zo en zo intens verdrietig en ik voel me depressief worden. Ik heb 2 jaar lang efexor geslikt en ben afgelopen november mede dankzij mijn (vriend) ex gestopt. Na het stoppen heb ik wat moeilijke weken gehad en ging het echt beter met me en ik voelde me goed. Ik merk nu dat ik dezelfde verschijnselen weer begin te krijgen als voor dat ik aan de AD ging. Voel me waardeloos, lelijk, dik, alleen en ik zou het liefst in coma geslagen willen worden om even helemaal niets meer te voelen. Ik heb het vroeger moeilijk gehad en veel meegemaakt. Toen ik mijn ex ontmoette duurde het ook ff voordat ik er helemaal voor durfde te gaan en hem te vertrouwen. Waar ik het meest bang voor was is nu gebeurd. Je houdt van iemand, deelt alles samen, diegene is er dagelijks en dat valt ineens helemaal weg. Ik heb lieve vriendinnen en iedereen zegt 'het komt wel goed' Ik geloof dat ergens ook wel maar ook niet. Heb ook het gevoel dat ik me misschien aanstel en dat dit gewoon bij liefdesverdriet hoort
Omdat ik me zo weer begon te voelen heb ik de dokter gebeld voor hulp, iets rustgevends o.i.d, zodat ik gewoon kan blijven werken en het rustig kan verwerken. Ik krijg nix, haar advies is: start weer met efexor??!! Ik heb dit niet gedaan maar denk nu dat ik het misschien wel moet doen (heb ze gewoon hier liggen) Mijn gevoelens gaan erg ver, ik zie het gewoon echt allemaal niet meer zitten. Moet morgen weer werken en ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar ga krijgen........Ben ik nou weer depressief of hoort dit bij liefdesverdriet?
Wat vinden jullie hiervan? tips, ervaringen?
zondag 18 januari 2009 om 14:36
Heb je je huisarts alleen door de telefoon gesproken? Misschien toch even een afspraak maken zodat je rustig kunt bespreken wat de voor- en nadelen zijn van het opnieuw slikken van een AD. Tevens zou je andere opties met haar kunnen bespreken.
Bovendien is het natuurlijk niet zo dat als jij nu een pilletje efexor slikt je je direct beter gaat voelen. Het kan een aantal weken duren voordat je wat gaat merken (ook al ben je nog niet zo heel lang gestopt).
Bovendien is het natuurlijk niet zo dat als jij nu een pilletje efexor slikt je je direct beter gaat voelen. Het kan een aantal weken duren voordat je wat gaat merken (ook al ben je nog niet zo heel lang gestopt).
zondag 18 januari 2009 om 14:52
Van een depressie kan je nog niet spreken als het zo kort duurt en rouwen is een normale reactie als je iets dat je dierbaar is verliest. Maar het moet natuurlijk niet zo erg zijn dat je serieus suicide overweegt...Maar anti-depressiva zijn geen echte oplossing om je beter te gaan voelen. Ten eerste werken ze pas na een week of 2 (zoals Drift zegt) en ga je je in die eerste 2 weken zelfs vaak slechter voelen (verhoogd risico op suicide!). Ten tweede helpen ze niet om beter met problemen en tegenslagen om te gaan. Zo lang je ze slikt gaat alles beter, maar als je ermee stopt en je hebt niet geleerd om anders te denken en andere coping strategieën toe te passen, dan is de kans op een terugval groot. Heb je de vorige keer dat je anti-depressiva slikte ook psycho-therapie gehad? Zo ja, dan kan je misschien proberen dat wat je toen geleerd hebt ook nu toe te passen om je gedachten en gevoelens beter onder controle te kijgen. Zo niet, dan is het misschien geen slecht plan om als je klachten lang aanhouden wel in psycho-therapie te gaan om de vaardigheden aan te leren die je kunnen helpen het hoofd boven water te houden als je het moeilijk hebt. Dit heeft een veel langduriger effect dan medicatie. Overigens ben ik niet tegen anti-depressiva hoor. Als een depressie echt erg is, zijn ze nodig om uberhaupt toegankelijk te worden voor therapie. Maar, tenzij je ze blijvend slikt, beklijft het effect ervan niet. Succes, ik hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen!
zondag 18 januari 2009 om 15:51
Ik zit bijna in hetzelfde schuitje; ook efexor geslikt ivm depressie, ook gestopt, ook nu relatie uit, ook erg verdrietig.
In het ziekenhuis vroegen zij mij ook of ik weer met AD wilde beginnen, maar toch doe ik dat niet. Omdat ik merk dat ik anders verdrietig ben nu dan dat ik was toen ik echt depressief was. Ik 'rouw' nu om het verlies van mijn relatie, mijn partner. En het is niet meer zoals toen ik depressief was, toen was alles zwart geworden, was mijn hele zijn donker en somber. Nu voel ik mij somber door iets, door het verliezen van mijn partner. En ook al ben ik heel verdrietig, ik merk dat het anders is, geen depressie, en daarom wil ik ook geen AD, maar gewoon de tijd om dit te verwerken. Ook al doet dat zeer.
Daarbij ben ik ook in therapie geweest en heb ik geleerd op een andere manier met mijn verdriet om te gaan. Ben jij in therapie geweest TO? En kan jij op een manier naar jezelf kijken en verschillen opmerken tussen je depressie en nu je verdrietig zijn?
In het ziekenhuis vroegen zij mij ook of ik weer met AD wilde beginnen, maar toch doe ik dat niet. Omdat ik merk dat ik anders verdrietig ben nu dan dat ik was toen ik echt depressief was. Ik 'rouw' nu om het verlies van mijn relatie, mijn partner. En het is niet meer zoals toen ik depressief was, toen was alles zwart geworden, was mijn hele zijn donker en somber. Nu voel ik mij somber door iets, door het verliezen van mijn partner. En ook al ben ik heel verdrietig, ik merk dat het anders is, geen depressie, en daarom wil ik ook geen AD, maar gewoon de tijd om dit te verwerken. Ook al doet dat zeer.
Daarbij ben ik ook in therapie geweest en heb ik geleerd op een andere manier met mijn verdriet om te gaan. Ben jij in therapie geweest TO? En kan jij op een manier naar jezelf kijken en verschillen opmerken tussen je depressie en nu je verdrietig zijn?
zondag 18 januari 2009 om 17:22
Ik ben wel in therapie geweest. Leren om te gaan met de sombere dagen, gevoelens en mijn onzekerheid en mijn leven weer een doel te geven. Het ging een lange tijd prima en nu ik zo over nadenk denk ik da ik bang ben om weer echt depri te worden. Want zoals je zegt boompje is dit echt verdriet alleen komen bij mij ook andere (herkenbare) gevoelens van vroeger bij kijken. Ik heb ook geen afspraak gehad bij de dokter, dit alles is telefonisch gegaan. Ik zou graag therapie willen volgen maar dat gaat nu niet ik heb pas een nieuwe baan. Dit is ook een van de redenen dat ik AD overweeg omdat ik nu mijn baan niet mag verliezen.......
zondag 18 januari 2009 om 19:31
Mijn gezondheid is natuurlijk veel belangrijker dan mijn baan. Maar sommige dingen hangen samen. Mijn werk is op dit moment het enige wat ik heb waardoor ik een beetje structuur in mijn leven heb. Ik heb nog geen vast contract en dat wil ik niet riskeren. Want als ik mijn baan verlies ga zak ik nog verder weg en dan wordt het alleen nog maar erger.
zondag 18 januari 2009 om 19:42
Denk dat het belangrijker is om de oorzaak aan te gaan pakken dmv bijv therapie. Als jij je waardeloos, dik, lelijk etc voelt dan los je dat niet op door het slikken van AD. Er zijn genoeg therapieen die je aan het eind v/d dag kan volgen of evt begin van de avond dus dat hoeft geen reden te zijn om het niet te doen en er is ook altijd mogelijkheid tot online therapie.
zondag 18 januari 2009 om 21:03
zondag 18 januari 2009 om 22:22
Inderdaad zijn er eerste lijns praktijken waar je in de avond uren terecht kan. Deze worden echter niet vergoed door de zorgverzekeraar. Maar ik ben het eens met Drift dat je misschien eens moet overleggen met je werkgever of met de arbo arts. Ik werk zelf in de GGZ en er zijn genoeg clienten die onder werktijd komen en daar vrij voor krijgen of de tijd op een ander moment kunnen compenseren. Ten slotte is je werkgever er ook bij gebaat als het goed gaat met jou. En zo lang je op je werk goed functioneert zou dit echt geen reden zijn om je contract niet te verlengen.
maandag 19 januari 2009 om 11:16
quote:__justme__ schreef op 18 januari 2009 @ 21:10:
Wat is er mis met 4 weken uithuilen en jezelf daarna een flinke schop onder je hol geven? Kom op zeg, je praat jezelf depressief. Verdriet en rouw is nog geen depressie.
Nee,misschien niet,nee.
Maar als je al een depressie achter de rug hebt en je dus vatbaarder bent voor depressies,dan komt een (liefdes)breuk wel extra hard aan.Als je je zelf al dik,lelijk,niets waard vind en je relatie gaat uit,dan word dit voor je eigen gevoel bevestigd.
Zo van:zie je wel!Mijn vriend houdt het niet eens met me uit!Hij vind me ook al dik en lelijk!
Ik geloof direkt dat je dan weer een terugval krijgt.
En over dat werken:gezondheid gaat voor,maar vaak draagt een baan die je leuk vind ook bij aan een goede gezondheid.En zorgt voor afleiding en zorgt er voor dat je niet verder afzakt en geisoleerd raakt.
Ik wens je veel succes!
En als jij denkt dat je het "steuntje" van Efexor nodig hebt,moet je dat "gewoon'doen.
Wat is er mis met 4 weken uithuilen en jezelf daarna een flinke schop onder je hol geven? Kom op zeg, je praat jezelf depressief. Verdriet en rouw is nog geen depressie.
Nee,misschien niet,nee.
Maar als je al een depressie achter de rug hebt en je dus vatbaarder bent voor depressies,dan komt een (liefdes)breuk wel extra hard aan.Als je je zelf al dik,lelijk,niets waard vind en je relatie gaat uit,dan word dit voor je eigen gevoel bevestigd.
Zo van:zie je wel!Mijn vriend houdt het niet eens met me uit!Hij vind me ook al dik en lelijk!
Ik geloof direkt dat je dan weer een terugval krijgt.
En over dat werken:gezondheid gaat voor,maar vaak draagt een baan die je leuk vind ook bij aan een goede gezondheid.En zorgt voor afleiding en zorgt er voor dat je niet verder afzakt en geisoleerd raakt.
Ik wens je veel succes!
En als jij denkt dat je het "steuntje" van Efexor nodig hebt,moet je dat "gewoon'doen.
maandag 19 januari 2009 om 11:37
quote:Espy schreef op 18 januari 2009 @ 22:22:
Inderdaad zijn er eerste lijns praktijken waar je in de avond uren terecht kan. Deze worden echter niet vergoed door de zorgverzekeraar. Maar ik ben het eens met Drift dat je misschien eens moet overleggen met je werkgever of met de arbo arts. Ik werk zelf in de GGZ en er zijn genoeg clienten die onder werktijd komen en daar vrij voor krijgen of de tijd op een ander moment kunnen compenseren. Ten slotte is je werkgever er ook bij gebaat als het goed gaat met jou. En zo lang je op je werk goed functioneert zou dit echt geen reden zijn om je contract niet te verlengen.
Dit zou ik zeker ook overwegen.
Maar dan moet je er echt aan toe zijn(anders praat je een jaar lang over koetjes en kalfjes weet ik uit ervaring)
Maar zelf loop ik ook bij het GGZ bij een psychiater die mijn medicijn gebruik in de gaten houd.Dat vind ik wel heel prettig.
Een huisarts weet er toch minder van.
Misschien zou je dit eerst kunnen proberen?Omdat je medicijngebruik goed in de gaten word gehouden,je toch elke 3,4 weken er heen moet,en je word er vooral veel bewuster van.Waardoor jezelf ook meer gaat nadenken over je gedrag en depressies.
Inderdaad zijn er eerste lijns praktijken waar je in de avond uren terecht kan. Deze worden echter niet vergoed door de zorgverzekeraar. Maar ik ben het eens met Drift dat je misschien eens moet overleggen met je werkgever of met de arbo arts. Ik werk zelf in de GGZ en er zijn genoeg clienten die onder werktijd komen en daar vrij voor krijgen of de tijd op een ander moment kunnen compenseren. Ten slotte is je werkgever er ook bij gebaat als het goed gaat met jou. En zo lang je op je werk goed functioneert zou dit echt geen reden zijn om je contract niet te verlengen.
Dit zou ik zeker ook overwegen.
Maar dan moet je er echt aan toe zijn(anders praat je een jaar lang over koetjes en kalfjes weet ik uit ervaring)
Maar zelf loop ik ook bij het GGZ bij een psychiater die mijn medicijn gebruik in de gaten houd.Dat vind ik wel heel prettig.
Een huisarts weet er toch minder van.
Misschien zou je dit eerst kunnen proberen?Omdat je medicijngebruik goed in de gaten word gehouden,je toch elke 3,4 weken er heen moet,en je word er vooral veel bewuster van.Waardoor jezelf ook meer gaat nadenken over je gedrag en depressies.
maandag 19 januari 2009 om 13:41
@Sara_28:
Toen mijn relatie uitging (was ook niet mijn keuze) heb ik me voor het eerst in m'n leven depressief gevoeld. Echt depressief. Ik heb altijd al last gehad van de bekende winterdipjes, maar nu was ik ECHT depressief.
Het gevoel in de steek gelaten te zijn, niet goed genoeg te zijn, en natuurlijk m'n ex missen.
Voor het eerst snapte ik hoe ernstig het is om depressief te zijn (en merkte ik dat m'n winterdip helemaal niet zo erg is). Ik lag de hele dag in bed en op een gegeven moment was het zo erg dat ik zelfs m'n arm niet meer kon bewegen om de deken van me af te gooien. Dat is echt een vreselijke gewaarwording, zo depressief zijn dat je zelfs niet meer kan bewegen. Als je het nooit hebt meegemaakt klinkt het heel vaag.
Op dat moment heb ik mezelf bij kop en kont gepakt en heb mezelf letterlijk uit bed getild. Met het ene beetje kracht dat ik nog had, heb ik m'n benen uit bed getild en zo ben ik opgestaan.
Het zou me verdomme niet gebeuren dat ik door m'n ex depressief ben, terwijl hij vrolijk verder leeft.
Ik heb mijn bed toen tot 'verboden gebied' verklaard, en langzaam maar zeker ging het weer beter met me.
Zelf ben ik daarvoor nog nooit écht depressief geweest, dus ik weet niet hoe het is. Maar ik weet wel dat ik het echt heel moeilijk vond om uit m'n bed te blijven. En ik denk als je sowieso al 'aanleg' hebt om depressief te zijn, dat het helemaal geen schande is om daar medicatie bij te gebruiken. Bij de een duurt liefdesverdriet langer dan bij de ander. Ik voel me na bijna 5 maanden nog steeds een paar keer per week een emotioneel wrak. Maar ik weet zeker dat er een dag komt dat ik weer 24/7 vrolijk ben. En of dat nou met of zonder medicatie gebeurt, die dag komt er echt!
Toen mijn relatie uitging (was ook niet mijn keuze) heb ik me voor het eerst in m'n leven depressief gevoeld. Echt depressief. Ik heb altijd al last gehad van de bekende winterdipjes, maar nu was ik ECHT depressief.
Het gevoel in de steek gelaten te zijn, niet goed genoeg te zijn, en natuurlijk m'n ex missen.
Voor het eerst snapte ik hoe ernstig het is om depressief te zijn (en merkte ik dat m'n winterdip helemaal niet zo erg is). Ik lag de hele dag in bed en op een gegeven moment was het zo erg dat ik zelfs m'n arm niet meer kon bewegen om de deken van me af te gooien. Dat is echt een vreselijke gewaarwording, zo depressief zijn dat je zelfs niet meer kan bewegen. Als je het nooit hebt meegemaakt klinkt het heel vaag.
Op dat moment heb ik mezelf bij kop en kont gepakt en heb mezelf letterlijk uit bed getild. Met het ene beetje kracht dat ik nog had, heb ik m'n benen uit bed getild en zo ben ik opgestaan.
Het zou me verdomme niet gebeuren dat ik door m'n ex depressief ben, terwijl hij vrolijk verder leeft.
Ik heb mijn bed toen tot 'verboden gebied' verklaard, en langzaam maar zeker ging het weer beter met me.
Zelf ben ik daarvoor nog nooit écht depressief geweest, dus ik weet niet hoe het is. Maar ik weet wel dat ik het echt heel moeilijk vond om uit m'n bed te blijven. En ik denk als je sowieso al 'aanleg' hebt om depressief te zijn, dat het helemaal geen schande is om daar medicatie bij te gebruiken. Bij de een duurt liefdesverdriet langer dan bij de ander. Ik voel me na bijna 5 maanden nog steeds een paar keer per week een emotioneel wrak. Maar ik weet zeker dat er een dag komt dat ik weer 24/7 vrolijk ben. En of dat nou met of zonder medicatie gebeurt, die dag komt er echt!
maandag 2 februari 2009 om 09:40
Ik herken je verhaal heel erg.
ik was eigenlijk nooit depressief.
kende het gevoel niet, ja wel eens een dag dat je dacht ik voel me niet goed, dat alles tegen zat, maar dan liet ik de boel de boel, en ging het de volgende dag wel weer beter.
Alleen nu weet ik dus wat het is om een depressie te hebben.
Ik heb een relatie gehad, van 15 jaar.
een ontzettende leuke lieve vriend, ik ontmoete hem toen ik 25 was, en hij was 20, dus best nog jong.
maar we waren smoorverliefd.
maar hoe langer de realtie duurde, hoe meer ik last kreeg van angsten, ik durfde niet meer mee naar visites, of dergelijke, dus kwam nergens meer, daarnaast was ik vaak ziek, voelde me nooit goed.
mijn vriend had daar altijd begrip voor, en zei, ik ga rustig alleen hoor, geen probleem.
daarnaast kwam nog dat ik het intieme ook steeds moeilijker vond om op te brengen.
maar weer alle begrip, maar wel moeilijk.
nu is dus de bom gebarsten, mijn vriend is "volwassen" geworden, en ik merk aan hem dat hij veranderd, hij heeft een goede baan, en ontwikkeld zich.
en nu pas wete ik dat hij het altijd heel erg heeft gevonden dat ik nooit mee ging, en het intieme heel erg miste.
hij heeft zich het laatste half jaar eigenlijk los van me gemaakt, en na nog wat relatietherapieen kon hij het niet meer opbrengen.
ik heb zelf ook therapieen gevolgd om van mijn angsten ed af te komen, wat heel goed ging.
met gevolg dat ik weer mee ging, en ook het intieme werd beter.
maar het was te laat, hij had niet genoeg gevoelens meer voor mij.
een maand terug heeft hij gezegd dat hij echt niet meer wil.
en dat doet zo pijn!!!
het gaat helemaal niet goed met mij, maar met mijn ex wel, het is net alsof hij helemaal opbloeit.
ziet er goed uit, es zeer zelfstandig, komt vrolijk over.
en roept ook steeds dat het goed gaat, en dat het mij ook gaat lukken.
maar mij lukt het dus niet.
ik mis hem elke minuut, huil de hele dag.
denk constant aan hem, en zit maar in het verleden te graven.
loop ook met enorme schuldgevoelens rond, had ik nu maar meer mijn best gedaan enz.
ik ben inmiddels 40 jaar, had graag kinderen willen hebben, en een leuke man.
nu sta ik in het leven met niks, ben mijzelf volledig kwijt, en weet niet welke kant ik nu op moet, mijn angsten komen dubbel en dwars weer naar boven toe drijven.
heb geen zin meer aan het leven.
voel me ook minderwaardig, en oud.
ben 2 keer bij de GGZ geweet maar dat doet me eerder slecht dan goed.
ik weet niet meer wat ik doen moet...in bed liggen hou ik niet meer uit, omdat ik dan helemaal ga malen.
maar wakker zijn is ook een hel.
elke dag sleep ik mijzelf erdoor.
ontzetend bang voor wat gaat komen.
hou ik dit vol, die pijn in mijn maag, dat verdriet, dat onzekere, het gevoel van, dit komt nooit meer goed.
nooit geweten dat een depressie dus zo erg kan zijn!!
ik was eigenlijk nooit depressief.
kende het gevoel niet, ja wel eens een dag dat je dacht ik voel me niet goed, dat alles tegen zat, maar dan liet ik de boel de boel, en ging het de volgende dag wel weer beter.
Alleen nu weet ik dus wat het is om een depressie te hebben.
Ik heb een relatie gehad, van 15 jaar.
een ontzettende leuke lieve vriend, ik ontmoete hem toen ik 25 was, en hij was 20, dus best nog jong.
maar we waren smoorverliefd.
maar hoe langer de realtie duurde, hoe meer ik last kreeg van angsten, ik durfde niet meer mee naar visites, of dergelijke, dus kwam nergens meer, daarnaast was ik vaak ziek, voelde me nooit goed.
mijn vriend had daar altijd begrip voor, en zei, ik ga rustig alleen hoor, geen probleem.
daarnaast kwam nog dat ik het intieme ook steeds moeilijker vond om op te brengen.
maar weer alle begrip, maar wel moeilijk.
nu is dus de bom gebarsten, mijn vriend is "volwassen" geworden, en ik merk aan hem dat hij veranderd, hij heeft een goede baan, en ontwikkeld zich.
en nu pas wete ik dat hij het altijd heel erg heeft gevonden dat ik nooit mee ging, en het intieme heel erg miste.
hij heeft zich het laatste half jaar eigenlijk los van me gemaakt, en na nog wat relatietherapieen kon hij het niet meer opbrengen.
ik heb zelf ook therapieen gevolgd om van mijn angsten ed af te komen, wat heel goed ging.
met gevolg dat ik weer mee ging, en ook het intieme werd beter.
maar het was te laat, hij had niet genoeg gevoelens meer voor mij.
een maand terug heeft hij gezegd dat hij echt niet meer wil.
en dat doet zo pijn!!!
het gaat helemaal niet goed met mij, maar met mijn ex wel, het is net alsof hij helemaal opbloeit.
ziet er goed uit, es zeer zelfstandig, komt vrolijk over.
en roept ook steeds dat het goed gaat, en dat het mij ook gaat lukken.
maar mij lukt het dus niet.
ik mis hem elke minuut, huil de hele dag.
denk constant aan hem, en zit maar in het verleden te graven.
loop ook met enorme schuldgevoelens rond, had ik nu maar meer mijn best gedaan enz.
ik ben inmiddels 40 jaar, had graag kinderen willen hebben, en een leuke man.
nu sta ik in het leven met niks, ben mijzelf volledig kwijt, en weet niet welke kant ik nu op moet, mijn angsten komen dubbel en dwars weer naar boven toe drijven.
heb geen zin meer aan het leven.
voel me ook minderwaardig, en oud.
ben 2 keer bij de GGZ geweet maar dat doet me eerder slecht dan goed.
ik weet niet meer wat ik doen moet...in bed liggen hou ik niet meer uit, omdat ik dan helemaal ga malen.
maar wakker zijn is ook een hel.
elke dag sleep ik mijzelf erdoor.
ontzetend bang voor wat gaat komen.
hou ik dit vol, die pijn in mijn maag, dat verdriet, dat onzekere, het gevoel van, dit komt nooit meer goed.
nooit geweten dat een depressie dus zo erg kan zijn!!