Weet even geen raad meer ...

Ik zou graag advies van jullie willen over dit onderwerp.

Er zijn wat dingetjes gebeurd deze week en daar door moest ik de Volgende dag naar de crisisdienst gaan voor een gesprek, ik had alles op papier opgeschreven waar ik tegen aanloop/mee zit (o.a. probleem met liegen, slecht met geld kunnen omgaan/veel schulden, depressief, veel gepest vroeger, laag zelfbeeld, slechte eetlust/slecht slaapritme enz.)

Omdat ik mezelf goed kon onderbouwen kreeg ik het gevoel dat ze me niet serieus namen. Mijn doel was van het gesprek dat er tenminste een oplossing zou komen, ik zat zelf te denken aan een opname voor mijn problemen maar dat idee werd al snel uit mijn hoofd gehaald omdat ik niet verward genoeg zou zijn. Later kwam er een psychiater bij het gesprek en die wou mij slaapmedicatie voorschrijven maar ik zei dat dat mijn problemen niet zou oplossen. Het enige wat ze zeiden was we zien je volgende week voor een nieuw gesprek. Ik had aan beide uitgelegd (verpleegkundige en psychiater) dat ik moeilijk naar de crisisdienst kan komen omdat ik geen rijbewijs heb en geen geld om met het OV te gaan maar dat maakte hun niet zoveel uit volgens mij. Ze gaven mij een nummer, als er iets was kon ik dat nummer bellen.

Ik gister avond dus het nummer bellen wat ze me hadden gegeven, ik het hele verhaal uitleggen van wat er was gebeurd maar de man die ik aan de telefoon had was me meer aan het afleiden ( wat ik wel door had) en hij noemde meerdere keren de oplossing dat ik moest wachten tot morgen (vandaag) en weer gebeld zou worden door de verpleegkundige (nog steeds niet gebeld trouwens ...)

Ik heb het gevoel dat ze me bij de crisisdienst niet serieus nemen en ze komen niet echt met een concreet plan met hoe en wat, nu heb ik maandag een telefonische afspraak maar ik heb er weinig vertrouwen in.

Mijn eigen oplossing is dat ik weg uit mijn omgeving wil, het liefst ver weg aan mijn problemen kan werken en mijn studie weer kan beginnen (wat daar makkelijker kan en ik woon in het noorden van het land). Ik heb al eerder op mezelf gewoond maar dat werkte niet omdat ik slecht met geld kan omgaan en omdat ik depressief ben ging ik amper naar school.

UPDATE:

Heb met de sociale dienst gesproken, die weet niet echt wat ze moet doen, die gaat het bespreken met een collega.

Heb ook een gesprek gehad bij de basis ggz en omdat ik zoveel problemen heb kan ze me maar voor een klein deel helpen (depressie en laag zelfbeeld) en ik wil eigenlijk doorverwezen worden naar de specialistische ggz. Heb een sollicitatie morgen, dan werk ik 20 uur in de week in de horeca, verdien slecht maar wat moet dat moet. Omdat ik ga werken betekent dat ik ook niet kan behandeld worden bij de specialistische ggz want die wouden dat ik een deeltijd ging volgen.

Uitkering wou ik aanvragen maar omdat iemand in mijn huishouden ook een uitkering heeft kan ik dat niet doen want dan wordt die gene gekort op zijn uitkering.

Nu sta ik dus op een punt dat ik moet kiezen om uit de schulden te komen of mijn eigen gezondheid te gaan fixen ....

Kia•Ora schreef: ↑

13-01-2019 01:20

Lees je topic nog eens door...

Ga gewoon in therapie.

Therapie is niet de enige oplossing.

tu1nhek schreef: ↑

13-01-2019 10:39

.
Dat denk ik ook, nouja, de verkeerde route.

En dat geeft op zich niet, want dat vind ik ook kenmerkend aan dit soort processen. Alleen als je niet openstaat voor andere mogelijkheden maak je het jezelf heel erg moeilijk, zo niet onmogelijk en dat is dan juist ontzettend demotiverend en deprimerend. Krijg je een self fulfilling prophecy.

Maar goed, maatschappelijk werk of andere hulpverlening kan je helpen om een haalbaar plan te maken. Je hoeft het wiel ook niet zelf uit te vinden.

Ik zie verhuizing wel als een oplossing, ik kan in principe een uitkering aanvragen en dan verhuizen (ik weet zeker dat ik eerder een uitkering kan krijgen dan dat ik in therapie kan.)

Thordis* schreef: ↑

13-01-2019 11:03

Ik denk dat je de optie zsm daar weg als oplossing voor al je problemen moet bijstellen. Je kunt een hoop verbeteren zónder daar weg te gaan en je problemen neem je gewoon mee. Dus ergens anders wordt het niet meteen beter. Verhuizen kan en prima doel zijn, maar niet het begin.

Zo word je inderdaad alleen maar teleurgesteld, want niemand kan deze optie voor je waarmaken. Verhuizen is alleen een optie met geld. En jij hebt geen inkomen. Dus zit je voorlopig waar je zit. Zelfs als je ergens anders begeleid kunt wonen ben je het eerst jaar nog niet weg. Dus realistisch zou zijn om met hulpverlening te gaan kijken wat er nú al verbeterd kan worden en dan toe te werken naar een verhuizing. Nu zul je teleurgesteld raken in iedereen die je probeert te helpen omdat je verwachting gewoon niet realistisch is. En dan krijgt straks de hulpverlening, de maatschappij, je moeder of de regering weer de schuld, terwijl jij de enige bent die dit kan oplossen

Ik wil juist beginnen met verhuizen, dan begin ik met een nieuwe frisse start ergens anders. Ik kan dit niet oplossen, ik heb hulp nodig om dit op te lossen. Als het me te lang duurt (wat nu zo is) dus ik moet het zelf maar oplossen.

Ik laat dit topic ff voor wat het is. Ik heb het gevoel dat ik nu discussies voer terwijl ik dat niet wil. Ik wil iedereen bedanken voor de tips.

Kia•Ora schreef: ↑

13-01-2019 11:44

Jep waarom luisteren naar mensen die hier dagelijks mee van doen hebben...?

Iedereen zegt dat dit de weg niet gaat zijn. Maar tóch wil je het zo doen en het liefste dat gisteren alles al geregeld zou zijn en daarin niet teleurgesteld worden. Euhm, hoe dan? Je zet jezelf op deze manier alleen maar klaar voor teleurstellingen. Dus doe nou eens niet zo eigenwijs, lees je topic nog een paar keer door en laat bezinken wat vrijwel iedereen je probeert duidelijk te maken en ga je plan bijstellen. Anders zit je over een jaar nog gefrustreerder op de bank te zitten en is alles nog ingewikkelder geworden.

Heb ik al gedaan, maar ik kan in de tussentijd nog steeds niks.

FadeToBlack schreef: ↑

13-01-2019 13:06

Je wil niks. Of jawel, je wil een hapklare oplossing waar je zelf zo min mogelijk voor hoeft te doen. Begeleid wonen en gratis geld. Pronto.
Ga eerst maar eens werken aan je problemen. Met deze houding kom je nergens. Je bent toch geen kind meer? Gedraag je dan ook niet zo.
En oja, het leeghalen van je OP wordt op dit forum niet erg gewaardeerd.

Ik wil wel wat, maar het duurt allemaal te lang. Gratis geld? ik heb altijd al gewerkt maar door de omstandigheden waarin ik nu zit kan ik dat niet. Ik gedraag me helemaal niet als een kind, ik wil gewoon graag een oplossing

Thordis* schreef: ↑

13-01-2019 12:50

Je kunt van alles, je hebt elke dag de mogelijkheid om iets te veranderen. Alleen zie je dat nu niet. Er is geen enkele oplossing die jouw leven in 1x beter maakt, dat gaat met kleine stapjes en dat gaat lang duren. Resultaat ga je pas zien na een boel kleine stapjes en flink wat tijd. Therapie heeft een wachtlijst én duurt sowieso lang, verhuizen is een plan waar je een jaar voor nodig gaat hebben, je noemt zoveel andere dingen die je nú al kunt verbeteren zodat therapie straks makkelijker gaat bijvoorbeeld.

Welke 'kleine' stappen kan ik ondernemen dan? Want zoals ik het nu zie kan ik geen enkele stap zetten ...

Kia•Ora schreef: ↑

13-01-2019 13:23

Je moet je verwachtingen bij gaan stellen. Heb je altijd overal gelijk je zin in gekregen ofzo?

Helemaal niet. Ik wil graag nu een oplossing want ik hoe ik nu leef kan niet langer. Ik heb geprobeerd om te werken aan mijn dagstructuur alleen dat gaat lastig als je niemand in je omgeving hebt waar je iets mee kan doen.

Kia•Ora schreef: ↑

13-01-2019 13:26

Nou om te beginnen een uitkering aanvragen.
Dan een fiets of ander vervoer regelen zodat je bij (nu tijdelijk) de POH kunt komen en vervolgens bij de therapeut kunt komen.
Een dagprogramma opstellen en je daaraan houden.
Afspraken maken met mw en evt de gemeente voor overige hulp.
Je inschrijven bij kamernet etc.
Een budgetplan opstellen evt met hulp van een schuldmaatje (die je via de gemeente wel kunt regelen).

Etc etc etc...

Totdat ik die uitkering heb kan ik geen fiets/ ander vervoer regelen. Ik verwacht pas dat ik over een paar maanden terecht kan bij therapeut. Ik kan wel een dagprogamma opstellen maar als ik me er niet aanhoud, wie gaat mij vertellen dat ik het moet doen? zoals ik zei kan ik half feb pas terecht bij sociaal team dus tot die tijd kan ik niks. Ik kan me wel inschrijven bij kamernet maar dat kost geld (wat ik niet heb).

Komen we weer terug bij het punt: ik kan nu niks doen behalve het aanvragen van een uitkering.

FadeToBlack schreef: ↑

13-01-2019 13:29

In dit topic zijn je al tal van tips gegeven. Doe daar iets mee.

Ik kan maar misschien 1 ding doen, dus ik kom niet veel verder.

Kia•Ora schreef: ↑

13-01-2019 13:28

Je leeft al maanden hetzij wellicht al jaren zo, waarom zou het nu ineens niet meer kunnen?

Omdat nu de druppel is die mijn emmer doet overlopen, ik ben er helemaal klaar mee om zo te leven. Het is aardig kut als je mensen ziet die temisnten wel een leuk leven hebben (bijv mn broer, heeft veel vrienden, een sport waar die goed in is, een leuke baan en op school gaat het goed, goede band met mijn moeder) ik wordt telkens geconfronteerd met hoe het leven eigenlijk hoort te zijn (wat ik mis in die van mij),