Psyche
alle pijlers
Weet niet hoe te reageren
woensdag 5 november 2008 om 20:53
Ik heb een hele lieve vriendin. Vervelend genoeg heeft ze onder andere reuma, en nog heel veel andere ziektes. Ondanks alles is (of doet) ze altijd vrolijk en is het een leuk mens om mee om te gaan. Ik weet niet of ik in haar situatie zo vrolijk kon zijn, waarschijnlijk niet, mezelf kennende.
Maar wat ik nu zo moeilijk vind; alle keren als ik vraag hoe het gaat krijg ik een negatief antwoord, en ik weet niet goed meer hoe ik er op moet reageren. Vervelend voor je, ik wou dat ik iets voor je kan doen, enz, wat moet je nog zeggen? En regelmatig komen er weer kwalen bij. Ik weet dus niet meer hoe ik erop moet reageren en wat ik moet zeggen. Herkenbaar?
Maar wat ik nu zo moeilijk vind; alle keren als ik vraag hoe het gaat krijg ik een negatief antwoord, en ik weet niet goed meer hoe ik er op moet reageren. Vervelend voor je, ik wou dat ik iets voor je kan doen, enz, wat moet je nog zeggen? En regelmatig komen er weer kwalen bij. Ik weet dus niet meer hoe ik erop moet reageren en wat ik moet zeggen. Herkenbaar?
vrijdag 7 november 2008 om 23:31
quote:reizende schreef op 07 november 2008 @ 22:35:
[...]
Ja, inderdaad. Het voelt als een dooddoener, omdat je steeds dezelfde dingen kan zeggen, zoals vervelend voor je en sterkte. Dat lijkt zo leeg. Sommige mensen zijn heel goed in het zeggen van troostende of sterkende woorden, maar ik weet nooit zoiets te bedenken. Ik snap dat het voelt als een dooddoener, juist omdat het een lieve en goede vriendin van je is. ik zou zeggen, zeg dat juist tegen haar, dat het voelt alsof je weer met een dooddoener aankomt, omdat je zoveel voor haar zou willen doen maar het gewoon niet kan. Wees eerlijk en leef mee. Luister naar haar verhaal, naar het gevoel erachter. Ik denk dat ze dat erg gaat waarderen. En ik denk zomaar dat je vriendin niet van jou verwacht dat je mooie en troostende woorden gaat zeggen, maar dat jij gewoon bent wie je bent, je bent niet voor niets haar vriendin
Hoe is het voor jou, als jij (vaak) zegt dat het heel slecht met je gaat? Welke reacties krijg je dan? Leven mensen mee, of gaan ze niet meer vragen hoe het met je is?
Ik merk dat sommige mensen inderdaad niks meer vragen, omdat zij liever het antwoord goed horen. Maar er zijn ook veel mensen die er eerst een beetje door uit het veld zijn geslagen, maar alsnog het gesprek wel aangaan en dan uiteindelijk meeleven.
Meestal krijg ik echter de reactie: goh dat had ik niet aan je gezien dat het zo slecht met je gaat. Waar heb je last van of iets dergelijks. Vaak is het ook een opening tot een gesprek erover.
Meestal splits ik het ook uit: dan zeg ik iets als: lichamelijk gaat het belabberd/slecht/niet zo goed en geestelijk gaat het prima/goed/redelijk.
ik zeg bijvoorbeeld tegen een collega die ik niet veel spreek, vage kennissen of familie die me niet zo na staat niet hoe erg het werkelijk is, dan zeg ik iets als niet zo goed ofzo. Collega's met wie ik beter over weg kan, vrienden en familie zeg ik wel eerlijk tegen hoe het met me gaat, juist omdat ik daarvan de verwachting heb dat zij werkelijk willen weten hoe het met mij gaat. En dan zijn er inderdaad mensen die eerlijk zeggen dat ze niet weten hoe ze moeten reageren. Dat mag, dat is helemaal niet erg, want wat moet je er nu ook op zeggen? (zonder cynisme bedoelt trouwens) Je kunt er niks op zeggen, alleen luisteren en meeleven.
[...]
Ja, inderdaad. Het voelt als een dooddoener, omdat je steeds dezelfde dingen kan zeggen, zoals vervelend voor je en sterkte. Dat lijkt zo leeg. Sommige mensen zijn heel goed in het zeggen van troostende of sterkende woorden, maar ik weet nooit zoiets te bedenken. Ik snap dat het voelt als een dooddoener, juist omdat het een lieve en goede vriendin van je is. ik zou zeggen, zeg dat juist tegen haar, dat het voelt alsof je weer met een dooddoener aankomt, omdat je zoveel voor haar zou willen doen maar het gewoon niet kan. Wees eerlijk en leef mee. Luister naar haar verhaal, naar het gevoel erachter. Ik denk dat ze dat erg gaat waarderen. En ik denk zomaar dat je vriendin niet van jou verwacht dat je mooie en troostende woorden gaat zeggen, maar dat jij gewoon bent wie je bent, je bent niet voor niets haar vriendin
Hoe is het voor jou, als jij (vaak) zegt dat het heel slecht met je gaat? Welke reacties krijg je dan? Leven mensen mee, of gaan ze niet meer vragen hoe het met je is?
Ik merk dat sommige mensen inderdaad niks meer vragen, omdat zij liever het antwoord goed horen. Maar er zijn ook veel mensen die er eerst een beetje door uit het veld zijn geslagen, maar alsnog het gesprek wel aangaan en dan uiteindelijk meeleven.
Meestal krijg ik echter de reactie: goh dat had ik niet aan je gezien dat het zo slecht met je gaat. Waar heb je last van of iets dergelijks. Vaak is het ook een opening tot een gesprek erover.
Meestal splits ik het ook uit: dan zeg ik iets als: lichamelijk gaat het belabberd/slecht/niet zo goed en geestelijk gaat het prima/goed/redelijk.
ik zeg bijvoorbeeld tegen een collega die ik niet veel spreek, vage kennissen of familie die me niet zo na staat niet hoe erg het werkelijk is, dan zeg ik iets als niet zo goed ofzo. Collega's met wie ik beter over weg kan, vrienden en familie zeg ik wel eerlijk tegen hoe het met me gaat, juist omdat ik daarvan de verwachting heb dat zij werkelijk willen weten hoe het met mij gaat. En dan zijn er inderdaad mensen die eerlijk zeggen dat ze niet weten hoe ze moeten reageren. Dat mag, dat is helemaal niet erg, want wat moet je er nu ook op zeggen? (zonder cynisme bedoelt trouwens) Je kunt er niks op zeggen, alleen luisteren en meeleven.
zaterdag 8 november 2008 om 16:59
En ik denk zomaar dat je vriendin niet van jou verwacht dat je mooie en troostende woorden gaat zeggen, maar dat jij gewoon bent wie je bent, je bent niet voor niets haar vriendin
Hmm, wat kan je dat lief zeggen. Ik moet zeggen, ik voel me lang niet altijd een goede vriendin. Er zijn dingen die ik niet kan begrijpen van haar, zoals; als je elke dag veel pijn hebt, waarom slik je geen medicijnen om het wat draaglijker te maken. Daar kan ik dus moeilijk begrip voor opbrengen, omdat ik dat simpelweg niet snap.En ja,je 'hoort' vaak begrip voor elkaar te hebben, maar zo'n goede vriendin ben ik niet.
Wat jij schrijft over de reacties van mensen; Heel veel mensen kunnen slecht luisteren valt me op, en zijn inderdaad niet echt geinteresseerd in andermans leven, zijn veel met hen zelf bezig. Vaak zijn dit de oppervlakkige contacten, en net als je al doet, die zou ik ook niet teveel vertellen.
Zo ken ik ook mensen die vragen; hoe gaat het, maar dit alleen maar als aanleiding gebruiken om over henzelf te vertellen, want ze verwachten de vraag terug. Het leuke is juist bij deze mensen om de vraag niet aan hen te stellen. Maar goed, dit is even off topic.
Ik vind het goed dat je iets positiefs én iets negatiefs zegt, als het slecht gaat. Ik denk dat je daar ook voor moet waken om niet alleen maar negatieve verhalen vertellen, dat stoot nou eenmaal af.
En ja, even vijf minuten klagen en het dan over andere dingen hebben is helemaal niet erg.
Hmm, wat kan je dat lief zeggen. Ik moet zeggen, ik voel me lang niet altijd een goede vriendin. Er zijn dingen die ik niet kan begrijpen van haar, zoals; als je elke dag veel pijn hebt, waarom slik je geen medicijnen om het wat draaglijker te maken. Daar kan ik dus moeilijk begrip voor opbrengen, omdat ik dat simpelweg niet snap.En ja,je 'hoort' vaak begrip voor elkaar te hebben, maar zo'n goede vriendin ben ik niet.
Wat jij schrijft over de reacties van mensen; Heel veel mensen kunnen slecht luisteren valt me op, en zijn inderdaad niet echt geinteresseerd in andermans leven, zijn veel met hen zelf bezig. Vaak zijn dit de oppervlakkige contacten, en net als je al doet, die zou ik ook niet teveel vertellen.
Zo ken ik ook mensen die vragen; hoe gaat het, maar dit alleen maar als aanleiding gebruiken om over henzelf te vertellen, want ze verwachten de vraag terug. Het leuke is juist bij deze mensen om de vraag niet aan hen te stellen. Maar goed, dit is even off topic.
Ik vind het goed dat je iets positiefs én iets negatiefs zegt, als het slecht gaat. Ik denk dat je daar ook voor moet waken om niet alleen maar negatieve verhalen vertellen, dat stoot nou eenmaal af.
En ja, even vijf minuten klagen en het dan over andere dingen hebben is helemaal niet erg.
zaterdag 8 november 2008 om 18:19
quote:reizende schreef op 08 november 2008 @ 16:59:
Hmm, wat kan je dat lief zeggen. Ik moet zeggen, ik voel me lang niet altijd een goede vriendin. Er zijn dingen die ik niet kan begrijpen van haar, zoals; als je elke dag veel pijn hebt, waarom slik je geen medicijnen om het wat draaglijker te maken. Daar kan ik dus moeilijk begrip voor opbrengen, omdat ik dat simpelweg niet snap.En ja,je 'hoort' vaak begrip voor elkaar te hebben, maar zo'n goede vriendin ben ik niet.
Oh get, je hoort..........
Lieve Reizende, je hoeft niet alles te begrijpen. Waarom wel?! Als jullie vriendinnen waren geweest en zij geen pijn had gehad, waren er ook vast wel dingen geweest waarvan jij niet geheel zou begrijpen waarom ze doet of laat wat ze doet of laat. Pijn verandert daar niets aan. Begrip is geen vereiste. Empathie en respect zullen veelal hoger op het lijstje staan.
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Of mijn beste vriendin. Die kan het niet écht begrijpen dat ik toch met enige 'regelmaat' haar kant op kom, terwijl dat 2 uur enkele reis is en zo'n dag me meer dan sloopt. Of dat ik vervolgens doodleuk door zit te gaan terwijl zij me als een boek kan lezen en de pijn van me af leest. Hoeft ze ook niet te begrijpen. Ze respecteert mijn keuze, dat is genoeg.
Je hoeft niet alles perfect te doen en begrijpen, noch helderziende te zijn. Als je twijfelt of met een vraag rondloopt, uit dat gewoon. Dat is voor jou en haar het makkelijkste.
Om terug te komen op die eerste vraag, ik sluit me allereerst bij Cay aan. Daarnaast heb ik zelf een insteek dat ik niet eens altijd en eeuwig ook een reactie wil op een 'het gaat niet zo jofel' van mijn kant. Zo'n reactie toont immers (als het goed is) gevoel van die persoon. Als het met mij een periode niet goed gaat, dan word ik het ook wel eens zat om te erkennen dát het niet goed gaat. Laat staan de zoveelste reactie dat men het zo verschrikkelijk voor me vindt. Word daar soms best een beetje kriegel van, uiteindelijk gewoon stiekem omdat het te veel de neus op het negatieve is. Soms wil ik juist liever een zo'n beperkt mogelijke reactie en lekker over gaan op andere zaken. En soms totaal andersom.
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. De bijwerkingen van medicatie bijv. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'. Of nog 99 andere mogelijke redenen. Als je wilt weten waarom ze er zo in staat zou je het kunnen vragen en merk je snel genoeg of ze het wil toelichten of niet. Maar je hóeft het niet te begrijpen. Heck ik heb ook lange tijd op mijn lazer gekregen (en dus geen begrip ) voor mijn weigering mijn pijnmedicatie bij te laten stellen. Maar nee, want ik deed het om redenen die en die. Nu er op terugkijkend? Begrijp ik mezelf ook niet helemaal volledig meer.
Hmm, wat kan je dat lief zeggen. Ik moet zeggen, ik voel me lang niet altijd een goede vriendin. Er zijn dingen die ik niet kan begrijpen van haar, zoals; als je elke dag veel pijn hebt, waarom slik je geen medicijnen om het wat draaglijker te maken. Daar kan ik dus moeilijk begrip voor opbrengen, omdat ik dat simpelweg niet snap.En ja,je 'hoort' vaak begrip voor elkaar te hebben, maar zo'n goede vriendin ben ik niet.
Oh get, je hoort..........
Lieve Reizende, je hoeft niet alles te begrijpen. Waarom wel?! Als jullie vriendinnen waren geweest en zij geen pijn had gehad, waren er ook vast wel dingen geweest waarvan jij niet geheel zou begrijpen waarom ze doet of laat wat ze doet of laat. Pijn verandert daar niets aan. Begrip is geen vereiste. Empathie en respect zullen veelal hoger op het lijstje staan.
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Of mijn beste vriendin. Die kan het niet écht begrijpen dat ik toch met enige 'regelmaat' haar kant op kom, terwijl dat 2 uur enkele reis is en zo'n dag me meer dan sloopt. Of dat ik vervolgens doodleuk door zit te gaan terwijl zij me als een boek kan lezen en de pijn van me af leest. Hoeft ze ook niet te begrijpen. Ze respecteert mijn keuze, dat is genoeg.
Je hoeft niet alles perfect te doen en begrijpen, noch helderziende te zijn. Als je twijfelt of met een vraag rondloopt, uit dat gewoon. Dat is voor jou en haar het makkelijkste.
Om terug te komen op die eerste vraag, ik sluit me allereerst bij Cay aan. Daarnaast heb ik zelf een insteek dat ik niet eens altijd en eeuwig ook een reactie wil op een 'het gaat niet zo jofel' van mijn kant. Zo'n reactie toont immers (als het goed is) gevoel van die persoon. Als het met mij een periode niet goed gaat, dan word ik het ook wel eens zat om te erkennen dát het niet goed gaat. Laat staan de zoveelste reactie dat men het zo verschrikkelijk voor me vindt. Word daar soms best een beetje kriegel van, uiteindelijk gewoon stiekem omdat het te veel de neus op het negatieve is. Soms wil ik juist liever een zo'n beperkt mogelijke reactie en lekker over gaan op andere zaken. En soms totaal andersom.
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. De bijwerkingen van medicatie bijv. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'. Of nog 99 andere mogelijke redenen. Als je wilt weten waarom ze er zo in staat zou je het kunnen vragen en merk je snel genoeg of ze het wil toelichten of niet. Maar je hóeft het niet te begrijpen. Heck ik heb ook lange tijd op mijn lazer gekregen (en dus geen begrip ) voor mijn weigering mijn pijnmedicatie bij te laten stellen. Maar nee, want ik deed het om redenen die en die. Nu er op terugkijkend? Begrijp ik mezelf ook niet helemaal volledig meer.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 8 november 2008 om 21:26
quote:roosvrouw schreef op 08 november 2008 @ 18:19:
[...]
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Inderdaad, meestal begint een gesprek tussen ons met de mededelingen dat het een blegh dag is en dan weer verder. Soms zit het hoog en gaan we er op door. Maar inderdaad door de empathie en respect kan en mag dat allemaal.
Wil niet zeggen dat Roos mijn afwegingen begrijpt of soms zelfs goedkeurt ( ) maar ze respecteert ze wel. Soms ook door me een schop onder mijn hol te geven
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'.
Hier iemand met die afwegingen. Beide bovenstaande vragen spelen bij mij mee. Ik ben inderdaad nog niet toe om toe te geven aan de chronische pijn. ik wil nog niet overgeleverd zijn aan dagelijkse medicatie.
Ook speelt bij mij heel erg de vraag mee: ik heb best zware pijnstillers, wat nu als ik die dagelijks ga slikken. Ze helpen niet volledig, wel volledig om mijn maag in de vernieling te helpen trouwens. Maar wat nu als ik er afhankelijk van word en ze helpen niet meer, wat is dan de volgende stap. En wat als dat ook niet meer helpt?
En zo emmer ik dus door met 'ik moet sterk zijn' en zo min mogelijk pijnmedicatie slikkenVoor mij werkt het het beste om toch uit te spreken dat het niet echt lekker gaat als ik iemand goed ken, want dan ben ik het kwijt en kan het gesprek weer een andere kant op. Soms wil ik het gewoon als mededeling op tafel plempen en dan door met de orde van de dag
[...]
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Inderdaad, meestal begint een gesprek tussen ons met de mededelingen dat het een blegh dag is en dan weer verder. Soms zit het hoog en gaan we er op door. Maar inderdaad door de empathie en respect kan en mag dat allemaal.
Wil niet zeggen dat Roos mijn afwegingen begrijpt of soms zelfs goedkeurt ( ) maar ze respecteert ze wel. Soms ook door me een schop onder mijn hol te geven
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'.
Hier iemand met die afwegingen. Beide bovenstaande vragen spelen bij mij mee. Ik ben inderdaad nog niet toe om toe te geven aan de chronische pijn. ik wil nog niet overgeleverd zijn aan dagelijkse medicatie.
Ook speelt bij mij heel erg de vraag mee: ik heb best zware pijnstillers, wat nu als ik die dagelijks ga slikken. Ze helpen niet volledig, wel volledig om mijn maag in de vernieling te helpen trouwens. Maar wat nu als ik er afhankelijk van word en ze helpen niet meer, wat is dan de volgende stap. En wat als dat ook niet meer helpt?
En zo emmer ik dus door met 'ik moet sterk zijn' en zo min mogelijk pijnmedicatie slikkenVoor mij werkt het het beste om toch uit te spreken dat het niet echt lekker gaat als ik iemand goed ken, want dan ben ik het kwijt en kan het gesprek weer een andere kant op. Soms wil ik het gewoon als mededeling op tafel plempen en dan door met de orde van de dag
zondag 9 november 2008 om 21:43
quote:roosvrouw schreef op 08 november 2008 @ 18:19:
[...]
Oh get, je hoort..........
Lieve Reizende, je hoeft niet alles te begrijpen. Waarom wel?! Als jullie vriendinnen waren geweest en zij geen pijn had gehad, waren er ook vast wel dingen geweest waarvan jij niet geheel zou begrijpen waarom ze doet of laat wat ze doet of laat. Pijn verandert daar niets aan.
Tja, dat is eigenlijk ook weer zo. En ik me maar een slechte vriendin voelen omdat ik sommige dingen niet kan begrijpen.
Ik denk dat ik mijn ideeen over vriendschap moet bijstellen.
Begrip is geen vereiste. Empathie en respect zullen veelal hoger op het lijstje staan.
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Of mijn beste vriendin. Die kan het niet écht begrijpen dat ik toch met enige 'regelmaat' haar kant op kom, terwijl dat 2 uur enkele reis is en zo'n dag me meer dan sloopt. Of dat ik vervolgens doodleuk door zit te gaan terwijl zij me als een boek kan lezen en de pijn van me af leest. Hoeft ze ook niet te begrijpen. Ze respecteert mijn keuze, dat is genoeg.
Ik vind het heel lief van je dat je dit, ondanks al je pijn, toch doet. Hiermee laat je ook zien hoe belangrijk zij voor je is.
Je hoeft niet alles perfect te doen en begrijpen, noch helderziende te zijn. Als je twijfelt of met een vraag rondloopt, uit dat gewoon. Dat is voor jou en haar het makkelijkste.
Om terug te komen op die eerste vraag, ik sluit me allereerst bij Cay aan. Daarnaast heb ik zelf een insteek dat ik niet eens altijd en eeuwig ook een reactie wil op een 'het gaat niet zo jofel' van mijn kant. Zo'n reactie toont immers (als het goed is) gevoel van die persoon. Als het met mij een periode niet goed gaat, dan word ik het ook wel eens zat om te erkennen dát het niet goed gaat. Laat staan de zoveelste reactie dat men het zo verschrikkelijk voor me vindt.
Het komt dus eigenlijk op hetzelfde neer, steeds hetzelfde zeggen en horen, wordt van beide kanten soms gewoon vervelend.
Word daar soms best een beetje kriegel van, uiteindelijk gewoon stiekem omdat het te veel de neus op het negatieve is.
Soms wil ik juist liever een zo'n beperkt mogelijke reactie en lekker over gaan op andere zaken. En soms totaal andersom.
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. De bijwerkingen van medicatie bijv. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'. Of nog 99 andere mogelijke redenen. Als je wilt weten waarom ze er zo in staat zou je het kunnen vragen en merk je snel genoeg of ze het wil toelichten of niet. Maar je hóeft het niet te begrijpen. Heck ik heb ook lange tijd op mijn lazer gekregen (en dus geen begrip ) voor mijn weigering mijn pijnmedicatie bij te laten stellen. Maar nee, want ik deed het om redenen die en die. Nu er op terugkijkend? Begrijp ik mezelf ook niet helemaal volledig meer.
[...]
Oh get, je hoort..........
Lieve Reizende, je hoeft niet alles te begrijpen. Waarom wel?! Als jullie vriendinnen waren geweest en zij geen pijn had gehad, waren er ook vast wel dingen geweest waarvan jij niet geheel zou begrijpen waarom ze doet of laat wat ze doet of laat. Pijn verandert daar niets aan.
Tja, dat is eigenlijk ook weer zo. En ik me maar een slechte vriendin voelen omdat ik sommige dingen niet kan begrijpen.
Ik denk dat ik mijn ideeen over vriendschap moet bijstellen.
Begrip is geen vereiste. Empathie en respect zullen veelal hoger op het lijstje staan.
Cay en ik kennen elkaar aardig. Beide toevallig (of niet zo, eigenlijk ) chronische pijn. Beide onze eigen manier van er mee om gaan, waarbij er veel overeenkomsten zijn maar ook verschillen. GEHEID dat ze mijn keuzes niet altijd begrijpt en vice versa. Hoeft ook niet. De grap is doordat er tussen ons empathie en respect is, dat hele onderwerp van 'het gaat niet jofel' gewoon als mededeling op tafel kan komen waarop we binnen een seconde of 2 alweer op een totaal ander onderwerp over zijn gegaan. Het gevoel is goed, dat is de basis. Ik weet dat ik bij haar mag uitweiden als ik daar behoefte aan heb en weet dat ik de boel lekker volledig mag negeren als dat even prettiger voelt. (waarbij ze dan wel weer zo duidelijk is dat ik niet weg kom met chronisch struisvogel spelen )
Of mijn beste vriendin. Die kan het niet écht begrijpen dat ik toch met enige 'regelmaat' haar kant op kom, terwijl dat 2 uur enkele reis is en zo'n dag me meer dan sloopt. Of dat ik vervolgens doodleuk door zit te gaan terwijl zij me als een boek kan lezen en de pijn van me af leest. Hoeft ze ook niet te begrijpen. Ze respecteert mijn keuze, dat is genoeg.
Ik vind het heel lief van je dat je dit, ondanks al je pijn, toch doet. Hiermee laat je ook zien hoe belangrijk zij voor je is.
Je hoeft niet alles perfect te doen en begrijpen, noch helderziende te zijn. Als je twijfelt of met een vraag rondloopt, uit dat gewoon. Dat is voor jou en haar het makkelijkste.
Om terug te komen op die eerste vraag, ik sluit me allereerst bij Cay aan. Daarnaast heb ik zelf een insteek dat ik niet eens altijd en eeuwig ook een reactie wil op een 'het gaat niet zo jofel' van mijn kant. Zo'n reactie toont immers (als het goed is) gevoel van die persoon. Als het met mij een periode niet goed gaat, dan word ik het ook wel eens zat om te erkennen dát het niet goed gaat. Laat staan de zoveelste reactie dat men het zo verschrikkelijk voor me vindt.
Het komt dus eigenlijk op hetzelfde neer, steeds hetzelfde zeggen en horen, wordt van beide kanten soms gewoon vervelend.
Word daar soms best een beetje kriegel van, uiteindelijk gewoon stiekem omdat het te veel de neus op het negatieve is.
Soms wil ik juist liever een zo'n beperkt mogelijke reactie en lekker over gaan op andere zaken. En soms totaal andersom.
Heel praktisch; dat geen pijnstilling gebruiken. Dat kan 101 redenen hebben. De bijwerkingen van medicatie bijv. Of een 'ik moet sterk zijn' houding. Of een soort van angst als 'wanneer ik nu aan de pijnstilling ga, is er dan als het straks nog erger wordt nog wel iets dat me kan helpen?'. Of nog 99 andere mogelijke redenen. Als je wilt weten waarom ze er zo in staat zou je het kunnen vragen en merk je snel genoeg of ze het wil toelichten of niet. Maar je hóeft het niet te begrijpen. Heck ik heb ook lange tijd op mijn lazer gekregen (en dus geen begrip ) voor mijn weigering mijn pijnmedicatie bij te laten stellen. Maar nee, want ik deed het om redenen die en die. Nu er op terugkijkend? Begrijp ik mezelf ook niet helemaal volledig meer.
zondag 9 november 2008 om 21:54
Slotconclusie; je bent eigenlijk stiekem een echt goede vriendin en heel gewoon mens.
En eerlijk? Whoehoe voor jou en het feit dat je hiermee bezig bent (geweest) en ook naar jouw deeltje hierin hebt durven kijken. Is niet altijd even makkelijk (voor beide 'kanten'), maar je doet het maar mooi wel.
En eerlijk? Whoehoe voor jou en het feit dat je hiermee bezig bent (geweest) en ook naar jouw deeltje hierin hebt durven kijken. Is niet altijd even makkelijk (voor beide 'kanten'), maar je doet het maar mooi wel.
vandaag ga ik van alles kunnen
