Psyche
alle pijlers
Wie houdt er rekening met mij?
zondag 16 juni 2019 om 10:59
Beste mensen,
Ik open dit topic met gemengde gevoelens, omdat ik bang ben welke kant het met de reacties op zal gaan.
Is het de situatie of de stemming waarin ik ben?
In de basis ben ik gevoelig. Ik kan daar doorgaans prima mee door het leven. Ik heb mijn manieren gevonden om me niet te erg te laten kwetsen, richt me op zaken die veel vergoeden, en daarnaast probeer ik begrip te hebben voor mensen die anders in het leven staan. Met dat in gedachten heb ik geleerd veel dingen te 'doorstaan'.
De wereld is hard, dat wist ik al, en ondanks de 'hulpmiddelen' hierboven geschetst, schrik ik tegenwoordig steeds vaker van al het leed dat bijvoorbeeld via de media naar me toekomt.
Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden. Op een of andere manier trek ik ook hulpvragen aan van mensen en voel me dan verantwoordelijk ze te helpen, ik doe dat dan ook waar ik kan, en denk dan vaak ik ben gek dat ik dit sta te doen, maar stel dat ik zelf deze hulp nodig had, wat zou ik dan blij zijn als iemand een hand toestak.
Maar ik zal even tot de kern van de zaak komen van waar ik nu in zit.
Ik heb een vaste relatie en een kleine vriendenkring, waarbinnen ik dacht dat ik op deze mensen kon bouwen.
Voorbeeld: een vriendin helpen verhuizen, diezelfde vriendin helpen met het leegruimen van het huis van haar ouders, haar zieke dier verzorgen omdat ze haar geboekte vakantie niet kan annuleren.
Mijn zus met haar relatieprobleem en ontslag wegens arbeidsconflict een luisterend oor bieden, al is het midden in de nacht.
Mijn vriend met zijn problemen met de kinderen uit eerdere relatie die hij al zo lang niet ziet steunen in zijn verdriet, daarnaast heeft hij onregelmatig werk (eigen bedrijf) en weet nooit of en wanneer hij vakantie/vrije dagen kan opnemen waardoor er nooit iets gepland kan worden. (nou ja is geen echt probleem, maar wel dat ik het gevoel heb daardoor altijd in de wacht te staan).
De enigen waarop ik echt kan rekenen zijn mijn volwassen kinderen, maar die hebben hun eigen leven, en die kijken mij naar de ogen en als ik niet lekker in mijn vel zit, zie ik de bezorgdheid en ik wil niet dat ze bezorgd zijn, dus hou ik het luchtig.
Maar wat ik dus merk is dat alles wat ik voor anderen doe, voor lief wordt genomen.
En dat met mij en de afspraken die met mij gemaakt worden erg makkelijk wordt omgesprongen.
Vorige week had ik een heftige week op werk, er was een teamcoachsessie waarin mensen (ik was er niet bij betrokken maar zat er wel bij) elkaar compleet affakkelden, waarna ik aan het eind van die dag met een naar gevoel thuis kwam.
De dag erna was ik vrij en stond ineens de vriendin van het verhuizen en de poes voor de deur, ik wist dat ze een dezer dagen langs zou komen om iets terug te brengen (ze zou het oorspronkelijk door de brievenbus doen, maar belde dan toch aan), het toeval wilde dat nét op dat moment mijn kat was flauwgevallen, en ik daar alleen voor stond en blij was een bekend gezicht te zien. Ik vroeg haar of ze even wilde binnenkomen, maar nee, zei ze, ze moest weer dóór. Ik zei waarom ik het vroeg en of ze maar 5 minuutjes me zou willen bijstaan, maar nee, al zwaaiend deed ze een stap richting auto: 'ik moet er echt vandoor'.
Terwijl dit een vrouw is die nóóit ergens op tijd is, bij mij zeker niet want een week ervoor had ze me gevraagd bij haar te komen eten. Ik dacht há fijn, vanuit mijn werk, dat is gezellig en kwam me ook goed uit, verder drukke week, met zaken voor andere mensen ook. Dus ik ben aan het afsluiten op mijn werk, even na half zes.. telefoon: Ha, met M.. hoe laat zou jij hier zijn? ..nou ik ben nu aan het afsluiten dan kom ik jouw kant op, met een halfuurtje ben ik er.. ..Ja, want ik sta nu met de auto hier en daar, ik kom daar en daar vandaan (was wezen shoppen in een andere stad) en moet nog gaan bedenken wat we gaan eten, dus heb jij een idee, dan doe ik nog even boodschappen..
En nu op dit moment heb ik afgesproken met mijn zus, die apt dan nu of het ook vanmiddag kan, want ze is net haar bed uit, en ze gaat het in de ochtend niet redden..
Weet je, dit soort dingen zijn er dan twee waarvan het op zich allemaal niet zo storend is wanneer het eens een keer voorkomt.
Maar het is schering en inslag dat dit voorkomt, meer regel dan uitzondering.
En heel lang kan ik inderdaad doen dat ik het wel prima vind, ja hoor goed, geen probleem, maar deze afgelopen maanden ben ik moeier en moeier geworden en kan ik het gewoon niet hebben om altijd maar voor lief te worden genomen en dat afspraken met mij altijd maar worden uitgesteld en niet serieus worden genomen.
Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen altijd maar op de laatste plaats kom, met mij hoef je geen rekening te houden.
Terwijl ik altijd (zonder overdrijven) me aan me afspraken hou, ook al moet ik daar heel hard voor lopen en werken, want ik ben niet iemand die omkomt in vrije tijd.
Bij de vriendin waar ik voor de poes heb gezorgd, wat ik vaker deed, maakte ik voorheen ook altijd haar huis aan kant voordat ze weer thuis kwam, keukentje gesopt, bloemetje neergezet.. dat vond ze altijd heerlijk thuiskomen.
Ze is een enorme chaoot, maar geniet van een strak en fris huis.
Nu ook had ze haar huis in een enorme bende achtergelaten, en ik heb er eens helemaal niks aan gedaan. Ik heb sinds haar thuiskomst nog geen berichtje gekregen. Ik denk dat het tegengevallen is.
Ik vind dat niet leuk, ik heb het liever anders.
Maar ik ben het zo spuugzat allemaal.
Ik heb net toen mijn zus dus apte dat het vanmiddag wordt teruggeapt: oké.
En daarna een potje zitten janken.
Is het mijn gemoed, of zijn het echt de mensen om me heen?
Ligt het aan mij of aan hen?
Ik hoop dat het niet al te onsamenhangend is.
Ik open dit topic met gemengde gevoelens, omdat ik bang ben welke kant het met de reacties op zal gaan.
Is het de situatie of de stemming waarin ik ben?
In de basis ben ik gevoelig. Ik kan daar doorgaans prima mee door het leven. Ik heb mijn manieren gevonden om me niet te erg te laten kwetsen, richt me op zaken die veel vergoeden, en daarnaast probeer ik begrip te hebben voor mensen die anders in het leven staan. Met dat in gedachten heb ik geleerd veel dingen te 'doorstaan'.
De wereld is hard, dat wist ik al, en ondanks de 'hulpmiddelen' hierboven geschetst, schrik ik tegenwoordig steeds vaker van al het leed dat bijvoorbeeld via de media naar me toekomt.
Ik lijk er steeds gevoeliger voor te worden. Op een of andere manier trek ik ook hulpvragen aan van mensen en voel me dan verantwoordelijk ze te helpen, ik doe dat dan ook waar ik kan, en denk dan vaak ik ben gek dat ik dit sta te doen, maar stel dat ik zelf deze hulp nodig had, wat zou ik dan blij zijn als iemand een hand toestak.
Maar ik zal even tot de kern van de zaak komen van waar ik nu in zit.
Ik heb een vaste relatie en een kleine vriendenkring, waarbinnen ik dacht dat ik op deze mensen kon bouwen.
Voorbeeld: een vriendin helpen verhuizen, diezelfde vriendin helpen met het leegruimen van het huis van haar ouders, haar zieke dier verzorgen omdat ze haar geboekte vakantie niet kan annuleren.
Mijn zus met haar relatieprobleem en ontslag wegens arbeidsconflict een luisterend oor bieden, al is het midden in de nacht.
Mijn vriend met zijn problemen met de kinderen uit eerdere relatie die hij al zo lang niet ziet steunen in zijn verdriet, daarnaast heeft hij onregelmatig werk (eigen bedrijf) en weet nooit of en wanneer hij vakantie/vrije dagen kan opnemen waardoor er nooit iets gepland kan worden. (nou ja is geen echt probleem, maar wel dat ik het gevoel heb daardoor altijd in de wacht te staan).
De enigen waarop ik echt kan rekenen zijn mijn volwassen kinderen, maar die hebben hun eigen leven, en die kijken mij naar de ogen en als ik niet lekker in mijn vel zit, zie ik de bezorgdheid en ik wil niet dat ze bezorgd zijn, dus hou ik het luchtig.
Maar wat ik dus merk is dat alles wat ik voor anderen doe, voor lief wordt genomen.
En dat met mij en de afspraken die met mij gemaakt worden erg makkelijk wordt omgesprongen.
Vorige week had ik een heftige week op werk, er was een teamcoachsessie waarin mensen (ik was er niet bij betrokken maar zat er wel bij) elkaar compleet affakkelden, waarna ik aan het eind van die dag met een naar gevoel thuis kwam.
De dag erna was ik vrij en stond ineens de vriendin van het verhuizen en de poes voor de deur, ik wist dat ze een dezer dagen langs zou komen om iets terug te brengen (ze zou het oorspronkelijk door de brievenbus doen, maar belde dan toch aan), het toeval wilde dat nét op dat moment mijn kat was flauwgevallen, en ik daar alleen voor stond en blij was een bekend gezicht te zien. Ik vroeg haar of ze even wilde binnenkomen, maar nee, zei ze, ze moest weer dóór. Ik zei waarom ik het vroeg en of ze maar 5 minuutjes me zou willen bijstaan, maar nee, al zwaaiend deed ze een stap richting auto: 'ik moet er echt vandoor'.
Terwijl dit een vrouw is die nóóit ergens op tijd is, bij mij zeker niet want een week ervoor had ze me gevraagd bij haar te komen eten. Ik dacht há fijn, vanuit mijn werk, dat is gezellig en kwam me ook goed uit, verder drukke week, met zaken voor andere mensen ook. Dus ik ben aan het afsluiten op mijn werk, even na half zes.. telefoon: Ha, met M.. hoe laat zou jij hier zijn? ..nou ik ben nu aan het afsluiten dan kom ik jouw kant op, met een halfuurtje ben ik er.. ..Ja, want ik sta nu met de auto hier en daar, ik kom daar en daar vandaan (was wezen shoppen in een andere stad) en moet nog gaan bedenken wat we gaan eten, dus heb jij een idee, dan doe ik nog even boodschappen..
En nu op dit moment heb ik afgesproken met mijn zus, die apt dan nu of het ook vanmiddag kan, want ze is net haar bed uit, en ze gaat het in de ochtend niet redden..
Weet je, dit soort dingen zijn er dan twee waarvan het op zich allemaal niet zo storend is wanneer het eens een keer voorkomt.
Maar het is schering en inslag dat dit voorkomt, meer regel dan uitzondering.
En heel lang kan ik inderdaad doen dat ik het wel prima vind, ja hoor goed, geen probleem, maar deze afgelopen maanden ben ik moeier en moeier geworden en kan ik het gewoon niet hebben om altijd maar voor lief te worden genomen en dat afspraken met mij altijd maar worden uitgesteld en niet serieus worden genomen.
Ik heb het gevoel dat ik voor alles en iedereen altijd maar op de laatste plaats kom, met mij hoef je geen rekening te houden.
Terwijl ik altijd (zonder overdrijven) me aan me afspraken hou, ook al moet ik daar heel hard voor lopen en werken, want ik ben niet iemand die omkomt in vrije tijd.
Bij de vriendin waar ik voor de poes heb gezorgd, wat ik vaker deed, maakte ik voorheen ook altijd haar huis aan kant voordat ze weer thuis kwam, keukentje gesopt, bloemetje neergezet.. dat vond ze altijd heerlijk thuiskomen.
Ze is een enorme chaoot, maar geniet van een strak en fris huis.
Nu ook had ze haar huis in een enorme bende achtergelaten, en ik heb er eens helemaal niks aan gedaan. Ik heb sinds haar thuiskomst nog geen berichtje gekregen. Ik denk dat het tegengevallen is.
Ik vind dat niet leuk, ik heb het liever anders.
Maar ik ben het zo spuugzat allemaal.
Ik heb net toen mijn zus dus apte dat het vanmiddag wordt teruggeapt: oké.
En daarna een potje zitten janken.
Is het mijn gemoed, of zijn het echt de mensen om me heen?
Ligt het aan mij of aan hen?
Ik hoop dat het niet al te onsamenhangend is.
zondag 16 juni 2019 om 22:05
Deze was van jou, Mevr. Jack:
Ik ben ook een gevoelig mens van nature en heb het ook moeten leren. Ook als gevoelig mens kun je gewoon uitspreken wat je wel en niet wil. Daar wordt je leven echt prettiger van. Was wel eens wennen hoor, want ik voelde me dan ineens een enórme bitch
maar ook dat gevoel zit bij mij en niet bij anderen.
Ik vind je verwachtingen richting anderen overigens helemaal niet gek, maar als mensen de indruk hebben dat het altijd wel goed is bij jou, gaan ze echt geen rekening met je houden.
Dat uitspreken dat je bent gaan doen, wanneer ben je daar mee begonnen en was er een aanleiding, of een moment dat je de streep hebt gezet omdat je het anders wilde, of heeft het een meer natuurlijk verloop gehad?
En, wát heb je dan precies gedaan, heb je jezelf gecoached, of heb je een assertiviteitscursus gevolgd of iets dergelijks?
En, dit is me vanochtend echt ontgaan, maar dat jij schrijft dat de verwachtingen waar ik het hier over heb niet heel ver gaan, maar dat het wel dingen zijn die je mag verwachten van je vrienden, partner is fijn om te horen, want ik heb in deze mood wel behoefte aan wat bevestiging.
Als ik dat dan weer doortrek, stap ik dan weer niet in die valkuil waar de meeste anderen mij hier op 'aanvallen', als ik dan zeg dat ik vind dat het niet nodig zou moeten zijn om een training te moeten volgen om niet door je man, je zuster en je vriendinnen onder de voet te worden gelopen.
Of gedraag ik me dan weer als slachtoffer?
Ik zeg erbij ik bedoel dit echt serieus, en niet ironisch. Om misverstanden te voorkomen.
Ik ben ook een gevoelig mens van nature en heb het ook moeten leren. Ook als gevoelig mens kun je gewoon uitspreken wat je wel en niet wil. Daar wordt je leven echt prettiger van. Was wel eens wennen hoor, want ik voelde me dan ineens een enórme bitch
maar ook dat gevoel zit bij mij en niet bij anderen.Ik vind je verwachtingen richting anderen overigens helemaal niet gek, maar als mensen de indruk hebben dat het altijd wel goed is bij jou, gaan ze echt geen rekening met je houden.
Dat uitspreken dat je bent gaan doen, wanneer ben je daar mee begonnen en was er een aanleiding, of een moment dat je de streep hebt gezet omdat je het anders wilde, of heeft het een meer natuurlijk verloop gehad?
En, wát heb je dan precies gedaan, heb je jezelf gecoached, of heb je een assertiviteitscursus gevolgd of iets dergelijks?
En, dit is me vanochtend echt ontgaan, maar dat jij schrijft dat de verwachtingen waar ik het hier over heb niet heel ver gaan, maar dat het wel dingen zijn die je mag verwachten van je vrienden, partner is fijn om te horen, want ik heb in deze mood wel behoefte aan wat bevestiging.
Als ik dat dan weer doortrek, stap ik dan weer niet in die valkuil waar de meeste anderen mij hier op 'aanvallen', als ik dan zeg dat ik vind dat het niet nodig zou moeten zijn om een training te moeten volgen om niet door je man, je zuster en je vriendinnen onder de voet te worden gelopen.
Of gedraag ik me dan weer als slachtoffer?
Ik zeg erbij ik bedoel dit echt serieus, en niet ironisch. Om misverstanden te voorkomen.
zondag 16 juni 2019 om 22:09
Deze en je vorige bericht: je hebt ervaring Kintsugi? Hoe ben jij er anders mee om gaan gaan? Staat raar, 2 x gaan, maar dekt voor mij wel de lading van wat ik bedoel.
zondag 16 juni 2019 om 22:11
zondag 16 juni 2019 om 22:15
Ik weet niet meer echt of er een hele duidelijke aanleiding voor was, ik denk dat het gegroeid is vooral in mijn werk. Ik kreeg steeds meer verantwoordelijkheid, voelde me steeds meer betrokken bij mijn werk en wilde daar graag meer stem in krijgen, meer invloed op uitoefenen. Ik ben daarin erg gesteund door een paar collega's, die zagen dat ik meer kon dan ik liet zien. En dan probeer je het een keer en dan merk je dan mensen ineens rekening met je gaan houden. Dat ze zeggen "laten we eerst even vragen wat MVJ ervan vindt voordat we een keus maken". En dat voelt dan heel goed!
En ook vooral dankzij mijn opleiding bedenk ik nu. Ik heb conservatorium gedaan en daar ook wel iets geleerd over de 'fake it till you make it houding'. Ik heb daar moeten leren om ook als ik onzeker ben, mezelf sterk te presenteren. Je moet immers een podium op. Niet makkelijk voor iemand met mijn persoonlijkheid. Ik ben nu geen professioneel musicus meer (het ligt te ver weg van waar ik me prettig bij voel), maar neem dat soms nog wel mee in mijn huidige werk.
Dus voor mij heeft het uitspreken van mijn intenties bij in dit geval collega's, geholpen.
Wat betreft je laatste vraag, in een ideale wereld heb je die training niet nodig, maar daar leven we niet in. Die ander zal je niet bewust pijn doen neem ik aan, maar de situatie is wel door jullie allebei tot stand gekomen. Communicatie gaat altijd heen en weer, je lokt altijd gedrag van de ander uit. En als dat continu gebeurt, dan groeit dat richting een patroon, waar beiden zich tot op zekere hoogte veilig in voelen. De ander omdat die heel fijn zijn zin krijgt, jij omdat je het andere mensen naar de zin maakt en je daar (in eerste instantie) het meest prettig bij voelt. Je maakt dus samen deel uit van het probleem, van het patroon en als de ander geen reden ziet om te veranderen, moet jij de factor worden die verandert. En iets doorbreken wat al lang bestaat is niet zo makkelijk, voor allemaal niet.
En ook vooral dankzij mijn opleiding bedenk ik nu. Ik heb conservatorium gedaan en daar ook wel iets geleerd over de 'fake it till you make it houding'. Ik heb daar moeten leren om ook als ik onzeker ben, mezelf sterk te presenteren. Je moet immers een podium op. Niet makkelijk voor iemand met mijn persoonlijkheid. Ik ben nu geen professioneel musicus meer (het ligt te ver weg van waar ik me prettig bij voel), maar neem dat soms nog wel mee in mijn huidige werk.
Dus voor mij heeft het uitspreken van mijn intenties bij in dit geval collega's, geholpen.
Wat betreft je laatste vraag, in een ideale wereld heb je die training niet nodig, maar daar leven we niet in. Die ander zal je niet bewust pijn doen neem ik aan, maar de situatie is wel door jullie allebei tot stand gekomen. Communicatie gaat altijd heen en weer, je lokt altijd gedrag van de ander uit. En als dat continu gebeurt, dan groeit dat richting een patroon, waar beiden zich tot op zekere hoogte veilig in voelen. De ander omdat die heel fijn zijn zin krijgt, jij omdat je het andere mensen naar de zin maakt en je daar (in eerste instantie) het meest prettig bij voelt. Je maakt dus samen deel uit van het probleem, van het patroon en als de ander geen reden ziet om te veranderen, moet jij de factor worden die verandert. En iets doorbreken wat al lang bestaat is niet zo makkelijk, voor allemaal niet.
mevrouwjack wijzigde dit bericht op 16-06-2019 22:20
4.44% gewijzigd
Tjezus, wat vals
zondag 16 juni 2019 om 22:17
hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 17:39
Maar de reacties van je vind zelf dat je zoveel geeft en je verwacht dan ook veel van anderen (terug) vind ik niet prettig om te lezen. Want ik doe geen dingen omdát ik er iets voor terug verlang.
Allereerst: ik vind je post heel herkenbaar. Ik ben zelf ook zo moralistisch, waarbij ik vooral merk dat mijn regels de algemene omgangsregels zouden zijn. Tot iemand me erop wees dat ik helemaal niks voor anderen doe in de hoop er iets voor terug te krijgen... Nee, het zit dieper. Ik vind het prettig dat een ander bij mij in het krijt staat. Dat geeft mij een prettiger gevoel. Dus ik doe dingen voor anderen omdat ik mijzelf daar beter door voel. Dat was wel een eye-opener.
zondag 16 juni 2019 om 22:27
Fijne post, dankje!MevrouwJack schreef: ↑16-06-2019 22:15Ik weet niet meer echt of er een hele duidelijke aanleiding voor was, ik denk dat het gegroeid is vooral in mijn werk. Ik kreeg steeds meer verantwoordelijkheid, voelde me steeds meer betrokken bij mijn werk en wilde daar graag meer stem in krijgen, meer invloed op uitoefenen. Ik ben daarin erg gesteund door een paar collega's, die zagen dat ik meer kon dan ik liet zien. En dan probeer je het een keer en dan merk je dan mensen ineens rekening met je gaan houden. Dat ze zeggen "laten we eerst even vragen wat MVJ ervan vindt voordat we een keus maken". En dat voelt dan heel goed!
En ook vooral dankzij mijn opleiding bedenk ik nu. Ik heb conservatorium gedaan en daar ook wel iets geleerd over de 'fake it till you make it houding'. Ik heb daar moeten leren om ook als ik onzeker ben, mezelf sterk te presenteren. Je moet immers een podium op. Niet makkelijk voor iemand met mijn persoonlijkheid. Ik ben nu geen professioneel musicus meer (het ligt te ver weg van waar ik me prettig bij voel), maar neem dat soms nog wel mee in mijn huidige werk.
Dus voor mij heeft het uitspreken van mijn intenties bij in dit geval collega's, geholpen.
Wat betreft je laatste vraag, in een ideale wereld heb je die training niet nodig, maar daar leven we niet in. Die ander zal je niet bewust pijn doen neem ik aan, maar de situatie is wel door jullie allebei tot stand gekomen. Communicatie gaat altijd heen en weer, je lokt altijd gedrag van de ander uit. En als dat continu gebeurt, dan groeit dat richting een patroon, waar beiden zich tot op zekere hoogte veilig in voelen. De ander omdat die heel fijn zijn zin krijgt, jij omdat je het andere mensen naar de zin maakt en je daar (in eerste instantie) het meest prettig bij voelt. Je maakt dus samen deel uit van het probleem, van het patroon en als de ander geen reden ziet om te veranderen, moet jij de factor worden die verandert. En iets doorbreken wat al lang bestaat is niet zo makkelijk, voor allemaal niet.
zondag 16 juni 2019 om 22:40
Mijn tip an de assertiviteitscursus was niet om de schuld bij jou te leggen, want in sommige situaties vind ik wel degelijk dat je iets van anderen mag vragen of verwachten.
Maar je krijgt het niet vanzelf en anderen kun je moeilijk veranderen, jezelf wel
Assertief leren zijn helpt je om te krijgen wat je wil.
Maar je krijgt het niet vanzelf en anderen kun je moeilijk veranderen, jezelf wel
Assertief leren zijn helpt je om te krijgen wat je wil.
zondag 16 juni 2019 om 22:55
Jouw topic komt erg overeen met mijn gevoel afgelopen dagen. Ik besef steeds meer dat ik veel geef en weinig terug krijg. Ik me altijd maar aanpas, maar de ander haar/zijn gang gaat en ik dan niet of amper in beeld ben. Ik had er gisteravond nog met mijn vriend over, dat het best veel voorkomt dat ik de wind van voren krijg zodra ik iets 'fout' doe in een ander zijn ogen, maar als het andersom was zou ik of begrip tonen of als ik er mild iets van zou zeggen dan zeggen ze vluchtig iets van ach ja, dit en dat en lachen ze het als het ware weg.
Voel me dan niet serieus genomen.
Ooit hebben familieleden uitgesproken dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed. Zij teleurgesteld en nijdig. Juist in de tijd dat ik grenzen stelde......
Echt, bizar! Contact is ook nooit meer echt goed gekomen.
En zo'n commentaar op mij terwijl ze nooit wat voor mij gedaan hebben. Doet er ook niet toe, maar geef mij dan niet de schuld denk ik dan. Voelde zo machteloos.
Toen ik na de zomer zelf lichamelijk iets heftigs had (langere tijd) werd er amper iets gevraagd of meegeleefd in mijn omgeving.
Nee dat mag ik idd ook niet verwachten, maar gezien ik dat zelf wel zou doen is het wel zeer confronterend. Net of je er niet toe doet.
Sindsdien besef ik meer wie er voor me klaarstaan en wie niet..... Pijnlijk om te ervaren vind ik dat. Stiekem hoop je toch dat iemand voor je klaar staat wanneer je het zo hard nodig hebt..... Zonder erom te moeten vragen of zielig te doen ofzo.
Voor mijn werk luister ik al zoveel, en privé ook regelmatig. Soms heb ik gewoon ook de behoefte om van me af te praten. Maar dan praat ik vaak tegen een dichte muur of krijg ik gekscherend te horen ach komt wel goed hoor voordat je een jongetje bent.
Tijdje geleden deed ik mijn verhaal bij een vriendin en kreeg als reactie: aan mij zul je weinig hebben gezien ik zelf zoveel aan mijn hoofd heb.
Weet je, ik begrijp het ook wel, maar toch.... altijd is er weer even voor mij dan teleurstelling. Stomme verwachtingen elke keer. Ik heb het idee dat anderen denken dat ik het allemaal wel redt, niet mag zeuren en wat geweest is doet er niet meer toe. Terwijl ik best open ben dat ik het leven soms best lastig vindt.
Een reactie hier was om duidelijk te zijn naar anderen. Dat klopt. Echter zie ik dus wel dat mensen er soort van teleurgesteld op reageren. Zij hebben kennelijk weer verwachtingen van mij die ik niet waar maak dan. En dat veroorzaakt momenteel onrust.
Afijn, zodra ik meer voor mezelf kies en grenzen stel wordt het niet in dank aangenomen. Het voelt soms zo 'alleen', ofzo. Of ik altijd 2e rang ben en niet mag zeuren.
En dat vind ik lastig.
Maar dat eeuwige aanpassen ben ik zat.
En jij ook lees ik uit jouw post.
Ik merk dat ik soms wat verbitterd wordt tegenwoordig. Zo'n zoek het allemaal maar uit - gevoel. Tegenwoordig ook wel de fuck it list genoemd geloof ik....
Terwijl ik diep van binnen ik echt oprecht een ander wil blijven steunen en helpen (!!!) en niet om aardig gevonden te worden, maar omdat ik met ze mee leef en ze wil steunen.
Ik ben overigens geen persoon die overal ja op zegt, stel wel grenzen.
Sorry voor lange reactie, maar begrijp dus wat je bedoeld en worstel nu zelf ook met in hoeverre ik geef en neem. In welke relaties ik nog energie stop en welke ik even parkeer. Veel stof tot nadenken en confronterend dus.
Ik wens je veel sterkte.
Voel me dan niet serieus genomen.
Ooit hebben familieleden uitgesproken dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed. Zij teleurgesteld en nijdig. Juist in de tijd dat ik grenzen stelde......
Echt, bizar! Contact is ook nooit meer echt goed gekomen.
En zo'n commentaar op mij terwijl ze nooit wat voor mij gedaan hebben. Doet er ook niet toe, maar geef mij dan niet de schuld denk ik dan. Voelde zo machteloos.
Toen ik na de zomer zelf lichamelijk iets heftigs had (langere tijd) werd er amper iets gevraagd of meegeleefd in mijn omgeving.
Nee dat mag ik idd ook niet verwachten, maar gezien ik dat zelf wel zou doen is het wel zeer confronterend. Net of je er niet toe doet.
Sindsdien besef ik meer wie er voor me klaarstaan en wie niet..... Pijnlijk om te ervaren vind ik dat. Stiekem hoop je toch dat iemand voor je klaar staat wanneer je het zo hard nodig hebt..... Zonder erom te moeten vragen of zielig te doen ofzo.
Voor mijn werk luister ik al zoveel, en privé ook regelmatig. Soms heb ik gewoon ook de behoefte om van me af te praten. Maar dan praat ik vaak tegen een dichte muur of krijg ik gekscherend te horen ach komt wel goed hoor voordat je een jongetje bent.
Tijdje geleden deed ik mijn verhaal bij een vriendin en kreeg als reactie: aan mij zul je weinig hebben gezien ik zelf zoveel aan mijn hoofd heb.
Weet je, ik begrijp het ook wel, maar toch.... altijd is er weer even voor mij dan teleurstelling. Stomme verwachtingen elke keer. Ik heb het idee dat anderen denken dat ik het allemaal wel redt, niet mag zeuren en wat geweest is doet er niet meer toe. Terwijl ik best open ben dat ik het leven soms best lastig vindt.
Een reactie hier was om duidelijk te zijn naar anderen. Dat klopt. Echter zie ik dus wel dat mensen er soort van teleurgesteld op reageren. Zij hebben kennelijk weer verwachtingen van mij die ik niet waar maak dan. En dat veroorzaakt momenteel onrust.
Afijn, zodra ik meer voor mezelf kies en grenzen stel wordt het niet in dank aangenomen. Het voelt soms zo 'alleen', ofzo. Of ik altijd 2e rang ben en niet mag zeuren.
En dat vind ik lastig.
Maar dat eeuwige aanpassen ben ik zat.
En jij ook lees ik uit jouw post.
Ik merk dat ik soms wat verbitterd wordt tegenwoordig. Zo'n zoek het allemaal maar uit - gevoel. Tegenwoordig ook wel de fuck it list genoemd geloof ik....
Terwijl ik diep van binnen ik echt oprecht een ander wil blijven steunen en helpen (!!!) en niet om aardig gevonden te worden, maar omdat ik met ze mee leef en ze wil steunen.
Ik ben overigens geen persoon die overal ja op zegt, stel wel grenzen.
Sorry voor lange reactie, maar begrijp dus wat je bedoeld en worstel nu zelf ook met in hoeverre ik geef en neem. In welke relaties ik nog energie stop en welke ik even parkeer. Veel stof tot nadenken en confronterend dus.
Ik wens je veel sterkte.
zondag 16 juni 2019 om 23:00
hallodaar... schreef: ↑16-06-2019 21:33Viva Life dank je voor je reactie.
Ik ben juist op zoek naar wat ik er aan kan veranderen.
En ik bedoel dan echt wat Ik zal moeten veranderen, want ik kijk heus wel naar mijn eigen rol hierin.
En ik geef je de tip om professionele hulp te gaan zoeken. Ik zeg nergens dat jij niet naar je eigen aandeel kijkt. Soms zit je (men in het algemeen) zo vast in patronen, handelingen of gedachten. En mijn tip is niet om je onderuit te halen, maar omdat ik het je gun. Want professionele hulp zoeken is geen schande, is niet gek, is niet gemeen, is niet raar, is geen falen etc. Het is juist heel sterk en dapper! Ik hoop dat je er serieus overna wil denken. Wellicht eerst gewoon een gesprek bij je huisarts en neem dit wat je hier geschreven hebt mee.
Gun het jezelf!
zondag 16 juni 2019 om 23:15
Met dit verhaal voel ik mij 100% gesteund. Hoe ouder ik nu wordt, hoe meer ik ga denken smoor er allemaal maar in. Ik trek al meer mijn eigen plan en sta ook niet meer voor iedereen alla minuut klaar. Of ik zeg ik nu zelfs, komt mij niet uit. Maar dit soort handelen/reageren gaat zo tegen mijn natuur in, want ik vind het namelijk egoïstisch handelen/reageren. Ik persoonlijk vind dat je gewoon voor vrienden/familie klaar moet staan. En als ze hulp nodig hebben, dat je dat moet kunnen bieden. Maar als ik dingen vraag, is het antwoord negen van de tien keer: nee kan niet. Em terwijl zelf zoiets heb van als het echt nodig is en ik kan daar eventuele andere dingen voor verzetten, doe ik dat met alle plezier.minameut schreef: ↑16-06-2019 22:55Jouw topic komt erg overeen met mijn gevoel afgelopen dagen. Ik besef steeds meer dat ik veel geef en weinig terug krijg. Ik me altijd maar aanpas, maar de ander haar/zijn gang gaat en ik dan niet of amper in beeld ben. Ik had er gisteravond nog met mijn vriend over, dat het best veel voorkomt dat ik de wind van voren krijg zodra ik iets 'fout' doe in een ander zijn ogen, maar als het andersom was zou ik of begrip tonen of als ik er mild iets van zou zeggen dan zeggen ze vluchtig iets van ach ja, dit en dat en lachen ze het als het ware weg.
Voel me dan niet serieus genomen.
Ooit hebben familieleden uitgesproken dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed. Zij teleurgesteld en nijdig. Juist in de tijd dat ik grenzen stelde......
Echt, bizar! Contact is ook nooit meer echt goed gekomen.
En zo'n commentaar op mij terwijl ze nooit wat voor mij gedaan hebben. Doet er ook niet toe, maar geef mij dan niet de schuld denk ik dan. Voelde zo machteloos.
Toen ik na de zomer zelf lichamelijk iets heftigs had (langere tijd) werd er amper iets gevraagd of meegeleefd in mijn omgeving.
Nee dat mag ik idd ook niet verwachten, maar gezien ik dat zelf wel zou doen is het wel zeer confronterend. Net of je er niet toe doet.
Sindsdien besef ik meer wie er voor me klaarstaan en wie niet..... Pijnlijk om te ervaren vind ik dat. Stiekem hoop je toch dat iemand voor je klaar staat wanneer je het zo hard nodig hebt..... Zonder erom te moeten vragen of zielig te doen ofzo.
Voor mijn werk luister ik al zoveel, en privé ook regelmatig. Soms heb ik gewoon ook de behoefte om van me af te praten. Maar dan praat ik vaak tegen een dichte muur of krijg ik gekscherend te horen ach komt wel goed hoor voordat je een jongetje bent.
Tijdje geleden deed ik mijn verhaal bij een vriendin en kreeg als reactie: aan mij zul je weinig hebben gezien ik zelf zoveel aan mijn hoofd heb.
Weet je, ik begrijp het ook wel, maar toch.... altijd is er weer even voor mij dan teleurstelling. Stomme verwachtingen elke keer. Ik heb het idee dat anderen denken dat ik het allemaal wel redt, niet mag zeuren en wat geweest is doet er niet meer toe. Terwijl ik best open ben dat ik het leven soms best lastig vindt.
Een reactie hier was om duidelijk te zijn naar anderen. Dat klopt. Echter zie ik dus wel dat mensen er soort van teleurgesteld op reageren. Zij hebben kennelijk weer verwachtingen van mij die ik niet waar maak dan. En dat veroorzaakt momenteel onrust.
Afijn, zodra ik meer voor mezelf kies en grenzen stel wordt het niet in dank aangenomen. Het voelt soms zo 'alleen', ofzo. Of ik altijd 2e rang ben en niet mag zeuren.
En dat vind ik lastig.
Maar dat eeuwige aanpassen ben ik zat.
En jij ook lees ik uit jouw post.
Ik merk dat ik soms wat verbitterd wordt tegenwoordig. Zo'n zoek het allemaal maar uit - gevoel. Tegenwoordig ook wel de fuck it list genoemd geloof ik....
Terwijl ik diep van binnen ik echt oprecht een ander wil blijven steunen en helpen (!!!) en niet om aardig gevonden te worden, maar omdat ik met ze mee leef en ze wil steunen.
Ik ben overigens geen persoon die overal ja op zegt, stel wel grenzen.
Sorry voor lange reactie, maar begrijp dus wat je bedoeld en worstel nu zelf ook met in hoeverre ik geef en neem. In welke relaties ik nog energie stop en welke ik even parkeer. Veel stof tot nadenken en confronterend dus.
Ik wens je veel sterkte.
maandag 17 juni 2019 om 08:11
De meeste mensen cijferen zichzelf niet volledig weg voor een ander. Dat jij het wel doet is jouw verantwoordelijkheid. De wereld gaat zich niet aan jouw normen en waarden aanpassen. Dat heeft verder niets met schuld maken maar het is slechts een feit.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 17 juni 2019 om 08:36
Minameut, eerder schreef Mevrouw Jack al dat hoe je met elkaar omgaat een patroon wordt. Als je van dat patroon afwijkt, bijvoorbeeld door assertiever te worden, dan moeten mensen daaraan wennen. Waarschijnlijk komt het je vrienden en familie goed uit dat ze jou altijd kunnen vragen om hulp of dat ze altijd hun hart kunnen luchten bij jou. Als dat ineens niet meer kan, wat moeten ze dan? Als rollen tussen twee mensen eenmaal bepaald zijn, kost het vaak veel moeite om daarvan los te komen. Maar onmogelijk is het niet!
maandag 17 juni 2019 om 21:18
Hoi, ja dat begrijp ik. Zelf heb ik ooit gehoord dat het als mozaïek is. Je veranderd 1 steentje en de rest moet erin schikken zeg maar. Ik ben volop bezig niet meer steeds te doen wat anderen van mij verwachten of me steeds aan te passen waar ik me niet goed bij voel. Maar ik merk dus dat ik mensen om me heen verlies. Mijn netwerk wordt kleiner, naar mijn mening doordat ik niet meer doe wat er van me verwacht wordt.kintsugi schreef: ↑17-06-2019 08:36Minameut, eerder schreef Mevrouw Jack al dat hoe je met elkaar omgaat een patroon wordt. Als je van dat patroon afwijkt, bijvoorbeeld door assertiever te worden, dan moeten mensen daaraan wennen. Waarschijnlijk komt het je vrienden en familie goed uit dat ze jou altijd kunnen vragen om hulp of dat ze altijd hun hart kunnen luchten bij jou. Als dat ineens niet meer kan, wat moeten ze dan? Als rollen tussen twee mensen eenmaal bepaald zijn, kost het vaak veel moeite om daarvan los te komen. Maar onmogelijk is het niet!
Dit vind ik erg confronterend en triest in zekere zin.
Voorbeeld: ik appte erg veel met een vriendin. Sinds een paar maanden reageerde ze amper op mij en voelde het of ik tegen een muur praatte. Bewust stapje terug genomen, minder over mezelf verteld, korter op haar gereageerd want niet meer reageren vond ik te ver gaan (daar heb je het al, ik vind dat je even kan reageren, dat zij dat niet doet steekt dan). Vervolgens zij zwaar teleurgesteld dat het zo stil was vanuit mijn kant. Huh????
Het is echt nooit goed.
Nu hou ik me bij bepaalde mensen bewust in met geïnteresseerd vragen stellen en actief luisteren terwijl dat tegen mijn karakter in gaat (en word ik eigenlijk zoals de mensen waar ik tegenaan loop, geef ik de ander misschien juist het gevoel of ze er niet toe doen, niet in beeld zijn, vreselijk).
Maar altijd maar luisteren en zelf nooit gehoord worden wil ik ook niet.
En echt ik was al wat gewend. Zo heb ik een vriendin die echt nooit vraagt over mijn leven. Als we afspreken ratelt ze over haar leven en als ik iets tussendoor weet te vertellen komt er een ongeïnteresseerde oja waarna ze weer verder verteld. Soms vreet dat energie omdat ik zo weinig terug krijg.
Met haar spreek ik bewust niet zo vaak af. Het is gerust gezellig, maar oppervlakkig van 1 kant dus.
Bij haar heb ik dan ook heel weinig verwachtingen, dan komt er ook geen teleurstelling.
Het lijkt soms of mensen teveel aan zichzelf hebben dat dit gedrag veroorzaakt. En dan denk ik: we hebben elkaar toch nodig in ons leven?
In mijn werk zie ik ook mensen met een zeer klein netwerk. Of mensen die misbruik maken van mensen die altijd voor een ander klaar staan. Ik begrijp dat echt niet.....
En nee niet enkel geven in het leven, maar soms is nemen ook weleens fijn als we zelf even steun nodig hebben....
maandag 17 juni 2019 om 21:21
Waarom noem je iemand een vriendin als die nooit geïnteresseerd is in jouw leven?
Zeker ga je mensen verliezen als je je anders opstelt, maar wat was hun toegevoegde waarde in jouw leven dan eigenlijk? Waarom energie en moeite en tijd steken in zulke mensen. Het hoeft niet. Je hebt bij haar duidelijk wel verwachtingen, want je klinkt heel teleurgesteld dat het zoveel energie vreet. Waarom ga je met zulke mensen om?
Zeker ga je mensen verliezen als je je anders opstelt, maar wat was hun toegevoegde waarde in jouw leven dan eigenlijk? Waarom energie en moeite en tijd steken in zulke mensen. Het hoeft niet. Je hebt bij haar duidelijk wel verwachtingen, want je klinkt heel teleurgesteld dat het zoveel energie vreet. Waarom ga je met zulke mensen om?
maandag 17 juni 2019 om 22:02
Omdat ik wel met haar meeleef...kintsugi schreef: ↑17-06-2019 21:21Waarom noem je iemand een vriendin als die nooit geïnteresseerd is in jouw leven?
Zeker ga je mensen verliezen als je je anders opstelt, maar wat was hun toegevoegde waarde in jouw leven dan eigenlijk? Waarom energie en moeite en tijd steken in zulke mensen. Het hoeft niet. Je hebt bij haar duidelijk wel verwachtingen, want je klinkt heel teleurgesteld dat het zoveel energie vreet. Waarom ga je met zulke mensen om?
Ze heeft haar moeder verloren, nog nooit een relatie gehad, ze woont alleen en uit al haar verhalen blijkt wel dat ze het leven niet altijd even leuk vindt. Ik kan me goed inbeelden dat zij vaak alleen is en dan bij mij haar verhalen uitstort omdat het op andere momenten niet kan. En we hebben samen wel veel gezellige momenten beleefd die ik niet zomaar vergeet. Wil haar niet laten vallen, ze is zoals ze is en besef steeds meer dat ik haar niet kan veranderen. Daarom heb ik er een draai aan gegeven die het nog leuk houdt zeg maar.
Natuurlijk ben ik soms wat teleurgesteld, gewoon jammer op sommige momenten. Maar ik heb er meer moeite mee als ik zie dat anderen wel interesse tonen in een ander maar niet (meer) in mij.
Bij mij heeft het ook te maken met het verleden hoor (puberjaren vooral).
Ik was altijd goed genoeg totdat er een ander in beeld was dan raakte ik op de achtergrond. Mijn karakter is niet om op de voorgrond dan te treden, maar door mijn werk moet ik sons wel. Heb wel geleerd vooral duidelijkheid te tonen, zeker zijn in wat ik zeg zodat er geen twijfel doorschemert. Maar op het werk is dat toch anders dan privé, dan valt het dus niet goed en moet ik de gevolgen inzien. En idd die mensen ben ik dan misschien wel liever kwijt dan rijk, maar het is wel enorm slikken..... Confronterend ook.
dinsdag 18 juni 2019 om 05:48
Sommige mensen voelen zich als helpende belangrijk en hebben een enorme behoefte om nodig te zijn in het leven van een ander.kintsugi schreef: ↑17-06-2019 21:21Waarom noem je iemand een vriendin als die nooit geïnteresseerd is in jouw leven?
Zeker ga je mensen verliezen als je je anders opstelt, maar wat was hun toegevoegde waarde in jouw leven dan eigenlijk? Waarom energie en moeite en tijd steken in zulke mensen. Het hoeft niet. Je hebt bij haar duidelijk wel verwachtingen, want je klinkt heel teleurgesteld dat het zoveel energie vreet. Waarom ga je met zulke mensen om?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 18 juni 2019 om 07:09
Dus je hebt medelijden met haar en wilt haar helpen. Is dat een vriendin?minameut schreef: ↑17-06-2019 22:02Omdat ik wel met haar meeleef...
Ze heeft haar moeder verloren, nog nooit een relatie gehad, ze woont alleen en uit al haar verhalen blijkt wel dat ze het leven niet altijd even leuk vindt. Ik kan me goed inbeelden dat zij vaak alleen is en dan bij mij haar verhalen uitstort omdat het op andere momenten niet kan. En we hebben samen wel veel gezellige momenten beleefd die ik niet zomaar vergeet. Wil haar niet laten vallen, ze is zoals ze is en besef steeds meer dat ik haar niet kan veranderen. Daarom heb ik er een draai aan gegeven die het nog leuk houdt zeg maar.
dinsdag 18 juni 2019 om 09:25
.
Precies hetzelfde patroon zie je in dit topic voorkomen.
Maar TO het is allebei waar. Ja, je moet bepaalde dingen van je naasten kunnen verwachten, geven en nemen. Natuurlijk. Tegelijkertijd lijkt het of jij, door jouw referentiekader en waarschijnlijk ervaringen uit je vroege leven, álles interpreteert door die bril van ‘niemand vindt mij belangrijk genoeg’. Eigenlijk precies wat ik schreef in mijn eerste post. Dit zijn duurzame patronen die veel meer liggen in jouw overtuigingen (over jezelf en anderen) dan in hoe de rest van de wereld is. En ik bedoel beslist niet dat je bewust dingen doet om iets terug te krijgen, maar natuurlijk heb je daar gewoon op basale niveau behoefte aan. Dat is precies waar je topic over gaat en dat is óók gewoon heel menselijk. Maar jij gaat ergens wel voorbij aan de zorg voor jezelf, jij geeft aan anderen wat je zelf nodig hebt.
En ja, je hebt vast kritisch naar je kring van naasten gekeken en daarin geschrapt. Maar als je dat doet vanuit de oude overtuigingen en patronen hou je wel minder mensen over, maar niet per se kwalitatief betere contacten. Dus aan alle kanten minder eigenlijk. En dat bevestigt dan weer die overtuiging dat niemand jou belangrijk (genoeg) vindt of rekening met je houdt.
Je besteedt je behoefte uit zonder grenzen te stellen. Je wil dat anderen die behoefte vervullen, maar daar is helemaal geen noodzaak toe want de mensen om je heen zijn juist gewend dat zij niks voor jou hoeven doen en dat jij juist alles doet. En natuurlijk geeft het weerstand als jij gaat veranderen. Dat is onvermijdelijk. Maar jij bent de eerste die voor jezelf moet zorgen. Jij leert anderen hoe ze met jou om moeten gaan. Jij moet eerst voor jou behoeftes zorgen, en dat betekent ook grenzen stellen. En aan jezelf geven in plaats van ook grenzeloos aan een ander. Dit patroon veranderen zal ook je contacten met anderen veranderen. Je krijgt weer een omgekeerd spiraal, door betere contacten met anderen zal je dus ook meer bevestiging krijgen voor dat er genoeg mensen zijn die wél geven en rekening met elkaar houden.
