winterdip? of toch een andere oorzaak

Er moet mij toch maar even iets van het hart.

Ik voel mij altijd zo anders als de dagen korter worden, anders in mijn vel zit en nu al aan het aftellen ben tot het weer lente wordt. Ik voel mij gewoon anders in de winter. Vorig jaar heb ik er weinig last van gehad, en voelde ik mij wel oke. Maar het lijkt net alsof het dit jaar harder terug komt. Vooral de ochtend voel ik mij slechter, halverwege de dag voel ik me beter. Elke ochtend voel ik een soort angst in mijn lichaam, waar het vandaan kom weet ik niet. Dan zit ik op de bank en let ik constant op wat ik voel. Sommige momenten overvalt mij die angst en krijg ik hartkloppingen en duizeligheid waardoor ik nog angstiger wordt. Vaak op het moment als ik naar mijn werk moet. Zie er dan een berg tegen op om er naar toe te fietsen, maar als ik er eenmaal ben dan is het ook over.

Elke dag zie ik weer op tegen de avond. Gewoon omdat het weer donker wordt en je dan zelf niet veel meer gaat doen. Waardoor ik soms weer vroeger ga slapen. Heb soms van die momenten dat ik niks voel of mijn gevoel niet echt kan plaatsen. En laat ik alles aan mij voorbij gaan en vind ik het wel prima

Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik in mijn ritme blijf, en ben gewoon blij dat ik werk heb en kan werken zodat ik wat afleiding heb. Als het kan pak ik de fiets ipv de auto. Zodra ik toch wat buiten ben en beweging krijg en als het kan ook een beetje zon mee kan krijgen, als die schijnt. Maar soms lijkt het net alsof die dingen vrij weinig helpen en ik het gewoon maar doe.

In het verleden heb ik veel dingen meegemaakt, en daarvoor ben ik bij een psycholoog geweest. Dat heeft wel merendeel geholpen omdat ik toch wel merk, dat ik zekerder ben gewoon en voor mezelf kan opkomen. Op dit moment loop ik sinds kort weer bij een psycholoog voor mijn stress en angst klachten. Dat ervaar ik zo nu en dan wel een beetje en waar het vandaan komt weet ik niet. Heb sinds september werk, en daarvoor was ik regelmatig ziek van de stress. Je zit dan thuis en gaat piekeren.
Bij de psycholoog kom ik op dit moment niet vaak, hooguit om de paar maanden. Het is zo gemakkelijk om te zeggen: Ja het gaat een stuk beter, en op dat moment gaat het soms ook wel goed. Maar is vaak van korte duur. En zo gemakkelijk om een masker op te zetten met het idee: Oke, dit gaat vast wel een keer over. Eerlijk zijn tegen over mezelf? Ja dat vind ik soms moeilijk.

Ben bijna 30 en vraag mij wel eens af, zou dit ooit overgaan? Al die angst waar ik dag in dat uit mee rond loop. Daarnaast heb ik ook last van chronische hyperventilatie, en toch vaak onbewust anders ademhaal.

gelukkig heb ik wel een lieve vriend waar ik vaak leuke dingen mee doe. Die een beetje voorafleiding zorgt. Ik heb hem destijds wel dingen uit mijn verleden verteld. Mijn vriend heeft vaak aangegeven dat ik wat prikkelbaarder ben dan anders, en soms vind dat ik anders doe. Uiteindelijk praten we het wel weer goed en geef ik hem wel gelijk. Ik wil niet iedereen niet met mijn problemen opzadelen, en zet vaak een masker op. En doe maar gewoon wat. Het is natuurlijk wel zo, dat ik wel kan genieten van dingen, en op sommige dagen het leven toch anders bekijkt. Als mijn vriend bij mij is, gaat het wel beter. Het is natuurlijk wel zo, dat ik geen rare dingen in mijn hoofd bedenkt of wat dan ook.

Ik vraag mij soms wel af hoe lang gaat dit nog duren? Het ging eerst gewoon een hele tijd goed. En toch probeer ik te onderzoeken waar het allemaal vandaan komt. Zou het dan toch echt te maken hebben met de winter? Of toch onbewust andere dingen? Soms kan ik echt wel genieten maar op een andere dag weer niet.

Ik ben al zo vaak bij mijn psycholoog geweest, dat ik het toch nu nog steeds moeilijk vind om eerlijk te zijn tegen over mezelf en vooral tegen over haar. Op 1 of andere manier schaam ik mij er toch voor. En denk ik, dit gaat vast wel over, ooit.

Wat ik hier mee wil? Wil het even van mij afschrijven. Weet soms niet zo goed wat ik moet doen.
Wellicht kan ik hier wat steun en tips krijgen..

Het is gewoon zo dat ik nu al ruim 2 jaar bij een psycholoog loop. Vorig jaar er meer dan een half jaar niet meer geweest. Dan gaat het goed en opeens gaat het minder waardoor ik soms toch behoefte heb aan een psycholoog. Laatste keer dat ik er ben geweest was in september. Heb toen zelf aangegeven van kan wel een paar maanden tussen, omdat het toen wel redelijk goed ging. De volgende sessie heb ik pas in decmber.

In het afgelopen jaar ben ik daar vaak geweest en soms vind ik die stap steeds moeilijker worden om eerlijk te te zijn. Omdat het echt met up en downs gaat. En toch zelf probeer achter te halen waar het aan kan liggen. Met in het hoofd: Dit gaat ooit over.

Soms, gaat het gewoon goed. Dan weer een tijd minder en dan weer goed. Vandaar steeds die twijfel afwachten of toch echt weer actie ondernemen. Het is soms zo dubbel. Niet wetende wat ik er mee aan moet.

Wel sterk blijven, dat is zo gemakkelijk gezegd maar ondertussen zakt soms de moed in mijn schoenen van: WIl ik echt zo alltijd doorgaan? Zou het ooit overgaan?

Het zijn vele vragen die mij bezig houden. Ik ben van aard iemand die gevoelig reageert op van alles. Drukte, stress en prikkels. En soms wetende niet hoe er mee om te gaan. Soms wordt mij alles te veel of het gevoel dat ik aan niemand mij verhaal kwijt kan..

Ik heb net een mail gestuurd met mijn verhaal en een beetje globaal beschreven

Ja het voelt goed omdat ik toch iets van me heb afgeschreven. Niet echt heel globaal, maar wel de belangrijkste aspecten. Over eerlijkheid en toch wel dingen die ik eerst niet durfde te zeggen. Ik vind dat via de mail toch even iets gemakkelijker omdat ik mij dan beter kan verwoorden en dan is zij ook een beetje op de hoogte

Ze vond het goed dat ik aan de bel trek. Ze zal mij een vragenlijst sturen en aan de hand van kon ze kijken voor een evt. vervolg.

Het is elke jaar rond deze tijd van het jaar. Dat ik me zo voel. Denk soms wel eens, zou het ooit overgaan?

Als het even kan, pak ik gewoon mijn fiets naar het werkt, mits het droog is ipv de auto, En ik moet zeggen dat voldoet mij wel goed