woede loslaten lukt niet

Ik weet niet of dit de juiste pijler is of dat het ik het bij werk en studie had moeten zetten.
Sinds een aantal weken zit ik in de ziektewet doordat ik weggepest werd door mijn manager nadat ik had verteld dat ik zwanger ben. ik werk er nog niet zo heel lang en heb al meerdere verhalen gehoord van collega's die ziek waren en eruit werden gepest of mensen die aangeven tegen een burnout te lopen werden niet serieus genomen, mensen worden slecht behandeld, slechte arbeidsomstandigheden. Ik weet dus heel goed dat het aan het bedrijf ligt. Ik weet ook al een tijdje dat ze permanente vervanging voor mij hebben gevonden, dit is allemaal niet intern gecommuniceerd en er was ook geen vacature uitgezet. Dit is mij niet verteld maar ben ik wel achter gekomen.
Ondanks dat ik al enige tijd geen contact heb met mijn manager ben ik nog steeds boos/gefrustreerd. En ik kan het maar niet loslaten en ik haat dit gevoel zo erg
Ik merk dat ik vaak mijn manager slechte dingen toe wens, zoals dat ik hoop dat hij langdurig ziek wordt en dan zelf weggepest wordt uit het bedrijf. En dit terwijl ik zelf niet eens daar wil blijven werken na mijn verlof. Ik kijk heel vaak naar vacatures om na mijn verlof ergens anders te kunnen beginnen maar dat is nog lang niet aan de orde en ik kan niet met een dikke buik al gaan solliciteren.
Mensen om me heen zeggen dat ik moet genieten van de zwangerschap (wat ik ook wel doe overigens) en me niks moet aantrekken van hoe ik behandeld ben. Ik heb soms dagen dat ik letterlijk nergens zin in heb maar ook dagen dat het goed gaat waarbij ik leuke dingen probeer te doen. In het weekend doe ik meestal iets leuks met man en/of vrienden en daar geniet ik erg van maar heb regelmatig (ook in de weekenden) dit soort nare gedachtes en ik wil daar vanaf. Ik probeer vaak te denken dat ik niet de enige ben die zo naar behandeld is binnen het bedrijf en dat er veel vrouwen in nederland ook op deze nare manier zijn behandeld en dat ik er in principe vanaf ben (ik hoef pas volgend jaar terug en dan wil ik ook ontslag nemen). En waarschijnlijk/hopelijk ben ik het al vergeten zodra de baby er is.
Maar ik kan die woede maar niet loslaten
Wat ik met dit topic wil, enerzijds mijn verhaal kwijt en zou graag wat tips willen hoe hiermee om te gaan.
alvast bedankt voor het lezen en de reacties!

deathbychocolate schreef: ↑

17-09-2019 14:43

Wat vervelend pepernoot. Ik had soortgelijke situatie tijdens mijn zwangerschap. Niet qua pesten maar wel een moeilijke werkrelatie met collega's die geen begrip hadden voor mijn zwangerschap/prive situatie. Ik ben toen ook gestopt met werken en hoewel ik wist dat ik het los moest laten en me moest richten op de toekomst, bleef ik er ook veel over malen.

En dat terwijl ik zonder zwangerschapshormonen niet zo ben...

Mij heeft het toen geholpen om met een psycholoog te gaan praten. Gewoon alles op een rijtje te krijgen. Er speelde toen zoveel in mijn leven, en ik kreeg het niet op orde en bleeeeeeeef maar terugkomen op de werksituatie (die eigenlijk al voorbij was).

Sterkte ermee. En realiseer je dat die manager maar een voorbijganger in je leven was.

Wat een nare situatie heb je meegemaakt vooral dat er meerdere collega's geen begrip voor je hebben lijkt me heel naar. Bij mij zijn de collega's heel begripvol en is het management helaas heel naar. Je beschrijft wel precies hoe ik me voel, constant op die werksituatie terugkomen.
Ik heb toevallig deze vrijdag een afspraak bij de psycholoog, twijfelde er wel over om het nog eventueel af te zeggen omdat het voor mijn gevoel niet veel zal helpen maar merk dat ik behoefte heb om er over te praten zonder dat mijn nare gedachtes gelijk weggewuifd worden. Man is het inmiddels wel een beetje zat na mijn zoveelste wraakgedachte en omgeving reageert er laconiek op voor mijn gevoel.
Jouw berichtje heeft me er ook van overtuigd om naar de psycholoog te gaan, dank je wel daarvoor