Psyche
alle pijlers
Zelfbeschadiging
zondag 26 juli 2009 om 19:54
Ik ben zo verdrietig, mijn dochter beschadigd zichzelf.
Zag bij mijn dochter een aantal "krassen" op haar bovenarm, maar ik dacht dat zij zichzelf had "getatoeerd" net als een paar vriendinnen ook hadden gedaan. Maar vanmiddag dacht ik er weer aan en ik zei dat ik dat niet meer wilde hebben, dat ze dat deed. En toen kwam er dus uit dat het zelfbeschadiging was net als 2 jaar terug.
Oma was net overleden, een neefje had zelfmoord gepleegd en daarom beschadigde zij zichzelf, ze had er veel verdriet van. Maar ze beloofde mij het nooit meer te doen. Ze was toen 13 en zat net in haar EMO periode, dus ik denk ze doet het om een echte EMO te zijn dus zal wel meevallen.
Maar ben dus erg geschrokken vanmiddag en ben heel verdrietig. Ik wilde haar eerst straffen om haar vanavond niet uit te laten gaan (is feest in de stad) maar ze had al afgesproken met vriendinnen dus heb haar maar laten gaan. Ik ben altijd heel vrij met haar geweest met de opvoeding maar misschien moet ik de teugels strakker aantrekken? Ze mag zo veel van mij, krijgt geld als ze weg wil, kan met me praten als ze het moeilijk heeft, ik hou zoveel van haar, ben zo teleurgesteld.
Ik ben ook blij dat ze nu weg is, kan ik ff uitjanken en ik hoop er morgen met haar over te kunnen praten. Maar ze wil er niet over praten. Ze wil niet naar het GGZ. Wat moet ik doen
Zag bij mijn dochter een aantal "krassen" op haar bovenarm, maar ik dacht dat zij zichzelf had "getatoeerd" net als een paar vriendinnen ook hadden gedaan. Maar vanmiddag dacht ik er weer aan en ik zei dat ik dat niet meer wilde hebben, dat ze dat deed. En toen kwam er dus uit dat het zelfbeschadiging was net als 2 jaar terug.
Oma was net overleden, een neefje had zelfmoord gepleegd en daarom beschadigde zij zichzelf, ze had er veel verdriet van. Maar ze beloofde mij het nooit meer te doen. Ze was toen 13 en zat net in haar EMO periode, dus ik denk ze doet het om een echte EMO te zijn dus zal wel meevallen.
Maar ben dus erg geschrokken vanmiddag en ben heel verdrietig. Ik wilde haar eerst straffen om haar vanavond niet uit te laten gaan (is feest in de stad) maar ze had al afgesproken met vriendinnen dus heb haar maar laten gaan. Ik ben altijd heel vrij met haar geweest met de opvoeding maar misschien moet ik de teugels strakker aantrekken? Ze mag zo veel van mij, krijgt geld als ze weg wil, kan met me praten als ze het moeilijk heeft, ik hou zoveel van haar, ben zo teleurgesteld.
Ik ben ook blij dat ze nu weg is, kan ik ff uitjanken en ik hoop er morgen met haar over te kunnen praten. Maar ze wil er niet over praten. Ze wil niet naar het GGZ. Wat moet ik doen
zondag 26 juli 2009 om 19:58
Wat naar om zoiets te ontdekken
Allereerst, wat bedoel je met EMO?
Straffen lijkt me niet de manier, want als ze echt automutileert, doet ze dat niet omdat het niet 'mag', maar om iets anders te verdringen (pijn, verdriet, frustratie, enzovoorts).
Het lijkt me belangrijk dat je haar het gevoel geeft dat je er voor haar bent, dat ze altijd alles bij je kwijt kan en dat je er door voor haar zal zijn en naar haar zal luisteren. Natuurlijk mag je ook eerlijk zijn en zeggen dat je bent geschrokken en dat je hoofd overuren maakt omdat je je afvraagt wat er aan de hand is en hoe het komt dat ze dit doet. Probeer met haar in gesprek te blijven. Niet per se meteen over die zelfbeschadiging, maar praten over wat dan ook.
Tot slot: je dochter hoeft ook niet meteen naar de GGZ. Ze zou ook naar de huisarts kunnen gaan, of, als ze uiteindelijk kan vertellen waardoor het komt dat ze dit doet, bijvoorbeeld naar een vrijgevestigd therapeut. Dat is misschien laagdrempeliger.
Allereerst, wat bedoel je met EMO?
Straffen lijkt me niet de manier, want als ze echt automutileert, doet ze dat niet omdat het niet 'mag', maar om iets anders te verdringen (pijn, verdriet, frustratie, enzovoorts).
Het lijkt me belangrijk dat je haar het gevoel geeft dat je er voor haar bent, dat ze altijd alles bij je kwijt kan en dat je er door voor haar zal zijn en naar haar zal luisteren. Natuurlijk mag je ook eerlijk zijn en zeggen dat je bent geschrokken en dat je hoofd overuren maakt omdat je je afvraagt wat er aan de hand is en hoe het komt dat ze dit doet. Probeer met haar in gesprek te blijven. Niet per se meteen over die zelfbeschadiging, maar praten over wat dan ook.
Tot slot: je dochter hoeft ook niet meteen naar de GGZ. Ze zou ook naar de huisarts kunnen gaan, of, als ze uiteindelijk kan vertellen waardoor het komt dat ze dit doet, bijvoorbeeld naar een vrijgevestigd therapeut. Dat is misschien laagdrempeliger.
Peas on earth!
zondag 26 juli 2009 om 20:00
Straffen heeft geen zin. Het zit dieper dan dit.
Geld geven wanneer ze wil kan je beter stoppen. Zij bepaald niet of ze naar het GGZ moet, dat doe jij.
Dus het zijn twee zaken. Jij bent haar moeder, jij bepaald wat er gebeurt. Sterker nog, dat ben jij haar verplicht. Dat zij het er niet mee eens is, is niet ter zake.
Maar het zelf pijnigen dat zal ze niet onder controle hebben. Althans niet op die momenten. Ik heb het zelf gedaan dus ik weet hoe het is en hoe het opkomt. Daar heeft ze hulp bij nodig en jij ook hoe je daarmee om kunt gaan.
Sterkte, heftig om dat te zien bij je dochter.
Geld geven wanneer ze wil kan je beter stoppen. Zij bepaald niet of ze naar het GGZ moet, dat doe jij.
Dus het zijn twee zaken. Jij bent haar moeder, jij bepaald wat er gebeurt. Sterker nog, dat ben jij haar verplicht. Dat zij het er niet mee eens is, is niet ter zake.
Maar het zelf pijnigen dat zal ze niet onder controle hebben. Althans niet op die momenten. Ik heb het zelf gedaan dus ik weet hoe het is en hoe het opkomt. Daar heeft ze hulp bij nodig en jij ook hoe je daarmee om kunt gaan.
Sterkte, heftig om dat te zien bij je dochter.
zondag 26 juli 2009 om 20:01
Eens met Ivy.
Men doet dit om geestelijke pijn over te zetten naar lichamelijke pijn. Dat is te handelen, die geestelijke pijn niet. Een soort stoornis in de emotieregulatie. Wat kan helpen is fysieke afleiding, echt waarbij je kracht kunt zetten (en in feite jezelf ook pijn doet, maar op een andere manier). Boksen, hardlopen (duurlopen).
Ze schaamt zich wellicht en door jouw woede (want straffen) weet ze ook dat je het toch niet begrijpt. Dat leidt (sorry) uiteindelijk tot nog meer neiging tot zelfbeschadiging.
Er is genoeg informatie te vinden op internet (wel wat filteren, voor je het weet zit je op zo'n emosite waar men elkaar aanraadt hoe te krassen en hoe cool dat wel niet is) en daar staat de uitleg.
Krijgt je dochter (oprecht antwoorden nu) de kans om negatieve emoties te uiten? Krijgt ze begrip daarvoor?
Men doet dit om geestelijke pijn over te zetten naar lichamelijke pijn. Dat is te handelen, die geestelijke pijn niet. Een soort stoornis in de emotieregulatie. Wat kan helpen is fysieke afleiding, echt waarbij je kracht kunt zetten (en in feite jezelf ook pijn doet, maar op een andere manier). Boksen, hardlopen (duurlopen).
Ze schaamt zich wellicht en door jouw woede (want straffen) weet ze ook dat je het toch niet begrijpt. Dat leidt (sorry) uiteindelijk tot nog meer neiging tot zelfbeschadiging.
Er is genoeg informatie te vinden op internet (wel wat filteren, voor je het weet zit je op zo'n emosite waar men elkaar aanraadt hoe te krassen en hoe cool dat wel niet is) en daar staat de uitleg.
Krijgt je dochter (oprecht antwoorden nu) de kans om negatieve emoties te uiten? Krijgt ze begrip daarvoor?
zondag 26 juli 2009 om 20:02
Mika, wat ontzettend heftig. Voor haar, maar ook voor jou natuurlijk. Goed dat je haar nu even hebt laten gaan.
Morgenochtend meteen samen naar de huisarts, of ze nu wil of niet. Hoeveel moederliefde jij ook in je hebt, je zult nooit capabel genoeg zijn om dit zelf op te lossen. De huisarts weet de juiste weg naar hulpverlening en straalt (voor je dochter) waarschijnlijk ook meer autoriteit uit dan jij.
Heel veel sterkte, de komende periode. Het zal geen gemakkelijke weg worden, maar hopelijk wel eentje naar 'genezing'.
xZoete
Morgenochtend meteen samen naar de huisarts, of ze nu wil of niet. Hoeveel moederliefde jij ook in je hebt, je zult nooit capabel genoeg zijn om dit zelf op te lossen. De huisarts weet de juiste weg naar hulpverlening en straalt (voor je dochter) waarschijnlijk ook meer autoriteit uit dan jij.
Heel veel sterkte, de komende periode. Het zal geen gemakkelijke weg worden, maar hopelijk wel eentje naar 'genezing'.
xZoete
zondag 26 juli 2009 om 20:02
Automutilatie is geen pubergedrag in de zin van jou pesten of uitdagen, haar straffen alsof het het wel is zal dus niet helpen. Wat jij moet doen is zo snel mogelijk leren wat de achterliggende patronen van 'krassen' zijn, alleen zo kun je haar helpen en steunen zodat ze zich weer goed genoeg voelt om dit gedrag te stoppen. Ik zou morgen een afspraak met je huisarts maken voor meer informatie en hoe je haar zo goed mogelijk kunt helpen. Sterkte,
zondag 26 juli 2009 om 20:04
En ik wil je niet bangmaken, maar doe NU iets. Nu zijn het krasjes. Straks diepe sneden. Leg uit dat je haar juist serieus neemt door haar naar een therapeut te sturen. Dat jij er emotioneel voor haar bent, maar dat meneer therapeut veel meer begrijpt. Praat desnoods zelf eens met een peut. Of zoek uitleg omtrent automutilatie. Kan heel leerzaam zijn (want de eerste gedachte is: je bent haske gestoord, kappen nou!).
zondag 26 juli 2009 om 20:05
quote:Digitalis schreef op 26 juli 2009 @ 20:04:
En ik wil je niet bangmaken, maar doe NU iets. Nu zijn het krasjes. Straks diepe sneden. Leg uit dat je haar juist serieus neemt door haar naar een therapeut te sturen. Dat jij er emotioneel voor haar bent, maar dat meneer therapeut veel meer begrijpt. Praat desnoods zelf eens met een peut. Of zoek uitleg omtrent automutilatie. Kan heel leerzaam zijn (want de eerste gedachte is: je bent haske gestoord, kappen nou!).Das 100% waar..
En ik wil je niet bangmaken, maar doe NU iets. Nu zijn het krasjes. Straks diepe sneden. Leg uit dat je haar juist serieus neemt door haar naar een therapeut te sturen. Dat jij er emotioneel voor haar bent, maar dat meneer therapeut veel meer begrijpt. Praat desnoods zelf eens met een peut. Of zoek uitleg omtrent automutilatie. Kan heel leerzaam zijn (want de eerste gedachte is: je bent haske gestoord, kappen nou!).Das 100% waar..
zondag 26 juli 2009 om 20:06
EMO: De stereotiepe emo wordt in de media afgeschilderd als depressief, gevoelig, introvert, verlegen en zich afsluitend voor de maatschappij.Emo's worden door sommigen ook geassocieerd met automutilatie en zelfmoord, hoewel niet bewezen is dat zelfmoord of automutilatie ook echt vaker voorkomt onder emo's.
@pode, volgens mijzelf geef ik haar ook wel het gevoel dat ze met mij overal over kan praten. Maar over haar belangrijkste emoties blijkbaar niet. En ze doet het ook om pijn te verdringen. Ze deed het bv toen ze ruzie had met haar beste vriendin, waar ik het met haar uitgebreidt over heb gepraat. Maar blijkbaar is dat niet genoeg
@pode, volgens mijzelf geef ik haar ook wel het gevoel dat ze met mij overal over kan praten. Maar over haar belangrijkste emoties blijkbaar niet. En ze doet het ook om pijn te verdringen. Ze deed het bv toen ze ruzie had met haar beste vriendin, waar ik het met haar uitgebreidt over heb gepraat. Maar blijkbaar is dat niet genoeg
zondag 26 juli 2009 om 20:09
zondag 26 juli 2009 om 20:13
Ervaring he, DNM...
Mevrouwdekees, da's mooi natuurlijk. En het hoeft ook geen weg van pillen peuten en de PAAZ te worden (ja, dat allitereert nu eenmaal). Maar het kan ook wel blijven en steeds heftiger worden, ondanks een aardig leven. Dit is haar zwakte. Ze zal moeten leren emoties anders om te zetten. Zonder zichzelf te verwonden. En er zal een ruimte moeten zijn waar ze haar gevoelens kwijt kan zonder beoordeeld of veroordeeld te worden. Het "ik wil niet meer dat je dat doet, het doet mij zeer!" is van een moeder zeer begrijpelijk, maar het kind voelt zich schuldig dat het mama pijn doet. Met als gevolg...
Mevrouwdekees, da's mooi natuurlijk. En het hoeft ook geen weg van pillen peuten en de PAAZ te worden (ja, dat allitereert nu eenmaal). Maar het kan ook wel blijven en steeds heftiger worden, ondanks een aardig leven. Dit is haar zwakte. Ze zal moeten leren emoties anders om te zetten. Zonder zichzelf te verwonden. En er zal een ruimte moeten zijn waar ze haar gevoelens kwijt kan zonder beoordeeld of veroordeeld te worden. Het "ik wil niet meer dat je dat doet, het doet mij zeer!" is van een moeder zeer begrijpelijk, maar het kind voelt zich schuldig dat het mama pijn doet. Met als gevolg...
zondag 26 juli 2009 om 20:15
Weet je wat het ook is. Bij mij in de famillie zitten we allemaal met depressies, erfelijk zeg maar. Mijn zoon neigde altijd naar mijn kant toe vaak naar de schoolpsycholoog met hem geweest, altijd maar zorgen dat hij bleef praten want ik wilde natuurlijk niet dat hij de zelfde kant op ging als zijn neefje. Mijn dochter (dacht ik altijd) neigde naar mijn ex, een leuke vrolijke meid. Misschien voel ik me nu wel heel schuldig dat ik dit niet heb gezien. Haar straffen? Haar laatste straf die ze van mij heeft gehad was denk ik in groep 5 ofzo. Daarom denk ik nu dat ze misschien te weinig straf heeft gehad? Heb ik haar voor god en vaderland laten lopen?
Naar de huisarts gaan morgen is een goed begin in ieder geval
Naar de huisarts gaan morgen is een goed begin in ieder geval
zondag 26 juli 2009 om 20:17
Wat de reden is weet niemand hier. Professionele hulp kan jullie erbij helpen. Misschien gaat er wel iets mis wat je nu niet doorhebt. Het maakt nu ook niet uit. Het belangrijkste is er achter te komen waardoor het komt en dat ze leert met emoties om te gaan.
Ze is nog jong. Dikke kans dat het overgaat. Wat ze nodig heeft is een veilige haven maar ook vooral een duidelijke haven. Striktheid is wel nodig, maar wel gepast. Dus open in emoties en niet het toegeven aan alles wat ze wil. Zeker iemand die vastloopt in emoties en die emoties de vrije loop laat gaan zonder vermogen tot regulatie zal je voor de rest een stabiele omgeving moeten bieden. Stabiel in de zin van regels en regelmaat.
Ik hoop dat je snel terecht kan bij de huisarts en GGZ. Vaak zijn er lange wachttijden. Ik zou daar persoonlijk niet op wachten maar een psycholoog inschakelen waar je meteen terecht kan.
Ze is nog jong. Dikke kans dat het overgaat. Wat ze nodig heeft is een veilige haven maar ook vooral een duidelijke haven. Striktheid is wel nodig, maar wel gepast. Dus open in emoties en niet het toegeven aan alles wat ze wil. Zeker iemand die vastloopt in emoties en die emoties de vrije loop laat gaan zonder vermogen tot regulatie zal je voor de rest een stabiele omgeving moeten bieden. Stabiel in de zin van regels en regelmaat.
Ik hoop dat je snel terecht kan bij de huisarts en GGZ. Vaak zijn er lange wachttijden. Ik zou daar persoonlijk niet op wachten maar een psycholoog inschakelen waar je meteen terecht kan.
zondag 26 juli 2009 om 20:19
Nee, niet straffen! Dat werkt niet, dan gaat ze het stiekem doen en ben je nog verder van huis.
Dat ze het heeft verteld is al een heel positief punt. Je wil niet dat je denkt dat het over is, maar ondertussen doorgaat, misschien later uit de hand loopt en dat ze niet naar jou toe kan.
Dus er heel open over blijven wat mij betreft en ook denk ik wel proberen haar in gesprek te krijgen met een psycholoog ofzo. Maar wil ze dat niet, laat haar dan bij jou terecht kunnen.
Want je staat machteloos hoor, je kan haar niet stoppen, je kan er alleen zo goed mogelijk mee proberen om te gaan.
Dat ze het heeft verteld is al een heel positief punt. Je wil niet dat je denkt dat het over is, maar ondertussen doorgaat, misschien later uit de hand loopt en dat ze niet naar jou toe kan.
Dus er heel open over blijven wat mij betreft en ook denk ik wel proberen haar in gesprek te krijgen met een psycholoog ofzo. Maar wil ze dat niet, laat haar dan bij jou terecht kunnen.
Want je staat machteloos hoor, je kan haar niet stoppen, je kan er alleen zo goed mogelijk mee proberen om te gaan.
zondag 26 juli 2009 om 20:20
Mika, maak je niet gek. Uiteindelijk kiest iemand zelf voor zulke zaken, zelfs als kind. Met straffen heeft het niets te maken. Iemand die dit doet kan niet goed overweg met emoties, die lijken soms ondraaglijk. Dan voelt diegene het liefst fysieke pijn, als afleiding. Dat is zichtbaar, dat voel je echt, dat is controleerbaar.
Ze zal moeten leren anders met emoties om te gaan en ook zal ze daar de kans toe moeten krijgen. Een leuke vrolijke meid mag meestal emoties uiten, omdat ze leuk en vrolijk is. Want die emoties zijn leuk en vrolijk. Worden ze duisterder, dan krijgen zulke mensen meestal het deksel op hun neus (en dat hoeft niet uit kwaadwil te zijn, maar uit schrik, angst, whatever). Dus ook die lastige zaken aanhoren. Jouw emoties moet je dan even in toom houden. Die bespreek je dan maar met een volwassen persoon, desnoods met een peut. In zo'n gesprek staat zij centraal.
Ze zal moeten leren anders met emoties om te gaan en ook zal ze daar de kans toe moeten krijgen. Een leuke vrolijke meid mag meestal emoties uiten, omdat ze leuk en vrolijk is. Want die emoties zijn leuk en vrolijk. Worden ze duisterder, dan krijgen zulke mensen meestal het deksel op hun neus (en dat hoeft niet uit kwaadwil te zijn, maar uit schrik, angst, whatever). Dus ook die lastige zaken aanhoren. Jouw emoties moet je dan even in toom houden. Die bespreek je dan maar met een volwassen persoon, desnoods met een peut. In zo'n gesprek staat zij centraal.
zondag 26 juli 2009 om 20:21
zondag 26 juli 2009 om 20:21
quote:mika65 schreef op 26 juli 2009 @ 20:15:
Weet je wat het ook is. Bij mij in de famillie zitten we allemaal met depressies, erfelijk zeg maar. Mijn zoon neigde altijd naar mijn kant toe vaak naar de schoolpsycholoog met hem geweest, altijd maar zorgen dat hij bleef praten want ik wilde natuurlijk niet dat hij de zelfde kant op ging als zijn neefje. Mijn dochter (dacht ik altijd) neigde naar mijn ex, een leuke vrolijke meid. Misschien voel ik me nu wel heel schuldig dat ik dit niet heb gezien. Haar straffen? Haar laatste straf die ze van mij heeft gehad was denk ik in groep 5 ofzo. Daarom denk ik nu dat ze misschien te weinig straf heeft gehad? Heb ik haar voor god en vaderland laten lopen?
Naar de huisarts gaan morgen is een goed begin in ieder geval
Het is goed om te beseffen waar er fouten kunnen zitten, maar het is zinloos om je er schuldig over te voelen. Je hebt met een goed geweten gehandeld, iets waar je op terug kunt komen. Het gaat nu fout, dus stel je bij. Dat is heel goed en betuigd van een hoop moeder liefde. Iedereen maakt fouten.
Ik denk wel dat het goed is om regels te handhaven. Redelijke regels voor meisjes van die leeftijd en niet teveel loslaten. Ik kan me voorstellen dat ze minder goed met gegeven vrijheden om kan gaan dan anderen. Dat is iets om samen te bepalen met een gezinstherapeut.
Digi, ik weet het.. ik denk dan ook dat het fijn is voor TO om jouw verhalen te horen.
Weet je wat het ook is. Bij mij in de famillie zitten we allemaal met depressies, erfelijk zeg maar. Mijn zoon neigde altijd naar mijn kant toe vaak naar de schoolpsycholoog met hem geweest, altijd maar zorgen dat hij bleef praten want ik wilde natuurlijk niet dat hij de zelfde kant op ging als zijn neefje. Mijn dochter (dacht ik altijd) neigde naar mijn ex, een leuke vrolijke meid. Misschien voel ik me nu wel heel schuldig dat ik dit niet heb gezien. Haar straffen? Haar laatste straf die ze van mij heeft gehad was denk ik in groep 5 ofzo. Daarom denk ik nu dat ze misschien te weinig straf heeft gehad? Heb ik haar voor god en vaderland laten lopen?
Naar de huisarts gaan morgen is een goed begin in ieder geval
Het is goed om te beseffen waar er fouten kunnen zitten, maar het is zinloos om je er schuldig over te voelen. Je hebt met een goed geweten gehandeld, iets waar je op terug kunt komen. Het gaat nu fout, dus stel je bij. Dat is heel goed en betuigd van een hoop moeder liefde. Iedereen maakt fouten.
Ik denk wel dat het goed is om regels te handhaven. Redelijke regels voor meisjes van die leeftijd en niet teveel loslaten. Ik kan me voorstellen dat ze minder goed met gegeven vrijheden om kan gaan dan anderen. Dat is iets om samen te bepalen met een gezinstherapeut.
Digi, ik weet het.. ik denk dan ook dat het fijn is voor TO om jouw verhalen te horen.
