Psyche
alle pijlers
Zelfbeschadiging
zondag 26 juli 2009 om 19:54
Ik ben zo verdrietig, mijn dochter beschadigd zichzelf.
Zag bij mijn dochter een aantal "krassen" op haar bovenarm, maar ik dacht dat zij zichzelf had "getatoeerd" net als een paar vriendinnen ook hadden gedaan. Maar vanmiddag dacht ik er weer aan en ik zei dat ik dat niet meer wilde hebben, dat ze dat deed. En toen kwam er dus uit dat het zelfbeschadiging was net als 2 jaar terug.
Oma was net overleden, een neefje had zelfmoord gepleegd en daarom beschadigde zij zichzelf, ze had er veel verdriet van. Maar ze beloofde mij het nooit meer te doen. Ze was toen 13 en zat net in haar EMO periode, dus ik denk ze doet het om een echte EMO te zijn dus zal wel meevallen.
Maar ben dus erg geschrokken vanmiddag en ben heel verdrietig. Ik wilde haar eerst straffen om haar vanavond niet uit te laten gaan (is feest in de stad) maar ze had al afgesproken met vriendinnen dus heb haar maar laten gaan. Ik ben altijd heel vrij met haar geweest met de opvoeding maar misschien moet ik de teugels strakker aantrekken? Ze mag zo veel van mij, krijgt geld als ze weg wil, kan met me praten als ze het moeilijk heeft, ik hou zoveel van haar, ben zo teleurgesteld.
Ik ben ook blij dat ze nu weg is, kan ik ff uitjanken en ik hoop er morgen met haar over te kunnen praten. Maar ze wil er niet over praten. Ze wil niet naar het GGZ. Wat moet ik doen
Zag bij mijn dochter een aantal "krassen" op haar bovenarm, maar ik dacht dat zij zichzelf had "getatoeerd" net als een paar vriendinnen ook hadden gedaan. Maar vanmiddag dacht ik er weer aan en ik zei dat ik dat niet meer wilde hebben, dat ze dat deed. En toen kwam er dus uit dat het zelfbeschadiging was net als 2 jaar terug.
Oma was net overleden, een neefje had zelfmoord gepleegd en daarom beschadigde zij zichzelf, ze had er veel verdriet van. Maar ze beloofde mij het nooit meer te doen. Ze was toen 13 en zat net in haar EMO periode, dus ik denk ze doet het om een echte EMO te zijn dus zal wel meevallen.
Maar ben dus erg geschrokken vanmiddag en ben heel verdrietig. Ik wilde haar eerst straffen om haar vanavond niet uit te laten gaan (is feest in de stad) maar ze had al afgesproken met vriendinnen dus heb haar maar laten gaan. Ik ben altijd heel vrij met haar geweest met de opvoeding maar misschien moet ik de teugels strakker aantrekken? Ze mag zo veel van mij, krijgt geld als ze weg wil, kan met me praten als ze het moeilijk heeft, ik hou zoveel van haar, ben zo teleurgesteld.
Ik ben ook blij dat ze nu weg is, kan ik ff uitjanken en ik hoop er morgen met haar over te kunnen praten. Maar ze wil er niet over praten. Ze wil niet naar het GGZ. Wat moet ik doen
zondag 26 juli 2009 om 20:54
hoi Mika
misschien is het ook fijn om eens naar deze mensen te bellen.
Ze weten waar ze het over hebben vanuit eigen ervaring en zijn erg betrokken.
http://www.zelfbeschadigi ... efonische_hulpdienst.html
misschien is het ook fijn om eens naar deze mensen te bellen.
Ze weten waar ze het over hebben vanuit eigen ervaring en zijn erg betrokken.
http://www.zelfbeschadigi ... efonische_hulpdienst.html
zondag 26 juli 2009 om 20:54
quote:mika65 schreef op 26 juli 2009 @ 20:49:
@DNM ze kan dus gewoon niet met emoties overweg. Goede of slechte? Mmm dat is heftig
Begin er steeds meer van te begrijpen, thxx lady's jullie zijn geweldigEmoties zijn niet goed of slecht Mika, probeer die labeltjes niet meer te gebruiken in je hoofd, dat maakt het makkelijker te begrijpen hoe het werkt voor je dochter. Ik denk wel dat je milde en overweldigende emoties als tool kunt gebruiken. En omgaan met dood en heel erg verliefd zijn is allebij heel overweldigend. Lastig voor iemand die daar geen raad mee weet.
@DNM ze kan dus gewoon niet met emoties overweg. Goede of slechte? Mmm dat is heftig
Begin er steeds meer van te begrijpen, thxx lady's jullie zijn geweldigEmoties zijn niet goed of slecht Mika, probeer die labeltjes niet meer te gebruiken in je hoofd, dat maakt het makkelijker te begrijpen hoe het werkt voor je dochter. Ik denk wel dat je milde en overweldigende emoties als tool kunt gebruiken. En omgaan met dood en heel erg verliefd zijn is allebij heel overweldigend. Lastig voor iemand die daar geen raad mee weet.
zondag 26 juli 2009 om 20:55
Candy, er is niets cools aan. Maar heftig puberende kids vinden zoveel cool. Vaak ook negatieve zaken (jij nooit een grens opgezocht als puber?). De krasjes die zulke 'coole' pubers maken, daar zou ik me geen zorgen over maken. Dat aansteken ook niet. Dat waait wel over. Daar komt niet die emotie bij kijken waar de 'echte' automutilant door automutileert. Mika's dochter legt al zelf uit dat ze niet met die emoties kon omgaan, dus het lijkt me beter dat ze serieus wordt genomen (for the record: ik ontdekte die shit op mijn 11e, wist niet eens wat het was, nu rijkelijk verminkt, dus aub, neem dat soort zaken niet op als 'ach pubers, gaat wel over').
zondag 26 juli 2009 om 20:58
zondag 26 juli 2009 om 21:00
Wel goed dat je dit hier in de groep gooit, ik kan me voorstellen dat dit iets wat moeilijk is te begrijpen als je dat niet zelf hebt meegemaakt. Maar ik zou het in ieder geval bij haar niet direct afwijzen of straffen, ze wil er waarschijnlijk iets mee zeggen, wat ze met woorden (nog) niet kan communiceren.
zondag 26 juli 2009 om 21:03
quote:mika65 schreef op 26 juli 2009 @ 20:58:
@kanarie, elke puber (denk ik) vind zichzelf vaak te dik, te dun etc. Zij vind zichzelf te dik. Daar praat ik met haar over. Dat ze er leuk uitziet, ik probeer haar meer zelfvertrouwen te geven.
Los van de onzekerheid die iedere puber heeft; heeft ze een basisvertrouwen in zichzelf? het gevoel dat ze oke is? dat ze er mag zijn? dat ze gehoord wordt?
automutilatie kan ook een noodkreet zijn uit een gevoel van eenzaamheid niet gehoord en gezien te worden
@kanarie, elke puber (denk ik) vind zichzelf vaak te dik, te dun etc. Zij vind zichzelf te dik. Daar praat ik met haar over. Dat ze er leuk uitziet, ik probeer haar meer zelfvertrouwen te geven.
Los van de onzekerheid die iedere puber heeft; heeft ze een basisvertrouwen in zichzelf? het gevoel dat ze oke is? dat ze er mag zijn? dat ze gehoord wordt?
automutilatie kan ook een noodkreet zijn uit een gevoel van eenzaamheid niet gehoord en gezien te worden
zondag 26 juli 2009 om 21:29
quote:mika65 schreef op 26 juli 2009 @ 20:45:
@digi bedankt voor je uitleg. Ik gooide vroeger met dingen (asbak, bord, net wat voor me lag) om mijn frustraties te uiten. Moet ik het dan op die manier zien? Ik gooide met dingen, zij snijdt?
Dit is best een aardige vergelijking ja. Op dit moment liep bij jou de emotie te hoog op en smeet je wat stuk, achteraf moest je de troep opruimen en dacht je misschien 'waarom heb ik dat nou weer gedaan'.
Zelfbeschadiging kan ook zo werken (inclusief schuldgevoel achteraf en 'nou heb ik weer gefaald').
Hopelijk helpt de huisarts jullie een stap verder. Ik zou geen genoegen nemen met een wachttijd van 4 maanden bij de GGZ, wat niet ondenkbaar is...
@digi bedankt voor je uitleg. Ik gooide vroeger met dingen (asbak, bord, net wat voor me lag) om mijn frustraties te uiten. Moet ik het dan op die manier zien? Ik gooide met dingen, zij snijdt?
Dit is best een aardige vergelijking ja. Op dit moment liep bij jou de emotie te hoog op en smeet je wat stuk, achteraf moest je de troep opruimen en dacht je misschien 'waarom heb ik dat nou weer gedaan'.
Zelfbeschadiging kan ook zo werken (inclusief schuldgevoel achteraf en 'nou heb ik weer gefaald').
Hopelijk helpt de huisarts jullie een stap verder. Ik zou geen genoegen nemen met een wachttijd van 4 maanden bij de GGZ, wat niet ondenkbaar is...
zondag 26 juli 2009 om 22:47
Pardon Digitalis,
Die bovenste 2 regels probeerde ik te knippen en verwijzen naar mijn antwoord.Wat mijn echter niet goed lukte
Dat ik denk" ach pubers" is zeker niet het geval, daar ik elke dag zie waar dit toe kan lijden.
Als dit verkeerd overkomt vind ik dat jammer! .Ik probeer namelijk alleen te helpen.
Die bovenste 2 regels probeerde ik te knippen en verwijzen naar mijn antwoord.Wat mijn echter niet goed lukte
Dat ik denk" ach pubers" is zeker niet het geval, daar ik elke dag zie waar dit toe kan lijden.
Als dit verkeerd overkomt vind ik dat jammer! .Ik probeer namelijk alleen te helpen.
maandag 27 juli 2009 om 01:13
Een update:
Mijn dochter kwam thuis en we hebben gepraat. Ze wilde er helemaal niet meer over praten maar ze moest van mij.
Voordat ik die krassen had gezien had ze al besloten om er mee te stoppen. Dus naar de huisarts gaan vond ze geen goed idee. Wat, ze wil daar dus echt helemaal niet naartoe. En ook niet naar het GGZ. Ze heeft voor haarzelf besloten er mee te stoppen en dat doet ze nu ook, zegt ze.
Wat vinden jullie, draait ze me nu een rad voor de ogen of probeert ze er echt mee te stoppen. Ik zeg tegen haar dat alle verslaafden zeggen dat ze er mee zullen stoppen. Moet ik haar zien als een verslaafde? Ik mag elke week haar armen controleren, en ze heeft haar passer al weggegooit.
Moet ik de huisarts doorzetten tegen haar wil? Ik denk niet dat ik haar mee krijg. Ik wil het eigenlijk zelf nog even aankijken of is dat dom?
Mijn dochter kwam thuis en we hebben gepraat. Ze wilde er helemaal niet meer over praten maar ze moest van mij.
Voordat ik die krassen had gezien had ze al besloten om er mee te stoppen. Dus naar de huisarts gaan vond ze geen goed idee. Wat, ze wil daar dus echt helemaal niet naartoe. En ook niet naar het GGZ. Ze heeft voor haarzelf besloten er mee te stoppen en dat doet ze nu ook, zegt ze.
Wat vinden jullie, draait ze me nu een rad voor de ogen of probeert ze er echt mee te stoppen. Ik zeg tegen haar dat alle verslaafden zeggen dat ze er mee zullen stoppen. Moet ik haar zien als een verslaafde? Ik mag elke week haar armen controleren, en ze heeft haar passer al weggegooit.
Moet ik de huisarts doorzetten tegen haar wil? Ik denk niet dat ik haar mee krijg. Ik wil het eigenlijk zelf nog even aankijken of is dat dom?
maandag 27 juli 2009 om 08:42
Lieve Mika,
Je weet het gewoon niet in dit geval. Ze belooft het. Aan jou, omdat ze jou niet verdrietig wil maken. Misschien aan zichzelf ook. Maar ik (en ik gok de anderen die dit doen of hebben gedaan) beloof het mezelf ook telkens. Leg haar uit dat dit een verslaving kan worden die niet goed voor haar is. Dat je haar niet veroordeelt of ziek vindt, maar dat je haar mooie armen wil beschermen tegen littekens. Dat je wil dat het rustiger wordt in haar koppie, en dat zij dat ook wil. Denk met haar mee, denk niet voor haar. Zeg dat er mensen zijn die haar kunnen leren anders met moeilijke emoties om te gaan, en dat je meegaat, desnoods mee naarbinnen, maar dat dat geen verplichting is, ze mag in alle privacy vertellen aan peut wat er mis is. Maar dat je hoe dan ook bij haar bent, vooral mentaal. Als mama.
Je doet niets verkeerds, echt niet!
Je weet het gewoon niet in dit geval. Ze belooft het. Aan jou, omdat ze jou niet verdrietig wil maken. Misschien aan zichzelf ook. Maar ik (en ik gok de anderen die dit doen of hebben gedaan) beloof het mezelf ook telkens. Leg haar uit dat dit een verslaving kan worden die niet goed voor haar is. Dat je haar niet veroordeelt of ziek vindt, maar dat je haar mooie armen wil beschermen tegen littekens. Dat je wil dat het rustiger wordt in haar koppie, en dat zij dat ook wil. Denk met haar mee, denk niet voor haar. Zeg dat er mensen zijn die haar kunnen leren anders met moeilijke emoties om te gaan, en dat je meegaat, desnoods mee naarbinnen, maar dat dat geen verplichting is, ze mag in alle privacy vertellen aan peut wat er mis is. Maar dat je hoe dan ook bij haar bent, vooral mentaal. Als mama.
Je doet niets verkeerds, echt niet!
maandag 27 juli 2009 om 19:24
Tussen besluiten te stoppen en echt stoppen zit nogal wat ruimte. Ook al stopt ze met fysieke zelfbeschadiging, feit blijft dat ze tegen moeilijke emoties aanloopt waar ze niet goed mee om kan. Dus ik zou haar echt aanraden met iemand te gaan praten, om te voorkomen, zoals digitalis al zegt, dat het niet erger wordt. Wie weet voelt ze zich na een paar sessies bij een peut al weer een stuk beter.
Succes!
Succes!
dinsdag 28 juli 2009 om 22:20
Dag mika,
Moeilijk, het is mooi dat ze het niet meer wil doen, maar of ze het echt niet meer gaat doen is dus de vraag. Het is wat mij betreft ook de vraag, of dit weldoen/nietdoen heel erg belangrijk is in het kader van hulp zoeken. Ik denk zelf dat het geen overbodige luxe is als jij eens met de huisarts gaat praten, gewoon om eens te horen wat hij/zij zou aanraden. In mijn ogen is die actie van haar een onderdeel van iets groters, er zit toch niet helemaal wat lekker (in haar zelfbeeld bijvoorbeeld) denk ik en lijkt me goed om daar aandacht aan te besteden.
Dus ik zou dan alleen naar de huisarts gaan praten en horen wat die zegt, evt. toch laten verwijzen als de huisarts daarmee instemt?
Sterkte ermee
Moeilijk, het is mooi dat ze het niet meer wil doen, maar of ze het echt niet meer gaat doen is dus de vraag. Het is wat mij betreft ook de vraag, of dit weldoen/nietdoen heel erg belangrijk is in het kader van hulp zoeken. Ik denk zelf dat het geen overbodige luxe is als jij eens met de huisarts gaat praten, gewoon om eens te horen wat hij/zij zou aanraden. In mijn ogen is die actie van haar een onderdeel van iets groters, er zit toch niet helemaal wat lekker (in haar zelfbeeld bijvoorbeeld) denk ik en lijkt me goed om daar aandacht aan te besteden.
Dus ik zou dan alleen naar de huisarts gaan praten en horen wat die zegt, evt. toch laten verwijzen als de huisarts daarmee instemt?
Sterkte ermee
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 28-07-2009 22:20
Reden: detail
Reden: detail
% gewijzigd
woensdag 29 juli 2009 om 07:52
@irish ja ik denk dat ik toch een afspraak maak met de HA en eens kijken wat hij er van zegt. En moet zelf binnenkort weer naar het GGZ en daar kan ik er ook over praten.
@dnm ja daar ben ik ook bang voor, ik ben er nu achter gekomen, zij schaamt zich en beloofd het nooit meer te doen. Na een tijdje ben ik het weer vergeten en dan doet ze het toch weer (denk ik)
@dnm ja daar ben ik ook bang voor, ik ben er nu achter gekomen, zij schaamt zich en beloofd het nooit meer te doen. Na een tijdje ben ik het weer vergeten en dan doet ze het toch weer (denk ik)
woensdag 29 juli 2009 om 13:07
lieve Mika,
ik wil je even zeggen dat je een topmoeder bent dat je erover praat me je dochter! mijn moeder heeft nooit iets gezegd, me nooit geconfronteerd met het feit dat ze wist dat ik het deed. Tot tien jaar na dato, en toen kreeg ik een berg verwijten van haar dat het zo erg was dat ik dat deed en niet open was naar haar, dat ik haar daar zo'n pijn mee had gedaan. Terwijl ik dacht: had er wat van gezegd toen het aan de hand was, dan had er op dat moment een gesprek kunnen plaatsvinden.
Nouja, zal niet te diep op mn eigen situatie ingaan, maar je bent supergoed bezig door met haar in gesprek te zijn, blijf open, schiet niet in het Grote Onbegrip, maar praat met haar en denk met haar mee.
lfs.
ik wil je even zeggen dat je een topmoeder bent dat je erover praat me je dochter! mijn moeder heeft nooit iets gezegd, me nooit geconfronteerd met het feit dat ze wist dat ik het deed. Tot tien jaar na dato, en toen kreeg ik een berg verwijten van haar dat het zo erg was dat ik dat deed en niet open was naar haar, dat ik haar daar zo'n pijn mee had gedaan. Terwijl ik dacht: had er wat van gezegd toen het aan de hand was, dan had er op dat moment een gesprek kunnen plaatsvinden.
Nouja, zal niet te diep op mn eigen situatie ingaan, maar je bent supergoed bezig door met haar in gesprek te zijn, blijf open, schiet niet in het Grote Onbegrip, maar praat met haar en denk met haar mee.
lfs.
woensdag 29 juli 2009 om 13:21
Ze schaamt zich dat je het weet, daarom belooft ze dat ze het niet meer zal doen. Zo is het voor haar af gedaan en hoeft ze er niet meer over te praten. Dat gevoel krijg ik erbij want het is net alsof ik mn eigen verhaal terug lees. Ik weet natuurlijk niet hoe 'ver' het bij haar is maar gewoon even zo stoppen is mij nooit gelukt. Ookal wil je het niet, zelf nu na 4jr blijft bij mij de drang. Dan sluit ik mn ogen en herhaal voor mezelf dat ik het niet moet doen, hoe erg ik het ook zou willen.
Ik vind het wel goed dat je je er zo bij betrokken voelt/opstelt. Maar persoonlijk geloof ik niet dat ze je alles zal vertellen wat haar bezig houd. Het is heel fijn dat er een goede moeder is die wilt luisteren maar die is ook voorbeoordeeld (als in: je moet het niet doen ect.) een therapeut bekijkt dingen op een andere manier die staat er zelf buiten. En die zal haar ook vertellen dat het niet slim is wat ze doet maar gaat met haar manieren bedenken om het tegen te gaan.
Ik kreeg bijv. een elastiekje om mn pols en als ik mezelf pijn wilde doen moest ik die laten 'knallen' op mijn pols. Zo verzet je ook je gewoonte.
Sorry voor het lange (miss beetje warrige) verhaal..
Heel veel sterkte ermee, en ik zou ook goed op haar buik, benen letten als je haar dr armen laat zien aan jou. (controleren)
Ik vind het wel goed dat je je er zo bij betrokken voelt/opstelt. Maar persoonlijk geloof ik niet dat ze je alles zal vertellen wat haar bezig houd. Het is heel fijn dat er een goede moeder is die wilt luisteren maar die is ook voorbeoordeeld (als in: je moet het niet doen ect.) een therapeut bekijkt dingen op een andere manier die staat er zelf buiten. En die zal haar ook vertellen dat het niet slim is wat ze doet maar gaat met haar manieren bedenken om het tegen te gaan.
Ik kreeg bijv. een elastiekje om mn pols en als ik mezelf pijn wilde doen moest ik die laten 'knallen' op mijn pols. Zo verzet je ook je gewoonte.
Sorry voor het lange (miss beetje warrige) verhaal..
Heel veel sterkte ermee, en ik zou ook goed op haar buik, benen letten als je haar dr armen laat zien aan jou. (controleren)
woensdag 29 juli 2009 om 13:23
Even nog een aanvullen: het hoeft niet zo te zijn dat het voor haar ook allemaal zo is... Maar zodra het erger word, dus zoals iemand al zei snijden ipv krassen is het ook moeilijker weer terug te dringen. En ik denk persoonlijk dat ze daar ook hulp van buitenaf voor nodig heeft, helemaal omdat je ook benoemd dat jullie 'erfelijk' belast zijn.
