Zelfmoordpoging moeder

Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.

Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).

Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.

Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.

Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.

Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.

Medische update: Ik belde daarnet met het ziekenhuis. Mijn moeder is iets meer bij bewustzijn. Ze ligt rechtop, reageert op aanrakingen, maar er is verder geen contact. Uit de eerste resultaten van de bloedanalyse kwam naar voor dat ze slaappillen genomen heeft. Volgens de arts kunnen slaappillen alleen echter niet het hele klinische beeld verklaren. Vooral het feit dat ze nu wel reageert, rechtop kan zitten, maar dat ze niet echt bij bewustzijn is wijst op iets anders. Er wordt onder andere gedacht aan spierverslappers.
Ik heb me de arts wat zitten brainstormen over mogelijke pistes, dit voornamelijk omdat ik wel een beetje zicht had op de medicatie die haar man (die overleden is) nam voor zijn kanker. Ze gaan op basis daarvan verder kijken, maar deze namiddag proberen ze ook te zien of ze reageert op bepaalde antidotes. De arts vertelde dat het eigenlijk een beetje zoeken naar een speld in een hooiberg is, vooral omdat er een hoog alcoholgehalte was en de ontregelde suikers, waardoor men niet weet wat er precies voor het bewustzijnsverlies heeft gezorgd.

Ik bel vanavond weer eens. Van zodra ze wakker is wordt gekeken of er hersenschade of zenuwschade is. De IC-arts verzekerde me dat er nu geen reden is om naar België te komen. Als mijn moeder ontwaakt kan het een ander verhaal zijn, maar ze zei dat we ook nog niet vooruit moeten lopen op de feiten.

Over de gevoelens. Ik begrijp dat het misschien vreemd over komt dat ik nu vooral boos ben, maar ik ben er ook zeker van dat andere gevoelens later nog wel gaan komen. Dit is vooral mijn eerste reactie en dat doe ik ook uit zelfbescherming. Verder kan je ook uit mijn vorige topic uitmaken dat dit niet iets is dat plots is gebeurd, er ging een heel ding aan vooraf. Verder gaat het hier ook verder dan enkel de zelfmoord.De relatie met mijn moeder is erg ingewikkeld. Ik heb geen zin om daar over uit te wijden.

Als ik spreek over een alcoholverslaving heb ik het niet over een paar glaasjes wijn te veel. Mijn moeder drinkt elke avond een hele fles vodka (nouja, soms een halve). Van zodra ze drinkt verandert ze helemaal van persoonlijkheid, ze wordt erg labiel (ene moment poeslief, het andere moment aanvallend, dan weer depressief). Van haar man (mijn stiefpa) weet ik dat hij elke avond hele scheldtirades mocht aanhoren van haar, hij vertelde dat hij overdag erg veel van haar hield, maar ´s avonds bang was van haar... Maar ze ontkent dat ze een drankprobleem heeft en weigert hier dus ook voor in behandeling te gaan. Die manipulatie hangt inderdaad ook samen met haar drankprobleem, al ziet de huisarts dit ook deels als een apart probleem. Hij had ook al meerdere keren aangedrongen op een sterke psychiatrische screening, omdat de manipulatie, maar ook het plots omslaan van persoonlijkheid zich ook manifesteert als ze niet gedronken heeft. Dit werd ook bevestigd tijdens haar korte opname in de psychiatrie (daar zeiden ze: "je moeder heeft twee kanten. Wij weten niet op voorhand welke kant we gaan zien als we de kamer binnengaan en dat maakt het soms erg moeilijk om met haar te werken").

Zakdoek: Dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn moeder is inderdaad een dingetje wat ik de laatste maanden echt heb moeten leren. Dat kan je ook lezen in mijn vorige topic. Mijn psycholoog raadde me ook aan om vooral te focussen op het aanvaarden van situaties, zelfs al is die situatie gewoon kut. Dus dat probeer ik nu. Ik weet ook dat ze echt professionele hulp nodig heeft, maar jammer genoeg wil ze die niet aanvaarden.

Vrouwjagersma: ik moest zo hard wenen van je bericht. Inderdaad, ik ben zo blij dat ik het thuis wel warm en goed heb. Ik heb een lieve man en een heerlijk kind. Ik ga straks naar huis en dan nog een uurtje genieten van de "rust" vooraleer mijn energieke peuter thuiskomt van de pre-school.
Een echt stappenplan is er niet. Van zodra ze bij bewustzijn is, mag ze overgebracht worden naar een gewone ziekenhuisafdeling en dan zal er ook psychiatrische hulp komen. De huisarts ging weer aandringen op een gedwongen opname, met als voornaamste reden dat ze te impulsief en labiel is om op dit moment alleen te wonen, waardoor ze dus een risico is voor zichzelf. Zij heeft ook meerdere malen de huisarts bedreigd, wat ook kan meespelen in de beslissing voor gedwongen opname. Dit is echter een moeilijke procedure, dus geen idee of het gaat lukken. En de grootste kans op slagen bij psychiatrische problemen is natuurlijk bij een vrijwillige opname, maar daarvoor moet mijn moeder natuurlijk eerst het probleem erkennen.

Snowkitty, jouw bericht greep me echt aan, omdat het zo herkenbaar is. Het klinkt een beetje als de richting die ik misschien zelf ga moeten uitgaan met mijn moeder (contact breken). Ik heb voor mezelf ook al psychologische hulp gezocht, maar aangezien ik geen depressie heb, vond de psycholoog het na twee bezoekjes wel voldoende Ik vond dat vooral jammer, ik had van in het begin duidelijk gemaakt dat ik psychologische hulp wou om een depressie te voorkomen. Dat ik behoorlijk weerbaar ben, maar dat er aan mijn weerbaarheid ook een grens zit en dat ik door op tijd naar een professionele hulpverlener te gaan, net wil voorkomen dat er te laat aan de alarmbel getrokken wordt. Nouja, het Zweedse gezondheidsstelsel is niet altijd zo fantastisch


Bedankt voor jullie lieve berichtjes Ik heb er echt veel aan. Vooral ook omdat er - jammer genoeg - veel ervaringsdeskundigen zijn die deze gevoelens herkennen. Het is zo´n situatie die je niet meteen kan delen aan de lunchtafel met je collega´s en waar de meeste vrienden ook niet echt een waardevolle bijdrage kunnen aan leveren. Dus ik ben blij dat ik dit forum heb

BGB ook sterkte voor jou. Dat saboteren van therapie herken ik jammer genoeg ook.
De enige tip die ik kan geven over een zelfmoorddreiging en de zorgen die je je daarover maakt, is wat mijn psycholoog tegen mij zei: je weet niet hoe jij dat op dat moment zal ervaren. Soms is de continue stress dat iets zou gebeuren, veel zwaarder dan wanneer het effectief gebeurt.

@blueeyes: een opname (al dan niet verplicht) is inderdaad de beste optie voor haar. Zij kan op dit moment niet alleen wonen, de combinatie van alcohol, diabetes en een zelfmoordwens.

Verplichte opname kan hier initieel enkel voor 10 dagen (observatieperiode). Daarna kan het verlengd worden met 3 maanden. Heel dit proces werkt via de rechtbank. Ik weet niet of dit proces weer in gang gezet wordt. Dit wordt beslist door de psychiater die haar zal behandelen als ze bij bewustzijn is.

Heeft iemand enig idee of het "normaal" is om zo lang buiten bewustzijn te zijn na een zelfmoordpoging met medicatie? Ik denk dat ze nu twee dagen bewusteloos is (nouja ze reageert dus wel op bepaalde stimuli, maar haar ogen zijn dicht en er is geen verbale communicatie).

Medische update
Even naar het ziekenhuis gebeld. Er zijn geen nieuwe resultaten. Mijn moeder reageerde niet op de antidotes en ze weten dus ook nog niet wat ze allemaal heeft ingenomen. De beste manier om er achter te komen is om het te vragen, maar dit is nog niet mogelijk.

De arts zei dat ze sterke vermoedens had dat mijn moeder meer bij bewustzijn is dan dat ze laat uitschijnen.

Kia-ora, ik denk dat de psychiater morgen sowieso langskomt.
Ik vermoed dat er contact is geweest tussen de arts op intensive care en de psychiater die haar behandelde tijdens de gedwongen opname. Zo was de arts op de hoogte dat mijn moeder erg agressief kan zijn naar hulpverleners toe en het grote risico dat ze gaat weglopen van zodra ze de kans ziet. Ofwel heeft de psychiater dit in het medisch dossier genoteerd, ofwel heeft de arts even naar de psychiater gebeld. Ik hoop op het laatste, lijkt me wel zo fijn als er een goede communicatie is.

Waarom zou je aanraden om niet te delen dat ik contact heb? Denk je dat dit een bepaald soort gedrag in de hand kan werken?

Ik vraag me vooral af wat de achterliggende reden zijn dat ze doet alsof ze buiten bewustzijn is? Zou dit een vorm van manipuleren / macht hebben over de situatie zijn? Zolang zij doet alsof ze niets hoort, heeft ze een bepaalde vorm van controle over de situatie. Misschien dat ze doe alsof ze niet bij bewustzijn is, om dan plots weg te lopen uit het ziekenhuis. Of zou het zijn dat ze zich schaamt over wat ze gedaan heeft? Of boos is omdat de hulpverleners de zelfdoding hebben kunnen voorkomen? Of weet ze niet wat er aan de hand is en probeert ze zo de confrontatie te vermijden? Ik heb er het gokken naar.

Ik voel me enorm slecht nu. Bah. Deze nacht ook heel weinig geslapen, dit in combinatie met de zwangerschap en de stress... Ik ben enorm misselijk, moe, heb hoofdpijn en sta met momenten te trillen als een rietje.
Ik word ook wat verdrietig als ik bedenk dat ze nu helemaal alleen daar ligt. In zulke situaties wil je natuurlijk er zijn. Maar ik snap ook wel dat mijn aanwezigheid op dit moment helemaal niet helpt, niet voor mijn moeder en helemaal niet voor mijzelf. Het enige voordeel dat mijn aanwezigheid kan hebben, is dat ik mogelijk wel een reactie zou uitlokken.