Psyche
alle pijlers
Zelfmoordpoging moeder
maandag 2 oktober 2017 om 11:00
Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 02-10-2017 11:04
0.02% gewijzigd
maandag 2 oktober 2017 om 23:11
maandag 2 oktober 2017 om 23:14
Misschien is jouw manier van verwoorden niet zo tactisch in dit topic maar ik kan me inleven in je denkwijze, voortgekomen uit ervaring. Ik heb je verwijderde bericht niet gelezen dus wellicht sla ik de plank een beetje mis. Ik zou er heel veel meer over willen zeggen, ook op de reacties, maar dat lijkt me niet gepast in dit topic. Voor zover ik je "ken" na jaren meelezen en je reacties gelezen heb begrijp ik je wel.
To, ik ben je naam even kwijt en kan niet terug scrollen zonder mijn tekst kwijt te raken, sorry daarvoor! Een foute nick invullen in deze verdrietige omstandigheden leek me ongepaster. Wat moet jij je in een ontzettende verdrietige en emotionele achtbaan begeven. Een dodenrit, letterlijk en figuurlijk, waar geen einde aan lijkt te komen. Ik begrijp je gevoel van boosheid na alles wat er gebeurt is en nog gebeurt. Ik denk echter dat achter die boosheid machteloosheid en verdriet schuil gaat.
Wellicht ook schuldgevoel over bepaalde (begrijpelijke!) gedachten en emoties. Ik kan je geen advies geven, iedereen gaat op zijn eigen manier mee op de woelige golven van de levenszee. Ik kan je slechts meegeven hoe ik, in gelijke omstandigheden, ermee om gegaan ben en wat ik er van geleerd heb. Je boosheid komt, denk ik, vooral voort uit dat je haar aanrekent wat ze jou aandoet. Ik hoop, vooral voor jouzelf, dat je inziet dat ze ziek is en jou niet kwetst om jou bewust te kwetsen maar omdat ze ziek, zwaar ziek is en zelf intens beschadigt is.
Ik denk dat, diep in haar hart, op heldere momenten, ze ontzettend veel van je houdt en zelf ook wel weet hoezeer ze jou belast gekwetst en beschadigt heeft. Dat besef, en het niet beter of anders kunnen door haar beperkingen, samen met het jarenlang verdoven door de drank, maakt waarschijnlijk dat ze in een vicieuze cirkel terecht is gekomen waar ze zelf geen uitgang meer in ziet. Ze loopt, denk ik, steeds weer vast op haar onvermogen en de realiteit. Ze beloofd beterschap, voelt zich schuldig en vervalt vervolgens weer in haar oude patronen. Drank verdooft, versterkt je (schuld) gevoelens en de realiteit die je vervolgens keihard inhaalt die je maar weer, tegen de beste bedoelingen en alle liefde in, alleen nog maar kan verdoven met drank.
Ik begrijp je boosheid, machteloosheid en verdriet helemaal. Maar toch, begrijpelijk of niet, je hebt er helemaal niks aan en het gaat jou, je moeder en de omstandigheden eerder moeilijker maken. Je zit in een dramadriehoek waar ook jij een rol in speelt. Die rol begrijpen en je van daaruit kunnen onttrekken van destructieve emoties gaat jou, je moeder en je gezin uiteindelijk meer opleveren dan boosheid. Die boosheid is eigenlijk machteloosheid. Ik hoop dat ik met dit bericht niemand, en vooral jou niet tegen de haren ingestreken heb want dat is geenszins mijn bedoeling! Ik schrijf slechts mijn ervaringen op in de hoop dat je er iets mee kan. Ik wil je gevoelens niet bagetaliseren, integendeel, ik begrijp ze en ze mogen er zijn.
Ik hoop dat je je boosheid kunt analyseren en van daaruit los kunt laten. Ik hoop ook dat je je dan niet langer gemanipuleerd voelt, je grenzen kunt trekken en van daaruit je moeder kunt zien zoals ze is; een beschadigd mens waar jij niet verantwoordelijk voor kan en hoeft te zijn, maar die je wel de liefde kunt geven die jij blijkbaar nog steeds voor haar voelt.
dinsdag 3 oktober 2017 om 08:44
Annebel: Ik weet niet of mijn moeder echt beseft dat ze mij pijn doet. Ik vermoed wel dat ze het doet om een bepaalde reactie uit te lokken. Die zelfmoordneigingen zijn er al heel lang en ik heb er meerdere keren over proberen spreken. Als ik zeg dat het mij pijn doet dat ze zoiets probeert, dan gelooft ze dat niet. Ze heeft erg weinig empathie en kan zich dus niet voorstellen dat dit een invloed heeft op mij. Zij zei altijd dat zelfmoord de beste oplossing was, want dan zijn we allemaal van haar verlost. Anderzijds denk ik wel dat ze weet dat het een invloed heeft op mij, gewoon omdat ze een bepaalde reactie verwacht en omdat haar gedrag helemaal veranderde toen er een andere reactie kwam dan wat ze verwacht had.
Tot vóór de gedwongen opname (in juni) sprak ze altijd haar zelfmoordgedachten uit naar mij toe. Ik heb werkelijk dagelijks met haar aan de telefoon gehangen, met haar gepraat, proberen duidelijk maken dat er andere opties zijn, haar afgeleid, verteld over haar kleinkind, gezegd hoeveel ik van haar houd... Maar toen ik in Juni voor het eerst gedaan had wat ik al véél eerder had moeten doen, namelijk professionele hulp inschakelen, dan was dit niet de reactie die mijn moeder wou uitlokken. Daarna is ze gestopt met deze zelfmoordgedachte naar mij toe te uiten, omdat ik toen ook heel duidelijk heb gemaakt dat ik gewoon weer hetzelfde doe wanneer er weer sprake was van een dreigende zelfmoordpoging (ik heb dit uiteraard heel vriendelijk gezegd en ook duidelijk gemaakt dat ik dit enerzijds doe om haar te beschermen, maar ook anderzijds dat ik het zelf mentaal niet meer aan kon om dit soort gesprekken elke avond te hebben, zeker niet met iemand die dronken en agressief is).
Deze keer heeft ze dus absoluut niets aan mij gezegd. Maar ze heeft het wel gedaan op de dag dat ik van België op het vliegtuig stapte naar Zweden, dus op die manier geeft ze wel weer een bepaald signaal naar mij toe (en of dit een bewuste vorm van manipuleren is, of dat ik gewoon een trigger ben voor dit soort gedrag... Ik weet het niet). Feit is wel dat ze vrienden op de hoogte gesteld heeft. Volgens de huisarts is dit ook een signaal dat dit slechts een poging was met de hoop om gevonden te worden. Alleen heeft ze zich misschien een beetje misrekend... Haar wanhoopsbericht werd verstuurd om 1u ´s nachts, die vrienden hebben niet gereageerd en pas toen andere vrienden op de hoogte waren van het bericht zijn de hulpdiensten verwittigd. Dit was ongeveer 20 uur later.
*poef* stukje weggehaald
Verder ben ik niet alleen boos om wat ze me aangedaan heeft. Ik ben boos dat ze zichzelf zoiets aan doet. Dat ze therapie weigert. Dat ze ontkent dat er een probleem is, terwijl er overduidelijk een enorm groot pakketje aan psychologische problemen zijn waar ze hulp voor moet krijgen.
Kia-ora dat zinnetje: "Maar dat moet ze zelf wel willen en daarnaast ook aankunnen. Houd er wel rekening mee dat ze dit niet kan. Sommigen kunnen het niet aan."
Dat is helemaal waar. Ik weet niet of ze het aan kan. Zij heeft een enorme kut jeugd gehad, geen liefde, verwaarlozing, haar moeder is vroeg gestorven en de persoon die haar moedersfiguur was heeft zelfmoord gepleegd en mijn moeder heeft haar dood gevonden. Dit zijn natuurlijk zaken die een belangrijke rol spelen in hoe zij nu is en hoe zij haar rol als moeder invult. Maar telkens als ze naar een psycholoog gaat die vraagt over het verleden of waar ze moet praten over zaken die ze moeilijk vindt, dan stopt ze met naar die persoon te gaan. Na de gedwongen opname wou ze vrijwillig in therapie, maar enkel bij 1 psycholoog die zij vertrouwt. Ze vertrouwt hem omdat hij nooit vraagt naar het verleden en vooral handvaten aanbiedt om beter om te kunnen gaan met het rouwproces van haar man die in juni overleden is. Terwijl het rouwproces maar een één aspect is van de psychologische problemen. Die zelfmoordneigingen zijn er al ongeveer 20 jaar en dat alcoholprobleem is er ook al minstens even lang. Mijn vader was ook alcoholist, dus dat helpt er ook niet aan. Hij is 3 jaar geleden overleden (mijn ouders waren toen al 15 jaar gescheiden).
Deze nacht heb ik beter geslapen en deze ochtend heerlijk lang geknuffeld met mijn zoontje
Ik denk ook dat ik best weer naar een psycholoog ga. Maar in Zweden was het niet zo gemakkelijk om via de gewone weg hulp te krijgen. Ik zal dus eens op zoek gaan naar een privé kliniek. Voorlopig heb ik twee boeken van Russ Harris, op aanraden van mijn psycholoog, die zal ik dus lezen als ik weer wat meer energie heb.
Aanvulling
Ik heb zonet even naar het ziekenhuis gebeld. Er is geen verbetering sinds gisterenavond. Ze is nog steeds niet wakker, men vermoed nog altijd dat ze doet alsof ze niet bij bewustzijn is. Ik heb even doorgegeven om nog niet te laten weten dat ik gebeld heb, omdat er een kans is dat mijn vertrek uit België een soort trigger was voor dit gedrag. Ik heb daarbij ook vermeld dat ze misschien best overleggen met de psychiater of psycholoog om te zien wat de beste strategie is.
Tot vóór de gedwongen opname (in juni) sprak ze altijd haar zelfmoordgedachten uit naar mij toe. Ik heb werkelijk dagelijks met haar aan de telefoon gehangen, met haar gepraat, proberen duidelijk maken dat er andere opties zijn, haar afgeleid, verteld over haar kleinkind, gezegd hoeveel ik van haar houd... Maar toen ik in Juni voor het eerst gedaan had wat ik al véél eerder had moeten doen, namelijk professionele hulp inschakelen, dan was dit niet de reactie die mijn moeder wou uitlokken. Daarna is ze gestopt met deze zelfmoordgedachte naar mij toe te uiten, omdat ik toen ook heel duidelijk heb gemaakt dat ik gewoon weer hetzelfde doe wanneer er weer sprake was van een dreigende zelfmoordpoging (ik heb dit uiteraard heel vriendelijk gezegd en ook duidelijk gemaakt dat ik dit enerzijds doe om haar te beschermen, maar ook anderzijds dat ik het zelf mentaal niet meer aan kon om dit soort gesprekken elke avond te hebben, zeker niet met iemand die dronken en agressief is).
Deze keer heeft ze dus absoluut niets aan mij gezegd. Maar ze heeft het wel gedaan op de dag dat ik van België op het vliegtuig stapte naar Zweden, dus op die manier geeft ze wel weer een bepaald signaal naar mij toe (en of dit een bewuste vorm van manipuleren is, of dat ik gewoon een trigger ben voor dit soort gedrag... Ik weet het niet). Feit is wel dat ze vrienden op de hoogte gesteld heeft. Volgens de huisarts is dit ook een signaal dat dit slechts een poging was met de hoop om gevonden te worden. Alleen heeft ze zich misschien een beetje misrekend... Haar wanhoopsbericht werd verstuurd om 1u ´s nachts, die vrienden hebben niet gereageerd en pas toen andere vrienden op de hoogte waren van het bericht zijn de hulpdiensten verwittigd. Dit was ongeveer 20 uur later.
*poef* stukje weggehaald
Verder ben ik niet alleen boos om wat ze me aangedaan heeft. Ik ben boos dat ze zichzelf zoiets aan doet. Dat ze therapie weigert. Dat ze ontkent dat er een probleem is, terwijl er overduidelijk een enorm groot pakketje aan psychologische problemen zijn waar ze hulp voor moet krijgen.
Kia-ora dat zinnetje: "Maar dat moet ze zelf wel willen en daarnaast ook aankunnen. Houd er wel rekening mee dat ze dit niet kan. Sommigen kunnen het niet aan."
Dat is helemaal waar. Ik weet niet of ze het aan kan. Zij heeft een enorme kut jeugd gehad, geen liefde, verwaarlozing, haar moeder is vroeg gestorven en de persoon die haar moedersfiguur was heeft zelfmoord gepleegd en mijn moeder heeft haar dood gevonden. Dit zijn natuurlijk zaken die een belangrijke rol spelen in hoe zij nu is en hoe zij haar rol als moeder invult. Maar telkens als ze naar een psycholoog gaat die vraagt over het verleden of waar ze moet praten over zaken die ze moeilijk vindt, dan stopt ze met naar die persoon te gaan. Na de gedwongen opname wou ze vrijwillig in therapie, maar enkel bij 1 psycholoog die zij vertrouwt. Ze vertrouwt hem omdat hij nooit vraagt naar het verleden en vooral handvaten aanbiedt om beter om te kunnen gaan met het rouwproces van haar man die in juni overleden is. Terwijl het rouwproces maar een één aspect is van de psychologische problemen. Die zelfmoordneigingen zijn er al ongeveer 20 jaar en dat alcoholprobleem is er ook al minstens even lang. Mijn vader was ook alcoholist, dus dat helpt er ook niet aan. Hij is 3 jaar geleden overleden (mijn ouders waren toen al 15 jaar gescheiden).
Deze nacht heb ik beter geslapen en deze ochtend heerlijk lang geknuffeld met mijn zoontje
Ik denk ook dat ik best weer naar een psycholoog ga. Maar in Zweden was het niet zo gemakkelijk om via de gewone weg hulp te krijgen. Ik zal dus eens op zoek gaan naar een privé kliniek. Voorlopig heb ik twee boeken van Russ Harris, op aanraden van mijn psycholoog, die zal ik dus lezen als ik weer wat meer energie heb.
Aanvulling
Ik heb zonet even naar het ziekenhuis gebeld. Er is geen verbetering sinds gisterenavond. Ze is nog steeds niet wakker, men vermoed nog altijd dat ze doet alsof ze niet bij bewustzijn is. Ik heb even doorgegeven om nog niet te laten weten dat ik gebeld heb, omdat er een kans is dat mijn vertrek uit België een soort trigger was voor dit gedrag. Ik heb daarbij ook vermeld dat ze misschien best overleggen met de psychiater of psycholoog om te zien wat de beste strategie is.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 03-10-2017 09:41
17.84% gewijzigd
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:13
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:30
En wat een wonder dat jij zo te lezen best goed terecht bent gekomen, fijne relatie, gelukkig met een kind, tweede op komst, werk waar je voor bent opgeleid en waar je vervulling in kan vinden. Ik gok maar wat, hoor, niet alles zal altijd goed voelen, met een verleden met zo'n ongelukkige, beschadigde moeder, en je zult hard gevochten hebben voor dit leven.
Koester wat er is, en bescherm het.
Op die manier kun je misschien wat doen voor je moeder, als haar dochter iets van je leven maken.
Koester wat er is, en bescherm het.
Op die manier kun je misschien wat doen voor je moeder, als haar dochter iets van je leven maken.
nounou
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:33
Dit speelt al 20 jaar...?! Ik vrees dat de kans dat zij nog verandert nihil is.
Fijn dat je goed hebt geslapen vannacht. Dan kun je de dag beter aan.
Misschien projecteer ik te veel, dat kan, maar misschien heb je er wat aan om ook wat te lezen over de effecten van verwaarlozing in de jeugd of een therapeut te zoeken gespecialiseerd hierin. De verantwoordelijkheid die je voelt herken ik namelijk. Alsof jij degene bent die het altijd maar moet oplossen. Zelfs als je beter weet, dat gevoel is zo sterk. Misschien lukt het je beter (emotioneel) afstand te nemen en anders met haar om te gaan als je meer inzicht hebt in hoe dit werkt. Maar nogmaals, misschien is dit projectie, negeer dit dan maar.
In je laatste bericht schrijf je misschien vrij uitgebreid over hoe het is gebeurd. Zulke info kun je overal vinden op het internet natuurlijk, maar ik geloof niet dat dat op het forum toegestaan is.
Fijn dat je goed hebt geslapen vannacht. Dan kun je de dag beter aan.
Misschien projecteer ik te veel, dat kan, maar misschien heb je er wat aan om ook wat te lezen over de effecten van verwaarlozing in de jeugd of een therapeut te zoeken gespecialiseerd hierin. De verantwoordelijkheid die je voelt herken ik namelijk. Alsof jij degene bent die het altijd maar moet oplossen. Zelfs als je beter weet, dat gevoel is zo sterk. Misschien lukt het je beter (emotioneel) afstand te nemen en anders met haar om te gaan als je meer inzicht hebt in hoe dit werkt. Maar nogmaals, misschien is dit projectie, negeer dit dan maar.
In je laatste bericht schrijf je misschien vrij uitgebreid over hoe het is gebeurd. Zulke info kun je overal vinden op het internet natuurlijk, maar ik geloof niet dat dat op het forum toegestaan is.
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:48
In mijn geval heeft het wel geholpen om afstand te nemen van de persoon die mij manipuleerde met zelfmoord. Ik heb zoveel dingen gedaan die eigenlijk over mijn eigen grenzen gingen, omdat ik bang was me anders schuldig te voelen als die persoon succesvol zelfmoord pleegde.
Op een bepaald moment kreeg ik steeds meer afkeer tegen die persoon en zijn gedrag en kon ik het niet meer volhouden om altijd maar alles te doen met het oog op die mogelijke zelfmoord.
Op dit moment doe ik alleen nog waar ik me zelf prettig bij voel en verder hou ik veel meer afstand. Dit heeft gelukkig wel geholpen. Al voel ik me soms nog wel schuldig, omdat ik meer zou kunnen doen, maar ik zie nu ook in dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om iemand anders in leven te houden.
Uiteindelijk is het de beslissing van die ander en hoezeer die ander je ook manipuleert te denken dat jij er iets mee te maken hebt, dat IS simpelweg niét zo.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en wijsheid om de juiste beslissingen te maken.
Op een bepaald moment kreeg ik steeds meer afkeer tegen die persoon en zijn gedrag en kon ik het niet meer volhouden om altijd maar alles te doen met het oog op die mogelijke zelfmoord.
Op dit moment doe ik alleen nog waar ik me zelf prettig bij voel en verder hou ik veel meer afstand. Dit heeft gelukkig wel geholpen. Al voel ik me soms nog wel schuldig, omdat ik meer zou kunnen doen, maar ik zie nu ook in dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om iemand anders in leven te houden.
Uiteindelijk is het de beslissing van die ander en hoezeer die ander je ook manipuleert te denken dat jij er iets mee te maken hebt, dat IS simpelweg niét zo.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en wijsheid om de juiste beslissingen te maken.
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:53
Oei, ik wist niet dat dat niet toegestaan was op het forum. Ik heb het stukje tekst weggehaald.
Snowkitty, inderdaad, ik heb altijd een enorm verantwoordelijkheidsgevoel gehad. Zowel voor mijn moeder als voor mijn vader. Beide hebben daar jammer genoeg ook misbruik van gemaakt. Mijn psycholoog zei ook dat dit normaal is, door wat er allemaal gebeurd is in mijn jeugd, en dat ik dit verantwoordelijkheidsgevoel ook wel heel erg positief gebruik, bijvoorbeeld in mijn job.
Zazamaenade, ik had heel lieve grootouders (langs vaders´kant), waar ik voor een deel ben opgegroeid en door ben opgevoed. Ik heb erg veel aan hen te danken. Verder geloof ik ook heel erg dat je voor een stuk verantwoordelijk ben voor je eigen gedrag. Ja, mijn jeugd was behoorlijk kut, maar dat mag geen excuus zijn voor heel mijn toekomst te verpesten. Net doordat ik heb gezien hoe het niet moet, maak ik beslissingen om het anders te doen.
Op dit moment voelt mijn job wel een beetje te zwaar aan. Ik heb een enorm drukke maand voor de boeg, veel deadlines, veel lesgeven, onderzoek... Mijn hoofd voelt alsof het gaat ontploffen.
Snowkitty, inderdaad, ik heb altijd een enorm verantwoordelijkheidsgevoel gehad. Zowel voor mijn moeder als voor mijn vader. Beide hebben daar jammer genoeg ook misbruik van gemaakt. Mijn psycholoog zei ook dat dit normaal is, door wat er allemaal gebeurd is in mijn jeugd, en dat ik dit verantwoordelijkheidsgevoel ook wel heel erg positief gebruik, bijvoorbeeld in mijn job.
Zazamaenade, ik had heel lieve grootouders (langs vaders´kant), waar ik voor een deel ben opgegroeid en door ben opgevoed. Ik heb erg veel aan hen te danken. Verder geloof ik ook heel erg dat je voor een stuk verantwoordelijk ben voor je eigen gedrag. Ja, mijn jeugd was behoorlijk kut, maar dat mag geen excuus zijn voor heel mijn toekomst te verpesten. Net doordat ik heb gezien hoe het niet moet, maak ik beslissingen om het anders te doen.
Op dit moment voelt mijn job wel een beetje te zwaar aan. Ik heb een enorm drukke maand voor de boeg, veel deadlines, veel lesgeven, onderzoek... Mijn hoofd voelt alsof het gaat ontploffen.
dinsdag 3 oktober 2017 om 09:54
dinsdag 3 oktober 2017 om 10:11
Ik lees je met bewondering lilapie.
Je hebt het zwaar, je hoofd loopt over en nog steeds neem je verstandige beslissingen.
Wat mooi dat je uitgebreid met je zoontje geknuffeld hebt!
En wat goed ook dat de fysieke afstand tot je moeder groot is.
Houd vast wat je hebt: een fijn gezin, en steek daar je energie in. Ik vind het zo knap van je dat je jouw jeugd niet doorgeeft aan je kinderen!
Richt je op de dingen die je wel kunt doen, en geef jezelf ook ruimte om boos te zijn en te rouwen over wat je moeder je aangedaan heeft en aandoet.
Zomaar een boekentip: 'Niemandskinderen' van Carolien Roodvoets.
Je hebt het zwaar, je hoofd loopt over en nog steeds neem je verstandige beslissingen.
Wat mooi dat je uitgebreid met je zoontje geknuffeld hebt!
En wat goed ook dat de fysieke afstand tot je moeder groot is.
Houd vast wat je hebt: een fijn gezin, en steek daar je energie in. Ik vind het zo knap van je dat je jouw jeugd niet doorgeeft aan je kinderen!
Richt je op de dingen die je wel kunt doen, en geef jezelf ook ruimte om boos te zijn en te rouwen over wat je moeder je aangedaan heeft en aandoet.
Zomaar een boekentip: 'Niemandskinderen' van Carolien Roodvoets.
dinsdag 3 oktober 2017 om 10:24
Misschien is dit het moment om echt voor jezelf te kiezen, ze maakt je helemaal kapot, je zit constant in de stress om haar en dat is wat ze wil, dat is het enige dat ze nog op je kan uitoefenen, en dat heeft weinig met liefde te maken.
Gewoon bewust de keuze maken, mam ik laat je los het ga je goed maar ik kies voor mezelf en voel je niet schuldig.
Je hebt je best gedaan en je mag daar heel trots op zijn.
Geniet van je gezin en probeer haar te vergeten ze is echt afschuwelijk.
Gewoon bewust de keuze maken, mam ik laat je los het ga je goed maar ik kies voor mezelf en voel je niet schuldig.
Je hebt je best gedaan en je mag daar heel trots op zijn.
Geniet van je gezin en probeer haar te vergeten ze is echt afschuwelijk.
dinsdag 3 oktober 2017 om 11:05
Lastig hoor. In het buitenland (zelfde land als waar ik woon) en dan een ouder die pyschisch zo moeilijk heeft.
Toen ik emigreerde had ik een moeizame band met mijn vader. Heeft perioden gekend met zwaar alcoholmisbruik. Nooit willen inzien dat hij drankverslaafd was. Maar hij is een half jaar nadat ik ben ge-emigreerd overleden. Waaraan weten we niet precies. Mogelijk een gevolg van zijn verwaarlozing, medicijnmisbruik of toch weer een fles alcohol.
Wat jij aan die ervaring hebt weet ik niet.
Wel dat je je niet schuldig moet voelen. Dat je moeder het leven niet aan kan is niet jouw schuld en ook niet jouw probleem. Had je in Belgie gewoond, dan had ze het ook moeilijk gehad. Nu wellicht moeilijker. Maar dan nog, kan ze niet van jouw verlangen dat jij je totale levensgeluk weggooit om mogelijk een marginale verbetering te bewerkstelligen in het lot van je moeder. Zou jij in Belgie blijven om voor je moedertje te zorgen, dan zal ze zich ook naar de klote helpen. Je kan niet aan dat "dode paard" blijven trekken. Hoe hard en lullig dat ook voelt. Je kunt haar niet "echt" helpen. Je zult het toch nooit goed doen.
Eigenlijk zou het beter zijn als het afgelopen was. Natuurlijk zou je willen dat ze beter werd en dat ze zou kunnen genieten van haar kleinkinderen, maar na deze geschiedenis is het heel onwaarschijnlijk dat ze nog het licht zal gaan zien.
Veel sterkte.
Toen ik emigreerde had ik een moeizame band met mijn vader. Heeft perioden gekend met zwaar alcoholmisbruik. Nooit willen inzien dat hij drankverslaafd was. Maar hij is een half jaar nadat ik ben ge-emigreerd overleden. Waaraan weten we niet precies. Mogelijk een gevolg van zijn verwaarlozing, medicijnmisbruik of toch weer een fles alcohol.
Wat jij aan die ervaring hebt weet ik niet.
Wel dat je je niet schuldig moet voelen. Dat je moeder het leven niet aan kan is niet jouw schuld en ook niet jouw probleem. Had je in Belgie gewoond, dan had ze het ook moeilijk gehad. Nu wellicht moeilijker. Maar dan nog, kan ze niet van jouw verlangen dat jij je totale levensgeluk weggooit om mogelijk een marginale verbetering te bewerkstelligen in het lot van je moeder. Zou jij in Belgie blijven om voor je moedertje te zorgen, dan zal ze zich ook naar de klote helpen. Je kan niet aan dat "dode paard" blijven trekken. Hoe hard en lullig dat ook voelt. Je kunt haar niet "echt" helpen. Je zult het toch nooit goed doen.
Eigenlijk zou het beter zijn als het afgelopen was. Natuurlijk zou je willen dat ze beter werd en dat ze zou kunnen genieten van haar kleinkinderen, maar na deze geschiedenis is het heel onwaarschijnlijk dat ze nog het licht zal gaan zien.
Veel sterkte.
dinsdag 3 oktober 2017 om 13:53
Hej Kastella! Ik heb eigenlijk ook een gelijkaardige ervaring met mijn vader. Hij had ook een drankprobleem en is gestorven door algemene verwaarlozing, alcohol en erg zware afzwakking na zijn kankerbehandeling. Mijn vader is echter in Spanje gestorven, daar woonde hij ongeveer de helft van het jaar. Bij mijn vader heb ik ook veel gedaan om hem te helpen, maar hij was ook iemand die professionele hulp weigerde. Ondanks zijn drankprobleem was hij wel een aangename mens, helemaal anders dan mijn moeder. Ik wist dat hij enorm veel van mij hield en hij waardeerde alles wat ik voor hem deed. Hij gunde mij ook het geluk om in het buitenland te wonen 
Nu in deze periode mis ik hem weer meer dan anders. Hij zou de persoon zijn waar ik nu naar zou bellen. Al zou hij misschien niet het beste advies geven, want de band tussen hem en mijn moeder was natuurlijk niet helemaal neutraal.
Ik weet inderdaad dat als ik in België zou wonen, mijn moeder wel een andere reden zou vinden. Ze heeft al ruim 20 jaar zelfmoordgedachten en ik woon nog maar 5 jaar in Zweden. Er zal altijd wel een reden zijn. Of eerder, zij zal altijd een reden vinden.
Ik sprak vandaag met haar vriendin, de persoon die de hulpdiensten verwittigd heeft. Zij denkt niet dat mijn vertrek naar Zweden iets te maken heeft met de zelfmoordpoging. Zij hoorde namelijk nooit van mijn moeder iets dat daar op kon wijzen. Het is echter zo dat ik weet dat mijn moeder een ander verhaal gaat vertellen naargelang de persoon die zij voor zich heeft. Dit doet ze al altijd. Ze weet maar al te goed op welke manier ze personen moet prikkelen.
Volledig breken met haar wil ik nu nog niet doen. Ik weet dat mijn moeder ziek is en dat ze hulp nodig heeft. Ik hoop dat ze nu - al dan niet gedwongen - deze hulp gaat aannemen. Maar ik weet ook dat het niet mijn verantwoordelijkheid is. Ergens helpt het ook wel dat er 2000 km tussen ons in zit. Nu _kan_ ik niet naar het ziekenhuis, ik kan helemaal niets doen, ik kan enkel maar van op een afstand af en toe eens bellen naar de intensive care arts en vragen hoe het met haar algemene toestand gaat.
Medische update: Er is een sterk vermoeden dat ze een bepaalde pijnstiller heeft genomen (dit kwam gisteren al ter sprake in mijn gesprek met de IC arts). Ik zal voor de veiligheid de naam niet noemen Maar het is er één die onder andere wordt voorgeschreven bij kankerpatiënten. De bijwerkingen zijn vrij mild, maar bij overdosis kan o.a. sufheid, spraakproblemen en geheugenverlies optreden. Ze vroegen aan mij of ik wist of mijn moeder toegang heeft tot dit medicijn (evt. via haar overleden man), maar uiteraard kan ik daar niet met zekerheid op antwoorden.
Aan de vriendin die de hulpdiensten gecontacteerd heeft werd gevraagd of ze toegang had tot het huis. Aangezien ze de sleutel heeft mocht ze, met mijn toestemming, in het huis op zoek gaan naar sporen van middelen die mijn moeder kan ingenomen hebben. Ik heb aan die vriendin ook een gedetailleerde omschrijving van de verpakking en de capsules van de pijnstiller doorgegeven (het wordt maar door 1 fabrikant gemaakt en de naam van de active compound staat op de capsules). Ik wist ook toevallig waar mijn moeder haar pillendoosje met dagelijkse geneesmiddelen bewaart, dus dat gaat ze ook meenemen.
Vanavond bel ik zelf wel nog eens naar de IC. Deze ochtend werd me in elk geval duidelijk gemaakt dat er op dit moment weinig progressie is en dat ik niet veel moet verwachten vandaag.
Nu in deze periode mis ik hem weer meer dan anders. Hij zou de persoon zijn waar ik nu naar zou bellen. Al zou hij misschien niet het beste advies geven, want de band tussen hem en mijn moeder was natuurlijk niet helemaal neutraal. Ik weet inderdaad dat als ik in België zou wonen, mijn moeder wel een andere reden zou vinden. Ze heeft al ruim 20 jaar zelfmoordgedachten en ik woon nog maar 5 jaar in Zweden. Er zal altijd wel een reden zijn. Of eerder, zij zal altijd een reden vinden.
Ik sprak vandaag met haar vriendin, de persoon die de hulpdiensten verwittigd heeft. Zij denkt niet dat mijn vertrek naar Zweden iets te maken heeft met de zelfmoordpoging. Zij hoorde namelijk nooit van mijn moeder iets dat daar op kon wijzen. Het is echter zo dat ik weet dat mijn moeder een ander verhaal gaat vertellen naargelang de persoon die zij voor zich heeft. Dit doet ze al altijd. Ze weet maar al te goed op welke manier ze personen moet prikkelen.
Volledig breken met haar wil ik nu nog niet doen. Ik weet dat mijn moeder ziek is en dat ze hulp nodig heeft. Ik hoop dat ze nu - al dan niet gedwongen - deze hulp gaat aannemen. Maar ik weet ook dat het niet mijn verantwoordelijkheid is. Ergens helpt het ook wel dat er 2000 km tussen ons in zit. Nu _kan_ ik niet naar het ziekenhuis, ik kan helemaal niets doen, ik kan enkel maar van op een afstand af en toe eens bellen naar de intensive care arts en vragen hoe het met haar algemene toestand gaat.
Medische update: Er is een sterk vermoeden dat ze een bepaalde pijnstiller heeft genomen (dit kwam gisteren al ter sprake in mijn gesprek met de IC arts). Ik zal voor de veiligheid de naam niet noemen
Maar het is er één die onder andere wordt voorgeschreven bij kankerpatiënten. De bijwerkingen zijn vrij mild, maar bij overdosis kan o.a. sufheid, spraakproblemen en geheugenverlies optreden. Ze vroegen aan mij of ik wist of mijn moeder toegang heeft tot dit medicijn (evt. via haar overleden man), maar uiteraard kan ik daar niet met zekerheid op antwoorden. Aan de vriendin die de hulpdiensten gecontacteerd heeft werd gevraagd of ze toegang had tot het huis. Aangezien ze de sleutel heeft mocht ze, met mijn toestemming, in het huis op zoek gaan naar sporen van middelen die mijn moeder kan ingenomen hebben. Ik heb aan die vriendin ook een gedetailleerde omschrijving van de verpakking en de capsules van de pijnstiller doorgegeven (het wordt maar door 1 fabrikant gemaakt en de naam van de active compound staat op de capsules). Ik wist ook toevallig waar mijn moeder haar pillendoosje met dagelijkse geneesmiddelen bewaart, dus dat gaat ze ook meenemen.
Vanavond bel ik zelf wel nog eens naar de IC. Deze ochtend werd me in elk geval duidelijk gemaakt dat er op dit moment weinig progressie is en dat ik niet veel moet verwachten vandaag.
dinsdag 3 oktober 2017 om 18:28
Blueeyes: ik heb net een heerlijk dutje gedaan met mijn zoontje. Dat is Bijna zoals mediteren even geen mobiel bij, geen afleiding en een uurtje op bed liggen met een warm peuterlijfje tegen me aan
Straks bel ik weer even naar het ziekenhuis. Ik merk dat ik daar telkens wat zenuwachtig voor ben. Zeker nu we in de fase zijn dat er weinig progressie is, dat maakt me natuurlijk wel ongerust.
Ik merk dat ik me mentaal ook voorbereid op een kort tripje naar België, als dat nodig is. Dat ik in m'n hoofd al begin te plannen wie ik op de hoogte moet stellen (bvb. Vervangers voor de lessen die ik geef, begeleiding voor mijn stagiair, neem ik mijn zoontje mee zodat hij bij mijn schoonouders kan blijven...). Al is dat voorlopig allemaal nog niet aan de orde.
even geen mobiel bij, geen afleiding en een uurtje op bed liggen met een warm peuterlijfje tegen me aan Straks bel ik weer even naar het ziekenhuis. Ik merk dat ik daar telkens wat zenuwachtig voor ben. Zeker nu we in de fase zijn dat er weinig progressie is, dat maakt me natuurlijk wel ongerust.
Ik merk dat ik me mentaal ook voorbereid op een kort tripje naar België, als dat nodig is. Dat ik in m'n hoofd al begin te plannen wie ik op de hoogte moet stellen (bvb. Vervangers voor de lessen die ik geef, begeleiding voor mijn stagiair, neem ik mijn zoontje mee zodat hij bij mijn schoonouders kan blijven...). Al is dat voorlopig allemaal nog niet aan de orde.
dinsdag 3 oktober 2017 om 18:47
Misschien is het idee om je leidinggevende sowieso al in te seinen? Dan komt het niet als een verrassing, en dan kunnen ze evt al iemand stand-by zetten? Ook als je wat afwezig bent of telefoon krijgt, kan het helpen. Ik weet niet hoe er in Zweden tegen zoiets wordt aangekeken, maar hier in Nederland wordt het vaak gewaardeerd.
dinsdag 3 oktober 2017 om 19:15
Jeetje Lilapie wat ontzettend heftig! Wat is jouw moeder een beschadigde en zieke vrouw. Ik begrijp dat je vanuit je kern onwijs graag wil dat zij hulp accepteert... En je boosheid snap ik ook. Ik vind met de context die je schetst de hele zelfmoordpoging behoorlijk agressief richting jou. Schokkend.
Ik denk dat de dingen die je zegt onwijs verstandig zijn: jij doet wat je kan binnen de grenzen van jouw mogelijkheden. Haar behoeden voor pijn en zichzelf iets aan doen kan je niet. Zeker niet omdat haar verwachtingen naar jou niet realistisch zijn. Ik zou vooral zeggen: zorg voor jezelf en dat de situatie dragelijk blijft voor jou en je eigen gezin.
Heb je overwogen überhaupt niet naar België te gaan? Iets wat ik geheel zou begrijpen namelijk...
Sterkte en ontzettend dikke knuffel!
Ik denk dat de dingen die je zegt onwijs verstandig zijn: jij doet wat je kan binnen de grenzen van jouw mogelijkheden. Haar behoeden voor pijn en zichzelf iets aan doen kan je niet. Zeker niet omdat haar verwachtingen naar jou niet realistisch zijn. Ik zou vooral zeggen: zorg voor jezelf en dat de situatie dragelijk blijft voor jou en je eigen gezin.
Heb je overwogen überhaupt niet naar België te gaan? Iets wat ik geheel zou begrijpen namelijk...
Sterkte en ontzettend dikke knuffel!
dinsdag 3 oktober 2017 om 19:40
Oh fuck fuck fuck!
Net gebeld met de IC arts. Het huidige beeld past niet bij een overdosis medicatie, aangezien er geen verdere progressie is in haar toestand.
In een multidisciplinair overleg werd nu toch gedacht dat er (met vrij grote zekerheid) hersenschade is. Vermoedelijk heeft zij een hoge dosis insuline ingespoten, heeft ze een hypoglycemische coma gedaan en is er toen hersenschade opgetreden.
Er is vandaag een EEG gedaan, de resultaten worden morgen besproken met de neuroloog. Daarna gaat men verder onderzoeken.
Ik neem dit weekend een vlucht naar België en blijf daar enkele dagen. Op korte termijn kan ik nog weinig betekenen daar. Vandaar dat het een kort bezoek wordt.
Fuck!
Net gebeld met de IC arts. Het huidige beeld past niet bij een overdosis medicatie, aangezien er geen verdere progressie is in haar toestand.
In een multidisciplinair overleg werd nu toch gedacht dat er (met vrij grote zekerheid) hersenschade is. Vermoedelijk heeft zij een hoge dosis insuline ingespoten, heeft ze een hypoglycemische coma gedaan en is er toen hersenschade opgetreden.
Er is vandaag een EEG gedaan, de resultaten worden morgen besproken met de neuroloog. Daarna gaat men verder onderzoeken.
Ik neem dit weekend een vlucht naar België en blijf daar enkele dagen. Op korte termijn kan ik nog weinig betekenen daar. Vandaar dat het een kort bezoek wordt.
Fuck!
dinsdag 3 oktober 2017 om 19:54
