Psyche
alle pijlers
zie eventjes niet meer zitten
maandag 16 februari 2009 om 17:44
Hoi..
ben 21 jaar..
heb de afgelopen jaren heel veel meegemaakt..
en altijd maar door gegaan.. en niet echt echt mijn grenzen aan kennen geven nu ben al weer een paar weken erg depressief en zie het allemaal niet meer zo zitten..
ben ook gestopt met school door mijn negatieve studie advies.
weet gewoon niet meer hoe verder..
het maakt mijn zo verdrietige en wanhopige...
liefs kleineo4
ben 21 jaar..
heb de afgelopen jaren heel veel meegemaakt..
en altijd maar door gegaan.. en niet echt echt mijn grenzen aan kennen geven nu ben al weer een paar weken erg depressief en zie het allemaal niet meer zo zitten..
ben ook gestopt met school door mijn negatieve studie advies.
weet gewoon niet meer hoe verder..
het maakt mijn zo verdrietige en wanhopige...
liefs kleineo4
woensdag 25 februari 2009 om 08:24
Hey,
Zoals de rest al zei proffesionele hulp zoeken is het beste!
Maar ik begrijp ook dat dat een "hoge" drempel kan zijn!! Daarom voor in de tussentijd (dus tot je die drempel hebt genomen) probeer het van je af te schrijven, dat helpt ontzettend. Ofwel post je het hier, of je legt een soort afschrijfdagboek aan,...
Vriendin van mij heeft dat ook gedaan; ze zag het ook allemaal niet meer zitten. Die heeft het nog op een andere manier aangepakt: die smste me steeds wat er op haar maag lag naar mij en ik probeerde haar dan wat moed in te spreken. Na een tijdje zag ze in dat ze echt hulp nodig had en heeft een afspraak gemaakt met een therapeut en ja ze is ondertussen al een hele stap de goede richting in
Sterkte, x
Zoals de rest al zei proffesionele hulp zoeken is het beste!
Maar ik begrijp ook dat dat een "hoge" drempel kan zijn!! Daarom voor in de tussentijd (dus tot je die drempel hebt genomen) probeer het van je af te schrijven, dat helpt ontzettend. Ofwel post je het hier, of je legt een soort afschrijfdagboek aan,...
Vriendin van mij heeft dat ook gedaan; ze zag het ook allemaal niet meer zitten. Die heeft het nog op een andere manier aangepakt: die smste me steeds wat er op haar maag lag naar mij en ik probeerde haar dan wat moed in te spreken. Na een tijdje zag ze in dat ze echt hulp nodig had en heeft een afspraak gemaakt met een therapeut en ja ze is ondertussen al een hele stap de goede richting in
Sterkte, x
woensdag 25 februari 2009 om 11:42
Als ik het zo een beetje tussen de regels doorlees, heb je wel een aantal traumatische dingen meegemaakt, ik snap dat je dit soort dingen liever nog niet op wil schrijven, weet wel dat het kan. Misschien zie je is andere topics wel herkenning en kan je eerst even lezen hoe anderen hier mee omgaan. Als je grote trauma's, zoals misbruik of geweld hebt meegemaakt, zou je ook eens naar EMDR kunnen kijken, wellicht in combinatie met andere therapie? En, Nogmaals, bij jouw huisarts kan je vertellen wat jij kwijt wilt, je kan je eigen grenzen bepalen, ook in therapie, waar jij aan toe bent, gebeurt.
woensdag 25 februari 2009 om 12:57
beste kleine,
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
woensdag 25 februari 2009 om 13:05
Dat je van andere mensen toch nog kan zeggen, dat je dingen fijn voor hen vind, maakt alleen al dat je een prachtig gevoel's mens bent!
Ook al was je verleden nog zo zwaar, laat je toekomst er niet ook nog eens door verpesten!
Probeer iets te gaan doen, waar jij van kan genieten.
Misschien beetje mediteren ook eens proberen.
Heb zelf ook een grote rugzak bij me met baggage uit een heel zwaar verleden, maar ben er ook nog steeds!
heel herkenbaar hoor de gevoelens dat je het leven helemaal zat bent, maar er ondanks dat toch nog hoop, ook voor jou!
Ik kan zelf ondanks alles, nu na vele jaren toch zeggen, dat ik nu eindelijk geluk voel...
heb een lieve partner gevonden, krijg steun bij mijn ziekte, en kan nu alles langzaam aan een plekje gaan geven.
succes meis, het komt wel goed met je!!
Ook al was je verleden nog zo zwaar, laat je toekomst er niet ook nog eens door verpesten!
Probeer iets te gaan doen, waar jij van kan genieten.
Misschien beetje mediteren ook eens proberen.
Heb zelf ook een grote rugzak bij me met baggage uit een heel zwaar verleden, maar ben er ook nog steeds!
heel herkenbaar hoor de gevoelens dat je het leven helemaal zat bent, maar er ondanks dat toch nog hoop, ook voor jou!
Ik kan zelf ondanks alles, nu na vele jaren toch zeggen, dat ik nu eindelijk geluk voel...
heb een lieve partner gevonden, krijg steun bij mijn ziekte, en kan nu alles langzaam aan een plekje gaan geven.
succes meis, het komt wel goed met je!!
woensdag 25 februari 2009 om 13:20
quote:Phien schreef op 25 februari 2009 @ 12:57:
beste kleine,
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
Wat een mooie en waardevolle post. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Kleine, je kunt inderdaad in een hoekje gaan zitten wachten tot je je minder rot voelt. Het is de vraag of dat echt gebeurd. Als je niet de hulp krijgt die je nodig hebt, zul je heel kwetsbaar blijven en bij tegenslagen snel onderuitgaan. Dat is heel naar voor iemand zoals jij, die wat van haar leven wil maken.
Ga desnoods met een vriendin samen naar de huisarts. Dat voelt minder onveilig. Je kunt ook heel kort zijn en zeggen dat je een doorverwijzing naar de GGZ wilt. Met jouw klachten kan ik me voorstellen dat het goed is om een paar gesprekken met de crisisdienst te voeren. Vaak kan dat best snel geregeld worden. Ook kan er dan naar evt. medicatie worden gekeken.
beste kleine,
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
Wat een mooie en waardevolle post. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Kleine, je kunt inderdaad in een hoekje gaan zitten wachten tot je je minder rot voelt. Het is de vraag of dat echt gebeurd. Als je niet de hulp krijgt die je nodig hebt, zul je heel kwetsbaar blijven en bij tegenslagen snel onderuitgaan. Dat is heel naar voor iemand zoals jij, die wat van haar leven wil maken.
Ga desnoods met een vriendin samen naar de huisarts. Dat voelt minder onveilig. Je kunt ook heel kort zijn en zeggen dat je een doorverwijzing naar de GGZ wilt. Met jouw klachten kan ik me voorstellen dat het goed is om een paar gesprekken met de crisisdienst te voeren. Vaak kan dat best snel geregeld worden. Ook kan er dan naar evt. medicatie worden gekeken.
woensdag 25 februari 2009 om 14:55
quote:moeders schreef op 25 februari 2009 @ 07:23:
Hoe lullig het misschien ook moge klinken, maar een begin in de verandering ligt toch echt bij jezelf kleine.
Je moet zelf die knop omzetten en zorgen dat je hulp krijgt want ik neem aan dat je je niet je leven lang zo wilt blijven voelen.Ook mijn jeugd is heel anders verlopen dan gehoopt/verwacht/gewild.Dat gaf mij ook de nodige problemen. Op een gegeven moment heb ik me het volgende afgevraagd: Blijf ik mijn levenlang slachtoffer van mijn verleden of probeer ik nog wat van mijn toekomst te maken?
Voor het laatste gekozen te hebben volgde een reeks aan therapie therapeuten en psychiaters, waarbij ik regelmatig in gevecht was met mijn emoties. Zwaar was het wel maar je moet eerst door het stof wil je verder kunnen komen.
Als ik jou hoor zeggen dat je niet naar de huisarts wil en gestopt ben met therapie etc etc vraag ik me eerlijk gezegd af in hoeverre je echt geholpen wil worden. Hoelang moet je je kop in het zand blijven steken?Je hebt zelf de keuze om nog iets van je leven te maken, ik hoop echt van harte dat je de juiste keus maakt
sterkte moeders
Hoi moeders..
ik weet dat ik zelf de knop om moet zetten.
en dat ik het zelf eerst moet willen voor ik weer een beetje verder kan met mijn leven..
ja heb een keuze om wat te maken van mijn leven maarja als je nooit echt gelukkige bent geweest dan is het moeilijk om er echt voor te vechten. Ja ben niet zomaar gestopt met therapie. op dat moment trok ik het gewoon eventjes niet en had heel druk met van alles en nog wat en op dat moment was school werk therapie stage voor mijn gewoon te zwaar. en therapie gewoon eventjes te heftig . het is niet dat ik niet wil maar het wel heel moeilijk vindt.
en misschien voor jouw moeilijk te begrijpen.
omdat jij wel door heb gezet.
liefs kleine
Hoe lullig het misschien ook moge klinken, maar een begin in de verandering ligt toch echt bij jezelf kleine.
Je moet zelf die knop omzetten en zorgen dat je hulp krijgt want ik neem aan dat je je niet je leven lang zo wilt blijven voelen.Ook mijn jeugd is heel anders verlopen dan gehoopt/verwacht/gewild.Dat gaf mij ook de nodige problemen. Op een gegeven moment heb ik me het volgende afgevraagd: Blijf ik mijn levenlang slachtoffer van mijn verleden of probeer ik nog wat van mijn toekomst te maken?
Voor het laatste gekozen te hebben volgde een reeks aan therapie therapeuten en psychiaters, waarbij ik regelmatig in gevecht was met mijn emoties. Zwaar was het wel maar je moet eerst door het stof wil je verder kunnen komen.
Als ik jou hoor zeggen dat je niet naar de huisarts wil en gestopt ben met therapie etc etc vraag ik me eerlijk gezegd af in hoeverre je echt geholpen wil worden. Hoelang moet je je kop in het zand blijven steken?Je hebt zelf de keuze om nog iets van je leven te maken, ik hoop echt van harte dat je de juiste keus maakt
sterkte moeders
Hoi moeders..
ik weet dat ik zelf de knop om moet zetten.
en dat ik het zelf eerst moet willen voor ik weer een beetje verder kan met mijn leven..
ja heb een keuze om wat te maken van mijn leven maarja als je nooit echt gelukkige bent geweest dan is het moeilijk om er echt voor te vechten. Ja ben niet zomaar gestopt met therapie. op dat moment trok ik het gewoon eventjes niet en had heel druk met van alles en nog wat en op dat moment was school werk therapie stage voor mijn gewoon te zwaar. en therapie gewoon eventjes te heftig . het is niet dat ik niet wil maar het wel heel moeilijk vindt.
en misschien voor jouw moeilijk te begrijpen.
omdat jij wel door heb gezet.
liefs kleine
woensdag 25 februari 2009 om 15:04
Hey,
Zoals de rest al zei proffesionele hulp zoeken is het beste!
Maar ik begrijp ook dat dat een "hoge" drempel kan zijn!! Daarom voor in de tussentijd (dus tot je die drempel hebt genomen) probeer het van je af te schrijven, dat helpt ontzettend. Ofwel post je het hier, of je legt een soort afschrijfdagboek aan,...
Vriendin van mij heeft dat ook gedaan; ze zag het ook allemaal niet meer zitten. Die heeft het nog op een andere manier aangepakt: die smste me steeds wat er op haar maag lag naar mij en ik probeerde haar dan wat moed in te spreken. Na een tijdje zag ze in dat ze echt hulp nodig had en heeft een afspraak gemaakt met een therapeut en ja ze is ondertussen al een hele stap de goede richting in
Sterkte, x
hey dankje wel voor je tip
en zal daar zeker denk wel gebruik van maken.
en misschien toch vragen aan een vriend of vriendin om met mijn mee te gaan om hulp te zoeken.
groetjes kleine04
Als ik het zo een beetje tussen de regels doorlees, heb je wel een aantal traumatische dingen meegemaakt, ik snap dat je dit soort dingen liever nog niet op wil schrijven, weet wel dat het kan. Misschien zie je is andere topics wel herkenning en kan je eerst even lezen hoe anderen hier mee omgaan. Als je grote trauma's, zoals misbruik of geweld hebt meegemaakt, zou je ook eens naar EMDR kunnen kijken, wellicht in combinatie met andere therapie? En, Nogmaals, bij jouw huisarts kan je vertellen wat jij kwijt wilt, je kan je eigen grenzen bepalen, ook in therapie, waar jij aan toe bent, gebeurt.
hi
sommige topice ben wel stukje in gaan lezen..
maar de confrontatie is op dit moment wel heel groot.
ik kan altijd eventjes kijken op internet er naar en dan kijken of het wat voor mijn is.
groetjes kleine04
Zoals de rest al zei proffesionele hulp zoeken is het beste!
Maar ik begrijp ook dat dat een "hoge" drempel kan zijn!! Daarom voor in de tussentijd (dus tot je die drempel hebt genomen) probeer het van je af te schrijven, dat helpt ontzettend. Ofwel post je het hier, of je legt een soort afschrijfdagboek aan,...
Vriendin van mij heeft dat ook gedaan; ze zag het ook allemaal niet meer zitten. Die heeft het nog op een andere manier aangepakt: die smste me steeds wat er op haar maag lag naar mij en ik probeerde haar dan wat moed in te spreken. Na een tijdje zag ze in dat ze echt hulp nodig had en heeft een afspraak gemaakt met een therapeut en ja ze is ondertussen al een hele stap de goede richting in
Sterkte, x
hey dankje wel voor je tip
en zal daar zeker denk wel gebruik van maken.
en misschien toch vragen aan een vriend of vriendin om met mijn mee te gaan om hulp te zoeken.
groetjes kleine04
Als ik het zo een beetje tussen de regels doorlees, heb je wel een aantal traumatische dingen meegemaakt, ik snap dat je dit soort dingen liever nog niet op wil schrijven, weet wel dat het kan. Misschien zie je is andere topics wel herkenning en kan je eerst even lezen hoe anderen hier mee omgaan. Als je grote trauma's, zoals misbruik of geweld hebt meegemaakt, zou je ook eens naar EMDR kunnen kijken, wellicht in combinatie met andere therapie? En, Nogmaals, bij jouw huisarts kan je vertellen wat jij kwijt wilt, je kan je eigen grenzen bepalen, ook in therapie, waar jij aan toe bent, gebeurt.
hi
sommige topice ben wel stukje in gaan lezen..
maar de confrontatie is op dit moment wel heel groot.
ik kan altijd eventjes kijken op internet er naar en dan kijken of het wat voor mijn is.
groetjes kleine04
woensdag 25 februari 2009 om 15:20
beste kleine,
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
Lieve phien
dankje wel voor je lieve post.
het heeft inderdaad meer los gemaakt dan op dat moment goed voor mijn was. op dat moment als ik bij mijn terapeut was dan was ik wel iemand die snel wou doorpakken. maar thuis deed het meer met mijn dan dat ik in eerste instantie wou toegeven aan mijzelf aan mijn terapeut en aan de buitenwereld. ik denk dat ook voor een terapeut wel moeilijk is als iemand totaal geen grenzen aan kan geven. en inderdaad weet ik vaak niet waar me grens ligt of ben je der al ver overheen en dan denk van shit moet maar beter proberen aan te geven maar vervolgens doe ik het dan weer niet.
dus blijft best moeilijk.. voor mijn en denk voor mensen die met mijn omgaan.
ja herken wel heel erg dat ik mezelf kwijt ben.en wil daarom ook niet echt graag meer in therapie maar ook omdat ik best bang ben om al die heftige gevoelens weer te hebben.
en ook omdat de afgelopen nacht weer heel erg last heb van herbeleving ben ik ook bang daarvoor.
zal er over nadenken en strakjes als ik eventjes rustige de tijd nemen om info over emdr te zoeken.
en kijken of het wat voor mijn is ..
liefs kleine04
Dat je van andere mensen toch nog kan zeggen, dat je dingen fijn voor hen vind, maakt alleen al dat je een prachtig gevoel's mens bent!
Ook al was je verleden nog zo zwaar, laat je toekomst er niet ook nog eens door verpesten!
Probeer iets te gaan doen, waar jij van kan genieten.
Misschien beetje mediteren ook eens proberen.
Heb zelf ook een grote rugzak bij me met baggage uit een heel zwaar verleden, maar ben er ook nog steeds!
heel herkenbaar hoor de gevoelens dat je het leven helemaal zat bent, maar er ondanks dat toch nog hoop, ook voor jou!
Ik kan zelf ondanks alles, nu na vele jaren toch zeggen, dat ik nu eindelijk geluk voel...
heb een lieve partner gevonden, krijg steun bij mijn ziekte, en kan nu alles langzaam aan een plekje gaan geven.
succes meis, het komt wel goed met je!!
Hoi
ben blij dat jij je geluk heb gevonden ondanks dat je ziek bent.
ja iedereen heeft wel een rugzakje de ene rugzak is voller dan de andere. de ene maakt dit mee en de andere dat en dan heb je nog de personen die niks ergs mee maken en die overal doorheen komen.ik geniet eigenlijk niet echt meer van dit leven.
maarja...
en of ooit weet goed komt de toekomst zal dat uit moeten wijzen..
groetjes kleine04
die therapie heeft dus behoorlijk wat los gemaakt. Zo te horen was het meer dan jij op dat moment aankon? Ik kan me voorstellen dat je het daardoor alleen maar enger kunt zijn gaan vinden om nu toch weer hulp te zoeken, klopt dat?
Therapie hoeft niet altijd zo overstelpend heftig te zijn. Een goede therapeut, en zeker een die gespecialiseerd in in trauma, neemt jouw geestelijke draagkracht als uitgangspunt. En inderdaad, zoals pennylane al schreef, je kunt altijd aangeven als dingen voor jou te snel gaan, je over bepaalde dingen (nog) niet wilt praten, enz. Bij je therapeut, bij je huisarts, hier op het forum.
Misschien vind je het ook wel eng of lastig om te voelen en te zeggen waar je grenzen liggen? Zeker als je traumatiserende dingen hebt meegemaakt kun je in de war raken over waar je grenzen liggen. Je kunt het contact met jezelf kwijtraken, waardoor je niet meer goed voelt wat goed voor jezelf is en wat niet. Herken je dat? Is dat ook een reden om tegen therapie op te zien, dat je bang bent dan min of meer tot dingen gedwongen te worden die je eigenlijk niet wilt?
Als dat zo is, kan ik je alleen maar op het hart drukken: juist door voorzichtig te gaan onderzoeken wat je wel of (nog) niet aankunt, help je jezelf stapje voor stapje vooruit. En zoals ik al schreef, een goede therapeut die ervaring heeft met het verwerken van trauma's zal er erg op gespitst zijn dat je in therapie niet meer oprakelt dan wat je op dat moment aankunt.
Wil je er alsjeblieft nog eens over nadenken? EMDR werd hierboven ook al een paar keer genoemd, op internet is hier ook vrij veel over te vinden. Stel dát je de stap zou durven nemen om weer hulp te gaan zoeken, lijkt dit je dan wat?
liefs,
Phien
Lieve phien
dankje wel voor je lieve post.
het heeft inderdaad meer los gemaakt dan op dat moment goed voor mijn was. op dat moment als ik bij mijn terapeut was dan was ik wel iemand die snel wou doorpakken. maar thuis deed het meer met mijn dan dat ik in eerste instantie wou toegeven aan mijzelf aan mijn terapeut en aan de buitenwereld. ik denk dat ook voor een terapeut wel moeilijk is als iemand totaal geen grenzen aan kan geven. en inderdaad weet ik vaak niet waar me grens ligt of ben je der al ver overheen en dan denk van shit moet maar beter proberen aan te geven maar vervolgens doe ik het dan weer niet.
dus blijft best moeilijk.. voor mijn en denk voor mensen die met mijn omgaan.
ja herken wel heel erg dat ik mezelf kwijt ben.en wil daarom ook niet echt graag meer in therapie maar ook omdat ik best bang ben om al die heftige gevoelens weer te hebben.
en ook omdat de afgelopen nacht weer heel erg last heb van herbeleving ben ik ook bang daarvoor.
zal er over nadenken en strakjes als ik eventjes rustige de tijd nemen om info over emdr te zoeken.
en kijken of het wat voor mijn is ..
liefs kleine04
Dat je van andere mensen toch nog kan zeggen, dat je dingen fijn voor hen vind, maakt alleen al dat je een prachtig gevoel's mens bent!
Ook al was je verleden nog zo zwaar, laat je toekomst er niet ook nog eens door verpesten!
Probeer iets te gaan doen, waar jij van kan genieten.
Misschien beetje mediteren ook eens proberen.
Heb zelf ook een grote rugzak bij me met baggage uit een heel zwaar verleden, maar ben er ook nog steeds!
heel herkenbaar hoor de gevoelens dat je het leven helemaal zat bent, maar er ondanks dat toch nog hoop, ook voor jou!
Ik kan zelf ondanks alles, nu na vele jaren toch zeggen, dat ik nu eindelijk geluk voel...
heb een lieve partner gevonden, krijg steun bij mijn ziekte, en kan nu alles langzaam aan een plekje gaan geven.
succes meis, het komt wel goed met je!!
Hoi
ben blij dat jij je geluk heb gevonden ondanks dat je ziek bent.
ja iedereen heeft wel een rugzakje de ene rugzak is voller dan de andere. de ene maakt dit mee en de andere dat en dan heb je nog de personen die niks ergs mee maken en die overal doorheen komen.ik geniet eigenlijk niet echt meer van dit leven.
maarja...
en of ooit weet goed komt de toekomst zal dat uit moeten wijzen..
groetjes kleine04
donderdag 26 februari 2009 om 05:51
quote:kleine04 schreef op 25 februari 2009 @ 02:24:
mag ik vragen waarom jij in therapie heb gezetten..
Ik heb ooit na mijn tweede relatie op advies van mijn ex contact opgenomen om onze relatie te verwerken. Vond het ook niet echt nodig maar ik dacht baat het niet dan schaad het niet.
Het gekke van het verhaal was dat ik meer zat met de eerste relatie ervoor dan met die van haar. Dat kwam natuurlijk ook aangezien ik met haar twee kinderen had.
Kerstmis was voormij ook een groot probleem, wilde met niemand te maken hebben en gewoon lekker alleen zijn en een potje janken. Sinds mijn sessies kan ik daar nu beter mee omgaan.
Ik weet het is natuurlijk een totaal een ander probleem maar toch. Alles wat mijn nu overkomt gooi ik direct eruit en dat helpt mij prima.
In iedergeval heb je nu antwoord op je vraag Kleine.
Zag vandaag dat je met een tweede topic actief bent, hoop voor jouw dat het jouw in iedergeval helpt.
mag ik vragen waarom jij in therapie heb gezetten..
Ik heb ooit na mijn tweede relatie op advies van mijn ex contact opgenomen om onze relatie te verwerken. Vond het ook niet echt nodig maar ik dacht baat het niet dan schaad het niet.
Het gekke van het verhaal was dat ik meer zat met de eerste relatie ervoor dan met die van haar. Dat kwam natuurlijk ook aangezien ik met haar twee kinderen had.
Kerstmis was voormij ook een groot probleem, wilde met niemand te maken hebben en gewoon lekker alleen zijn en een potje janken. Sinds mijn sessies kan ik daar nu beter mee omgaan.
Ik weet het is natuurlijk een totaal een ander probleem maar toch. Alles wat mijn nu overkomt gooi ik direct eruit en dat helpt mij prima.
In iedergeval heb je nu antwoord op je vraag Kleine.
Zag vandaag dat je met een tweede topic actief bent, hoop voor jouw dat het jouw in iedergeval helpt.
donderdag 26 februari 2009 om 14:08
mmm wel fijn dat je er mee aan de slag bent gegaan..
dankje wel voor je antwoord trouwens.
ja had nieuwe topice geopent omdat ik dacht van wil zelfbeschading en dit een beetje gescheiden houden.
groetjes kleine
voel op dit moment echt waardenloos
en wil het liefst wegkruipen onder de dekens.
maarja dat is ook niet de oplossing
nou ja ik zie het wel.
groetjes kleine
dankje wel voor je antwoord trouwens.
ja had nieuwe topice geopent omdat ik dacht van wil zelfbeschading en dit een beetje gescheiden houden.
groetjes kleine
voel op dit moment echt waardenloos
en wil het liefst wegkruipen onder de dekens.
maarja dat is ook niet de oplossing
nou ja ik zie het wel.
groetjes kleine
vrijdag 27 februari 2009 om 23:40
na een gezellie middag met een vriendin
voel ik me nu heel erg down
volgende week schijt toets maken voor hoe nu verder met me studie en ook druk druk allemaal afspraken
heb helemaal geen zin en geen motivatie voor die toets ik wil gewoon verder zonder toets... maarja dat is me niet gegunt..
kleine04
voel ik me nu heel erg down
volgende week schijt toets maken voor hoe nu verder met me studie en ook druk druk allemaal afspraken
heb helemaal geen zin en geen motivatie voor die toets ik wil gewoon verder zonder toets... maarja dat is me niet gegunt..
kleine04
zaterdag 28 februari 2009 om 17:15
Hoi kleine,
Vervelend dat je je zo rot voelt. Maar als ik het zo lees ben je een sterk en sociaal mens en durf je wel over je gevoelens te praten en dat is al heel belangrijk als je wat van je leven wilt maken.
Wat je nog meer nodig hebt is:
leuke dingen doen
vrienden
dansen, leuk met een groep bewegenop muziek en stiekem toch lol maken.
school afmaken, eventueel richting kiezen die beter bij je past
Wat lijkt je leuk om te doen. Je aandacht daar op richten werkt vaak wel.
Therapeuten laten je overigens niet perse lang praten maar leren je realistischer en positiever denken. EMDR schijnt een heel goede techniek te zijn. De angst die je bij de herinnering aan een traumatische ervaring voelt vermindert/verdwijnt. En dat dmv oogbewegingen... duurt half uurtje...
Ander vraagje, als je vrolijk en sterk zou voelen wat voor dingen zou je dan graag doen qua werk bijvoorbeeld? Met kinderen werken misschien? Kun je jou ervaringen gebruiken wellicht. Je kunt je in ieder geval goed inleven in de problematiek van kinderen en andere hulpverleners van advies dienen. Ondertussen bouw je aan hun leven en maak je ook nog veel lol. Er is van alles mogelijk maar ik denk dat je ook heel sterk bent gezien jouw achtergrond.Oftewel:
Sterke vrouw in de dop, wat ga jij allemaal doen met je leven?
Vervelend dat je je zo rot voelt. Maar als ik het zo lees ben je een sterk en sociaal mens en durf je wel over je gevoelens te praten en dat is al heel belangrijk als je wat van je leven wilt maken.
Wat je nog meer nodig hebt is:
leuke dingen doen
vrienden
dansen, leuk met een groep bewegenop muziek en stiekem toch lol maken.
school afmaken, eventueel richting kiezen die beter bij je past
Wat lijkt je leuk om te doen. Je aandacht daar op richten werkt vaak wel.
Therapeuten laten je overigens niet perse lang praten maar leren je realistischer en positiever denken. EMDR schijnt een heel goede techniek te zijn. De angst die je bij de herinnering aan een traumatische ervaring voelt vermindert/verdwijnt. En dat dmv oogbewegingen... duurt half uurtje...
Ander vraagje, als je vrolijk en sterk zou voelen wat voor dingen zou je dan graag doen qua werk bijvoorbeeld? Met kinderen werken misschien? Kun je jou ervaringen gebruiken wellicht. Je kunt je in ieder geval goed inleven in de problematiek van kinderen en andere hulpverleners van advies dienen. Ondertussen bouw je aan hun leven en maak je ook nog veel lol. Er is van alles mogelijk maar ik denk dat je ook heel sterk bent gezien jouw achtergrond.Oftewel:
Sterke vrouw in de dop, wat ga jij allemaal doen met je leven?
zaterdag 28 februari 2009 om 17:56
hi jane
k weet niet zo goed wat ik wil
omdat mijn droom opleiding was wat ik deed.
en nu is dat in deugen gevallen en zit ik thuis als een zombie.
ben moe van het strijden..
kleine04
wil huilen schreeuwen gillen
en van alles maar er komt niks en het kut gevoel blijft..
weet gewoon niet meer waar ik heen moet met me gevoel.
kleine04
k weet niet zo goed wat ik wil
omdat mijn droom opleiding was wat ik deed.
en nu is dat in deugen gevallen en zit ik thuis als een zombie.
ben moe van het strijden..
kleine04
wil huilen schreeuwen gillen
en van alles maar er komt niks en het kut gevoel blijft..
weet gewoon niet meer waar ik heen moet met me gevoel.
kleine04
zaterdag 28 februari 2009 om 18:26
Hai Kleine
Wat is die droomopleiding, en waarom is het in duigen gevallen? Misschien kunnen we je helpen die opleiding alsnog te halen? Ik kan me voorstellen dat je door moeilijkheden uit het verleden niet optimaal hebt gefunctioneerd. Misschien hebben we wel handige tips.
Ik heb mavo, lhno, mbo-mode en kleding, havo en hbo-oefentherapie gedaan en jij?
Wat is die droomopleiding, en waarom is het in duigen gevallen? Misschien kunnen we je helpen die opleiding alsnog te halen? Ik kan me voorstellen dat je door moeilijkheden uit het verleden niet optimaal hebt gefunctioneerd. Misschien hebben we wel handige tips.
Ik heb mavo, lhno, mbo-mode en kleding, havo en hbo-oefentherapie gedaan en jij?
zaterdag 28 februari 2009 om 18:46
Kleine het mag dan wel zijn dat jouw droom opleiding in duigen valt echter kop op.
Mijn school voorbeeld:
Toen ik 16jaar was heb ik ook te horen gekregen dat ik met mijn opleiding op de MTS niet af mocht maken. Ik ben toen via het leerlingwezen als nog mijn richting opgegaan.
Heb vervolgens via avondscholen mij toch nog op kunnen werken met een goede functie op het kantoor. Dat ging ook met de nodige dompers maar toch ik heb het gered.
Kleine ik wil hier mee aangegeven dat er diverse wegen naar Rome leiden.
Mijn school voorbeeld:
Toen ik 16jaar was heb ik ook te horen gekregen dat ik met mijn opleiding op de MTS niet af mocht maken. Ik ben toen via het leerlingwezen als nog mijn richting opgegaan.
Heb vervolgens via avondscholen mij toch nog op kunnen werken met een goede functie op het kantoor. Dat ging ook met de nodige dompers maar toch ik heb het gered.
Kleine ik wil hier mee aangegeven dat er diverse wegen naar Rome leiden.
zaterdag 28 februari 2009 om 18:51
zaterdag 28 februari 2009 om 19:13
Hey kleine,
ik wou dat ik iets wist te zeggen waardoor je je beter zou kunnen voelen, maar ik ben bang dat ik dat niet kan.
Wat je schrijft, is zó ontzettend herkenbaar. Je moet het echt ontzettend moeilijk hebben op dit moment. Ik merk het aan de manier waarop je schrijft.
Ik heb zelf ook in die situatie gezeten. Gelukkig is dat iets veranderd. Ik wil je maar een tip geven, zoek alsjeblieft weer hulp. Hier kom je alleen niet uit.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Weltschmerz.
ik wou dat ik iets wist te zeggen waardoor je je beter zou kunnen voelen, maar ik ben bang dat ik dat niet kan.
Wat je schrijft, is zó ontzettend herkenbaar. Je moet het echt ontzettend moeilijk hebben op dit moment. Ik merk het aan de manier waarop je schrijft.
Ik heb zelf ook in die situatie gezeten. Gelukkig is dat iets veranderd. Ik wil je maar een tip geven, zoek alsjeblieft weer hulp. Hier kom je alleen niet uit.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Weltschmerz.
zaterdag 28 februari 2009 om 19:43
Lieve Lieve Lieve Kleine.
Mag ik beginnen met te zeggen dat ik echt respect voor je heb.
Je steekt je nek hier uit om de hulp te vinden die voor jou past. Dat is een proces van zoeken naar de manier bij jou past.
Ik ben de laatste om te zeggen dat het makkelijk is of gaat worden. Maar Kleine het wordt echt beter, geloof me. Pak de helpende handen die je worden geboden. En kijk wat past.
Je bent veel sterker dan je denkt.
Mag ik beginnen met te zeggen dat ik echt respect voor je heb.
Je steekt je nek hier uit om de hulp te vinden die voor jou past. Dat is een proces van zoeken naar de manier bij jou past.
Ik ben de laatste om te zeggen dat het makkelijk is of gaat worden. Maar Kleine het wordt echt beter, geloof me. Pak de helpende handen die je worden geboden. En kijk wat past.
Je bent veel sterker dan je denkt.
zaterdag 28 februari 2009 om 19:56
zondag 1 maart 2009 om 01:15
Kleine het leven is vallen en opstaan. Natuurlijk makkelijk lullen van deze kant.
Mijn toekomst is bv op dit moment ook niet meer zeker qua werk, woon in Californie, mijn werk is meer dan gehalveerd en dat betekend ook hetzelfde qua salaris. Wij kunnen net het hoofd boven water houden dankzij mijn ega.
Ik word er absoluut niet vrolijk van maar probeer uit de negatieve spiral te blijven. En kan je vertellen dat is niet makkelijk.
Mijn toekomst is bv op dit moment ook niet meer zeker qua werk, woon in Californie, mijn werk is meer dan gehalveerd en dat betekend ook hetzelfde qua salaris. Wij kunnen net het hoofd boven water houden dankzij mijn ega.
Ik word er absoluut niet vrolijk van maar probeer uit de negatieve spiral te blijven. En kan je vertellen dat is niet makkelijk.
