Psyche
alle pijlers
Zo moe...
dinsdag 23 april 2019 om 09:42
O, ik ben zo moe en dat ben ik al zo lang!
Een jaar geleden bleek mijn schildklier niet goed te werken, hashimoto en werd gezegd door de internist dat met medicatie het weer beter zou gaan, maar het gaat juist slechter.
Ik heb een jaar lang veel geduld gehad, maar nu is het geduld even een beetje op, merk ik.
Er zijn ook juist klachten bijgekomen; extreem droge ogen en de vermoeidheid is niet minder maar juist weer erger momenteel.
Volgens de schildklierpoli zijn die klachten niet gerelateerd aan de schildklier, volgens de huisarts zouden de klachten toch weer wél met de schildklier te maken kunnen hebben en dus voel ik mij zo'n zeur.
Ik weet ook dat er vele ergere kwalen zijn en dat er mensen zijn met altijd pijn, dus ik voel mijn echt een zeur.
Elke ochtend zet ik mijn tanden op elkaar en kijk ik uit naar hopelijk een beetje positief effect van koffie, of de zon of wat dan ook.
Soms maak ik mij expres een beetje boos om wat energie te krijgen van adrenaline en soms kan ik wel janken van vermoeidheid en frustratie.
Leuke dingen zijn niet echt leuk omdat ik meestal te moe ben om ervan te genieten.
Slapen helpt niet, het is een ander soort vermoeidheid waar slaap geen invloed op lijkt te hebben.
Ik ga elke dag een half uur tot anderhalf uur stevig wandelen, ik eet 3 gezonde maaltijden per dag, snoep weinig en ik leef regelmatig en neem voldoende rust.
Ik heb van pure wanhoop geprobeerd om 3 maanden glutenvrij te eten, maar ik merkte geen verschil.
Ik werk maar 12 uur per week! Ondanks dat ik mijn werk best leuk vind heb ik erg veel moeite om mij ertoe te zetten.
2 uur staan vind ik best moeilijk, meestal gaat mijn rug na een uur al zeer doen.
Ook heb ik bijzonder snel spier en gewrichtspijn.
Ik ben nog maar 42, ik zie soms de toekomst best somber in hierdoor.
Wat als het nooit echt beter wordt?
Hoe moet dat dan over 10 jaar?
Over 20 jaar?
De bedoeling was dat ik toch uiteindelijk 30 uur ga werken, maar hoe moet dat dan?
De moed zakt me momenteel een beetje in de schoenen.
Ik ben ook al bij een psycholoog vanwege het psychische aspect.
Door partner en familie voel ik mij soms onbegrepen, want iedereen is weleens moe en ik wil ook helemaal niet klagen.
Mensen die klagen en zeuren zijn niet geliefd.
Op deze manier vind ik mezelf ook veel minder leuk.
Ik houd mezelf vaak voor dat er mensen zijn met vele ergere klachten dan ik, mensen die altijd pijn hebben of die de hele dag in bed moeten liggen.
Toch zijn er ook momenten dat ik het moeilijk vind.
Ik zie bijvoorbeeld nu al op tegen de vakantie, dan gaan we met de kinderen logeren bij schoonmoeder.
Ik zou er normaal naar uitkijken, het verpest best veel voor mij dat ik mij niet goed voel.
Misschien is het goed voor mij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Er zijn vast meer mensen zoals ik, met dit probleem.
Hoe gaan jullie ermee om?
Al vast bedankt.
Een jaar geleden bleek mijn schildklier niet goed te werken, hashimoto en werd gezegd door de internist dat met medicatie het weer beter zou gaan, maar het gaat juist slechter.
Ik heb een jaar lang veel geduld gehad, maar nu is het geduld even een beetje op, merk ik.
Er zijn ook juist klachten bijgekomen; extreem droge ogen en de vermoeidheid is niet minder maar juist weer erger momenteel.
Volgens de schildklierpoli zijn die klachten niet gerelateerd aan de schildklier, volgens de huisarts zouden de klachten toch weer wél met de schildklier te maken kunnen hebben en dus voel ik mij zo'n zeur.
Ik weet ook dat er vele ergere kwalen zijn en dat er mensen zijn met altijd pijn, dus ik voel mijn echt een zeur.
Elke ochtend zet ik mijn tanden op elkaar en kijk ik uit naar hopelijk een beetje positief effect van koffie, of de zon of wat dan ook.
Soms maak ik mij expres een beetje boos om wat energie te krijgen van adrenaline en soms kan ik wel janken van vermoeidheid en frustratie.
Leuke dingen zijn niet echt leuk omdat ik meestal te moe ben om ervan te genieten.
Slapen helpt niet, het is een ander soort vermoeidheid waar slaap geen invloed op lijkt te hebben.
Ik ga elke dag een half uur tot anderhalf uur stevig wandelen, ik eet 3 gezonde maaltijden per dag, snoep weinig en ik leef regelmatig en neem voldoende rust.
Ik heb van pure wanhoop geprobeerd om 3 maanden glutenvrij te eten, maar ik merkte geen verschil.
Ik werk maar 12 uur per week! Ondanks dat ik mijn werk best leuk vind heb ik erg veel moeite om mij ertoe te zetten.
2 uur staan vind ik best moeilijk, meestal gaat mijn rug na een uur al zeer doen.
Ook heb ik bijzonder snel spier en gewrichtspijn.
Ik ben nog maar 42, ik zie soms de toekomst best somber in hierdoor.
Wat als het nooit echt beter wordt?
Hoe moet dat dan over 10 jaar?
Over 20 jaar?
De bedoeling was dat ik toch uiteindelijk 30 uur ga werken, maar hoe moet dat dan?
De moed zakt me momenteel een beetje in de schoenen.
Ik ben ook al bij een psycholoog vanwege het psychische aspect.
Door partner en familie voel ik mij soms onbegrepen, want iedereen is weleens moe en ik wil ook helemaal niet klagen.
Mensen die klagen en zeuren zijn niet geliefd.
Op deze manier vind ik mezelf ook veel minder leuk.
Ik houd mezelf vaak voor dat er mensen zijn met vele ergere klachten dan ik, mensen die altijd pijn hebben of die de hele dag in bed moeten liggen.
Toch zijn er ook momenten dat ik het moeilijk vind.
Ik zie bijvoorbeeld nu al op tegen de vakantie, dan gaan we met de kinderen logeren bij schoonmoeder.
Ik zou er normaal naar uitkijken, het verpest best veel voor mij dat ik mij niet goed voel.
Misschien is het goed voor mij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Er zijn vast meer mensen zoals ik, met dit probleem.
Hoe gaan jullie ermee om?
Al vast bedankt.
dinsdag 23 april 2019 om 10:01
Nee, ik snurk nouwelijks en beweeg weinig in mijn slaap.groenebroek schreef: ↑23-04-2019 09:51Snurk je?
Beweeg je veel in je slaap?
Heb je regelmatig hoofdpijn en/of spierpijn in nek en/of schouders?
Ik heb bijna nooit hoofdpijn, behalve een soort continue lichte holten-ontsteking die een soort drukgevoel geeft op mijn hoofd.
dinsdag 23 april 2019 om 10:02
Alleen tsh en ft4 word en elke 6 weken geprikt.
Morgen laat ik andere waarden prikken, ik heb van de huisarts een prikformulier.
dinsdag 23 april 2019 om 10:05
dinsdag 23 april 2019 om 10:28
Een jaar geleden waren die waardes goed, behalve de schildklierwaarden.Gatinmijnsok schreef: ↑23-04-2019 10:04En is er ook gekeken of je geen bloedarmoede hebt en of je vitaminewaardes goed zijn?
Nu heb ik een nieuw orikformulier van de huisarts gekregen.
Ik moet dus nog minstens een week wachten op de uitslagen, morgen laat ik bloed prikken.
Ik ben Dus al opnieuw naar de huisarts geweest.
De internist wil niet verder kijken dan de tsh en ft4.
De huisarts gaf me het gevoel dat ik zeur, maar misschien verbeeld ik me dat?
Toen ik bij de huisarts was om deze klachten te bespreken bleek ik onverwacht ineens erg emotioneel hierover, ik wist niet dat het me zo hoog zat.
De huisarts had natuurlijk geen tijd voor mijn emoties.
Ik voelde me slecht na dat bezoek, wilde bijna dat ik niet was gegaan.
Al jaren heb ik deze klachten en telkens kwam niets uit bloedonderzoeken.
Ik ben bang dat er weer niets uit zal komen en dat ik nooit echt serieus genomen ga worden.
De klachten zijn uiteenlopend en vaag en soms zijn er duidelijk betere en slechtere periodes.
Soms zwellen ineens allerlei klieren op en dan een paar dagen later is alles weer normaal.
Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik voor mezelf moet opkomen zodat ik eens goed onderzocht word en aan de andere kant ben ik bang dat ik me aanstel.
dinsdag 23 april 2019 om 10:34
Eigenlijk loop ik al jaren met allerlei vage klachten, van spontane jeuk en uitslag, droge huid en spier en gewrichtspijn, spontaan afvallen, koud hebben en grieperig gevoel en extreme vermoeidheid en diarree tot obstipatie, maar dan ook weer goede periodes.
Alleen is het nu alsof er maar geen goede periode meer komt.
Het duurt in elk geval wel erg lang dit keer.
Ja, mijn moeder heeft ook allerlei vage klachten en is uit wanhoop maar naar een acupuncturist gegaan, want de huisarts zei telkens dat het bij haar aan stress ligt.
Als ik er over begon tegen haar dan wekt dat irritatie op, want ook zij voekt zich niet gehoord en begrepen en dan vindt ze snel dat ik dus zeur.
Mijn schoonmoeder heeft zelf een ernstige chronische ziekte en kent mensen die met behulp van schildkliermedicatie weer bijna direct de oude waren en denkt dus ook dat ik mij aanstel.
Ik ga zo aan mezelf twijfelen.
dinsdag 23 april 2019 om 10:48
TSH zou onder de 2 moeten zitten. En Hashimoto gaat vaak samen met een B12 tekort. Misschien wil de huisarts meewerken aan een meting en proefbehandeling.
Instellen lukt niet altijd goed waardoor je onderlinge verschillen ziet en verder is het een groot misverstand dat iedereen zich weer goed gaat voelen na het aanvullen van schildklierhormoon.
Auto immuunziekten maken mensen altijd moe en huisartsen doen het vaak niet goed, weten te weinig van het totaalplaatje. Ik ken best wel veel mensen die aan zichzelf overgelevert zijn.
Instellen lukt niet altijd goed waardoor je onderlinge verschillen ziet en verder is het een groot misverstand dat iedereen zich weer goed gaat voelen na het aanvullen van schildklierhormoon.
Auto immuunziekten maken mensen altijd moe en huisartsen doen het vaak niet goed, weten te weinig van het totaalplaatje. Ik ken best wel veel mensen die aan zichzelf overgelevert zijn.
dinsdag 23 april 2019 om 11:34
TO het is echt van belang dat de TSH goed zit. Op het schildklierforum kunnen ze helpen met je persoonlijke setpoint.
Van mijn af en toe opspelende lymfeklieren is vastgesteld dat mijn immuunsysteem te actief is wat past bij auto immuunaandoeningen. Auto immuunaandoeningen is iets waar je telkens achteraan moet gaan helaas.
Van mijn af en toe opspelende lymfeklieren is vastgesteld dat mijn immuunsysteem te actief is wat past bij auto immuunaandoeningen. Auto immuunaandoeningen is iets waar je telkens achteraan moet gaan helaas.
dinsdag 23 april 2019 om 11:37
Dit absoluut.miekemv schreef: ↑23-04-2019 11:34TO het is echt van belang dat de TSH goed zit. Op het schildklierforum kunnen ze helpen met je persoonlijke setpoint.
Van mijn af en toe opspelende lymfeklieren is vastgesteld dat mijn immuunsysteem te actief is wat past bij auto immuunaandoeningen. Auto immuunaandoeningen is iets waar je telkens achteraan moet gaan helaas.
dinsdag 23 april 2019 om 13:55
Ja, ik moet ook nog meer geduld hebben, tsh moet onder 2 inderdaad.miekemv schreef: ↑23-04-2019 10:48TSH zou onder de 2 moeten zitten. En Hashimoto gaat vaak samen met een B12 tekort. Misschien wil de huisarts meewerken aan een meting en proefbehandeling.
Instellen lukt niet altijd goed waardoor je onderlinge verschillen ziet en verder is het een groot misverstand dat iedereen zich weer goed gaat voelen na het aanvullen van schildklierhormoon.
Auto immuunziekten maken mensen altijd moe en huisartsen doen het vaak niet goed, weten te weinig van het totaalplaatje. Ik ken best wel veel mensen die aan zichzelf overgelevert zijn.
Tsh was heel erg hoog vorig jaar, 164, dus dat het nu op 5 is, is natuurlijk al stukken beter, alleen zo voelt het dus niet.
Ik voel me niet altijd serieus genomen door de artsen, al snap ik dat mijn klachten ook vaag zijn.
Het zijn ook helemaal niet zulke hele ernstige klachten, alleen alle klachten bij elkaar opgeteld wordt het toch best veel voor mijn gevoel en vooral ook omdat het zo lang duurt en ik geen verbetering merk.
