Psyche
alle pijlers
Zo sneu. Moe naar een verzorgingstehuis en heel veel zorgen
maandag 9 november 2020 om 13:04
Het is niet meer te doen voor mij, ma is dement en gaat steeds sneller achteruit, ze belt 20 keer per dag, voornamelijk om me uit te schelden en te dreigen ‘er een eind aan te maken’ als ik niet meteen kom. Maar dat deed ze vroeger al toen ik nog jong was.
Ik weet het, het is de ziekte. Douchen, eten koken, dat kan ze niet meer en daar is hulp bij thuis. De andere dagen doe ik zelf.Ze vorige week van de slapende lijst afgehaald en op de actieve lijst gezet. Er waren nog drie wachtenden voor haar. Kortom nog een paar maandjes. Nu ben ik net gebeld dat er plek is. Maar eerst moet er iemand van CIZ langskomen en ma moet officieel toestemming geven. Wat ze niet gaat doen vermoed ook de casemanager. Ook die en de dames die moe verzorgen vinden het de hoogste tijd. We wilden dit niet in Corona tijd, maar de situatie is nu echt onhoudbaar geworden. We wilden het in het voorjaar al, maar toen brak Corona uit en was het voor mij ook onbespreekbaar. Maar nog langer wachten gaat niet meer. Het enige wat ik nog doe is werken, 20 keer ma spreken op een dag en elke vrije minuut daar heen. Ik ben gewoon helemaal op. Fysiek en mentaal. Mijn moeder is ze al heel lang niet meer. Die ben ik al een tijdje kwijt. Een gesprek voeren is niet mogelijk en zij is nu het kind en ik de volwassene.
Geeft ze geen toestemming moet er dus plaatsvervangende toestemming komen van de rechter en dan wordt ze dus met een ambulance heengebracht, kunnen ze zelfs de deur forceren en mogen ze in het uiterste geval moe in de handboeien slaan. Het is daarnaast een heel fijn huis, maar door Corona mag ze nu even niet eigen meubeltjes meenemen. Die mogen na corona weer. Ze komt dus in een vreemde omgeving zonder vertrouwde spulletjes. Wat ik ook sneu vindt.
Enfin, vanmiddag dus eerst het gesprek met de CIZ persoon en de casemanager. Hopelijk gaat ma overstag. Heeft iemand ook wel eens in een situatie gezeten dat de persoon die echt hulp en zorg nodig heeft niet wil en hoe ging dat?
Gatverdarrie, ik zit er echt even mee in mijn maag. Het gaat ineens zo snel en ik weet ook dat dit haar laatste ‘plekje’ zal zijn. Ben er echt even misselijk van.
Ik weet het, het is de ziekte. Douchen, eten koken, dat kan ze niet meer en daar is hulp bij thuis. De andere dagen doe ik zelf.Ze vorige week van de slapende lijst afgehaald en op de actieve lijst gezet. Er waren nog drie wachtenden voor haar. Kortom nog een paar maandjes. Nu ben ik net gebeld dat er plek is. Maar eerst moet er iemand van CIZ langskomen en ma moet officieel toestemming geven. Wat ze niet gaat doen vermoed ook de casemanager. Ook die en de dames die moe verzorgen vinden het de hoogste tijd. We wilden dit niet in Corona tijd, maar de situatie is nu echt onhoudbaar geworden. We wilden het in het voorjaar al, maar toen brak Corona uit en was het voor mij ook onbespreekbaar. Maar nog langer wachten gaat niet meer. Het enige wat ik nog doe is werken, 20 keer ma spreken op een dag en elke vrije minuut daar heen. Ik ben gewoon helemaal op. Fysiek en mentaal. Mijn moeder is ze al heel lang niet meer. Die ben ik al een tijdje kwijt. Een gesprek voeren is niet mogelijk en zij is nu het kind en ik de volwassene.
Geeft ze geen toestemming moet er dus plaatsvervangende toestemming komen van de rechter en dan wordt ze dus met een ambulance heengebracht, kunnen ze zelfs de deur forceren en mogen ze in het uiterste geval moe in de handboeien slaan. Het is daarnaast een heel fijn huis, maar door Corona mag ze nu even niet eigen meubeltjes meenemen. Die mogen na corona weer. Ze komt dus in een vreemde omgeving zonder vertrouwde spulletjes. Wat ik ook sneu vindt.
Enfin, vanmiddag dus eerst het gesprek met de CIZ persoon en de casemanager. Hopelijk gaat ma overstag. Heeft iemand ook wel eens in een situatie gezeten dat de persoon die echt hulp en zorg nodig heeft niet wil en hoe ging dat?
Gatverdarrie, ik zit er echt even mee in mijn maag. Het gaat ineens zo snel en ik weet ook dat dit haar laatste ‘plekje’ zal zijn. Ben er echt even misselijk van.
buzziebee wijzigde dit bericht op 09-11-2020 13:10
9.40% gewijzigd
vrijdag 13 november 2020 om 10:55
Tot op heden een rustige ochtend. Mam heeft nog niet gebeld, ze kijkt televisie (dat kan ze nog, ze is doof en ziet slecht, dus heel veel activiteiten heeft ze niet. Ik heb ook het idee dat ze daardoor ' vatbaarder' is voor dementie). ik weet niet eens of dat kan hoor, maar moe had eigenlijk alleen de kinderen en heeft nooit meer gewerkt of iets gezocht aan intellectuele uitdaging of hobbies. Ze had de kinderen. Dat was het. Ik las laatst ergens dat je eerder gevoelig bent voor een vorm van dementie als je je hersenen niet blijft ' uitdagen' geen idee of dat zo is hoor. Haar vader (mijn opa dus) kreeg het ook al op hele jonge leeftijd. Wil niet zeggen dat wij dat ook krijgen trouwens.
Enfin, het is gewoon een raar proces. Vroeger was het een strenge vrouw. Van de regelmaat, regels en discipline. Ik denk dat ik de eerste minieme verschillen begon te merken (achteraf gesproken dan he) toen ze 'zachter' en ' milder' werd. We konden samen lachen. Heerlijk naar de kerstshow in het tuincentrum en dan lekker ergens lunchen, over marktjes struinen, leuke plantjes kopen in de tuin Zelfs een paar keer een weekendje weg geweest. Dat was denk ik de ' fijnste' moeder die ik had. Na die milde periode kreeg ze de achterdochtige en angstige periode. De voordeur barricaderen, iedereen beschuldigen van diefstal (terwijl ze uiteraard zelf weer eens iets opgeborgen/verstopt had en vergeten was waar). Die angst vond ik verschrikkelijk voor haar.
En nu zit ze dan zoals ik het even noem in haar 'terroriserende' periode. De huid wordt me volgescholden, ik ben haar dochter niet meer (nou ja, voor zeker 10 minuten dan tot ze weer belt), ze maakt er een eind aan want ' ik stop haar weg' (ze loopt dan ook echt naar buiten maar bij het tuinhek is ze al weer vergeten wat ze nu ook al weer geen doen en dan gaat ze maar weer terug. Ik weet trouwens dat ze tegen mensen die verder van haar afstaan wel lief is. Ik verwacht dus ook dat ze dat in het huis daar zal zijn. Maar ik ben de boeman. Ik heb haar hond ' gestolen' .... Nee ma, je werd zo vaak door hem aangevallen dat hij bij zus is. Zo blijft hij in de familie en hij mag ook mee op bezoek. Ik steel ook al haar sieraden en haar brillen en ook al haar kleding. Nu heeft ma maatje 34 en ik maat 38/40 dus al ZOU ik het willen (want ze heeft een paar fantastisch mooie suede jasjes
..... dan nog pas ik er niet in).
Ik vermoed dat die fases bijna ' standaard' zijn. Hun karakter verandert zo enorm gedurende de tijd dat ze ziek zijn. Je weet eigenlijk nooit waar je aan toe bent als je de telefoon opneemt of als je er komt. Als ik door de camera kijk zie ik haar ook vaak huilen. Als ik haar dan bel dan weet ze daar al niks meer van. Het huilen duurt ook maar een minuut of drie en dan gaat ze vrolijk iets anders doen.
Enfin, het is gewoon een raar proces. Vroeger was het een strenge vrouw. Van de regelmaat, regels en discipline. Ik denk dat ik de eerste minieme verschillen begon te merken (achteraf gesproken dan he) toen ze 'zachter' en ' milder' werd. We konden samen lachen. Heerlijk naar de kerstshow in het tuincentrum en dan lekker ergens lunchen, over marktjes struinen, leuke plantjes kopen in de tuin Zelfs een paar keer een weekendje weg geweest. Dat was denk ik de ' fijnste' moeder die ik had. Na die milde periode kreeg ze de achterdochtige en angstige periode. De voordeur barricaderen, iedereen beschuldigen van diefstal (terwijl ze uiteraard zelf weer eens iets opgeborgen/verstopt had en vergeten was waar). Die angst vond ik verschrikkelijk voor haar.
En nu zit ze dan zoals ik het even noem in haar 'terroriserende' periode. De huid wordt me volgescholden, ik ben haar dochter niet meer (nou ja, voor zeker 10 minuten dan tot ze weer belt), ze maakt er een eind aan want ' ik stop haar weg' (ze loopt dan ook echt naar buiten maar bij het tuinhek is ze al weer vergeten wat ze nu ook al weer geen doen en dan gaat ze maar weer terug. Ik weet trouwens dat ze tegen mensen die verder van haar afstaan wel lief is. Ik verwacht dus ook dat ze dat in het huis daar zal zijn. Maar ik ben de boeman. Ik heb haar hond ' gestolen' .... Nee ma, je werd zo vaak door hem aangevallen dat hij bij zus is. Zo blijft hij in de familie en hij mag ook mee op bezoek. Ik steel ook al haar sieraden en haar brillen en ook al haar kleding. Nu heeft ma maatje 34 en ik maat 38/40 dus al ZOU ik het willen (want ze heeft een paar fantastisch mooie suede jasjes
..... dan nog pas ik er niet in). Ik vermoed dat die fases bijna ' standaard' zijn. Hun karakter verandert zo enorm gedurende de tijd dat ze ziek zijn. Je weet eigenlijk nooit waar je aan toe bent als je de telefoon opneemt of als je er komt. Als ik door de camera kijk zie ik haar ook vaak huilen. Als ik haar dan bel dan weet ze daar al niks meer van. Het huilen duurt ook maar een minuut of drie en dan gaat ze vrolijk iets anders doen.
vrijdag 13 november 2020 om 11:25
heel bekend BuzzieBee, als ma tegen ons praatte konden we niets goed doen, hadden we niets goed gedaan. Tegen buitenstaanders was ze heel positief over ons. Misschien toch nog iets van schijn ophouden naar de buitenwereld en stoom afblazen naar bekend volk. Dus ja dan moet jij het ontgelden. Er waren ook bekenden van haar die niet begrepen dat ze opgenomen moest worden, want ze hadden er vorige week nog zo gezellig mee gesproken, en er niets van gemerkt dat ze dingen niet wist. Maar ma geloofde zelf wat ze vertelde, dus dan gelooft een ander het ook.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 13 november 2020 om 11:51
vrijdag 13 november 2020 om 11:56
Morgenochtend loop ik overigens even langs haar buurtjes in de straat. Die weten gelukkig allemaal dat mam dement is, maar het is zo raar als ze ineens ‘weg’ zou zijn. Die ga ik dus even informeren.
Mijn tante (aangetrouwd, moe heeft zelf geen broers of zussen meer al denkt ze dat ze allemaal nog leven, want ‘vorige week nog gezien toen ze op visite waren’ je kent het wel) belde me overigens heel lief gisterenavond om me even een hart onder de riem te steken. Dat dit gewoon echt de beste oplossing was en ik vooral niets moest aantrekken dan mijn zusjes en hun aanhang. Dat deed me wel goed. Ik kan mij ei wel kwijt bij vriendinnen, maar dit is familie en dat is toch prettig.
Oh en ze heeft ook ineens een zoon! Die woont in het buitenland al heel lang maar die komt wel altijd met Kerst en op haar verjaardag zei de overbuurvrouw
. Ik heb werkelijk geen idee wie ze daarmee bedoelt, ik ben de oudste en de laatste keer dat ik even heb gechecked had ik alleen maar zusjes.
Dorie, altijd al een broertje willen hebben en dan kom ik daar nu pas achter... hahaha
Mijn tante (aangetrouwd, moe heeft zelf geen broers of zussen meer al denkt ze dat ze allemaal nog leven, want ‘vorige week nog gezien toen ze op visite waren’ je kent het wel) belde me overigens heel lief gisterenavond om me even een hart onder de riem te steken. Dat dit gewoon echt de beste oplossing was en ik vooral niets moest aantrekken dan mijn zusjes en hun aanhang. Dat deed me wel goed. Ik kan mij ei wel kwijt bij vriendinnen, maar dit is familie en dat is toch prettig.
Oh en ze heeft ook ineens een zoon! Die woont in het buitenland al heel lang maar die komt wel altijd met Kerst en op haar verjaardag zei de overbuurvrouw
. Ik heb werkelijk geen idee wie ze daarmee bedoelt, ik ben de oudste en de laatste keer dat ik even heb gechecked had ik alleen maar zusjes.Dorie, altijd al een broertje willen hebben en dan kom ik daar nu pas achter... hahaha
vrijdag 13 november 2020 om 12:13
mijn moeder was al te dement om er nog wat van te snappen, ja ze was altijd wel lief daar, Aan ons vroeg ze alleen wanner of hoe ze weer naar huis ging. Ze liet het allemaal nogal over zich heenkomen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 13 november 2020 om 12:15
vrijdag 13 november 2020 om 17:26
Geen miskraam. Maar na geboorte met 6 maanden het zusje onder mij verloren. Ik zat net te denken, we hebben haar fotoboeken weer eens bekeken. Daar staat haar broer veel in en mam zelf is een nakomertje. Misschien dat ze haar broer ziet als die ‘zoon’
vrijdag 13 november 2020 om 17:30
Alles is mogelijk in dit geval, je weet echt niet meer hoe de hersenen verbindingen leggen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 13 november 2020 om 18:31
Lieve Buzzie, net het hele topic in 1 keer gelezen, wat ongelofelijk veel liefde voor je moe spreekt er uit je posts.
Werd wel heel plaatsvervangend woest op de vriend van je zus. Wat een lul, waar haalt hij de brutaliteit vandaan
Geen ervaring in de zin van de situatie waar jij nu mee zit.
Mijn moeder had het Louis Body Syndroom. Ook een vorm van dementie maar met waanbeelden, hallucinaties die voor haar steeds echter en heftiger werden.
Ze kon ook echt niet meer alleen gelaten worden en mijn vader sliep in de waakstand zodat hij direct wakker was als er iets was. Sleutels onder zijn kussen dat ze toch niet stiekem de deuren kon openen.
Ik was er bijna iedere dag om met haar in de rolstoel te gaan wandelen, weer of geen weer, heerlijk vond ze het. Vader kon dan ‘s middags wat slaap inhalen.
Ik snap heel goed je opmerking dat ze lekker gaat slapen om niet meer wakker te worden. Mijn moeder is er toch plotseling stiekem tussen uit geknepen en ondanks dat wij er allemaal veel verdriet van hebben en haar na 3 jaar nog steeds erg missen is er ook de opluchting en dankbaarheid dat nog verdere achteruitgang en het eventueel uit huis moeten bespaard is gebleven.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Werd wel heel plaatsvervangend woest op de vriend van je zus. Wat een lul, waar haalt hij de brutaliteit vandaan
Geen ervaring in de zin van de situatie waar jij nu mee zit.
Mijn moeder had het Louis Body Syndroom. Ook een vorm van dementie maar met waanbeelden, hallucinaties die voor haar steeds echter en heftiger werden.
Ze kon ook echt niet meer alleen gelaten worden en mijn vader sliep in de waakstand zodat hij direct wakker was als er iets was. Sleutels onder zijn kussen dat ze toch niet stiekem de deuren kon openen.
Ik was er bijna iedere dag om met haar in de rolstoel te gaan wandelen, weer of geen weer, heerlijk vond ze het. Vader kon dan ‘s middags wat slaap inhalen.
Ik snap heel goed je opmerking dat ze lekker gaat slapen om niet meer wakker te worden. Mijn moeder is er toch plotseling stiekem tussen uit geknepen en ondanks dat wij er allemaal veel verdriet van hebben en haar na 3 jaar nog steeds erg missen is er ook de opluchting en dankbaarheid dat nog verdere achteruitgang en het eventueel uit huis moeten bespaard is gebleven.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
vrijdag 13 november 2020 om 19:23
vrijdag 13 november 2020 om 21:33
Het kan een ander familielid zijn. Een broer, neef, vader.BuzzieBee schreef: ↑13-11-2020 11:56
Oh en ze heeft ook ineens een zoon! Die woont in het buitenland al heel lang maar die komt wel altijd met Kerst en op haar verjaardag zei de overbuurvrouw
Dorie, altijd al een broertje willen hebben en dan kom ik daar nu pas achter... hahaha
Mijn oma wilde op het laatst alleen nog maar naar Breda en haar ouders. En dat terwijl ze sinds 1929 al in Leiden woonde.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
maandag 16 november 2020 om 18:50
Hoe gaat het nu, Buzzie? Hoe is het contact met je zussen nu? Ik heb eens nagedacht over dit, misschien irritant voor je nu, maar waarom ben jij als enig kind indertijd aangewezen als bewindvoerder voor je moeder? Was dat in overleg met je zussen of een beslissing van je moeder? En als het in overleg is geweest hadden je zussen dan misschien een hogere verwachting van je (zoals er voor zorgen dat je ma tot zelfs in huis blijft verzorgen)? Krijg je misschien daardoor nu allerlei verwijten?
Het is m.i. juist zo enorm belangrijk dat de zorg voor een ouder in verantwoording gedeeld wordt door de kinderen en jij hebt enorm veel verantwoording gekregen.
In ieder geval heel veel sterkte de komende tijd, juist zou je nu veel steun van je zussen moeten krijgen ipv wantrouwen en gezeik.
Het is m.i. juist zo enorm belangrijk dat de zorg voor een ouder in verantwoording gedeeld wordt door de kinderen en jij hebt enorm veel verantwoording gekregen.
In ieder geval heel veel sterkte de komende tijd, juist zou je nu veel steun van je zussen moeten krijgen ipv wantrouwen en gezeik.
woensdag 18 november 2020 om 17:20
Hoe moeilijk ook TS, je doet er echt goed aan. Ik heb er geen ervaring mee hoe het is om een familielid met dementie uit huis te laten plaatsen. Dat zal vast ontzettend veel pijn doen. Ik werk op een gesloten afdeling voor mensen met dementie en de familie die daar dan komt met hun geliefde zijn echt doodop. Ze willen graag blijven zorgen maar het gaat gewoon niet meer. Waar ik werk willen de meeste mensen steeds naar huis. Maar als ze het over hun "thuis" hebben, gaat het meestal niet eens meer over hun laatste huis maar thuis als kind vroeger ,bij vader en moeder.
zaterdag 21 november 2020 om 15:27
Het was een drama! Aftands een kamertje van 12m2, megalomaan groot huis met een groep waar ze komt met mensen die echt al heel ver heen zijn en totaal niet haar niveau zijn. Gruwelijk. Ik heb er niet van kunnen slapen. Maar door Corona hebben we nooit kunnen kijken, En heb de hele nacht lopen janken. Ik kan haar daar echt niet achterlaten. Maar goed nieuws, omdat ik toch niet kon slapen maar zoekend geweest in mijn bedje. En gevonden! Vanochtend gebeld, er stond dat ze nog plek hebben, en we mochten vanochtend meteen een kopje koffie komen doen bij ze. Mam ging meteen aan de (onzin) klets met een andere dame. Er wonen maar 48 mensen in hun eigen appartement, maar koken doen ze samen. En zo gezellig en stijlvol ingericht door een interieurdesigner!
Net open, kleinschalig in de landerijen, koetjes, paardjes, schaappies, kipjes. Lieve mensen en een mooi appartementje met een aparte slaapkamer en eigen badkamer. Net buiten muiden en aan de vecht! ! En er was plek! Oke, verhuizen kan pas in februari maar die twee maanden red ik ook nog wel. Ma was niet bij de hondjes van de zorgboerderij die er bij hoort weg te slaan, noch bij de paarden. Haar eigen meubeltjes mogen ook mee! Er is een enorme moestuin, een natuurwinkeltje, een mooie grote tuin nog in aanleg en terassen aan het restaurant en aan het water. Lekker de hele dag bootjes kijken etc etc.
https://www.youtube.com/watch?v=NhgFWwfHjNQ
Het linkje doet het niet bij me trouwens
Maar je kunt ook via youtube kijken bij ‘September Muiden een impressie binnen bij het woonhuis’
Ben hier zo superblij hiermee. Oke, het is iets duurder maar dat doet er niet zo toe. Ik ben weer helemaal heppie! Volgende week gaan we saampjes gordijnen uitzoeken voor (zoals ze zelf zegt) ‘haar nieuwe huis...’
Net open, kleinschalig in de landerijen, koetjes, paardjes, schaappies, kipjes. Lieve mensen en een mooi appartementje met een aparte slaapkamer en eigen badkamer. Net buiten muiden en aan de vecht! ! En er was plek! Oke, verhuizen kan pas in februari maar die twee maanden red ik ook nog wel. Ma was niet bij de hondjes van de zorgboerderij die er bij hoort weg te slaan, noch bij de paarden. Haar eigen meubeltjes mogen ook mee! Er is een enorme moestuin, een natuurwinkeltje, een mooie grote tuin nog in aanleg en terassen aan het restaurant en aan het water. Lekker de hele dag bootjes kijken etc etc.
https://www.youtube.com/watch?v=NhgFWwfHjNQ
Het linkje doet het niet bij me trouwens
Maar je kunt ook via youtube kijken bij ‘September Muiden een impressie binnen bij het woonhuis’
Ben hier zo superblij hiermee. Oke, het is iets duurder maar dat doet er niet zo toe. Ik ben weer helemaal heppie! Volgende week gaan we saampjes gordijnen uitzoeken voor (zoals ze zelf zegt) ‘haar nieuwe huis...’
buzziebee wijzigde dit bericht op 21-11-2020 15:55
22.56% gewijzigd
zaterdag 21 november 2020 om 15:34
Mijn moeder dementeert ook, bij het woord gesloten afdeling krijg ik een beeld van oudjes achter tralies, die in hun luier koude pap eten, met klonten.Cinderella76 schreef: ↑09-11-2020 13:30Wat heftig voor je. Ik denk (ook uit eigen ervaring, werk op een gesloten pg afdeling) dat ze het uiteindelijk heel fijn gaat hebben en het goed zal zijn voor haar en ook voor jou. Je zult zelf meer lucht krijgen, en meer tijd voor jezelf kunnen hebben. En je kunt zelf bepalen wanneer je naar haar toe gaat. Ben je enigs kind of heb je nog meer broers en zussen? Ik wens je heel veel succes en hopelijk komt er een goede oplossing voor je moeder.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 21 november 2020 om 15:45
https://m.youtube.com/watch?v=NhgFWwfHjNQ
Het linkje doet het niet bij me trouwens
Maar je kunt ook via youtube kijken bij ‘September Muiden een impressie binnen bij het woonhuis’
Het linkje doet het niet bij me trouwens
Maar je kunt ook via youtube kijken bij ‘September Muiden een impressie binnen bij het woonhuis’
zaterdag 21 november 2020 om 15:54
Dat is niet zo hoor Miskotto.mijn moeder gaat ook naar gesloten. Dat wil zeggen dat de voordeur dicht is en ze heerlijk in de grote binnentuin kunnen.
zaterdag 21 november 2020 om 17:20
Herkenbaar.MienMandolien schreef: ↑18-11-2020 17:20Hoe moeilijk ook TS, je doet er echt goed aan. Ik heb er geen ervaring mee hoe het is om een familielid met dementie uit huis te laten plaatsen. Dat zal vast ontzettend veel pijn doen. Ik werk op een gesloten afdeling voor mensen met dementie en de familie die daar dan komt met hun geliefde zijn echt doodop. Ze willen graag blijven zorgen maar het gaat gewoon niet meer. Waar ik werk willen de meeste mensen steeds naar huis. Maar als ze het over hun "thuis" hebben, gaat het meestal niet eens meer over hun laatste huis maar thuis als kind vroeger ,bij vader en moeder.
Of naar huis omdat de kinderen bijna uit school komen...
welnee.
zaterdag 21 november 2020 om 18:19
Er zijn gelukkig geen tralies, wel gesloten (voor bewoners) deuren. Mijn vader zat met nog 7 andere bewoners op een "gang". Gezellige gezamenlijke huiskamer met zithoek, televisie en 's avonds een borreltje met wie dat wilde. Iedere dag naar de gym, daarna een andere activiteit en meerder keren per maand een optreden in de grote eetzaal waar iedereen aan kon schuiven. Eigen kamer met eigen badkamer.
Het hangt ook heel erg af van de fase van dementie waarin de bewoners zijn. Als iemand eigenlijk niet meer alleen kan wonen maar op een afdeling komt met mensen die veel verder zijn in het proces is het niet leuk. Een mix, zoals bij mijn vader werkte wel goed. Hij was heel hulpvaardig en reed dan een rolstoeler naar de gym of activiteit terwijl de verzorging de anderen begeleiden.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
