Psyche
alle pijlers
Zorgen om dochter
maandag 8 november 2021 om 20:33
Hoi Rikm en Rooss, ik pak jullie even samen. Jullie zeggen op gebied van stimuleren (lees: pushen
) ongeveer hetzelfde: wees hier voorzichtig mee!
Ik begrijp het en deel die mening ook, maar mijn angst (en karakter) zitten hierbij in de weg. Daarbij komt ook nog de stress van “heb ik later niet te weinig gedaan en gaat het alsnóg mis”. Vader (we zijn gescheiden) en oma van vaders kant beginnen nu ook extra zorgen te krijgen, hij staat er op dat ze naar een coach gaat, terwijl ze hier zelf geen behoefte aan heeft. Met als doel: meer er op uit, minder vermijden en ervaringen opdoen. Vader is zelf erg vermijdend en wil voorkomen dat onze dochter hier later net als hij problemen mee krijgt.
) ongeveer hetzelfde: wees hier voorzichtig mee! Ik begrijp het en deel die mening ook, maar mijn angst (en karakter) zitten hierbij in de weg. Daarbij komt ook nog de stress van “heb ik later niet te weinig gedaan en gaat het alsnóg mis”. Vader (we zijn gescheiden) en oma van vaders kant beginnen nu ook extra zorgen te krijgen, hij staat er op dat ze naar een coach gaat, terwijl ze hier zelf geen behoefte aan heeft. Met als doel: meer er op uit, minder vermijden en ervaringen opdoen. Vader is zelf erg vermijdend en wil voorkomen dat onze dochter hier later net als hij problemen mee krijgt.
maandag 8 november 2021 om 20:33
Zeer mooie lieve post.RikM schreef: ↑08-11-2021 20:24Ik denk het wel. Het is voor mij ook wel herkenbaar: ik ben zelf behoorlijk introvert en ik heb het altijd als vervelend ervaren dat extraverte mensen mij het gevoel geven dat ik harder moet lopen om hen bij te houden. Praat eens wat meer, lach eens wat vaker, dat soort dingen. Dan kan ik dus niet mezelf zijn.
Pas dus op dat je haar niet teveel onder druk zet. Ze heeft wel vriendinnen en sociale contacten en is daar ook gelukkig mee schrijf je, dus waarom dan nog verder pushen?
Dat zeiden ze ook altijd over mijn zoon.
Tot dat een invaldocent wat verder wilden kijken. Ik mailden haar eens.
Toen ze wegging en een mooie tekst had geschreven op een kaartje.
Voor elke leerling. Hij had zulke leuke humor. Dat had ze gehoord.
Deze docent ben ik eeuwig dankbaar.
Zou zijn er nog meer docenten die gewoon leuke dingen schreef op zijn rapport. Zonder gezeik over meer praten.
Zelfs een kdv leidster nam hem gewoon zoals hij was. Jaren later heb ik dat eens tegen haar gezegd. Dat zijn de pareltjes voor een moeder.
maandag 8 november 2021 om 20:36
Wat betreft die coach: sta ik ook nog niet zo achter, hoor. Zeker niet als ik jullie reacties zo lees. Coach voor mezelf (en voor hen, haha) nog eerder.Dip schreef: ↑08-11-2021 20:33Hoi Rikm en Rooss, ik pak jullie even samen. Jullie zeggen op gebied van stimuleren (lees: pushen
Ik begrijp het en deel die mening ook, maar mijn angst (en karakter) zitten hierbij in de weg. Daarbij komt ook nog de stress van “heb ik later niet te weinig gedaan en gaat het alsnóg mis”. Vader (we zijn gescheiden) en oma van vaders kant beginnen nu ook extra zorgen te krijgen, hij staat er op dat ze naar een coach gaat, terwijl ze hier zelf geen behoefte aan heeft. Met als doel: meer er op uit, minder vermijden en ervaringen opdoen. Vader is zelf erg vermijdend en wil voorkomen dat onze dochter hier later net als hij problemen mee krijgt.
maandag 8 november 2021 om 20:37
To, dit is deels herkenbaar. Mijn zoon is ook vijftien. Thuis een heerlijk kind, met praatjes, stoeien, gevoel voor humor en soms norse buien. Maar ook: een sociaal niet super handig kind, maakt niet makkelijk aansluiting, neiging tot afzonderen. Zijn kleine vriendengroepje lijkt hem voorbij te gaan, ze zijn eraan toe om hun wereld wat groter te maken, grotere groepen, meisjes, sommige zelfs drinken. Mijn zoon houdt het niet bij, is daar niet aan toe, houdt überhaupt niet van grotere groepen.
Hij kan ontzettend onzeker zijn, maar maakt verder geen ongelukkige indruk.
Ik weet dat ik niet moet projecteren.
Ik weet dat ik het los moet laten en vertrouwen hebben.
Ik weet dat ik hem niet kan (en wil) dwingen tot een wat uitgebreider sociaal leven.
En ik weet dat hij het van geen vreemde heeft, ik ben zelf ook introvert.
Maar toch. De zorgen zijn er nou eenmaal toch. Gezond verstand of niet, het gaat om je kind. Is hij wel echt gelukkig? Blijft hij niet straks alleen over? Is hij niet eenzaam? Ik kan je dus geen tips bieden, maar wel herkenning.
Hij kan ontzettend onzeker zijn, maar maakt verder geen ongelukkige indruk.
Ik weet dat ik niet moet projecteren.
Ik weet dat ik het los moet laten en vertrouwen hebben.
Ik weet dat ik hem niet kan (en wil) dwingen tot een wat uitgebreider sociaal leven.
En ik weet dat hij het van geen vreemde heeft, ik ben zelf ook introvert.
Maar toch. De zorgen zijn er nou eenmaal toch. Gezond verstand of niet, het gaat om je kind. Is hij wel echt gelukkig? Blijft hij niet straks alleen over? Is hij niet eenzaam? Ik kan je dus geen tips bieden, maar wel herkenning.
maandag 8 november 2021 om 20:38
Kijk uit dat je haar niet ongelukkig maakt. Als zij gelukkig is op haar manier. En de docenten merken weinig. Geloof de docenten dan.Dip schreef: ↑08-11-2021 20:33Hoi Rikm en Rooss, ik pak jullie even samen. Jullie zeggen op gebied van stimuleren (lees: pushen
Ik begrijp het en deel die mening ook, maar mijn angst (en karakter) zitten hierbij in de weg. Daarbij komt ook nog de stress van “heb ik later niet te weinig gedaan en gaat het alsnóg mis”. Vader (we zijn gescheiden) en oma van vaders kant beginnen nu ook extra zorgen te krijgen, hij staat er op dat ze naar een coach gaat, terwijl ze hier zelf geen behoefte aan heeft. Met als doel: meer er op uit, minder vermijden en ervaringen opdoen. Vader is zelf erg vermijdend en wil voorkomen dat onze dochter hier later net als hij problemen mee krijgt.
Ik merkten dat veel mensen dol zijn op extraverte mensen. Zo is de maatschappij. Ooit ging een docent mijn zoon en ik uitdagen over een te lopen stage.
Hij zei tegen mijn zoon. Of hij het wel redden. En nog meer uitdagends
.Ik heb gewoon een geschikte stage gevonden. Waar hij het super heeft gehad. Ik bleef heel het jaar die docent eenl l vinden.
maandag 8 november 2021 om 20:40
Herkenbaar inderdaad, fijn dat je dit deelt. Helpt het bij jou denk je dat je hem begrijpt qua introversie? Misschien kan ik daar wat in leren. Ben zelf echt eerder extravert, maar vroeger ook bang voor groepen. Ik zeg “ook”, maar dochter voor zover ik weet niet eigenlijk. Toch projectie…Jufjoke schreef: ↑08-11-2021 20:37To, dit is deels herkenbaar. Mijn zoon is ook vijftien. Thuis een heerlijk kind, met praatjes, stoeien, gevoel voor humor en soms norse buien. Maar ook: een sociaal niet super handig kind, maakt niet makkelijk aansluiting, neiging tot afzonderen. Zijn kleine vriendengroepje lijkt hem voorbij te gaan, ze zijn eraan toe om hun wereld wat groter te maken, grotere groepen, meisjes, sommige zelfs drinken. Mijn zoon houdt het niet bij, is daar niet aan toe, houdt überhaupt niet van grotere groepen.
Hij kan ontzettend onzeker zijn, maar maakt verder geen ongelukkige indruk.
Ik weet dat ik niet moet projecteren.
Ik weet dat ik het los moet laten en vertrouwen hebben.
Ik weet dat ik hem niet kan (en wil) dwingen tot een wat uitgebreider sociaal leven.
En ik weet dat hij het van geen vreemde heeft, ik ben zelf ook introvert.
Maar toch. De zorgen zijn er nou eenmaal toch. Gezond verstand of niet, het gaat om je kind. Is hij wel echt gelukkig? Blijft hij niet straks alleen over? Is hij niet eenzaam? Ik kan je dus geen tips bieden, maar wel herkenning.
maandag 8 november 2021 om 20:42
Jullie stempelen jullie angsten direct op haar maar het zijn niet háár angsten, háár trauma's.Dip schreef: ↑08-11-2021 20:33Ik begrijp het en deel die mening ook, maar mijn angst (en karakter) zitten hierbij in de weg. Daarbij komt ook nog de stress van “heb ik later niet te weinig gedaan en gaat het alsnóg mis”. Vader (we zijn gescheiden) en oma van vaders kant beginnen nu ook extra zorgen te krijgen, hij staat er op dat ze naar een coach gaat, terwijl ze hier zelf geen behoefte aan heeft. Met als doel: meer er op uit, minder vermijden en ervaringen opdoen. Vader is zelf erg vermijdend en wil voorkomen dat onze dochter hier later net als hij problemen mee krijgt.
Wat mij ooit geholpen heeft is het doen van een familieopstelling. Ik wilde mijn kind (niet de asociale egoïst maar kind 2 dat het erg lastig had) gelukkig zien. Wat? Hij moést gelukkig zijn zodat ik schuldgevoelloos moeder kon zijn en dat werkte op élk front averechts. Een familieopstelling heeft me laten zien en voelen dat ik áchter hem mocht staan (kind, val maar, ik vang je, ik heb je rug) in plaats van vóór hem, schreeuwend dat ik hem zo graag gelukkig zag.
Superconfronterend en superbehulpzaam. Onze band is helemaal goed gekomen.
.
maandag 8 november 2021 om 20:48
Ja, ik denk dat het helpt dat ik hem wel begrijp. Maar toch zit mijn angst (oh help, hij zal toch wel gelukkig zijn?) me in de weg. Ik vond het niet altijd makkelijk om introvert te zijn. Nu ken ik mezelf heel goed, maar ik heb wel strubbelingen gekend. Ik kan ook best goed een extravert masker opzetten en een rol spelen. Ik denk niet dat veel mensen, bijvoorbeeld op mijn werk, me als introvert zullen zien. Maar dat is mijn professionele rol.Dip schreef: ↑08-11-2021 20:40Herkenbaar inderdaad, fijn dat je dit deelt. Helpt het bij jou denk je dat je hem begrijpt qua introversie? Misschien kan ik daar wat in leren. Ben zelf echt eerder extravert, maar vroeger ook bang voor groepen. Ik zeg “ook”, maar dochter voor zover ik weet niet eigenlijk. Toch projectie…
Ik denk dat ik nog altijd een restje in me heb, een beeld dat extraverten het makkelijker hebben. Dat zit nog erg in mijn hoofd: introvert is ondergeschikt aan extravert. Niet omdat ik dat vind, maar omdat dat de boodschap is die ik heb meegekregen. Niet bewust, niet van mijn ouders, maar via 'de buitenwereld'.
Het is een constante balans zoeken: je kind willen laten zijn wie hij is, en stimuleren om zich toch niet teveel af te zonderen.
maandag 8 november 2021 om 20:49
Wow, deze komt binnen. Bedankt voor het delen.Rooss4.0 schreef: ↑08-11-2021 20:42Jullie stempelen jullie angsten direct op haar maar het zijn niet háár angsten, háár trauma's.
Wat mij ooit geholpen heeft is het doen van een familieopstelling. Ik wilde mijn kind (niet de asociale egoïst maar kind 2 dat het erg lastig had) gelukkig zien. Wat? Hij moést gelukkig zijn zodat ik schuldgevoelloos moeder kon zijn en dat werkte op élk front averechts. Een familieopstelling heeft me laten zien en voelen dat ik áchter hem mocht staan (kind, val maar, ik vang je, ik heb je rug) in plaats van vóór hem, schreeuwend dat ik hem zo graag gelukkig zag.
Superconfronterend en superbehulpzaam. Onze band is helemaal goed gekomen.
maandag 8 november 2021 om 20:52
Dit!!! Alsjeblieft, lieve TO. Ik ben ook opgegroeid met een overbezorgde moeder, die waarschijnlijk de allerbeste bedoeling had. Maar als kind voél je het heel erg als je ouders geen vertrouwen in je kunnen hebben. Je moet haar het gevoel geven dat ze goed is, zoals ze is. Laat haar zo veel mogelijk dingen zelf uitzoeken, daar krijgt een kind zelfvertrouwen van. Ze is nu van een leeftijd dat ze veel meer losgelaten moet worden. Het is moeilijk, maar het beste wat je kunt doen. Anders gaat ze juist qua ontwikkeling achterlopen op haar leeftijdsgenootjes als jij haar blijft be-moederen.Rooss4.0 schreef: ↑08-11-2021 20:26Doe je dochter een groot plezier en hou hiermee op. Verplaats je eens in haar, hoe zou jij het vinden als jouw moeder dit bij jou had gedaan?
Je schrijft "ze is gelukkig", dat is toch mooi zat? Waarom moet ze sociaal zijn, eropuit gaan, vriendinnen meenemen als ze gewoon een boek wil lezen? Als ze gaat doen wat jij van haar vraagt (eist?) dan doet ze het op jouw manier ipv op haar eigen gelukkige manier.
Probeer jouw ideeën over gelukkig zijn niet te spiegelen aan haar. Heb vertrouwen in haar, dat is het grootste dat je haar kunt (mee)geven.
maandag 8 november 2021 om 20:55
Rooss4.0 schreef: ↑08-11-2021 20:42Jullie stempelen jullie angsten direct op haar maar het zijn niet háár angsten, háár trauma's.
Wat mij ooit geholpen heeft is het doen van een familieopstelling. Ik wilde mijn kind (niet de asociale egoïst maar kind 2 dat het erg lastig had) gelukkig zien. Wat? Hij moést gelukkig zijn zodat ik schuldgevoelloos moeder kon zijn en dat werkte op élk front averechts. Een familieopstelling heeft me laten zien en voelen dat ik áchter hem mocht staan (kind, val maar, ik vang je, ik heb je rug) in plaats van vóór hem, schreeuwend dat ik hem zo graag gelukkig zag.
Superconfronterend en superbehulpzaam. Onze band is helemaal goed gekomen.
100% dit.
maandag 8 november 2021 om 21:01
Prachtig! Dank voor het delen. Trok jouw kind zich ook wat terug? En heb je dat na de FO los kunnen laten? Zou dat graag kunnen. Denk dat het inderdaad ook met mijn zelfbeeld als moeder te maken heeft. Zelfbeeld is iha niet zo best, in therapie heb ik hier slechts in beperkte mate wat aan kunnen schaven.Rooss4.0 schreef: ↑08-11-2021 20:42Jullie stempelen jullie angsten direct op haar maar het zijn niet háár angsten, háár trauma's.
Wat mij ooit geholpen heeft is het doen van een familieopstelling. Ik wilde mijn kind (niet de asociale egoïst maar kind 2 dat het erg lastig had) gelukkig zien. Wat? Hij moést gelukkig zijn zodat ik schuldgevoelloos moeder kon zijn en dat werkte op élk front averechts. Een familieopstelling heeft me laten zien en voelen dat ik áchter hem mocht staan (kind, val maar, ik vang je, ik heb je rug) in plaats van vóór hem, schreeuwend dat ik hem zo graag gelukkig zag.
Superconfronterend en superbehulpzaam. Onze band is helemaal goed gekomen.
maandag 8 november 2021 om 21:02
Heel graag gedaan.
Ik vind het knap (ook van TO) dat jullie naar jezelf durven kijken. Voor mij was dat (ooit) best een harde les maar uiteindelijk heb ik geleerd dat ik mijn kind(eren) niet gelukkig kan maken en daar heb ik mijn zen in gevonden.
.
maandag 8 november 2021 om 21:05
Daar ben ik denk ik nog niet, ik heb die illusie schijnbaar nog. Ga hier over nadenken, denk namelijk wel dat het een illusie is, maar emotioneel voelt het nog niet zo.
maandag 8 november 2021 om 21:06
Mijn zoon is een lief mooi mens.Dip schreef: ↑08-11-2021 20:27Hoi Mara, wat leuk om dit te lezen! Wat fijn voor je zoon. Lijkt me een mooi mens.
Tot nu toe gaat het iha ook zo met mijn dochter, ze wordt ook in vriebdengroep van één van haar schoolvriendinnrn uitgenodigd, maar zegt dan “dat past niet zo bij mij”. Je zou het ook geel autonoom kunnen noemen, of vermijdend. Ik weet het soms niet.
Hij zorgt op zijn manier ook voor mij.
We kunnen lachen om dezelfde dingen.
En soms zegt hij dat ik zeur.
En dan weet ik het weer even.
maandag 8 november 2021 om 21:06
Mijn kind trok zich op elk denkbaar vlak terug. Liegen, bedriegen, omzeilen, klikken en het allerergste was dat hij ontzettend ongelukkig was, sociaal geïsoleerd door zijn zonderlinge gedrag en we wisten absoluut niet welk land we met hem moesten bezeilen. De FO heeft hier enorm in geholpen, puur doordat ik had gevoeld dat ik hem mocht en kon vertrouwen, ik wist immers ook niet wat het beste voor hem was?
Ik vertelde het hem ook vaak, "ik vertrouw je, ga maar kijken, je komt er vast uit". En onze band is nu goed! De andere 2 zijn het huis uit, hij is inmiddels volwassen en we hebben het echt heel knus samen.
.
