Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
dinsdag 14 maart 2017 om 17:31
Heb psychiater gesproken toen straks en dat was best heftig. Wel een goed, open en eerlijk gesprek gehad.
Hebben het gehad over waar het "mis" is gegaan waardoor ik zo ben terug gevallen, welke rol mn moeder, zusje en ikzelf hierin hebben (gehad). Wat ik graag zou willen mbt die situatie en hoe ik voor mezelf kan zorgen dat ik mezelf op de eerste plek ga zetten.
En voornamelijk gehad over de opname nu, mijn realiteitsbesef en "ernstige eetstoornis".
Heb gevraagd of de sonde eruit mag of dat ik 500 kcal vaste intake mag, maar dat mag nu nog niet. Ik heb daarin ook niets te willen en moet dit accepteren.
Hij vond het prettig dat ik vertelde over het weg laten lopen vd sonde. Het is niet raar dat de AN hier en daar terrein wint, er is immers nog niets anders voor in de plek. Zaak is wel dat ik hier open en eerlijk over moet blijven naar mezelf, verpleegkundigen etc.
Wederom medicatie voorgesteld, wil geen AD. Heb nu wel oxazepam voor als het nodig is. Als ik weer zo'n paniek ervaar zoals vannacht.
Ook komt mam vanavond wel. Ik wil mijn excuses aanbieden voor de ruzie en met haar praten over eea. Het is voor het eerst dat ze me dan zo ziet zoals nu en dat vind ik erg moeilijk.
Wat betreft mn zusje, we kunnen elkaar nu niet zien. Pas als we daar beide fysiek en mentaal aan toe zijn. Tot die tijd bepaald mijn moeder welke info relevant is voor mij mbt haar gezondheid.
Gelukkig kreeg ik van school een mail dat ik vanavond of morgenvroeg een paar filosofische teksten waarmee ik aan de slag kan. Dan voel ik me ook weer nuttig en heb ik een doel voor die dag.
Psychiater begrijpt dat het lastig is en dat ik van een druk leventje naar niets ben gegaan. Therapie komt wanneer mijn lichaam voldoende hersteld is.
Maar hij wees me erop dat ik degene ben die mijn herstel stuurt. Dat besef ik me ook.
Morgen moet ik weer bloedprikken, urine inleveren. Vandaag is mijn bloeddruk en hartslag redelijk stabiel en fysiek voel ik me wel wat beter. De voeding helpt me ook mentaal wat fitter te voelen.
Het gesprek heeft me zeker geholpen, merk alleen dat emoties uiten nog moeilijk is. Denk dat als mn moeder straks komt er een hoop ineens uit komt. Van beide kanten.. en hopelijk is dit een eerste ingang om samen te spreken over de dingen die echt anders moeten. Vanuit mij, vanuit haar, vanuit mijn eetstoornis, vanuit ons.
Hebben het gehad over waar het "mis" is gegaan waardoor ik zo ben terug gevallen, welke rol mn moeder, zusje en ikzelf hierin hebben (gehad). Wat ik graag zou willen mbt die situatie en hoe ik voor mezelf kan zorgen dat ik mezelf op de eerste plek ga zetten.
En voornamelijk gehad over de opname nu, mijn realiteitsbesef en "ernstige eetstoornis".
Heb gevraagd of de sonde eruit mag of dat ik 500 kcal vaste intake mag, maar dat mag nu nog niet. Ik heb daarin ook niets te willen en moet dit accepteren.
Hij vond het prettig dat ik vertelde over het weg laten lopen vd sonde. Het is niet raar dat de AN hier en daar terrein wint, er is immers nog niets anders voor in de plek. Zaak is wel dat ik hier open en eerlijk over moet blijven naar mezelf, verpleegkundigen etc.
Wederom medicatie voorgesteld, wil geen AD. Heb nu wel oxazepam voor als het nodig is. Als ik weer zo'n paniek ervaar zoals vannacht.
Ook komt mam vanavond wel. Ik wil mijn excuses aanbieden voor de ruzie en met haar praten over eea. Het is voor het eerst dat ze me dan zo ziet zoals nu en dat vind ik erg moeilijk.
Wat betreft mn zusje, we kunnen elkaar nu niet zien. Pas als we daar beide fysiek en mentaal aan toe zijn. Tot die tijd bepaald mijn moeder welke info relevant is voor mij mbt haar gezondheid.
Gelukkig kreeg ik van school een mail dat ik vanavond of morgenvroeg een paar filosofische teksten waarmee ik aan de slag kan. Dan voel ik me ook weer nuttig en heb ik een doel voor die dag.
Psychiater begrijpt dat het lastig is en dat ik van een druk leventje naar niets ben gegaan. Therapie komt wanneer mijn lichaam voldoende hersteld is.
Maar hij wees me erop dat ik degene ben die mijn herstel stuurt. Dat besef ik me ook.
Morgen moet ik weer bloedprikken, urine inleveren. Vandaag is mijn bloeddruk en hartslag redelijk stabiel en fysiek voel ik me wel wat beter. De voeding helpt me ook mentaal wat fitter te voelen.
Het gesprek heeft me zeker geholpen, merk alleen dat emoties uiten nog moeilijk is. Denk dat als mn moeder straks komt er een hoop ineens uit komt. Van beide kanten.. en hopelijk is dit een eerste ingang om samen te spreken over de dingen die echt anders moeten. Vanuit mij, vanuit haar, vanuit mijn eetstoornis, vanuit ons.
dinsdag 14 maart 2017 om 18:08
Fijn dat je zo'n eerlijk gesprek hebt gehad, Lotte. Klinkt mss raar, maar als je zo lang ondervoed bent, werken je hersenen ook niet meer optimaal. Dus als je lichaam gaat aansterken, ga je je mentaal ook beter en sterker voelen. Maar dan ga je ook meer voelen natuurlijk. Dat vlakt af als je zo'n ondergewicht hebt. Hopelijk heb je dan intensieve therapie die dat kan helpen opvangen.
Ik hoop echt dat je op de goede weg zit nu en vol kan houden!
Ik hoop echt dat je op de goede weg zit nu en vol kan houden!
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 14 maart 2017 om 19:12
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 16:25:
Momenteel lig ik op cardiologie om mijn lichaam aan te laten sterken en zodat ik 24/7 gemonitord word. Gesprek met verpleging en psychiater is het enige wat ik nu heb.
Ik heb praktisch geen vrijheden. Ik lig vast aan infusen en die monitor, moet mn ontlasting doen op een po, mag niet zelfstandig douchen en heb verplichte bedrust.
Zodra mijn lichaam aan de betere hand is komt er een vervolgplan, maar voor nu is fysiek herstel noodzaak.
Tot een week geleden ging je nog elke dag naar school, had je een vriendje die het blijkbaar normaal vind hoe je eruitziet, en fietste je elke dag, wat was het, 45 minuten? En binnen een week nadat je zus in coma raakte, lig jij op de IC en kun je niet meer lopen?
Je zal vast wel een eetstoornis hebben, maar nog meer een aandachttekortstoornis.
Maar goed, kritiek mag in dit topic niet geleverd worden heb ik al eerder gemerkt, dus kom maar op.
Edit: zus lag op IC. Verkeerd gelezen.
Momenteel lig ik op cardiologie om mijn lichaam aan te laten sterken en zodat ik 24/7 gemonitord word. Gesprek met verpleging en psychiater is het enige wat ik nu heb.
Ik heb praktisch geen vrijheden. Ik lig vast aan infusen en die monitor, moet mn ontlasting doen op een po, mag niet zelfstandig douchen en heb verplichte bedrust.
Zodra mijn lichaam aan de betere hand is komt er een vervolgplan, maar voor nu is fysiek herstel noodzaak.
Tot een week geleden ging je nog elke dag naar school, had je een vriendje die het blijkbaar normaal vind hoe je eruitziet, en fietste je elke dag, wat was het, 45 minuten? En binnen een week nadat je zus in coma raakte, lig jij op de IC en kun je niet meer lopen?
Je zal vast wel een eetstoornis hebben, maar nog meer een aandachttekortstoornis.
Maar goed, kritiek mag in dit topic niet geleverd worden heb ik al eerder gemerkt, dus kom maar op.
Edit: zus lag op IC. Verkeerd gelezen.
dinsdag 14 maart 2017 om 19:25
quote:roserouge schreef op 14 maart 2017 @ 19:22:
[...]
Wat een rare reactie. Ze ligt niet op de IC, ze kan prima lopen maar mag niet omdat ze dan calorieën verbrandt. Ik vind het echt heel erg dat je dit blijkbaar een aandachtstekortstoornis vindt. Anorexia krijg je niet zomaar en is echt heel heftig.Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.
[...]
Wat een rare reactie. Ze ligt niet op de IC, ze kan prima lopen maar mag niet omdat ze dan calorieën verbrandt. Ik vind het echt heel erg dat je dit blijkbaar een aandachtstekortstoornis vindt. Anorexia krijg je niet zomaar en is echt heel heftig.Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.
dinsdag 14 maart 2017 om 19:27
quote:broodroostertje schreef op 14 maart 2017 @ 19:25:
[...]
Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.Volgens mij is het een kwestie van niet mogen, niet van niet kunnen.
[...]
Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.Volgens mij is het een kwestie van niet mogen, niet van niet kunnen.
dinsdag 14 maart 2017 om 19:53
quote:broodroostertje schreef op 14 maart 2017 @ 19:25:
[...]
Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.Lotte kan zelfstandig lopen en douchen, maar mag dat niet. Ze heeft hartritmestoornissen en sondevoeding, dus ligt aan allerlei infusen en moet daarom in bed blijven en ontkoppeld worden door de verpleging voor ze eruit kan.
[...]
Ik las ergens ic, maar in ieder geval cardiologie. Ze werd geduwd in een rolstoel en kan al niet meer zelfstandig douchen. Ik vind dat nogal een ontwikkeling binnen een paar dagen.Lotte kan zelfstandig lopen en douchen, maar mag dat niet. Ze heeft hartritmestoornissen en sondevoeding, dus ligt aan allerlei infusen en moet daarom in bed blijven en ontkoppeld worden door de verpleging voor ze eruit kan.
dinsdag 14 maart 2017 om 20:34
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 20:14:
Ik kan alles zelf, maar mag bepaalde dingen niet. Het kan dat je een eetstoornis als aandachttrekkerij ziet. Ik denk dat alle meisjes/vrouwen/jongens/mannen/jonge kinderen die hieraan zijn overleden ook voor aandacht zijn gestorven.
+1
Ik lees hier mee, al heb ik niets toe te voegen wat relevant voor je is maar nu wil ik toch even laten weten dat ik het behoorlijk ziek vindt om anorexia, de achtbaan waar je op dit moment inzit -en je familie ook- als aandachttrekkerij af te schilderen.
Vraag me serieus af waarom iemand zoiets opschrijft. Je kan ook gewoon je mond houden en/of eerst het hele topic lezen voor je zo'n opmerking neerplempt.
Heel veel sterkte, wijsheid en doorzettingsvermogen toegewenst van iemand die diep onder de indruk is van je strijd. Ik hoop zó dat we over een poosje kunnen lezen dat het heel goed met je gaat en de schade aan je lichaam mee blijkt te vallen. Hou vol, je bent echt op de goede weg en goed dat je iemand die jouw ziekte als aanstellerij bestempeld van repliek dient.
Ik wens jou en je familie alle goeds van de wereld.
Heel veel liefs en een dikke knuf
Ik kan alles zelf, maar mag bepaalde dingen niet. Het kan dat je een eetstoornis als aandachttrekkerij ziet. Ik denk dat alle meisjes/vrouwen/jongens/mannen/jonge kinderen die hieraan zijn overleden ook voor aandacht zijn gestorven.
+1
Ik lees hier mee, al heb ik niets toe te voegen wat relevant voor je is maar nu wil ik toch even laten weten dat ik het behoorlijk ziek vindt om anorexia, de achtbaan waar je op dit moment inzit -en je familie ook- als aandachttrekkerij af te schilderen.
Vraag me serieus af waarom iemand zoiets opschrijft. Je kan ook gewoon je mond houden en/of eerst het hele topic lezen voor je zo'n opmerking neerplempt.
Heel veel sterkte, wijsheid en doorzettingsvermogen toegewenst van iemand die diep onder de indruk is van je strijd. Ik hoop zó dat we over een poosje kunnen lezen dat het heel goed met je gaat en de schade aan je lichaam mee blijkt te vallen. Hou vol, je bent echt op de goede weg en goed dat je iemand die jouw ziekte als aanstellerij bestempeld van repliek dient.
Ik wens jou en je familie alle goeds van de wereld.
Heel veel liefs en een dikke knuf
dinsdag 14 maart 2017 om 20:47
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 20:14:
Ik kan alles zelf, maar mag bepaalde dingen niet. Het kan dat je een eetstoornis als aandachttrekkerij ziet. Ik denk dat alle meisjes/vrouwen/jongens/mannen/jonge kinderen die hieraan zijn overleden ook voor aandacht zijn gestorven.Ho eens even..ik zeg nergens dat ik een eetstoornis als aandachttrekkerij zie. Goed lezen. Het gaat mij erom hoe je het hier tentoonstelt.
Ik kan alles zelf, maar mag bepaalde dingen niet. Het kan dat je een eetstoornis als aandachttrekkerij ziet. Ik denk dat alle meisjes/vrouwen/jongens/mannen/jonge kinderen die hieraan zijn overleden ook voor aandacht zijn gestorven.Ho eens even..ik zeg nergens dat ik een eetstoornis als aandachttrekkerij zie. Goed lezen. Het gaat mij erom hoe je het hier tentoonstelt.
dinsdag 14 maart 2017 om 20:48
quote:Bestaardigopzich schreef op 14 maart 2017 @ 20:34:
[...]
+1
Ik lees hier mee, al heb ik niets toe te voegen wat relevant voor je is maar nu wil ik toch even laten weten dat ik het behoorlijk ziek vindt om anorexia, de achtbaan waar je op dit moment inzit -en je familie ook- als aandachttrekkerij af te schilderen.
Vraag me serieus af waarom iemand zoiets opschrijft. Je kan ook gewoon je mond houden en/of eerst het hele topic lezen voor je zo'n opmerking neerplempt.
En dit is een openbaar forum dus ik mag mijn mening geven. Maar ik ben alweer weg hoor. Kritiek mag niet.
[...]
+1
Ik lees hier mee, al heb ik niets toe te voegen wat relevant voor je is maar nu wil ik toch even laten weten dat ik het behoorlijk ziek vindt om anorexia, de achtbaan waar je op dit moment inzit -en je familie ook- als aandachttrekkerij af te schilderen.
Vraag me serieus af waarom iemand zoiets opschrijft. Je kan ook gewoon je mond houden en/of eerst het hele topic lezen voor je zo'n opmerking neerplempt.
En dit is een openbaar forum dus ik mag mijn mening geven. Maar ik ben alweer weg hoor. Kritiek mag niet.
dinsdag 14 maart 2017 om 20:52
dinsdag 14 maart 2017 om 21:15
quote:broodroostertje schreef op 14 maart 2017 @ 20:48:
[...]
En dit is een openbaar forum dus ik mag mijn mening geven. Maar ik ben alweer weg hoor. Kritiek mag niet.
Wat jij kritiek noemt noem ik: iemand die ernstig ziek is en haar verhaal kwijtwil even achteloos een rotschop geven zonder een greintje respect. Niet uitlegt waarom je je daar zo aan stoort: je HOEFT het niet te lezen hoor.
En dan zelf jankerig en verontwaardigd klagen dat je geen 'kritiek' zou mogen uiten.. als je het niet kan onderbouwen: beter niets posten. Zit niemand op te wachten..
[...]
En dit is een openbaar forum dus ik mag mijn mening geven. Maar ik ben alweer weg hoor. Kritiek mag niet.
Wat jij kritiek noemt noem ik: iemand die ernstig ziek is en haar verhaal kwijtwil even achteloos een rotschop geven zonder een greintje respect. Niet uitlegt waarom je je daar zo aan stoort: je HOEFT het niet te lezen hoor.
En dan zelf jankerig en verontwaardigd klagen dat je geen 'kritiek' zou mogen uiten.. als je het niet kan onderbouwen: beter niets posten. Zit niemand op te wachten..
dinsdag 14 maart 2017 om 21:38
Ik vind het ook wel een bizar verhaal, rare onwikkelingen in een zeer ziek gezin.
Ik vind ook eigenlijk dat dit totaal niet op een forum thuishoort. Een eenzijdig verhaal als dit waar zoveel aan de hand is, en iedereen meeleeft en de gedachten (en het gelijk) van de TO voedt, nee, ik vind dat totaal niet ok.
Zowel TO als haar zus hebben forse psychische problemen en dat hoort maar op 1 plek thuis: bij de hulpverlening. En niet op een forum waar Jan en Alleman de domste dingen kunnen roepen.
En ja, oh mij bekruipt het gevoel dat Lotte erg graag zielig gevonden wil worden en aandacht wil. Begrijpelijk gezien haar zieke en verdrietige gezinssysteem, maar again, totaal niet op z'n plek op een forum waar teveel onnadekend en onwetend de gekste dingen zeggen tegen een heel ziek en labiel meisje.
Ik vind ook eigenlijk dat dit totaal niet op een forum thuishoort. Een eenzijdig verhaal als dit waar zoveel aan de hand is, en iedereen meeleeft en de gedachten (en het gelijk) van de TO voedt, nee, ik vind dat totaal niet ok.
Zowel TO als haar zus hebben forse psychische problemen en dat hoort maar op 1 plek thuis: bij de hulpverlening. En niet op een forum waar Jan en Alleman de domste dingen kunnen roepen.
En ja, oh mij bekruipt het gevoel dat Lotte erg graag zielig gevonden wil worden en aandacht wil. Begrijpelijk gezien haar zieke en verdrietige gezinssysteem, maar again, totaal niet op z'n plek op een forum waar teveel onnadekend en onwetend de gekste dingen zeggen tegen een heel ziek en labiel meisje.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:39
Met mn moeder was het even pittig, maar heel erg fijn. Ze schrok wel heel erg, brak in tranen uit. Ik ook en zo hebben we een tijdje alleen gehuild, elkaar vastgehouden en niets gezegd.
Ze heeft wel harde woorden gesproken mbt eetstoornis, die raken me wel.
Ze was blij met mijn eerlijkheid over de sonde, maar alsnog boos dat ik dat had gedaan.
Maar vooral blij dat ik het op eigen houtje wilde oplossen door extra kcal te nemen en het eerlijk uit te spreken. Voorheen zou ik het niet zeggen, elke nacht steeds meer sonde laten lopen en pas achteraf toegeven, wanneer een ander het zou opmerken.
na een tijdje kwam ze bij mij op bed liggen (super lief, ze heeft een superzachte deken meegenomen zodat ik minder pijn heb) en voelde ik me eventjes weer de kleine lotte voor de AN begon. Toen drong het tot me door hoe ver ik van die Lot verwijderd ben. Er is niets meer over van wie ik toen was, alles staat en draait volledig om de AN. En veel in mijn omgeving zijn daar ook te lang, door gewennig, in mee gegaan. Ook mijn lieve date C. Ik weet ook wel dat hij het waarschijnlijk zegt om me niet te kwetsen. Wie wil er nou een redelijk mager iemand als vriendin?
Ik kan niemand anders de schuld geven dan mezelf. Eerlijk naar mezelf kijken en geen smoesjes meer verzinnen of trucjes om minder kcal binnen te krijgen. Maar nu lukt dat me nog niet helemaal. Ook niet als ik naar huis zou mogen. Dat geef ik nu eerlijk toe.
Mam is het er wel mee eens dat een ES-kliniek geen optie is. Ik wil toch kijken naar creatieve therapie, dat past bij mij en daarin kan ik mezelf uitdrukken.
maargoed, het was fijn om haar weer even gezien te hebben, elkaar in de ogen aan hebben gekeken en allebei eerlijk naar elkaar zijn geweest. Ook al heeft ze dingen niet handig aangepakt vroeger en hebben mijn zusje en ik allebei grote problemen, ons lieve moedertje heeft ons altijd overladen met moederliefde en vanavond heeft me dat een klein beetje gelijmd.
Met zusje gaat het "mwah", meer kreeg ik er niet uit. Als het goed is mag ze vrijdag van de IC af, hoe verder weten ze nog niet. Mama verteld het haar morgen, dan weet ze ook waarom ik niet zoveel laat weten en haar niet kom bezoeken.
Al met al een intense dag. Mn hoofd zit er vol van.
Nz: als ik dat weer zo ervaar dan pak ik een oxazepam, maar hopelijk is dat niet nodig.
Ze heeft wel harde woorden gesproken mbt eetstoornis, die raken me wel.
Ze was blij met mijn eerlijkheid over de sonde, maar alsnog boos dat ik dat had gedaan.
Maar vooral blij dat ik het op eigen houtje wilde oplossen door extra kcal te nemen en het eerlijk uit te spreken. Voorheen zou ik het niet zeggen, elke nacht steeds meer sonde laten lopen en pas achteraf toegeven, wanneer een ander het zou opmerken.
na een tijdje kwam ze bij mij op bed liggen (super lief, ze heeft een superzachte deken meegenomen zodat ik minder pijn heb) en voelde ik me eventjes weer de kleine lotte voor de AN begon. Toen drong het tot me door hoe ver ik van die Lot verwijderd ben. Er is niets meer over van wie ik toen was, alles staat en draait volledig om de AN. En veel in mijn omgeving zijn daar ook te lang, door gewennig, in mee gegaan. Ook mijn lieve date C. Ik weet ook wel dat hij het waarschijnlijk zegt om me niet te kwetsen. Wie wil er nou een redelijk mager iemand als vriendin?
Ik kan niemand anders de schuld geven dan mezelf. Eerlijk naar mezelf kijken en geen smoesjes meer verzinnen of trucjes om minder kcal binnen te krijgen. Maar nu lukt dat me nog niet helemaal. Ook niet als ik naar huis zou mogen. Dat geef ik nu eerlijk toe.
Mam is het er wel mee eens dat een ES-kliniek geen optie is. Ik wil toch kijken naar creatieve therapie, dat past bij mij en daarin kan ik mezelf uitdrukken.
maargoed, het was fijn om haar weer even gezien te hebben, elkaar in de ogen aan hebben gekeken en allebei eerlijk naar elkaar zijn geweest. Ook al heeft ze dingen niet handig aangepakt vroeger en hebben mijn zusje en ik allebei grote problemen, ons lieve moedertje heeft ons altijd overladen met moederliefde en vanavond heeft me dat een klein beetje gelijmd.
Met zusje gaat het "mwah", meer kreeg ik er niet uit. Als het goed is mag ze vrijdag van de IC af, hoe verder weten ze nog niet. Mama verteld het haar morgen, dan weet ze ook waarom ik niet zoveel laat weten en haar niet kom bezoeken.
Al met al een intense dag. Mn hoofd zit er vol van.
Nz: als ik dat weer zo ervaar dan pak ik een oxazepam, maar hopelijk is dat niet nodig.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:45
quote:Bestaardigopzich schreef op 14 maart 2017 @ 21:15:
[...]
Wat jij kritiek noemt noem ik: iemand die ernstig ziek is en haar verhaal kwijtwil even achteloos een rotschop geven zonder een greintje respect. Niet uitlegt waarom je je daar zo aan stoort: je HOEFT het niet te lezen hoor.
En dan zelf jankerig en verontwaardigd klagen dat je geen 'kritiek' zou mogen uiten.. als je het niet kan onderbouwen: beter niets posten. Zit niemand op te wachten..
Een rotschop geven en jankerig klagen? Jij kan ook lekker overdrijven zeg.
Ik vind dit een bizar verhaal en werkelijk iedereen leeft zo intens met haar mee, het lijkt alsof TO zich daarmee voedt. Dit topic heeft een erg ongezonde wending genomen.
[...]
Wat jij kritiek noemt noem ik: iemand die ernstig ziek is en haar verhaal kwijtwil even achteloos een rotschop geven zonder een greintje respect. Niet uitlegt waarom je je daar zo aan stoort: je HOEFT het niet te lezen hoor.
En dan zelf jankerig en verontwaardigd klagen dat je geen 'kritiek' zou mogen uiten.. als je het niet kan onderbouwen: beter niets posten. Zit niemand op te wachten..
Een rotschop geven en jankerig klagen? Jij kan ook lekker overdrijven zeg.
Ik vind dit een bizar verhaal en werkelijk iedereen leeft zo intens met haar mee, het lijkt alsof TO zich daarmee voedt. Dit topic heeft een erg ongezonde wending genomen.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:45
dinsdag 14 maart 2017 om 21:46
Perzina, wat betreft schrijven heb je wellicht gelijk. Misschien moet ik er ook maar mee stoppen.
Voor "normale" mensen die in een veilige normale situatie zijn opgegroeid is het misschien hard to believe wat ik schrijf.
Voor mij was en is dit dagelijkse kost. Niet alle heftigheid tegelijkertijd, maar wel zolang ik me kan herinneren.
Deze situatie speelde al veel langer, niet pas sinds ik dit topic opende. Dat het met mijn zusje zo escaleerde heeft een domino effect gehad en dat is heftig, veel en gestoord.
Ja, dit is een openbaar forum waar iedereen zijn/haar mening mag geven.
Ben erg blij met helpende reacties die me oprecht helpen, maar sommige reacties kwetsen me enorm, heb ik het gevoel me te moeten verdedigen of verantwoorden.
Dit is/was voor mij een veilige uitlaatklep, niets meer, niets minder.
Voor "normale" mensen die in een veilige normale situatie zijn opgegroeid is het misschien hard to believe wat ik schrijf.
Voor mij was en is dit dagelijkse kost. Niet alle heftigheid tegelijkertijd, maar wel zolang ik me kan herinneren.
Deze situatie speelde al veel langer, niet pas sinds ik dit topic opende. Dat het met mijn zusje zo escaleerde heeft een domino effect gehad en dat is heftig, veel en gestoord.
Ja, dit is een openbaar forum waar iedereen zijn/haar mening mag geven.
Ben erg blij met helpende reacties die me oprecht helpen, maar sommige reacties kwetsen me enorm, heb ik het gevoel me te moeten verdedigen of verantwoorden.
Dit is/was voor mij een veilige uitlaatklep, niets meer, niets minder.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:51
quote:Perzina schreef op 14 maart 2017 @ 21:38:
en iedereen meeleeft en de gedachten (en het gelijk) van de TO voedtWaar lees je dat, van dat bevestigen en voeden? Ik lees namelijk vooral veel reacties waarin Lotte wordt gewezen op de onjuistheid van haar gedachten en waarin ze wordt gestimuleerd om de professionele hulpverlening serieus te nemen omdat ze dat hard nodig heeft.
en iedereen meeleeft en de gedachten (en het gelijk) van de TO voedtWaar lees je dat, van dat bevestigen en voeden? Ik lees namelijk vooral veel reacties waarin Lotte wordt gewezen op de onjuistheid van haar gedachten en waarin ze wordt gestimuleerd om de professionele hulpverlening serieus te nemen omdat ze dat hard nodig heeft.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:53
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 21:46:
Perzina, wat betreft schrijven heb je wellicht gelijk. Misschien moet ik er ook maar mee stoppen.
Voor "normale" mensen die in een veilige normale situatie zijn opgegroeid is het misschien hard to believe wat ik schrijf.
Voor mij was en is dit dagelijkse kost. Niet alle heftigheid tegelijkertijd, maar wel zolang ik me kan herinneren.
Deze situatie speelde al veel langer, niet pas sinds ik dit topic opende. Dat het met mijn zusje zo escaleerde heeft een domino effect gehad en dat is heftig, veel en gestoord.
Ja, dit is een openbaar forum waar iedereen zijn/haar mening mag geven.
Ben erg blij met helpende reacties die me oprecht helpen, maar sommige reacties kwetsen me enorm, heb ik het gevoel me te moeten verdedigen of verantwoorden.
Dit is/was voor mij een veilige uitlaatklep, niets meer, niets minder.
Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Maar ik denk dat Perzina gelijk heeft.
Ik heb in mijn directe omgeving iemand gehad die leed aan AN en ik herken wat dingen. Iedereen praatte met haar mee en wilde haar helpen..En zolang dat gebeurde hield zij het in stand. Zij teerde oa op de aandacht die ze kreeg. Ik weet heus wel dat de ziekte uit veel meer factoren bestaat, maar dit valt me op. En als ik daarmee respectloos ben, dan is dat maar zo.
Perzina, wat betreft schrijven heb je wellicht gelijk. Misschien moet ik er ook maar mee stoppen.
Voor "normale" mensen die in een veilige normale situatie zijn opgegroeid is het misschien hard to believe wat ik schrijf.
Voor mij was en is dit dagelijkse kost. Niet alle heftigheid tegelijkertijd, maar wel zolang ik me kan herinneren.
Deze situatie speelde al veel langer, niet pas sinds ik dit topic opende. Dat het met mijn zusje zo escaleerde heeft een domino effect gehad en dat is heftig, veel en gestoord.
Ja, dit is een openbaar forum waar iedereen zijn/haar mening mag geven.
Ben erg blij met helpende reacties die me oprecht helpen, maar sommige reacties kwetsen me enorm, heb ik het gevoel me te moeten verdedigen of verantwoorden.
Dit is/was voor mij een veilige uitlaatklep, niets meer, niets minder.
Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Maar ik denk dat Perzina gelijk heeft.
Ik heb in mijn directe omgeving iemand gehad die leed aan AN en ik herken wat dingen. Iedereen praatte met haar mee en wilde haar helpen..En zolang dat gebeurde hield zij het in stand. Zij teerde oa op de aandacht die ze kreeg. Ik weet heus wel dat de ziekte uit veel meer factoren bestaat, maar dit valt me op. En als ik daarmee respectloos ben, dan is dat maar zo.
dinsdag 14 maart 2017 om 21:54
quote:[message=26402797,noline]LotteL schreef op 14 maart 2017 @
Toen drong het tot me door hoe ver ik van die Lot verwijderd ben. Er is niets meer over van wie ik toen was, alles staat en draait volledig om de AN. En veel in mijn omgeving zijn daar ook te lang, door gewennig, in mee gegaan. Ook mijn lieve date C.
Ik kan niemand anders de schuld geven dan mezelf. Eerlijk naar mezelf kijken en geen smoesjes meer verzinnen of trucjes om minder kcal binnen te krijgen. Maar nu lukt dat me nog niet helemaal. Ook niet als ik naar huis zou mogen. Dat geef ik nu eerlijk toe.
Yess yes. Onthoud dit alsjeblieft. Eten is een eerste levensbehoefte, net als water. Jezelf dit strucureel onthouden is jezelf ten gronde helpen. jezelf bewust fysiek kapot maken is niet ok, en dat proberen te nuanceren, verdedigen of het er op een andere manier niet mee eens zijn, is de AN aan het woord.
Het gaat nog heel lang duren voor je weer normaal kan eten, maar je zet in ieder geval een stap als je de realiteit accepteert: gezond en genoeg eten is goed voor je, jezelf uithongeren is altijd slecht. En tot die tijd zul je al je discipline moeten channelen voldoende te eten. En je onderliggende psychologische problemen moeten aankaarten. Je hebt nog een lange weg te gaan, maar je bent al een stuk verder dan de lotte die vooral bezig was met manieren om je broertje te ontzien, je moeders relatie te lijmen en je zusje op het juiste spoor te krijgen. Blijf doorgaan.
Toen drong het tot me door hoe ver ik van die Lot verwijderd ben. Er is niets meer over van wie ik toen was, alles staat en draait volledig om de AN. En veel in mijn omgeving zijn daar ook te lang, door gewennig, in mee gegaan. Ook mijn lieve date C.
Ik kan niemand anders de schuld geven dan mezelf. Eerlijk naar mezelf kijken en geen smoesjes meer verzinnen of trucjes om minder kcal binnen te krijgen. Maar nu lukt dat me nog niet helemaal. Ook niet als ik naar huis zou mogen. Dat geef ik nu eerlijk toe.
Yess yes. Onthoud dit alsjeblieft. Eten is een eerste levensbehoefte, net als water. Jezelf dit strucureel onthouden is jezelf ten gronde helpen. jezelf bewust fysiek kapot maken is niet ok, en dat proberen te nuanceren, verdedigen of het er op een andere manier niet mee eens zijn, is de AN aan het woord.
Het gaat nog heel lang duren voor je weer normaal kan eten, maar je zet in ieder geval een stap als je de realiteit accepteert: gezond en genoeg eten is goed voor je, jezelf uithongeren is altijd slecht. En tot die tijd zul je al je discipline moeten channelen voldoende te eten. En je onderliggende psychologische problemen moeten aankaarten. Je hebt nog een lange weg te gaan, maar je bent al een stuk verder dan de lotte die vooral bezig was met manieren om je broertje te ontzien, je moeders relatie te lijmen en je zusje op het juiste spoor te krijgen. Blijf doorgaan.
