Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
dinsdag 14 maart 2017 om 22:07
quote:broodroostertje schreef op 14 maart 2017 @ 20:48:
[...]
Maar ik ben alweer weg hoor.
Verder sluit ik me aan bij wat hierboven al gezegd wordt: TO krijgt ook forse kritiek waar nodig. Wat is je probleem, krijg je elders niet genoeg aandacht?
ps: nogmaals, je hóeft hier niet te lezen; meer dan genoeg andere topics.
[...]
Maar ik ben alweer weg hoor.
Verder sluit ik me aan bij wat hierboven al gezegd wordt: TO krijgt ook forse kritiek waar nodig. Wat is je probleem, krijg je elders niet genoeg aandacht?
ps: nogmaals, je hóeft hier niet te lezen; meer dan genoeg andere topics.
dinsdag 14 maart 2017 om 22:07
quote:broodroostertje schreef op 14 maart 2017 @ 21:53:
[...]
Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Maar ik denk dat Perzina gelijk heeft.
Ik heb in mijn directe omgeving iemand gehad die leed aan AN en ik herken wat dingen. Iedereen praatte met haar mee en wilde haar helpen..En zolang dat gebeurde hield zij het in stand. Zij teerde oa op de aandacht die ze kreeg. Ik weet heus wel dat de ziekte uit veel meer factoren bestaat, maar dit valt me op. En als ik daarmee respectloos ben, dan is dat maar zo.Niemand praat met mij mee, ieder hier spreekt de eetstoornis tegen, wat mij aan het denken zet. Heb me vooral klote gevoeld door alles wat er werd en wordt gezegd. Ik teer niet op de aandacht die ik krijg, ik probeer inzichten te krijgen en daar iets mee te doen.
[...]
Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Maar ik denk dat Perzina gelijk heeft.
Ik heb in mijn directe omgeving iemand gehad die leed aan AN en ik herken wat dingen. Iedereen praatte met haar mee en wilde haar helpen..En zolang dat gebeurde hield zij het in stand. Zij teerde oa op de aandacht die ze kreeg. Ik weet heus wel dat de ziekte uit veel meer factoren bestaat, maar dit valt me op. En als ik daarmee respectloos ben, dan is dat maar zo.Niemand praat met mij mee, ieder hier spreekt de eetstoornis tegen, wat mij aan het denken zet. Heb me vooral klote gevoeld door alles wat er werd en wordt gezegd. Ik teer niet op de aandacht die ik krijg, ik probeer inzichten te krijgen en daar iets mee te doen.
dinsdag 14 maart 2017 om 22:16
Wil wel benadrukken hoe blij ik ben met alle eerlijke en oprechte reacties. Dat heeft me in korte tijd een stuk verder gebracht qua inzichten en daar naar handelen.
Maar misschien is dit inderaad niet passend op een forum.
Ik vind het alleen erg fijn dat ik hier een veilig plekje heb waar ik kan schrijven en delen. Weet niet waar ik dat anders kan doen. Een dagboek kan, maar die schrijft niet terug. Momenteel heb ik niet zoveel mensen om mee te praten of delen wat er in me omgaat. Dat maakt dat ik me best eenzaam voel en hier (teveel) deel.
Ik weet het even niet zo goed.
Ga nu slapen. Word niet slapend rijk, maar wel slapend dik ; )
Maar misschien is dit inderaad niet passend op een forum.
Ik vind het alleen erg fijn dat ik hier een veilig plekje heb waar ik kan schrijven en delen. Weet niet waar ik dat anders kan doen. Een dagboek kan, maar die schrijft niet terug. Momenteel heb ik niet zoveel mensen om mee te praten of delen wat er in me omgaat. Dat maakt dat ik me best eenzaam voel en hier (teveel) deel.
Ik weet het even niet zo goed.
Ga nu slapen. Word niet slapend rijk, maar wel slapend dik ; )
dinsdag 14 maart 2017 om 22:20
quote:Bestaardigopzich schreef op 14 maart 2017 @ 22:07:
[...]
Verder sluit ik me aan bij wat hierboven al gezegd wordt: TO krijgt ook forse kritiek waar nodig. Wat is je probleem, krijg je elders niet genoeg aandacht?
ps: nogmaals, je hóeft hier niet te lezen; meer dan genoeg andere topics.Misschien een idee om niet steeds op mij te reageren dan?
[...]
Verder sluit ik me aan bij wat hierboven al gezegd wordt: TO krijgt ook forse kritiek waar nodig. Wat is je probleem, krijg je elders niet genoeg aandacht?
ps: nogmaals, je hóeft hier niet te lezen; meer dan genoeg andere topics.Misschien een idee om niet steeds op mij te reageren dan?
dinsdag 14 maart 2017 om 22:25
Slaap lekker, Lotte.
En je kunt hier gewoon blijven schrijven als je dat wil, volgens mij kun jij de reacties prima filteren.
Daarnaast denk ik wel dat het voor jouw toekomst beter is om jouw cirkel van vertrouwelingen groter te maken. Als jij opener durft te worden naar jouw omgeving (bijv je vriend, vriendinnen, enz), dan kunnen zij jou ook steun bieden en helpen in jouw strijd tegen AN. Maar ik begrijp dat die stap nu nog groot is. Eerst maar oefenen met open en eerlijk zijn naar de hulpverlening, en daarin maak je momenteel al goede stappen.
En je kunt hier gewoon blijven schrijven als je dat wil, volgens mij kun jij de reacties prima filteren.
Daarnaast denk ik wel dat het voor jouw toekomst beter is om jouw cirkel van vertrouwelingen groter te maken. Als jij opener durft te worden naar jouw omgeving (bijv je vriend, vriendinnen, enz), dan kunnen zij jou ook steun bieden en helpen in jouw strijd tegen AN. Maar ik begrijp dat die stap nu nog groot is. Eerst maar oefenen met open en eerlijk zijn naar de hulpverlening, en daarin maak je momenteel al goede stappen.
dinsdag 14 maart 2017 om 22:39
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 22:16:
Wil wel benadrukken hoe blij ik ben met alle eerlijke en oprechte reacties. Dat heeft me in korte tijd een stuk verder gebracht qua inzichten en daar naar handelen.
Maar misschien is dit inderaad niet passend op een forum.
Ik vind het alleen erg fijn dat ik hier een veilig plekje heb waar ik kan schrijven en delen. Weet niet waar ik dat anders kan doen. Een dagboek kan, maar die schrijft niet terug. Momenteel heb ik niet zoveel mensen om mee te praten of delen wat er in me omgaat. Dat maakt dat ik me best eenzaam voel en hier (teveel) deel.
Ik weet het even niet zo goed.
Ga nu slapen. Word niet slapend rijk, maar wel slapend dikgezond ; )
Wil wel benadrukken hoe blij ik ben met alle eerlijke en oprechte reacties. Dat heeft me in korte tijd een stuk verder gebracht qua inzichten en daar naar handelen.
Maar misschien is dit inderaad niet passend op een forum.
Ik vind het alleen erg fijn dat ik hier een veilig plekje heb waar ik kan schrijven en delen. Weet niet waar ik dat anders kan doen. Een dagboek kan, maar die schrijft niet terug. Momenteel heb ik niet zoveel mensen om mee te praten of delen wat er in me omgaat. Dat maakt dat ik me best eenzaam voel en hier (teveel) deel.
Ik weet het even niet zo goed.
Ga nu slapen. Word niet slapend rijk, maar wel slapend dikgezond ; )
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 14 maart 2017 om 23:16
Ik denk dat het heel goed is om hier te schrijven hoor. Je kunt dan je eigen gedachtengang achteraf terugzien, je ei kwijt en je word erop gewezen als je zo diep in je eigen situatie zit dat je niet door hebt dat het ongezond is, een soort van dagboek that calls you on your bullshit. Wellicht kan je de OP editen om botte reacties te voorkomen.
woensdag 15 maart 2017 om 08:47
Bedankt voor jullie reacties
vannacht wel redelijk geslapen, alleen liet die pleister los waardoor die slang irriteerde. Durfde daarvoor niet op de bel te drukken, maar vepleging heeft 'm na het douchen anders vastgeplakt en nu zit het weer oke.
Wegen was iets minder 0.7 eraf, maar dat is waarschijnlijk vocht, gezicht en enkels zijn ook minder gezwollen gelukkig.
Dat douchen met verpleging vind ik echt rot, sowieso dat ze mijn lichaam zien en dat ik het niet zelf mag. Mijn haar begint nu met bosjes uit te vallen en dat vind ik ook klote. Gelukkig nog geen kale plekjes.
Mijn controles blijven laag ondanks dat ik continu rust houd. Bloed is weer geprikt, ben benieuwd of het beter is, mijn urine lijkt wel bier zo donker. hoop dat ik snel van dat vocht en kalliuminfuus af mag.
Stiekem hoop ik dat ik deze week nog van cardiologie mag en terug naar IG of de PAAZ want dan heb ik meer vrijheden.
Maar zolang mijn controles zo laag blijven mag dat dus niet.
Zie enorm op tegen weer een dag niks doen en nutteloos zijn. Ben tijdelijk uit de klassen-app gegaan. Vind het super rot om steeds leuke berichten en foto's te zien van wat zij aan het doen zijn.
Vriendinnen willen langskomen, maar ik wil dat niet. Schaam me daar teveel voor.
Qua lichaamsbeleving word het ook steeds lastiger, hoelanger die rotslang in mn neus zit hoe dikker ik me begin te voelen.
Weet dat medicatie hierin zou kunnen helpen, maar ik wil dit het liefst op eigen kracht doen.
Mn moeder komt morgen weer en kijk daar wel naar uit.
vannacht wel redelijk geslapen, alleen liet die pleister los waardoor die slang irriteerde. Durfde daarvoor niet op de bel te drukken, maar vepleging heeft 'm na het douchen anders vastgeplakt en nu zit het weer oke.
Wegen was iets minder 0.7 eraf, maar dat is waarschijnlijk vocht, gezicht en enkels zijn ook minder gezwollen gelukkig.
Dat douchen met verpleging vind ik echt rot, sowieso dat ze mijn lichaam zien en dat ik het niet zelf mag. Mijn haar begint nu met bosjes uit te vallen en dat vind ik ook klote. Gelukkig nog geen kale plekjes.
Mijn controles blijven laag ondanks dat ik continu rust houd. Bloed is weer geprikt, ben benieuwd of het beter is, mijn urine lijkt wel bier zo donker. hoop dat ik snel van dat vocht en kalliuminfuus af mag.
Stiekem hoop ik dat ik deze week nog van cardiologie mag en terug naar IG of de PAAZ want dan heb ik meer vrijheden.
Maar zolang mijn controles zo laag blijven mag dat dus niet.
Zie enorm op tegen weer een dag niks doen en nutteloos zijn. Ben tijdelijk uit de klassen-app gegaan. Vind het super rot om steeds leuke berichten en foto's te zien van wat zij aan het doen zijn.
Vriendinnen willen langskomen, maar ik wil dat niet. Schaam me daar teveel voor.
Qua lichaamsbeleving word het ook steeds lastiger, hoelanger die rotslang in mn neus zit hoe dikker ik me begin te voelen.
Weet dat medicatie hierin zou kunnen helpen, maar ik wil dit het liefst op eigen kracht doen.
Mn moeder komt morgen weer en kijk daar wel naar uit.
woensdag 15 maart 2017 om 08:58
Schaam me gewoon heel erg.. op het gebied van eten heb ik zoveel leugentjes verteld over wat, waar, met wie en hoeveel ik heb gegeten. Dat ik een tijd terug allemaal afspraken af zei zodat ik niet met anderen hoefde te eten. Dat ik altijd zeg dat het goed met mij gaat en nu lig ik ineens hier aan infusen en een sonde.
Heb gister wel een lieve mail van docenten gekregen, dat ze trots zijn dat ik dit doe en me geen zorgen hoef te maken over school. En dat ik mijn talent niet kwijt raak, maar juist groter wordt als ik weer gezond ben.
Ik mis mijn klas en vooral mijn atelier enorm. School is voor mij nu ultieme motivatie om beter te worden.
Ik denk erover om van de situatie nu een kleine docu te maken. Dan kan ik het in iets productiefs omzetten waardoor ik misschien makkelijker de situatie kan accepteren en misschien ooit voor anderen wat kan betekenen.
Heb gister wel een lieve mail van docenten gekregen, dat ze trots zijn dat ik dit doe en me geen zorgen hoef te maken over school. En dat ik mijn talent niet kwijt raak, maar juist groter wordt als ik weer gezond ben.
Ik mis mijn klas en vooral mijn atelier enorm. School is voor mij nu ultieme motivatie om beter te worden.
Ik denk erover om van de situatie nu een kleine docu te maken. Dan kan ik het in iets productiefs omzetten waardoor ik misschien makkelijker de situatie kan accepteren en misschien ooit voor anderen wat kan betekenen.
woensdag 15 maart 2017 om 09:09
Het gaat je herstel helpen als je naar je vriendinnen open bent over je anorexia. Ze kunnen je moral support geven, en een stok achter de deur. Als je er klaar voor bent, vertel het ze dan. Hoe je tegen eten aankijkt, hoe niet eten en je dag en je planning beheerst. Als een vriendin naar jou open zou zijn over haar problemen, zou je haar dan zwak vinden?
woensdag 15 maart 2017 om 09:17
Wat fijn dat je de nacht goed bent doorgekomen! En vandaag lukt ook wel weer, elke dag is er eentje dichterbij school.
Mensen vinden het fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen, Lotte. Dit topic is daarvan al een mooi voorbeeld; 839 reacties, grotendeels van volslagen onbekenden die jou graag willen helpen. Jouw vriend en vriendinnen zouden dat zeker weten ook graag doen.
Vind je het zelf ook niet fijn als je echt iets voor een ander kunt betekenen? Als je meer voor iemand kunt betekenen dan alleen wat lol en plezier, maar je er ook echt voor iemand kunt zijn, en zo kunt laten zien dat de ander belangrijk voor je is?
Voor wat betreft de medicatie: je weet nu dat goed voor jezelf zorgen ook betekent dat je jezelf letterlijk de zorg geeft die je nodig hebt. Op eigen kracht proberen is prima, maar erkennen wanneer een pil de beste optie is, is nog beter. Ook daarmee laat je namelijk zien dat je echt beter voor jezelf leert te zorgen.
Mensen vinden het fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen, Lotte. Dit topic is daarvan al een mooi voorbeeld; 839 reacties, grotendeels van volslagen onbekenden die jou graag willen helpen. Jouw vriend en vriendinnen zouden dat zeker weten ook graag doen.
Vind je het zelf ook niet fijn als je echt iets voor een ander kunt betekenen? Als je meer voor iemand kunt betekenen dan alleen wat lol en plezier, maar je er ook echt voor iemand kunt zijn, en zo kunt laten zien dat de ander belangrijk voor je is?
Voor wat betreft de medicatie: je weet nu dat goed voor jezelf zorgen ook betekent dat je jezelf letterlijk de zorg geeft die je nodig hebt. Op eigen kracht proberen is prima, maar erkennen wanneer een pil de beste optie is, is nog beter. Ook daarmee laat je namelijk zien dat je echt beter voor jezelf leert te zorgen.
woensdag 15 maart 2017 om 09:29
Ja.. het is ook fijn als je iets voor een ander kan betekenen. Super fijn zelfs, maar dat ontvangen is voor mij nog erg moeilijk.
Zelfs met reacties hier. Voel me constant schuldig over vanalles. Dat ik hier een bed bezet omdat ik zo dom ben zo ver te gaan in de AN bv.
Dingen delen over de AN vind ik ook erg moeilijk.. dat is mijn grootste geheim en secret wapon. Als ik dat ga delen met anderen dan verlies ik dat..
ik wil dat nog graag voor mezelf hebben en houden. Ook al is dat misschien niet gezond.
En ik wil ook niet dat anderen op me gaan letten mbt eten. Dat mn ma dat kan en mag is nu helemaal oke, maar dat heeft ook jaren geduurd.
Ik besef me ook dat dit mijn zieke kant is die dat zegt. Maar voor nu heb ik dat nog eventjes nodig..
Wel wil ik straks vragen of ik af en toe even uit bed mag om te staan, mn spieren worden hartstikke stijf zo en de pijn van zitten en liggen is niet te harden.
Zelfs met reacties hier. Voel me constant schuldig over vanalles. Dat ik hier een bed bezet omdat ik zo dom ben zo ver te gaan in de AN bv.
Dingen delen over de AN vind ik ook erg moeilijk.. dat is mijn grootste geheim en secret wapon. Als ik dat ga delen met anderen dan verlies ik dat..
ik wil dat nog graag voor mezelf hebben en houden. Ook al is dat misschien niet gezond.
En ik wil ook niet dat anderen op me gaan letten mbt eten. Dat mn ma dat kan en mag is nu helemaal oke, maar dat heeft ook jaren geduurd.
Ik besef me ook dat dit mijn zieke kant is die dat zegt. Maar voor nu heb ik dat nog eventjes nodig..
Wel wil ik straks vragen of ik af en toe even uit bed mag om te staan, mn spieren worden hartstikke stijf zo en de pijn van zitten en liggen is niet te harden.
woensdag 15 maart 2017 om 09:33
woensdag 15 maart 2017 om 09:49
quote:-NummerZoveel- schreef op 15 maart 2017 @ 09:32:
Ja, jouw ziekte zegt dat. Waarom blijf je de AN spreekrecht geven en in bescherming nemen? Je wil er toch vanaf?
Dit.
En zie je ook hoe dubbel het allemaal is? AN zegt dat je mooi bent met al die uitstekende botten, maar als het echt zo mooi zou zijn zou je je ook niet hoeven schamen tegenover de buitenwereld toch?
Die AN heeft nog steeds een veel te grote waffel helaas.
Ja, jouw ziekte zegt dat. Waarom blijf je de AN spreekrecht geven en in bescherming nemen? Je wil er toch vanaf?
Dit.
En zie je ook hoe dubbel het allemaal is? AN zegt dat je mooi bent met al die uitstekende botten, maar als het echt zo mooi zou zijn zou je je ook niet hoeven schamen tegenover de buitenwereld toch?
Die AN heeft nog steeds een veel te grote waffel helaas.
woensdag 15 maart 2017 om 10:08
Ik verlies een stuk van mezelf.. de afgelopen 12 jaar is de AN ook een deel van mijn identiteit geworden. Wie of wat ben ik zonder dat deel?
Ben ik dan nog wel iemand?
Mbt mn lichaam, dit lichaam is voor mij vertrouwt, dit is wie ik ben. Zo ken ik mezelf, zo kennen anderen mij.
Mama zei gister dat het loslaten van de AN een soort rouwproces is. Afscheid nemen van en veder gaan zonder dat.
Morgen komt de psych weer, maar is niet dezelfde helaas.
Heb wel gevraagd aan verpleging of iemand met mij eventjes bij de lunch en het avondeten wil zijn als dat kan. Merk stiekem dat mn gedachten met me aan de haal gaan.
Ben ik dan nog wel iemand?
Mbt mn lichaam, dit lichaam is voor mij vertrouwt, dit is wie ik ben. Zo ken ik mezelf, zo kennen anderen mij.
Mama zei gister dat het loslaten van de AN een soort rouwproces is. Afscheid nemen van en veder gaan zonder dat.
Morgen komt de psych weer, maar is niet dezelfde helaas.
Heb wel gevraagd aan verpleging of iemand met mij eventjes bij de lunch en het avondeten wil zijn als dat kan. Merk stiekem dat mn gedachten met me aan de haal gaan.
woensdag 15 maart 2017 om 10:16
woensdag 15 maart 2017 om 10:17
quote:LotteL schreef op 15 maart 2017 @ 10:08:
Ik verlies een stuk van mezelf.. de afgelopen 12 jaar is de AN ook een deel van mijn identiteit geworden. Wie of wat ben ik zonder dat deel?
Ben ik dan nog wel iemand?
Mbt mn lichaam, dit lichaam is voor mij vertrouwt, dit is wie ik ben. Zo ken ik mezelf, zo kennen anderen mij.
Mama zei gister dat het loslaten van de AN een soort rouwproces is. Afscheid nemen van en veder gaan zonder dat.
Morgen komt de psych weer, maar is niet dezelfde helaas.
Heb wel gevraagd aan verpleging of iemand met mij eventjes bij de lunch en het avondeten wil zijn als dat kan. Merk stiekem dat mn gedachten met me aan de haal gaan.
Dit is niet wie je bént, dit is wat AN van je heeft gemaakt.
Anderen kennen jou niet zo, dat mag duidelijk zijn. Ze kennen jouw masker, dat mooie, kleurrijke, glimlachende masker om je AN te maskeren. Maar ze weten niet wie er achter dat masker verstopt zit.
Ik verlies een stuk van mezelf.. de afgelopen 12 jaar is de AN ook een deel van mijn identiteit geworden. Wie of wat ben ik zonder dat deel?
Ben ik dan nog wel iemand?
Mbt mn lichaam, dit lichaam is voor mij vertrouwt, dit is wie ik ben. Zo ken ik mezelf, zo kennen anderen mij.
Mama zei gister dat het loslaten van de AN een soort rouwproces is. Afscheid nemen van en veder gaan zonder dat.
Morgen komt de psych weer, maar is niet dezelfde helaas.
Heb wel gevraagd aan verpleging of iemand met mij eventjes bij de lunch en het avondeten wil zijn als dat kan. Merk stiekem dat mn gedachten met me aan de haal gaan.
Dit is niet wie je bént, dit is wat AN van je heeft gemaakt.
Anderen kennen jou niet zo, dat mag duidelijk zijn. Ze kennen jouw masker, dat mooie, kleurrijke, glimlachende masker om je AN te maskeren. Maar ze weten niet wie er achter dat masker verstopt zit.
woensdag 15 maart 2017 om 10:20
Wat ontzettend goed dat je de verpleging om hulp hebt gevraagd! Dat vind ik nou echt vooruitgang, Lotte!
De AN houdt jou nu aan bed gekluisterd en is er verantwoordelijk voor dat jouw lijf zo slecht functioneert, dat je een sonde hebt, dat je niet alleen mag douchen...
Jouw identiteit is die prachtige vrouw die het goed doet op school, die kunstzinnig is, die niet kan wachten om haar sociale leven weer op te pakken, die lief is voor haar moeder en zusje en stiefbroertje...
Aan jou de keuze welk van deze twee opties je straks mee naar huis wil nemen uit het ziekenhuis, maar besef dat je ze niet allebei mee kunt nemen want het is al bewezen dat zij niet succesvol samen kunnen leven.
De AN houdt jou nu aan bed gekluisterd en is er verantwoordelijk voor dat jouw lijf zo slecht functioneert, dat je een sonde hebt, dat je niet alleen mag douchen...
Jouw identiteit is die prachtige vrouw die het goed doet op school, die kunstzinnig is, die niet kan wachten om haar sociale leven weer op te pakken, die lief is voor haar moeder en zusje en stiefbroertje...
Aan jou de keuze welk van deze twee opties je straks mee naar huis wil nemen uit het ziekenhuis, maar besef dat je ze niet allebei mee kunt nemen want het is al bewezen dat zij niet succesvol samen kunnen leven.
