Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
maandag 6 maart 2017 om 14:21
Zusje is erg ver gegaan en doet dat al een hele poos. Iedereen loopt op zijn tenen, ieders leven wordt (negatief) beïnvloed. Ik kan me best even voorstellen dat TO er de buik van vol heeft en dit wat sterk verwoord op dit moment. Ik geloof dat TO echt van haar zusje houdt, maar sommige mensen maken het je wel erg moeilijk. En het houdt een keer op.
maandag 6 maart 2017 om 14:26
quote:swifty schreef op 06 maart 2017 @ 14:09:
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?Misschien moet je even het hele topic doorlezen voor je onzin gaat uitkramen.
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?Misschien moet je even het hele topic doorlezen voor je onzin gaat uitkramen.
maandag 6 maart 2017 om 14:34
quote:Perzina schreef op 05 maart 2017 @ 17:24:
[...]
Ik ben het hier wel mee eens eigenlijk. Er staat geen leeftijdsgrens voor het niet meer mogen voelen van dit soort emoties, en zo te lezen was er al heel wat aan de hand met dit meiske. Een kind heeft nooit voor niks actin-out gedrag.
Ik denk dat hier systeemtherapie op zijn plaats is, voor dat werkelijk alle relaties naar de knoppe gaan.
En ik hoop heel erg dat het zusje niet de schuld van alles krijgt, zoals het nu wel lijkt. Ik kan vanaf hier haar pijn en verdriet voelen. Het klinkt alsof ze zich heel erg afgewezen en alleen voelt, en hunkert naar de liefde van haar familie.
Ik krijg hier vlekken van in mijn nek, zo'n soort tekst. Wat deze meid nodig heeft is een goed gesprek met een aantal duidelijke regels. Dat had overigens al een jaartje of tien geleden moeten gebeuren. En moeder moet kappen met dit gedrag te faciliteren. Hiermee houd je het namelijk flink in stand.
Ja, zus heeft duidelijk hulp nodig. Nee, dit moet niet in de vorm zijn van een kleffe mantel der liefde en aanpassing en zich wegcijferen van alle betrokkenen
[...]
Ik ben het hier wel mee eens eigenlijk. Er staat geen leeftijdsgrens voor het niet meer mogen voelen van dit soort emoties, en zo te lezen was er al heel wat aan de hand met dit meiske. Een kind heeft nooit voor niks actin-out gedrag.
Ik denk dat hier systeemtherapie op zijn plaats is, voor dat werkelijk alle relaties naar de knoppe gaan.
En ik hoop heel erg dat het zusje niet de schuld van alles krijgt, zoals het nu wel lijkt. Ik kan vanaf hier haar pijn en verdriet voelen. Het klinkt alsof ze zich heel erg afgewezen en alleen voelt, en hunkert naar de liefde van haar familie.
Ik krijg hier vlekken van in mijn nek, zo'n soort tekst. Wat deze meid nodig heeft is een goed gesprek met een aantal duidelijke regels. Dat had overigens al een jaartje of tien geleden moeten gebeuren. En moeder moet kappen met dit gedrag te faciliteren. Hiermee houd je het namelijk flink in stand.
Ja, zus heeft duidelijk hulp nodig. Nee, dit moet niet in de vorm zijn van een kleffe mantel der liefde en aanpassing en zich wegcijferen van alle betrokkenen
maandag 6 maart 2017 om 14:40
quote:swifty schreef op 06 maart 2017 @ 14:09:
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?Denk je zelf ook niet dat ze het woord haten gebruikt om aan te geven hoe erg de situatie inmiddels is? Of wil je nu echt zeggen dat stiefvader P. wel eens een boeman zou kunnen zijn. Als dat zo is, toch even verder lezen dan, denk dat ook jij dan anders gaat denken.
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?Denk je zelf ook niet dat ze het woord haten gebruikt om aan te geven hoe erg de situatie inmiddels is? Of wil je nu echt zeggen dat stiefvader P. wel eens een boeman zou kunnen zijn. Als dat zo is, toch even verder lezen dan, denk dat ook jij dan anders gaat denken.
maandag 6 maart 2017 om 15:01
quote:swifty schreef op 06 maart 2017 @ 14:09:
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?
Mijn zusje haat mijn stiefvader. Dat roept ze wekelijks, soms dagelijks. Niet alleen binnenshuis, overal waar ze komt. En ik haat haar niet, ik hou van haar, maar kan haar gedrag wel haten ja. Zeker na al die jaren.
Beter lezen svp.
hoe leuk kan iemand zijn als die je zusje haat?
Denk dat je daar nog maar eens over na moet denken. Ook al is je zusje niet de 'makkelijkste'. haar haten gaat wel erg ver. Iemand die mijn famileleden zou haten zou ik niet over de vloer willen hebben of in mijn leven. waarom jij wel? Of je moeder?
Mijn zusje haat mijn stiefvader. Dat roept ze wekelijks, soms dagelijks. Niet alleen binnenshuis, overal waar ze komt. En ik haat haar niet, ik hou van haar, maar kan haar gedrag wel haten ja. Zeker na al die jaren.
Beter lezen svp.
maandag 6 maart 2017 om 15:11
Ik heb net een fijn gesprek met decaan gehad, heb beknopt de situatie uitgelegd. Vond het spannend omdat te doen, omdat het ook voelt alsof ik uit de school klap en ergens mijn moeder verraad of neerzet als een slechte moeder.
Ze heeft me aangeraden om wel eerlijk te zijn naar mijn moeder wat betreft mijn gevoelens in dit verhaal. Vind dat echt heel moeilijk omdat ik bang ben dat ik haar kwets of het gevoel geef dat ze het niet goed doet.
Ze heeft al genoeg aan haar hoofd en als ik er dan nog eens bij kom dat ik het ook moeilijk heb dan komt dat haar niet ten goede. Het liefst spreek ik dat op een later moment uit, maar ik snap wel waarom de decaan en sommigen van jullie aanraden om het wel te doen.
Ben alleen niet zo'n held in voor mezelf opkomen of uitspreken wat er in mij omgaat. Zelfs niet bij mijn moeder ook al ben ik heel hecht met haar. Het liefst ben ik onzichtbaar zodat ik een ander niet tot last ben.
Daarnaast is er een maatschappelijk werkster bij ons op de academie waarmee ik zou kunnen praten. Puur alleen voor mij, zodat ik kan ventileren. Uiteindelijk is een gesprek samen met mijn moeder ook mogelijk, maar eerst ik. Dit is a.s. woensdag al. Heb ermee ingestemd, maar het is wel een beetje eng. Ik wil niet dat het om mij gaat draaien, mijn zusje is degene die het snelst hulp nodig heeft, niet ik.
Al zei ze wel dat het haar zorgen baart hoeveel ik in het gezin qua verantwoordelijkheden op me neem en dat het niet mijn taak is om in bepaalde zin voor de rest te zorgen en mezelf weg te cijferen.
Het lucht op dat ik er met de decaan over heb gesproken, ik krijg gelukkig ook geen herkansingsopdracht voor de gemiste deadline en mag 'm zo inleveren, dat scheelt weer stress.
Hoe zou ik dit met mijn moeder kunnen bespreken? Ik denk dat ze het ergens persoonlijk op vat en zichzelf een nog slechtere moeder gaat voelen als ze hoort dat ik dit met een buitenstaander heb besproken ipv direct met haar. Ik wil haar geen verdriet doen
Ze heeft me aangeraden om wel eerlijk te zijn naar mijn moeder wat betreft mijn gevoelens in dit verhaal. Vind dat echt heel moeilijk omdat ik bang ben dat ik haar kwets of het gevoel geef dat ze het niet goed doet.
Ze heeft al genoeg aan haar hoofd en als ik er dan nog eens bij kom dat ik het ook moeilijk heb dan komt dat haar niet ten goede. Het liefst spreek ik dat op een later moment uit, maar ik snap wel waarom de decaan en sommigen van jullie aanraden om het wel te doen.
Ben alleen niet zo'n held in voor mezelf opkomen of uitspreken wat er in mij omgaat. Zelfs niet bij mijn moeder ook al ben ik heel hecht met haar. Het liefst ben ik onzichtbaar zodat ik een ander niet tot last ben.
Daarnaast is er een maatschappelijk werkster bij ons op de academie waarmee ik zou kunnen praten. Puur alleen voor mij, zodat ik kan ventileren. Uiteindelijk is een gesprek samen met mijn moeder ook mogelijk, maar eerst ik. Dit is a.s. woensdag al. Heb ermee ingestemd, maar het is wel een beetje eng. Ik wil niet dat het om mij gaat draaien, mijn zusje is degene die het snelst hulp nodig heeft, niet ik.
Al zei ze wel dat het haar zorgen baart hoeveel ik in het gezin qua verantwoordelijkheden op me neem en dat het niet mijn taak is om in bepaalde zin voor de rest te zorgen en mezelf weg te cijferen.
Het lucht op dat ik er met de decaan over heb gesproken, ik krijg gelukkig ook geen herkansingsopdracht voor de gemiste deadline en mag 'm zo inleveren, dat scheelt weer stress.
Hoe zou ik dit met mijn moeder kunnen bespreken? Ik denk dat ze het ergens persoonlijk op vat en zichzelf een nog slechtere moeder gaat voelen als ze hoort dat ik dit met een buitenstaander heb besproken ipv direct met haar. Ik wil haar geen verdriet doen
maandag 6 maart 2017 om 15:16
Fijn dat je al zo snel bij maatschappelijk werk terecht kan.
Je moet nu even twee dingen zien te scheiden. Je zusje heeft idd hulp nodig, liefst zo snel mogelijk, maar dat staat los van jouw hulpvraag.
Ik kan me wel voorstellen dat het op schrift wat makkelijker gaat dan in een face-to-face gesprek. Je schrijft het hier allemaal hartstikke helder neer. Waarom laat je je moeder niet weer meelezen anders?
Je moet nu even twee dingen zien te scheiden. Je zusje heeft idd hulp nodig, liefst zo snel mogelijk, maar dat staat los van jouw hulpvraag.
Ik kan me wel voorstellen dat het op schrift wat makkelijker gaat dan in een face-to-face gesprek. Je schrijft het hier allemaal hartstikke helder neer. Waarom laat je je moeder niet weer meelezen anders?
maandag 6 maart 2017 om 15:20
Denk nou ook eens aan jezelf. Je schrijft: mijn zusje is degene die hulp nodig heeft. Dat is ook zo, maar zij wil geen hulp en jij wel. Pak die hulp gewoon aan. Het is niet of jij of je zusje he? Dat als jij hulp aanpakt dat er niets overblijft voor je zusje.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.
maandag 6 maart 2017 om 15:23
quote:nessemeisje schreef op 06 maart 2017 @ 15:20:
Denk nou ook eens aan jezelf. Je schrijft: mijn zusje is degene die hulp nodig heeft. Dat is ook zo, maar zij wil geen hulp en jij wel. Pak die hulp gewoon aan. Het is niet of jij of je zusje he? Dat als jij hulp aanpakt dat er niets overblijft voor je zusje.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.Dit dus.
Denk nou ook eens aan jezelf. Je schrijft: mijn zusje is degene die hulp nodig heeft. Dat is ook zo, maar zij wil geen hulp en jij wel. Pak die hulp gewoon aan. Het is niet of jij of je zusje he? Dat als jij hulp aanpakt dat er niets overblijft voor je zusje.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.Dit dus.
maandag 6 maart 2017 om 15:41
quote:LotteL schreef op 05 maart 2017 @ 19:30:
Op de vraag wat mn moeder allemaal heeft gedaan voor haar: af en toe alleen met haar een paar dagen weg om echt q-tijd met haar te hebben, veel tijd en energie in huiswerk gestoken, op assertiviteitstraining gezet, sport, ontspanningsoefeningen, haar emoties laten tonen die ze ervaarde zonder direct of streng te straffen, altijd eerst praten voordat er straf werd gegeven.
Ik heb ook medelijden met haar, maar ze luistert nooit, wil alleen maar haar zin doordrijven, alle hulp die we haar aanbieden (school,werk,kamer zoeken etc) wijst ze af etc..
Dus kind mocht niet eens haar emoties tonen zonder daarvoor gestraft te worden?
Op de vraag wat mn moeder allemaal heeft gedaan voor haar: af en toe alleen met haar een paar dagen weg om echt q-tijd met haar te hebben, veel tijd en energie in huiswerk gestoken, op assertiviteitstraining gezet, sport, ontspanningsoefeningen, haar emoties laten tonen die ze ervaarde zonder direct of streng te straffen, altijd eerst praten voordat er straf werd gegeven.
Ik heb ook medelijden met haar, maar ze luistert nooit, wil alleen maar haar zin doordrijven, alle hulp die we haar aanbieden (school,werk,kamer zoeken etc) wijst ze af etc..
Dus kind mocht niet eens haar emoties tonen zonder daarvoor gestraft te worden?
maandag 6 maart 2017 om 15:42
Even de advocaat van de duivel spelen: ik denk niet dat je doorhebt in hoeverre je moeder jou gebruikt als vangnet, als hulpmiddel. Wanneer het je moeder niet uitkomt, mag jij het in haar opdracht oplossen. Wanneer je moeder het teveel wordt, mag jij haar problemen aanhoren. Je schrijft heel hecht te zijn met je moeder, maar wat ik vooral lees is een moeder die haar ene goed gedragende dochter gebruikt als steunpilaar zodat ze de andere dochter haar slechte gedrag kan faciliteren. Als ik heel eerlijk ben, is je moeder niet zozeer hecht met jou, eerder afhankelijk van jou.
Ik snap het als ik nu een stapje te ver ga omdat je heel veel van haar houdt. Je moeder vormt ook een houvast in deze situatie en gedeelde smart, is halve smart. Maar nu we toch bezig zijn met er anders tegenaan gaan kijken... je moeder is een groter probleem dan slachtoffer in deze situatie.
Edit: Ik doel niet op bewust kwade opzet vanuit je moeder. Soms vergroei je, met alle beste bedoelingen, in bepaalde rollen en is het heel moeilijk het te zien voor wat het is.
Ik snap het als ik nu een stapje te ver ga omdat je heel veel van haar houdt. Je moeder vormt ook een houvast in deze situatie en gedeelde smart, is halve smart. Maar nu we toch bezig zijn met er anders tegenaan gaan kijken... je moeder is een groter probleem dan slachtoffer in deze situatie.
Edit: Ik doel niet op bewust kwade opzet vanuit je moeder. Soms vergroei je, met alle beste bedoelingen, in bepaalde rollen en is het heel moeilijk het te zien voor wat het is.
anoniem_301769 wijzigde dit bericht op 06-03-2017 15:51
Reden: nuancering
Reden: nuancering
% gewijzigd
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
maandag 6 maart 2017 om 15:43
quote:nessemeisje schreef op 06 maart 2017 @ 15:20:
Denk nou ook eens aan jezelf. Je schrijft: mijn zusje is degene die hulp nodig heeft. Dat is ook zo, maar zij wil geen hulp en jij wel. Pak die hulp gewoon aan. Het is niet of jij of je zusje he? Dat als jij hulp aanpakt dat er niets overblijft voor je zusje.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.
Het raakt me wel dat je dit zegt. Is ook confronterend omdat ik nu ook inzie dat ik altijd in de schaduw van mijn zusje heb gestaan en sta en er vrij weinig ruimte is voor mij. Heb me altijd afzijdig gehouden en gezorgd dat met mij alles goed ging zodat mijn moeder geen omkijken naar mij had zodat ze zich op haar kon focussen. Heb mijn moeder altijd willen ontlasten, tijdens de scheiding en vorige breuk met haar partner.
Mijn gevoeligheid speelt hierin ook een grote rol, ben me altijd erg bewust van situaties, mensen, emoties etc. en probeer het voor een ander altijd goed te doen en pas me constant aan, maar zie ook wel dat ik mezelf hierin vaak vergeet.
Dat geeft op zich niks, want het gaat niet slecht met mij. En ik denk dat mijn moeder daarom ook niet zoveel tijd en energie - in die zin - aan mij heeft besteed omdat ze zag dat ik mijn eigen weg wel vond.
Ik vind ook dat ik me volwassen moet gedragen, ben immers 25 en woon al een tijd niet meer thuis, heb mijn eigen leven, sociale kring etc.
Misschien heb ik me ook nooit durven uitspreken omdat ik medelijden had/heb met mijn moeder, na de relatie met mijn vader en die andere breuk..dat ik zag en voelde hoeveel verdriet ze daarvan had en hoe goed ze het voor ons probeerde te doen. Dat ik vond dat ik als oudste dochter de wijste, slimste, gehoorzaamste etc. moest zijn en haar mijn dankbaarheid moest laten zien voor wat ze voor ons deed in die lastige tijd.
Soms denk ik ook weleens dat mijn zusje mij verwijt dat bij mij altijd alles goed gaat, ergens verwijt ik haar dat ik door haar gedrag altijd het gevoel had dat ik extra moest presteren, gehoorzamen etc om ook gezien te worden door mijn moeder. Niet dat ze mij niet zag staan, absoluut niet, maar als ik hoge cijfers haal(de) dan krijg ik eventjes aandacht van haar en dat voelt fijn.
Het is nieuw voor mij om haar eerlijk te vertellen wat het met me doet en al die tijd heeft gedaan. Heb er vannacht ook slecht door geslapen. Enerzijds omdat het delen met anderen (hier) opeens zo opluchtte en ik me best eenzaam voel, anderzijds dat ik struggle om dit met haar te bespreken.
Morgen komt ze bij mij eten en dan heb ik even tijd met haar alleen, dan ga ik het wel bespreken.
Van mijn zusje is geen enkel spoor te bekennen, haar telefoon staat uit. Ze heeft mijn moeder een paar keer gebeld, maar geen appjes gestuurd of voicemails ingesproken. Voor nu denk ik, het zal wel, laat haar maar doen wat ze wil. Ze geeft er geen ruk om wat wij ervan vinden en doet enkel wat zij wil. Maar voorlopig niet meer aan mijn adres..
Denk nou ook eens aan jezelf. Je schrijft: mijn zusje is degene die hulp nodig heeft. Dat is ook zo, maar zij wil geen hulp en jij wel. Pak die hulp gewoon aan. Het is niet of jij of je zusje he? Dat als jij hulp aanpakt dat er niets overblijft voor je zusje.
En ik snap dat je je moeder geen verdriet wil doen, maar ik heb twee dochters en ik zou het afgrijselijk vinden als één van de twee zich wegcijfert en mij geen deelgenoot maakt van haar problemen om mij te sparen. Ze is een volwassen vrouw, je mag best eens aangeven wat dit allemaal met jou doet en dat je er óók verdriet van hebt. Jij veroorzaakt geen verdriet bij haar, je maakt haar deelgenoot van wat jou dwarszit.
Het raakt me wel dat je dit zegt. Is ook confronterend omdat ik nu ook inzie dat ik altijd in de schaduw van mijn zusje heb gestaan en sta en er vrij weinig ruimte is voor mij. Heb me altijd afzijdig gehouden en gezorgd dat met mij alles goed ging zodat mijn moeder geen omkijken naar mij had zodat ze zich op haar kon focussen. Heb mijn moeder altijd willen ontlasten, tijdens de scheiding en vorige breuk met haar partner.
Mijn gevoeligheid speelt hierin ook een grote rol, ben me altijd erg bewust van situaties, mensen, emoties etc. en probeer het voor een ander altijd goed te doen en pas me constant aan, maar zie ook wel dat ik mezelf hierin vaak vergeet.
Dat geeft op zich niks, want het gaat niet slecht met mij. En ik denk dat mijn moeder daarom ook niet zoveel tijd en energie - in die zin - aan mij heeft besteed omdat ze zag dat ik mijn eigen weg wel vond.
Ik vind ook dat ik me volwassen moet gedragen, ben immers 25 en woon al een tijd niet meer thuis, heb mijn eigen leven, sociale kring etc.
Misschien heb ik me ook nooit durven uitspreken omdat ik medelijden had/heb met mijn moeder, na de relatie met mijn vader en die andere breuk..dat ik zag en voelde hoeveel verdriet ze daarvan had en hoe goed ze het voor ons probeerde te doen. Dat ik vond dat ik als oudste dochter de wijste, slimste, gehoorzaamste etc. moest zijn en haar mijn dankbaarheid moest laten zien voor wat ze voor ons deed in die lastige tijd.
Soms denk ik ook weleens dat mijn zusje mij verwijt dat bij mij altijd alles goed gaat, ergens verwijt ik haar dat ik door haar gedrag altijd het gevoel had dat ik extra moest presteren, gehoorzamen etc om ook gezien te worden door mijn moeder. Niet dat ze mij niet zag staan, absoluut niet, maar als ik hoge cijfers haal(de) dan krijg ik eventjes aandacht van haar en dat voelt fijn.
Het is nieuw voor mij om haar eerlijk te vertellen wat het met me doet en al die tijd heeft gedaan. Heb er vannacht ook slecht door geslapen. Enerzijds omdat het delen met anderen (hier) opeens zo opluchtte en ik me best eenzaam voel, anderzijds dat ik struggle om dit met haar te bespreken.
Morgen komt ze bij mij eten en dan heb ik even tijd met haar alleen, dan ga ik het wel bespreken.
Van mijn zusje is geen enkel spoor te bekennen, haar telefoon staat uit. Ze heeft mijn moeder een paar keer gebeld, maar geen appjes gestuurd of voicemails ingesproken. Voor nu denk ik, het zal wel, laat haar maar doen wat ze wil. Ze geeft er geen ruk om wat wij ervan vinden en doet enkel wat zij wil. Maar voorlopig niet meer aan mijn adres..
maandag 6 maart 2017 om 15:58
Maatschappelijk werk inschakelen en laten beoordelen of begeleid wonen een optie is om voor zus te regelen. Om zoiets in gang te zetten is het handig om te beginnen bij de huisarts. En ik vind dat deze situatie ook mede is ontstaan door je moeder, die wilde gaan samenwonen en je dochter dan maar laten inwonen bij een bekende is dan best een rare oplossing. Als ze wat gewacht had tot er een zelfstandige woonruimte voor haar dochter was, was ze niet in conflict gekomen met die vriend.
maandag 6 maart 2017 om 16:04
quote:Poppy4 schreef op 06 maart 2017 @ 15:42:
Even de advocaat van de duivel spelen: ik denk niet dat je doorhebt in hoeverre je moeder jou gebruikt als vangnet, als hulpmiddel. Wanneer het je moeder niet uitkomt, mag jij het in haar opdracht oplossen. Wanneer je moeder het teveel wordt, mag jij haar problemen aanhoren. Je schrijft heel hecht te zijn met je moeder, maar wat ik vooral lees is een moeder die haar ene goed gedragende dochter gebruikt als steunpilaar zodat ze de andere dochter haar slechte gedrag kan faciliteren. Als ik heel eerlijk ben, is je moeder niet zozeer hecht met jou, eerder afhankelijk van jou.
Ik snap het als ik nu een stapje te ver ga omdat je heel veel van haar houdt. Je moeder vormt ook een houvast in deze situatie en gedeelde smart, is halve smart. Maar nu we toch bezig zijn met er anders tegenaan gaan kijken... je moeder is een groter probleem dan slachtoffer in deze situatie.
Edit: Ik doel niet op bewust kwade opzet vanuit je moeder. Soms vergroei je, met alle beste bedoelingen, in bepaalde rollen en is het heel moeilijk het te zien voor wat het is.
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen.
Jemig, ben er een beetje misselijk van. Gister dacht ik, ik schrijf mijn verhaal in de hoop op herkenning en tips, maar ik had nooit verwacht dat het zo 'diep' zou gaan en ik tot inzichten zou komen die ik of eerder vermeed, of eerder nooit zag omdat ik constant in die ellendige bubbel zat en er met niemand over sprak..
Ik wist wel dat onze situatie niet normaal is, maar het wordt allemaal zo normaal als dit jaren achtereen achter elkaar door gaat.
Even de advocaat van de duivel spelen: ik denk niet dat je doorhebt in hoeverre je moeder jou gebruikt als vangnet, als hulpmiddel. Wanneer het je moeder niet uitkomt, mag jij het in haar opdracht oplossen. Wanneer je moeder het teveel wordt, mag jij haar problemen aanhoren. Je schrijft heel hecht te zijn met je moeder, maar wat ik vooral lees is een moeder die haar ene goed gedragende dochter gebruikt als steunpilaar zodat ze de andere dochter haar slechte gedrag kan faciliteren. Als ik heel eerlijk ben, is je moeder niet zozeer hecht met jou, eerder afhankelijk van jou.
Ik snap het als ik nu een stapje te ver ga omdat je heel veel van haar houdt. Je moeder vormt ook een houvast in deze situatie en gedeelde smart, is halve smart. Maar nu we toch bezig zijn met er anders tegenaan gaan kijken... je moeder is een groter probleem dan slachtoffer in deze situatie.
Edit: Ik doel niet op bewust kwade opzet vanuit je moeder. Soms vergroei je, met alle beste bedoelingen, in bepaalde rollen en is het heel moeilijk het te zien voor wat het is.
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen.
Jemig, ben er een beetje misselijk van. Gister dacht ik, ik schrijf mijn verhaal in de hoop op herkenning en tips, maar ik had nooit verwacht dat het zo 'diep' zou gaan en ik tot inzichten zou komen die ik of eerder vermeed, of eerder nooit zag omdat ik constant in die ellendige bubbel zat en er met niemand over sprak..
Ik wist wel dat onze situatie niet normaal is, maar het wordt allemaal zo normaal als dit jaren achtereen achter elkaar door gaat.
maandag 6 maart 2017 om 16:14
quote:Poppy4 schreef op 06 maart 2017 @ 11:32:
[...]
De vriend van je moeder heeft groot gelijk. En waarom heb je haar opgehaald en ben je niet gewoon naar college gegaan? Het is je zusje's probleem. Die maakt er je moeder's probleem van. Die er nu weer jouw probleem van gemaakt heeft. En jullie laten het allemaal toe. Trap die bal terug. Dan maar op straat.Zo ontzettend mee eens! Zolang je zus niets wil, kan je echt niets. Voor jullie eigen gemoedstoestand moeten jullie haar de deur wijzen tot ze weer normaal kan doen. Ook dat is ouderschap!
[...]
De vriend van je moeder heeft groot gelijk. En waarom heb je haar opgehaald en ben je niet gewoon naar college gegaan? Het is je zusje's probleem. Die maakt er je moeder's probleem van. Die er nu weer jouw probleem van gemaakt heeft. En jullie laten het allemaal toe. Trap die bal terug. Dan maar op straat.Zo ontzettend mee eens! Zolang je zus niets wil, kan je echt niets. Voor jullie eigen gemoedstoestand moeten jullie haar de deur wijzen tot ze weer normaal kan doen. Ook dat is ouderschap!
maandag 6 maart 2017 om 16:15
quote:LotteL schreef op 06 maart 2017 @ 16:04:
[...]
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen.
Jemig, ben er een beetje misselijk van. Gister dacht ik, ik schrijf mijn verhaal in de hoop op herkenning en tips, maar ik had nooit verwacht dat het zo 'diep' zou gaan en ik tot inzichten zou komen die ik of eerder vermeed, of eerder nooit zag omdat ik constant in die ellendige bubbel zat en er met niemand over sprak..
Ik wist wel dat onze situatie niet normaal is, maar het wordt allemaal zo normaal als dit jaren achtereen achter elkaar door gaat.
Juist hierom echt naar die maatschappelijk werker gaan en evt. daarna naar de huisarts.
Nogmaals, het is op de één of andere kromme manier jouw probleem geworden en dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik lees steeds dat je jezelf verantwoordelijk voelt voor hoe e.e.a. gelopen is en dat je vindt dat het je eigen schuld is dat er meer aandacht naar zus ging omdat jij de makkelijke in jullie huishouden was en het toeliet. Zus is ergens de weg kwijtgeraakt en moeder heeft het niet voldoende onderkend en/of het steeds weer goedgepraat. Jou hebben ze daarbij over de kop gezien. Tot er weer stront aan de knikker was, dan was je wel volledig in beeld. Het kan nooit jouw schuld zijn!
Ow...mosterd....wat Poppy zegt dus
[...]
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen.
Jemig, ben er een beetje misselijk van. Gister dacht ik, ik schrijf mijn verhaal in de hoop op herkenning en tips, maar ik had nooit verwacht dat het zo 'diep' zou gaan en ik tot inzichten zou komen die ik of eerder vermeed, of eerder nooit zag omdat ik constant in die ellendige bubbel zat en er met niemand over sprak..
Ik wist wel dat onze situatie niet normaal is, maar het wordt allemaal zo normaal als dit jaren achtereen achter elkaar door gaat.
Juist hierom echt naar die maatschappelijk werker gaan en evt. daarna naar de huisarts.
Nogmaals, het is op de één of andere kromme manier jouw probleem geworden en dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik lees steeds dat je jezelf verantwoordelijk voelt voor hoe e.e.a. gelopen is en dat je vindt dat het je eigen schuld is dat er meer aandacht naar zus ging omdat jij de makkelijke in jullie huishouden was en het toeliet. Zus is ergens de weg kwijtgeraakt en moeder heeft het niet voldoende onderkend en/of het steeds weer goedgepraat. Jou hebben ze daarbij over de kop gezien. Tot er weer stront aan de knikker was, dan was je wel volledig in beeld. Het kan nooit jouw schuld zijn!
Ow...mosterd....wat Poppy zegt dus
maandag 6 maart 2017 om 16:20
Sja, we kunnen hier lullen tot we een ons wegen, maar de enige manier die nog kan helpen als jullie allemaal hulp zoeken. Systeemtherapie dus.
En ik blijf er bij: Zusje wordt hier volledig door het slijk gehaald, en dat vind ik walgelijk. Niks mantel der liefde (bizar en compleet misplaatst dat mijn post zo werd uitgelegd), maar hulp zoeken. Iets dat al jaren geleden had moeten gebeuren.
En ik blijf er bij: Zusje wordt hier volledig door het slijk gehaald, en dat vind ik walgelijk. Niks mantel der liefde (bizar en compleet misplaatst dat mijn post zo werd uitgelegd), maar hulp zoeken. Iets dat al jaren geleden had moeten gebeuren.
maandag 6 maart 2017 om 16:24
quote:Perzina schreef op 06 maart 2017 @ 16:20:
Sja, we kunnen hier lullen tot we een ons wegen, maar de enige manier die nog kan helpen als jullie allemaal hulp zoeken. Systeemtherapie dus.
En ik blijf er bij: Zusje wordt hier volledig door het slijk gehaald, en dat vind ik walgelijk. Niks mantel der liefde (bizar en compleet misplaatst dat mijn post zo werd uitgelegd), maar hulp zoeken. Iets dat al jaren geleden had moeten gebeuren.Misschien heb je dat gemist, maar zus wíl geen hulp. Ze is meerderjarig, dan kun je gewoon niet veel.
Sja, we kunnen hier lullen tot we een ons wegen, maar de enige manier die nog kan helpen als jullie allemaal hulp zoeken. Systeemtherapie dus.
En ik blijf er bij: Zusje wordt hier volledig door het slijk gehaald, en dat vind ik walgelijk. Niks mantel der liefde (bizar en compleet misplaatst dat mijn post zo werd uitgelegd), maar hulp zoeken. Iets dat al jaren geleden had moeten gebeuren.Misschien heb je dat gemist, maar zus wíl geen hulp. Ze is meerderjarig, dan kun je gewoon niet veel.
maandag 6 maart 2017 om 16:30
quote:LotteL schreef op 06 maart 2017 @ 16:04:
[...]
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen. Hoe oud ben je als ik vragen mag? Nog iets wat ik heel het topic denk te zien is dat je continu verantwoordelijkheid bij jezelf legt. Ook als die verantwoordelijkheid bij je zusje of je moeder ligt. Ik vind het nogal een verschil of deze problemen tijdens jouw jonge/tienerjaren zijn ontstaan of als volwassene?
[...]
Poeh.. om eerlijk te zijn voelt je reactie als een messteek in mijn hart. Als ik heel eerlijk ben, ook al doet dat pijn, dan klopt het wat je zegt. En dat is inderdaad absoluut niet bewust of met kwade opzet vanuit haar.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat zelf vanaf jongs af aan toegelaten en dat doe ik nog steeds.
Eigenlijk doe ik alles voor mijn moeder om te zorgen dat ze mij "ziet". Mijn moeder weet ook dat ik alles doe, niet perse zodat zij mij "ziet", maar wel dat ik altijd alles voor haar zou doen. Ik denk en hoop niet dat ze daar echt misbruik van maakt, maar het is zeker zo dat wanneer zij het (te) moeilijk heeft, ik dingen op moet lossen. Maar daarin heb ik ook echt zelf bijgedragen. Hoe oud ben je als ik vragen mag? Nog iets wat ik heel het topic denk te zien is dat je continu verantwoordelijkheid bij jezelf legt. Ook als die verantwoordelijkheid bij je zusje of je moeder ligt. Ik vind het nogal een verschil of deze problemen tijdens jouw jonge/tienerjaren zijn ontstaan of als volwassene?
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
maandag 6 maart 2017 om 16:34
Ik denk dat je het helder begint te zien. Goed dat je hulp inroept en eerlijk gaat zijn tegen je moeder. Je moeder moet ballen kweken, je moeder helpt je zus nog steeds haar kamer op te ruimen omdat het anders onleefbaar is?! Really?!!!!! Nou en! Laat die kamer lekker onleefbaar zijn, dat doet ze zichzelf toch aan?
Het is zo'n klein voorbeeld maar tegelijkertijd zo veelzeggend....
Het is zo'n klein voorbeeld maar tegelijkertijd zo veelzeggend....
