Zwaar problematisch familielid

Ik plaats dit omdat ik af en toe stapelgek word van een familielid in mijn directe omgeving. Ik kan er geen kant mee op, niet met mijn vrienden of familie over praten en dus schrijf ik het eens van mij af. Excuses daarvoor. Mensen die niet tegen lange verhalen kunnen: sla svp over. Ik hoop op wat herkenning en hoe dit aan te pakken. En moest even anoniem mijn verhaal kwijt.



Allerlei dingen wijzen op borderline, heb me laten voorlichten oa bij ggz, maar ga zelf geen diagnoses in die richting stellen, daar zijn professionals voor.. Het kan ook een (zware) burnout oid zijn, dat laat ik even in het midden (dit denkt zijzelf).



Speelt nu een aantal jaren, hierdoor heeft zij geen contact met de meeste familieleden en haar vrienden. Ofwel heeft zij ze de wacht aangezegd, of zij trokken haar onmogelijke gedrag niet meer. Ze verwacht al jaren hulp van anderen, maar bepaalt daarbij de voorwaarden en claimt enorm. Het is nooit goed, wat je ook doet. Blijft al haar problemen met mensen en instanties op dezelfde manier te lijf gaan, waardoor het een vicieuze circel blijft. Lichamelijk en geestelijk komt ze maar niet in conditie en wijt zelf alles aan slaapgebrek en overbelasting. Als ze maar meer hulp zou krijgen, zou alles prima lopen.



Ze maakt anderen dus ook verantwoordelijk voor dat ze maar niet kan herstellen: ze vindt dat ze op niemand kan rekenen, wurgt mensen die dat wel doen, (zoals ik), accepteert geen enkele tip om het anders te doen, is onaardig, jaagt iedereen vroeg of laat tegen zich in het harnas (mensen zijn bang voor die buien) en maakt je af bij een "fout" (in haar ogen). De hulp die ze wel krijgt haakt daardoor steeds af (en voorgoed).



Nu is er ook een kind in het spel. Ik ben de enige die het al jaren volhoudt, en het kind is hier helemaal thuis en houd ik van als mijn eigen kinderen. Ik heb veel gedaan afgelopen jaren en ben een stabiele factor in zijn leventje. Ondertussen zijn vele oppassen en verzorgers gekomen en gegaan. Als anderen afhaken heeft ze alle hoop (en daarmee alle druk) op mij.. dan kan ze het niet aan en ben ik de enige op wie ze leunt.



Het wordt mij ook veel te zwaar. Inmiddels is zij mijn energielek geworden, ik word al gestressed als ik een mail of sms van haar krijg. Jarenlang heb ik van alles geprobeerd om haar te helpen, maar zij mankeert niks (anderen zijn altijd fout) en haar leven anders inrichten of tips ziet ze allemaal als commentaar en veroordeling. Je mag niks zeggen, alles moet zoals zij het nodig heeft en vindt, een andere mening is haar afvallen. Je loopt op je tenen en 1 woord verkeerd is dikke ruzie.



Daarbij schuwt ze het niet om ermee te dreigen dat je haar en het kind niet meer mag zien. En dat ze dat ook doet, weet ik dus van de vele familieleden en vrienden en kennissen waar alle contact (jarenlang) mee verbroken is. Zelf heb ik haar nog nooit laten vallen, maar omgekeerd zegt ze mijn (opvang)hulp regelmatig op. Een keer hem een maand of 2 niet mogen zien.



Dit alles is zo beklemmend, ik kan daar niet meer mee omgaan.Ze vecht keihard tegen de stroom in, probeert symptomen te bestrijden en lukt maar niet om uit haar vicieuze circel te komen. Neemt van niemand iets aan, het moet en zal op haar manier blijven, al stoot ze haar hoofd 1000x tegen hetzelfde.



Het kind lijdt daar ook onder en dat doet haar veel verdriet. Ze wordt razend als je het over psychische hulp hebt. Het zijn immers de anderen/omstandigheden/fysieke problemen en gebrek aan hulp.De factoren die haar overbelasten vermindert ze niet, dus gooit alles op meer tijd (opvang) nodig, meer ontspanning, dan kan dat alles wel in goede banen, vindt zij. En verwacht dus erg veel van anderen en vindt dat die tekortschieten.



Haar hele wereld draait om haar en hulp aan haar (maar precies volgens haar voorschriften en op haar tijden). Ze kan niet bedenken dat anderen ook een eigen leven hebben, vindt alles een smoes (als iemand niet kan maar een ander tijdstip wel) en dan kan je opzouten. Alles of niks dus.



Ik zit daardoor in een gigantische spagaat.. als ze instort ben ik de enige die ze belt/kan bellen, en aan wie ze haar kind toevertrouwt, maar ik kan dit niet meer opbrengen (hem wel, maar haar niet). Ik mag alleen als klaagmuur dienen en haar ellende huilend aanhoren. Niets helpt en niets pept haar op. Het blijft eindeloos hetzelfde verhaal.



Ik heb afgelopen jaren behoorlijk afstand van haar en haar problemen weten te nemen, een vaste oppasavond en weinig contact met haarzelf. Iedereen (incl huisarts/instanties) zegt dat ik aan mezelf moet denken, maar kan het moeilijk aanzien. En die kleine al helemaal niet in de steek laten.Ik houd dit alleen niet vol, haar (enige)vertrouweling te zijn.



Ik kan mijn eigen spanningen hierover niet meer kwijt (moet dan zelf maar weer naar een coach),mag niet over haar praten (wantrouwig, argwaan) en mijn familie en gemeenschappelijke vrienden willen niets meer horen hierover. Daardoor sta ik tussen familie in, omdat ik nog wel met haar omga. Het levert mij al jaren stress op en er komt geen einde aan. Ze verwacht dat ik haar steun en begrip geef, maar ik sta niet achter alles of de manier waarop zij met dingen omgaat. En haar niet bevestigen ziet ze als tegen haar zijn. Je mag dus alleen maar luisteren hoe ze alsmaar tegen hetzelfde aanloopt.



Bovendien ben ik het toenemend niet eens met de opvoeding (en ook dat moet meer en meer zoals zij het vindt). Het kind is een schat, maar de basis is er niet (veiligheid, eten en drinken, slapen). Hij is haar alles en ze wil niet dat hij eronder lijdt, maar dat gebeurt toch, omdat ze het niet voor elkaar krijgt. En toch moet het per se zoals zij het wil en goed vindt.Het kind gedijt als ie hier is..



Ik zit in een spagaat. Nu is ze weer alle (avond)opvang kwijt en ten einde raad en vraagt mij (na ruzie gisteren) omdat ze niet weet waar anders. Ik ben de enige die ze vertrouwt. Het trekt inmiddels een zware wissel op mij, niet hem opvangen, maar ik heb genoeg te doen in eigen leven en die diepgaande ruzies hebben grote impact op mij. Ik had succesvol afstand genomen en dat ging goed, tot zij weer oploopt tegen dat anderen met haar stoppen. En als ik het ook ff niet trek, krijg ik de volle laag. Ze verwacht mijn onvoorwaardelijke steun en begrip (en hulp), ziet mij als haar moeder die ze nodig heeft (geen contact met eigen moeder) en zowel dat "positieve" als negatieve (haar kritiek en commentaar en eisen) zijn erg onprettig, claimend, geven mij geen ruimte.



Als ik haar niet bevestig, kan ik het contact met haar kind ook vergeten, omdat ze zo teleurgesteld is in mij. Ze maakt haar gesteldheid volledig afhankelijk van artsen, instanties, opvang/oppas, ziekte/niet doorslapen kind, en dus zijn die de schuld van haar problemen.Hierdoor geen tijd/rust in haar leven, moet werk zien te vinden ook nog, en tis 1 explosievat. Dat maakt het allemaal zeer spanningsvol, om haar alleen al in de buurt te hebben.Die spanningen neem ik over, zonder haar praatpaal te zijn, maar zeker als ik wel als praatpaal dien en haar ellende aan mag horen (van 12 tot 3 uur 's nachts paar dagen geleden) en hoe ze er niet uitkomt en zo niet verder kan/wil.



De enige oplossing is volgens haar meer slaap en hulp. Tuurlijk helpt dat zeker mee, maar ook zal ze haar belasting moeten verlagen en dat is ze niet van plan. Zo blijft ze blijvend hulp nodig hebben. Oa van mij verwachten. Ik kom hier niet uit. Vooral het idee dat zij naar de bodem glijdt als ik haar niet help, drukt zwaar op me. Ook vanwege het kind. Dit is vaker gebeurd.En juist omdat anderen voor hun eigen gemoedsrust hebben gekozen ben ik "laatste redmiddel" en directe aanleiding als ze dan helemaal instort.. Dat is een shitpositie. Ook al weet ik dat het niet mijn verantwoordelijkheid is. En de meesten mij niet meer begrijpen, dat ik dit blijf doen. En zo verantwoordelijk word gesteld voor mijn eigen spanningen, omdat ik er niks aan doe (haar laten vallen).



Ik ben opgegroeid (katholiek) met als uitgangspunt: anderen eerst. Ik heb veel moeite met egoisme en "voor mijzelf kiezen", dwz niet bij anderen, zo ver ben ik allang, dat ik voor mijn eigen leven, gezin, geluk en welzijn verantwoordelijkheid neem en eigen aandeel in gebeurtenissen. Hier kan dat niet, ook geen grenzen stellen, het is alles of niks. En verscheurt me, niet in het minst vanwege het kind..

@all: dank dat jullie het gelezen hebben en reageren!



@Digitalis: ik heb mijn hulp beperkt tot eens per week een avondje. Ik heb een eigen gezin en eigen uitdagingen, waar ik afgelopen jaren hard mee aan de slag ben gegaan. De problemen bij haar lopen al langer dan dat het kind oud is. En ik woon toevallig (of niet) dichtbij. Vaak was er geen keuze, dan kwam ze huilend aanzetten met het kind, in alle staten, kon ze niet meer voor hem zorgen..en dan? De deur wijzen? Geloof me, dat voor zover ik zelf gekozen heb te helpen, ik dat heb kunnen beperken.



Het is ook een maatschappelijk probleem, nu ieder voor zijn/haar eigen hachie moet zorgen. Ieder heeft eigen zorgen/werk/problemen en weinig vrije tijd (over) voor een ander in de problemen. Veel mensen hebben zelf genoeg aan hun eigen leven op de rit te houden en daarnaast behoefte aan (leuke) ontspanning om zelf in balans te blijven. Mantelzorg zal dan ook afnemen, er is minder tijd voor elkaar en de tijdgeest is ook dat iedereen voor zichzelf moet (kunnen) zorgen, financieel en emotioneel.



Mensen die het net niet redden vallen tussen wal en schip, zeker als er problemen met (uitkerings/belastings)instanties ontstaan.. Huisarts en dergelijke herkennen de problemen niet, en thuiszorg enz komt of niet op gang, of enorme eigen bijdragen gerekend, die ze niet kan betalen. Leeft al jaren op te hoge voet, dus financieel ook klem. Kan het werk niet combineren met kind en holt zichzelf alsmaar verder uit.



3 gastouders en die zijn allemaal gestopt (vanwege oa de nieuwe eisen, maar ook omdat ze met haar problemen hebben). En zo ook eerder opvang, van kleins af aan.Telkens wisselende verzorgers dus.



@BGB: hij gaat naar de creche, goddank zou ik bijna zeggen. Ook dat is een stabiele factor en dat zet ze niet op het spel, hoewel ze ook daar haar issues heeft waar ze het niet mee eens is.



De gastouders zijn voor na de creche (ivm files) en/of haar ontspanning. Geen vader in beeld die het ff overneemt. Dat is altijd zwaar natuurlijk, normaal kan je dan wel een beroep doen nu en dan op familie (een nachtje/weekendje), maar die laten het allemaal afweten, dus moet ze betaalde hulp voor ontspanning.

Nummerzoveel: je hebt daar gelijk in. En toch is dat al een paar keer gebeurd en worstelt ze in haar eentje door tot een volgende crisis.

@Groll, ik zoek haar niet op, ik probeer alleen maar afstand te nemen. Zij verdraagt echt geen enkele bemoeienis, van niemand, hoor. Ik kan dus niet eens vertellen wat ik ervan vind of hoe het misschien anders op te lossen is..



Geloof me, ik zoek geen contact, ik vermijd contact met haar zoveel mogelijk. Ik vraag niet om midden in de nacht gebeld te worden of haar kind hier wordt gedropt. Dat heb ik een tijdlang kunnen vermijden. De enigen die nog oppassen zijn wij (mijn dochter ook), en zij heeft alleen vertrouwen in ons. In die zin dat als de nood het hoogst is, ze hem hier brengt en dat zou niet zo zijn als ik me "bemoei" met haar leven of opvoeding, wel?



Ik word door haar betrokken in familieruzies (is ook mijn familie) en met vrienden van haar. Ik zie het verdriet ook bij diegenen omdat het rigoureus nooit meer zien is..en verwacht dan dat ik onvoorwaardelijk "haar kant kies". Het is juist een frustratie dat ik me er niet mee mag/kan "bemoeien", ik mag alleen helpen door mijn tijd te besteden aan oppassen, om haar vrije tijd te geven, en dat heb ik al die jaren ook gedaan, zonder enig commentaar. Ik "mag" juist alleen maar goedkeuren en aanzien hoe het alsmaar niet lukt om relaties vast te houden en eea in goede banen te leiden.



En wel alle ellende op mijn bord krijgen (wat ik dus ook niet meer doe, tot afgelopen week het weer hoog opliep met haar problemen en ze (niet voor niks?) mij belt). Ik ben de enige die haar zelf haar dingen laat oplossen aan problemen, zonder commentaar of tips of bemoeienis,maar ik houd dat niet meer vol.



Je hoeft dat niet van me aan te nemen, maar dit ook met huisartsen, en andere hulpverleners, die "haar niet begrijpen" en dan stopt ze daar ook mee of wisselt van arts en dit is een eindeloze reeks inmiddels.



Ik ben hiervoor gewaarschuwd door die ggz, dat ik haar maar moet laten gaan en voor mijzelf kiezen, omdat het enige is dat ze zelf eea gaat inzien, dat ze hulp nodig heeft. Zij vindt dat ze alleen praktische hulp nodig heeft.



Overigens is het doorgaans niet dat zij niet goed zorgt. Maar als het haar teveel is (allerlei dingen tegenzitten), door te laat te eten/spanningen thuis is het kind dan of te moe of tegendraads, wil niet eten en wordt 's nachts wakker. Lage weerstand en pakt alle ziektes op die op de creche heersen, en zij krijgt daardoor ook haar weerstand niet op peil. Dat wordt een vicieuze circel, want dan is zij kortaangebrand en heeft ze de rust en geduld niet voor eten en hoe ze ook haar best doet naar hem toe, hij voelt echt de spanningen wel aan, luistert dan juist niet enz.



Ik heb hem laatst een weekje gehad hier (zodat zij er ff tussenuit kon) en gaat probleemloos: eet veel en goed, slaapt gewoon door en ook 's middags nog een keer, is lief en gezellig. Ik heb makkelijk praten, omdat ik die rust hier wel voor een weekje of eens per week kan bieden en ze vertrouwt mij, omdat ze mijn kinderen zo geweldig vindt (en mijn opvoeding). Zij wil en probeert dat ook, gunt hem dat ook, maar voelt zich vaak onmachtig en of het lekker gaat hangt af van haar eigen gesteldheid.



En die hangt weer af van of alles loopt met oppassen en ontspaning. Als conflicten toenemen (en nu werk erbij) redt ze dat niet. Dan reageert ze ook kortaf of negatief op oppassen en andere hulp, gastouderbureau's enz en die stoppen er dan mee. Het heeft dus niets met mijn veronderstelde "bemoeizucht" te maken. Zelf krijg je de volle laag als je 5 minuten later bent bijv en zelf komt ze rustig uren later en vindt dat iedereen dat (in haar overspannen staat) moet begrijpen.



Het eenzijdige van afspraken (die voor haar gunstig zijn) breekt je op. En zij is zelf volop kritisch en let op elke "fout", staat op haar rechten en dwingt die ook af, maar houdt geen rekening met anderen of diens situatie. Wat er ook gebeurt, zij wil en moet erop kunnen rekenen (afbellen is geen optie, afspraak is afspraak), andersom zijn haar omstandigheden regelmatig reden voor afzegging.

@Traincha en Levenisleuk: voor ik dit soort instanties zou inseinen moet er heel wat gebeuren.. ik vind het vergaand en dit speelt vooral bij "crisis" (veel conflicten en wegvallen van opvang, of kleine ziek is en zij slaapgebrek krijgt, waardoor ze het net niet meer aankan).. En het kan lange tijd "goed gaan" en ze doet alles voor haar kind. Hij is alleen vaak ziek, en slaapt niet door, maar bij mij heb ik daar nooit last van..



Huisarts signaleert ook (en oppassen die het niet eens zijn en dat wel uitspreken en nu exit zijn, ik weet niet of zij met hun is gestopt of andersom). Mij heeft ze ook al diverse keren de wacht aangezegd (niet om de opvang zelf, maar omdat ik iets voor haar niet deed of niet haar opving met iets). Die thuishulprekeningen dateren al van eerder en ligt ze nog over in de clinch.



Ze probeert zichzelf positief te houden, dat is het wrange eraan, maar de oplossing blijft voor haar liggen in meer praktische hulp, zodat ze zich kan richten op die conflicten oplossen (die lopen al jaren, met instanties) en zorgen voor werk, zodat ze uit de financiele toestanden komt.. tegelijkertijd geeft ze wel (veel) geld uit aan "onnodige" dingen (vakantie, computer, allerlei hulpmiddelen in huis, dure auto enz) omdat ze dacht wel snel aan het werk te zijn.. en komt dan later in de problemen omdat ze het niet kan combineren of belastingtegenvallers zijn of wat dan ook.



Nu zijn bijv met de nieuwe regelingen de subsidie op gastouders andere consequenties als diegenen stoppen halverwege het jaar (of het certificaat niet halen). En moet ze dat ook gaan terugbetalen.. dus zit klem, er moet inkomen bij, uitkering gaat aflopen, terwijl ze compleet uitgehold is en het nu al niet trekt..

@BGB: dank je. Het is gewoon zo moeilijk om iemand van wie je houdt te laten zwemmen en kopje onder te zien gaan.. Ik weet als geen ander hoe zwaar zij het leven ervaart en haar blik op "iedereen laat me in de steek, ik kan op niemand rekenen".



En die hulp zou er best zijn (ook in de familie) als zij wat relaxter was en een beetje blij zou zijn met die hulp. Maar het is nooit goed en nooit genoeg en het lost ook niks op, want die problemen worden niet opgelost. Gaat ook niet om een paar weken, maar in tussenpozen al jaren eenzijdig een beroep doen op anderen. En pint je erop vast, het is niet vrijwillig of vrijblijvend meer, naargelang de tijd die je er zelf in kan of wil steken..



Ja, ik heb alweer ja gezegd en die kleine is vanavond hier. En dan zijn er geen bezwaren hoe ik hem opvang, hoor. Maar evengoed hoor ik dan volgende week weer dat ik hem niet op tijd in bed leg of zo (wat ze niet weet, maar haar wantrouwen is) of ander commentaar (dat ie aan tafel moet eten en dan liever die strijd en dat ie niet eet, maar gehoorzaamt na een drukke crechedag, dan relaxed met hem eten en hij alles braaf opeet zonder strijd en nog om meer komt vragen).



Eigenlijk alles wat ze zelf niet voor elkaar krijgt beschuldigt ze anderen van. Dus ipv dat je het gevoel krijgt haar te helpen, kan je (vaak) nog kritiek erachteraan krijgen. Zo ook als praatpaal, komt ze er altijd op terug, dat je haar niet begrijpt en ze toch teleurgesteld is in je reacties enz. Vraagt zich geen moment af of ik wel bezig WIL zijn met haar leven en ellende en commentaar op mij..



en zo kan het gebeuren dat ze wederzijdse kennissen spreekt (die ik niet meer spreek,omdat ik me teruggetrokken heb) die met haar een issue krijgen en dan mij beschuldigt dat ik zeker met ze gepraat heb (omdat ze dezelfde reacties overal krijgt).



Dit zijn trouwens bekende effecten van borderline, enorme wantrouwen in vrienden onderling, dat er achter haar om gepraat wordt (we zouden niet durven!), eigenlijk moet je levenslang elke keer opnieuw bewijzen dat je te vertrouwen bent en op je kan rekenen.



Maar goed, als het enigszins loopt kan ze uiterst charmant en dankbaar zijn, relatief relaxed, en dan wil ze ook de leuke dingen des levens delen (maar "pakt" ze je later op, dus ook daar ben ik mee gestopt, dat vertrouwelijke). Ik ben eigenlijk de enige aan wie ze diepe dingen durft toe te vertrouwen, dat maakt heel kwetsbaar en des te teleurgestelder/angstiger als ik daar niet "goed" op reageer. (ik ben geen heilige, maar zij verwacht mijn oneindige geduld en stabiliteit).



Er zijn dus ook (langere) periodes dat het goed gaat daar. Nu loopt de spanning weer op, diverse ruzies met anderen en dan krijg ik de zenuwen alweer.. (na ongeveer een jaartje relatieve rust in de tent). Bovendien gaat die uitkering stoppen, koophuis enz.



Moeilijke is dat je iemand die je na staat niet in eigen shit wil laten zitten. Dus dat oppassen wilde ik wel doen (voor zover eigen grenzen aan), maar de rest moet ze toch zelf oplossen. Ik ken ook het verdriet en eenzaamheid en al haar worstelingen en het gaat me gewoon aan het hart.



Dus de enige manier is zoveel mogelijk de problemen negeren, de kleine opvangen als het echt niet meer gaat (crisis) en hopen dat ze bijkomt. Op lange termijn is dat de oplossing niet, maar zij denkt van wel. Dus tja, ik ga daar in mee.



Ik kan zelf niet meer tegen die crisissen, het grijpt mij teveel aan, haar aanvallen (en die zijn niet mis), het beklemmende. En dan ben ik idd geneigd op te geven, om eigen stress, gezin en gemoedsrust. Het hakt te diep in mij. Maar opgeven zal mij ook niet veel rust geven, omdat ik teveel om allebei geef en zo direct betrokken ben (geraakt)..

Lloveholiday: klopt, ik weet het. Dit heb ik al enige keren gedaan (waaronder 2 jaar geleden), dan weet niemand hoe het met haar en hem gaat, maar ik zag wel de impact op hem (toevallig met creche-uitstapje). Gaat me door merg en been. Hij is namelijk ook aan mij gehecht en daar doe ik het idd voor. (en ben zelf ook aan hem gehecht, natuurlijk, doet veel verdriet).



Maar het is emotionele chantage en manipulatie (met liefde manipuleren). Als je niet gehoorzaamt dan mag je ook mijn en zijn liefde niet. En dat raakt mijn eigen opvoeding, waar ik door-en overheen ben en zelf nooit zou doen. Kan het redelijk van me afzetten meestal, maar ik accepteer van niemand dit soort chantage of gemanipuleer (zelfs allang niet meer van eigen moeder of ex en zo ga ik met niemand om, ik heb die ervaringen dus niet met anderen behalve met haar).



Ik ken ook diverse anderen die haar hierom niet meer zien en zeer geshockeerd waren, en veel moeite hebben gehad dit te verwerken, aan zichzelf zijn gaan twijfelen enz, maar kan en mag er niet over praten met ze. Met familie is dat anders, maar kreeg ik een loyaliteitsprobleem en praat ik wederzijds niet over/met haar.



Daarom (h)erkent ze mijn opvoeding als "ideaal" en ziet ze mij als ideaal voorbeeld en ook als haar ideale moeder. (ik heb het zelf en in opleiding oa "geheeld" maar zij zoekt die heling bij mij en anderen, door die onvoorwaardelijkheid te vinden, die ze gemist heeft in eigen jeugd)..

BGB: ze zegt regelmatig dat ze het niet voor elkaar krijgt dat ie op tijd/voldoende eet (dan maar het toetje, heeft ie tenminste iets op), op tijd in bed ligt (drukte, zij te laat is, nog boodschappen en koken enz) of geen aandacht voor hem heeft (ontbijt, avondeten met geduld) en dan uitvalt (waarna spijt en sorry).



Heb zelf ook dit in verleden paar keer meegemaakt, (als ik kwam oppassen daar na etenstijd) dat ie (tegendraads en onrustig) uiteindelijk zonder eten ging slapen. En dan 's nachts wakker wordt en bij haar in bed wil, verkouden/ziek is, dorst heeft of wat dan ook. Die gebroken nachten breken haar op.



Kip-ei-verhaal. Ik vind (en ondervind) dat het a-relaxte (bij haar aan tafel moeten eten en straf/geduld verliezen) als ie niet luistert) ervoor zorgt dat hij niet wil eten en moe is (kind is al moe van zo'n creche) en bij mij thuis gewoon rustig en lief is en uit zichzelf goed eet, zelfs vraagt om meer (ik hoef hier nooit op te treden) en dan ook goed slaapt.. (dat is makkelijk, omdat het maar eens per week is en dan het eten al klaar als ik hem haal en niet die dagelijkse zorg heb)..



Ik ervaar al die dingen niet met hem en ook andere oppassen hebben dit niet (als zij de deur uit is, bijv mijn dochter oppast). Na een weekje hier logeren (zonder enig probleem) komt zij hem halen en begint met commanderen enz en zie ik hem veranderen en tegendraads worden/ haar uitdagen of zelfs slaan (heb ik nog nooit meegemaakt met hem) en is de sfeer zo omgedraaid.. En toch kan je er niks van zeggen.. enige wat ik hem kan bieden is dat het hier relaxed is en gaat.



Denk dat het ook haar zorgen zijn die haar wakker houden. En als het oploopt en teveel negatieve situaties tegelijk, dan gaat het mis. Zolang ze een paar keer per week kan ademhalen en aan anderen overlaat, trekt ze het net en is ze zelf relaxter (ook thuis, ook met eten en slaaptijden).



De basis: daaronder versta ik een veilige hechting met haar (en die is er dus niet altijd, maar afhankelijk van haar omstandigheden en gesteldheid), een relaxte sfeer, eten en drinken en slapen. De liefde is er wel, maar haar gedrag (en straffen of belonen/knuffelen, aandacht voor hem) afhankelijk van wat er verder in haar leven gebeurt/ haar humeur. Dat is niet ongewoon, hebben meer ouders (en dat maakt dat inconsequente, waar ze zelf zo over valt tov haar eigen moeder vroeger, die ze daarom afwijst en niet kan "vergeven" daarvoor).



Soms ziet ze dat zelf ook (zoals tijdens dat telefoontje 's nachts) en verdriet om haar eigen onvermogen.. en dan ziet ze het sneeuwbaleffect ook (haar humeur en ongeduld naar anderen en verliezen van vriendschappen daardoor of dat ze haar kind dan niet kan geven wat zij hem gunt). Maar de schuld geeft ze dan aan te weinig hulp, omdat ze daardoor niet relaxed kan blijven.



Dus afhankelijk van oppas/opvang (blijft). Dus weer bij anderen legt, waaronder ik, dat ze teleurgesteld is in eigen familie en vrienden. Ene keer verdriet daarover,andere keer wrok. Maar altijd hun schuld, terwijl ze ze zelf "wegjaagt".Of tezeer ophemelt (en grenzeloos claimt, alle conflicten doormailt in cc, alles wil kunnen delen en op elk moment) of je afbrandt (als je een keer niet kan of wat later bent).



Daardoor biedt ze zelf geen veiligheid en raken mensen op hun hoede, nemen juist afstand. En zo is het circeltje dan weer rond (en bij mij uithuilen, wat ze redelijk had afgeleerd, omdat ik mijn grenzen heb gesteld, 2 jaar geleden, nadat ik hen 2 maanden niet "mocht zien").

Nummerzoveel: heb ik gedaan, al een paar keer. Dat ik echt dacht: die doet zichzelf iets aan, maar het moet dan maar, ik ben niet verantwoordelijk..



(geen idee hoe haar leven toen verliep, krijg eerst een lawine van de goorste smsen en mails en 10 keer bellen en inspreken over me heen, wat ik vroeger nog afluisterde, maar dat doe ik mezelf niet meer aan).. Soort psychose die 1 of 2 dagen kan duren. Hoe het dan bij haar en met het kind gaat heb ik geen idee van. Soms vergeet ze wat ze heeft gezegd of gedreigd in die telefoontjes/smsen en neemt ze de draad weer op paar dagen later alsof er niks voorgevallen is. En dat doe ik dan ook maar tegenwoordig. Ik ga er niet meer op in (paar jaar geleden nog wel).



Soms zoekt ze dan weer anderen op, die een tijd op een laag pitje stonden. Of nieuwe mensen, die haar steunen, omdat deze kant nog niet weten. En die zijn het dan helemaal, doen veel voor haar tot het ook bij hen gebeurt. Tot je daar ook nooit meer van hoort. Het is heel triest, dit patroon. Ze blijft proberen en doorgaan, maar voor haar ook heel moeilijk en altijd tijdelijk.



Dus terwijl ik dan in alle staten van bezorgdheid ben (en bovendien de schuld krijg dat ik haar naar de bodem duw, als laatste strohalm), zoekt ze weer anderen of hoor ik dat ze de volgende dag weer ergens op de koffie zat. Dan worstelt ze door. Omdat ze altijd de schuld geeft aan anderen, trappen sommige (nieuwe) mensen daar ook (tijdelijk) in en vinden het zielig en staan voor haar klaar.. Op eoa manier regelt ze het altijd weer.



Op die manier komen en gaan mensen in haar (en zijn) leven. Hij kan zich zo niet hechten, niet aan familie en niet aan vrienden..en wordt ouder en ziet nu eea (scheldpartij met mijn broertje, omdat die niet wou luisteren naar haar stress-en ellendeverhalen laatst) en dan erachteraan roept: en dat waar mijn kind bij is (en hem kwalijk neemt).. Was net hun contact weer wat hersteld (na 2 jaar) en dan 1 verkeerd woord of geen zin/tijd in haar verhalen en is het mis.



Maar niet dat ze dan zo op de bodem komt (kennelijk) dat ze psychische hulp gaat zoeken.. dat past niet in haar toch al overvolle schema en gelooft ze niet in ook. Ze wijt het aan slaapgebrek en slechte fysieke conditie en is wanhopig dat niemand dat ziet en niemand haar begrijpt. Dat ze be- en veroordeeld wordt door anderen en die het wel zouden begrijpen als ze in haar schoenen (lees: omstandigheden) zouden staan.



Dus op eoa manier weet ze altijd net van die bodem af te blijven. Belt mij huilend dat ze er helemaal doorheen zit, niet meer voor hem kan zorgen, of ik hem een paar dagen kan hebben en eind vh gesprek zo opgelucht dat het niet meer hoeft. Volgende dag bagatelliseert ze wat ze gezegd heeft en nog een dag later of ik toch kan opvangen (niet geslapen heeft).

Patience, Dekbed (haha, leuke nick) en anderen:



Dank voor de steun!! Lucht me al zo op dat ik het ff kwijt mocht en reacties op heb!

Ik moet nu mijn eigen zoon van de trein halen en eea doen aan eigen dingen, dus ik moet achter pc vandaan!



En straks die kleine hier, ben blij dat ik zelf weer rustig ben hieronder, dankzij jullie.

Ik ga hier goed over nadenken!



Zij wou gesprek hierover binnenkort, maar dat zijn altijd haar eenzijdige voorwaarden en geen volwaardig gesprek. Ga ik dus niet meer aan.

Zelfs eigen standpunt wordt opgenomen als "in discussie gaan". Misschien nog eens 1 mail aan wijden, met mijn voorwaarden. (ben al gestopt als gastouder, omdat ik geen werkgever-werknemer-vaste relatie wou en zij wel doordrukte, op die manier zeker van mij wou zijn, en die dagen, op mij wou kunnen rekenen. Probeert ze me vanaf te praten, maar dat lukt niet meer..



Ik doe het alleen nog op vrijwillige basis en wanneer het mij ook uitkomt. Dat is bedreigend voor haar. Maar het heeft teveel impact op mij en haar die "zeggenschap" geven is heel onprettig. Ooit zal ze toch leren dat ze dat zelf ook moet koesteren en waarderen, als ze zo'n liefdevolle hulp krijgt..temeer omdat die kleine zelf naar mij/ons vraagt.



Nogmaals dank voor alle (!) antwoorden, ik neem alles mee, ook de voor mij minder leuke. Ook dat zet aan het denken en dus ook welkom tegenwicht.



@Patience: ik denk wel dat dat ieder voor zich een euvel van onze maatschappij is. Zeker voor mensen die het niet redden. Ik wil nog sociaal zijn, maar ja, wel vrijwillig, op mijn uur en tijd, en met ook begrip en respect voor mijn beslommeringen/gezin. Dankbaarheid hoef ik niet van haar, (maar ook geen commentaar/manipulatie) en liefst wel wat waardering en dat het ook een beetje helpt..