Zwaar problematisch familielid

Ik plaats dit omdat ik af en toe stapelgek word van een familielid in mijn directe omgeving. Ik kan er geen kant mee op, niet met mijn vrienden of familie over praten en dus schrijf ik het eens van mij af. Excuses daarvoor. Mensen die niet tegen lange verhalen kunnen: sla svp over. Ik hoop op wat herkenning en hoe dit aan te pakken. En moest even anoniem mijn verhaal kwijt.



Allerlei dingen wijzen op borderline, heb me laten voorlichten oa bij ggz, maar ga zelf geen diagnoses in die richting stellen, daar zijn professionals voor.. Het kan ook een (zware) burnout oid zijn, dat laat ik even in het midden (dit denkt zijzelf).



Speelt nu een aantal jaren, hierdoor heeft zij geen contact met de meeste familieleden en haar vrienden. Ofwel heeft zij ze de wacht aangezegd, of zij trokken haar onmogelijke gedrag niet meer. Ze verwacht al jaren hulp van anderen, maar bepaalt daarbij de voorwaarden en claimt enorm. Het is nooit goed, wat je ook doet. Blijft al haar problemen met mensen en instanties op dezelfde manier te lijf gaan, waardoor het een vicieuze circel blijft. Lichamelijk en geestelijk komt ze maar niet in conditie en wijt zelf alles aan slaapgebrek en overbelasting. Als ze maar meer hulp zou krijgen, zou alles prima lopen.



Ze maakt anderen dus ook verantwoordelijk voor dat ze maar niet kan herstellen: ze vindt dat ze op niemand kan rekenen, wurgt mensen die dat wel doen, (zoals ik), accepteert geen enkele tip om het anders te doen, is onaardig, jaagt iedereen vroeg of laat tegen zich in het harnas (mensen zijn bang voor die buien) en maakt je af bij een "fout" (in haar ogen). De hulp die ze wel krijgt haakt daardoor steeds af (en voorgoed).



Nu is er ook een kind in het spel. Ik ben de enige die het al jaren volhoudt, en het kind is hier helemaal thuis en houd ik van als mijn eigen kinderen. Ik heb veel gedaan afgelopen jaren en ben een stabiele factor in zijn leventje. Ondertussen zijn vele oppassen en verzorgers gekomen en gegaan. Als anderen afhaken heeft ze alle hoop (en daarmee alle druk) op mij.. dan kan ze het niet aan en ben ik de enige op wie ze leunt.



Het wordt mij ook veel te zwaar. Inmiddels is zij mijn energielek geworden, ik word al gestressed als ik een mail of sms van haar krijg. Jarenlang heb ik van alles geprobeerd om haar te helpen, maar zij mankeert niks (anderen zijn altijd fout) en haar leven anders inrichten of tips ziet ze allemaal als commentaar en veroordeling. Je mag niks zeggen, alles moet zoals zij het nodig heeft en vindt, een andere mening is haar afvallen. Je loopt op je tenen en 1 woord verkeerd is dikke ruzie.



Daarbij schuwt ze het niet om ermee te dreigen dat je haar en het kind niet meer mag zien. En dat ze dat ook doet, weet ik dus van de vele familieleden en vrienden en kennissen waar alle contact (jarenlang) mee verbroken is. Zelf heb ik haar nog nooit laten vallen, maar omgekeerd zegt ze mijn (opvang)hulp regelmatig op. Een keer hem een maand of 2 niet mogen zien.



Dit alles is zo beklemmend, ik kan daar niet meer mee omgaan.Ze vecht keihard tegen de stroom in, probeert symptomen te bestrijden en lukt maar niet om uit haar vicieuze circel te komen. Neemt van niemand iets aan, het moet en zal op haar manier blijven, al stoot ze haar hoofd 1000x tegen hetzelfde.



Het kind lijdt daar ook onder en dat doet haar veel verdriet. Ze wordt razend als je het over psychische hulp hebt. Het zijn immers de anderen/omstandigheden/fysieke problemen en gebrek aan hulp.De factoren die haar overbelasten vermindert ze niet, dus gooit alles op meer tijd (opvang) nodig, meer ontspanning, dan kan dat alles wel in goede banen, vindt zij. En verwacht dus erg veel van anderen en vindt dat die tekortschieten.



Haar hele wereld draait om haar en hulp aan haar (maar precies volgens haar voorschriften en op haar tijden). Ze kan niet bedenken dat anderen ook een eigen leven hebben, vindt alles een smoes (als iemand niet kan maar een ander tijdstip wel) en dan kan je opzouten. Alles of niks dus.



Ik zit daardoor in een gigantische spagaat.. als ze instort ben ik de enige die ze belt/kan bellen, en aan wie ze haar kind toevertrouwt, maar ik kan dit niet meer opbrengen (hem wel, maar haar niet). Ik mag alleen als klaagmuur dienen en haar ellende huilend aanhoren. Niets helpt en niets pept haar op. Het blijft eindeloos hetzelfde verhaal.



Ik heb afgelopen jaren behoorlijk afstand van haar en haar problemen weten te nemen, een vaste oppasavond en weinig contact met haarzelf. Iedereen (incl huisarts/instanties) zegt dat ik aan mezelf moet denken, maar kan het moeilijk aanzien. En die kleine al helemaal niet in de steek laten.Ik houd dit alleen niet vol, haar (enige)vertrouweling te zijn.



Ik kan mijn eigen spanningen hierover niet meer kwijt (moet dan zelf maar weer naar een coach),mag niet over haar praten (wantrouwig, argwaan) en mijn familie en gemeenschappelijke vrienden willen niets meer horen hierover. Daardoor sta ik tussen familie in, omdat ik nog wel met haar omga. Het levert mij al jaren stress op en er komt geen einde aan. Ze verwacht dat ik haar steun en begrip geef, maar ik sta niet achter alles of de manier waarop zij met dingen omgaat. En haar niet bevestigen ziet ze als tegen haar zijn. Je mag dus alleen maar luisteren hoe ze alsmaar tegen hetzelfde aanloopt.



Bovendien ben ik het toenemend niet eens met de opvoeding (en ook dat moet meer en meer zoals zij het vindt). Het kind is een schat, maar de basis is er niet (veiligheid, eten en drinken, slapen). Hij is haar alles en ze wil niet dat hij eronder lijdt, maar dat gebeurt toch, omdat ze het niet voor elkaar krijgt. En toch moet het per se zoals zij het wil en goed vindt.Het kind gedijt als ie hier is..



Ik zit in een spagaat. Nu is ze weer alle (avond)opvang kwijt en ten einde raad en vraagt mij (na ruzie gisteren) omdat ze niet weet waar anders. Ik ben de enige die ze vertrouwt. Het trekt inmiddels een zware wissel op mij, niet hem opvangen, maar ik heb genoeg te doen in eigen leven en die diepgaande ruzies hebben grote impact op mij. Ik had succesvol afstand genomen en dat ging goed, tot zij weer oploopt tegen dat anderen met haar stoppen. En als ik het ook ff niet trek, krijg ik de volle laag. Ze verwacht mijn onvoorwaardelijke steun en begrip (en hulp), ziet mij als haar moeder die ze nodig heeft (geen contact met eigen moeder) en zowel dat "positieve" als negatieve (haar kritiek en commentaar en eisen) zijn erg onprettig, claimend, geven mij geen ruimte.



Als ik haar niet bevestig, kan ik het contact met haar kind ook vergeten, omdat ze zo teleurgesteld is in mij. Ze maakt haar gesteldheid volledig afhankelijk van artsen, instanties, opvang/oppas, ziekte/niet doorslapen kind, en dus zijn die de schuld van haar problemen.Hierdoor geen tijd/rust in haar leven, moet werk zien te vinden ook nog, en tis 1 explosievat. Dat maakt het allemaal zeer spanningsvol, om haar alleen al in de buurt te hebben.Die spanningen neem ik over, zonder haar praatpaal te zijn, maar zeker als ik wel als praatpaal dien en haar ellende aan mag horen (van 12 tot 3 uur 's nachts paar dagen geleden) en hoe ze er niet uitkomt en zo niet verder kan/wil.



De enige oplossing is volgens haar meer slaap en hulp. Tuurlijk helpt dat zeker mee, maar ook zal ze haar belasting moeten verlagen en dat is ze niet van plan. Zo blijft ze blijvend hulp nodig hebben. Oa van mij verwachten. Ik kom hier niet uit. Vooral het idee dat zij naar de bodem glijdt als ik haar niet help, drukt zwaar op me. Ook vanwege het kind. Dit is vaker gebeurd.En juist omdat anderen voor hun eigen gemoedsrust hebben gekozen ben ik "laatste redmiddel" en directe aanleiding als ze dan helemaal instort.. Dat is een shitpositie. Ook al weet ik dat het niet mijn verantwoordelijkheid is. En de meesten mij niet meer begrijpen, dat ik dit blijf doen. En zo verantwoordelijk word gesteld voor mijn eigen spanningen, omdat ik er niks aan doe (haar laten vallen).



Ik ben opgegroeid (katholiek) met als uitgangspunt: anderen eerst. Ik heb veel moeite met egoisme en "voor mijzelf kiezen", dwz niet bij anderen, zo ver ben ik allang, dat ik voor mijn eigen leven, gezin, geluk en welzijn verantwoordelijkheid neem en eigen aandeel in gebeurtenissen. Hier kan dat niet, ook geen grenzen stellen, het is alles of niks. En verscheurt me, niet in het minst vanwege het kind..

Ik heb me iig voorgenomen me niet meer uit mijn evenwicht te laten halen hierdoor. Kon het steeds beter van me af laten glijden, maar ik zal blijvend mijn voorwaarden en grenzen moeten bewaken.



Verder heb ik er zelf voor gewaakt nooit in de slachtofferrol terecht te komen bij eigen problemen/relaties. Dat deden mijn ouders/moeder wel en was het voorbeeld thuis. Maar zelfs mijn moeder heeft dat inmiddels aardig afgeleerd en is voor rede vatbaar. Dan triggert het me als iemand zich daar wel zo in kan wentelen en mij "meetrekt" naar de sfeer van "vroeger", afreageert op anderen, steun vraagt voor dingen waar je (deels) zelf verantwoordelijk voor bent (= iets anders dan schuldig aan bent).



Ik hanteer qua anderen helpen meestal het principe: wat u niet wil dat u geschiedt.. en beperk ik me meestal tot een goed gesprek of een zetje geven, zodat men zelf weer verder kan.



En het raakt me oa ook zo, omdat je zelf ook op hulp wil kunnen rekenen in nood. Ben zelf eens nogal ziek geweest en kwam er een tante eens per week een paar uur zich over de kinderen ontfermen. Dat doet je zo goed. Dat ben ik niet vergeten!



In hechtingsproblematiek (kleine kinderen) kan 1 persoon het verschil maken. Die persoon probeerde ik te zijn. Voor hem, om herhaling van de geschiedenis te voorkomen. Er zitten ook familiepatronen in namelijk. Tuurlijk raakt het (ook) je eigen (ooit) onzekere hechting. Voor mijn eigen kinderen durf ik te stellen dat ze veilig gehecht zijn en altijd op me kunnen rekenen. Dat gun ik hem ook, en gelukkig zijn die eerste cruciale 3 jaar nu voorbij. Ik hoop idd dat ik wat heb kunnen bijdragen aan dat hij lekker in zijn velletje zit.



Zij als volwassene moet dat idd zelf doen (therapie oid). Dus wat je voor de een wil zijn, houdt de ander misschien af van zelf tot dat inzicht te komen. Daarom was de tussenoplossing afgelopen jaren zo rustig: wel hem opvangen en minimaal contact met haar.



Het enige wat erop zit is toch het vermijden van haar verhalen en klaagzangen en het toch op mijn eigen manier doen. Ik kan niet meegaan (als ik voor hem zorg) in hoe zij het wil, als ik denk dat dat "schadelijk" of slechter is. Kan zij dat niet accepteren, dan houdt het op.. deels bewondering en deels jaloezie dat ik die rust hier iha wel kan waarborgen.



Maar ik laat niet meer de sfeer hier (in mijzelf paar dagen en mijn uitstraling/stress) bepalen door haar, waar ik geleerd heb die te bewaren en garanderen voor eigen gezin, wat ik zelf ook meemaak en optimistisch en positief weet te blijven. Ik kan haar daar kennelijk niet positief in beinvloeden, maar omgekeerd trekt het mij "omlaag" en dat zal ik alleen zelf kunnen begrenzen.



Dank iedereen, voor luisterend oor en advies, ik moet nu aan de slag! (en ook weer met mijzelf!)

Even een update: heb gisteren dus opgepast, kreeg lieve smsen van haar, dat ze iets terug wil doen (dat hoeft voor mij niet, dankbaarheid of voor-wat-hoort-wat), ze heeft klokje rond kunnen slapen en zonder uitpraten is het dan weer wat relaxter.



Op eoa manier werkt het wel (tijdelijk) als je het negatieve negeert en gewoon aanbiedt er te zijn als het nodig is. En dan ook je woord houdt. Dus hier weer ff rust in de tent. Iedereen weer weg, dus kom zelf ook weer tot rust (gisteren al, op forum, maar nu nog meer)



Nogmaals dank voor mijn ei kwijt kunnen en de reacties en links!